Alexandri Aetoli fragmenta, collecta et illustrata ab Aloysio Capellmanno

51쪽

ALEXANDRI AETOLI

FRAGMENTA.

παοατιθέμενος εκ δραιεατος 'AAεὐανδρον, ω ἐπιγραφ' IIυτος Ela αυοιον με δετ λαβεῖν αυλητριδα Τραπεζοποιον δζMιουργῖν λhi γομαι. 'Eni τουτ απεστειλ' ε πρου ιι ο δεσποτης. Servi haec verba esse a domino missi rure ad oppidum aliquod luxu mollitieque cognitum satis elucet; ad quem ea loquatur coniectura effici minimo potest. Hoc tamen veri simillimum videtur ad initium dramatis ea pertinere, ubi quae ad compota tionem necessaria sint, comparentur, et quidem pridio ipsam compotationem, quae dramatis argumentum est. Qualo et cuiusnam domini hoc fuerit convivium, quinam convivae, ne suspicari quidem debemus.

Athenaeus quaerendum sibi proposuit, num τραπεζοκομος idem sit qui τραπεζοποιος, idque revera esse ostendit, quanquam non aperte pronuncia-Diuitigod by Cooste

52쪽

PRAGMENTUM I. vii : nam dicit eundem esso τοαπῆοκυμον atque Bomanorum structorem deinde τραπAζοnοιυς ita describitur, ut etiam hunc appareat eundem esse qui εtrucior. Verba enim παραπιζώμενος εκ δραματος uon sic interpretanda sunt, quasi Iuba rex nostros Alexandri versus ad demonstrandum laudaverit eundem esse τραπεζοκοειον atque structorem, Sed hoc tanquum ce tum proponit; nostris vero versibust docere conatur etiam τραπεζοποιον eundem esse, qui Structor quem

dicunt Bomani cad convivia snim non subricatore mensarum opus est, sed mensis iam labricatis earum que structore i. e. ut Servii verbis utar, ferculorum con ositore , unde colligatur τραπεζοκομον eundem esse qui τραπHζοποιος. Structoris erat eluore palinus ne Vasa, curare lucernas, libationes facere, alia hominsimilia; domique cibos asserre et adstare Convivis,

quod quidem ossicium ab Athenaeo significatur l. IV. P. I o. d. s. Hesychius ossicium eius ita interpretatur: τραπεζοποιος εστιν ora ο μαγειρος, αλ ο τῆς πασης περὶ τα συμποσια παρασκευῆς ἐώιαελουμενος.

Eodem modo Pollux; ei. Virg. Α. Ι ΟΙ-7o6, ubi Servius

ad v. o4. struere interpretatur ordinare, con Oriene, tinda et structores dicuntur ferculorum Ositores. - De

Iuba rege Mauritaniac, viro eruditissimo CL Athon. pluris li., E m. M. Voc. ιτυρι et Voc. Ato σος In Athenaei edd. et mss. antea Iegebatur στρούκτογα; Schweighaeuserus primus ex uno cod. ms. restituit ροτρουκτωρα. - Verbum λαμβανειν non ipsum nequa emendi, neque conducendi usquam habet notionem, sed ubi de rebus eiusmodi formo cst, quas aut emere Disitirso by Corale

53쪽

FRAGMENTUM II. III. Iv. 47 tantum aut conducere possis, ut h. l. tibi e inam et xtructorem, ibi nos per se intelligitur, si eas accipiamus, aut emendo id facere aut conducendo. αυλητρι-ς et ορχηστθιδες ad convivium veterit, arcessitae sunt res admodum nota; cs. Ar. Ran. 5I4. sqq. ed. Dind. - δημιουργῖς quivis dicitur opifex publicus, etiam artifex, qui saepius χροιο οτεχνος vel ZMocom appellatur.

In Scholiis legebatur Uoὐ κατοπτροW ειπέ μοι τἰ χρῆ τοττω squod per metrum ferri non potest.

Iniit ιυν αοετῆς ἐστι γε αία γυν/7. Stob. Sem. 65. ori καλλιστον γαμος' Naehius Sched. Crit. p. 6. hunc versum Gi fide oel Euripidea aetatemgnum appellat. - In edd. legitur ται μον; Brunchius inluειον restituit; eandem Benueius emendationem

54쪽

secit In Menandro in Meinekii Menand. et Philem.

p. 5or . . Simili modo Porsonus emendavit NΠειας in Eur. or. 229, ubi legebatur υγειας. In Tlinc. I.

96. extr. sere omnium Codd. Consensu legitur Tam&omzglossator a Duchoro ad hunc locum laudatus ταμεῖον statuit esse το ἰδιωτικον - cellam Penuariam - , --μιειον το δομο σιον - fiscum, aerarium - , quae disserentia neque per se quidquam habet, quo veri similis modo sat, et ipsis tollitur locis a Duckexo et aliis ad Thucydidem laudatis. Non raro ταμιεῖον pro cella Privata, nec minus ταμειον pro aerario legitur. Suidactinterpretatio ab illa glossatoris Duckeri longe diversa

est: ταμειον, Θησαυρος - aeraritim - , καὶ ταμιειον; et ταμιεῖον, κοιτων - cubiculum - . Certissimis quiadem haec res argumentis confici nequit, propterea quod plurimis locis utrumque in codd. invenitur: iotre enim ante cognatam diphthongum M sacillime potuita scribente omitti; sed a ταμιας mera atticisque scriptoribus inprimis frequentata derivatio fit ταμιεῖον, ταμιεία, et quod Moeris Attic. discrimen statuit, υγιεια 'Amκως, υγεια ' ιηνικῶς, idem inter nostra Vocabula est. De littera ι in vocabulo ταμεῖον recenter sommato elisa cf. Lobech. ad Phryn. p. 493. Notionem utrumque habet utramquer nostro loco rectissimo Naekius dicit Alexandrum non ab aerario metaphoram, sed a cella penuaria petisse. VI.A. Gell. N. A. XV. Io: Alexander Aetolus hos

55쪽

O δ' Ἀναξαγορου τροφιμος στροφνῖς ιὲD εοικενεμοιγε προ ει-ῖν, ἰ/Gσογελως, καὶτωθώ ειν ουδε Παο οινον φιεδιαθηκως, υλλ οτι γραφαε, τουτ αν μέλιτος καἰ-ειρηνων ετσευχει. olim legebatur ο δε, Valchenarius ad Phoen. p. 588.6 δ'; inter τροφιφιος et στρυφνος legebatur αρχαίου, quod Vulckenarius commutavit minus nota VOCE χωου, et verbum εοικε, quod ante προσειπειν legebatur, omisit auctoritate Franeq. Codicis ms.; totum Versum sic emendavit: O δ' Ἀναύπορου τρόφιμος χαιου στρυφνῖς μενεμοι γε προσειπεῖν. Vocabulum χα ου non modo minus notum est, sed ne Allicum quidem: est enim Laconicum, Ar. las. v. 9o. II 6o. Deinde librarii non ita lacile pro χαιου neque sorte, neque de industria scribere solent αρχαιον. Mihi quidem tota vox videtur delenda: nescio enim cur Anaxagoram Aetolus veterem appellaverit. Vocem aρχαιου sortusse aut doctus quidam librarius, aut qui legebat hos versus, adiecit ut indicaret Anaxagoram antiquum illum philosophum esse, non Isocrateum rhetorem, aut Zenodoteum grammaticum. Quem bonus illo liomo vitare volebat errorem, in Eum re vera

Meursius ad Chalcidium incidit, quippe qui Scholiastae locum ad Apoll. Rh. IV. 8Iή, ubi Anaxagoras

philosophus commemoratur, ad grammaticum Zeno- doteum spectare putaverit. Contra Valchenarium

videtur etiam structura esse: omisso enim verbo .i---εοικε nullum aliud nisi εστὶν intelligi potest: sed ipsi Alexandro Euripides non potuit esse στρυφνὰς προγ

56쪽

50 FRAGMENTU Μ VII. VIII. Mπειν. Quare deleta Voce αρχαιου reliqua servavi atque verborum ἐμοιγε εοικε locis commutatis versum primum ita componendum existimavi: 'O δ' Ἀναξαγορου τροφιμος στρυφνῖς ριεν ἐοικενεμοιγε προσειπειν. Vcrbum τωθαζειν Timaeus in Imico Platon. intemPPMatur χλευαέειν, σκωΠτειν, διασυρειν, ad quem cons.

Huhith ius, qui nostrum ibi versum laudavit. Poeta noster minus immodestum Cavillandi genus hoc verbo idetur significare, quam id quod eo signisicari solis lum est; es inprimis Her. II. ω.

VII.

ριπιδος, Ἀλεξανδρος φοσιν. CL M. Tlicsm. v. 387- de Euripide:

ριπιδου του τῆς λαχανοπωλητριας. ut V. 455. sq. , quo loco eius in mulieres odium iudicatur: Ἀγρια γὰρ 'νιας, εο γυναῖκες, λα κακα, ' τ ἐν αγριοισι λαχανοις αυτος τε Ψεις-

VIII. EPIGRAMMA IN PANEM.

57쪽

FRAGMENTUM VIII.

Hoc epigramma in cod. Vat. inscribitur 'in δανδρου Μαγνῆτου, qui Alexander Mugnesius ni hi, quantumsCiam, nusquam Commemoratus Iaaud dubio, nescio quo suto, nostri poetae nomen extrusit. Bruti L. Λnal. i. p. 4r8, III. p. 96.; Iacobs. Anth. Gr. ed. mui. Ι. m. 2on,

Bruncta Aual. Tom. Ι. P. II. p. 235.; cs. Hieron. de Bosch. ad Antii. Gr. l. VI. tit. I 5. ep. IO. Est αναθλγεατικυν, in Iacotis. Anm. Pal. Iiiun. I 82. Tres fratres cx genere hominum V untico, nuCeps, venator montanurum ferarum, Piscator, Sitae quisqueariis instDumenta Pani deo vcnatorum et piscatorum patrono similcm ipsi honorem tribuentes volunt consecrata, sed ea quasi sub conditione, ut ipsis deum tam pie colentibus e suae cuique artis Tegione salus a deo mittatur. Ita solent veteres diis sacra offerre, ut ab iis bona Ionge oblatis inuiOYa PTeCentuc. Prorsus idein, quod nostri epigrammatis, argumentum est multorum aliorum, in Iacobs. Anth. Pul. Ex g uere των ανα λινεατικων D. II. ubi trium fratrum illorum instrumcnta dicuntur Tot FGων εθγαοιο καιιυτωνὶ, D. Ia I 6, I70 - Ι 8I, I 83-I37; simile Est ii. 17O. Vcrs . a. r in codd. Pul. et Plan. legitur ἐκ βυθίων, lueruli Chius ευδυθιων scripsit, nescio nil non ex Cod. Val.

lacobgius miratur id a Brunckio iactum esse, quum σύλα botium uptum suo vocabulum sit: huic voci deseri,ione nulla opus est, scd praepositio ἐκ minimc quadrat; non enim e Piscibus rutia consecrantur, sed retia inde a Piscibus i. o. piscaloria. Genitivi Omnes Pendent a pracpos. απο, quae nil aliud iudicat, quam Diuitigod by Cooste

58쪽

PRAGMENTUM VIII. quo retia quaeque pertineant; etiam repetitur ea verss.

3. et 5. Alia res est D. I 8O. V. I. I ταυτα Got εκ T ορεων, εκ τ' αἰλοος, εκ τε θαλασσος. Pronom. ταδε ostendentis est: ea quae adsunt, quae

vides. α' male post εθεσαν plene interpungitur. - Talia instr enta in templis deorum suspendebantur: Hori Od. III. 26.3. sq., Epist. I. I. 4. sq.; etiam praedae bello partae: Virgil. A. VI. η6o. rs. 3. : αδε ειυς est magis epica vox, Orph. Lith. 32o. 353. 57o.; invenitur etiam in Iacobs. Anth. Pal. 'Aναθρm. n. II. V. 5.; αδελφεῖς n. 186. V. I. et Callim. ep. XXI. 3.

Vers. q.: hoo Vorsu causa significatur, quare et piscatoros et venatores Panem venerentur; est etiam

ἡγέτης δισσαῖν θηροσυνων, Iacobs. Antiaol. Ρal. I. p. IIo. n. I 67.; cf.TOuΡ. Cur. NOV. in Suid. P. II . ed. Lips. . In cod. Plan. legitur EIρυτα γαῖης, in quo miror Brodaeum non offendisse; in cod. Vat. et edd. vett. Mosea, quod eum per se iam probetur,. tum Suidae confirmatur testimonio, qui voc. ιδριας hunc versum, ut nos Eumscripsimus, laudat ' ; ιδρtτα, vocativus ab Mρίτης, idem quod ιδρις, hoc loco non gnarus modo significat, sed scnsu latiore accipiendum ost, habitandi, ve sandi: cf. Lobeck. ad Soph. Ai. 88 I. Herm. 860. , ubi Hermannus mala, ut mihi quidem videtur, distinctione usus est, quippe qua pleonasmus oriatur in Ve

Ra) Κusterus ad Suidam I. I. epigramma nostrum non laudavit, fortasse etiam non cognovit, cs. Tovi'. Cur. Nov.

59쪽

FRAGMENTUM IX. his ιδρις et εἴ ποθι πλαζομενον λευσσων admodum aegre serendus. - Vocem καὶ edd. vett. plane omittunt. Vers. 6.: in uno cod. Vat. legitur τω δ' ακοδρυμων, contra metrum, nisi vocem ηερος ut spondeum Pronuncies, Spondeum certe purum elogantem, cui pronunciationi accurata quoque horum poetarim rutio metri repugnat; pronom. rel. Di metri gratia positum est pro demonstr. τω : exempla vide apud Hermannum

datur Hes. ερr. 22. - De priori syllaba vocis domωνn poetis et inprimis quidem ala antiquioribus nonnumquam, ut dicunt, correpta vide Hermanti. ad Orph. Arg. v. 68 I. Ubi plur. num. δρυι α invenies, Prior syllaba semper corripitur, ubi Duuot', producitur, ut in Orpb. II. 35. v. xo. , II. 45. v. 4., Callim. II. Lav. Pall. v. H6., Bion. Id. I. 2o. 68.; nostro in loco doυιιῶν est haud dubie generi mas . .

LX. EPIGRAMMA IN VENEREM ARMATAM.

l. IV. tit. I 2. ep. 2o. In linguam Germanicam Conve

sum est ab Iacobs. in Variis Scriptis T. II. p. 29. Est epigramma in Veneris armatae statua inscriptum, quae propter insignem artis praestantiam ipsius Minervae manibus dicitur lacta, ut Martiat. I. VI. epigri 13. de statua Iuliae r

60쪽

PRAGMENTUM IX. Quis te Phidiaco formatam, Iulia, caelo, Vel quis Palladiae non Putet artis Utis 2Gς 'Aφροδιτον εὐπλισι νον, ut nostrum, Eliam Leonidae epigramma inscriptum cst in Anthol. Plan. n. III. Et alia; unum, D. I74., inscribitur Ela τὴν ἐν

simo compurari potest non inutile erit hic descripsisso :ΙIαλλας τὰν Kv2ἰοειαν ενοπλον tanεν ἰδουσα Κυπρι, θελεις Ουrως ἐς κοίσιν ἐπυε ελι; H δ' απαλῖν γελασασα, τώ μοι σακος MVTιον uise , Η γων' νικω, πως οταν οπλα λαβως Nimirum Lacedaemonii quum omnes deos suos, tu in Venerem inprimis armatum eolobant; a diis enim virtutem bellicam petendam, summum decus in armis esse existimabant. Pluturch. Mophthcgm. Lacon. P. 232. Instit. Lacon. g. 28. De Venere Spartanorum armatu quae Μορφῶ dicebatur, CL Putis. III. C. I 5., Quintil. Inst. Or. II. 4. g. 26. Alibi Venus nuda aut

Vers. I.: in libb. cst αὐταν, quod servavit Hieronymus do BOsch; Aldus in cod. suo habuit αὐτώ, recte, quod etiam IIcynius coniectura cssecit; bono Grotius intcrpretatur: Lima Puto Venerem sinxit do Iissima Passus. - Κυπως vocatur Venus, quia emcrsa prope Cyprum a delphino in eam insulam deportata est; os. Wolf. ad IIcs. Th. v. I99.; unde etiam dicitur Κυπρογένεια vcl Κυπρογενῆς; nonnunquam duo nomina Coniunguntur: HOin. II. Von. init. 'Aιφροδιτο si ρις; Musaeus de amor. Iter. et Leandr. 38. Κυθερεια

'Aφροὐίτη; primus hac de re monuit Heinrichius ad