장음표시 사용
331쪽
mixta, g. 54 I. i. e. quae Partini naturae beneficio, partim industriae humanae debetur, quales sunt plantario, sario , fructuum perceptio. Nam de his quaeri potest, ti) si alienum agrum meo frumen-ro conseverim, quis inessem capiat et Si arbor in confinio agrorum vel in Solo alterius a me posita sit , cujus sit arbor, vel fructus λ 3 Si bona fide & justo titulo fundum alienum possideam,
cuius sint fructus inde percepti De singulis videbimus.
g. CCCLXXIII. CCCLXXIV. CCCLXXV.
De satione & plantatione una est reguIa, quid-qMid solo impiantariar, vel inseritur, solo cedit, L. 9, pr. ff. de A. R. D. g. 52. Inst. h. t. Solum e- nina consideratur tamquam principale; quod ei inseritur 'et implantatur, tamquam accessorium. ccessorium autem sequitur suum principale,. 554. Ergo & messis & arbor vel planta cedit solo. De arboribux, in confinio positis itidem una regula est, arboris dominatim jure Romano ex radice aestimatiar; g. 56. Inst. h. t. Satis subtiliter aenini Romani JCti philosophantur: omne nutrimentum & succum veluti vitalem arbores & plantae per radices attrahunt. Ergo ex solo, ubi se porrigunt, . radices aluntur. Ex cujus solo arbor nutritur, isyprocul dubio dominus arboris esr.'Ergo & fructus arboris omnes capit. Ita Romani. Sed originis Germanicae gentes tam subtiliter non ratiocinantur. Non est civile arborum radices sodiendo denudare, ut adpareat ex cujus solo succum. attrahant. Illi respiciunt ad ea, quae in oculos Incurrunt, puta, ad stipitem & ranios. Hinc x ramis in fundum nostrum propendentibus nos fruetus capimus, ex reliquis vicinus. Videbimus interim, quae ex his duobus axiomatibus conclu siones fluant. si Ergo frumenta sive aliena in meo, sive mea in alieno solo sparsa fiunt domini agri; sed ita tamen ut, quod aequitas jubet, praestet dominus & impensas in culturam , semenque
332쪽
33o Libeν II. Tia. I. que factas, restituar, L. 9. pr. ff. de A. R. D. g.
5a. Inst. h. r. χὶ Ergo planta aliena in nostro solo posita est nostra, sed tamen non prius quam radices egerit, L. I. g. αιι. ff. de A. R. D. Ratio in promptu est. Antequam enim radices in solo nostro agat, facile potest & sine omni damno evelli, & in aliud solum transferri, adeoque nulla ratio suit, cur statim domino soli cedat. Ceterum Bil hic plantanti metito restituendum est pretium plantae veI arboris, nec non impensae, si quas secerit, ne quis cum alterius damno fiat locupletior. Et hinc locum habet actio negotiorum gestorum utilis. Ex altero axiomate fluunt conclusiones: i arborem in confinio positam, esse communem; &hine fi m etiam partitur uterque vicinus. At test aliquid commune esse dupliciter, vel pro indisias , ut quisque sit dominus in solidum , mamvis fructus dividantur; vel pro diviso, ut pars substantiae ad unum, pars ad alterum pertimat; Si e. g. praedium commune contamini m.
ris, parietibus , sepibus diviserint. Quae itaque eommunio est huiusmodi arboris in confinio m. sitae λ Quamdiu in solo est, εommunis eSt ρνο -- Κ iso r nemo dicere potest, hi rami arboris mei, hi vicini sunt; haec pars stipitisa ad met, haec ad vicinum pertinet; fructus tantum inter se di via dunt , L. I. g. uIt. F. L. 8. f. do A. R. D. At simul ac arbor eruta est, statim fit communis prodisiso , de hinc ligna inde caesa inter vivos aequis partibus divid)nda sunt, L. I9. st . comm. di
f. e LXXVI. CCCLXXVII. a CCCLXXVIII.
quod ad fructum pereeptionem tam*ram te
tiam speetem aecessionis mixtae adtinet, primo Mnenetum est quid requiratur , si quis fructus ex aliena re suos uicere veIit. Primo ergo requirunt iura Maeam fidem, quae est conscientia bona, vel opinio, qua quis pibi conscius esse videtur, nec aliter existimat, se esse veruin rei dominum, L.
333쪽
saria , ut eam etiant dubitatio vitiare videatur. Imo & perpetuam seu continuam esse oportet b Bam fidem, quum alioquin in usucapione susticit
si quis initio ita bona Me suerit, L. 48. I. I. de M. R. I At in bonae fider possessore qui vult
fructug lucrari, ei bonam fidem continuam adesse oportet, 25. I. de A. R. D. Simulac enim Scit se non esse dominum , & tamen fructorei alienae sibi vindicat, non ampilius est b. LROMessor, adeoque nec fructun, accipitia Der- 8cIustus titulus ut diximus, requiritur , & qui lamad transserendum dominium habilis; qua lex tit los supra g. 55ui descripsimus. Nam. e. g. cialicui commodassem equam, absurdum esset Sapullum sibi vindicare vellet eo titulo, quod bis f. iuste possi Mat. Possidet quidem bia f. & tit Io iusto. sed non ad transferendum dominium ha-hili. Non enim ideo res nostras commodamus , ut commodatarius fiat dominus. Denique requiritor possessio. Possidere autem hic non In sensu gram malico, sed juridico accipitur. Grammatice possi-Grr est rem detinere vel ei insistere , & hinc eo Sensa conducto etiam rem eonductam possidet. At in sensu Iuridiea possiderdi est rem detinere animo sibi habendi tamquam domino ; adeoque ad Possessionem & ta detentio corporalis & Θ, animus. Sia consilium dominium rei habendi, requῖ-xitur. Iam ergo dum hie loquimul de possessi ne , non intelligimus vocabulum in sensu grammatico, quam possessionem vocamus naturaismsed in sensu juridico , & talis. possessio vocatur ciυicis Quod si ergo haec requisita concurrunt, Mne valet regula e bonae fidei possessor si quamdiuvesus dominus non supervenit, pro domino habetur , L. 48. pr. de AE. Ria D. Ex qua regula vatia: Munt conclusiones. Nam quia b. L posse sol pro domino habetur, consequens est, ut omnes fructus perceptos suox iaciatia Dicuntur a tem fluctus dercepit, simul ac separati sunt , e. g. fruges a fundo separatae, si poma arboribila eL-
334쪽
cussa : antequam id factuna, non dicuntur perceptis ructus, etiamsi maturi sint. 2 Ut m b. t. fssessore nihil intersit sive fructus sint Industriales 1 sive naturales. Percipit enim illos tamquam quι pro domino habetur. Obiicitur quidem g. ob. Inst. . t. ubi dicitur, b. s. possessorem fructas perce pros suos sacere pro euItura cura ; inde colli- Eunt, non percipere illum fructus naturales, sed Inlustriales tantum, quia hi soli curam & culturam requirunt. Sed de cultura id quidem dimus, at curam etiam fructus naturales deside Iant. E. g. scenum natura provenit, & tamen nisi curam ejus agat paterfamilias, facile tant auctu.sam faciet. Et hinc oleum etiam & faenum pycipit b. s. possessor, L. 35. U. quibus modιs usustr.
amitt., quum tamen oleum sine cultura provenire
tradat Plin. h. n. I. I S. c. I., & de Mno id ipsum docet experientia. 5 Ut male fidei possessor nihil lucretur, adeoque fructus percipiendos & pesceptos restituat supervenienti domino. Cur enIn ejusmodi praedo aliquid lucretur ex re aliena, quam invito domino possedit, & alienam esse probe scivit λ Non sane iura adsistunt dolo. Uenique regulae nostrae non sine ratione alecimus limitationem, b. s. possessorem quidem Pro domino esse, sed quamdiu non supervenerit verus dominus. Ex quo nova sequitur conclusio , 4 dum fructus existentes restitu*re debere, L. 22.
C. Extare autem dicuntur fructus, qui nondum percepti.& separati sunt, veluti seges in agro, poma in arboribus, pensiones, quarum dies nondum venit, ut exigi possint. .
g. CCCLXXIX. - CCCLXXXIV. Egimus hactenus de modis adquliendi dombni uini originariis , veluti occupatione & accessione . Sequitur derivativus, qui vocatur ιιι', a. l. Quemadmodum ergo diximus, derivativuna esse adquirendi modum, ubi dominium ab uno sta aterum transfertur ; ita crara iam erit tradit Ionis
335쪽
finitio, quod sit modus adquirendi derisattius , quo dominus , qui ius oe animum aIienandi habet ,
rem corporalem ex Iusta caur a in accipientem transfert. lnde stati in fluunt requisita traditionis vel axiomata sequentia. I. Tradi possunt res corporales eae enim solae corporali actu ab uno ad alterum transferri possunt. Res ergo α incorporales veluti jura non traduntur, sed quasi traduntur. Qua- sitraditio autem consistit in unius patientia & alterius exercitio. E. g. si alicui quasi tradere velimius venandi susticit, si ego patiar illum venari,& ipse me sciente actum venandi exerceat, L. I. g. uit. F. de S. R. P. Deinde ex eodem axiomate sequitur β) ut traditio fiat vel naturaliter, vel Umbolice, vel manu, vel breυi mrer M. Nartiraliter fit, si actu corporali res in alterum accipientem transfertur, e . g. si rem mobilem emanu in manum do, si in immobilem alterum induco. ongolice traditur, si loco rei alteri tradam Signa rei, e. g. claves, instrumenta. Talis
etiam est essestucatio in vicina Geldria, de qua pereruditus exstat libellus Friderici a Sande. Longa manu tradi res dicitur, si rem in alterius conspectu ponam , hic autem eam non attingat, nisi oculis. Breυi manu trado, si verbis declaro, merem traditam velle, cum tamen ipse illam iam Ssideat, e. g. si alicui commodarim librum illumque illi postea vendam & dicam , posse com nrodatarium illum retinere; tunc enim perinde est ac si t 'didissem. II. Axioma est, tradi res debet a domino. Quum enim quod quis non habet, alteri dare nequeat, quomodo, quaeso, aliquis transserat traditione dominium , quod ipse non habet ὶ Ergo 4 si a non domino aliquid b. s. accipio, fio quidem b. s. possessor, sed non dominus. Si scio illum dominum non esse , fio massae
fidei possessor, non dominus, g. 576. 5 A pupillo quoque dominium in me trausserri nequit sine auctoritate tutoris. Quamvis enim sit dominus, tamen non habetur pro persona persecta ob
aetatem imperfectam, S. 298. Ergo citi potest
336쪽
agere, ex quo deterior eius conditio seri posset, sine auctoritate tutoris, g. 25 I. Ergo nec domi-vium traditione transferre potest. Q. E. D. IN.
Axioma est, non rransfertur dominium nisi adsie
inimus auenandi. Domini enim est, rei Suae is gena dicere. Si ergo hanc rei suae legem dicit, ut Mounisi usus vel custodia transferatur, sane alter traditione non fiet dolarinus .e. g. si rem apud aliunt deponam, si ei commodem, locem, oppignorem, traditio quidem fit, Non tamen deposit rius , commodatarius, conductor, creditor fiunt domini. IV. Axioma, Mon adqtiiris r Iradisione δε- minium , nisi praecedat ritutas ad aransferendum
dominium habilis , quales titulos descripsimus 'L 89, e. g. donatio, venditio, legatum Sc. Inio
in emptione, venditione id singulare est, Ut quamvis contractus statim per traditionem perfectus sit, non tamen transferatur dominium nisi pretio Soluto , praeterquam si emptoris sdem sequutus sit venditor , g. 57. Inst. B. r.
Sub finem prolixi hujus fituli adhuc quaestio
est, an & in personam incertam fieri possit traditio λ Casus existit hodie in coronationibus reis sum & imperatorum, aliisque solleni nitatibus pulicis. Tunc enini seri solet iactus amissilium, &nummi aurei argenteique sparsi solent. idem olim factitabant Coss. praetores estique majores mapi- Stratus, quam is postea haec .licentia vel potius prodigalitas & profusio cohibita sit in L. I. C. de Cons. non sparg. pecvn. δib. XII. Nultoque magis principes hujusmodi liberalitatem exerce' hant. Suet. AAg. c. 98 ; Calig. c. 18. O Ner. e. XL Quum itaque hic pecunia eo animo spargatur, ut eam habeat quisquis adprehenderit, Videtur a ne
traditio fieri in personam incertam. Definivit ita que Justinianus id seri posse g. 45. Inst. h. t.
Sed si recte ponamus calculum, non est haec species traditionis, sed occupationis. Qui enim missilia jactat, ea pro derelictis habet. Bes pro derelictis habitae hunt nullius. Quae nullius sunt, Cedunt oecupanti, S.25 a. seqq. Uberius naec
337쪽
T IT. II. DE REBUS CORPORALIBUS ET INCORPORALIBUS. g. CCCLXXXV. CCCLXXXVI. CCCLXXXVII.
Redit Justinianus ad rerum divisiones, &Secundam proponit , cujus jam supra g. 35o. Imentionem fecimus. Res enim sunt vel corpora,eε, et incorporaIes. CorporaIes stim quae tangi possunt, incorporales viae tangi non possunt. g. ren. Inst. β. r.
Unde quaeritur, quia sibi velint hae definitiones Notandum itaque est, plerosque JCtos olim suisse Stoicos. g. 18. γ Stoici antem omnes sensus reducere solebant ad tactum. Nihil enim potest vel ullo sensu percipi, nisi fiat contactus organorum sensoriorum. E. g. videre nihil pomum, nisi raditi luminis tantant Mesum, & per illum proiiciantur ad retinam; audire nihil possum, nisi aer commotus feriat & tangat tympanum aurium: gustare non possum, nisi particulae cibi tangam extremitates nervorum & fibrillarum in linaua di
palato; denique nec odorem rei percipio, nisi ejus estluvia nervorum extremitates in naso contingant & vel licent. Quum ergo omnes sensiones, Nant Per contactum, unum quo lue statui sedum posse existimabant Stoici, videlicet tactum. Ergo dum dicunt rem corporalem esse, quae tangi Ur est, perinde est ac si dicerent rem corporalem esse, quae in sensus incurrit, vel Sensibus perci
pitur. Ergo res corporales sunt omnes res mate
riales; incorporales contra omnia, quae in jure eonsistunt, e. g. jus venandi, jus dominii, M vitutes, , obligationes. Haec enim omnia nullo . sensu percipiuntur, quamvis enectus . eorum inoccios, aliosque tensus incurrant. Et inde facile
338쪽
deciditur quaestio, an pecunia sit res corporalis Resp. ipsa materia, i. e. aurum, argentum, aes signatum , quod pecuniam vos mus, procul dubio corporale est: incurrit enim in sensus. At valor vel pretium internum, quod pecuniae inest, est res incorporalis, neque enim istud videri, audiri, tangi, vel ullo alio sensu percipi, sed animo tantum intelligi potest.
Vidimus quae res sint corporales & incorporales: iam de earum natura & indole quaeritur, i. e. investigandum jam porro, quid iustum sic circa res incorporales, & quid prae corporalibus habeant praecipui. Ex ipsa definitione fluit, i res incorporales non possideri. Rem enim possidere est eam detinere, ei incumbere. eam custodia coercere. Haec omnia non cadunt in res incorporales.
Quia tamen & res incorporales vel iura nostra sunt, hinc dicuntur quasi possideri, quamdiu illa exercemus, iisque utimur, vel potentia pollenius illa exercendi. 2 Res incorporales non tradi, sed quasi tradi. Rem jam explicavimus ad g. 551. 5 Res incorporales non esse in dominio. Nam dominium supra g. 555. definitum est, quod sit jus in re corporali. Ergo dicere non possumus , ius pignoris est in dominio meo, seryllus est in dominio, obligatio haec est in dominio meo. Attamen quia & jura & obligationes ros reddunt locupleriores , nec pretio suo destituuntur, hinc ea dicuntur in bonis esse; qua de re. elegans locus exstat L. 49. ff. de V. S. g. CCCLXXXIX. CCCXC.
Res corpora Ies iterum subdividuntur in mobiles,& immabiles. I mbura dicuntur vu quae se ipsae virtute interna movent, e. g. Servi, animalia ; quaeia se momentes adpellantur: vel quae sal 'ae de loco in locum transferri possunt, e. g. vehicula, supellex, libri. a Immobiles vocantur vel a quae physicae salvae moveri nequeunt, e. g. agri,
fundi , praedia , aedes: vel bὶ immobilium partem
constituunt, e. g. ea quae aedium partes sunt in-
339쪽
De Seνυitialibtis Praediorum. 357 separabiles, fenestrae, lanua i quae in iure nostro vocantur fixa, vincla , & opponuntur ratis, caesis. L./i7. g. 6. L. 6. g. 2. de atii. empl. vendis c)quae in perpetuum usum rei immobilis sunt de .stinata , veluti torcularia, dolia vinaria majora, &hujus gen. alia.
T I T. III. DE SERVITUTIBUS PREDIOR UΜ. g. CCCXCI.
idinaus de rebus corporalibus & incorporalibus; sequitur doctrina de servitutibus. Per servἱ-iutem hic non intelligimus illam, de qua lib. I.
egimus , quando persona personae Servit , eique obnoxia est: sed quando res servit. Quum ergo illa servitus sit jus, & jura pertineant ad res incorporales, non mirum est tractatum de rebus incorporalibus in genere sequi materiam de servitutibus.
Est vero se νυittis jus in re aliena constitutum, quo dominus in re sua aliquid pati vel non sacere tenetur in alterius utilitatem. Dicimus, ι servi Iutem esse Iur, ratione nimirum ejus, qui servitutem habet; nam ratione servientis est obligatio vel onus. 2) Observamus, servitutem ess eius in re. Nam supra g. 554. servitutem retuli,
mus ad 4. species juris in re. Et sane si mihi jugin aedibus vicini constitutum est, non persona vicini mihi obligata est, sed res ipsa, nempe aedes mihi devinctae sunt. Dicimus porro, 3) servitutem esse jus in re aliena, nunquam enim res propria domino servit. Hinc e . g. Si possum aquam ex vicini puteo haurire , est Serv itus: simul ac Uuro praedium vicini, in quo puteus est, adquiro, servitus esse desinit; quia iam puteus non amplius est res aliena, sed inea. Ergo & aFam non am
340쪽
Interest etiam , an in re aliena ius habeam perpetuum an tantum aliquamdiu ejus usus mihi concessus sit. Priore casu est Servitus, posteriore non est. Sic e. g. si praedium conduxi, uti etiam Dossvna puteo & inde aquam haurire, nec tamen
ideo servitutem habeo. Addimus, ο), domnus
aIi quid pati vel non Deere tenetur in alterius uir II ratem. In eo consistit essentia servitutis. Ea posita est in patiendo , vel non faciendo. E. g. SI VI-
cini ex puteo mihi aquam haurire jus est, v IcInus aliquid pati tenetur, ad quod alioquin non esset obstrictus. Si vero a vicino impetro, ne ades suas altius tollat, aliquid non facere tenetur quod alias tamquam domi nns facere posset. demper ergo serviens aliquid vel pati, vel non tacere
cogitur. Quaeritur an servitus etiam in faUndo consistere possit Negatur in L. o. f. a. π. rsei . mind. ubi Ulpianus, non posse serviItem ιra imponi, ut quis facere aIiquid cogeretur. Et Saris SI
qms e. g. vicino promitteret se aedes eius. Ie ecturum , non esset haec servitus, sed obligatio Ursonalis, adeoque non jus in re, sed ad rem. Cete rum ex hac definitione lana sacile patet, quotv
plex sit servitus λ Nes semis vel personae, eIret.
personae servit res, ea dicitur personaIis remi.risy sin res servit rei vel praedrum praedio, Jocatur serυittis realis vel raedialis. Si e. g. maritus motiens in praediis suis uxori constituit usumi ructum , praedia ejus servient perSonae uxoris, adeoque ususfructus & servitus personalis. vicini paries meum tignum excipere debet, ea servitus est realis, quia praedium servit praedio. Personalium sunt quatuor, ususfruetus, uSira, habitatio, operae servorum, de quibus titulis se quentibus agetur. Differunt etiam hae servitutes effectu. Quia enim in personalibus res servIt personae, hinc etiam cum perSona extinguitur. Contra reales, quia res rei servit, tamdiu aurant uuamdiu res vel praedia supersunt, quamvis extinctae sint personae, quarum in utilitatem servi