De Aristotele Rhetorum auctore [microform]

발행: 1904년

분량: 46페이지

출처: archive.org

분류: 문학

1쪽

a par of the 'Foundations of ester Civiligation reservation Projeci'

Funded by the

NATIONAL ENDORMENT FOR THEMUMANITIES

Reproductions may not be madebithout permission rom

Columbi Universit Library

2쪽

States code, concerns thema ins of photocopios orother reproductions of copyrisnted materiai. Under certain conditions specilied in the lain librarios and archivos ars authorigessito furnis a photocopum other reproduction one of these speciliati conditions is that tho

use,' that user mavis liable formopyrisnt infrinsement. Tnis institution reserves the risnt to refusorio accepi acop ordor ii, in iis judsement fulilliment of the ordorinould involve violation os in copyrisnt lain.

3쪽

RHETORUM AUCTORE

DA TE:

4쪽

COLUMBIA UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATIO DEPARI MENT

Master Negatives Restrictions o Use: Origina Materialis Himex Existin Bibliographic Record

REDUCTION RATIO:

5쪽

lii filii silis filiis stilla 2 s

l. l

lisis sis illis stilliis ill

6쪽

DE ARlSTOTELERHETORUM AUCTORE

DISSERTATIO INAUGURALIS

Lipsiemis

TYPIS EXPRESSIT OTIO IM .

7쪽

Rettulerunt ad ordinis philologos de hac dissertatione ARX LIPSIUS Upsiae d. XXV m. Iunii a MCMIvProcancellario OELDER.

8쪽

Prooemium.

De Aristotele rhetorum auctore quaestionem instituturo duo officia se offerunt diuersa quorum alterum est docere, qui rhetores Aristotelis arte rhetorica aut arte Theodecte usi sint, alterum quid omnino eius doctrina rhetorica ualueris. Permulta enim

illius praecepta etiam libris illis non adhibitis a posteris tenebantur atque scriptis tradebantur. Nempe Aristotelem id potissimum

egisse notum est, ut iuuenibus erudiendi operam cum daret doctrinam suam foras emitteret. Discipulorum clarissimus Theophrastus ut in ceteris sic in rhetorica summopere eius institituestigiis quod perspici cum ex titulis Theophrasti librorum ii potest tum facillime ex fragmentis a Scriptoribus seruatis r). Totius igitur doctrinae Aristotelis magna pars per Theophrastum

putanda est ad rhetores aetatis Sequenti peruenisSe. IpSe Scholarum illius particeps non ueritus est quae audiuerat et in suis Aetiolis redintegrare et in libros, quo poStea confecit, recipere. Etsi libri plerique a rhetoribus post Aristotelem compositi evanuerunt, tamen haec lacuna praecipue Ciceronis libris rhetoridis aliquatenus expletur. Atiliae fuerunt qui putarent Ciceronem ariem rhetori eam Aristotelis diligentissime perlegisse et in usum

Suum conuertiSSe. Nunc utique hoc non credit quisquis de indole ac natura librorum illorum recte iudicat: nam apparet prius ubique QSSe Xaminandum quo in uno quoque opere auctore Graecos 'icero secutus Sito De suibus Sane quaerendum est, utrum hii Diog. Laert C 2-5o.' M. Schmidi, de Theophrasto rhetore alis Sax. 183s. Dieis, Ceber das . Buel de aristotelischen Rhetorik. Abhandi d. Beri Akad. 188 p. 23-3a.' Η dentsch, Aristoteles ex arte rhetorica quaeritur quid habeat Cicero diss Berol. I 866 idem de Aristotele Ciceronis in rhetorica auctore Progr. I. II. Guben IST nondium recte iudicare poterat Nui ita argu-

9쪽

-- et retiora ipsani artem Aristotelis adhibuerint neene. Porro Cieeronis libros de inuentione cum rhetorica ad Ilerennium coniungamus nee esse est In utroque enim opere inesse rhetoricam Rhodiorum.

unde oetores Latini Ciceronis et auctoris ad er pendeant. probauit Fridericus Mara. Atilii locus singularis, quo de auctoribus Bhodiorum ei tum aliquid discimus est te de inii. II S. i. Vbi Aristoteles summis laudibus effertur quod ueteres seriptores artis usque et Tisia repetitos in unum oeum conduxerit. Quo loco triarct tis r illiu τεχa cor notitiam debere uidentur Ithodii phili sophis Peripatetieis Artem tamen Aristotelis Cicero non nominat. sed in uniuersum de eius doctrina rhetorie loquitur hi: Atque hiequidem ipse et sese ipsum nobis et eos qui ante fuerunt in

medio posuit, ut eteros et Se ipsum per Se cognoSceremuS.

Magni sane est momenti quod addit eos qui ab hoc prolaeti eiusque instituta secuti sint permulta praeeepta reliquisse Aristoteli

eius sue Sectatoribus recte opponuntur Isocrates euius ariem se non inuenisse queritur Ciceronis auctor Graecus et Isocratei. Ex

his autem duabus diuersis tamquam familiis unum ti adit qui, d-dam genus esse eonflatum a posterioribus re quos ipsos simulat tu illos superiores nos nobis omnes quoad facultas tulit proposuimus e. q. s. Fontes igitur eius rhetoricae quae Rhodi eolebatur erant seripta composita cum ab Aristotelicis Isocrateisuetum maxime a rhetoribus qui doctrinam utramque coniunxerimi. Ne sue minore auctoritate ibidem fruebatur ermagoras, cuius ipsius quo sue rhetori ea magnam partem posita est in Aristotelea. Quae eum ita sint uestigia ceria doctrinae Aristotelis non laetio detegi possunt in ieeronis libris de inii et auctoris ad IIer. Sed nonnullis locis commotus putaueris ipsam ariem rhetori- eam illius a Rhodiis esse lectam. aud scio an hoc non con- eludendum sit ec te de inu Ira TV Aristoteles autem, quinientatur cliss. p. bo: Cium a Cicerone lectam uniuersam philosophi artem non queat negari doceri eum aliqua ueri similitudine non nisi de lib. Ieapp. I-d et III 8 potest, in reliquis autem omnino nullum aut summum leue eum apparet collοeasse studium' porro credibile esse reliqua ueloei oeulo ab eo percursa progr. II p. Is adn. 2 . Ceterum idem etiam auetore Cieeronis arte Aristotelis usos esse opinatur diss. p. 16 aliis locis=.

huic arti plurima adiumenta atque ornamenta subministrauit tribus in generibus rerum uersari rhetoris ossicium putauit, demonstrativo, deliberativo, iudiciale. Secundum Aristotelem etiam fines horum trium generum recenSentur, quamquam una in re ab eo receditur III, 2 et s. 56: ... In deliberativo autem Aristoteli placet utilitatem, nobis et honestatem et utilitatem'. Tamen ad haec docenda non opus erat illius ariem rhetoricam euoluere, cum hanc distributionem Aristotelis tritissimam fuisse in rhetorum scholis in propatulo sit Idem ualet de locis communibus argumentationum, quos in rhetoricam ille inuexit. Quae hae de re seuerat, Peripatetici certe suis libris uulgauerunt. Nam Theophrastum scimu περὶ ἐνθυstris recτων ScripSiSSe, de aliis Peripateticorum idem conicere licet qui non locos solum communes Aristotelis arripuerunt, Sed etiam exempla. ac ratione explicandus est loeus grauissimus te de inu. I Zo, 6: Similitudo autem in contrariis, ex paribus, in iis rebus, quae sub eandem

rationem cadunt, maxime spectatur. Eodem ordine Aristotelesari rhet. II e. 23 initio tres primo locos communes enumerat εκ τῶν ἐνανTuυν, ἐκ Tis hst Ohυν τTcbσεων, ἐκ των προσαχλληλα.

Nec non hac in parte duo huius exempla apud Ciceronem repetita sunt Pergit enim: Nam si iis, qui imprudentes laeserunt, ignosci conuenit, iis, qui necessario profuerunt, haberi gratiam non oportet ' Ita uertuntur uersus poetae cuiusdam qui in eadem recitatur ars rhet l. s. p. I si a I sqq. Tertio loco legimus exemplum: Nam si Rhodiis turpe non est portorium locare, ne Ilermocreonti quidem turpe est conducere', ubi illud Aristotelis

ε γαρ tridae stὶν αἰσχρον το τ υλεὶν, Diad rit Z TO si Eis crerebus Rhodiorum accommodaturi). Tamen pernegandum est Rhodios haec ex ipso uolumine artis rhetoricae degumpSisse multo est

probabilius prouenisse ea uidelicet ex libris quibusdam Peripateticorum, ad quos haec ex scholis Aristotelis aut per Theophrastum aut per alios discipulos delata fuerint Atque Ciceronis hoc loeo

10쪽

tres loci inter se comprehenduntur. Deinde alter locu ἐκ τυυνm otios etττcoratasa i), qui S in AriSt. n. rhet. l. s. peruersus est eum ordinem deleat disputationis neque enim ullo modosaei eum primo loco neque cum terito Be uera Aristoteles altero loco eum locum ommunem mihi uidetur posuisse quem Cieero eodem loco praebet ex pari l. e. εκ τῶν otior', qui

optime opponitur loco in contrariis i. e. D τῶν ἐναντhsν. Tum eoneinne loeus ille tertius adiungitur. Tullii porro illud exemplum alterius loci non aliter atque exempli primi et tonii originem ab Aristotele duxisse habeo quod arbitrer: Nam ut locus sine portu nauibus esse non poteSt tutus, sic animus sine fide stabilis amicis non potest esse . reperitur enim simillimum in Aristot Ethie. Eudem p. 123T ICOυκ ἐστι 'ανευ relaxtas triaiα βέβαιο Ethic Nicom. p. II 56 283. Auctor adier a Cicerone eo discrepat quod nusquam Aristotelem aliumve auctorem Graecum nominat. Eius librum III et IV qui est de elocutione doctrinae Theophrasteae partes amplecti inter uiros doctos constat. Quam ob rem non miramur quod multa Aristotelea insunt . Idem est quod suspiceris de libro II in quo maxime ea, quae 3, 358qq. de ratione uitiosa exponuntur ex disciplina Aristotelis duetaeSSe apparet qui a Cytis tritα φαενιι ενον λSiu tractauit consari rhet. II c. 2 3j. Transeamus ad 'iceronis libros de oratore, partitiones oratorias, topica Iam dudum uiri docti cognouerunt in his libris auctores illum habere Academicos, id quod frequenter ipse indicauit. Neque tamen hac in re operae pretium uidetur inquirere, quis eorum auctor Ciceronis fuerit utrum Philo Larisaeus an Antiochus Ascalonites ) Non enim a uero ieclinabimus cum

In topicis Antiochum esse Ciceronis auctorem suspicatur Wallies de fontibus Topieorum Ciceronis 18 8, in pari. r. Philonem Mara, Beri.

ponemus eum in pariitionibus et topicis exemplar quoddam

Graecum prope ad uerbum in linguam uernaculam uertisse. Praeterea est certum topica non cohaerere cum topicis Aristotelis, quamuis initio Cicero glorietur se haec narraturum esSe. Quam

ob rem similiter nos ei dissidemus de scriptis rhetoricis illius similia praedicanti de r. II 8, 166. Quod idem epist ad lam. I s, 2 sese Aristotelio more tres libros de oratore pronuntiat seripsisse, ea de forina dialogorum Aristotelis dicta sunt'. Auctores autem rhetorici Academicorum illorum eidem fere sunt atque Rhodiorum. Multa enim praecepta Aristotelis a discipulis rhetoribusque aetatis posterioris libellis tamquam continuis propagabantur. Itaque illi non ignorabant neque uniuersam naturam et indolem rhetoricae Aristoteleae neque quo modo haec aliena esse ab Isocratea. Neque immerito Cicero l. s. dixit libros suos de oratore abhoriere a communibus praeceptis atque omnem eos antiquorum et Aristoteliam et Isocratiam rationem oratoriam amplecti. Et grauiora uestigia doctrinae Aristotelis designemus notiS-simum fuisse uidimus eum tria genera orationum constituisSe de r. II Io, dZ). Idem edocent alii ueluti Theon, qui cautius non ipsum Aristotelem, sed eius sectatores appellas suos auctores

Rhet Graec. II p. I, 21 p. Eodem modo idem Theon p. 125 gr

En habemus luculentum testimonium quantopere Peripatetici in

phil. oehenaehr. I 8s2 p. ab Libros de r. pendere ex doetrina Philonis mihi quidem probauit Araim, Dio vo Prus 18s P. Vsqq. contra Moli, mus Rhen. LVIII a. Iso p. 62 sqq. Antiochum auctorem esSe sibi persuaSit. seripsi igitur Aristotelio more quem ad modum quidem uolui, tres libros in disputatione ac dialogo de oratore' dico . ad Att. XIV Is d.

SEARCH

MENU NAVIGATION