De Theocriti idylliorum compositione

2쪽

Quaecunque de origine poeseos bucolicae, quam

primus arte excoluit Theocritus, nae inoriae traduntur Τ), omnia esse ficticia merisque in coni mentis ducenda, ex

ipsis ineptiis, quas graminatici veteres proferunt, satis superque intelligitur. Immo constat inter doctos honor, te idyllia ad similitudinem cantilenarum pol3ularium esse conformata, quales tum Siculi pastores modulari solebant, ut dici oti uni cantu fallerent. Neque tamen a

minum pastoralium ullum ad nostram aetatem pervenit, quod gravissi in dolendum est. Etenim dubium esse nequit, quin in plurimis quaestionibus apud bucolicos poetas, impriniis apud Theocritum, obviis multo confidentius rectiusque iudicaremus. Tamen nonnulla de agresti cantu de eaque ratione ponere licet, qua Theocritus in imitando

usus est. Atque sententiam iteam eo magis hic proseram, quod qui eandem rem tractavere Arm. Fritκschius )o Gust. d. obἰiuorus' hic illic de via aberrasse videntur atque utilitati non nihil in eam quam instituturi sumus de Theocriti idylliorum compositione dissertationem redundet.

Siculorum pastorum cantus, quoniam procul a docta Graecorum poesi in agris nemoribusque florebat, rusticis haud dubio legibus obnoxius suit, quarum asperitatem

vitare aut lentro debuit poeta si ii idem placere voluit. Ac prinium quid tria dialectum id eum a Theocrito mutatam. Quae qualis fuerit, si non persilicere, at tamen persentire licet ex id. XI, ubi γ clops inhumanus erinone

utitur formis horride et rustice sonantibus mixto. In celeris id litis similia Theocritus reformidans proprium Dcendi genus eiusque colorem eo reddere studuit, quod mollem quandam a paulo insolentiorem dialectum Dor, dem invenit, qua usus carmina sua conscriberet. Etenim

3 v. Meineiu ed. III. luim. I. 2. de poet Graec. meo l. Giss. 1844. 4.s de Poeti Uraee bucol. . . . carni Lips. 186lin. I.

3쪽

illud ortuni videtur ieitu liastores Sieulos ita locutos esse, uti poeta eos loquente iacit, neque u8quani eam

dialectum apud Graecos in usu fuisse. Deinde hexameter dactylicus, citius numeris Theocriti idyllia inelusa sunt, nihil cum pastoriciis cantilonis habere

potest conimune, sed ex docto iterarum studio assumptus est. Di de eonsequi videtur, ut agrestium vorsus otita suerit otii paratus, ut prorsus non pineere posset Octis auribus, et summam hau uerit similitudinem cum levibus alacribusque versus heroici numeris. Cognatos fuisse

duos versus etiam aliunde discitur. Saepissime apud

Theocritum ea est in hexametro condicio, ut verborum ordo caesura, quae ob crebrum in bucolicis usum bucolica dicitur, in duas partes dirimatur; quarta in utraque nonnumquam ab eodo in voeabul iterat ducit principium. Unde pro corto colligas Omlinis metrici bipartitionem propriam suisse poeseos pastoriciae neque ne verborum in utriusque membri fronte repetitionem Consi matur etiam suspicio duobus versibus, quos vetus commentator ut a Syracusanis agricolis cantatos nsfert: δεξαι λ παθών rχαν, δεξαι χαν rismer, - νέγρον παρα τα θεον, αν καλέ muro την uibus utitur Oebauerus ita, ut comprobet non modo ac licos sed etiani Priapeios liythmos apud pastores Siculos in usu suisse. Quae quidem opinio stare nequit. Nam riapeius verus perinde atque dactylicus Octant, non popularem poesin sapit. Immo versiculi supra adseripti, quibus plurimum similitudinis cum talibus Theo- eriti versibus intercedit quales sunt id. IX, vv. 7. αdi' ἀν- ιος ηος αριε α , αδν δ χμώ βως,

si δέ μοι rurλος κνα μωμος, i ora δὲ κρατήρ, non sunt his conamen cuiusdam haud infelix, qui id egit, ut eundem, quem Theocritus ante oculos habebat, versum rusticum in expolitiorem formam redigeret. Quae porro

idem obauerus de anapaesticis metris statuit ,ex duabus versuum partibus, quas iam alii ex cantilenis ο laribus suuiptas esse putaverunt id. IV, 32 καλα γωλις ira Z-ννυος ')

4쪽

valde equidem improbo. Nam hoc posterius hemistichium minime ab insequente versu disiungendum est coniungente dupliei adverbio ML Hoesi vorum est, quo quaeso iure verba τηνε . . . t 7 ιροc per so sola anapaestiuo alicui carmini assignemus Quod autem ad id IU attincti, aut uni est de Gebaueri opinione, niod acriter traditani scripturani interpreteris. Si incipit Corydon: laudo sci fistula mea Crotonem et pergit καλή πολις α τε notio ς

i. c. pulchra urbs ideoque quae fistula mea laudetur digna est et Zacynthus et spectans illud ad orientem

Lacinium Falsissi in igitur sunt, qui xerba καλα. . . . κώ-κννθ ο pro initio carnainis anapnestici habent. Nequo aliter censeo de ceteris quae Oebauerus invenisse sibi est

visus eiusdem metri vestigiis id XL 22. 23. II, 2 l. II, 1. Hoc autem pro certo tenendum est unum tantum modo versum apud Siculos pastores in usu suisse maxime connium ei qui caesura bucolica in duas partes dividitur

ainetro dactylico. Iulii, vero subtilior difficiliorque exsistit quaestio ea, Ii in ratione carinina liastoricia fuerint Oni posita, qua ratione Theocritea Excipio hic carnuna amoebae o intima popularium consuetudine prosecta, in quibus quae regnet compositionis ex assiduis doctorum studiis patet. Duo enim pastores e lege praescripta inter se alternant, ut qui respondet totidem versibus utatur qui, qui prior os partes lautii. Hanc responsioni legem, quam cum ipSO cantu ani Oebaeo natani e so puta, muli et docti homines sine ulli ro pro habilitate in cetera idyllia transtulerunt quamvis diversa a carminibus amoebaeis. Itaque

quaeramus, quid de composition horum statuendum sit. Omnia carmina, quae in ore Siculorum pastorum circumserebantur, esse cantata per se in apertissim est; testatur praeterea idem do duobus illis versibus δέξαι κτλatque aliis vetus gramna alicus his verbis usus teδειν καὶ χλλα να-ti. Erant igitur ea ad similitudinem artis musicae conseruiata. Quae quidem, si siliu licos pastorum

mores condicionemque respexeris, uuin ipsa quoque simplex vel exigua fuerit non dubitatas sed consecluens est, ut musicas eorum compositiones non amplioris luisse ambitus putemus ideoque saepius deinceps esse repetitas. His adaptatum esse singe textum hanes carmen Strophica ratione compositum ordo autem stropharum variis

5쪽

modis efferri potuit Potuit otii fieri, ut una stropha per totum carmen repeteretur hane in formam R. n. R

potuit mitem seri, ut una strophanim series a novo diversamim stropharum ordine exciperetur a. a . . . b. . . . Utriusque generis exempla exstant apud Theocritum integra. Sic in dyllio VIII quae a Menalca tDaphnido canuntur dari a vv. I. 70 et 2 80 atque qua in dyllio X. sunt Batti et Milonis v v. 24-3 et 42-55 ex moris distichis constant. Alterius generis specimina habes id. I, v. 17 3 et quod in id. III a caprario anitur carmen. Huc autem pertinere Thrysidis oden id. . mihi quidem persuasissimum est; v. insta para. 7 seqq. Alius strophio compositionis vestigia nusquam inveniuntur, ac cavendum est, ne ex Opinione praevia, quae aliena sunt, in poetae carmina inseramus. Praeter strophicam compositionem cur stichleam' carminibus pastoriciis abiudicemus, nullam video causam probabilem. Immo talia carmina apud omnes Omnium temporum populos reperiunt tir qui dii igitur ea apud Siculos exspectemus, quidni apud Theocritum imitatorem 2

Atque ut mea quidem fert sententia omnibus Theocriti idylliis, si exceperis quae modo strophica enumeravi, unastictio ratio auiudicanda est. Tamen plurimi sibi perisuaserunt positam omnia sua thllia secundum stropharum

normam composuisse divisionem autem strophicam a librariis pessime turbatam esse. Inde fluxerunt varia illa schemata, quae viri docti certatim proposuerunt. Perversum quidem hoc mihi videtur esse, quamquam non difficile est ad intelligendum, quid in causa fuerit, cur illi in hunc errorem inciderent. Num opinor infitiabitur in illis idylliis, quae suehie meo quidem iudicio composita sun orationem plerumque per complexiones quasdam

versuum rotundam sententiam praebentes procedere. Atque has pro vestigiis habuerunt illi viri docti proportionis strophicae, quam versibus addendis, demendis, transmutandis restituere Studuerunt. Ac dici ViX potest, quantum detrimenii hae ratione Theoerites allatum sit. Res vero ex intima cantilenarum agrestium natura explicanda est. Ut erat simplex pastorum ingenium, non magnim

cae compositionis formae oriri potuerunt, sed per minutas pericopas ratio progredie Oatur. Quam virtutem optime perspexit Theocritus et sua a carmina imitando transtulit. Ac sic bona pars dulcissimae simplicitatis,

Paulo lavore sensu velim Mespitis hoc adiectivum.

6쪽

qtiam merito ni trucesidis admiramur, semininein ceterum prorsus nihil refert, quot versiis singulae complectantur pericopae aut quo omino sese excipiant nullum poetae

consilium in ipsis numeris cognoscitur. Est potius in eo positum, ut per versuum complexiones simplex et pedi spieuus evadat orationis progreSSUS.IIae pauca disputatiunculae meae praemittere volui, ut quid ego de sumnia quaestionis sentirem in universum patefieret. Sed a prolusione ad rem Venimus, ut qua ratione in ta constituenda sint siendamus. Atque e

strophicis hillis duo elegi de quibus agerem id L et IlL

Id. I.

In eo qua arte compositum sit carmen Thyrsidis, magna est inter viros doctos uaestio, ex quo Mauritius Hauptius de eo disputavit. Nam in eo Omnes sere consentiunt, quod putant stropharum rationem qualis proουtat in libris non esse sanam. Contrariam in sententiam abiit Theodorus Beroius': die versuche, etsi man machi at, um ei Theocri ides in dem liede de Daph

meum auicere possum. Nam in librorum memoria nullane artis lex eo poetae manus cognoscitur, quamquam Rud ollas eiperus' integritatem defendere conatus est.

Neque apparet, quid in causa fuerit, cur Theocritus viam in singulis proportionem ne ligeret. Porro Versus intercalaris postulare et flagitare videtur, ut aequabilit

tem stropharum a poeta esse institutam existimemus. Quod cum per se ex ipsa natura versus intercalaris com seqititur tum carmine quod est in altero idylli magico satis demonstratur, quod eam offert in strophis rationem, ut a v. 17 octies quaterni versus a duodecies quinis excipiantur. Itaque vitupero bergium', 'ui in medio relinquit, utrum carmen ita, utin codicibus traditur, a Theocrito sit com

'mus Iulen. a. 1846 pag. 26 sqq. Philol. iv a. 1859, pag. 182. 4 Jalinii annal. LXXXIX, 1864, p. 49 sqq. translati earm. Theocri Francos ad L 18b' praef. V. 20.

7쪽

seeium an non. Facio igitur cum iis, qui rectam trinpharum rationem in Thyrsidis de libriu torum culpa tu Datam esse ideoque a nobis restituendam putant. Qui inde ab Haupti in indaganda divisione strophica operam studiumque collocabant, in eo conveniunt plerique' procul dubio gravissima illius auemriinte dueti, quod eam per carmen legem regnare volunt, ut binae

strophae et brna et sententia comparos sibi respondeant.

Quae quidem lex qua ni salso in hooeriti idyllia illatagit, supra pag. D inclicavi atque hic paulo diligentius explicabo. Similitudo aut quodam modo aequalitas Sermonis es icitur ibi, ubi duae personae alternis inter se verbis ceriant; et cum in vera poesi forma a sententia suspensa sit, ultro oritur aequalis compositioni sorma. Itaque rectissime habetur responsionis lex in carminibus

amoebapisi, rninime autem in iis cantilonis quae a singulispersonis an utitur, quoniam in iis oratio sint pliciter procedit neque ulla causa est, cur binas sententia similiter conformata sibi succedant. Etsi nussu nego in primo

id illo hic illi aequalem strophamin structuram velo sponsionem occurrere, veluti in v. l. 74.b, quod, servatur etiam in pedestri ratione, ubi quaedam similia exprimenda sunt. Sed per totum Thyrsidis cantum illa

ratio perfici nequit nisi gravissimis adhibiti niutationibus. Ac ne si cluid om ninia tuae adversantii e medio removeri stativi intelliges, si cheniat a doctis proposita Percensueris. Nam praeterquani quod in is quae illi

ponini siropharum paribus excepi versuum numero sere nihil invenitur similitudinis, restant non nulla strophae, quibus qui respondeant totidem vorsus plano desunt. Quodsi quis in difficultatibus ita so expedire conatur, ut

illas pro proodo aut me sodo aut epodo positas esse dicat, perversissinio Fit Etenim omne quod Thyrsis cantat carmen, imprimi versus intercalaris, popularem poesi refert, contra quod pii at, qui haec ad exemplum scenicorum poetarum exigat vides igitur, quam multae et graves causae admoneant, ne Hauptium sequamur. Cum laude ui memoretur dignus est otio reus

lenis', quia primus ab ausi desedit . quamquam

' Hauptii vestima perseeui sunt in Hermannus, de a. p. voLips. 1849. Aug. Mei ne hius edit. III neres. 85ς Henri Lud Alii em

8쪽

umim auctoritati eius concessit, L pag. l. Qui id egit, ut quantuin potuit pares longitudine strophas conficeret. Meus8lerum vehementer auctorem paucis mutatis

secutum se esse rit ullius y ipso dicit. Versatur autem in ru ita ut o meris tetrastichis armen compositum esse stendat. Ac concedendum est rationem quam viri eius iniit per se minime recedore a cantu instoricio, cf. pag. 6 sed ii singula in ilii iii quirenti gravissimae

ilis ficultat s horta sunt, quibus adductus sum, ut adversarii liantes contra Frit Aschiunt Augei perem. Ego v assiduo rei studio niihi persuasi eam coni. positioiiis formam esse prosectani a manu Theocriti ut

usque ad v. 21 per disticha progrediatur oratio sequentibus sub finem carminis tetrastionis es pag. 6.

His praemissis transeamus nunc ad ipsum carmen tractandum.

In ironi cantilena legitur versus intercalari s ad quem in codico Ambrosian k hanc habemus scholia sino annotationem -- τολο λέγε rara mi δὴ καὶ προασμα

καὶ ἐπιιι εχ Didritice. Prorsus reicienda esse videtur il obaueri Sententia, qui . . iag. contra Ahrensi uni augnans scholi: o non ad . ii sed ad . A reserri iubet. Sed ne Ahrensi a quidem assentior suspicanti' 7ro iras Mea solum 6 pertinere, qui quoniam ἐπιειλωδ'm vel ἐπι do diei nequeat, esse aliqua in scholi non sana. Ego scholii integritatem defendo, nisi quod et ιρπισμα sinis ponatur malim. Sol liastes enim in iudico

non unius vorsus si significationem explicaturus est sed univctrse de versu intercalari disputat haec luod ad primunt qui occurrit v. i. adnectuntur non est Cur mireris. Ac per se quisque eorum Versuum, Si forta 88 primum 64 et extremum 142 exceperis, et τροα 'Me et ἐπιμελ isdivi vel μωμ dici potuit; nam in ipso binarum

Stropliarum confinio positus non solum prioris tenorem determinat, sed incipit etiam insequentem stropham Ct cuna eluduntur igitur versibus intercalaribus singulae versuum complexiones'.

ad Biorii elii tapli pag. 29. In deterioribus tontibus cum scholio Oritinuantur haeo: IO

di letti κώ ποι ἐπφω ταξιμ ει Verum inveni me Ahrensium, qui alteram partem scholi ex alia adnotation accesώMes statuit egregie vincitare eo, quod verba in cod. h. Minuc

9쪽

POst versitan intercalarem quinque deinceps Versus leguntur, quos tiro una stropha XDibuerunt ei noli ius Zieglerus Ahrensius. Sed maximo adversatur, quod .

65, quippe qui nihil cum camine habeat commmo, nullo pacto cum ipsius carminis versibus in unam stropham coniungere licet. Hoc bene senserunt alii quam ob rem

duos primos versus a cantu disiunctos in textu praebum runt. Sed huic quo ue Opinioni gravia Obstant. Nam v. αρχει κr procul fluuio est cantilenae, per quam totani repetatur, ideoque discerni ne itiit. Qui l)us ex difficultatibus Draeclare se expedivit Godola Hermannus invo

tens illo quidem traditum versuum M. M ordinem, ut

Thyrsis, antequam carmen suum caneret, haec erit praelatus Si ρσις δ' ξ Drce καὶ Decndo cecr e νωνύ.

Haec coniectura tan corta naihi esse videtur, ut imirer, quod praeter Gebauerunt nem Ilerniann uni Secutus M.

Thγrsis quidem a caprari v. 62 verbis ora o)γαγε ad canendum admonitus morem ei gerere se velle v. 6 indieat simulque nomen suum proritetur, quem ad modum poeta cantores introducere solet, veluti M. VI, 5 πριμος δ' ξαε 'κ . . . . vel id. VI, 20 rc δ'επι Λαμίεας νεβαλλετο καλον ἀείδεω vel id. IX, 14

His exemplis quamquam id discriminis intercedit eum

n im loco, quod in illis poeta qui ni pastores indicati in primo idylli Thyrsis ipse hoc ungitur munere, nihil

tam ad rem. Probata igitur Hermanni transpositione restant quattuor versus. Quos tui leni non pro uno tetrasticho accipiendos esse, quod plurimi voli mi, sed ex duobus distichis constare ipsa orationis consorinati planissime

docet. Nam cum duo primi versus per interrogationis formam ad summam vim gravitatemque ascendant, mseendunt duo alteri ad Daulo tranquilliorem narrandi s

mam. Priores copulat duplex anaphorae usus - , alteros repetitae Degationes υ - οὐδ' - ἰδ' His de causis nullus dubito versus ita dispescere, ut duae evadant strophae versu intercalari lini discretae. Cuius defectum perfacile est explicare. Verba enim scholiastae a v. 84 cra παρυγραφαὶ σνστέλλου- τας δάc, ut recte

vidit,revolemis, id volunt indieare vetoria commentat res si is quibusdam singulos versus αρχετε xia repetitos

10쪽

Longe aliter principium arminis constituit Lud. Schwabius interisse suspicatus versum post v. 65, pr di loco tres versus a cantu ipso segregat, qui initium uent a V sit, Qua autem causa suerit, cur vir doctus illa ratio ite uteretur patet. Voluit enim tres habere Versus quibus responderent v. 92 3. 4 pro me odoet v. 43. 4. 4r epodo positi. Sed in eo versu quidsuerit, ego invenire neque nec Schwabius significavit, id quod certe est eius qui lacunam indicat. Itaque reicio hane viri docti opinionem. Sequuntur in libris dii strophae duoruna utraque

Versuum, quarum in priore bestiae a pluit deni luxisso dicuntur, in altera boveis, tali arte laboratae, ut etianis iv. i. deesset, anten compositionis Onci inlitas vera in rationem quasi di ito monstraret. Ε magis miraberis, quod uerunt, qui . . e textu expellerent. Oeelibus et Seli Mui ut v 66-69 et . l. 2. 4. 5 in

sponsion essent, reussierus et FritZchius, ne aequalis quem voluerunt tetrastichoruti tenor turbaretur. In continuis offendit, tuo quae constat ex v. 77 8stropha ab insequentibus Ν0 1 8 Citingitur, quamquam similis est in iis conformatio, hi ipsi autem versus Cum vv. 82. 3 coniunguntur. Non recte hoc loco Κreussierus ex sua ratione, v. i. et deleto, v. 77. 8 et 80 i in unam contraxit legem, non animadvertens ille quidem, quid discriminis inter duas partes interesset per se Meriurii celeberrimi apud pastores dei advontus describitur, per se hominum et Priapi, qui admodum in seriolis est

auctoritatis et cultus. Ego vero tueor codicum lectionem,

sed finio orationem post Πρίηπος v. l addoque Versum intercalarem. Neque obstat quod cum proximis oratio per καί coniunctionem in κῆ φα continuatur pro sus consimile aliquid infra observabimus. Sic autem distincto opponuntur adventus et sermo eodem modo quo

IJoinde haeserunt in versu intercalari 4, i l Orn-tionis tenor post Ioeestu interiumpitur quam ob rem plerique cum deleverunt. Falsissima haec ratio, uti censeo. Nam causa non deest, cur Theocritus Priapi cavi,

lationem rapido fluentem phynini interposii paululum