장음표시 사용
31쪽
primum quidem de e grammate 33 v. d. assentior eatenus, ut clade quadam a Germanis accepta id excitum esse putem. Trosecto egregio et melius quam 8 scriptorum narratione, si qui eundem casum rettulerint, hinc
elucet, qualis Roma tum fuerit habitus animorum, quam graviter nuntio illo funestissimo concussi sint. Sed si certam
occasionem epigrammatis illius ingenium vere poeticum prodentis circumspectamus, non ad' cladem sarianam cum
Mommseno deeurrerimus sed ad expeditionem Meamantes anno 769 susceptam cum I monio in Boschian ed.J, qua ex tempestato summa calamitas ac paene pernicies Romanis exorta est Neque enim translato de populis ad Oceanum habitantibus primum versum accipimus, sed do infesta Oeeani ipsius vi, cui commode subicitur periculum a Germanis impendens, si Rheno epoto ατ eta in imperii Romani fines lacile penetrare possint. Id autem nihil nociturum esse Romanis, quamdiu fideles esse terseverarent Caesari Tiberio, monGermanico, ut Johnson dicit). Et recto vaticinatus est cri-nagoras id illustratur Taciti verbis, quibus quam celeriter Romani se collegissent eodem anno, clarissime describit, cum Germanos praedicantes facit ann. II 25 r invictos et nullis
casibus superabiles Romanos, qui perdita clas8e, amissis armis, post constrata equorum virorumque corporibus litora eadem virtute, pari serocia et velut aucti numero inrupissent. Item paulo aliter ac Mommsenus sentio doepigrammata 24,
quod ad eandem cladem vir doctissimus reserri vult Carmine non exiguis vitiis traditionis implicato, quorum maior quidem pars eliciter a Jacobsi sublata sunt, miles quidam Italicus
celebratur, qui sortitudine sua aquilam exercitus servavit. Omnium temporum fortissimos heroas poeta invocat, coram
quibus facinus bellatoris illius laudaturus est Quem cum
32쪽
iaceret ad meni ripas vulneribus paene consocius atque aquilam exercitui ereptam vidisset a barbaris, exsiluisse rursus e strage mortuorum et occiso eo, qui illam serebat, ducibus restituisse. Huic soli sic elegantissime, ut assolet, Grotius vertit, licuit vincere dum moritur. Simile facinus
refertur a Floro II 30 his verbis: Signa et aquilas duas
adhuc barbari possident, tertiam signifer priusquam in manus hostium veniret, evolsit mersamque intra baltei sui latebras gerens in cruenta palude sic latuit. Hac Flori narratione commotus v. d. cum alii bello carmen adscribi non posset, non modo simile, sed idem laetum ab utroque indicari concludit. In universum sane largiri nobis licet quod crinagoras celebrat, facinus in pugna Teutoburgiensi commissum esse, etiamsi locorum descriptio ne hoc quidem in epigrammato quadret ad cladem illam. Porro cum versus quintus, quod una tantum aquila Sermo est, ceterae omittuntur, non magnopere saveat ei sententiae, ultimus versus non abhorrere
videtur a pugna Variana. Quam quidem intellegere nos ut nihil cogit, ita nihil prohibet magnopere. Flori autem capite in auxilium vocato nova lux certe non affulget Crinagorae carmini. Immo id unum consentiunt, quod uterque aquilam militis virtute ab hostium manibus defensam tradit, in reliquis discrepant quam maxime. Unde apparet, quamvis hoc deneget Mommsenus, ad aliud bellum epigramma revocari posse res ea, quam ille canit, tanti momenti non erat, quod iam rodaeus percepit rectissime, ut ab unoquoque illorum temporum scriptore eam relatam esse oporteat. Nos igitur etiamsi ommseni
sententiam probabilitate non carere concedimus, tamen carmini illam pugnam locum neeeasamo secisse dissitemur. )At ut demus plus quam dandum est, Veram esse Momm- seni explicationem, quo modo Flori et Crinagorae narrationes conciliari possunt inter se Nullo existimo alio nisi hoc, ut
utrumque rem non actam, sed fictam aut rumore saltem exaggeratam reserre dicamus. Cui sententiae tres opitulantur causae primum quod nemo scriptor, a Floro si discesseris, rem' de re metris parum istam opinionem commendant vide p. 40.
33쪽
23 tanti, si cladi Varianae tribuatur, momenti neque spernendam fido auctori praesertim Romano commρmoravit, immo Dio etiam tertiam aquilam in hostium manus incidisse indicat l. 60 . , quocum l. 7 c. 1 conserendum est; deinde quod
Florus omnino incertos auctores secutus esse videtur ut
verba adhu barbari possident ostendunt; tum quod idque gravissimum, ad eiusdem sabulae exemplum effictum est,
quod Silius Italicus bello Punico secundo atque id pugnae ad
lacum Tragimenum commissae vindicavit haec enim de Bruttio milite Romano, narrat 1. Ιv. 15 Nec tamen adversis suerat fracta Itala virtus. v. 25 Indo honor a sacrae custodia Marte sub omni Alitis hinc causam nutrivit gloria leti. Namque necis certus, captae prohibere nequiret cum Poenos aquilae, postquam subsidere sata Viderat et magna pugnam inclinare ruina, Oecidere interdum et terrae mandare parabat. Ssi subitis victus telis labentia membra Prostravit super atque iniecta morte tegebat. Verum ubi lux nocte e Stygia miseroque sopore Reddita, vicini de strage cadaveris hasta Erigitur soloque vigens conamino late Stagnantem caede et facilem discedere terram Ens fodit clausamquo aquilae infelicis adorans Esfigiem palmis languentibu aequin arenis. Supremus fessi tenues tum cessit in auras Halitus et magnam missi sub Tartara mentem.
Quamquam multa variata sunt, tamen non uno nomine
haec expositio ceteris consimilis est Quid siri his absillis
subsit, ruere difficillimum est Tales vero narratiunculae ab aliis aliter exomatae post maximam quamque victoriam Det cladem exortae libentissimeque exceptae celerrime dissipantur, ut horum quoque temporum memoria luculenter demonstratur.3 -o a in praelatione eum hoc pigrammate confert quod Dio 68,14 de quit quodam refert, qui similo viri fortia acinus odidiami.
34쪽
Justam de elocutione Crinagorae disquisitionem hoc loco exhibere ideo supersedemus, quod in verborum indicem, quem opusculo adiunximus, ut in horreum omnia insigniter dicta
reserro conati sumus ac Simul, cur singularia AE essent,
breviter indicavimns. Itaque satis sit hoc in capite in uni-Versum pauca de stilo poetae disseruisse. Ac primum id neminem, qui his epigrammatis vacaverit, praeteribit sermonem poetae Mytilenaei colorem meum praeferre in verbis eorumque formis atque in structuris grammaticis. Quamquam igitur oratione utebatur non insita, sed Ssumpta, non ex ore hominum viventium, sed ex libris studio et labore acceptaμ Jacobs praes. p. XLIII tamen summa cum sollertia eam in usum suum convertebat unde prosectus recte Bahrius l. l. colligit poetam diligenti eruditione et lectione veterum et Alexandrinorum poetarum, cf. epp. 41 et 29 imbutum esse, qua ceteris poetis illorum temporum excelleret perinde atquo alia poetica virtute, quam optime vir doctissimus eine ge-reisse Gediegenheli uetae est appellasse mihi videtur. Quae humanitas planissime comparet etiam in eis vocibus, quas novas poeta finxit 2 in 27 versibus aut nova structura induit aut denique in epico thesauro lenitus absconditas carminibus adhibuit et reviviscere iussit. In his grammaticus Mytilenaeus saepius vel elicissime versatus est Quod studium nova et insignia vocabula versibus inserendi non raro sane satales fuit poematii ipsis imprimis eis, quae Hvαθηματικὰ vocantur. ii quoque saepe simplici et aperta via implicatiores calles praetulit' Jac. p. LXIX), saepe tam argutus est quam obscurus, ad legendum non venustus, dictione quam usurpat minime expeditus. Id autem commune horum poei Sic articulum ex Homerico usu saepe omittit aut demo trativa strativa V succingit, cuius rei non semper, quae par erat, ratio ducta est, idem do mesi dicendum est frequenter adhibita, haud raro non respecta a viris doctis.
35쪽
tarum vitium erat, quod crinagorae magnopere exprobrare non licet. Acerbius igitur quam aequum est albelius in Philodem edition hunc poetam contemptim magnae illirhetorum turbae, stili et artis incuriosae annumerat. Quod
iudicium eo magis miratus sum, quod observatio ea, unde proficiscitur . . crinagoreis exemplis omnino non sulcitur.'Ηδε enim particula pica Alexandrinos et politiores poetas semper dicit abstinuisse; nam magnam illam rhetorum turbam, qui scilicet hanc regulam non observabant, se nihil morari; eos numero poetarum eximendos esse. Ut iam dictum est, haec acrior censura ipso eo indicio, quod allegaur, confirmari non potest, quia nusquam apud Crinagoram ηδε legitur, nisi
sorto albelius rationem Jacobsit probat, qui volebat sine causa bis opp. 4 et 51 eam particulam in textum
coniectura invehere. Sane in p. 6, a particula legitur, quae in eodem genere ducenda est; sed carmen, ut alio loco demonstrabimus, suppositicium est. Neque maiore successu idem . . Herm. Ol. XVII. p. 423 ἡnotum artificium Alexandrinorum, quo praepositionem ad plura substantiva applicandam ultimo nomini adiciunt crinagorae ut aequalibus poetis abiudicat: nam difficilius mihi videtur p. 34, 1 accusativum lino ex ari pendere malle quam praepositionem supplere. Immo etiam altero loco ep. 40,2 Us notam eandem structuram Cr. adhibuisse videtur. -Jam priusquam ad dialectum nos convertamus, duas res strictim attingere placet. Ad ep. 48Geistius annotavit ex lusu, quo poeta verbo υχα et deas et latinum ,fortunas significaret, Crinagoram colligi posse non imperitum suisse latina linguae. Hoc nemo certe negabit, qui reputaverit non modo cum ceteris Graecis poetis et rhetoribus Romae crinagorae per longum vitae spatium consuetudinem suisse, sed etiam cum Romanis. Itaque neutiquam mirum iudicarem, si latinam orationem hic illi ad Crinagorae sermonem consormandum aliquid contulisse appareret. Huius autem rei vestigium exstat revera et in illo epigrammate et in epp. 4 et 5, ubi det θυixo ettiatovo et dat Ουκ λΠης ρρειός
Leonsilio p. 37, rotimi, ubi θάνατος pro eorpore item a lati-
36쪽
status non dubito Heckeri coniecturam ὐristi: erti σοι cs ep. 1,6 in epigrammatis 5 versum sextum inserre, qua quidem latinum totus tuu egregie refertur. - Utique vero latinus sermo maiorem vim habebat quam patria dialectus, cuius unicum vestigium deprehenditur in p. 36,7: ερευης, quam Aeolicam formam recenset grammaticus quidam eram. An. x. I, 413; cs Bergh ad Alcae D. 61: τερευα ουθ ο οτωρας his verbis:
Ηis expositis redeamus ad id unde digressi sumus, ad epicum sermonem, quocum concinere diximus dialeetum epicam. Eam non aliis formis Crinagoram temperasse primum hoc loco monendum est. Qua aequalitate, ut consensu indicaverunt Baehrius et eistius, mirum quantum ceteris Anthologiae poetis X- cellit. Haec quoque virtus ex diligenti, qua imbutus erat, eruditione manasse videtur. Nam plerique poetae in hac re aurium iudicio plus aliquanto quam severis grammaticorum praeceptis tribuerunt atquo diversarum dialectorum sormis
callide coniunctis caverunt, ne aut crebra eorundem Sonorum iteratione aures onerarentur, aut dorico πλαzε ασμεν elegiaci
numeri nimium gravarentur, aut mollioribis ionismi sormis nimium enervarentur. Jac. p. XLV certum igitur consilium secuti epica dialecto doricas formas inserebant poetae atque ex contrario. ac vero ratione ea carmina destituta sunt, quorum epica species turbatur, si vel una attica aut dorica forma immiscetur, praesertim in eo poeta, qui ceteroquin summa constantia' atque arte quadam epicum colorem sectatus estinum mora vide supra iniecta morte tegebat , Prop. Amor mea nixa toro in adhibitum est; nam p. spurium duco D Σκυλοφόρος - σetrius ep. 11 os caput quartum.
Vide R. sistor Die grieta Dial. I p. 147. ' Uni pigrammati 20, quod suppositum eas credit sistius,
Oxceptionem dedi, cum duas quas ibi leguntur sormae doricae renirco, ἄγητῆρσιν consulto propter bucolicam carminis indolem quaesita esse vidoantur.
37쪽
27 Ρroximum igitur est, ut quae ex illa ratione correctiones flagitentur, in unum componam: 1 ep. 8,d, ubi suo iure Geistius pro κυρα εκυρη restituendum arbitristur. 2 ep. 14, Κρωμορου in cod. legitur. Hic exitus ab crinagorae sermone abhorret, cum alibi semper eos genitivos in ii, desinentes consormaverit ep. 9,6 Ερi1εω 2b, Νtκ εω; 36,1 Αραξε o. raeterea poeta se ipse ΚρivMόρης ep. 10,4;5,6), in quinto casu Κρωμορη ep. 2,2hrecte appellavi Quod vero in epigrammato subditivo 16, Εὐυ κιδα legitur, inde id probatur luculenter imitatorem non legisse in epigrammate
vere crinagoreo 17,5 Ευviδικου, ut nos, sed υvtκχεω. Jam ut ad p. 14, revertamur, Κρtv ορου eo in textum irrepsit, quod scriba paulo ante in lemmate legerat non exaraverat, cf. apparatum crit. eandem sormam. Quamobrem poetae reddamus, quod ipsissimum est, rectam nominis formam Κριν ορεω.3 Saepius crasis a scribis in pravum detorta est, sed epicam rationem Crinagoram ascivisse lanudes testis est, qui ep. 47, recte servavit M. Ad hoc exemplum cetera correximus. In horum versuum communionem addendi etiam sunt: 4 ep. 32,2, ubi ευρα corrigo in ευρεο, ut recte traditur
7 cum p. 29, κάλλευ praebeat, 17, κακοσκηvευς cum alibi semper sormas horum nominum non contractas Praeoptaverit poeta, etiam p. 2,2 λεχευ pro λεχου scribendum esse iudicavi. 8 ep. 42,4 ot et , corrigo sis, s notam. )3 Nonnulla quae ad locutionem poetae spectant, etiam in prox, mi capitibus tangemus.
38쪽
A. De sntametro nonnulla. 1. cute albelius' animadvertit epigrammatographos
meliores quidem maximam operam, curiosissimum studium in versibus quam venustissime concinnandis collocasse, ut tamen lectores potius eos placere persentiscerent, quam cur placerent. Quamobrem si in arcana artis eorum nos insinuare vellemus, opus esse acerrime in versuum indolem, singularum sedium rationem inquirere, itaque regulas, quibus poetae Q- stricti essent, patefacere. Proficiscitur vero . d. a Callimacho, ἡ omnium politissimo et accuratissimo numerorum artifice,μ cuius hexametri sedatior ingressu exorsi eundo tamquam crescentes summa celeritate exitum peterent. Pentametri autem naturam ita tulisse, ut ne cursu solutiore praecipitarentur numeri prioris partis, nam altera non potuit nisi dactylica
esse irebriores essent duo spondei vel singuli sponde dactylique s vel ds, rarior sorma sd videtur esse sec. Huligrenum
quam in dactyli, quos rarissimo illo sibi indulsisset. Tam
severas leges poeta Mytilenaeus in parte certe epigrammatum non sibi scripsit inveniuntur enim in centum triginta septem pentametris versus spondeis carentes septendecim , quos quidem semper eum incisionibus mollivisse notandum est sicut
3 Adhibni ad has quaestione prastor Meobrii do hiatu disputationem in Addondis ad praefationem, vol. III. p. XIX sqq et Hermania MEpici versus historiam Morph. p. 87 sqq. haeo v. d. scripta: 3. Mibelsi Observationes criti in A. G. Comm. phili in hon Momm-sen p. 326 sqq. 4. Eiusdem Philodem Gad epigra Index Gryph. 1885ὶ. b. e. Meveri u Gesta. d. griech. v. lat. Hexametora Acta Acad. Bav. 1884ὶ.6. r. Benelai Boiisag g. Molathra Alexandrineri Progr. 1883. Boctum. 7. mligrenti Observati motu in postas elogiaeos. mps 1871. Progr. In commentatione tertio loco reeensita. mullum fers exemplum in posterioris aetatis epigrammatis ostat.
39쪽
σκῆπιρα καὶ α νάσδεωυ σοι δε εκω φαραρ ii ep. 23. R. R. 724 scriptum . Nam si una tantum caesura inciditur prior pentametri pars, ut hoc schema XSiStat: - ... in υμ, iam initio versum nimis praecipitari et miserrimos numeros prodire quivis persentit. Et profecto non modo a Meleagreae, sed etiam a Philippicae coronae poetis illam formam diligentissime evitatam esse cognovimus nuper, cum hanc rem anquirebamus. Nam apud Callimaelium nullum exemplum inveni Leonida Tar. 95 pp. in Brunckii Anth. r. recensentur duo exhibet 59,4 91,10 A. P. VII 67 VI 295.); Ant. Sidonius 350 disticha cum Meyero respicimus quattuor, ex quibus duo in nominibus propriis 12 3), in P. VI 10 ;
VII 6 - ultimum exemplum tantum certum est Meleager
VII 195 . Antipatri Thessalonieensia, cuius duodeseptuaginta epigrammata apud Branckium leguntur, unum illius schematis invenimus exemplum 20,6 A. P. I 297 πρωτος γερρομ φ,
quae verba non arte coniungenda sunt, ut in ceteris exemplis unum in Philippi epigrammatis elegiacis undequadraginta: ,2 Α. . V 99 Π α ρλοξευχης, cui versui nominibus propriis satis excusationis praebetur; unum in Antiphili Byzantini carminibus quinque et quadraginta 33,3 Α. P. VII 622.): Divo duελκομειψ, quorum verborum Prius ad versum antecedentem spectat duo obviam sunt in Leonidae Alexandrini epigrammatis quadraginta tribus 43,2 A. P. H548 n. r. et 3b,4 A. . α 54 ληξομ', Qt Oadi1Goc unum praeterea in Parmenioni Macedonis quindecim, duo in Diodori Sardiani sedecim, unum in Apollonidae mymaei undetriginta epigrammatis legitur eiusmodi pentametri exemplum; ne unum quidem praestant in carminibus, quae Brunckii recensionem experta sunt, Alphetia Mytil. 11); Philodemus
3 Commodo nostro nos ea edition usos esse ingenuo profitemur; sod nomo postularo potast, ut singula pigrammata ex Anth. Pal. operose excerpamus. Omnia igitur praestare non possum fortasse futurus Anth. sditor aliquo modo illi inoommodo subveniet.
40쪽
iam nos convertamus, qui bis in centum triginta septem pentametris illam libertatem sibi sumpsit:
ubi duo verba initialia ad diversa distichi membra pertinent, alterum ad hexametrum, alterum ad pentametrum, et ep. 24, ubi v. 6 vox ρηιρὰ tob memoria Homerica orta talem pentametrum effecit simulquo ei satisfactionem conciliavit. In aperto igitur est hunc poetam ut ceteros epigrammatarios tali verborum consociatione, qua versus numeri confringuntur, diligenter abstinuisse neque licere coniecturis vel salsa potius litterarum, quae traditae sunt, compositione 3 ei hanc licentiam obtrudere. Sed tamen hoc actum est a v. dd. qui ep. 3, traditam scripturam θηκε o ovυμta commutarunt in θῆκε ὁμωvblito Patri πατρὸς Avett ρειης. Filium significaturus est Ur patri cognominem, quod nuntiare potuit Simpliciter Sic πατρος Ουυυμ εχ ov, vel o πατρὸς movυμος utῖς)vel tuetρὴς εχ αυομα, ut in inscriptionibus nonnullis institutum est, vel ut Anyte A. P. VI 153 Κλειτορtoc 3εvG αυτὸ λαχωvὀ9611 vel ut Ant. Sid. b. 206,9: Tπρὸς 'Αρtποτελους συυυμ μυμος. Cui apertiori viae r ut saepe implicatam praeoptavit studio, quod supra adumbravimus, commotus versus rarioribus vocibus distinguendi. Ex eo enim numero poetis est ii. Ovυl1t l, hquod verbum etiam in ep. 18,2 occurrit. Quaerendum igitur est, nonne hoc loco illud vocabulum poetae recta traditione vindicetur. Mihi quidem dubium non videtur esse, quin με υμι si solum nulla praepositione addita idoneum sensum suppeditet, siquidem παῖς nulla re in textum irrepsit nisi patris mentione, quod idem evenit in Aesch. Agam. v. 315, ubi, ut nuper mei Hoc nescio an inscius vitarit Meinsvlus, cum A. P. VI 298,6 itfm atqns V 293,2 rectissimo scriboret: σκυρι απὰ Σωχαρεος. Est torminus Aristololion notissimus et Indicommonitia a F.; Hergo ortasse ex scholarum usu arripuit ludi magister Dielsius .