Acta et decreta Concilii plenarii Baltimorensis tertii. A.D. MDCCCLXXXIV

111쪽

RESPONSA S. SEDIS AD POSTULATA PATRUM. cix

Sanctitas vero Sua, cui haec omnia eadem die relata sunt, Putrum

Concilii Plenarii Baltimorensis Tertii precibus juxta S. Congrega

tionis sententiam benigne annuere dignata est. Relato autem ad aliam petitionem,' qua poscebatur ut simplex factum commorationis unius mensis in aliquo loco sussiceret ad ibi acquirendum domicilium, et ad valide matrimonium contrahendum, Emi. Patres, rem perpendere cupientes, responsionem differendam

esse ce uerunt.

Amplitudinis Tuae, Uti Frator addictissim ,

Cum in Concilio ageretur de nupturientibus qui, etsi per aliquot tempus in aliena dioecesi commorati sint, ibi tamen juxta leges modo vigentes ne quasiHomicilium quidem acquisierunt, Patres hac de re decretum tulerunt, Apostolica Auctoritate firmandum, cujus tenor in sequenti petitione ad S. Sodem exponitur: BEATIAMME ΡATER: In deliberationibus quas do quaestionibus matrimonialibus habuerunt Patres Concilii Plenarii Baltimorensis Tertii, Beatitudinem Tuam censuerunt orandam, ut Apostolica Auctoritato pro Foederatis Americas Septentrionalis Provinciis dignetur decernere, eos qui e sua dioecesi ad aliam transeunt, modo in hac Perspatium unius saltem mensis commorati sint, eo ipso, nulla facta inquisitione de animo manendi per majorem anni partem, censendos esse acquisiisse quasiHomicilium quod sussiciat ad matrimonium contrahendum, eosque subditos constituendos Episcopi eiusdem dioecesia in ordine ad dispensationes ab impedimentis, si quae obstent, obtinendas. Rationes hujus petitionis sunt: 1. Gravia incommoda et anxietates ac molestiue quae isequenter sacerdotibus oriuntur, si canonicae praescriptiones de quasiHomicilio sint servandae. 2. Periculum ne secus nupturientes, scandalo fidelium, magistratum civilem aut praeconem sectae Matholicae adeant ad matrimonium contrahendum. Beatitudinis Tuae, Filius obedientissimus, JA BUA GIBBON Areliv. Biat, De . Amet.

115쪽

TITULUS PRAEVIUS.

DECRETUM DE FIDELITER SERVANDIS OMNIBUS CONCILII PLENARII BALTIMORENSIS SECUNDI DECRETIS.

Quaecumquo in Concilio Plenario Baltimorensi II. decreta sunt, manifeste ostendunt quanta sapientia et prudentia usi fuerint dicti Concilii Patres in legibus serendis, quales temporum illorum ratio postulabat. Neque illud omittendum est, haec decreta annuente Sancta Sedo a Patribus ejusdem Concilii Τitulo xiv., De σω- clari Decretorum Baltimorentium executions promovenda proposita fuisse quasi normum, quam in scholis Τheologias et Iuris Canonici doct0res sequerentur et explicarent, quamquo eorum discipuli accurato et diligenter addiscerent. Declaramus igitur uo decernimus, omnin quae in Concilio Plenario Baltimorensi Secundo constituta et decreta fuerunt, adhuc in Suo Vigore permanere, et omnes cujusvis ordinis clericos et laicos iisdem debitam reverentiam et obedientiam exhibero teneri, iis tantummodo exceptis, quas laris per hoc Concilium Plenarium Balti morense Tertium sive abrogata sive immutata fuerint.

116쪽

TITULUS I.

1. Quoniam fundamentum et radix justificationis est fides, ab ea Opus Concilii hujus Plenarii III. Baltimorensis ducit initium. Omnia igitur quas ab Ecclesia

Catholica, sius solemni judicio, sivo ordinario et universali magisterio, ut divinitus revelata credendre ProP0nuntur, credimus, Solemni ProfeSSione confitemur et docemus; Signunter Vero, ea quas in Oecumenico Concilio Vaticano, constitutionibus dogmaticis Dei Filius et Pastor Aeternus definita sunt. 2. Credimus itaque et docemus, mundum reSque Omnes quae in eo continentur, et Spirituales et materiales, secundum totam Suam Substantiam a Deo, liberrima voluntate, ad sui gloriam, ex nihilo esse Productas. 3. Item credimus et docemus Deum rerum omnium principium et finem naturali humanae rationis lumine e rebus creatis certo cognosci posse; attamen Ρlucuisse ejus sapientiae ac bonitati alia, eaque supernaturali Via Seipsum ac ueterna voluntatis Suae decreta humano generi revelare. Huic divinas revelationi tribuendum quidem est, ut quae in rebus divinis humanae rationi per se impervia non sunt, in Praesenti quoque generis humani conditione, ab Omnibus expedite, firma certitudine et nullo admixto errore cogn0Sci P08Sint. Praeter est, ad quae naturalis 4

117쪽

CAPUT UNICUM

innotescere non possunt. Divina enim mysteria su te natura intellectum crevium sic excedunt, ut etiam revelations tradita et fido suscepta, ipsius tamen fidei velamine contecta et quadam quasi caligine obvoluta maneant, quamdiu in hac mortali Vita peregrinamur a Domino; per fidem enim ambulamuS, et non Per Spestem. 4. Credimus et docemus, hominem, cum is Deo tanquam Creatore et Domino suo totus dependeat et ratio creata increatas Veritati penitus subjecin sit, plenum revelanti Deo intellectus et Voluntatis obsequium fido praestare teneri. Verum etsi fides sit Suprre rutionem, nulla tumen unquam inter fidem et rationem Vera dissensio esse Potest, cum idem Deus qui mysteria revelat et fidem infundit, animo humano rationis lumen indiderit; Deus autem

negare seipsum non Possit, nec Verum Vero unquam contradicere.

5. Credimus et docemus sine fido impossibilo esse placero Deo, et ad filiorum ejus consortium Pervenire

. Ideo nemini unquam sino illa contigit justificatio, nec

ullus, nisi in ea perseveraverit usque in finem, Vitam aeternum RSSequetur. Ut autem officio veram fidem amplectendi, in eaquo constanter perseverandi satisfacere Ρ08Semus, Deus per Filium suum unigenitum Ecclesiam instituit, suaequo institutionis manifestis notis instruxit, ut ea tanquam custos et magistra verbi revelati ab omnibus possit agnoSci. 6. Credimus et docemus omnem revelationem, fido divina et Catholica credendam, secundum univerSalis

Ecclesias fidem a Sancta Τridentina Synodo declaratame0ntineri in libris scriptis, et sino scripto traditionibus, quas ipsius Christi Ors ab Apostolis acceptae, aut ab ipsis Ap0stolis Spiritu Sancto dictante, quasi per munm

traditae ad nos usque Pervenerunt.

118쪽

TITULUS I. E FIDE CATHOLICA.

7. Credimus et docemus hanc revelationem, tanquam depositum pretiosissimum, fidelissimo custodiendum, a Christo Domino commissum fuisse Apostolis eorumque successoribus; sed praesertim Beato Petro, quo successori in primatu jurisdictionis in universam Dei Ecclesiam, scilicet, Romano Pontifici, qui ab omnibus Christifidelibus agnosci debet tanquam verus Christi Jesu in terris Vicarius, totius Ecclesias visibilo Caput, et

Omnium Christianorum Pater ac Doctor. 8. Credimus proindo ac docemus verbis ipsis definitionis Vaticani Concilii: Ecclesiam Romanam, disponente Domino, Super omnes alias ordinarius potestatis

obtiners principatum, et hanc Romani Pontificis jurisdictionis potestatem, quas Vere ePiS Palis eSt, immediatam esse, erga quam cujuscumque ritus et dignitatis pastores atque fideles, trem Seorsum singuli quam simul omnes, ossicio hierarchicae Subordinationis, Veraeque obedientiae obstringuntur, non Solum in rebus, quaΘ ad fidem et mores, sed etiam in iis, quae ad disciplinam et regimen Ecclesias per totum Orbem diffusas pertinent; ita ut custodita cum Romano Pontifice tam communionis, quam ejusdem fidei professionis unitate, Ecclesia Christi sit unus grex sub uno Summo Pastore. Haec est Catholicae veritatis doctrina, a qua deviare salva fido atque Salute nemo Potest. 9. Credimus pariter ac docemus: Romanum Pon. tificem, pum ex Cathedra loquitur, id est, cum omnium Christianorum Pastoris et Doctoris munere fungenS, pro Suprema Sua Apostolica auctoritate doctrinam do fido

vel moribus ab universa Ecclesia tenendam definit, per assistentiam divinam ipsi in beato Petro Promissam, ea infallibilitate pollere, qua divinus Redemptor Ecclesiam suam in definienda doctrina do fido Vel moribus instructam esse Voluit; ideoquo musmodi Romani Pontificis

definitiones ex Sese, non autem ex consensu Ecclesiae irreformabileS eSSe. '

119쪽

CAPUT UNICUM.

710. Quapropter, reprobamus omnes errores Sivo a Conciliis Generalibus praesertim Vaticano, sius re Romanis Pontificibus damnatos; illos quoquo detestamur qui in Literis Encyclicis Leonis Papas XIII. feliciter regnantis, Quod Apostolici muneris, de Socialistarum erroribus, Diuturnum illud, de Principatu polium, et Arcanum, de

120쪽

De Pers0nis Ecclesiasticis.

DE EPISCOPIS.

11. Jubet Apostolus Episcopos attendero sibi et universo gregi, in quo eos Spiritus S. posuit regem

Ecclesiam Dei, quam acquisivit sanguino suo. Clericia igitur et laicis omnibus suae dioecesis jure suo PraeSunt, inquΘ eos curam exercent et inVigilant, quasi in oVes ad pascua salutaria ducendas et a noxiis revocandas et arcendas. Jam Vero Per pascua noxia intellexerunt semper Patres nostri quidquid doctrinas a Christo revolatas et per Ecclesiam custoditas repugnaret, animarum o spirituali bono ossicero posset; per bona autem et salubria quidquid veritati divinas consonum esset, hominibusque ad Vitam aeternam c0nsequendam Proficeret.

Episcopus ergo, cum debita subordinations ad supremum illum Antistitem qui Petri doctrinas lociquo haeres est, origo et fundamentum unitatis in grege suo merito Vocatur. Idquo apparet maximo in docendi ac regendi potestate. Nemini enim licet contra eum cathedram ad docendum erigere; nemini Praeter ejus Voluntatem ea aggredi quae spectant ad curam et regimen animarum. Μagna itaqus est Episcopi dignitas cui, tests Ignatio Μartyre, EP. ad Smyrn.) grex suus seu particularis 8