장음표시 사용
11쪽
PIENTISSIMA REGINA, atque id TE peta
suasum habere omnes pro certo arbitremur; illud quoque mihi tanquam compertum eXploratumque persuadeo , TE hoc opus, quod MAIESTATI TUAE venerabundus Oflero, benigne, & clementer excepturam, TUOque potentissimo patrocinio haud gravate dignaturam; ut ejus utilitas ad omnes, qui TUO subsunt imperio, manet ac redundet. Praestantissumum, & clarissimum ejus disciplinae Auctorem eXhibeo, cujus ope civium TIBI subditorum corpora sana ac vegeta haberi, & conservari possunt, morbique omnes ab iis depelli, aut arceri, ut optimae valetudinis jucundissimo statu fruantur , suique muneris, quod illis a natura tributum est, fiunctionem obeant, ad plurimos , ac necessarios vitae usus, & mutuam utilitatem , summopere expetendam , atque
impense studio, & industria procurandam.
Res quidem a TS, MAGNANIMA atque IN
VICTA REGINA , per duos annOS cum m xima totius Europae admiratione gestas pro Populorum TUORUM defensione atque tui la, nemo est, qui oratione complecti, ac satis pro merito possit extollere. . Ita enim ab illis
impendentium aerumnarum metum avertisti,
ut jamdudum eorum tuta sit salus, vita, libertas , rei domesticae secultates; jamdudum in altissima quiete ac tranquillitate degant, ac
in rerum omnium copia & abundantia vivant,
12쪽
nec ullam annonae penuriam senserint, nec
tunc quidem, quum ingetas ac formidandughostium exercitus Superioris Austriae saucibus immineret, seque Regiam hanc Urbem obsidione pressurum minaretur. Verum mirifica he cle I VI animi constantia & firmitate id celeriter effecisti, ut acerbissima illa procella, quam
e teterrimis'nubibus jam coeuntibus erupimram metuebamus, statim ac prorsus eVanesce ret, nosque florentes, & beati, copiisque omnibus .amuentes plenissimam quietis vitam tr
ducamus , ac superbissimos despiciamus hostesi iisdem malis & calamitatibus oppressbs, quas ipsi nobis comminabantur. Hanc igitur etiam partem, quam superius dixi. quaeque bonae
ac firmae valetudinis sustentandae rationem comtinet, absque ulla dubitatione TUA Clementia ac benignitas complectretur, ut coeptum opus perficias, numerisque omnibus absolvas, a TE
pro eorum felicitate jam inde a T UI regni enordio susceptum, quos divini Numinis voluntas non TUAE, dixerim, dominationi, sed materno
potius amori moderandos, tutandosque cominusit: atque id ego non tam spe, quam certa sim-
mi persuasione praecepi. Iam id tranquilla
mente, caeteriSque curis vacua essicere potes: jam
fractis, ac vehementer debilitatis hostium viribus, Regni UUI opes firmatae, constabilitae sunt,
quas noVis victoriis mirum in modum auctum iri omnes non temere, nec VaniS conjecturis au-
13쪽
guramur: ita ut in eam rem impenso studio, adique opera possis incumbere. . Flac quidem ratiΟ- ne omnem desiderii nostri expectationem penitus
explebis: ita inexpugnabilis potentiae TUAE praesidio septi atque muniti, depulsis malis omnibus,
cumulatam bonorum omnium compleXione Vi
tam producemus. Quod, ut nobis proprium ae perpetuum sit, ab immortali Numine, cui TU sapientissime rerum TUARUM curam omnem ac regimen commendasti, assiduis obsecrationibus ac votis flagitabimus, ut T E quam diutissis me nobis servet incolumem, TU Aque incoepta non pro TUORUM modo, sed pro totius Eu ropae libertate magis magisque fortunans, florentissimum hunc Reipublicae statum majoribus in
dies auctibus amplificatum velit. Patere ergo pro avita Austriacorum Principum Clementia
TUO Nomini Majestatique hoc opus adscribi, quo & gratius ipsum ab omnibus excipiatur, &ubsequium erga I E meum decentius testatum faciat. Sic DEUS Optimus, Maximus, qui TE
14쪽
Hippocratis operum dignitate, atque utilitate aliquid prae
iri, inutile prorsus, ac stapervacaneum arbitramur 3 quum e vulgatissimum sit argumentum, & a doctissimis Viris m, na industria fuerit pertraelatum, nec nos clarissimae tanti iri famae atque existimationi quidquam oratione nostra adji-ere posse speremus. Illius porro laudum obtrectatores, qui
vetustos atque ingenuos Medicinae sontes contemnunt, & rivulos consectam tur, ineptiae suae relinquimus, ac per nos licet, stultitia sua perfruantur. Id vero necessarium omnino duximus, nostri scilicet consilii & conatus rationem exponere; neque enim porro dubitamus, quin prope omnibus mirum videatur, nos ejusmodi operum novam editionem suscepisse, quum a tot eruditi csimis Viris omni doctrinarum genere excultis, jam 'taries magno cum liter riae reipublicae plausu edita suerint, atque vulgata; ita ut illorum egregiis in Medicinae Parentem lucubrationibus nihil quidquam adjungi posse sere omnes opinentur. Verum quum nos evolvendis Hippocratis libris intenti rem dili gentius examinaremus, & edita hucusque exemplaria, ac Versiones conferremus, in multos perquam obscuros, atque abstrusissimos locos incurrimus, quorum dissicultas vel ex graeci contextus, vel ex translationis vitio enata vudebatur; quapropter adhuc aliquid ad utriusque emendationem desiderari petaspeximus. Quum autem doctorum Virorum interpretationes, ac eXpositiones inspiceremus, eos iape numero inter se dissentire animadvertimus; quod sane e textus mendis, quum vera deellet lectio, prosectum arbitrati sumus. In ea cogitatione defixus angebar animo, quod veterum sapientia, ac antiquis simus nostrae disciplinae sons tam turbidus, ac limosius ad nos permanasset, ut illius aquae haustus injucundi, ac insalubres viderentur, e quo tamen purissumam omnes vetustis temporibus doctrinam hausissent; quodque hujus aueior ac princeps, qui eloquens olim, ac disertus habebatur, nunc elinguis, ac imdisertus ex iis operibus judicaretur, quae ad nos usque tradita pervenerunt, tanta obscuritate, ac tenebris offusa, ut multos a legendo deterreant. Inquirenti autem mihi omnia diligenter, ex insperato auxilium oblatum est. Pera motus enim Caesareae Vindobonensis Bibliothecae fama, quam ditissima rei lustrariae supellectile instructam acceperam, eo me contuli, ac sciscitatus sum, an
illic inediti aliquid ex Hippocratis operjbus superesset: rogantique Nicolaus Fortosia Neapolitanus, haud vulgari literatura praeditus, ejus Bibliothecae prumus Custos, cuique praesecti vices ab Aug. Imperatore CAROLO VI. gloriola memoriae, jam tum mandatae merant, pro sua ungulari humanitate re ondit; nullum quidem illic ineditum Hippocratis librum servari, sed non paucos manuscriptos codices, qui editos libros continerent, atque insuper duo impressi typis exemplaria, quae ipse plurimi faciebat: quorum alter Joannis Sambuci, alter Jani Cornarii fuisset; uterque autem permultas varias Lectiones margini adscriptas haberet. De his sane Lambecius in Commentario Bibliothecae Virudobonensis, Libr. VI. pag. Is . Joannes quidem Sambucus anno Ig6I. incredibili cura ac sudio in margine Codicis Aldini adjunxit aliquot mille varias lectiones manu riptas ex pervetuso quodam cod e MDo. Tarentino, N ex adio qui dum cod e MDo Font Hen , nec non ex exemplari quodam, excino quidem, sed urimis locis Romae correcto, quas ipse ibi summopere commendat tanquam saluti hominum non parum necessarias futuras. De altero autem Cornarii ait
15쪽
Lambecius: Extat quoque in eadem Esibotheca Augusti aliud operum Hippo
cratis exemplar a Jano Commio Bodeae anno IS38. graece in olla editi , iucujus m. ne itidem plurimae extant variae sentiones Utae; de quibus ipse
Comini ibi propria manu scribit, se eas non exigua impense ibi eo amase.
Horum itaque exemplarium adjumento mihi demonstravit, complures in editis locos emendari, ac restitui posse; quod in nova aliqua Hippocratis optarum editione magno esset Omnibus commodo suturum: unaque liberaliter ac
benevole professus est, se inter eos, qui ad tantum opus perficiendum symbolam conferre vellent, haud postremum fore. Ac reapse id praestitit, stati que mihi ab Augustissimo Caesare veniam impetravit, ut ex ejus Bibliotheca non selum haec, verum & alia arcesserem stubsidia, quibus indigerem.
Praeter hoste imprestas codices, aliquot etiam manustriptos membran ceos, ac optimae notae reperimus i e quorum uno desperatum sane locum in
fine libri de Morbo sacro sanitati restituimus: nempe omnes impressi codices habent: τῆτο αν δει ' ιητρον ἐωk-ου, 6 ρ διαγινωσκειν ἐψns, ως αν το νον ἀπι-ει τροφη ψ ἀυξωει, το δε ἀφαιρέσει, μειωσes: quorum quudem verborum sententia, ut jacent, haec est: Hoc igitur medicum scire oportet, ac cujusque rei opportuitatem de fiere, uti hoc quidem tribuat alimento, istud vero auferat, ac minuat. Vidit quidem Foetas in verbis illis ει ὰν το sequentibus mendum subesse, ac notavit ita quidem in omnibus exemplaribus legi ; at Cornarium ἀπολυσει, resolvet, liberabit, pro ἀπο- tribuet, dabit, legisse. Sed nullum neque ex editis, neque ex MStis codicibus, neque ex varii S, quas magno numero collegerat, lectionibus a Llium suppetebat: vertit tamen pertentando, ut potuit ; qutoque huic quidem per alimentum incrementum dabit, illad mero detrahet, minuetra id tamen Graeca verba non significant ad amussim. At Vindobonensis MStus codex numero IV. habet: ώς ἄν τω ψεν ἀποδωει την τροφήν ψ αυξψει , τω δὲ ἀφαζεο ει και &c. Quo modo huic quidem dabit alimentum N augebit,
huic mero detrahet, ac imminuet: quae Uerborum structura consentanea est. Praeterimus autem plures locos hujus codicis ope restitutos ; nam hunc tantum speciminis loco attulisse satis erit. Imperiales etiam Sambuci & Cornarii codices magnum nobis subsidium attulerunt 3 ex quibus eXempli causa aliquot locos adducemus, ut cuivis inn testat, quid in hac nova editione praestitum sit. In libro de Partu Septimestri σκοπειν γὰρ χρη τον Hλλοντα ιητρον ὀρθῶς ςοχE θα της των καμινοπων σωl ρὶς Θήωρύντα μεν περὶ τὰς πάσας, τῶν δε ἀρτιων την τεσσαρεσκαιδεκάτην &c.
Conriderare enim Medicum oportet, qui recte animum ad aegrorum salutem dia riget, ob eruamis circa- nempe dies) ex paribus vero decimam quartam&e. Nos pro verbis illis περὶ τὰς πάσας circa omnes dies, ex Imp. Sambucostripsimus πεντlας ποιπας impares omnes dies. Superius enim de imparibus diebus, praesertim primo & septimo ac de septimo mense locutus fuerat; st, timque subjunXit: ex paribus vero decimam quartam &c. Quapropter semientia ipse hanc emendationem postulare videtur; ac deinde praepositio verbo contempli, , superflue jungitur, quum illud simpliciter accusem di casum requirat. In libro de Natura Muliebri legitur : εςα και δουπρωιας συμψξας ο δαφον ελαιηρὸν, erit autem Apreses admixto olei acetabulo; nullo
16쪽
nullo plane sensu, & incon 'ua verborum textura ; & hanc quidem lectoanem Desii, aliorumque editio prefert. Ipse autem ex Cornario vertit: Ad decem aratem is esses olei acetabulum iam em: Et quidem in Imperiali Sam huci scriptum est; εὐ- ad decem autem bupreses s atlae haec vera est lectio, quam nos in Graecum conteXtum intulimus, quum caeteri viatiosam reliquerint, versioni minime respondentem, quod nullam ejus praeter Cornarium notitiam habuissent. Praeterea in Libr. II. de Morbis Mulierum haud congruenter, & mendose scriptum erat, πυζι--τη nos
ex I . Cornar. emendavimus μαλο αλ η τη πυ ιη &c. In eodem Liabro locus est, quem Foesius corruptissimum arbitratur, neque eX codicitibus emendari posse. Tαυτα ουν- εὐεθα ἐς ολον το τωμα καθορέονlα,οταν πανο ῖα λυθη νουσημα : Hie igitur spectanda sunt, ad totum prose, ciendo corpus, quum praesentes morbi soluti fuerint. Sed ex memoratis suptarius codicibus aflertur medela, si scribatur ο αν --ελθη νουσημία quum praesentes morbi assuerint sive advenerint, non soluti fuerint, abscesserint: atque hujus quidem generis emendationes non paucae in notis reperientur. Ρraeter haec in siibsidium advocavimus Medi Aum codicem in Laurentiana Bibliotheca Florentiae asservatum, ex quo plurimas scripturae varietates CL Vir Angelus Maria Riccius eloquentiae Ρrofesser, accurate collectas singulari limmanitate ad nos misit; nec mediocrem etiam fruinam cepimus ex A milii Ρorti emendationibus, ac praesertim ex copiosissima illa variarum lectionum congerie, quam Hieronymus Mercurialis, ac potissmum Anutius Foesius, Viri sane docti uimi, ac nunquam satis praedicandi, in siis editionibus cumularunt: qu rum uberrima segete mirum in modum nos adjutos suisse profitemur. Ρorro autem, ni Gor, hic usus scripturae varietatum esse debet, ut siqua sententiae congruentior, & aperte vera ac recta Videatur,. quae vero in vultigato & edito exemplari, mendosa, & inconsentanea; prior omnino, ac sine ulla cunctatione praeserenda, & Graeco contextui inserenda sit: alioqui nulla ex tantis opibus, summa cura & studio congestis, utilitas percipietur, ac veluti formicarum labor omnino erit instruetuosus 3 de quo Theocritus idyllio 17. in laudatione Ptolemaei Ρhiladelphi, AEgypti Regis, qui rectum divitiarum usum norat;
ου μου ἀχρῶοςγε δόμω m πίονι χρύσος, Μυρμακων με πλουτος ἀεὶ κεχ'lα μογεόνlων:Videlicet: Non tamen absque usu in domo opima aurum,
Ceu formicinum opes esse synt semper laborantium.
Nec hercle satis est translationem ad veram scripturam accomodare, si vitiosa in textu relinquatur ; tunc enim magna inter utramque erit discrepanalia, quod quidem inconsentaneum videtur, atque a ratione prorsus alienum; ac propterea utraque erit immutanda. Hieronymus tamen Mercurialis, MAnutius Foesius, duo Medicinae lumina in expoliendis, atque emendandis Hip cratis operum exemplaribus, nestio qua religione , ac Verecundia adstricii, quum manifesto viderent reapse vitiatam esse Graeci codicis scripturam, ex Manuscriptorum exemplarium lectione, aut ducto ex veterum testimoniis argumento, ita ut exscriptorum oscitantiae sine ulla dubitatione esset tribuenda, illam mordicus retinuerunt, & aliquando versionem ad eam consormarunt.
17쪽
Exemplo erit locus Hippocratis siub finem Libri II. Praedi rum, seu Ρrora
rhetici: Γιωρα-Mυ--ia e οἰον 6 η νουσος η φθ nuvi γαλεομενη ita scriptum erat in vulgatis Gemplaribus, ac itidem vertit Foesius: Oriurum autem albicantes Utiligines ex maxime quidem lethalibus morbis, veluti quae tabes dicitur. Idem tamen in adnotatione ad haec verba inquit, nemini dubium esse debere, quin hac parte mendosi sint codices omnes, ut ipse in sua Hippocratis oeconomia demonstraverat; ac legendum esse, οδν η νουσος η φοινικίη καλεο αενη velut π morbus, qui Phaenicius dicitur,
idque ostendi Galeni auctoritate in Exegesi, silve eXpositione verborum Hippocratis, ubi ait: Φοινικίη νουσος&c. 'aenicius morbus in Phoenicis N qui aliis Orientalybus partibus abundans, Igni cari autem ρο hic videtur Eliphantia LPraeclara certe est haec Foesii adnotatio: at nullum ex ea fructum cepit ue quippe quod compertum & agnitum mendum in contenu, ac in ipsa translatione roliquerit. Alius etiam locus est sub finem libri de Ilumoribus, non omnino expeditus, ubi de morbis supervenientibus Hippocrates verba facit, qui priores Qlvunt: N quicunque alii abscessis, velut riseulae, aliorum medela sunt.
μενα κωλυ lα άλλοισιν αἰ κο να,: quae sedare solent, quum psea apparent, liberamt ab his supervenientia impedimenta aliis communicationes. Quae rosecto quis non inconcinna, & mendose esse videt' Animadvertit hoc ipiam Foesius, & corruptos vulgatos codices este testatur, atque haec in VI. Epiademicorum libro castigatius scripta esse; ac denique in Manuscriptis exemplaribus, ac praesertim Servini, postrema illa Verba, ἀλλοι τιν Κ κοινωνια aliis comminicationes, quae totam inconcinnitatem faciunt, ita perstripta fuisse α. οἶσιν αἱ κοινωνια ue ita ut verbum α λοισιν disjunctim legatur ἀ- οῖσιν Ad quibus aut quibuscum communicationes, seu communicatio est: quae sola scri ptio hunc locum pristinae sanitati restituere potest. Ipse autem, neficio qua ratione inductus, pervulgatam scripturam sequi maluit, & contra interpunctio nem, quam ipse adhibuit, verba illa cum sequentibus conjunxit; αλλοισιν αἱ κοιν-αι οι υποίοι τοποι -&c. 9uae quidem sonant 7 aliis communicationes, si pecti loci excipientes. At ipse conjunctim transtulit: eum aliis comm irationem habent Iespecta ad excipiendum loca &c. ubi sene illius
diligentiam desideramus. Idem hercle paulo inserius admisit, ubi eadem verba iterantur, & contra ac superius secerat, interpunctione conjumit, videlicet: - α κοινωνίαι M τὸν ρο ν ο ετιαι ἔρχεlm: quae, prouti contextasiunt, hoc significant: aliis communicationes propter rurit nouem non amplius sanguis prodit. Ipsie autem contra sita contextus fidem ita Latine Vertit: quae cum ahis communicinem habent, iis non amplius Mariis prodit &c. Haec autem & obseura fiunt &Graeco contextui haudquaquam reseondent, & veluti conficta videntur cuiliubet Graeca verba cum Verssione conserenti. Multo autem perturbatior hic lo cus est apud Hieronymum Mercurialem, qui scribit ora κοινωνία. Oιμοπτοι το ,- νωλδαρri: Alterius Dei mcirbos loca excipiemtia, aut dolore, aut Pinuitate&c. quae a Gneci exemplaris, quod edidit striptione toto coelo aberrant. At noS Servini lectionem secuti multo proba biliorem, nisi nos fallit animus, magisque congruam Auctoris menti translationem
18쪽
tionem vulgavimus, quae suo loco inspici poterit: unde haec elicitur sententia, aliquos morbos in alios resiaci, qui a prioribus liberant, & in ea incidunt loca, quae cum prioribus communicationem habent. Multo verecundior ante Foesium fini Hieronymus Mercurialis, qui Fr benianam editionem cum plerisque erroribus iterum evulgaVit, quorum patatem ipse in Latina versione correxit, quae propterea multis in locis a Graeca or tione discrepat. Qua de re, Thom. Barthol. Dissere. IV. de legendis libris pag. ΙΙ8. notat nec primam editionem Venetam approbari, quia manca; nec primam Latinam Calvi, quia in sensit deficit: nec primam Graeco- Latinam Hieronymi Mercurialis, licet novo ordine digestam, quia in numerum interpretum ille male se ingessit, judicio Castrensis, cujus rei aliquot asseremus exempla. Libro II. de Morbis Mulierum pag. 3Io. editionis anni I 88. Versus finem, ubi seriptum est, ἐλαίου ημμοlυλιον olii dimidiam heminam, vertitur, Mi heminas dimidias tres. Ρaulo inferius pag. 3 II. in Graeco contextu: Ην Crominuerint extra nervi, s quae vocantur, seribendum erat ut apud Aladum, retinacula, ligamenta entur: haec ab ipso eX Cornario ita vertuntur; in vero uteri extra prominuerint, o dependent vestu scrotum; quae plane diu versa sunt, idque innumeris in locis deprehendere licet. Interdum translatio
ipsa perturbata est, & inexplicabilis, ut initio Libr. IV. Epidem. τῶ χαρα
apud Leo dis aedes habitabat, in pede, manodico diriti in pede, in pectore. Gre quidem Foesius recte interpretatus est, hoc modo: ei, qui apud Lemodem erat, in pedem, Phanodico in pedum digitos, ad imam pedis plantam, quod Graecis dicitur. Hic autem diutius non immorabimur;
naud enim Lectori cupidissime ad opus evolvendum properanti, ut Optatos inde doctrinae fructus colligat, moram injicere in ipsius operis vestibulo, rationi consentaneum arbitramur. At Dannis Freindii Angli, Medicinae Ρroesesseris eruditissimi, judicium subjungemus, qui in praefationet in aliquot Epid. Libros, quos edidit, haec verba facit: Id autem conribum Foe Gaepe miramisiam, quod etiam ea, quae ipse non modo corrigi debere, sed a se do correcta, opinque commissa dicat, nequaquam tamen mutata ediderit. Itaque quidquid indoctiinmi Viri inus notis emendatius occurreret, in textum haud duoitantem recepi. Ejusdem quoque Foe i interpretationem Latinam, utpote ad Hi pocratis mentem prae abis accomodatam, paucissimis mutatis, exhibui.
Ac paulo supra , Aldi editio antiqui a quidem, sed quum manea in Lmis, tum etiam in iis, quae eduntur, admodum vitiosa es. Caslatior paulo Frotiniana, quam Hieronymus Mercurialis ita in plerisque scutus es, ut aliquando errores ipsos exscri erit. Foe ama, vitio licet haud immunis, es tamen ca statissima. De Charterio autem sic ait: Charserius 'o ad id, quod Heperat, muneris ita parum attendisse viatur, ut spmcisum illud, o exhibuis, Hippocratis exemplar, iis omnium, Editoris nisinscitia fortasse, sed in ria salum mendo simu . Atque haec ita se habere
experientia ipsa deprehendimus, & saepe multa a prioribus praetermissa, a r centi Oribus non fuisse suppleta, atque correcta, veluti in libri de Carnibus seu Principiis haud longe a fine in verbis illis: ταμην ' σαρκα ἐς εμβαλῶ, σκεπlομως is τω υμ ει ρπιις εχειν παρα μελεα , id 'est : Hanc emunculum maquam conjectam eon deniseris, in levia aqua ivvenies omnia membra bal
19쪽
re &α omnes etenim interpretes illa verba in aqua haud suerunt interpretati, ut Prosper Martianus animadvertit, & nos suo loco adnotabimus. Sicuti autem nimiam moderationem, ac metum in emendandis vulgatis exemplaribus, ita ut ab apertissimis etiam mendis manus abstineantur, haud
dignam laude existimamus 3 sic etiam nimiam libertatem in immutando , detra hendo, stupplendo probare non possiimus, praesertim si nullius antiqui Scriptoris, aut Manuscripti codicis auctoritas adstipuletur. Id quidem a nobis in Lin deno iapius animadversum est; qui emendatius sene quam caeteri Graecum exemplar reddidit, & castigatius, quod post illius obitum typis commissum fuit: sed multa non raro, dixerim arbitratu suo, mutavit, detraxit, ac multum admodum a vulgata lectione recessit, quia ingenio suo abusis in textu emendando audacius, cut in Celso, versatus es vir ille multiscius, judicio P, lini. Tom. III. Epistol. pag. Ι77. ita ut nullum manu exarati codicis script ram prope assimilem, immutationi ab illo faeta adstipulantem, suspicari quis possit: idque a nobis suis locis adnotatum fuit. Ea de re Freindius loco iam dato. Nam Lindanus, uti multa suapte ingenio nota it ; ita quaedam satis pro imperio aut repudiavit, aut saltem omisit. Nec silentio videtur praetera eundum in Lindeni editione, etsi Graecus contextus a mendis purgatior sit, quam in caeteris, Latinam tamen versionem ab illo multum dissidere. Filius enim, qui post Ρatris obitum editionem perfecit, quum ille morte praeventus novam versionem nullam reliquis let, Jani Cornarii Latinam translationem assi hibuit, quae innumeris in locis a Graeco exemplari longissime distat, ita ut in
ea Lindenianae emendationis utilitas non appareat. Ρraeter illa, quae hucusque commemoravimus Manuscriptorum codicum& variarum lectionum auxilia, quibus ad Graeci eXemplaris emendationem, aut explanationem usi stimus nec enim quidquam nisi necessario, & gravissimis rationum momentis permoti, immutare ausi sui mus) doctissimorum etiam Virorum animadversiones adhibere operae pretium duximus, unde aliquid i cis aflulgere posset. Exempli gratia locum asseremus ex Hippocrate Epideamiorum V. In Foesiana editione anni 16SI pag. IIS . & totidem verbis in UL pag. Iaa8. iteratum, qui sic habet: τω- ληαῶνθω το κυφω - ἐά ἐγενέlo: omnesque interpretes Calvus, Cornarius, Hieronymus Merucurialis, Foesius, Charterius ita vertunt: Coco in spina Glogias ex phrenitiabfacta es. At Thomas Minesius, vir sagacissimus, ad Νesteros Epist. XXXVIII. pro riuo tas, levissima mutatione μφωμι, surditas, scribendum
censet his verbis, quibus opinionem suam confirmat. Vides maenos viros totidem errores non exiguos comm Ue, Mibesque imul, cum Hsimia porunius luerati in vinem milemque mutationem υλω Hippocratis vera seri
pluis, fiatum ejus ratione N experientia resarissimum. Experimis se Hicitantes, moime, qui maligue, esse V φους siurdastros N eum det pio proximi sunt, omnino ου Iupidos. Senex Urie scribis Liby III 'idem. Se l. II. 'rol. 4. Hilistae continua febre laborariti, N phrenium finditatem contigisse, qui Coco Manum milis; π misari mentis Lotionem
Prorrheticorum L 32. Quaero nunc ,si quis exso textu Hippocrans a uisset tibi, futurum, ut aegrotus veser pHeniticus feret ex morbo
20쪽
pauca sithdit: Acaruso aurem urbe Macedoniae aegrotin istam Coeum intingo, i Acam us peculiaris in Coo insiti locus es: eum Monam, quam Graeci H νΘαν, non Δανθον, appellant, puerili errore reuissormarum interpres ommes. Quod mehercule a Thoma Reinesio rectissime dictum est, nec statis quispiam mirari potest tot interpretes, & quidem doctassimos homines, tam pueriliter peccasse: Graece siquidem spina ι πει, ac foeminino genere dicitur: εν ἀκάνθ ω autem liquet vertendum esse Ac thi, sive in urbe Aca ibo cujus nominis plures urbes a Stephano, Graeco Scriptore filis noto, com memoriantur, una in Thracia, super Athonem sita, spinisque circumsepta, unde nomen mutuata est: altera in Agypto trecentis viginti stadiis a Memphide dissita: tertia juxta Gnidium, & praeterea alia in Athamania sita est: Legatur etiam Pin. Libr. IV. Cap. Io. & Pomponius Mela Libr. II. Cap. a. Sed proclivius creditu est, castim illum, de quo loquitur Hippocrates, in Thracia Macedoniae finitima, aut in aliqua ex Graecis urbibus evenisse. Unicuique igitur fatis manifestum fore arbitror, si, quae hactenus a nobis dicta sint, sine ulla praejudicata opinione perpenderit, haud frustra nos in hac nova editione adorananda operam, &studium consumpsisse; quum & in graeca Hippocratis or tione, & in latina translatione tot adhuc, nec exigua menda superessent, quae prorsiis tollere oportebat, & utraque ad mutuam concordiam esset revocanda. Non enim parvam lectori, ei praesertim, qui Graecam Linguam vel mediocriter calleat, dubitationem injicit ejusmodi diserepantia, potissimum si nullum in notis monitum adjiciatur, ita ut nescire omnino cogatur, quaenam suerit vera Medicinae parentis sententia, & quidnam ipse in re Medica ex quenda tenere, & servare debeat. Quod quidem in Hieronymi Mercurialis editione passim reperire est, ut stapra monuimus: quod enim Libro II. de Morb. Mul. ελαιον ημικοτυλιον, Mi heminam dimidiam, olei heminas dimidias tres: aliquando duo aut plura verba, quae in graeco contextu desunt, sine ulla admonitione stippientur; quamobrem vehementer mir tus stim, qua de causa aliquot rei literariae & Medicae peritissimi viri hane editionem magnis laudibus extulerint, & extollant. Ut vero ad nostrae editionis sermam & rationem exponendam aggredi mur, inprimis dicimus, nos quotquot lucem hucusque viderunt Gemplaria,& versiones, & manuscriptorum codicum varietates, nec non & ad hanc diem ineditas, non mediocri diligentia contulisse, ut emendatiorem graecum contotum, & consentaneam translationem, quantum in nobis fuit, & hrumana fert imbecillitas, literis mandaremus. Id vero pudenter secimus, &magnam in ea re adhibuimus moderationem , ita ut vulgatam striptionem non temere immutaremus; at saltem Lectorem admoneremus, quaenam ecsent scriptionis dissimilitudines, ei siuum arbitrium, & judicium relinquentes, ut ex iis ipse, quam praestantiorem judicarit, eligere possit ue iis locis exceptis, quos Veritas manifesta redarguit. Ea vero fuit causa, cur nos arctis finibus contineremus, nec tam audacter iudicaremus, quod inter complures Hippocratis libros, prout ad nos per plurium seculorum aetates transmissi fuerunt,
aliquae sint dissensiones; ita ut alios in ipse elaboratos, alios ab ejus distipulis, aut ab ejus stholae se esseribus, sive alios ab ipse adolestente, alios ab eodem jam sene perstriptos multi judicarint s. cujus quidem rei vera cognitio adm dum obseura est, & densissimis tenebris involuta. Ea vero dissidia ac vari tates in quatuor libris de Morbis, in illis de Natura Muliebri, & de Morbis