장음표시 사용
21쪽
at Pacianus in Epist. ad Symphronianum, ubi eum dicit Procu Ium habuiise institutorem. Sed a Montano Praxeas deficiens , &fac ius ejus hostis insensissimus, ad Zephyrinum Romanum Ponti ficem , ut nefarii architectum erroris eum detulit, &in causa fuit ut a Pontifice damnaretur. Nec tamen Catholicam fidem Praxeas interius suscepit, sed suam corde tenuit haeresim, quam, ut dicam , nunquam dimisit. Inaniter etiam de martyrio gloriabatur. Hujus rei fidem lacit Tertullianus jam Montanista in Libro quem contra Praxeam ipsum scripsit cap. I. , ubi tam inique ob detectam Montani haeresim, quam juste ob propriam Sectam conditam ipsum lacessit his verbis: Ue primas ex Afla hoe genus perversitatis istasit Romanae hamo nimirum Montani prophetiam expulit, iasuam haeresim intulit, ut notat Pamelius alias inquietus: Insuper de judiatione mar rii in tus ob fotam ct plexo breve carceris taedium : quando eis corpus fuam tradidisset exurendum, nihil profeei et, dilectionem Dei non babeus , cujus obarismata quoque expugnavit. Nam idem tunc Episcopum Romanum agnosceutem jam prophetias Montani, Priscae , Maximilia, ct ex ea cognitione pacem
Ecclesiis Asae ct moriae inferentem, falsa de sit Prophetis er Ecelsis eorum adseveraudo, ct praecessorum ejus auctoritates defetide do , eoegit oe litteras pacis revocare jam emissas, Od proposito reci plaudorum charismutum concessare . Ita duo negotia Diab,li Praxeas Romae procuravit: Prophetiam expulit, ct haeresim intutit: Paracletum fugavit, di Patrem cruci xit. At turpiter lallitur Tertullianus , dum ait, duo negotia Diaboli Praxeam egille Romae. Negotium quidem Diaboli fuit s cum non distinguens Patrem a Filio, crucifixo Filio Patrem quoque crucifigum asserens, heresim in tulit : sed cum fanaticum Montani Paracletum Roma expulit, negotium Dei egit, dc Diabolum expulit. VIII. Damnatus ergo Romae ob haeresim Praxeas, haeresim
suam ejurasse visus est, sed re vera eam corde retinentem aperta
fronte postea disseminasse Tertullianus ibidem asserit dicens: D
nique caverat pristiuum dotitur de emendatiora sua , ct manet chirogra' um apud PDuicos idest auimales , seu carnales, quo nomine is ci us Montantita Clerum Romanum per contemtum appellarc con laevit apud quos tune gesta res es , exinde sileatium . Et vos quidem popea agnitio Paracleti atque defensio disjunxit a radicticis. Avena mer) ilia ubique tunc femen excusserant. Ita aliquandiu per Opocri MobLId vivacitate latitavit: Er nunc denuis erupit. Sed ιν denuberadicabitur , se voluerit Domiuus in isto eιmmeatu 3 si quo minur , die suo colligentur omes adulterae fruges , ct cum eaeteris scandalis Qui inextinguibili cremabutatur . Ita Tertullianus , deinde proce deus Dipit iroo by COU-
22쪽
dens ad expugnandam Praxeae haerelim, qui blaspheme a jebat, Filium Dei eundem esse cum Patre, & Filio crucifixo Patrem quoque futile crucifixum. Et ideo Praxeas ε Sylla incidit in Charybdim, dum haeresim Montanistarum vitans in turpiorem prolapsus fuit. IX. Ex hactenus dictis apparere coepit Iugenda Tertulliani sors, qui celebres suos pro Catholica fide exantlatos labores mise-.ro in Montanismum lapsu laedavit. Quae hujus causa fuerit, disputatur. Pa melius in Tertulliani Vita putat, causam fuit te repulsam quam ab Episcopatu Carthaginensi post obitum Agrippini pallus fuit s cui cum invidia quorumdam de Romano Clero Op ram contui isset, & ab eis proinde calumniis affectus, ad partes Montani descivit, eorumque laxiorem vivendi rationem carrere coepit. Alii volunt, magis propter adeptum Epitcopatum Ecclesiae Romanae a Victore qui Eleuthero successerat. Cum enim Viactor Aser &ipse fuerit, invidiam potuit in Tertulliano excitare , quod ipse postpositus fuerit gentili suo. In lianc sententiam inclinat Baeronius ad ann. Io I. num. 9. Verisimile tamen hoc de Tertulliano non videtur, qui similem ex ambitione discessionem in Valentino coarguerat L. adv. Valentinianos c. his verbis : Spera- .erat Episcopatum Valentinus, quia ct ingenio poterat, ct eloquio: sed alium ex mar rii praerogativa Lei potitum induratus, de Ecclesia authenticae regulae abrupit sui solent animi pro prioratu exciti prinfumtione ultionis accendi ad expugnandam conversus veritatem . Et Lib. de Baptismo c. x7. recte animadverterat, ambitionem schisematum originem esse : AEmulatio, inquit, schismatum mater es.
Cum ergo haec ita sint, non videtur ambitio, quam in aliis reprehenderat , ei causa fuisse, ut ad Montanastas deficeret. X. Uerosimilius ergo puto cum Nat. Alex. Hist. EcclSeculi 2. Disteri. s. art. I., causam defectionis Tertulliano fuisse, partim austerioris vitae & strictioris disciplinae praetextus, a qua Romanus Clerus deficere putabatur : partim quod Romanorum Clericorum exprobrationes impatienter ferret. Primam partem colligo ex
ejus Libro de Monogamia c. a. ubi ait: Nee ulla magis ex causa. Paraclitum negare coguntur, quam dum existimant, noma disciplinae
insitutorem, O quidem durissimae illis, ut jam de Me primum cons
sendum sit in generali retractatu, an capiat Paraelatum aliquid tale docuisse , quod aut novum deputari possit c ersus Catholicam Traditionem , aut onerosum adversus levem farcinam Domisi. Quia vero
Monogamiam multi & maxime de Romano Clero non probabant, ideo paulo ante eos vocat PDehieor, idest earnales, dicens : Sed P Iericis vos recipientibus spiritum, ea quae sunt Diritat nos piscor.
23쪽
Ita dum quaesum spiritus non placent, ea quae faut carnis placebunt, ut contraria spiritui. Itaque Tertullianus , ut ex ejus Scriptis apparet, duri erat ingenii, austeriorisque animi: quare 1everioris disciplinae arctioriseque vitae amator, etsi simplex presbyter judicem se faciebat Ecclesiae, quod in ea aliqua morum laxitas sibi appareret. Cumque Montanistae severiti 3 vitae genus profiteri viderentur, eo tandem erroris prolapsus est, ut de veritate dogmatum ex asperiori vitae cultu judicium ferens, Catholica veritate deserta, ad eorum partes transierit.
XI. Altera secessionis illius conjectura sumitur ex facio cujusdam militis, quod sic expono. Accidit, ut Septimio Severo imperante, dum militibus corona Castrensis distribueretur, miles quidam eam capite gestare recusaverit, putans eo quod Christianus ellet, sibi hoc non licuisse, quia juxta Gentilium morem. Cumque contra hoc reclamarent nedum Gentiles, sed Christiani etiam, & sorte Romanus etiam Clerus, metuens ne Ecclesiae turharetur pax , Sc persecutio eXcitaretur, Tertullianus factus praefui militis advocatus defensam suscepit Libro quem de Corona militis inscripsit, & ita nempe c. I. Proxime facta es liberalitas praesan
ii morum Imperatorum . Expungebautur in Capris milites laureati . Adbibetur quidam illic magis Dei miles, caeterit consantior fratri bus , qui se duobus dominis fervire σου posse praefumiferat , solus obe Us Ciapite , coronamento in manu otios . Vulgata Iam ct ksa disciplina Christianorum relucebat. Devi se singuli designare , eludere eminus , infrendere comisns in uostrum. Tribuno defe=tur , ct persona jam ex ordine accesserat. Statim Tribuuus ι Cur , tuquit, tam diser fas babitu e Negazit ille eum caeteris sibi licere. Causam expinulatus , Chrisianus sum, respondit. O militem in Deo obrissumi Sus fragia exinde, ct res apud Ma, ct reus apud Praefetios . . . . de smarorii candida laurea melius coronatus donativum Chrisi in carcere
expediat. Subinde toto eo Libro hujus militis factum acriter defendit, ostenditque, tali corona capiti imposita uti viro Christiano non licere. XII. Cima ergo factum militis illius Romana improbaret Ecclesia, quod nec crimen citet, nec Gentilitatis protestatio milites lauream gestare donativum accepturos, & e contra ex insolentia facinoris nova in Christianos persecutio timeri pollet s Hinc magna Tertulliano a Romanae Ecclesiae Clericis conflata invidia est, qui durioribus verbis ipsum passim ac frequenter excipiebant, quod privatus presbyter totius Ecclesia: censorem ageret ac judicem. Quibus objurgationibus asilictus, dc exasperatus vir acris is ligoo by e
24쪽
ingenii, calamum acuit, Apologiam pro Milite edidit, & tandem
Montani errores, quos jam mente imbiberat, palam propugnare coepit pluribus editis contra Ecclesiam scriptis . Huic conjectura: favet S. Hieronymus L. de Script. Eccl. ubi de Tertulliano: Cmn, inquit, usque ad mediam aetatem presbter Ecclesiae permansist et, iu-vidia postea ct contumeliis Clericorum Romanae Ecclesiae ad Montani dogmata dilapsus es. Quibus apparet, Tertullianum invidia praecipue & contumeliis Cleri Romani, & studio etiam severioris disciplinae ad partes Montani declinasib. XIII. Diluenda est calumnia , quam aliqui praecipue eX Protestantibus alicui ex Romanis Pontificibus impingunt, nimirum quod Priscae & Maximillae prophetias an noverit, 3c aliquandiu
approbarit. Ita inter caeteros Ittigitis de Haeres. se l. a. c. II. 11. 29.
qui testem inducit Tertullianum adv. Praxeam c. I. scribentem, quod Praxeas, dum multa falsa de Montanistarum prophetiisse es Ecclei iis adseveraret, Episcopum Romanum agnoscentem se jam prophetias Montani Priscae & Maximillae, &ex ea agni- tione pacem Eccleliis A si .e & Phrygiae inserentem coegerit, &M literas pacis revocare jam emillas, &1 proposito rec picnd
rum charismatum concelsare : ad quem locum Rigaltius nota- ,, vit, non esse quod suspicemur, Tertullianum in re tam recenti, ,, tamque manitesta mentiri voluiise, quod contra eos notamus,
se qui hic Tertulliani fidem suspectam reddere conantur ,,. HAEc Ittigius. Qui tamen determinare nescit, quis fuerit Episcopus ille Romanus, qui Montaniaavit, solum dicit, aliquos velle suille Anicetum, aliqum Eleutherum, alios Victorem, alios Zephyrinum, solum concludit ,, Quisquis autem Episcopus ille Roma- nus fuerit, infallibilis certe non tu i se . XIV. Prosecto quis fuerit Romanus Episcopus , cui Montani sint notam assingunt, nemo hucusque determinavit. Fuisse Lephyrinuin aliqui etiam ex Catholicis putant, inter quos Natalis Alexandre Hist. 3. dissert. I. art. i. qui tamen Montanismi nota eum purgat. ia tamen Zephyrinus nonnisi multo post detectam Montani lueresim, quae sub Aniceto, & Sotero eruperat, sedem Pontificalem obtinuit, credibile non est , eum errori jam cognito , & damnato connivere voluit se. Censent ergo alii, hunc tu iste Eleutherum Soteri ec Aniceti in Sede Romana successorem,& ad eum referenda esse verba illa ex Tertulliano L.adversiis Pra-Xeam relata. Et hoc colligunt ex eo quod Eusebius L. f. Ilist. c.3. narrat: Cum Montanus cir Alcibiades ac Neodotus tunc primum in rnia opinione hominum tanquam Prophetae eelebrari coepissenst multa quippe Disivae gratia miracula tu plaribus Ecclesiis etiam m
25쪽
feri solita fidem plurimis faciebant eos quoque prophetare eumque illorum hominum causa dissensio orta esset, qui in Gallia erant fratres , privatum de bis judicium suum, retiosum in primis di eum recta fide consentiens s rursus eidem Epipolae subjunxerunt prolatis interfectorum apudfe Marorum variis epistolis, quas illi dum in vinculis adtae essent, partim ad fratres in Asia ct moria degentes, partim ad Eleutherum Romanae urbis Episcopum feriiserant pro pace Ecclesiarum , quasi legatiove fungentes . Idem Eleutherus mille creditur ille, de quo Tertullianus supra relatus adv. Praxeam scribit, quod audita Praxe e relatione de Montanistarum in suis falsis prophetiis perversitate & contu macia , literas pacis, quas Lugdunensium insinuatione dederat,
revocavit, ac suorum Praedecelsorum sententiam contra eos confirmavit .
XV. Uter autem fuerit, sive Zephyrinus sive Eleutherus, haeresim Montani non approbavit, nec Montani Zavit. Nam Tertullianus licet iam Montanista &Episcopo Romano insensus, ac proinde suspeeiae fidei sui notat Pamelius ibiὶ non dicit Epitc pum Romanum prophetias Montani adprobasse, sed tantum agnovisse : Agnoscentem jam prophetias Montani, Priscae ct Priscillae e
agnoscere autem , non est idem ac approbare. Praeterea agnoscore prophetias, idem non est ac agnoscere haeresim , vel in haeresi contumaciam. Imo cum ex litteris fidelium Lugdunensium, ut supra, spem concepisset, Montanistas ad fidem es Ecclesiam redituros , literas pacis expedivit. Sed cum a Praxea rescisset, eos in tuo errore pertinaces, omnem pacis spem excludere, literas pacis revocavit, & Praedecelibrum suorum condemnationem renovavit.
XVI. Factum ergo tale fuit, ut in notis ad Cap. 3. Libri s. Eusebii exponit Valesius. Consulti fuerant Lugdunenses & Vienne ses in Gallia a fratribus in Asia & Phrysia consistentibus, quid sentiendum esset de pseudoprophetia illa, quae apud illos exorta fuerat, quidque agendum esset Montano, Theodoto, aliisque, qui per Sancti Spiritus gratiam futura se praedicere jactabant. Res quidem eo tempore perplexa, & discussione digna erat: quia ut ex Eusebio dixi, cum tunc prophetia: ia miraculorum dona in plurimis Ecclesiis Divina gratia adhuc perseverarent, fidem faciebant
plurimis, talia est equoque ea quae Montanistae spargebant. Ut tuto in hoc negotio Lugdunenses, MViennenses procederent, sen tentiam suam judicio, nedum proprio, sed etiam Martyrum Epis stola ad Asianos aperuerunt, & insuper Irenaeum tunc presbyte rum Romam ad Eleutherum cum Epistola tum propria,tum Mar tyrum direxerunt, ut cum eo rem communicaret, ejusque judicium
26쪽
eium expostularet. Lugdunensium & Martyrum sententia haec erat. Prophetas henigne tractandos esse, & ad poenitentiam provocandos: ac si quidem resipiscerent, ad Ecclesiam admittendos esse, ut pax inter fratres solidaretur. Si vero pertinaces in errore suo permanerent, nec post frequentes admonitiones Sacerdotibus Dei obtemperare vellent, ab Ecclesiae corpore abscinderentur. XVII. Si ergo votum hoc Romanus Pontifex sub hac conditione expressum suis literis approbavit, quis sanat mentis audebit dicere, Lugdunenses & Romanum Episcopum Montani errorem approbasse, eique adh.esiste ' Nunquid Pater errorem filii desertoris approbaret, si poenitentia revertenti gratiam suam promittat: se tamen eum exhaeredaturum,si in desertione persistat: minetur ' Hoc fecit cum Montanistis Eleutherus, quod sacit cum peccatoribus Deus: gratiam suam si convertantur exhibet : si periistant, poenas indicit. Quia vero a Praxea audivit, Montanistas pacem tibi oblatam respuere, oblatas litteras revocavit, ac suorum Praedecessorum eXemplo ab Ecclesia eos eliminavit. Haec dixi admillo I ertulliano, qui dicit Episcopum Romanum litteras pacis revocaste, homine ab Ecclesia extorri, & ideo suspecto calumnia: : maxime quia Eusebius citatus dicit quidem, Lugdunenses litteras pro pace Ecclesiarum ad Eleutherum direxiste, non dicit tamen Eleutherum eas decreto & literis suis confirmaste.
XVIII. Quid ad haec litisius, & sui gregis alii e Dicet ne
amplius: Κιν quis autem Episcopus ille Romanus fuerit, infassibilis
certe non fuiιe Fateatur potius, perpetuam Ecclesiae regulam
futile semper in causis arduis & fidei semper Romanum adire Pomtificem, Jc ab eo pro securitate audicium exquirere. Factum hoc Lugdunensium evidenter id demonstrat. Unde Valesius citato Ioco ait ,, Cum enim in Omnibus Ecclesiasticis negotiis primae esse sent partes Episcopi Romani, merito Lugdunenses hanc con- ,, troversiam ad eum detulerunt: id agentes & omnibus modis,, studentes, ut Episcopi Romani auctoritate, quae semper summa
se fuit in Ecclesia, haec apud Asiam orta distenso sedaretur, & pax
se in Ecclesia restitueretur se. Imo idem Tertullianus adhuc fanae fidei L. de Praescr. c.36. Habes , inquit, Romam, unde vobis quoque eaetoritas praesὸ es sata felix Ecclesia, eui totam doctrinam Apostoli eam janguine suo profuderunt Videamus quid dixerit, quid docuerit, quid cum Africanis quoque Melesis contesserarit. Ubi pro veritate nabenda ad Ecclesiam Romanam specialiter provocat: in qua supremum judicium residere nec factus haereticus negare ausus fuit, dum in Lib. de Pudicitia c. I. etsi Episcopi Romani decretum suo errori contrarium haeretico more sugillet, illud
27쪽
tamen appellat Decretum supremum, &peremtorium, quia decretum Episcopi Episcoporum & Pontificis Stamini: Audio etiam , inquit, edictum esse propositum , θ' quidem peremtorium s Pontifex se, licet Maximus , Episcopus Episcoporum dicit: ego ct maechiae Drnicationis delicta paenitentia sanctis dimitto. Quo loquendi modo vel nolens fateri cogitur, Decretum Romani Episcopi, utpote si premi in Ecclesia, habitum fuisse etiam tunc a Catholicis ut ultimum & peremtorium. Ad haec Ittigius respondeat: ego enim cum alibi hanc veritatem contra sui similes statuerim, in praesens eum dimitto.
g. III. Montani error de Spiritu Sancti adventu , ct quid de Trinitate senserit.
I. TTT in suos errores traheret incautos Montanus, se ac RORU Spiritu Sancto plenos ac prophetiae dono insignitos praedicabat. Dicebat ergo, Spiritum Sanctum Apostolis promitila n, in se suasque Prophetissas majori plenitudine descendisse ac in Ap stolos. Unde Joelis prophetiam c. I., quam S. Petrus M. a. v. I 7. impletam dicit in die Pentecostes , nimirum: Et erit in novissimis
diebus, dicit Dominus, effundam de Spiritu meo super Omnem camnem , ct promerabunt iis ves fliae vestrae : O juvenes Osri vi-mnes videbunt, O seniores vesri somnia fimulabunt. Et quidem super servos meos, o super ancillas meas tu diebus illis est undam de Spiritu meo ct propritabunt: nanc in se ac luis Prophetidis majori cmusione impletam promulgabat. Et quidem masna fuit haec ten- ratio, dum eo tempore emersit, quo, ut scribit Eusebius supra relatus L. f. Hist. c. a. , adhuc in Ecclesia verus Prophetiae spiritus cernebatur apud sanetistimos viros: quo factum fuit, ut aliquandiu fideles haesitarint, nec Montani fraudem detexerint, ut superius observavi. II. Dicebat ergo Montanus, reserente S. Hieronymo Epist. 27. alias s4. ad Marcellam, Deum primum voluisse in Veteri Tesamento per Mosen O Prophetas falvare Mundum : fed quia non potuerinexplere, corpus fumsisse de Virgive, ct in Chrso sub specie Filii
psedicantem, mortem obiisse pro nubis. Et quia per duos gradus Mu dum salvare nequiverit, ad extremum per Spiritum Samium in Montanum, Priscam, oe Maximiliam infanas feminas descendis, ct pis-uitudinem , quam Pacitur non habuerit, dicens s I.Cor. I 3. U.9. ,, EX D parte cognoscimus, ta CX parte prophetamus, er nunc vide
28쪽
, , mus per speculum in aenigmate se absci um semitiirum habui me Montanum. Haec S. Hieronymus, qui propterea Montanum vocat osci um Ofemivirxm, quia erat ex Phrygia, ubi Cybelis Sacerdotes castrari solebant. III. Disquiri solet, an Montanus eo insaniae devenerit, ut seipsit in Paracletum vocaret, seii Spiritum Sanctum, quali huic ii postatice unitum. Amrmant Cyrillus Jerosolym. Cateches. 16.num. 8., Montanus inquiens infe tuum aufus est Spiritum Sanilum edicere s 8c Theodoritus L.3. H.eret. Fab. c. 3. : quin es Epiphanius addit H. eres. 8.n. M., Montanum ad hoc delirium devenille, ut se allereret etiam Patrem Omnipotentem, unde a jebat: Mu Angelus , non legatus aliquis, sed egomet Deus Pater accessi. Verum nec se in substantia Ueum Patrem, nec Paracletum insinuare v
lutile Montanum, sed solum in ipso specialiter & Patrem & Paracletum per gratias & dona inhabitare, imo ipsi majora & meli
ra , quam Christo & Apostolis communicare, probabilius censent alii : quod idem Epiphanius citato loco indicat dum ait: Montanus auum se glori cat, ac Patrem esse dicit omnipotentem , qai infe se habitet. Alioquin si se Patrem & simul Paracletum in m stantia & Persona elle dixisset, Paracletum & Patrem unam est Personam existimasset: qui error licet ex ejus schola in AEschine prodierit, Montano tamen non tribuitur, ut infra dicam. Verius ergo censent alii, vel Montanum se appellaste Parsecletum , non in persona, sed in munere, quasi eo tanquam prae cipuo organo uteretur, re per ipsum majora quam per Christum iaper Apostolos mani testaret, vel potius ejus discipuli sub hoc nomine eum distinxerint: imo quidam Spiritum Sanctum a Paracleto distinguentes, illum in Alisolos, ipsum in Montanum descendisse dixerint. Et in hoc sensu Eusebius L. f. Hist. c. I . dicit, C taphrygas Montanum Paracletum nominaste. Omnes tamen ita conciliari pollunt dicendo, Montanum ab initio tantum pro insisgni Paracleti propheta habitum fuisse, postea vero ejus gregaleso Matos Montanum suum ceu ipsum Paracletum venerari coepistC. IV. At neque Paracletum fuisse Montanum, neque a Spiritu Sancto Paracleto , sed a Damone incitatum ad falsis prophetiis homines decipiendos, multa sitiat quae apertissime evincunt. Primo ex Epiphanio Haeres. 8. n. i. Dona Spiritus Sancti Ecclesiae Catholicae conseruntur , dc illis, qui e Sanctorum grege sunt, ac ea quM Christus de Apostoli docuerunt pronuntiant, non vero iis qui con
tendendi studio nova ec contraria proserentes ab Ecclesia rec eunt . Imo hi sunt a quibus cavere monet Ioannes Epist. I. c. v. l. rim. . Par. II. C N
29쪽
Nolite omia Diri tui eνedere , sed probate spiritus si ex Deo sunt ,
quosiam multi pseudoprophetae exierant in Mundam. Et cap. a. v. 19.
Ostendens uuinam sint: Ex nobis, inquit , prodierant , sed non erant ex nobis s nam si fuissent ex vobis permausis ut utique nobiscum. Cum ergo Montanus &sui, Prophetandi studio, se supra Apostolos extollentes , & eorum doctrinae contraria proferentra, ab Ecclesia r cesserint, non Spiritu Sancto inspirante sed Daemone instigante locuti sunt. V. Secundo ex eodem Epiphanio num. a. Gratiarum Spiritus
Sancti dona ad nullum certum tempus limitata sunt, sed quolibet tempore ubi vult & cui vult dispensat, ut nunquam Ecclesiae de- snt. Cur ergo post Montanum dc Priscillam & Maximillam nullos amplius nabent sua: Sectae Prophetas e Αdeci cito ab eis Spiritus Paracletus evolavit 8 At ab Ecclesia Christi non item. Nunt Vatem suam Maximillam dixisse: Post me ualla erit amplius Pr tritissa: sed Fuis sequetur. At unde hoc scivit, in se finem habituram prophetiam e an quia finis Mundi sequetur e Ita planh.
Cum ergo ab hoc vaticinio tantum sit temporis interlapsum, nec finis Mundi adhuc advenerit, quis non videt, eam falso ac illus rio spiritu mille locutam e Ita eam coarguit Asterius Urbanus apud Eusebium L. f. Hist. cap. I6. Cum enim bella & clades Orbi imminere post ejus obitum pr.edixistet, & jam tresdecim anni
funima in pace nuxiisent: Ninue, inquit, etiam boc mendacium manissum apparuit ' Etenim ab obita Maximilia usque in hane diempi quam tredecim anni jam elapsioni, Me tames ullam int parisculare hellum aut uuiversale in terris fuit. Imo CBriseianis praeeipasi
quaedam Dei miseνico id pax stabilis O Arma permansit. Si ergo
quia tredecim annorum lapiu tatalis Orbis eversio a Maximilla prAdic a nondum evenerat, mendax ejus vaticinium Asterius pronunciat, quid modo diceret, cuin per quindecim secula uihil e rum factum fuerit i VI. Tertio, falsos fuisse Vates ex modo quo prophetab1Πt evincitur. De Montano enim narrat iapedinas antiquus Auctor
apud Euseb. L. s. c. I 6., dum prophetaret, quodam furore ac mentia excessu moueati caepisse, ct uoma quaedam atque imaudita pro-ι ai r bini tantem atque madicentem satuνa ρνaeter morem atquem situlam Getesiae a maj Mus traditum . Idemque de ejus - istis Observans: Duas, inquit, alias malim eulasfuscis it O adui aerisO spinis reptietis, adeo ut tua qmque periuri ac Dpra memina tres ille , ius a quaedam Er tw-tuna argue aliena lagaereκι- . Hocelare demonstrat eos non Dei Spiritu mortas , stri Lemoniaco arx
ptos , suiste locutos. Ait en m apud Eusebium L. s. c. II. Miltia des :
30쪽
des : Pseudopropheta autem in fasso mentis exel , cujus comer es licentia ρο audacia , a spontanea quidem imperitia initiam fumens , is amentiam autem , ut jam dixi, involuntariam de ens. Hujusmodi verὸ spiritu nullum usquam nec in Vetere nec in Novo risumeato Prophetam affatum poterunt demons, are. Quibus subjungit Epiphanius Haeres.48. num. 3. Verus quippe Propheta eum fui eompos,
tam ea quae dicebat intelligens , futura nuntiabat: proque eo ac Spiritus Sanctus impulerat, praecipue quodam animi robore vaticinari
solebat. Sie femus Dei Moses ae fidelis in domo : unde s ' Videns in Vetere Tesamento Propheta dicitur ,, Vilio , inquit, quam vi-
,, dit Isaias filius Amos Propheta. Vidi Dominum sedentem su- ,, per thronum & elevatum. Et vidi Seraphim oc Cherubim ι &is audivi vocem Domini dicentem ad me. Vade dic Populo huic :,, Auditu audietis & non intelligetis, & videntes videbitis A non
,, aspicietis . diua cum audi et a Domino , tum ad Populum accedens ita narrabat. ,, Haec dicit Dominus ,, Widesne intelligentis Meesse quae dicat, non ejus qui extra potestatem exierit. Alia congerit Epiphanius, ut ostendat, veros Prophetas non extra se raptos, nec ignorantes quae dicunt, sed scientes ac intelligentes loqui. Quare concludit: At eoutra qaa si τaticinare se jactitaut seque certε eum aut mirare praedicast , me qua dicant intelligetitia eos quantur . Sed isti a sunt illorum ae per exa verba , Me recti p-
- quidquam effugiunt. Hactenus Epiphanius . VII. Quis ergo audiens Montani Prophetissis furore adactas , ac quid dicerem nescientes loqui, ethnicum potius, quam lacrum vaticinandi morem in eis non inspexisset 8 Ita de Pythia celebri apud Delphum Vate judicavit Origenes L. 7. contra Celsum Π.3.3quam postquam dixit per pudendam sui corporis partem spiritum insidentem accipere, eoque sic repletam divina, ut putabatur , fundere oracula, adverteus , spiritum eam vaticinantem extra in abripere, & in furorem agere ut ipsa sibi constare non posset, is j ungit: Id eertὰ Dirum Divini uis es opus. Oportet erim , ut qui Dimino Diritu afflatas est , is Dum ante eos qui docendi causa quia
ad rivilem aat a turalem vitam eoadaeas, reis quae . quid commodo fit , oracula eo Hunt, utilitasem tuis percipias, ac tum ma nm fiat perspicax, cum Numen ipsi eoujunguar. Inde at Iaro exempla Propherarum ludaeorum, quorum mens dum Sancto Spiritu implebatur , magis sui compos perspicax clara M intelligens fiebat, subdit: Si anem extra δε υμιών , sifui eam a nos est otia dum
v liciata edit, e assam essus generis e feri ορ-tes Diratum tuum, qui menti di rationi tenebras offundis,praeterquam iliorum Damonam,
quor ex obsessis profligant ὸ CFrisianis multi, idque sise xlio lautii,