장음표시 사용
131쪽
A fide, & pietate scribuntur , Siluestri Romani Pontificis pietati, & doctrinae, qui eum in fiade instruxerit, qui sacro sonte tinxerit, qui baptiZatum in fide confirmarit, tribuimus, omniaq; eius pra ciare acta, praesertim illa, quae ad religionem per3inent, uel in Nicena synodo, uel alias ab eo gesta , ex sente Consiliorum Siluestri fluxisse assirmamus Θ quem ne temporibus quidem Constantini fuisse,aliquae historiae narrant, magni uero nominis scriptores a Siluestro baptigatum fuisse prorsus negant, in quibus est Eusebius Caesariensis, celebris sane lcriptor , & aequalis illorum temporum, atque adeo ipsius Constantini familiaris. is enim non Romae,ut Romanae historiae omnes,sed Nicomediae extremo uitae tempore eum baptitatum fuisse afirmat. Romae uero a Siluestro minime filisse baptigatum, quid magis confirmare potest, quam Constan
tit . ipsius Constantini filii, locupletissimurn testipaonium, quod in Actis Liberii, Pontificis Romani, scruptum extat: qui non selum negat patrem suum a Siluestro baptizatum, sed,quia id deuerasset Liberius, eum exilio
xusebius lib. de uita Consutini. Act. Liberii .
132쪽
exilio multatui. quid igitur an ullum firmius argumentum esse potest contra eos, qui a Siluestro baptigatum Constantinuin asserunt, quam eius filii de patris baptismo in huius sententiae assertorem seuerae uindictae
HISTORIAS quidem de Constantini baptismo di
sentire non negamus : quia uero dissentiunt, ut ueritas,ntelligatur, ipsorum scriptorum,qui diuersa tradunt, ,uictoritas examinanda est, & ponderanda.sunt autem qui a Siluestro cum in baptismo Constantini, tum in Nicena synodo omnem auctoritatem, & ministerium auferant, Eusebius Caesariensis, & Loromenus, ambo historiar Ecclesiasticae scriptores satis nobiles. quid uero Eusebius sentiat, iam adi te dictum est. Zo Zomenu S au tem Nicenum Concilium non Siluestro, sed Iulio Romae Pontificatum gerente celebratum filisse scribe. ii rum , huic quem opponamus, habemus scriptorem eo vitillo celebriorem,&testem locupletiorem, chim ob sanctitatem, & doctrinam, tum uero quia ipse magna pars Concilii Niceni sui ipsum magnum Athanasium, Ecclesiae Alexandrinae Archiepiscopum , cum celebr retui Nicenti Concilium, Alexandri Diaconum, eiu dem Ecclesiae Archiepiscopi,quem paene auctorem eius concilii dicere possumus. huius enim controuersia cubi , coh); Qxiginem,& materiam Cocilii celebrationi de ' ditaeius. ergo Diaconus in illo Conciliocii esset Athai omino lan - masus, postea successor fictus , in epistola quadam ad Marcum, Romanum Pontificem, de iniuriis Arrianorum grauiter conquerens, ex hac occasione in Silii 'strimentionem
133쪽
mentionem incidit. dicit enim,ad ceteras in se iniurias hoc etiam Arrianos addidisse, quod biblioth cam suam, in qua suere canones Concilii Niceni, cremassent. hos autem, quia meminerat, ab ipso Concilio Legatis Siluestri Pontificis ad eum perferendos suis. se datos; nec dubitaret, quin in archiuiis Romani Pontificis seruarentur; ideo eosdem descriptos ex illis exemplaribus ad se mitti postulat. haec in Athanasii litteris, quas communes cum ceteris Aegypti Episcopis ad Marcum dedit, qui Siluestro in Pontilicatu successit, sic, 'φta habentur. cuius uel unius testimonium satis esse debetia refellendam Zoromeni sententiam, qui unus, ut videtur, ad Iulii Pontificatus tempora Niceni Concilii
celebrationem transfert. hunc uero redarguit non solum Athanasii testimonium, sed ipsius quoque Conci-cilii Niceni ad ipsum Siluestriuia epistola, atque huius ad et lem responso,item Legatorum in Concilio subseriptiones, denique acta synodi Romanae ab ipsb Siluestro coactae , in qua omnia Nicenae synodi decreta comprobauit. Omnia uero haec in uetustissimis Conci liorum libris extant: quae certissimo argumento concludunt, hon solum aequalem illorum temporum Silue strum fuisse, sed illius quoque absentis auctoritatem tantum apud omnes, qui in eo Concilio intersuerunt, ualuisse, ut non prius sita decreta, licet sanctissima, rata , & firma iudicarent, quam Siluestri sententia, & iu- . dicio, quod is Sedem Apostolicam tum obtineret,c probarentur. hoc enim ipsa uerba epistolae, quam ad cum hac de causa, omni uerborum honore adhibito, scripserunt, declarant. Haec autem satis dicta sint, ut tempora temporibus conuenire intelligantur ipsus Niceni
134쪽
Niceni Concilii,Siluestri Pontificis,& Constantini Magni. Si uero iam de baptismo Constantini quaerimus, de eius fide, a quonam doctus, & instructus, a quo confirmatus in fide fuerit: hic quidem negare non possu mus magni momenti Eusebii sententiam esse debere rqui non selum, ut diximus, aequalis fuit 'illorum temporum , sed ipse quoque in Concilio Niceno primas partes egit: qui & Episcopali munere,clarus ipse doctrina, tum fungebatur; & inter praecipuos Constantini familiares eo in Concilio numerabatur. huius ergo auctoritatem omnibus in rebus, quae in illo Concilio actα memorantur, magni momenti esse debere, non negamus : uerum hoc dicimus, multo maioris momenti filturam fuisse, si hoc non constareto addictum illum ei sententiae misse, quae in illo Concilio damnata est,& quam in primis auctoritas Siluestri, tum Romani Pon tificis,oppugnauit. fuit enim ipse Eusebius sectae, tropi
nionis Arrianae, quae cum a Nicena synodo, tum uero a Romano Pontilice est damnata , maximus assertor.
Nec uero eum suspitione huius impietatis liberat,quod . ipse, post damnatam in Concilio illo Niceno Arrii sententiam,in epistola quadam ad populum Caesariensem, cui Episcopus praesuit, de fide,quam semper professus, scribens, dicit, se nunquam aliter docuisse , atque in symbolo Nicenae synodi explicatum: immo hoc ipsum .maxime condemnat. quid enim ipse docuerit,quid senserit, eius scripta,quae adhuc extant satis declarant; in quibus apertis uerbis Arrii sententia cotra symboli Niceni explicationem sequi se ostendit. veru, siue ante Niceni Concilii celebratione scripta fuerunt,sive post, nil prorsus ad causae eius desensionem fici cum praestertim.
135쪽
manifeste colligatur, eum cum Arrio aliquando sensileo quod si ante scripta fuerunt, quam hoc Cocilium celebraretur: tum quidem uerum esse non potest, quod ipse in epistola ad Caesarienses scribit, negans se unquam aliter de fide docuisse, atque symbolum Nicenum praescribat. si uero post illud scripta fuerunt: tum sane grauioris illii erroris hoc ipsum condemnat: siquidem, post promulgatam Concilii sententiam, quam ipse in codem Concilio tandeprobauerat, quam suam fuisse profitebatur,etia antequam ullum alicuius Concilii de care decretum extaret, in contraria defecerit. Atqui,si quid uerisimilius hac in re,in qua historiae ipsae non satis coueniunt,quaerendum nobis erit; si hoc quaerendum, quid de sententia Nicenae Synodi in illa controuersia Alexandri,& Arrii Eusebius senserit; cur tadiuersa scripserit de Constantini baptismo ab iis, quae in Romanis historiis habentur: hoc quidem ex iis, quae, uiuente adhuc Constantino, & quae post eius morte scripsit Eusebius,maxime probabili coiectura colligere possumus, eam partem symboli Concilii Niceni, quae Christu eiusdesubstantiae cum Patre fide tenendum proponit, ab eo nun ... quam ex animi sententia fuisse probatam,sed, ut posteri e. ii.
ra eius scripta satis significant, adduinum illum potius auctoritate Constantini, qui illud symbolum fide est ample Xus,a quo cum Concilio consentiente non est ausus dissentire, pro tempore assensisse, & suam sententiam, ut potuit, dissimulasse, ac propterea illam epistolam ad suos Caesarie ses scripsisse, in qua quas inuitus uerba ad sensum decreti
Concilii accommodare uidetur. postquam itero Constantino successi Constantius,qui non modo non auersabatur
sententiam Arrii,sed ita amplexabatur, ut illam oppugnantes oppugnaret,id quod in Liberii Pontificis ob hanc causam damnatione satis ostendit: hinc quidem Eusebius in S eo
136쪽
eo libro ,quem de Constantini uita, ipso Constantio imperante,scripsit,cli ut sibi satisfaceret in ea opinione tuenda, cui tacitus semper adhaesera tum ut ea scriberet, quae Principi non ingrata esse cognosceret, audacius quidem se inscribendo effudit,ita ut, de controuersia Arrii, de Alexandri scribens,non dubitaret dicere, parui momenti prorsus eam filisse, in uerbis dumtaxat positam. Quare, qui hoc ausus est scribere, idque contra iudicium ipsius Niceni COcilii,qubd re maximi sundamenti, & qua nulla maior esse poterat,illam controuersiam fuisse iudicauerat,contici etiaiudicium Romani Pontificis, atque hanc sententiam ipsi quoque Constantino tribuere: quid mirum est, si de Con. stantini baptismi tempore, loco,& ministro diuersa tradati' iuEst iis,quae in Romanorum Pontificum Actis continentur Θregorius Tu cum praesertim sciret,se Principis auribus eodem tempore n. in histo- grata scripturum; id autem tolleret, quod si in animis hominum persuasum maneret, ueris militer magnum esset causae Arrianae praeiudicium allaturum,maxime propter recentem pietatis Constantini memoriam : quem si, sublata omni controuersia,c6staret in fide Romanae Ecclesiae, quae Arrium damnabat, fuisse baptizatum, hoc quidem maxime causae eorum obsuturum uidebatur, magnam ctia in
culam nomini ipsius Constantii aspersurum, si, aliam pater, pietate clarissimus,constanti fima fidem protessus suerat, ipse ab ea defecisse uideretur,& alienam sequi. quae res effecisse uidetur,ut Constantius ipse, qui in defendendis Arrianis partibus pertinax fuit, tam pertinaciter negaret patrem suum a Siluestro baptizatum, ne patris, in diuersa fide baptietati, summa apud omnes propter pietatis laudε
auctoritas eius sententiae, quae eadem Arrii fuit, pietatis famam detraheret.Habuit ergo causam cum Constantius,
tum Eusebius, quae, illis statuentibus Arrii partes fouere,
137쪽
quasi necessitatem imposuit, cur Constantinu a Siluestro
baptigatum negarent. Liberius uero Pontifex nullam ne celsitatem habuit,cur contra filium pernegantem id asseueraret, praeter eam,qua ueritas ipsa secum afferre solet: quae
si nulla fuisset,si non certa, & explorata, necessitatem potius habuit mutandae sententiae, uel saltem dissimulandae, ne in Principis indignationem incideret. Quare, quo haec maSis examinentur,quae de Constantii indignatione ad-uetius Liberium,afirmantem a Siluestro baptizatu Constantinum,scribuntur; hoc quidem certius inueniemus, hanc ipsam indignationem Constantii magis confirmare ueritatem eorum, quae in historiis Romanis de Constantini baptismo scribuntur, quam oppugnare . quanquam quidem,nonia quod Liberius a Siluestro Constantinum baptizatum, quam quod a lepra simul ab eodem curatum Liberii
diceret, ira incensitim Constantium historiae narrant . nec enim tetrum sertassis leprae nonae in patre libenter audire potuit. utcunque uero sit, ut hanc etia causam ad indignationem eius contra Libertu accessisse dicamus,ne ea quidetanta fuisset,si nulla eiusmodi opinio animos populi prius occupasset.nec enim,si Liberius solus hoc dixisset,lanti sibi aestimandu unqua unius Liberii dictum iudicasset Constantius: quin potius ut in sinum contempsisset,si de tantare,cuitis nulla prius apud populu opinio ruisset,cuius ipse
testis esse non posset, tam asseueranter contra omnium
sententia,& paene sensum loqueretur.Haec uero Constantii indignatio populu ostendit cande tunc habuisse opinionem : quam opinionem Constantius cum suae de fide sententiae,& patris honori, ut ipse putabat, aduersari uideret, ideo j; ex animis hominum deletam summopere desider
ret,non poterat no aegre ferre ea Romani Pontificis auctoritate confirmari. atque hinc nata uidetur omnis illa indi-
138쪽
gnatio : qua, ut uerisimiliter credendum est, nunqua sponte subiisset Romanus Pontifex nisi ipsa explorata ueritate esset coactus. Si uero uerisimilia sequentes in reliquis, in
quibus historiae secum dissident, quod magis probabile ui
deatur, sequi uolumus, & hanc ipsim causam subtilius examinare, praesertim in iis,quae ad Constantini in fide instita tutionem pertinent, ut id solum quaeramus,a quonam ille doctus,& instruetus, a quonam cofirmatus in fide fuerit: ut nulla alia testimonia extarent, praeter id unu, quod modo comemoraui, de Siluestri Pontificatu,aequalis illorum temporii; a quodam potius,quam ab ipso Romano Pontifice factum hoc dicemus, praesertim cum ex historiis constet, tum primum Constantini animum Christi seruitutis
amore incensum,cum ad Romanam urbem armatus cum mercitu contra Maxentiu aduentaret, cum illi, tanquam
alteri Paulo, in uia se Christus ostenderet, non uoce, sed signis cum appellans.sgno enim crucis ei claro caelo osten. , fidem eius Christus ad se conuertit. Si uero ipse Paulus Apostolus,quem Christus uoce ad uitam uocauit, ad alium tamen,qui cunde uerbis doceret,quid eum oporteret facere,est amandatus:Costantino,que signo ad se Christus uocauit, praeceptore datum, a quo pleniorem de Dei. uoluntate cognitione acciperet,est uerisimillimum. quod enim ex signo cognouerat, de quo in caelo scriptum uid rat, εν πιέτω νι , magis id quidem ad spem uictoriae in proelio, quod instabat; per fidem potentiae Christi confirmandam pertinebat, quam ad spcm salutis aeternae, quae maiori in periculo uersabatur, per eunde Christum consequendae. de hac uero si ab aliquo edocendus esset, a quonam potius, quam a Romano Pontifice, que historiae tradunt, ob persecuti nem impii Imperatoris, tum quidem in Soracte monte latitasse e si uero ad pii Imperatoris aduentue latu
139쪽
etatibulis ad pastoralem cura Vrbis sua spote illum exiis. se, uel potius ab ipso Costantino, doctore indigente fuis
se euocatum, scriptores tradunt: quid hic non uerisimile narratur ξ praesertim cum de nullo esto,qui Constantinum mysteriis fidei initiauerit,ne illae quide historiae, quae tam Eusebius lib. praeclari operis fructum Siluestro adimunt, mentionem fa
ciant. si uero omnes In primo miraculo de ligno crucis in II iit.trip.bb.
tacto conueniunt; hoc enim Eusebius ab ipso Costantino c. m. se audiuisse etiam iurato scribit: cur non in ceteris Romanis historiis, quae etiam per uisum reuelatum Constantino stantini.
tradunt, & quis eum in fide erudiret,& locus,ubi is tum latitaret, fides adhibenda erit ρ probatae uero fidei illas historias esse, uel illud satis mihi declarat,qubd Adrianus Pa- Nicena syn. pa in quadam epistola, quam ad septimum Conciliu mi pMR P- sit,easdem comemorat: quae in Aetis illius Cocilii sunt insertae, & ab uniuerso Concilio probatae. Vt uero reliqua omnia scriptoru testimonia deficiant,aut minoris momenti ad confirmandam hanc sententiain de Constantini fide, Siluestri opera confirmata,& aucta, existiinentur; uel hoc unum lane,quod Romae adhuc videmus in magnificis illis temploru aedificiis,ab ipso Constantino erectis, satis declarat, ipsum ad haec tinpulsore antistite aliquem habuisse.
nec enim uerisimile est, hominem semper in armis uersatum,tam magna animo unquam coplexurum suisse, quae
suae religionis & fidei praeclarissima monumenta sutura essent, nisi prius c5sulto aliquo sacroruPerito antistite, qui eum de fide, deq; omni cestu Dei,& sacrorum more edoceret. si uero ab aliquo edoctus, & institutus Constantinus fuit; a quo potius, quam a Siluestro,cuius Pontificatus plurimos imperii illius annos est complexus Θ tradunt enim historiae, eum, cum imperante Maximino Pontificatum iosisse paucis annis ante Constantinum Imperatore,c quae ,
140쪽
quae minimu uiginti duos,aliae uero uiginti quattuor a nos in eo uixisse. Hic ergo si in quaestionem ueniat, quo pietatis doctore Costantinus sit usus;s scriptores taceant, aut non satis probent, uel ipsa saxa, tot templorum pnaeclara aedificia, ipsum baptisterium, magnifico opere aedific
tum , clamabunt, quacunque ratione ad haec excitatus fuisset,praecipuum tamen eorum auctore,quae Romae pi
tatis monumenta sunt relicta,ipsum Siluestrum, Pontifice Romanum,eum habuisse. Quod si scripta etiam uel ipse rum Graecorum requirimus,qui Siluestri apud Constantinum in rebus religionis auctoritati testimonium praebent :ne haec quide desunt. sunt uero eorum scripta, a quorum
animis Arriana impietas filii prorsus depillis,qui posterioribus Oculis scripserunt. Si uero plus auctoritatis Eusebii scriptis iure tribui debere uideatur, quod is Constantini
tempore uixerit: tamen non tam quidem id profuit ad ueritatem cognoscendam, eum Costantino familiarem suis. se, quam ad eam prodendam obsuit, eundem,Constantino superstitem factum,Constantio, Romanorum Pontificum propter Ariti damnationem inimico, regnante, scripsisse : adeo ut hac in re posteriorum iudicium, qui cum Romanis historiis cossentiunt, sincerius uideri debeat: qui si id uerum iudicassent,quod Eusebius scripserat, non inuiti illius sententiam essent secuti, cum ea praesertim non parui momenti esse uideretur aduersus Romani Pontificis dignitatem,quocum de honoris praerrogatiua contendebant. cum uero extent Nicephori Callisti, Theophanis
Episcopi Niceae, & Georgii Cedreni,& Zonarae,probatOrum apud G cos scriptorii, & Theodori Balsemonis Costantinopolitani, Diaconi, si Chartophylacis,qui etia post aliquot annos Antiochiae Patriarcha factus est, clarissima in sciipturis testimonia cu de baptismo Constantini, ministro