Studia theocritea: Commentatio academica

101쪽

Homericae formae sunt etiam προοέεtπε V. 53, με Ξειπεν v. 144 ἡμετεειπε in eadem versus sede saepius

apud Hom. Rumpel). Formam, quae est istat V. 153, hoc uno loco scripsi Theocritus. raeterea ἔειπα ind. . IX. 33 et ἔεtπαvHes. h. 24 scripta exstare iihneres. 817 auctor est. Apollonium Rhodium III. 1105 ειπας scripsisse Video. V. 44 nobis occurrit ἐυηνιευος forma verbi valde insolentis. raeter hunc locum duae tantum, quod sciam, in literis graecis inveniuntur hujus verbi formae: v μεθα

De imperfecti forma i v. 75 vide L. Μeyer 73,911 Curi. Stud. V. 208, Grundet. 289, 399 0. eyer 271, 295, 33 434. Curtius docet radicem verbi h-νιι

esse lat. v v-i-o, a D), quod eum jure affr- masse nemo quantum scio negavit. Quod autem contendi Curtius imperfecti formam i supra allatam ita exstitisse ut radicis x extruderetur, adversarius ejus exstitit O. eyer, qui ex 'χτ- ῆκ per analogiam formae ' profectum esse contendit.

102쪽

XXII. De praepositionibus. In id. XV

Ρer apocopen scriptum exstat παρ v. 112 113. Apocopen apud orienses usitatissimam uisae Ahr. l. c.

κατα cum anastrophe Vocabulo, quo pertinet, OSt- ponitur V. 126.

103쪽

A. Vald dissicilis est quaestio de advv. modi et loci dorice in ε vel α Φ ion.-ath. - si desinentibus. Ahr. l. c. 135 adverbia vulgo in i dor in desinentia modo locum in quem significare modo rationem, qua aliquid ut dicit. Uberius de his advv. l. c. 361 371 disputat. . 361: Adverbia locum ubi indicantia apud

Dorienses in t circumflexum exire grammatici magno consensu inmant . . eyer 341 seq. docet doricae dialecti adverbia loci per a exeuntia Velut πε , αυτεῖ,τειδε ceu reliquias esse veteris casus locativi et pp. 364 seq. adverbia modi et loci in dor. , on.-ati. desinentia Velut πα, αδε, παντα, ταυτα, αυτ pro Vetere instrumentali casu stirpium per α exeuntium habenda esse cis supra). Das t προo7εIραμν evou, mi dem si viel

, haec severioris Doridis adverbia rectius tota carere monuit, tamen in editionem t subscr. admisit. Orsb. et Edd. ι subscr. retinuerunt, Brugm. l. c. 59-60 112

104쪽

- 4 113 utramque scribendi rationem usurpavit. --ujus generis exempla sunt: παντα is v. 6, αυτ V. 18, πα quoi v. 33; ειδε v. 118 hic'. B. Adverbia localia in to desinentia: ωδε V. 33 78 Soae v. 43, uto v. 125, ἔξω v. 132. Adverbia per eo exeuntia plerumque locum unde significare, to vocalem circumflectendam esse statuit Ahr. l. c. 74. De δε i. c. 7 haec: Demonstrativum δε ex σδε factum est 3), ut vulgo. Quae vox, quod apud Theocritum saepe locativa potestate utitur hic et huc, vix Dorido hausta est . Docet autem G. Meyer 29 adverbia in tu desinentia antiquos ablativos an8cr. -at et ab initio in fine habuisse primigeniam dentalem

ἐκτος, ausgegangen ist . Idem Brugm. l. c. 594 80 sentit. Sed miror quod O. eyer etiam δε ablativum esse putat. Eam ipsam ob causam, quod δε 'his' 'hue' significare potest, pro ablativo haberi non potest Chpraeterea de his advv. FrohWein Curi. Studes: 74-76, Brum. l. c. 110 g 181. Curtius Stud. X. 218 221 in sententia remansit primigeniam finalem dentalem ad

verbiorum per is exeuntium in mutatum esse.

U. De adverbiis in θε desinentibus, quae ab initio ablativi declinationis pronominalis fuisse videntur, vide Κrdger Oriech. prachi. I. g 11, 14, 2, II s, 4, 3, g 19, 3, 6hne seriech. 0ram. Ι. 228 seq. 7308eq. Ahr. l. c. 366 seq., eis, Diali I. 40, Stud. IV.

105쪽

8ufixum θε num habeat ablativi vim in incerto relinquit Clem Curi. Stud ΙΙΙ, 320 ita vero esse assimant Brugm et G. Meyer ii cc. - Haec inveni exempla uertiod avx. vix ad ipsam terminationem peρtinuit; θε videtur formae in i desinenti additum esse. 0.Meyer 386),

forma Ahr. l. c. 104 not. 1, 365 seq. not. 4). Ch 0. Mey. 340, oister Diali I. 193. - Ἀδοῖ ευδοι locativus Atirpi ευδο- esse videtur. Cis Roscher Curi. Stud I: 105, Ahr. Diali I. 154 0.Meyer l. o. BII1gm. l. c. 112-113. Doricum ευδοῖ in hoc id retineo v. 1 hbis, νη); vulg. rvδo ' v. 55 lego. - Miror quod lirens ubique ενδο edidit, quamquam Diall. II. 366 orum sententiam probavit, qui ultimam vocis syllabam circnmflexerunt , propter reliquorum adverbiorum locativorum in t analogiam μ).

I . ath. εμπας vel patα V. 1 ad incertam rad. emp. revocat L. Meyer 945, qui ad eandem radicem ἔνιπαto retulit Curtius vero Grundg. 26 e 1παιος ex παιωduxit, εν πης adverbii nullam fecit mentionem. illiner Ι. 29 Anm. 9 ἔμπης ex ε πασι - bei alle dem prodiisse opinatur; neque vero haec sententia quam illa magis mihi placet.

106쪽

XXIV.

Variae particulae.

Ρarticulam κα ab initio brevem habere vocalem contra Ahrensium et alios ostendit Hugo eber Die dor. Ρartihol καμ alio 1864 Originariam vocis formam καν

107쪽

apud Homerum, Lesbios, Iones in usu fuisse Chohr. l. c. 381 383, Gelbho Curi. Stud. II. 12, Allon Curi. 8tud. III. 219, Hister Curi. Stud. V. 370 seq. s. Meyer 29 Brugna seriecti . Gram. 101 seq. - Legitur

autem particula κα κ' v. 26, χχ' - χα κα v. 144 Μagna est inter editores controversia de molesto versu 25 ω APς, - ειπες καὶ in ιδotet tu et i, μη διυτι. Fritetscho in adnotatione ad hunc locum scripturam illam defendere conatus est. Restat tamen, etiamsi ἐπες καὶ retineri posse concedimus Rumpe 137: interdum και levius nec ita sorti accentu pronuntiatum concludendae quodammodo orationi et rei per sese planae ac manifestae indicandae in sermone quotidiano inservit'), in forato relativo in difficultas nondum satis soluta Neque enim puto Ahrensium iviδ' Ιω prompta sum'. tπαις κεν conjicientem genuinam restituisse lectionem. Vocabulum quod est μα scriptum exstat v. 89 indignationem loquentis significans. Cujus voculae origo unde pet0nda sit, nondum liquet. ape Lex. , μ' aeol. u. Or. - μ τηs , quocum consentit Ahr. l. c. Addend. 567: Bene alchenarius comparavit Δαν.ατερ item in infodectionem versum. Ceterum 1 cum μαῖα comparandum est ut Ist cum αια . CD R. Fritκsche Curi. Stud. VI 285. - . FritZsche ad hunc locum: Συμα-κonto et, μ' Ἀπι 'IανακτηIS ut ἰετομεvov. Hoc scholio

108쪽

In id. XXII

supra egi, his locis inveni: κε V. 4. κε v. 22 ), 162 ) v. 161. Duobus locis inter κε et γε vacillant editores: κε )v. 60, υκ αλλ ρ IDM v. 74. Hoc loco vulgatam retineo scripturam, illo cum advigio κε lego. De Homeric αἰκε - αν v. 7 Vide supra. De origine formarum t et εἰ se Curi. l. c. 394 eister Curt. Stud. IV. 391 405 2, L. Mey. 07 eq. s. ey. 126 Brugm. l. c. 44 59, 118, 124.

πε ait. καtetras, Homerica consuetudine participiis adjunctum: υπερφιαλον περ θυτα v. 97, κρατεω περ v. 131 addito καi: καὶ ου πολ63. νοος ω περ v. 153. CD p. 92. Hom. αυταμ V. 51, 87, 105; sed αταρ v. 178 inarsi velut apud Homerum. De etymo formarum utαμ

' Hunc versum, qui exstat in Iunt et in . , sed in utroque in marg. jure proscripisse videntur runck. Αhr. Ziegi. Hil. ' κε D. Iunt. dd. Is vulg. Sententia a desiderat.' τε vulg. Is m. c. t Ahr. Hil. adv. qui Adversaria I. 300 haec: ξεγιω κε- Vulgo scribitur ξευρω τε inutili et prorsus prava particula et in eodem versu optativus nudus sinοις)prorsus diversa significatione ponitur'. ' οὐκ ἄλλο, re vulg. Is m. m. ob κ' ἄλλti, τε erueinelii conjectura excepit Ahrens. Sed ein in III. editione p. 349 vulgatam restituit scripturam. ου δελιν a. Hil. Dj0jij sed by IOOQ le

109쪽

In id. XV

Aeolica acuendi ratio βαρυτον loti quae vocatur): De παραρος v. 8 vide supra. λάβε in v. 66, ιδ v. 53. rimigenium acuendi rations in δε λαβέ inveniri docet 0. eye 496.

Stud. : 106 docuit, quam sententiam etiam amplexi sunt Angermann Curi. Stud. V. 386 not. 7, Bragm. l. c. 324 34 0. eyer 213. Brugm et s. eyer TF per

110쪽

100 κακοεγ70 au. κακουμίος v. 47. Eadem vocis forma Hom. Od. XVΙΙΙ. 4 legitur. Dorienses ot et et etiam 4n postrema syllaba pr0 longis habuisse εσIειτα etc. docuit Ahr. l. c. 7, 300. CD supra p. 3. Dorica consuetudine αεξol1ενα V. 121 scriptum exstat pro attico 'γξομεν ov. Thohr. l. c. 1. Jam Hermania De emendanda ratione grammaticae graecae 8 180l p. 10 praepositiones disyllabas dictiones procliticas duabus syllabis constantes' appellavit et ill, Eur. edea rec Elm8ley. Herm. adnotati. 1822 p. 393 ad versum 143: praepositione p8 SQ On Θ88eoxytonas, ideoque, ubi nu post nomen, ad quod pertinent Anastrophe), aut ante nometi quidem sed cum singulari quadam vi aut pro adverbiis aut, quod eodem redit, in mesi ponantur, retinere naturalem accentum suum, qui in disyllabis est in penultima'. Eandem seressententiam protulit Buthmann Aussulii l. Grioch Sprachi.

II. 2. 376. Uberius de hac re disputavit enfey Vedica und inguistica' p. 101 sqq. CD Curtius Miscellon; stipκiger iudieii III. 321 326 Brugm. l. c. 50.

XXVI.

De paragogica quae Vocatur litera v. Renne Stud. I: 157 158 et Erman Stud. V. 278 280 in titulis ionicis saepissime usurpatum esse ii

teram V paragogicani, rarius tamen in recentioribus titulisse et ante vocales et ante consona neque Ver0 certis instrictum isse legibus hujus literae usum docent.