Studia theocritea: Commentatio academica

111쪽

- 101 In fabulis Heracleeiasibus ζικατ et Iz Semper V respuere tantum dativos plurales attrahere Summa Vero inconstantia, quum modo alite consona usurpatum modo ante Vocales missum sit, eister Stud. IV. 13 est auctor se Cauer Delectus inscriptionum Graecarum' p. 7-l7. Etiam in titulis vetustioris Atthidis summam esse hujus cliterae inconstantiam istendit Mavor citud. VIII. 292 294 Quin etiam invito metro bis in versibus hexametris formis verbalibus assixa est, ita ut pronuntiari non possit, id quod auerum adduxit ut omnibus ceteri quoque triginta locis v pελκυσταο ante consonam attractum non pronuntiatum sed lapicidarum negligentis tribuendum esse ratatueret Quam sententiam refutant Maas

non possum Contra, quin ubique ante vocales, etiam ubi non scriptum esset pronuntiatum sit V paxagogicum, non dubitat auor Gelbhe Stud. II. 34 in inscriptione Iegeatica paragogicum semel additum ἀναλω'

logi modo usurpari in titulis oeoticis contendit, eister autem Diali I. 125, 258 in titulis oeoticae dialecti solutis v inveniri prorsus negat. Saltem in iis titulis, qui

112쪽

- 102 sunt apud Cauerum 29 434, ἐφελκ. non legitur nisi in secundo versu inscriptionis Thespiae vetustum plagramma . continentis, ubi θακε paragogic recentiore aetate restituto scriptum exstat. In titulis enim numeris astrictis inlecti Oeoticae, prout postulat metrum, V Surpatum est. In vetustioribus lesbiacae dialecti titulis omittitur , in recentioribus attrahitur, neque vero ullam constantiam ejus usus indicat. In titulis thessalicis paragogicum v nusquam invenitur Meisse l. c. 3003013. Collatis omnibus titulis atticis anno trecentesinisi a Chr. n. vetu8tioribus Μaasse l. c. 33-34 haec statuit . l. Usus epigraphicus omni ex parte a regula tralaticia abhorret. 2. anta est ejus inconstantia, ut neque .ullo temporis momento certis legibus adstrictus sit et

aliis temporibus aliam prae se ferat speciem inde ab antiquissimis enim, quoad retro respicere licet, temporibus usque ad exeuntem Ol. 93 circiter a. 400 a Chr. n. angustioribus terminis inclusus paulatim tantopere accrescit, ut sub finem saeculi quarti ubique fere conspiciatur itera paragogica . De natura atque origine literae paragogicae agens statuere videtur Μaassen pp. 50, 59 . pronuntiandi facilitatis studium ad literam v procreandam pertinuisse', quam sententiam non desunt qui rejiciant. Α poetis, ut tollat hiatum et positionem eff-ciat hanc iteram adhiberi satis constat. Num omnino certa aliqua et propria vis iterae v paragogicae r buenda sit, quaenam a principio fuerit illa, ut ita dicam, etymologica vis, in quibus vocibus vel figuris pro nativa et primigenia, in quibus pro extrinsecus assumpta v liter habenda sit - his de rebus ambigitur.

113쪽

verbiis V primarium esse, non paragogicum persuasum

habent etiam eventer et aassen l. c. 353. Ibidem 44 45 Christ L. Meyer F. ueller, eventer v tertiae

per8Onae Sing. praeteritorum in desinenti affixum in locum veteris et per quod a formas olim exiisse satis constat, successisse putare dicuntur; quae tamen sententia

vix mihi probatur. Curtius serundZ 54-55 in aliis vocibus primarium, in aliis extrinsecus petitum esse v docet. Interdum illud v finale, ab initio a stirpe alienum, Olide cum stirpe concrevisse velut in gen cypr. 970ρων - ἀρτοροπι monet, denique ejusdem generi esse hoc finale atque Malem illam in medias vocos velut 07-κευ e rad. 0 verbi, quod est λε' Io o et in ipsam vocis radicem velut tIIανω, λανιβανω, λανθάνω, de quibus

-299 persuasum esse videtur velut v in mediis vocibus ante conAonas positum ita v finale in populari pronuntiatione tam exilem habuisse sonum, ut in vulgari recentioris aetati: lingua saepe prorsus evanesceret, quo factum e88 contendit, ut eodem tempore sedem figurae modo finali instructae modo hac itera carentes usurparenturium vero ex prava harum figurarum analogia oreretur c0nsuetudo, ut nasalem iis quoque vocibus vulgo assigerent, quibus ab initio aliena fuisse haec litera Auctore Meyer v paragogicum attrahunt formae verbales tertiaepe Onae Sing et plur per a exeuntes primigeniam terminationem et Doriensibus servatam respuere jam

114쪽

- 104 supra monui), tertiae personae sing. praeteritorum in Ἀρ- ηinentes, nonnumquam tertia tersona sing. plusqphi ins desinens. dativi itur. per a exeuntes, quo ad an scritus locativos in su desinentes respondere docet G. Meyer 353 figurae sumo t v formatae τ et ει sumxa ab initi ad diversos casus vel numeros pertinuisse auctore8 sunt s. eyer 363-364 Brugmann Griecti. Grani. 63

Tροιηθε v Il. XXIV. 492 v retinuisse, hoc monitum volo apud Ihoocritum rid. d. ra jubente metro ac consensu omnium et codicum et editorum Λιβυαθε legi, atque etium apud lindarum 'vet=od Pyth. IV. 102, πρῆγμαθε Pyth. X. 52, πατραθε em. VII. 70 inveniri ea quidem

adverbia suffx θε formata, quae a stirpibu pronominu-libus ciescendunt v semper retinuisse Videntur, quantum

Mein. - Neque vero nimia his duobus locis V. 62, XIV. 27 tribuenda est auctoritas, riuum utroque loco ποθ' seque bene ro

115쪽

93 99. 05 1ll 117, 123, 29, 135 VII. 114, XVII.

θε sussixum idem esse quod anscr. ta8, ita ut e gr.

an istas respondeat ad Graeeum ἄλλοθεν, L. Meyer l. c. 208 opinatur; neque ver mihi persuadere possum θεν ex as exsistere potuisse. - Εjusdem originis et naturae atque u paragogicum finalem literam sussixi primae pers. plur. cf., quod est μεν, esse suo jure contendere mihi videtur Maassen L . 49, praeterquam quod mobilis non est. Neque enim veri simile videtur hoc με suffxie SanScrit 8 natum esse potius cum Curti Verb. I. 65 ejecto primigenio ς quod servant Dores v accessisse putandum est Brugmann l. c. 7-18 Anm. V paragogicum suam ab initi etymologicam vim, neque tamen ubique, habuisse assirmat atque cum O. eyer consentiens usum hujus literae in nonnullis dialectis latissimo patentem analogiae tribuendum docet. Figuras verbales tertiae personae sing. et plur postremas V attraxisse et in Atthide hunc fere fuisse progressionis ordinem opinatur: λcIota It dat. - ἐIouotv 3 L), totv-ἐoxlv τι- ο totv ἔλεγενμ.

116쪽

- 106 Sed ad idyllia tostra revertor. In idyllio XV paragogicum tollit hiatum post brevem voculem: ὁμlxiv os, v V. 4, ἄν μιν ἀνηρ V. 17, pq tu Tis με:v. 59, ποθεν ἄνθρωπος , 89; effeth, ut brevis syllaba ante simplicem consOuam in thesi positione producatur: ὰ ins δ' v. 32. lerique editore v. 98 περ' Ilvetov. hrens et orabach repueti legunt quum Vero paragogicum a dorico exitu qui est et omnino alienum se videatur, facilis emendatici, quae est περυτυς, in promptu est. De πέρυτι πέρυτις doricis περuot adverbii formis cis Curi. Grandκ. 275 et s. eyer 299. paragogicum in fine versus legitur:

sona incipit), ἄγωθε v. 1 quod excipit vocalis in fronte

sequentis versus posita); at omisso υ Δωρtfεon V. 93, αρtIτε' I v. 98 leguntur, quamquam et in exitu Versuum et in pauS Orationis posita sunt. Omisso v brevis vocalis finalis ante sequentem Ocalem eliditur: ἔλαβ' ἐυμ v. 8, ἔλαβ' χθ1 v. 20 ειπ' αποκλ)ξας v. 77, ἔπαιο ouet v. 138; Omluitur, ut brevis maneat syllaba finalis ante

liquid incipienS.

et et et doricas terminationes tertiae personae singularis it pluralis ines doricam figuram ικατι usquam

117쪽

otv v V. 190, νυξε ακριβης v. 194, ἐκολουσε ἐπι v. 196, ἔκβαλεν, v. 198, διήχευεν - 203, ἔδραμ.εvuet O v. 204; effeti, ut brevis syllaba finalis ante sequentem simplicem consonam in thesi positione producatur:

αuzOtot vetuet uot V. 18 κε σε v. 4; in exitu versus attrahitur xcipiente vocali in fronte versus sequentis:

lotκε v. 57 in pausa orationis), ἐτερωθε V. 91, ιμαol V. 108 an ausa rationis), καθειλεv v. 115 in pausa), κτεατεoot in suspecto v. 150J, p.7oes totv V. 152 8ρῶεootv v. 216; in clausula versus attrahitur, quamquam in initio versus subsequentis vocabulum a consona incipiens

legitur:

118쪽

λεχlεσσι v. 49 sequitur βουσὶ in initio Hrsus 150 suspecti, sed ανδρα in fronte versus 151).

Omittitur u in fine versus excipiente OnSOna in fronte Versus Sequentis: ευδιααοκε v. 44, fouet v. 73, δαμάσειε . 93, VO-ησε V. 103 λικε V. 154. 4 9ωεoo V. 63, atque in pausa Orationis Σκεεool. v. 143. Omisso v brevis vocalis finalis ante se l. Oculem

oliditur: κ' ἐθελητε v. 161.

119쪽

Huc etiam eos refero locos, ubi brevem syllabam finalem excipit muta cum sequenti liquida:

XXVII. D hiatu.

Omnia hiatus exempla, quaecumque apud heocritum leguntur, collegit magnaque cura tractavit Carolus Κuns in commentatione, quae inscribitur De heocriti versu heroico', in Dissertationum Vindobonensium vol. I.

Ut ceteris inferioris aetatis poetis ita hoOcrit ab Homero traditam esse consuetudinem, ut ante vocabula certis quibusdam stirpibus orta longis syllabis vocum antecedentium nutibus totam tribuere mensuram, indeque effectum esse, ut in Versibus componendis voces olima digammo incipientes, postquam jam pridem evanuisset initialis liter spirans, eadem ratione qua Homerus USurparet, monet un8t, qua re commotus eos quoque locos Theocriteos, ubi in hiatu inveniantur vocabula olim adigammo incipientia, non aliter atque hiatus exempla ex aliis recentioris aetatis poetis petita neque eadem ratione, qua in Homeri carminibus, ubi hiatus digammo tollitur tractandos sed ceteris hiatibus adnumerandos esse statuit

l. c. 7-98). Hic tantummodo de hiatibus, qui sunt in idylliis XV XVIII, XVII, XXII, agum.

120쪽

- 110 A. Vocabula quae antecedunt per longam exeunt syllabam: a. Longa syllaba finalis non corripitur

ubi otαυτα correptam exhibet 0r diphthongum. Do hiatibus illis, quae sunt in thesi agens an Stis omnino circumscriptum esse finibus heocriteum hujusmodi hiatuum usum docet uns subductisque rationibus invenit in carminibus bucolicis pro portione rarissime eos usurpasse poetam, saepissime in epicis ). Sunt enim in omnibus Theocriti carminibus septuaginta hujus generis

3 Κunstium secutus numeris uncis inclusis indicabo, quo in versus pede singuli hiatus exstent, atque, inim de arsibus agetur, iis quidem, ut e. r. I. 1 priorem arsis primae artem, ΙΙΙ. 2 alteram tertiae arsis partem significent.' Εpicis carminibus adnumerat una id. XII, mimici id. XVIII carmina quae sunt LX XX XXI, XXΙΙΙ XXVI pro in- eortis habes do idd. XXVIII. XXIX, XXX prorsus non disputat. Dj0jij sed by IOOQl C