Studia theocritea: Commentatio academica

81쪽

pem revocandam esse fatuit Curtius Verb. I. 349; domvero duobus annis post Grundg. 327 Leshionium secuius μαχειομαι ex nominali stirpe μαχες, velut τελειω ex τελες, originem repetere docet. εκαλεoIατο v. 8, p.oozεv. 132 Exoletae cujusdam formae praesentis l1ὀζω mentionsim facit Curtius Verb. I. 398 eoque or Agooα o Loooα refert), ρuooαμ.evo, v. 191 de quo verbo eiusque radicis formis ερ, ζερ-0 et εμ-ς, ερ-0-ς Vide

82쪽

ξuutouoας v. 27. Iu e u ita natum esse, ut anteo explosiVae sonu evanesceret, u per ton adjectivum ξυυ0- - κοινο-ς cum latino cum com-, con-, οὐ O- haerere, m finale latinae praepositionis antiquius esse quam

83쪽

tin con-, quocum cohaereat graecum Divoc, omnino sejungendum esse docet. Ibidem ob eandem esse vocem atque

iis negasse dicitur Fich. XV.

De solico αδ pro In id. XV:

In id. XXII hujusmodi nihil exstat. XVI. D storions stirpium poris exeuntium. In id. XV:

84쪽

quod excipit vocalis v. 90. In id. XII:

A. De ratione quae est inter in singularis numeri casibus, de genitivo plur. qui ter tantum nobis occurrit ethus V. 16l λιτεωv-MouIεω v. 221 vide supra Accusativi plur terminatio et ubique longa est. B. Formae dativi pluralis: 1 Τerminatio αις, quae in ath. boeot. dor dialec his dominatur atque in lesb. dialecto ad arbitrium semper ται usurpatur sed apud Homerum tantum ter ), apud

Hesiodum quindecies invenitur G. eyer 59), his locis

Ιαλαις V. 50, πληγαις v. 98, αλλοτριαις V. 146, αις v. 155, Τυνδαριδαις v. 212; ante vocalem: Τυνδαριδαις v. 216. 2 Inter uot v), quae terminatio sola apud Herodotum, saepissime apud Momerum, Hesiodum, elegiarum

85쪽

lectis viget 0. eyer ), libri 6 editores his locis

vacillant: γαυτ uotv v. 18, κλ ὶρ uot ' v. 45, πειρηoc ' v. 80, αμφοτερ uot M v. 96. De terminationibus dativi pluralis stirpium per et o exeuntium D auer Curi. Stud. VIII. 403-409, G. Meyer 356-359, an Leeuwen et endes a Costa 37 Anm. 8, 38 Anm. 2 Christ l. c. 141 - 143. c. Singula pica quaedam: Hom. On. γαιαν v. 91, 28, a IV-t petendum sse docent Brugm. Curt. Stud. IV. 145. 13, G. Meyer

55. O vocabulum, cum anser gau- conserunt Brugm.

I. g. L. Μeyer 57 Curi. Grundet. 177. Valde Homerum redolet locutio quae est ἐκ πρωρη- θε V. 11, ubi substantivum suffx θε instructum pro Vero casu usurpatur antecedente praepositione cujus

ueneris etiam est vG Ελ κηθε XXV. 180. Chartiger B. g. 9, 3, Anm. 3, illineres. 381, 3 0. eyer 299. XVII. Do noxion stirpium por o exeuntium.

In id. XV

De terminationibus quae sunt οὐ gen sing.), ως Rcc. plur. et de contrahendi ratione vide supra.

86쪽

A. De exitu accusativi pluralis ovet et de terminatione genitivi singularis s-ου ot de apertis formis Homerica consuetudine usurpatis Vide supra. B. Homericus genitivus in to desinens, de quos. Μeyer 333 seq. Christ l. c. 13 - 137, an LeeuWenet Mendes da Costa 3 seq. agunt his locis nobis occurrit:

c. Dativus pluralis et in t et in is desinit. Sec. s. eyer 35 seq. et tot et oi in Homeri, recentiore ionica, attica antiquiore lesbica dialectis usurpantur; Herodotus in exitum solum adhibet. raeterea etiam in prosa ratione attica paucis latonis locis et apud poetas doricos hie illic tot invenitur. Seo. rssger B. 16, 3 tot apud Homerum saepius legitur quam otc. Sed ea lex, qua in textu carminima Homeri restituendo uti volunt Niger et Nauch sec. t. eyer 357 not. - tot tantum ante vocabula a vocali, tot tantum ante Voca bula a consona incipientia usurpetur, in hoc idylli non servatur van Leeuwen et endes a Costa to et uo'

87쪽

sita, ita ut productione longa fiat ultima terminationis syllaba;

XVIII. D cstoris stirpibus nominalibus. In id. XV

De dativo plur. de apertis nominium in o et ic gen. εος desinentium Ormis, de flexione nominum per ε' ς exeuntium supra disputavi.

88쪽

- Ion poet. χέρα V. 66. cujus vocis sorinus χειρ et χερ continentes cum lesbiacis somnis, velut ἐρρα id. XXVIII. 9, non congruere apparet. tiamsi probari pinssit figuras a stρ et χερ incipientes explicandi ratio. quam G. eyer 309 protulit - primigeniam nominativi figuram, addit radici et, χερ fuisse inde suppletoria productione dor. χηρ, ton ait χεὶρ profectu esse, analogiae

nominativi ceterorum casuum a deberi , maximaa tamen

dissicultates praebon lesbiacae sormae dupliciis instructae, quarum alterum unde ortum sit, nondum liquet. ChBrum. Curi. Stud. IV. 118, eister i. c. 72, 147, , Meyer 80. Uberius de hoc vocabulo disputavit Ahrens in libro, qui inscribitur Die 1 tech und lat. Benennungen dermn 1879 ch ante ceteras agg. 2 seq. 23 84 seqq.).Ρraeterea se Curt Grundet. 199, Re e Curi. Stud. I a. 172, Gelbhe uit Stad ΙΙ. 26, O Meyer Curi. Stud. V. 86. Ρroprii nominis, quod est Γορτω, Vocativus sing. quinquies nobis occurrit, V. 1, 36, 1, 6, 70. Nisi

uno loco, v. 1 codices in o terminatione tuenda non concinunt ceteris omnibus locis inter o et o vacillant )libri. M sditoribus nostris Fritrache ΓορIo, restituit v. 36 66, 70, Γορτοι v. 1, 51, scripsit ceteri ubique Γορ-ro ediderunt. Feminini generis substantiva, quorum nom. sing. in . Minit, in v . Sing. per O eXIiSSe herminationem omnium graecae linguae dialectorum propriam, satis inter imitem constat, in recentiore autem graeca

VI. 426, qui vorsus iisdem verbis ἄλλο tot etεατεαοιv finitur Ziegle versum uncis inclusit, quem etiam eineve eliminandum esse

censuit.

89쪽

lingua nominativi forma in , demens pro vocatis adhiberi coepta est, cujus rei veterrimum exemplum Ερα Apollon Rhod. III. 1 esse suspicatur Danielsson Grammat. anni. ΙΙ. 25. Quum vero poeta noster non amplius quam triginta fere annis ante Apolloni Rhodii aetatem vixerit, audacius fortasse non est contendere fieri potuisse, utl0eis, quos supra attuli, o=Isi, scriberet heocritus. Forma, quae est μορμω V. 40 in exclamatione usu pata, pro vocativo habeatur fortasse necesse non est, i hanc explicandi rationem amplecti licet: μορμοὶ c. oetiva ὁδ ii, quae est glossa codicis r. horistoph. Inetrixi 693: Lo=lio το θραIouc, ubi interiectionis vicibus f gitur forma in ci desinens. De etymo vocabuli Loptio,

agunt L. Meyer 76, 35 236, 17, Bugge utin's Zeitschr. XX. 17 seq. Brugm. Curi. Stud. VII. 232 35, R. Fritetsche Curi. Stud. VI. 338, 343. De primigenia

stirpis forma hujusmodi nominum magna est disAensio. CD illiner . 353, Brugm. Curi. Stud. IV. 163 seq., VII. 11. 19 R. Fritetsche l. e. Windiscli Curi. Stud. ΙΙ. 228 seq. s. eyer 316, 328. Danielsson, qui l. c. 28 33 varias refellit sententias, quas de primaria hujusmodi substantivorum stirpe protulerant oppi enfey, Curtius, telliora, estphal, lirens, ich, aussure, stirpem ab initio per o exiisse ostendere conatus est 42 seqq.) 0. eyer, qui olim 0d I. 271 of exitum statuens ad sententiam Curtii Ut accessit, nunc progenuino stirpis exitu habet i, in infirmis qui vocantur casibus o sit. α). minis 'Aδωυις etiam fuisse formam ' Aδo, e . 149 colligores dicol Cis rusin. . Fr. Rumpet, ape ad

90쪽

hunc locum Alias semper vocis ' Aδωνις formas scripsit poeta.

De terminationibus dativi plur. de solutis formis nominum in oς, ης gen. εος desinentium, de pica flexione nominum per ui exeuntium supra disputavi. Ad substi. in ut desinentia quod attinet, tantum restat, ut de formis, quae sunt ριοτηεIntv V. 154 et oκεεIIt v. 159 agam. Dativum pluri hujusmodi stirpium in epica dialecto uot exitum plerumque habere satis constat Sed apud Homerum quoque pio 'εσσι legitur Il. I. 227 V. 206 in eadem versus sede atque hic) IX. 334. - Forma

quae St 0κεεost per analogiam ficta videtur. Satis enim constat apud Homerum magnam illam copiam substantivorum per u exeuntium saepissime sormas variantes in ης gen. εος desinentes usurpare. agnus est apud Homerum numerus Vocum in in desinentium, quarum genitivus per εος exit.

De Homerica forma 'Aρη v. 75 vide G. Meyer 314 Apud Homerum etiam ' Αρε legitur.

θυτατρας v. 147. Hanc accusativi formam sec.

s. eyer 345 ter usurpavit Homerus. CD miger . p. 49, an Leeu en et elides a Costa 7.υιος v. 95, 115, cui v. 137; sed omerica formaot' υιε v. 139. Hoc vocabulum, a radice ou anScr. su in dy-a-mi, suu-mi repetit Curtius serundg. 395,654. De variis vocis stirpibus avnach uri. Stud. X.

88 91 disputat. Hom. χροος - est. χρωτος v. 188. Cir illiner I 394. Curi. d. i. I 14, 204 Brugin Curi. Stud. IV.