장음표시 사용
31쪽
reliquiae nos docent '' . Itaque ut rem ordine e sequar, primum infra ponam hic indicem earum s bularum, quae recte ad Attium referri videntur. Sunt autem hae Achilles, Aegistheus, Agamemnonidae, Alcestis, Alcmaeon Alphesiboea Amphitruo Andromeda Antenoridae, Antigona, Argonautae, Armorum iudicium Astyanax, Athamas, Atreus, Bacchae, Chrysippus, Clytaemnestra, Deiphobus, Diomedes, Epigoni, inausimache, Erigona, Eriphyla, Eurysaces, Hecuba mellenes, Io, edea, Melanippa, Meleager,
midones, Neoptolemus, Fotegresia, Oenomaus Pelopidae, Persidae D, Philoctetes, Phinidae, Phoenissae, Prometheus, Stasiasta vel Tropaeum Liberi l), Telephus, Tereus, Thebais, Troades.
Eas fabulas ex Graeco transtulit. on solum autem crepidatam, sed etiam praetextatam tragoediam tractasse Attium duarum tabularum nominibus probatur; scripsit enim Aeneadas sive Decium et Brutum sabulas, alteram ad Decium filium celebrandam, qui pro patriae salute se devovisset, et ad Romanorum so
titudinem patriaeque caritatem illustrandam cs Liv. 10, 26 - 30. ordesius in Eberhardi libr. it. p. 58. Welcherus I. I. p. 1389. , alteram in audes Bruti, regum exactoris cs. Liv. 1. 57 WeIcherus I. l. p. 1388.9. Utriusque fabulae fragmenta collegit et interpretatus est euhirchius de sabul. togat.
p. 76 - 89. Atili fabulis praetextatis num adcensenda sit arcellus, affirmare non audeo eius quidem nominis sabulam inpud Romanos exstitisses testim est Diomedes VI, p. 487. . in praetextata scribitur Brutus e Decius vel arcellus : sed cum neque veterum quisquam Attii arcellum commemorarit, neque ullum huius tragoediae supersit fragmen
' morat Epist. 2, 1, 55 Ovid. Amor. 1, 15 Vellei Patere. i. 18 Quinctil. 10, 1, 7 Gell. 13. 2. Cf. Weichortus I. I. p. 13, Not T. et Welcherus I. I. P. 1392 sqq.
32쪽
tum consul Iannibali apud Nolam fortiter restitit, postea vero Carthaginiensium insidiis circumventus, filio omisso, occisus est os iv. 27, 26 sqq. , o desius . l. p. 66. Neukirchius . l. p. 95. Welcher
l. l. p. 1345.). De verbis Rhabant auri, qui in Art. aram. II. Opp. Vol. I, p. 47. Colon. scripsit, in tragoedia heroes introducuntur in praetextata autem .... Brutus vel Decius, item Marcellus vel
Asrieanus ti non habeo quod addam eukirehi verbis l. l. p. 5. - sortasse Rhabano tantum apta videbatur praetextatae persona Africani Scipionis meani maioris), fortasse etiam hoc scripsit, Ennii Scipionem perperam pro sabula scenica habens. sWElcherus l. l. p. 4346, ol. 20. His praemissis ad recensendas eas fabulas transgrediamur, quas Attio abiudicanda esse censemus. Dicamus igitur primo loco de Androuincha, quam sabulam Attii non esse inde apparet, quod quae verba Nonius s. v. longinque p. 15. . ex Attii Andromacha affert, eadem s. v. summum p. 402. . Ennii
cognomini fabulae adscripsit. Itaque eum Attii Andromaeha nullo alio ex Ioco nobis enotuerit, Ennii antem fabula saepius commemoretur, eroerus in on.
p. 773. in priore onii loco pro Attio recte Ennii nomen restituendum contendit, adstipulantibus Scriveri et Vossio; s. Columna in Ennii fragm. p. 241. Hess. Quapropter errarunt, qui in Festi loco s. v. summussi p. 241. Lind. Ennius in sexto Annalium Quintus in occulto
mussabat, et in Andromacha die iam mater non est lacunam Attii nomine explerunt, euius ne minimum
quidem vestigium in antiquis libris invenitur. Nihilo tamen secus Bothiusioeti scenn Lati V, p. 250. ab Attio dicit Andromacham esse scriptam et inter incerta Attii fragmenta illud assert iam hanc urbem ferro vastam fa-
33쪽
olat MIeus, in annotation addens: Ex Andromacta; es Euripidis sabulam 758 sqq. Veram enim vero cum apud Festum a. v. vastam P. 277. lnd. Exstes , Aorius iam hanc urbem ferro vastam acie Peleus, Et Pacuvius quales scabres quod in Ita vastitudine, Paulus autem p. 160. Lind. verbum Peleus M omiserit, non dubium esse videtur, qui vox Peleus Morta sit ex nomine Teucri, de cuius auspicionis veritate ambigi non licet, si cognoveris verba Pacuvii illa ex Teucro deprompta esse, id quod probatur quattuor onii locis s. v. vastities p. 185. poenitudinem p. 152., capres p. 169. alumnum p. 243. Festum enim coniicio scripsisse Teucro Pacuvius indeque natam esse depravationem scripturae AP lens Pacuvius. Contra uenigeras in immemmanni Diario a. 1838 p. 4 verba illa Pacuvii Telepho adscripsit, errorem in se committens, cum Pacuvius eius nominis fabulam non ediderit. Quidquid vero est, hoc eerte ramento Andromacha fabula huic Poetae non vindicatur, neque sannus Anal erit p. 148.
in medio relinquere debuit, Cicero Aeadd. 2, 7.)utrem Ennii an Attii Andromacham in scena gi viderit Bothius, qui in us Rh. V, p. 263 iterum
Andromacham inter Attianas sabulas nominavit, in sententia sua perseverare videtur. Νonius s. v. immane p. 23. . ex Atu Aut media hoc fragmentum affert immanitate habet templum, obvallatum ossibus. Inauditum Automediae nomen aut librariis debetur aut onii stupori inveniri illud inmss. Meems, inverius. Vossius B thius testantur. Quare non solum emerus, sed etiam feriachius et Rothius, recentissimi onii ditores, scribendum eurarunt Accius utomedia Attamen iam priscae editiones Aldina et ediolanensis, Pro Automedi praebent Andromedi cuius nominia fabulam in Atti esse compositam, multi ei dem
34쪽
- 20 Nonii loci demonstrant. Recte igitur Dagmentum illud ad Attii Andromedam retulerunt Scriverius et ossius quibus othius . l. p. I72. obtemperandum iudicat, nisi potius scribendum sit ἐΑntro medio quam opinionem ipse reserit inmus Rhen. V. p. 255, hi hae protulit quod attinet ad nomen huius sabulae,
etiamnum id depravatum esse puto, nec satis fuerit scribere Automede, quamvis ἀναλογικως, sed ponendum videtur Automate seu potius Alitomatia propter similitudinem Automediae, ut intelligatur Automate,
uxor Busiridis, et templum illud Iovis, cui peregrinos immolabat Busiris recentior, quem eundem Aegypti filio cognomine putaverit Attius vid Apollodor 2, 1, 5, Wesset ad Diod. Sic. 78 60 etc. Busiridem docuit
Euripides, cuius tragoediae fragmentum breve superest apud Stobaeum tit. 62. Eiusmodi autem eo lecturis nihil proficimus equidem persto in antiquissimarum editionum scriptura et fragmentum illud ad
Attii Andromedam pertinere arbitror. Verba spectare videntur ad pugnam Persei, cetam deprecantis immano te habeat templum, obvallatum ossibus, cui interpretationi non refragatur vox templum pia cis Columna in Ennii fragm. p. 35. et 239. Hess. Novam disputandi materiem praebet ersi locus
multum tentatus. In satira prima aequalium hominum studia carpens, . . S. Persius in caecos veterum poetarum admiratores invehitur. Conceptam
autem inde indignationem nollem effudisset in eos, qui acuvii Attiique, praestantissimorum poetarum, amore tenerentur. Νam iniusta sane protulit, quod haec scribit v. 76.: Est nunc Brisaei quem venosus liber Atti,
Sunt, quos Pacuviusque et verrucosa moretur
Antiopa, aerumnis cor luctificabile sulta.
Antiqui libri Brysaei, Brisaei, Brusei, Brysei scripturas praebent. Neque amen placuit viri. doctis Attiam
35쪽
- i numinari Brysaeum vel Baechieum plerIque probarunt L. Scoppae coniecturam Colleet 1, 34 in frui. Lamp. I, 945. , pro Brisaei vel Brisei emendantis Briseis. Casaubonus in hunc locum pro Brisei,
ait, ego Briseis, notissimum seminae nomen ex Homero et aliis poetis eius casus tragoediae convenire nemo potest negare Briseis igitur liber venosus et Antiopa verrucosa duarum tragoediarum nomina fiunt, quarum hanc Pacuvius composuerat, illam Ateius. Primus Reigius seripturam Briseis' in textum, quem dicunt, verborum recepit hunc plerique editores cuti sunt, etiam Passovius. Quibus quod lumius aliiquo obiecerunt inter tot Attii tabulas nullam huius nominis tragoediam inveniri, id non eam habet vim, ut illorum sententiam everta Potuit enim Persius Achillem, Attii fabulam, Briseidos, secundae personae, nomine laudare, cum una eademque fabula ut apud Graecos, ita apud Latinos saepius duobus pluribusve nominibus inscribatur, partim a principe, partim a secunda persona, partim a choro desumptis ). Verum enim vero quominus viris illis adstipular eum omnium Codd. consensus, tum verba se venosus liber me impediunt. Singularem enim sabuIam quis unquam
appellavit librum Sicuti autem Romani opus poeti-
eum, quod in uno eodemque argumento versaretur, cuius singulae partes quasi uno quodam filo essent deductae, una voce carmen appellare solebant cvid.
nomine significabant varia carmina in unum collecta, veluti Catullus I. I. suorum poematium collectionem nominavit libellum et oratius in ultima primi
mano rem pluribus Iam illustrarunt Boeckhius Graec tras. Princ P. 299. WΘΙcherus eschyl. Tril. p. 340 et 483. in Ind. s. v. Sophocles, et in Nus. h. Suppl. II. Pars l. p. 69 sqq. , Scalige in ax. II, p. 214 Bip.,mercerus in Non. p. 62. Gr novius in Gell. 12 26. Bothius I. I. p. 13 et 1. Grauerius it
36쪽
nomine insignivit; plura eius usus exempla inveatu tur apud Martialem; os Epis libr. I. Et II. praefixas,
Horatius, ut ceteros praetermittam, plura carmina, neque de eodem argumento neque ad eosdem homines conseripta, nominavit librum, eur Attii sabulas, neque de eodem argumento neque eodem tempore eompositas, Persius librum appellare non potuerit, non perspicio, nisi eum operis ambitu etiam nomen
mutandum suisse arbitrere. Vialem igitur exempliseomprobasset vir doctissimus unam tragoediam dici
selibram. Aecedit quod Brisaei verbum optime eo venit voci venosus venosa enim sabula, quia Attius Brisaeus cf. Niebetaingius Ilias Homeri ab L. Attio in dramata conversa program gymnas. Conlig. 1838. p. 5. Venosus Attius dicitur tanquam sanguinis viriumque plenus, ita ut Persius de Attio idem sere protulerit quod Ovidius, qui Amor. 1, 15. eum praedicat poetam animos oris A et Trist. 2, 395.
apellat se atrocem quocum coinpares Vellei Patero.
2 9. ut in illis scit in Afranio et Pacuvio limae, in hoc scit Attio paene plus videatur suisse sanguinis Utut est, non solum contra Codd. fidem pugnat, sed etiam iusto audacius est ex uno Persii Ioco Attio vindicare Briseidem tragoediam. Neque eorum, qui tragicorum Romanorum fragmenta collegerunt, quisquam est, qui eius nominis sabulam inter
37쪽
Attianas recenseat; nam quod elaherus olim iii Aeschyl. Tril. p. b. Atii adscripsit Briseidem et ibid. p. 601. in corrig. poetam tragicum confudit cum Attio Labeone eis Schol et interpp. in Pers. Sat.1 50. Wernsia Poet. min. IV, 77 sqq.), iam ipse videtur respuere, cum libro de tragoediis Graec inus.
Rh. Supplem. H. et p. 1384 sqq. inter Attii sabulas
Briseidos nomen omnia et p. 1394. cognomen Brysaei erudite explicet. Error item Attio adcensari uiorestem tragoediam iam inde apparet, quod Mnius, qui eam unus
commemorat, eadem quae ex Pacuvii Duloreste verba assert, altero loco Attii cognomini tabulae dedit. Quam ob rem iam Burm in vid. Trist. 2, 393. Et Κordesius I. I. p. 35. hanc Attii sabulam in dubitationem vocarunt inhi reputanti altissimum apud veteres do uti uioreste silentium haec videtur soli librariorum culpae deberi. Id planum erit, si utrumque onii locum adscripsero. In vulgatis enim huius grammatici libris s. v. satiscero p. 307. . haec leguntur se satiscero est aperiro fortasse legendum: perire , rursum deficere. Accius pinausimache tamen haud satiscar, quin tuam implorem fidem P
cuvius utoreste ut si ita sunt promerita vestra, aequiparare ut queam, vereor, nisi nunquam satiscar sacere, quod quibo boni. Altero loco s. v. satiscuntur p. 479. . haec exstant Accius pinausimache: tamen haud satiscar, quin tuam implorem fidem. Varro Antiq. hum libr. XIV. altera ita et altera vulneribus satiscuntur. Accius utoreste vereor, si unquam satiscar sacere, quod quibo, boni. eque enim dubito, quin ad passivum satiscendi verbi usum
probandum a Nonio solus Varronis locus adscriptus sit, librarii autem, cum meminissent, eiusdem verbi iam supra allata esse exempla, ea posteriore loco in
margine apposuerint. Quae cum alii initio, alii in
38쪽
terat, ut alterum fragmentum ex Attii uioreste depromptum putaretur. Quae cum ita sint, et praeter Pacuvium nemo Romanorum Dulor tem tragoediam composuerit, huius poetae nomen etiam in altero o-nii Ioeo pro Attio restituendum iudicamus eis. Se iv rii Colleot tragic Rom. p. 114. Bothius . l. p. 122. Iam vero si haud magna industria ad resutandos onii sive librariorum eius errores opus erat, nunc contra doctissimum huius aetatis virum nobis disputandum est. Electram enim fabulam, quam immus Casaubonus in Suet. Caes. 84. Attii esse eo tendit, nuper etiam eichertus huic poetae vindicare studuit. Cum ero Casaubonus coniectura rationes nuIIa addiderit, cum solo mihi eicherto res est. Is in comment de C. Licino Calvo Poeti Lati r
liqq. p. 139 43. incidit in Ciceronis locum de Fin.
I, 2. ubi hic Synephebos ego, inquit, potius Caecilii aut Andriam Terentii, quam utramque enandri legam A quibus tantum dissentio, ut, cum Sophocles vel optime scripserit Electram, tamen male Conve sam Attili mihi Iegendam putem. De quo Licinius: Ferreum scriptorem, verum opinor seriptorem tamen Ut legendus sit. Eo doco rectes intellexit Porcinis Licinium vel iotius Licinum ), cuius in verbis iam ossius de Poet.' Porcii Licinii nomen, etsi Iibri constanter sic scriptum PrRebent, corruptum tamen est neni enim Romanorum duobus nominibus sntiliciis dicebatur. Iam ron ovius in GeII. 17 21. hoc in nomin ossensus est, et interpl . ad Liv. 39, 32 docuerunt non Licinium sed Licinum huius viri nomen fuisse, approhatum Ernesto in Iav. Cic. s. v. Et rellio Ono m. TuII. II, p. 493. cf. Lindemannus in Charis. I, . 98, p. 74. OrP. grammat. Lat. V. Huius intermortuam fere memoriam post ossium de Poeti Lati. 1, 7 denuo xcitavit ei chertus . . p. 38. Pau- CR quae supersunt, fragmenta ostendunt ab Licino Iibrum com-Positum Ss versibus trochaicis tetram catal. in hoc eum EPoesi Romana egiss duo versus testantur , quos Gellius 17 21. aervavit in eodem singulos poetas, iudicio suo inlexposito, Per-
39쪽
Rom. p. 20.3, de quibus tamen dubitavit maduigius
secutum ossct Q Ciceronis loco, quem supra Ettulimus, per spieitur. Praeter illa duo fragmenta ei cherius commemoravit
Porcii epigramma , quod legitur apud Gellium 19, 9 Iis addendi sunt ex Suet. It Terent. Cap. 1. duodecim versuS, quos conseripsi de Terentii vita, etiam ipsi trochaicis numeris. De
Ennio Licinum egisse testis est Varro L. L. P. 45. Bip. , p. 4.Μ. Praeterea Varro 7 104, p. 160. . et Charisius . 103. .
eius auctoritato utuntur ad verborum significationem constituendam. Haec fragmenta ad unum eundemque Porcium Licinum sunt reserenda, is vero utique distinguendus si a C. Licinio Calvo, orator illo claro Q poeta, Et a C. Licinio Imbrice, poeta comico. - De tempore, quo orcius vix exit, Cum veteres scriptores sileant, alii aliter judicant; sic eum, ei cherius nescio qnibus rationibus ductus is iuniorem Terentii aequalem Ouissa
suspicatur, advigius autem in comment de L. Atti Didascali cis opp. acadd. , . 107. tum, quod Gellius eum praeponat Q. Lutatio Catulo, cons. a. 652. U. Catulo majorem fuisse colligit, tum quod Licinus de Terentio scripserit Suet vit. Terent.
nihil Publius Scipio profuit, ibi ei Laelius, nihi Furius:
Tres ex idem tenapus, qui agitabant, nobiles facillimoaIiquanto post Terentium scripsisse putat; rellius vero Onom. Tull. I. p. 493. eum circiter a. 40. . oruisse assirmat, Baehrius deniqu Hist liti Rom. p. 321. d. pC. eundem Esse Ontandi ac Porcium Licinium, consulem a. 70. . Ad Licini autem aetatem accuratius desiniendam prae ceteris valet Gellii Iocus 19, 9, quo de rotica oesi dissorit ibi enim postquam Lutatium Catulum, Calvum, Laevium Horisnsium, Cinnam ΜΘmmium paucis Percen Suit, haec scribit , sed ne nos , id Est, nomen Latinum, tanquam Prosecto ascos quos dom et insubidos αναφροδισίας condemnetis permittite mihi, quaeso, operire pallio caput, quod in quadam Parum pudica oratione Socratem fecisse aiunt, et audite a discit nostros quoque antiquiores ante eos, quos nominasti S poetas amasios ac Venerios fuisse. Tum resupinus, capite convelato, voce admodum quam
suavi cecinit versus VAIeri Aedilui, veteris Oetas, item Porcii Lieini et Quinti Catuli. Namqtis o bis Gellii verbis apparet
Licinum vixisse ante Catulum, Calvum mortensium, Cetero SqUΘ, quos Supra nominavimus, Oelas. Horum ut reliquo omittam, Hortensius, qui idem clarus erat orator, undeviginti annos natus L. Crasso Q. Scaevola s s. si v a. . o 9. , ut Cicero Brut. 64 auctor est, Primum in soro dixit Datus igitur est a. 640. U. Colligitur indo Licinum, ut Hortensio malo leui, ita ipsius Attii fuisse aequalem. Accedit, quod Catulus, Consul. a. 652. V., si legitimo, ut videtur, anno ad consul alunt pervenit, natus est a. 609; natus igitur est Liciuus anima. U. 609. Licinum vero erentio mortuo.
40쪽
in Ciα I. Attamen Attilium, quem propter hunc Ciceronis locum inter tragicos poetas recensuerunt eum alii tum Bernhardyus His liti Rom. p. 181. Baehrius Hist liti Rom. p. 87. Langeus Vind. trag. Rom. p. 7. Bothius I. l. p. 254. statuit elehertus Sophoclis Electram non tragico sed comice tractasse Eam in opinionem se adductum esse dicit propter Ciceroniani loci ασυστασίαν nullam enim se videre ratio. ne idoneam, qua ductus Cicero tragoediam Latine redditam omposuerit sum comoediis Ex enandro Conversis, et prorsus desiderari illam scribendi artem et curam, quam eodem in argumento observaverit deopt gen orat Cap. 6. iidem Andriam et Synephebos, nec minus Terentium et Caecilium quam Menandrum legunt, nec Andromacham aut Antiopam aut Epigonos Latinos recipiant. Sed tamen Ennium et Pacuvium et Attium potius quam Euripidem et S phoclem legunt. Iam vero licet concedamus, hoc loco comicos comicis, tragicos tragicis utriusque populi poetis
diligenter opponi namque enandri Andriam Torentius, Synephebos Caecilius imitatus est ex Euripide autem Ennius Andromacham, Pacuvius Antiopam, ex Sophocle vero Attius Epigonos in Latinum convertit):
non tamen sequitur, ut alter locus Ciceroni e dem uerit cura arteque eonscribendus. Atque tantum abest, ut Ciceronis locum de in 1, 2 negligenter scriptum iudicemus, ut Ciceronem, quod dicturus uerit, optime dixisse arbitremur. Is enim quo magis eos pungat, qui Graece, non vero Latine scrip-
h. e. a. 595. vid supra . . superstilem fuissct Inde apparet, quod huius obitum commemoravit vid. Suetonium I. I. Cap. 5.
Librorum, quos hic conscripsit, et Onien et numerum ignoramus. eque enim Propterea, quod Licinus cum universεPOBSin Romanam, tum singulos poetas persecutus est, ei hextus
et Orsilius debebant asseverare eius librum ,de poetis A inscriptum fuisso, quo indico satis erat is liber, quem eodem sero tempore confecit Vulcatius Sadigitus, de quo videsis advigium . I. p. 107. Weichertum l. l. p. 140. . Osannum Anal crit. l. 3.