De Evenis poetis elegiacis eorvmqve carminibvs [microform]

21쪽

- ταυτα ἔδει r te, si διον H. In sequentibus narrat

duobus latonis locis, antequam quid ex iis colligendum uideatur, exponamus, tertius ex Phaedro p. 267. A. aggerendus est, quippe ex quo accuratius etiam Eueni artem poeticam rognoscamus. Nempe ibi haec Socratis uerba leguntur; Τί ινιεν καὶ ελεπον γε καὶ ἐπεξελεπον ἁ ποιητέον ἐν κατηγορπιτε καὶ πτολιὸ p. o δῖ καλλιστον Παριον τεῖνον εἰς ι σον ον αγομεν, Γλυποδήλωσίν τε πρωτος me καὶ παρεπαίνους; οἱ δ' αυτὸν καὶ παραφορους φασὶν ἐν μέτρου λέγειν, μνήρ ς χαριν σοφος γαρ ανήρ. Quae uerba, ut melius intelligantur, non inutile erit attulisse, quae L. Spengelius Artium eripi. p. 92. de hoc loco seripsit -Αstius hae omnia uel absurda

esse uel nullum sensum habere censet. Sed eloquentiae praecepta in uersus redacta' non magis mihi uidentur mira, quam naturae aut coeli leges longo explanatae carmine, metris metrorum docere doctrinam uel ut etiam nunc fit, grammatices regulas eorumque e ceptione hexametris comprehendere tir num in usum, ut emascula sunt etc. - Tales res quum magnam requirant diligentiam multaque obrutae sint difficultate,

Socratem sequente dio, neque uero morientem hunc sane ironia non amplius usurum esse credam. Ironiam autem huic loco subesse, ex loco Phaedri etiam intelligitur utpote luculenter docente, quese illud poesit genus uerit, quod Socrates Eueno tribuit. 'LLongin art. p. 18. uulgo Apsines τοιγαρουν καὶ τα μετρα μααλον

διεμνη-τα των νευ μετρου πεποιημενων, τι δει το του si μου κατα το τῆς ψταξίας αναλογον ιινημονευοντες καὶ τα καθ 'λαστα των ὐηματων ἀνιχνευομεν κατα ποδας ζητουντες το λεῖπον ἐξ an προειλήφαμεν.

22쪽

uel maxime demonstrant poetae ingenium, quos eloquentiam suo more et auo ipsorum lingua tractasse libenter concedimus. Quae uero illa sint, ueteres iam tradunt, Hermia p. 191 παρεπαίνοος ὁ λέγει is ἀντικρυς μὴ ἐπαινεῖ, δοκεῖ δῖ μαμνειν, ομοίως δῖ καὶ φθειν. Est enim ποδήλωσις, cuius partea παρέπαινος et παραφον , ironia quaedam, qua . . quem initio laudari putas, eerbe exagitatur. Haud raro enim necidit, ut quo minus aduersarium uehementer impugnemus, prudentia nos impediat, sed multa ut cumulemus laude et honore eogamur, quod ne ex animi dictum uideatur sententia i te et sensim iacula emittenda sunt, cuius rei praeeepta non inuiIlia saepius oratori succurrunt et si dextre his uti seit armis, feliciter ut agat caussam efficiunt. Nec ignota haec posterioribus exemplum praebet Apsines p. 691. Ald. Horum trivm Platonis locorum si argumenta omprehendimus, intelligimus Euenum ex illorum sophisivum grege, qui maximam partem in rebus externis philosophiam ponunt, fuisse' et Gorgiae, Prodici ceterorumque more rhetoricam et philosophiam pretio tradidisse, in eo autem ab reliquis sophistis discessisse, quod, ut discipulorum memoriae succurreret, haec praecepta in carminis formam ligauerit. In hac autem ne dicam sola re tamen maxime eius artem poeticam positam fuisse loeus etiam ex haedone allatus docet, ubi Socrates, se nolle Eueni αντιτεχνον esse dixerat, quamquam ipse tantum Aesopi fabulas in uersus redegerat. Cur diceret Socrates, Aeorationem pedestrem uersibus polientem, cui quidem rei ceteroquin multum tribuit '), nolle aemulum ' ' Eueni esse, illunc alia carmina finxisse ac praecipue clarum elegiarum ' optime hujus generis philosophos depinxit Lucianus in Conuiuio et al.

'DInde otiam explicationem serunt uerba Phaedr. I. C. σοφος γαρ ανηρ, nam haud facile suisse, tales res, quales Plato commemorauit, in

uersuum sormam inducere, Credendum est.

-- Ironice haec uerba dici esse iam supra monuimus. - Groen V. Prin-sterer Ρrosogr. Platon p. 25 sq. ad h. l. latonis adnotat non consilii expertem uoce αντίτεχνος Platonem usum esse, quod uerbum

quidem saepius aemuli significatione usurpetur, ut hic ironiae ali quid contineat in eum, qui ingenii inopiam artis τεχνης hos compensare uelit.

23쪽

poetam suisse sciret Eueninae igitur poesis naturam descripsisso putamus, si eam philosophi eam uel rhetori eam poesim nominauerimus. Cuius quidem poesis exemplar relictum nobis eat in fragmento', quod licet ex duobus hexametris onstet a quibusdam elegiacis Eueni arminibus mistum est. Argui autem et forma, nam etiam alii philosophici

ut ita dicam poetae, Parmenides, Empedocles, Xenophanes

carmina hexametris contexere solebant, - et argumentum, extare in hoc carmine genuiniam Eueni maioris fragmentum, Patet simul eum poetam non admodum magnum suisse.

Alia eiusdem poetae seruata nobis esse Carmina non tam Confidenter affirmauerim, quam eberus, qui carmina , , ,

5 b), 11 et uersum carminis 5 ahab hoc prosecta ait.

Nam si re uera Euenus praeter uersus, quorum naturam Supra descripsimus, alia Carmina pepigit, eum tantummodo talia, qualia ad illud genus proxime accedebant, i. e. νωμα δι' ἐλε- ροίας '), ut Suid de Theognide refert uel παραινέσεις similes Theognideis finxisse cum aliquo iure statuere poterimus. Inde etiam intelligitur, qui lactum sit, ut os fragm. . eius e sus in Theognideas reliquias irrepserint, nec impetrare a me possum, quin plures Eueni uersus in his latere suspicer. Quae quum ita sint, Eueno haud dubie adiudicanda erunt earmina 2, 3, 4. Carmenra nescio an cum Hermia eidem poetae assignandum sit; equidem sere mihi persuadeo, petitum esse hunc uersum ex longiore carmine, in quo de pueris diligenter edu- eandis poeta uerba fecerit Carmen 6 a et b), quo praecepta conuiualia continentur, qualia etiam Theognis finxit es. Theogn. inde a ners. 291 sqq. d. Welch. , posse ab hoc tantum Eueno prosectum esse infra declarabimus, illud autem iam hoc loco

moneatur necesse est, ex hoc fragmento intelligi, Euenum longius carnien praeceptiuum, ut Theognidem ad Cyrnum,

ita ad Simonidem quendam scripsisse. de quo Simonide ')

DSimiliter Drtaeo Iro κας δι' αγείοις Suid. s. u. Ἀρταῖος tribuit. -- id an sorte Ceus minor dictus sit, de quo Suidas s. u. Σιμονίδης haec habet: Σιμωνίδης Κεῖος θυγατριδους κατά τινας του προτερου i. e. celeberrimi illius Cei , ο ἐπεκλήθη Μελικερτης γεγον προτω Πελοποθησωκῶν, καὶ θραφε Γενεα λογίαν ἐν βι ιοι τρισὶν, ευρημα ἐν βιβλίοις τρασίν.

24쪽

licet nobis ignoto eodem sortasse modo, quo de Cyrno Theognidis iudicari potest. De quo in hunc modum disputat Weleherus Proteg. Theogn. p. LXXVII): ,Cyrn allocutionem ad solam adeo libri formam pertinere, demonstrari potest. Primum didascalico carmine communi usu inhaerebat apostrophe. Ac prosecto, qui apud lyricos quoque poetas obtinuit

mos, ut amico. blande compellando speciem quandam rei non fictae, sed uerae Efficerient, qua maxime mouetur af eius, uel, quo uellent animo sensa sua excipi, significarent, quasi non alienissimo cuique, sed amicis tantum penetralia pectoris aperientes, is gnomicae poesi magis etiam eonveniebat. itigata enim per paternae beneuolentiae significationem praeceptorum seueritate, iacilius illa se in iuuenum animos insinuabant etc. - Decimum carmen a maiore Eueno prosectum est nequit, cum in eo Praxitelis montio fiat, quem I. IV. demum floruisse scimus cf. Plin. Η Ν. XXXIV. 2, 19. Pausan. VIII. 9. 1. Sillig. catalog artitis. p. 379 sq.), quare ut Euenus, de quo agimus, id fingere potuisset, sere ad centum et triginta annorum aetatem peruenisset oportebat. Eodem modo armen. alium auctorem quam maiorem Parium procatur, quum decimo fragmento es utriusque lemmata idem auctor sit atque nono et utrumque idem raxitelis artificium laudet. At etiam reliquorum carminum, I, 8, 11, 12 hunc Euenum auctorem esse negamus, nam si haec poemata nullo paeto sophistae rhetoricesque praeceptoris animum spirare eon siderauerimus et Platonis de Eueno iudicii meminerimus, uix ea esse ab hoc efficia poterimus nobis persuadere. - Sed ad hunc Euenum reser etiam dictum, quod in Plut quaest. Ialon. 1010 s. p. 108. . X. Ed. Reish. extat Maiis καὶ τοπυρ φασκεν ἡδυς ιατιο ειναι. αραττον - Atque haec sunt, quae hoc loco de maiore Pario dicenda habui. 6. Quae quum de Eueno Pario maiore cognita sint in minoris inquirendum est uitam. Qui quo tempore uixerit, si primum quaeris, memineris quaeso eorum, quae antea de Carmine' disputauimus. Vidimu kra, hoc epigramma a Pario quodam Eueno prosectum, intelleximus porro si 5, idem posse.

25쪽

nonnisi post Ol. IV. ideoque non a maioreragri emetum esse. Quare si Euenus minor post Ol. IV elegias scripserit oportet, idem uero iam ab Eratosthene ap, Harpocr. l. b,). quem natum scimus I. XXVI, 1 commemoratu est, habemus fines, quos in definiendo eius uitae tempore transgredi non licet. Sed multo propius ad poetae nostri aetatem indagandam accedimus ea re satis perpensa, quod Harpocratio, cuius uerba 2 attulimus, duobus de utroque ario testibus usus est, Eratosthene et Hyperide Hyperides autem occisus est l. CXIV, 3. quare iam ante Ol. . minorem Parium natum suspicor. Eum Eratosthenes tradidit solum inclaruisse, euius

uerba non ita accipienda puto, ut Euenus .ior auo tempore ad nullam famam peruenerit, sed ut minor tantum poetae gloriam consecutus sit. Ac profecto admodum ueri est simile, paullo post mortem maioris Parii earmina eius didactica maximam partem obliuione esse obieeta, praesertim cum similiaearmina, quoad Eueni uersus non ad solam rhetoricam spectabant, longe clariorum poetarum, uelut Solonis et Theognidis in oribus cum puerorum tum uirorum essent. Ad minorem Euenum igitur non dubitauimus carmina amatoria referre, quae Eueno cuidam tribuuntur et uehementer Iecta esse ui dentur. Tradit enim Artemidor Oneir. I. . s. n. p. 17. ed. Reiff. καὶ το ξενοδοχειον καμηλος καλουμενον, τονυι ρον

καταζειν, ἐπεὶ καὶ τ ζῶον το καλουμενον κα3Mμος μέσους κάμπτει τους μηρον ἐπιτεμνομενον τοῖν σκελοιν το φος, ἐτυριμος

κεκλημένος κάμηλος οἱονεὶ κάμμηρος, ῶς φησιν νηνος ἐν τοῖς εἰς ωνομον ' 'Eρωτικοῖς - τ λ. Quae carmina ualde obscoena suisse patet ex Arriani Disput Epictet. IV. 9. 6. ,καὶ τί φησιν, ἀπολλυως ἄνθ ρωπε πῆρχες αἰδημων,

καὶ νυν-ουκέτι I' ουδῖν απολωλεκας ἀντὶ ρυσιππον καὶ Zήνωνος Ἀριστεων ἀναγιγνωσκεις καὶ νηνον ουδῖν ἀπολωλεκας ἀντὶ Σωκράτους καὶ Λιογένους τεθαυμακας τον πλείστας

διαφθεῖραι καὶ ἀναπεῖσαι μνάμενον Coniungitur hoc loco Euenus cum Aristide, ilesiarum scriptore, qui tam impudiea scripsit, ut Ouidius de eo dicati

LGnomns ille, ad quem Euenus ' -- scripsit, quis suerit, latet

nos. Fortasse eius nomen fictum est.

26쪽

Trist. II 412. . sIunxit Aristides ilesia erimina aecum

Vertit Aristidem Sisenna nec obfuit illi iΗistoriae turpes inseruisse ioeos. et Plutarchus uit Crass. u. 32. . III. p. 492. d. Reissi.)narret: post Crassi ad Carrhas cladem, eum Romanorum castra despoliarentur repertas esse in enturionis cuiusdam tentorio Aristidis res ilesias, quem librum ad senatum Seleuciae afferri curasse Surenam uictorem, quo ostenderet, quantopere more Romanorum deprauati sint, qui ne in bello quidem talium librorum lectione carere possint. Arriani testimonium confirmant Ausonii uerba, qui sese excusaturus, quod tale carmen Centonem uptialem contexuerit, haec habet: Cent. Nupt. p. 517. d. TOII.)-Sed quum legeris, adesto mihi aduersus eos, qui, ut Iuvenalis ait, Curios simulant et Bacchanalia uiuunt:

ne sorte mores meos pectent de carmine, Lasciua est nobis pagina, uita probR,

ut linius dieit. eminerint autem, quippe eruditi, probatissimo uiro linio in poematis lasciuiam in moribus constitisse eensuram prurire opusculum Sulpitiae, frontem eapE- rare esse puleium in ulta philosophum, in epigrammatis

amatorem in praeceptis omnibus extare seueritatem, in epistolis ad Caerelliam subesse petulantiam. latonis Symposium composita in ephebos edyllia continere. Nam quid Anniani sescenninos Quid antiquissimi poetae Laeuii Erotopaegnion libros loquar. Quid Euenum, quem enander sapientem uocauit eis. Simili modo hiletam praeter Hegias etiam earmina amatoria scripsisse seimus CL Baeh. de Ρhilet. p. 13). Ex Eueni amatoriis ortassis ad nostra tempora peruenit carmen 11, quod uenustate prosecto Mimnermi carminibus non cedit nobisque Euenum minorem, si quidem plures eiusmodi uersus finxit, esse magnam claritudinem adeptum affirmare Iicet. - De aliis scriptis ut de reliqua ueni uita uestigia

desunt.

27쪽

Pauca sunt, quae de reliquis uenis dicenda habemus, quippe do quibus praeter nomina nihil sere memoriae proditum sit. Commemorari utem praeter utrumque arium quattuor alios, Ascalonium , Siculum Atheniensem, Grammaticum, in Iemmatis carminum, quae in cod. alat Anth-logiae praeposita reperiuntur, supra iam monuimus. Quorum

Euenum Atheniensem et Grammaticum, Ascalonium et Siculum , corruptum iudicans uocabulum Σικελιωτης ex uoce ' σκαλωνιτης. Quae quum in coniectura posita sint, refutatione, licet nobis discipliceant, supersedere possumus; nam equidem persuadere nunquam mihi potero, eundem poetam finxisse carmen 15 et 16. Eodem modo aliter de Eueno Ascalonio, quem non diuersum si picor a Pario minore, sentio Videmus enim, quod ei tribuitur carmen 13, per totam antiquitatem diuulgatum, unde colligi licet, eum eo etiam eius poetam innotuisse. Euenum Ascalonium autem praeter librarium, qui codicem Palatinum scripsit, nemo agnoscit contra Satis notum est, quantopere de clarorum scriptorum patria saepissime fabulari solitum sit. Sic, ut an rem quamquam Xemplis redundantem, uno tamen exemplo confirmemus, Aristophanes comicus a nonnullis Athenie 'sis, ab Aliis Rhodius, ab aliis Lindius, ab aliis Camiraeus, ab aliis Aegyptius, ab aliis Aegineta, ab

aliis denique Naucrati in dictus est '), ueri autem est simillimum, Atheniensem eum suisse. Quare uulgatissimum illud

carmen ad eum Euenum, quem solum Eratosthenes inclaruisse narrauit, transfero neque diuersos pute arium minorem et

Ascalonium. 'λ Sed etiam lam reliquis fuenis uidendum.

DCL Aristoph. it. d. Rank. p. CCII. MDCeterum uide an sorte ' σκαλων Duo in Palatino corrupta sit ex Ασκωλιαζειν Probabilitati enim non repugnat, in codice, ex quo Pa latini librarius descripsit, breuiter ab aliquo significatum fuisse, Eueni quod sequatur epigramma reperiri etiam apud Suidam Τ Ι. p. 854 s. u. ἀσκωλιαζειν, atque hanc uocem, quippe quam alatini librarius non intelligeret, mutatam esse in istam formam. Haec autem sunt Suidae uerba καὶ ἀσκωλιαζειν' οέπην οἱ Ἀθηναῖοι

28쪽

Apud Suidam haec leguntur a. u. Φιλίσκος ἡ Φίλιστος, Συρακουσιος, ἱστορικος ἐν δ συπενῆς Λω-σί- του τυραννου Σικελίας καὶ ἐν τῆ πρὸς Καρχηδονίους νατι-mF- ἐτελευτησε. Μαθητὴς δῖ ἐν Ευηνου του ἐλε νειοποιου 'Erραφε Σικελικα εστ δ τα προς Ἐλληνας αυτοῖς πραχθέντα διαφορως' καὶ Γενεαλ μαν, περὶ Φοινίκης, καὶ αλλα τινα περὶ τῆς νήσου Σικελίας. Porro a. u. Φίλιστος, μυκρατίτης et Συρακου Πολυρχορνίδου υἱος. Μαθητὴς ει ἐν τήνου του ἐλπειοποιου ος πρωτος κατα ρητορικὴν τεχνην ἱστορίον γραφε Συνεταξε δτεχνην ητορικὴν, θυπτιακα ἐν βιβλίοις ιν Σικελικα ἐν βιβλίοις α πρὸς το Τρικαρανον, λογον περὶ N-κρατεως, περὶ Λιο σου του τυραννον βιβλία si περὶ τῆς Αἰγυπτίων θεολογίας βιβλία Aημπορίας καὶ αλλα τινα περὶ Λιμης καὶ Συρίας. Goellerus de sit et orig. Syracus. p. 106. ostendit, mirum in modum hic confusos' esse a Suida Philistum Syracusanum, rerum Sicularum scriptorem, et Philiseum ilesium,

rhetorem, Isocratis discipulum. Sed idem quoque negauit )Philistum suisse Eueni discipulum, non recte Philistus enim

Dionysiorum temporibus uixit; quo tempore autem natus sit, inde sortasse eum aliqua probabilitate colligi poterit, quod sa- miliaritatem cum matre Dionysii habuisse sertur, quare quum hi natus sit Ol. LXXXVII, 2 non erraueris, si Philistrum hoc aliquot annis maiorem suisse ponas. ' Ab omni probabilitate igitur non abhorreret eius opinio, qui puerum hilistum Eueni maioris auditorem fuisse diceret, quamquam Philistum in Sicilia educatum esse, Euenum uero Athenis docuisse uerisimile est. At uel omnino hilistum Eueni cuiusdam discipulum esse non potuisse, nullo pacto cum Goellero ' affirmare ausus sim, Suidae enim, quoad fieri potest, fides est habenda. Μinoris sane arti institutione usus esse nequit; sed quid, si

29쪽

Euenus Siculus is est, quem Suidas uel quicunque a Suida exsoriptus est, hilisti praeceptorem dixit. Nihil quidem praeterea de hoc Eueno seimus, sed Is omnino magnam gloriam non uidetur adeptus esse, quod pro et mirum non erit, si talia tantum, quale est Carmen 14, finxit. - Eueno grammatico denique eteroquin ignoto Reishius armen, quod Anth. al. VI. 170. in Const. Cephalae Anthologia ΘΥΗΛΛΟΥ, in Palatino autem νιλαου inscriptum est, assignare uoluit, corruptum illud iudicans ex ΕΥΗΝΟΥ; sed Palatini scriptura docet, seribendum esse ΘΥΙΛΛΟΥ et poema illud reserendum esse ad Satyrum Phyillum, de quo plura habet Iacobsius in catalog. poet Anth. r. . XIII.

His praemissis superest, ut Eueni nomen apud alios quoque, quam quos supra Ommemorauimus scriptores, negligentia uel inscitia librariorum deprauatum inueniri adnotemus. Ita . . comparatus est locus Censorino subiectus, ubi e 9. p. 140. d. Ηavereamp. uulgo haec legebantur: - hos secuti

elegiarii Callimachus Callinus ), imnermus, Euhemerus Euenus). s.ciae Nic. Loensis inmisceli Epiphyll. l. IX. c. 1. p. 86 in ruteri Lampad erit Tom. V. suppl.)Sevin in hist. acad. inscript Paris. T. III. p. 129. Benit. et Ruhnk ad Callim fragm. p. 439. ed. Ernest. Valer. Emendat. I. IV. c. 14. p. 116 sq. - Sed haec hactenus.

Vt ubiuis in re Graecorum literaria, ita in tradendis Euenorum arminibus tanta sui temporum inuidia, ut XVII tantum ' tot poetarum poemata nobis relicta sint, quae deinceps singula enumerabimus breuibusque adnotationibus illustrabimus.

Fabrio. . I. p. 738 ed. Hari narrat auctore Bandinio, aliquot Eueni aliorumque sententias cum in Arsenii Violeto, tum apud aximummonachum reperiri, sed uereor, ne errauerit, nam equidem

reperire nihil potui.

30쪽

in I.

Aristoteles Ethie. Νl m. VII, 11. cf. Ethic Eudem VI. 10.

quos uersus Brunckius prorsus praetermisit Gai ordius uero mirum in modum elegiaeis miscuit. Quis antem non intelligat, eosdem, quibus sententia ineste ,diuturnam eas exercitationem, sed eam tandem uel alteram naturam fieri hominibus , fragmentum longioris carminis philosophici uel rhetorici argumenti esse, in quo haud dubi sophistes multa praeceperat, quae discipulos continuata exercitatione sua facere iusserat, ut ea tandem tanquam cum Iacte nutricis imbibisse uiderentur. Qui uersus igitur optime Platonis de Eueni arte poetica, quod supra exhibuimus testimonium, eonfirmant. . 2 Reperitur in Stobaei Florileg. XLIX. p. 855. Gesn. p. 197. Grot. Receptum inde a Brunckio in Gnom Graec. I. p. 164. n. 2. Analeci. I. 1. p. 320. Iacobsi in Anthol Palat T. II. p. 61. App. epigr. n. 24.)Προς τονδερ μεν εχειν τολμαν μαλα συμφορον ἐστι. χωρις δῖ βλαβερη καὶ κακοτητα φερει.

λάκις τίκτει βλάβην Isocr. ad Demonic. p. 2. oom μετα μεν φρονι σεως ωφελησεν, νευ δῖ ταυτης πλείω τους εχοντας εμαφε.

Horat. d. III. 4, 65. Vis consili expers mole ruit sua: Vim temperatam di quoque prouehunt In maius. - Cic. d. Ost . I. 19, 43. on solum scientia, quae est remotae ab iustitia, calliditas potius, quam sapientia est appellanda uerum etiam animus paratus ad periculum, si sua cupiditate, non utilitate communi impellitur, audactae potius nomen habeat quam fortitudinis. - Τολμαν, quod nonnulli Atticis tanquam inusitatum damnare uoluerunt, apertis uerbis tuetur Phryniis App. Soph.