장음표시 사용
41쪽
abiudieatam esse. Hic autem Nicomachus ut idem einevius Quaest Scen. II. p. 33. dicit, Aristoxeni musici tempore uixisse et nouae comoedIae poeta suisse uidetur ). Eratosthenem antem, quin Chironem herecrati detrahens Athenaeus secutus sit auctorem, extra dubitationem propterea uidetur positum, quod etiam Μεταλλεῖς comoediam, quam Pherecrati abiudicatam ab Eratostheno uidimus, . V. p. 685. ., huic
derogat et icomacho vindicat. Quae eoniectura inde etiam maximam probabilitatem seri, quod Eratosthenes summae auctoritatis erat et peculiarem de comoedia librum scripserat, quem Athenaeus ipse l. XI. p. 501. D. itauit. Quae quum ita sint, Athenaeus uerbis εἴτε Φερ ειτε ικομ. q. non indicauit, se praeter Pherecratem uel icomachum Chironem alii tertio poetae tribuere, sed haud dubie Nicomachum, nouae comoediae poetam, ignorauit et de Musico, quamquam is longe post Eratosthenem uixit ' , omnium Nicomaehorum sere clarissimo cogitauit fortasse multo uetustiorem eum putans ' )Deinde tamen ipsi nonnulla dubitatio exorta esse uidetur quam ob rem, quum non satis exploratum haberet, quem icomachum Erostathenes dixisset, simulque plures suisse leomachos ' ' 'meminisset, addit uerba o ις δή ποτε, quibus
Hano sententiam sabularnm Nicomachi qui citantur tituli Eaείθυια Athen. VII. p. 290. F. μυμαχέα Stob Serm. XXXVIII. 1149.
et quae supersunt fragmenta cf. Athen VII. p. 290. F. II. 58. A. XI. 781. A. confirmare uidentur. DFuerunt, qui hunc Nicomachum uel Platona antiquiorem iudicarent. cf. Meihom praes ad Nicom. sed uixit, id quod inde consequitur, quod Nicomachus Harm. l. II. p. 36. Claudimnatolomaeum it uit, post Christum demum natum. 'DNon uideo enim, quid adiectivum ἐυθμικος ad poetae comici nomen adscriptum ualuerit 'Pυθμικός is est, qui de isthmo scripsit; ἡ ἐμμισιν uero secundum Aristoxenum eius scientiae Par est, quae de harmonia agit. Qui igitur de harmoniae naturae scribe bant, etiam de rhythmo uerba facere coacti erant ita Aristoxenus de harmonia et de rhrthmo scripsit saepiusque o vθιιικος dictus est et ueri est simillimum, Nicomachum, ut de harmonia, ita pariter de isthmo scripsisse ideoque rhrthmicum appellatum esse.' ' DNicomachos mirum in modum miscuit Suida s. h. v. de cujus errore uid. eineh. I. c. p. 8. Praeter usicum tredecim alios commemorat Fabrio Bibl. r. . . p. 631. Hari.
42쪽
Chironem aut a Pherecrate aut a Nicomacho iue musis clue alio eiusdem nominis prosectam esse signiscaret iuuam fabulam tametsi Pherecratearum numero eximendam Eratosthenes iudieauit, tamen nos, nam einehiu rem in ambiguo reliquit, Pher rati mruandam putamus. Nam Praeter Athenaeum, qui quattuor locis VIII. p. 364. A. IX. p. 368. A. p. 388 F. XIV. p. 653. E. et Sehol Aristoph. an.
1343 nemo de auctore dubitauit imo Stobaeus serm. XVII. p. 474. ed. rot Elymol Magn. α 167. 43. Schol. Platon. 371. Harmerat. s. u. αττα p. 32. Philemon. p. 16. et Nicomach. us Enchir. II. p. 35. d. eibom huius sabulae
nullum nisi Pherecratem auetorem sciunt. Accedunt Chironis comoediae fragmenta, quae eam Pherecratis tempore scriptam esse arguunt maximo longum illud fragmentum, quod Pluti demus. p. 1141. memoriae tradidit sententiam nostram confirmat, nam uim habere tantummodo poterat tempore, quo poetae ut inestas, Timotheus, alii, qui in eo perstringuntur, adhuc uiuebant. Illud enim potissimum antiquae eomoediae proprium est, ut iis tantum temporibus, quibus scripta est,
accommodata sit. Tune autem, cum Pherecrates omoedias fingebat, tantum erat in arte musica nouandi studium, ut eum Omnes poetae comici de mustea pessum data quererentur nouatoresque acerbissime notarent, tum praecipue Pherecrates non
modo in Chirone, sed etiam in Agriis et Automotis propterea
Pherecrates igitur Chironis auctor fuit ' idemque Eueni
uersus in usum suum conuertit sed ut sciamus, utrum maioris an minoris arii, quaerendum est, quo anno Chirosabula acta uideatur. Ac fortuna seeunda euenit, ut in fragmento, quod supra tetigimus, Chironis apud Plui. l. c. geruato vers. 19. 21. Timotheus commemoratus sit, quem Olymp. DCL'elcher Proteg. ad Τheogn. p. LXXXIII. Certe Pherecrates in
Chirone, de qua comoedia nuper acuta disputauit A. einek in Comment. Misceli fasc. I. c. I gnomologum ueterem in cenam produxerat, ac lico, quod res serebat, metro suo more Praecipientem, et quidem ea, quae ad Couuiuia pertinerent.
Runkelius igitur, qui Pherecralis stagmenta collegit, decem illos uersus P. 58, ubi tres priores exhibuit, adiicere debebat
43쪽
LXXXIII, 8.Nileti ortum, Athenis autem mortuum plus nonaginta annos natum seimus. eminem autem fugiunt, quae de eo ueteres tradiderunt, nempe eum cum rex et Philoxeno magno opere in arte musica nouasse eamquo prorsus corrupisse.' Quam ob rem uehementer a Comicis eius aetatis poetis reprehensus est, maxime a Pherecrate, qui quos Plutarchus ex Chirone tradidit uersias contra eum potissimum seripsisse uide- uiri, Iam uero habemus, unde cum aliqua probabilitate, quo tempore scripta sit Chiro sabula, concludere poterimus Parum enim ueri est simile, Timotheum iam iuuenem inclaruisse et musicam uno tanquam ictu atque una mutatione deprauasse; quare, quum sub finem Ol. LXXXIII. 3. natus sit et ad summam senectutem peruenerit, eum ire Ol. XCIII demum gloriam adeptum esse putamus. Qua in re probabiliter a nobis disputatum esse, patet etiam ex narratiuncula a Plutarcho An seni ger sit resp. p. 795. D. prodita. Ibi enim Timotheum initio Atheniensibus displicuisse et irrisum Euripidem uero eum his uerbis consolatum esse legimus senoli desperare, Timotheus, mox enim theatri dominus eris. - Perstringi igitur demum poterat, cum Atheniensibus probari coepisset et inuenisset, qui eum imitarentur. Huc accedit, quod
Aristophanes, quamuis inmanis Ol. XCIII. 3. acta plures,
qui poesim musicamque pessum dederant, ut Philoxenum, Ci-nesiam, alios, acriter irriserit, nullam tamen Timothei mentionem iacit. Quae quum ita sint, recte Timotheum ante I. XCIV. non esse famam gloriamque consecutum dixisse uidemur. atque inde facile' intelligitur, Chironem fabulam non
συστήματος ιιιοθεον φροι τὰν Μιλησιον παρα τοῖς πολλοῖς δοξαι πολυχορδοτερορ συστηματι χρησασθαι τ μαγάδι διο δι παρα τοῖς Λα- κωσιν μυνόμενον, ως παραφθείροι την αρχαίαν μουσικην και μελ- λοντος τινος ἐκτέμνειν αυτου τας περιττα των χορδῶν, δειξα παος
44쪽
posse ante Ol. XCIV. scriptam esse. Sed si Ol. XCIV uel XCV. demum Chiro ficta est, sponte apparet, fragmentum
de quo agimus tribui Eueno minori non posse, quippe quem hoc tempore uix natum fuisse supra uiderimus. Sed Enetium maiorem auctorem alia quoque re prodit. ullum enim poesis genus in tota antiquitate tantopere a poetis comicis in ipsorum usum conuersum et tam saepe per parodiam irrisum uidemuS, quBm gnomie carmina, cuius rei caussam docte exposuit
Welch. Proleg ad Theogn. p. LXXX. Hunc Euenum autem poemata nomarum instar finxisse si . haud improbabiis
nobis uisum fit. Iam uero unde deflexit oratio nostra ad Eueni uersus reue timur. Qui decimum uersum πνον τ λ. apud Theognidem sequuntur uersus Eueno non possunt adiudicari, utpote quos
Athenaeus X. p. 428. C. D. adiecto Theognidis nomine citet.
Verum Eueno, etiamsi certum Athenaei testimonium non extaret, eos assignare nollem, quia qualis inter postremum distichon et uerba sequentia Λειβε δ' ως Iνος χαριέστατος ανδρὶ πεποσθαι, . . λ. intercedat cogitationum inclum difficile est ad intelligendum quos igitur Bekkerus non recte cum antecedentibus coniunxit, recte uero elcherus disiunxit. Contrarium antea videmus actum, ubi exherus distichon αυταρ ἐγω Sq. cum iis, quae praecedunt, connexuit, el-
cherus autem secernendum putauit. Non recte; nam optime omnia inter se cohaerent. Dicit poeta sene, si quem uino plenum somnus capit, dormientem excites, cave, nec Somnum
uitantem dormire iubeas, nam tolestum est, quod iussu sa-cimus sed bibere uolenti poculum in impletum pincerna porrigat, quum non omnes per noctes ut bene iucundeque uiuere possis contingat, quamuis, quod ad me attinet, si quidem melliti uini, quem in bibendo tenere consueui modum bibi, ego non per noctes bibere uelim, sed domum rediens somni omnibus curis leuantis memor sum. Quos uersus si eum sequente Eueni carmine, quod a uerbis Βάκχον μέτρον αριστον, ο μὴ πολυ μηδ' ἐλαχιστον,εστι α φλυπης αἴτιος et μανιης. incipit, consero, non possum, qui mihi persuadeam, hoc et illud, quod supra exhibui, unum armen idemque ad Simo -
45쪽
nidem quendam' scriptum fuisse. Nam quod dicit Euenus: ταρ ἐγω νιέτρον γὰρ πω μελιηδέος λινον, aperte eget explicatione, quae in uerbis Βακχον μέτρον αριστον sq. adiicitur. Fingit Euenus et recte quidem Simonidem nescientem, quando tandem μέτρον ἐνon sibi bibisse uideatur; quod ut cognoscat Simonides, illud απου μέτρον optimum sibi uideri dicit, si nec nimium nee parum biberit. Sic habemus carmen ex sedecim uersibus constans iisque optime inter se connexis. Ex eodem carmine ad Simonidem scripto petiti sortasse sunt uersus licet non hac parte inserendi), qui apud Theognidem vers. 1205. q. d. Welch. 667. h. leguntur a Melcher inter incertas gnomas exhibiti: Εἰ μῖν χρωα εχοιμι, Σιμοεγνιδη , οἷα περ ἔδειν,
De uersibus qui sequuntur νυν δέ με ιrνωσκοντα παρέρχεται, εἰρο δ ανονος χρησbιονυνη , πολλων νους περ αμεινον τι. dubito num huc reserri queant. Ἀ eos Melcherus haec adnotat: ,hoc distichon ex Theognide 649 an xum est, ubi legitur πολλα με καὶ συνιέντα παρέχρεται ' λχ τπ' ἀναροης σιγῶ γιγνωσκοον μετέρην δουναμιν. Sed qui hic illud agglutinauit, quo iunctura fieret arctior et iusta existeret oppositio, de suo intulit νυν δίς unde, dum subiectum, quod dicimus, uerbo deest, hiulca euasit oratio. Sed ut ipsum Eueni earmen aecedamus, eodd. Laurent et Palat. Athenaei ap. Dindi. vers 1 exhibent κοντα pro ἀί-
αν uulgo deest, Behkerus addidit ex eodice utinensi Τheognidis). - s. 4. Od. Hamburg. Theognidis praebet θωρυχθέντ' pro θωρηχθέντ Θωρήσσεσθαι et adiecta et omissa uoce οἰνον significat uini plenum, ebrium esse ; sic Heοgn. 1009
e. a. s. Aristoph. Acharn. 1136. - s. 5. μήτε hic et vers. 3.pr uulg. ριηδῖ correxit Bekkerus, quae correctio loco Chironis Supra exhibito confirmatur. - s. 6. Quod in codd. Theogni- De quo conseras qua D disputauimus.
46쪽
dis χρη- in Eueni uero p. Aristot et Plat uersu singillatim
citato προσμα legitur, scrupulum non iniiciet ei, qui ueterescitasse uersus ex memoria considerauerit. Sunt uero χρημtae, et πραrμα simillimae inter se notiones, ut facillime scriptor hunc uersum in usum suum conuertens haec duo uerba commutare potuerit. - Ἀνιαρὰν ανιαρος, ανιαω, ἀνιωζε secundam plerumque producunt, ut in his rPanyas. ap. Athen. II. P. 37.
πασας δ' ἐκ κραδίης ἀνδρων ἀλαπάζει ἀνίας ubi tamen Dindorsius ex codd. scripsit: ἀνίας ἀνδρων ἀλαπάζει. Soph. Ant. 316.ου οἶσθα καὶ νων ως ἀνιαρως λέγεις. Ibid. 319. ὁ δρων, ἀνι τὰς φρένας, τὰ δ' ἀτυrco. Rufin Anthol. al. V. 2.)Τουτο βίος, τουτ αυτο τρυφὴ βίος ' ἐῆε ἀνίαι ubi corrigendum ἀνῖαι. Philet. p. Stob. Flor. IV. 12 p. 558. ed Bach. p. 37.)ἀπιφὶ δέ τοι νέαι αἰῖν ἀνίαι ἀνῖαΓ τετρηχασιν. Asclepiad. Anth. al. V. 159.)Κυπρις, ἀνιηρὸν δ' ἐκ πυρος ηκε βέλος. CL Soph. Ant. 546 Ai. 259. 266 9 72 974 984. 11 17
Phil. 894 901. 1102. Nonnunquam uero etiam corripiunt, uelut in me . Hermesianaci. ap. Athen. XIII. l. 599. B. ed Bach. me. 92. p. 174. ψυχῆς κουφοτέρας ἐξεπονησ' ἀνίας.
τοὐν δ' ἄλλων πάντων Κυρν', ἀνιηροτατον.
Pind. Nem. Ι 81. Eurip. Phoen. 1334. τουνομα λαβὼν γενναῖον, ἀνιαρον δ' ἐμοί. Verbum ἀνιω ap. Aristoph. penultimam ter corripit Semel
producit Equ. 348) Corripitur etiam p. Antiphane p.
47쪽
Stob. XIV. p. 585, 36 CXX p. 609, 21. 475 501. Grol.
CL Etym. agn. p. 110, 9 Gramm de Pros. p. 445. Herm. Ruhnk epist erit. II p. 276. ors ad Eurip. Phoen. 1334. Vs. 7 παρασταδῖν οἰνοχοείτα hastando quis misceat. Vinet. ὁ Οἰνοχοος Camerar Recte. Satis uulgaris Graecis est haec dictio neque ad eiusmodi Imperativos τίς sed illud subiectum cogitatione addendum est, cuius omino est sacere, id quod uerbo, cuius Imperativo utimur, requiritur. Hoc loco igitur subaudiendus est pincerna. s. en Conuiu. c. II. 21. αγε
καὶ r-ορχήσωριαι - Brunckio hic oborta erat suspicio, adverbium παρασταδον suppositum esse a pudico quodam ludi magistro, scripsisse uero poetam: τω πίνειν δ' ἐθέλοντι καλὰς παῖς οἰνοχοείτω quod firmari dicit sequente αβρα παθεῖν Quam Brunckii coniecturam satis est uerbo tetigisse, quum praeter eum neminem fore censeam, qui huic uersu impudici quidquam insuisse suspicetur. Imo si uocem οἰνοχοος cogitatione adiicimus, non modo illud παρασταδον habet, quo excusetur, Sed quo uel requiratur. am pincerna ad mensam adstet necesse est, ut sine mora poculum, quod aliquis ebibit, denuo uino Impleat.
Vs 8. αβρα παθεῖν Quod quo modo intelligendum sit facito ex his Solonis ap. Plut uit Solon init. p. 79. C. seruatis)uulgo autem heognidi ci Theogn. 1185. . 19. h.)subiectis uersibus intelligitur:
Do τοι πλουτευσιν, τί πολυς αρρορος ἐστιν καὶ χρυσος καὶ γῆς πυροφορου πεδία,ειποι θ' ημιονοί τε, καὶ τα δεοντα παρεστιν, γαστρί τε καὶ πλετραῖς καὶ ποσὶν αβρα παθεῖν
quos sic expressit Horat Epist. I. 12, 5. Si uentri bene, si lateri pedibusque tuis, nil Diuitiae poterunt regales addere mctius. Similis est dictio αβρα ελαν p. Anacr. V. 5. I. 3. Ceterum eonseras de uoce αβρος schol Eurip. ed. 1154. arkland. ad Eurip. Suppl. 860. atth ad eund. l. - s. 9. γάρ omittit Vatic Sententiae caussa conseras laeclarum anyasidis
48쪽
fragmentuna, quod ad sequens Eqeni carinen adscripsi et Athen. II. p. 37. Anaer. 7. 6. b. Legitur in cod. Palat. Anthologiae G r. p. 413. eum Iem mater τινον sic). Receptum inde a Brunch in Gnom. r. I. p. 166. n. 15. Anal. I. 1. p. 827. Iaeobs Anth. Pal. XI. 49.
Βακχου μετρον aeriττον, i μιν πολυ ριηδ' ἐλαχιστον,εστι γὰρ η λυπηις αιτιος et μανίης. ιρει κιρναμ ενος ὁ τραγὶν Νυμφαισι τέταρτο τῆμος καὶ Θαλαμοις ἐστὶν τοιμοτατος. ει δῖ πολυς πνευσειεν, ἀπέστραπται μῖν 'φωτας, βαπτιζε δ' τανιο, γείτονι τψ Θανατον. Quorum uersuum impetrare a me non possum, quin uenustam Hug. Groti uersionem afferam. Lenaei modus est inter nimiumque parumque optimus, hinc moeror nam uenit, inde uror.
Nempe tribus Nymphis quartus cupit ipse iugari,
Tunc etiam thalamis aptior ille uenit. At nimius eum spirat, amor fugit ipse sopore Hos mergit, sopor hic quid nisi mors alia est Ex singulorum uersuum homoeoteleutis , χριστον, ἐλπιστον, λουπης, μανιης , eberus Ροet. Eleg II p. 633. posse putat colligi, ab sophista prosectum esse hoc carmen, et propterea Eueno maiori tribuendum; sed quamuis etiam nos ab hoc Eueno fictum dixerimus, tamen non inde petenda uidetur nobis caussa. Etenim huius homoeoteleti apud omnes elegiarum poetas cum in hexametris tum in pentametris reperiuntur eXempla, uelut inr
δειλὸς δ' υτε κακοῖσιν ἐπίσταται Ουτ αγαθοῖσιν. Simonid. e. d. SchneideW, p. 150. πλείστων δὴ τόξων τε καὶ κυποδων σθένος Τππων. Solon Ut 4 vers. 7.
ινρμηκος φενος, χρημα τα μαιομενος.
49쪽
Isid. vers. . ent quattuor homoeoteleuta)ου δαπαναις τρυφεραις, tu αρσαις οσίαις.
τολιι δ' , τ' rαθοῖς κείμενος εν τε κακοῖς. Simonid. e. ad Schneide . p. 154. εχ γαριε αργαλέης νιν ἐματα ναυμαχίης.Ibid. p. 187. Κλεομβροτον, αρχαίας φακλέος γενεας. Philet. o. t. 2. d. Bath. p. 26.
Καὶ γαρ τις, μελεοιο κορεσσάμενος κλαυθμοῖο, Κηδεα δειλαίων uεν απο πραπίδων.tamen qui hos poetas fuisse affirmaret sophistas, adhuc extitit nullus. Iam uero supra monuimus, non debere hoc armen ab antecedente auditi, unde sequitur, id ad eundem auctorem i. e. Euenum maiorem referendum esse. - s. 1. Sententiae caussa dignus est, qui conseratur et ex parte certe asseratur locus Panyasidis p. Athen. IL p. 36. D. ενθα τε κάλλιστος ποτος ἀνδράσι γίγνεται οἴνου, εἴ τις μῖν πίνοι καὶ ποτροπος οικαδ' ἀπελθοι δαιτος ἀπο γλυκερῆς, ου αν ποτε πήματι κυρσαι 'ἀλλ' ὐτε τις μοίρης τριτάτης προς μέτρον ἐλαυνοι, πίνων ἀβλεμέως, τοτε δ υβριος αἶσα καὶ της rθνεται ἀργαλέα, κακα δ' ἀνθρωποισιν οπάζει. ἀλλὰ πέπον, μέτρον γὰρ χεις γλυκεροῖο ποτοῖο, στεῖχε παρα μνηστην αλοχον, κοίμιζε δ' εταίρους'
δείδια α τριτάτη μοίρης μελιηδέος οἰνου πινομενος, μή, νβρις ἐνὶ φρεσὶ θυμον ἀέρση,εσθλοῖσι ξενίοισι κακὴν ἐπιθεῖσα τελευτήν. Apparet Euenum, quum suum ad Simonidem carmen scriberet, hos uersus ante oculos uel in mente habuisse, qua re Cranfirmatur, quod eum antea non clarum poetam suisse diximus. - f. Horat. d. III. 21 1-4. - s. 3. αιρει κιρνάμενος ὁ τρισὶν μιι φαισι τέταρτος) Sic Palat. αίρει κιρν. τρισὶ τmpαις τέτρατος αντος. Flanud Brunck Iacobsium Liandi in scriptura Palatini sedes particulae aduersaliuae, quare
50쪽
scribi iussit: χαίρει ὁ τρατι κιρναμενος τι κνωσι μαρτος; sed particula d ad κιρναμενος nobis pertinere eiusque sedes
nihil offensionis habere uidetur. s. vers. 7. antecedentis Rrminis τι πίνειν te. Omnino enim pro uersuum Comp nendorum commodiore libertate poesia iure etiam in hac uocula
collocanda maiorem deposcit libertatem. s. Soph. Phil. 614. εἰ mi θέλοι δῖ sq. Ibid. 947. ed. R. 1282. Aesch. Choeph. 519. 25. Quanta in hac particula locanda poetarum licentia fuerit, inde colligi licet, quod uel in fine uersus posita inuenitur. s. Soph. hil. 447. Oed. R. 29. 553. 783 1224. Oed Col. 17. Antig 1018. l. 440. 1005. Paul. Silentiar. in Anth. Pal. V. 244. vers. 3. Agath Schol. Ibid. VI. 72.
vers. 3. Praeclare de huius particulae positu disputarunt: Schaes ad ed. R. 749. Ers. Obseruat in Athen. p. 225. Elmsi ad Eur Bacch. 165. Poppo de locut Thuc. V. Ι. p. 302. Herm. Orph. p. 820. Frit ch. Quaest Lucian. p. 100. Ellendi Lex. Soph. I. p. 397. - Ceterum, quae sub hac imagine latet sententia, spectat ad uulgatam illam iamque ab He- siodo uerbis Op. 596.)Tρὶς δατος προχέειν, το δῖ τέτρατον μεν οἰνου Commendatam regulam, ex qua una uini pars tribus paribus aquae partibus temperabatur. Cf. eo de more Athen. X. p. 426. C. lut Sympos ΙΙΙ. . acrob. Saturn VII. 1. cuius uerba,
cum eandem imaginem contineant, liceat afferre: - ut crater liquoris ad aetitiam nati adhibeatur non modo Nympha
rum, sed usarum quoque admixtione temperies. s. 4. Verbum Θαλαμνος - non modo cubiculum, praecipue coniugum, sed etiam torum genialem et coniugium ipsum significare, uix ESt, quod moneam: τοιμοτατος Θαλαμοι igitur is est, qui expeditus est atque promptissimus ad coniugium. Recte, etenim πασχητιασμον efficit uinum, et qui Baecho se permiserunt,
a Venere non solent abhorrere; iamque Anacreon VI. 12.)canit ὁ δ' Ἐριος ὁ χρυποχὐτας ετ τον καλου Λυαίου καὶ
τῆς καλης Κν θηρης, Τον ἐπήρατον γεραιοῖς οὐριον μέτεισι χαίρων - A. 5. εἰ πολυς πνευσειεν si uehementius spirauerit. Πολυς non modo dicitur de rebus, quarum magna copia atque multitudo adest, sed etiam de iis, quae, quum multarum On- sociationem partium contineant, magnum momentum habent