장음표시 사용
31쪽
p. 66. 33 scribens τολμνη - τολμα, προμνη καὶ πρυμνα, ναρκηδῖ δια του gr. Suid. νυμφα, νυμ petr ως τολμα, τολμη, alterisormae plurimos, alteri antiquiores testes tribuere uidetur. Lobeck ad Phryn. p. 33l. τολμη ex libris fere euanuisse adnotat. s. Herm. ad Soph. Aiac. 983. Sehneid. ad laton. Ciuit. IX. p. 585. A. mindors praes. Men. graee P. XXVI.
Extat hoc distichon p. Stob. Floril. XX. p. 171 Gesn. p. 103. Grot unde transiit in Bruneh. n. r. I. p. 146. n. i. n. I. 1. p. 320. Iacobs Anth. Pal. T. II p. 61. App. Epigr. n. 22. Πολλααις ανθ ρωπων οer νοον αεκαλυφε
κρυπτομενον μανίας ποτλυ χερειοτερον.
Philem. p. Stob. XX. p. 17 1 38. μαινομεθα πάντες, ὁπο- ταν erg/όμεθα. Similes sententias eollegit Barth ad Claudian. P. 20. - s. 2. χειροτερον Vulg. χερειοτερον Brunekius primus exhibuit ex emendatione rotii. - ορν - χερειοτερον. - Similia huius dicendi generis exempla sunt Eurip. Hippolyt. 101. τερπνον ἐκ κυναγίας τραπεζμ πληρης Ibid. 421. Κυπρις α ου φορητον, ην πολλῆ νῆ. Orest. 218 δυςαρεστον οἱ νοσοτντες ἀπορίας πο Ibid. 220. μεταβολὴ πάντων λυκυ μάλιστα. lat. Sympos. 216 C. χαλεπον δεῖ ἀνθρώποις ηριέθη ἐστί. Aristoph. Acharn. 11 15 ποτερον Ἀκρίδες ἐδιον ἐστι et κίχλαι Menand. p. Stob. Ecl. hys. I. . p. 213. Beer. τυφλόν γε καὶ δυστηνον ἐστιν et τυχη Virgil. Ecl. 3. Triste lupus stabulis. bid. Dulce satis humor. - Ιn quo dicendi genere putant subaudiendum esse χρημα uel simile substantivum. s. onk ad Eurip. Hippol. 40 l. Dorvili ad Charit p. 244. Abresch. Dilucid. huc. p. 330. Herm. ad Vig. p. 63.
Integrum extat ap. Athen. IX. p. 367. E. relatum ad II ριον Ευηνοὶ Athenaei eod. Laurent. πάρνον ενημον). Quattuor priores uersus citat Stob Serm LXXX p. 472. Gesn. p. 345. Grot ubi tamen rotius ex Athenaeo sine dubio ultimum distichon addidit . Quartum uersum iterum citat Athenaeus X. p. 42'. F. - uino abiit carmen in Brunck Gn. r. I. p. 164.
32쪽
2 n. 3. Anal. I. 1. p. 320. Iacobs Anth. Pal. T. II p. 61.
Πολλοῖς ἀντιλθειν μῖν ἔθος περὶ παντὰς μοίως ' Oectoo δ' re τιλθειν - ετ του ἐθέλει. λ' καὶ προς μῖν τουτους αρκει λογος k ὁ παλαίος σοὶ μὲν ταυτα δοκουν ἔ-ω, ἐμοὶ δῖ ταδe του 'γνετους δ αν τις πείσειε ταχMττα λέγων εν,ολε καὶ ἐνστης εἰσὶ διδα αλίης. . Vs. l. In edd. Athenaei Venet et Basil perperam omissis multis continuo tenore legebatur: πολλοῖς δ' ἀντιλθειν - ου ετιτos ἐθέλει, ubi quae desiderantur uerba μῖν ἔθος περι παντὸς ομοίως ορθως δ' ἀντιλέγειν primus supplevit anter Variar. Leci. I. . . teste SchWeigh ad Athen. l. e. - s. 2. τουτ.Cod Laurent. Athenaei et SchWeigh edit τουτο. Cod Palat. , Edit princi Casa ub. - ἐν Θει pro ἐθέλε quod omnes odices praebent, Casaubonus ex Stobae recepit. Iam uero Schweighaeuseru l. e. posse ἐθέλει scripturam optime explicari ostendit sic eam interpretans: υκ τι τουτο ἐθέλει θος εἶναι πολλοις i. e. hoc non uult solet multis,in usu esse. Recte, nam uerbum ἐθgλειν apud Atticos nonnunquam idem ferme ualet atque Latinorum uerbum solere. s. Xenoph. oecon IV. 13.
ἐπιμελειται τουτων sc των χωρων), πως κηποί τε σονται,οι παράδεισοι καλουμενοι, πάντων καλων τε κἀγαθων μεστοὶ,
οποσα ηο φυειν ἐθέλει. ter. I. 30 ὁ δ ερως πολυ αο D Dλει ηκιστα τον τυραννο ἐπίνεσθαι. erod. IX. 157. ψ υβονλευθέντι πρηΠιατι τελευτη ως τὀ ἐπίπαν χρηστη ἐθέλει ἐπιγίγνεσθαι. negotium consilio bono initum optatus sere finis consequi solet. Pat de Rep. I. p. 503. τμαθεῖς καὶ ιιν - μονες και αγχίνοοι καὶ ζεῖς καὶ ὐσα αλλα τουτοις μεται, οἶσθ' οτι υκ ἐθέλουσιν ἄμα φυεσθαι. Nempe non solent homines natura simul esse docili, memori, sagaci, etc. CL Bach. ad Xen. ter. I. 30. indenburg ad Xen. em ΙΙΙ. 12. . Herm. ad Viger. p. 264. anc igitur scripturam non minus aptam e se quam illud ἐν ἔθει non erit quis neget. Tamen qua recipienda sit in dubio uidetur relinqui, quum ex eo pendeat iudicium, utrum Athenaeus meliore Eueni odice usus sitan Stobaeus. Sed ex s. 3, ubi Stobaeus pro εἷς inepte, exhibet et ex s. 4, ubi Stobaeus ἐστὶ Athenaei uero optimus
33쪽
eodex Venetus στω habet, quam scripturam insuper reliqui Athenae diues licet corruptam in πω, τως et πως praebent, et inde denique, quod Stobaeus hoc carmen omnino mutilatum tradidit, satis apparere uidetur, Athenaeum meliorem Eueni librum ad manus habuisse quae res me permovit, ut ἐθέλει
in uerborum eontinuitatem recipere non dubitauerim. - s. 4.τοττο. Stob et edit Casaub. τοιαυτα Venet Laurent Palat. Edit pr. δοκουμ εστω. Venet. δοκουντες τψ Laurent. δοκουντες τως Palat δοκουντά πως Edit pr. δοκουν ἐστιν.
Casa ub et Stob. δῖ add. Venet Laur Palat. d. Casaub., omittit Edit pr. - Νon minus uariant libri altero Ioco Athen. . p. 429. F., ubi idem uersus extat. δοκουν ἐστ. Venet Palat.
δοκουντες, Laurent. δοκουοι Paris. δοκουν ἐστὶν Ed. pr.
Casa ub. - Cum hoc dicendi genere conseras Eur. Suppl. 476. σοὶ μῖν δοκείτω ταυτ, ἐμοὶ δῖ τἀντία Soph. I. 1039. κεῖνοc
ἐκεῖνα στεργέτω, κανὼ τάδε, ubi schol adnotat ἐκεῖνα στεργέτω τὰ αττου orματα Hrονε δ τουτο καὶ παροιμι Ἀκον. Suid. s. u. Θεοποριπος Εἰ ὁ ἄλλο νοεῖ ετερως, κρατείτω τῆς
εαττου νωμης, hipra ριὴ ἐνοχλείτω - Similes ad sormam sunt licet Imperatiuum non contineant, Theogn. 730. h. 14. B. σοὶ μεῖν τουτο, θεά, μικρον, ἐμὶ δὲ μεγα. et sententia ab Aristot Eth. Eudem. VII. 10. ἐνδεχεται ree καὶ τἀναντία γενέσθαι, πτερ ἐν τελλονε, σοὶ μῖν παιδίαν εἱ- ναι, ἐριο δῖ Θάνατον. seruata, a Welahero autem Proteg.
ad Theogn. p. LXXXI. optime in penta metri sermam redaeta:
σοὶ μιῖν παιδία τουτ αυτὰ ἐμοὶ Θάνατος.
Ceterum ad Aiacis l. c. Lobeckins Eueni uersum, de quo agimus, citat sic distinguens: σοὶ μῖν ταυτα δοκοων , - ἐμοὶ δῖ τάδε quod mihi quidem non admodum placet. - s. 6. ραιστῆς. Laurent Palat. εἰσὶ Edit pr. et Casaub εἰς Venet Laurent. Palat. - ρῆστης διδασκαλίης Vi d. Herm. ad Vig. p. 240. Charisius, larissimus Romanorum grammaticus, p. Ruti I. Lupum ed. Ruhnk. p. 39. dicit: nam maiorem partem ex
illis ac filiis doloris et contumeliae capimus quibus uerbis Ruhnkenius Charisium Eueni uersum quendam, qui in prouerbii
34쪽
- consuetudinem abisset, Expressisse putat. Ita uero hic uersus a Plutarcho de amor prol. p. 397. A. Tom. VII. p. 938 ed.
Corruptus hic uersus eorruptior extat ap. Artemidor Onermer. Ι. 16. suppresso Eueni nomine Σῖς ιους ἡ λυπη παῖς πατs παντα χρονον. Rursus alio modo idem legitur p. Hermiam in commentar. in Platon Phaedr ad p. 267 A. haec dicentem Θαυμαστῖς δὶ ἐγένετο Ετηνος καὶ ἀλλαχου αυτὸν ἐπαινεῖ is καὶ δ ὲ αμβον Porrige πενταριέτρονJ τουτον με. ) Φόβος ε λυπη παῖς πατρὶ πάντα βίον. Primus Rigallio ad Artemidor. l. c. teste uersu studuit mederi Is casaubonus proposita scriptura EIδεν οσν λυπη παῖς πατρὶ πάντα χρονον, contra Iac Tollius Fortuit. c. 11. p. 84. sic scriptum suisse coniecit: a ,ιὸς φλιπε πας πατρὶ πάντα χρονον, qua emendatione in metri legis peccauit. Supersedendum autem esse omnibus coniecturis mox patebit satis perpensa scriptura δέος ουπε παῖς πατρὶ πάντα χρονον, quam Ι Gronoui indicio optimus Artemidori codex ediceus praebet, quippe ex qua facillime explicari possit, quomodo quae apud tutarshum extat scriptura orta sit.
Aristoteles Rhetor. I. 11. hunc pentametrum Citatmν α ἀναροαῖον πραrμ' ἀνιαρὸν ἔφυ.omisso nomine poetae, tamen ab Eueno hunc uerSum esse profectum, ex eliodem Aristot Ethic Eudem. II. 7, etaphys. IV. 5. et Plutarch. non Oss. Suau uiu Secund EpiC. c. 21. discimus, ubi addito poetae Eueni nomine legitur. Idem uero uersus extat in carmine quodam elegiaco, quod omnes ferena hoc Ioco simul patet, ab Eueno maiore es ictum uisum esse IIum
35쪽
Tho nidis editores ad Theomidem auctorem retulerunt, vers. 1202. Wh. 472 Bh. ita quidem, ut arctissime cum aliis uersibus eoniunctus sit. At qui paullo diligentius horum uersuum
nexum considerauerit memineritque, meptus singulos uersus ex totius cuiusdam carminis continuitate ab orationis pedestris scriptoribus evulsos esse, ut aliquam sententiam lectoribus adiecto
elari poetas testimonio probabiliorem redderent, id quod factum
etiam videmus, ut unum saltem exemplum asseramus, in Eueni carm. IV., utpote Cuius uersus quartus ab Athenaeo X. p. 429. F. singillatim citatus sit), is etiam, credo, aegre affirmabit, penta metrum quidem istum ab Eueno, Ceteros autem uersus ab aIio poeta euietos esse, praecipue si mente insuper uoluerit,
quae abstricio Bist graec poes II. p. 448. WElchero Pro-leg Theogn.), . Bachio ad Solon p. 18, aliis, de mala earminum Theognideorum conditione disputata sunt. Qui uiri
docti ostenderunt, irrepsisse in horum carminum collectionem aliorum quoque poetarum poemata iamque nouissimus Theognidis editor, leherus Solonis, Tyrtaei, imnermi, et ignotorum poetarum quaedam ab illis segregauit ei. Elch. l. c. p. LXIII sq. XXXVII sq.); quare nullum ore puto, qui miretur, quod a Theognidis Eueni uersus quosdam secernendos dicimus. Quod quin. recte fiat, dubium non uidebitur reputanti. Aristotele auctore Polit. I. 3. . tria disticha e Theognidis earminibus Theogn ed. Welta vers 119 sq. d. Behk. 227 sq. Soloni auctori esse restituta, atque hic quinque disticho rum Eueno uindicandorum bis Aristotelem ii. c. semelque
insuperilutarchum extitisse auetorem Eueno igitur hos uer sus tribuere non dubitamus: Μηδενα τοὐν δ αεκοντα μενειν κατερυκε παρ ἡμῖν, ιι δῖ θυραζε κέλευ' on ἐθελοντ' ἰεναι μηθ' ευδον ἐπέγειρε, Σιμωνίδη, ον τιν' λήμων θωρηχθέν οι νε μαλθακος πνος ἔλη,
μντε τον προπνέοντα κέλευ ἀέκοντα καθευδειν
36쪽
Αtuero, quominus hi uersus Eueno adiudicentur prohibere uidetur locus Athenaei, ubi duo ex illis uersibus cum aliis coniuncti Ieguntur et ad alium auctorem reseruntur, quare hunc Athenaei locum, quum paullulum longioris disputationis opportunitatem daturus sit, integrum attulisse non 'enitebit. Scribit enim Athenaeus I. VIII p. 364. A. οἱ δε νυν προςποιουμ=ενοι θεοῖς ειν καὶ συναλουντες ἐπὶ τὴν σίαν του φίλον καὶ
τους οἰκειοτατους καταρωνται μῖν τοῖς τέκνοις, λοιδορουνται δῖ
ουνυπολυσεις σαυτόν; ὁ δ απεται αττὸς ὁ Θοωντιῆ κατακωλυοντι κα ευθυς ελεξ' ἐλεγεῖα Μηδένα μητ' αέκοντα μένειν κατέρυκε παρ ημῖν, μι Θ ευδοντ' ἐπέγειρε, Σιμωνίδη, ου ναρ ἐπ ινοις τοιαυτι λέγομεν δειπνίζοντες φίλον ανδρας ετ δῖ καὶ ταυτα προςτίθεμεν Hesiod. p. 20.)Μηδῖ πολυξείνου δαιτὸς δυς τέμφελον Βαιἐκ κοινου πλείστη τε χαρις δαπανη τ λιγίστη Tres priores uersus Μηδῖ r sq. ex comoedia siue Pherecratis siue Nicomachi ductos esse, Athenaei uerba docent: at
Haec tria uerba Dindorsus uncis inclusit. - Ita praeeunte Dindorso scripsi.
37쪽
uero teli uos decem etiam ex omoedia petitos esse extra dubitationem mihi uidetur positum. Sunt quidem, qui eos ex
Hesiodi carmine, ζ υποθημαι Σείρωνος allatos opinentur, sed
hos quantopere errasse iudicem uix queo dicere. Quorum a parte Schulgius est, qui in commentationemuseo Rhenano 183 I. V. lasc. 4. p. 600. m. inspersa, uel tres priores uersus Hesiodios et ex ποθήκαις ειρωνος mutuatos dicit. Non uidit autem sabulam, ex qua ductos Athenaeus eos affirmauit, Chironis nomine inscriptam, Hesiodi uero carmen nunquam C h ii om Ps, sed potius ex argumenti indole .Xειρωνος υ πο - θηκων uel παραινέσεων nomine indicatum fuisse, ita quidem, ut uel Chironis interdum omissum sit. Sic Hesiodi uno θῆκαι omisso ειρωνος genitivo citantur p. Phryn. p. 91. d. Lobh. achm Anecd. H. 385. Quintil. Inst. Orat. I. 1. 15. Quod uero ad decem illos uersus attinet, iterum Athenaei uerba tam plana sunt, ut machinis sere artibusque uti coacti sint, qui ad Hesiodum eos relatos malunt. Tanta tamen sui Schulgi temeritas, ut p. 608. decem illos uersus
Eoearum fragmentum esse affirmarat, ex quo ποθηκιδν uersus
indicati ii uerbis τα δἐ εξῆς sq. Expressi sint. Sed quis quaeso est, qui sibi persuadeat, in Chironis cohortationibus aliquot
Eoearum uersus per parodiam expressos fuisse Quis Hesiodum alicuius parodiae auctorem dicat Sed neglexit Schulgius primum ueram uerbi παρεδεῖν significationem, deinde prorsus
perperam intellexit ipsam Athenaei sententiam. Reprehendit
uero Athenaeus aequales propter inhospitalitatem et malam conuiuarum tractandorum rationem dicitque eos memoria non tenere uersus in Chirone comoedia prolatos, sed his siue Pherecratis siue Nicomachi huersibus prorsus neglectis ea diseere consuesse uerba, quae istos tres superiores uersus sequantur
τα δῖ εζῆς αττων quaeque omnia ad Hesiodiorum quorundam uersuum imitationem efficta sint. Dei addit Athenaeus decem illos uersus, qui quin ex eadem comoedia ducti sint iam nunc propter uerba τα δῖ ἔξῆς -των, praecipue propter genitivum
υτων, quem non posse niti ad tres superiores uersus reserri LVtri Chiron comoedia tribuenda sit, infra uidebimus.
38쪽
apertum est, dubium cuique foro nego. Quibus exploratis ipse insuper horum uersuum habitus atque natura dotet. menter salsos esse, qui eos Hesiodo assignari iusserint. Quis enim tales formas et numeros, quales hi uersibus continentur,
in epicis carminibus inuenerit 3 l .l, ii Xωττι ταχιστα λυρας ἐξελθεῖν μυχόμεν αυτον. 'εἶτα νους πως τουτ ποδεῖται ' βτά τις εμε των ε vμπινοντων Ἐδη που, τί ON τποπίνεις; Vellem Schulgius unum saltem exemplum ex epico poeta attulisset, in quo erases, quales χα τι et μα, sermaeque quales τοιαυτὶ vers. 10. inuenirentur, uel alicuius oratio in medio uersu inciperet. Quid porro de uerbis καὶ ictu εχεξ' ἐλπεῖα sequentibusque statuamus Vsus est poeta uoce ἐλπείων, uerum amen tantummodo hexametri sequuntur. Integra autem habemus haec ἐχοεῖα disticha), quae supra ex Theognide
allata Eueni esse diximus. Luculenter ex uoce ἐλεγεῖα patet, comicum poetam Eueni uersus ante oculos habuisse, pentametros uero omisisse, quia et uniuersam orationem ex solis hexametris composuisset et omnino pentametris uti non solerent poetae scenici. '' Quare si illi uersus Hesiodi essent, statuere cogeremur, Besiodum uersus quosdam aliunde ductos in usum suum conuertisse, quod sane in epico poeta inauditum esset.
Quod quum Schulgius sensisset neque tamen tanquam furti Hesiodum insimulare uoluisset, ex Theognidis uersibus nam disticha illa ueni esse nesciuit Magnas oeas interpolatas
et ex hac corrupta genealogici carminis forma είρωνος πο- Θῆκας expressas esse coniecit, quam coniecturam satis est
' Α parte mea stantem etiam conspicio Welcherum ad heogu. 1197. P. 14O. - agna autem uis quoque posita est ap. Athen in uoce παντα, quippe quae ab Athenaeo aperte adiecta sit, ut non modo decem sequentes, sed etiam tres priores uersus ex Hesiodi ca mine quodam per parodiam expressos esse indicaret. - Vnum tantum distichorum in scenica poesi adhibitorum exemplum extat in Eurip. Androm. 123 sq. exametros uero ne tragicis nec comicis poetis inusitatos suisse exempla apud Soph. et Aristoph. d cent extantia. - Cf. P. 3o adnot. 1.
39쪽
. Sed iam iis, quae sputauimus, id effecisse putamus ut
dubitationi non amplius obnoxium sit futurum, quin et tres priores et decem posteriores uersus ex Chirone comoedia petitiet ad similitudinem Hesiodiorum quoruodam orsuum efficti sint. Quae quidem fabula sine dubio Chironis nomine pro merea inscripta fuit quod in ea poeta, ut Chiron olim Achilli, ' ipsius aequalibus multa praecipiebat; nam Chironis nomen apud ueteres in prouorbi usum abisse et omnino praeceptorem signifieasse uidetur, ' Duelut a Romanis post Augustum paene quisque artium fautor studiorumque patronus ae
cenas dictus est. et Martiat. VIII. 56. Inter praeceptauer , quae poeta omieus aequalibus proponenda censuit, fuerunt etiam monita de emendanda tractandorum conuiuarum ratione quare quum ea de re Euenus quoque cecinisset, non
dubitauit Pherecratos uel quicunque Chironem scripsit huius
uerba in usum suum conuertere, quod gaepissime a poetis comicis factum esse neminem fugit. ' )I Suid. s. V. είρων κενταυρος, o πρωτος ἐξευρον ἰατρικην δμ βατανων. πονή ine δι' ἐπ- ας ποιειται προς χχαλέα. s. Hein ich. demonstr. loc Plat. Eir t. p. 23. - Sic cum Plato comicus p. Plut nit Peries. c. 4. iaciat quaerentem aliquem ex Damone musipori Προπον μὲν ουν μοι λέξον αντι iω συ γαρ ζ Ἀς φασιν, A Xείρων, ἐξεθρεψας Περιγαέα; musicae doctorem significari patet. ' ''o mulla d difficillimo isto Athenaei Ioco- disputanda supersunt, maxime de uerbis: απερ παντα ἐκ τειν εἰς 'Ησίοδον ἀναφερομένων με - γάλων Ηοιων καὶ μεγαλων Ἀργων παρένδηται sed quum ad
Euenum nihil iaciat scire, quo in Hesiodi carmine lecti sint, quos irriserit poeta comicus uersus, finem nostrae de Athenae uerbis di putationi imposuimus. Tamen ne prorsus ἀσυμβολος abisse uidear, quae sentio dicam. ihi enim, quamquam corruptelam, quae aperte Athenaei uerbis inest, explicare non possum, si quid ex Omine sabulae argumentoque Hesiodii casminis, quod υποθῆκαι πιέρα νος inscriptum suit, colligi potest, Pherecrates uel quicunque Chironem finxit, in hoc sabula πω istin πείρωνος per parodiam lusisse uidetur. Nam cum Hesiodi carminis titullius. υποθῆκαι uel παραινε- ' σεις lum Iocus schol. Pind. Din. Ι. 16. docent, Chironem ab Hesiodo solum ma Achillem instituentem supra autem uidimus, poetam etiam in Chirone eomoedia aequalibus multa Praecepisse,
quid igitur ueri est similius, quam comicum in dedocendis sui aeui
40쪽
Quaerendum autem nune est, primum eui assignandi sit Chiro omoedia, nam nuctuantem videmus Athenaeum inter Pherecratem et immachum deinde, si sorte Nicomacho tribuenda est, quo tempore is uixerit Plura de Chiron fabula scripsit uir ingeniosissimus, A. einekius, in Comment. Μiseeli laso. 1. c. 1. Halis 1822). Primum refutauit . D. Heinrichii sententiam, qui Demonstr. Ioc Plat e rotag.)Pherecratis Agrios et 'Chironem unam fabulam fuisse dixerat; deinde ab ipsa Athenae uerborum interpretatione proficiscitur.
In quibus explicandis putat p. 7. uerba φδ ις δή ποτε non
ad remotiora illa εἴτε Φερεκρατη ἐστὶν ειτε μοριαχος, sed ad proxime antecedentia χυθμικος pertinere, ut Athenaeus dixerit: alios Chironem Pherecrati, alios icom o tribuisse, siue is Ἀτθμικος fuerit an alius quidam. Qua in re non
possum, quin uiro doctissimo asOentiar; nam etsi non rarum omnino apud thenaeum illud dicendi genus est, uelut Ath. VII. p. 277. D. ὁ την Τιτανομαχίαν ποιήσας εἴ MIMν-λος ἐστιν ν Κορινθιος η Ἀρκτῖνος η ο ις δη ποτε χαίρει νομα- μενος. VIII. p. 334. B. ὁ α Κυπρια ποιήσας πη, εἴτε μαριος τις ἐστιν ἡ Στααῖνος ο οπις δε ποτε χαίρει νομα - μενος, tamen hic locus aliter comparatus est. Primum enim non erat tertius poeta, ut ab aliquo Chiro comoedia
assignata esset, deinde hoc est mirabile, quod ille icomachus Ἀτθ ριικος dictus est. am non memini, comiφum poetam alicubi rhythmicum appellari. Verum igitur uidetur, quod einekius i. c. p. 8 dicit, ab Eratosthene, qui lib. VII. de antiqua comoedia herecrati Μεταλλεις, sabulam, detrahi et icomacho tribui uoluit ), etiam Chironem et Pherecrati
hominibus Hesiodios quosdam uersus in usum Suum conuertisSe.
Quod eo probabilius uidebitur, quo saepius factum esse scimus, ut poetae comici Homeri et Hesiodi uersus per parodiam exprimerent. Ita Hesiodi ποθηκας δείρωνος item irrisas videmus ab Aristoph. Daetal. 't. 28 ed. DindL ap. hrrn. p. 91. , πησασθαι σταξ
παρ' Ἀριστοφανει ἐν Βαιταλευσι, παίζοντι τας 'Ησιόδου ποθήκας καὶ κοσγανον ηπησασθαι. Homeri Ohsseam ad risum iocumque detortam accepimus a Cratino in sabula, cui nomen 'o δυσο ῖς fuit.' Marpocr. s. uoc Μεταλλεῖς ἔστι δε καὶ δραμα Φερεκρατους, Μεταλ-λεις, περ Nικομαχον φησι πεποιηκεναι 'Eρατοσθενης ἐν ὲβδόμιφ περὶ της αρχαίας κωμωδίως.