De Aristotelis Politicorum libris dissertatio [microform] : quam...

151쪽

tuerulit.

Ad postremum do ea lacuna dicendum est, quam viri oruditi in fine huius libri esse statuerunt. Primus quidem exstitit Conringius , qui ex eo , quod ,haec disputatio non finiretur sueto Aristotelis more, quaedam deesse collegit. Sed omnia qua in hoc libro vel in hac parte explicavit Aristoteles si uno nunciato, ut SSolet, comprehendi et: quid eiusmodi fine tot unius, quid mitius ologans OSSe cogitaris Hoc igitur argumento infirmius esse vix ullum PD-test, nisi sorte id quod equitur. ,Νon ameti vero in opere de republica sed etiam in aliis libris de mutationibus rerumpublicarum disseruit Plato et quidem haud paulo aliter. itidem tamen minus bene. Itaque sorte et illa sub examen ab Aristotele vocata nunt. eque vero eiusdem sere a gumenti puduit Selinciderum. Qui quidem excidisse multa Suspicatur, quibus Platoni sententias Aristoteles exemplis rationibusve clatasset. At ιγαρχιαν commutari in 17suo κρατίαν, rationibus multis et exempli paulo ante Ompr ibatum est. Ceterum nec Conringita nec Schnoiderus Suspicati esse videntur, cur baec instituta sit de latovo disputatio. Voluit enim Scriptor Eum ipsum libri V. Aso epilogum. Certe id potius egit, ut donoum scriberet opilogum

quam ut Sententia Platonis aut examinaret aut refutaret.

Quod si secisset, ulti epilogi sues progreSSMS, eon scripsisset vel disputationem vo librum. Et prosecto illo quidem epilogo quid elegantius, quid aptius An casu et

fortuito laetum esse iudicaverim, ut qua de ro esset in Politicorum exordio LII. 1-7. disputatum, ad eandom rediret et prioris partis VIII. . s. g. 56. , et totius operi epilogus Tribus enim illis Iouis in disceptationem veniunt Platonis vel, ut ait Aristoteles, Socratis Sententiae. Neque vero Aristoteles temero ad primum huius pariis seum ro- verti os s. ω videtur, extremis quidem verbis i ιόνων δ ουσων λιγαρχιων καὶ δο/ιοκρα ιεῶν, δε ιιιας ουσος ἐκατερας

152쪽

λέγει τας μεταβολα ὀ Σιωρατ p eque Socratis nomen in totius operis sn collocatum est sine eonsilio. Iam autem de totius libri integritato si naerimus, primam disputationem quam fecit quadripartitam integram e te ex o apparet, quod parte omnes persecit ad finem que perduxit Adiunxit dein quaestionem do unius domi natu uam quidem Sse mutilam, non dixerim J. . Ac de libro postremo disputavimus. equo enim de capitum ordine et dispositione necesse habui diccre Denique brevitor quaeramus g. 69.

De steriscis Conringianis.

Quibusdam de locis, quibus asterisci a Conringi adseripti sunt, iam diximus. De locis autem reliquis quae notavi breviter exponere, a fine huius disputationis non alienum duco.

i. Plerum quo igitur Conringius verba vel nuntiata dees e Suspicatus St, quum aut coniunctionum vim et Significationem aut eam rationem non Satis exploratam haberet, quam in copulandis sententii Aristoteles propriam secutus est et peculiarem. Exempla non deficiunt. Veluti lacunas eSSe putaVit, quum ignoraret usumi particulae υν quam Graeci adhibent, si redit oratio

I, Spenge tu in commenti itione Munch. Gel. AnZ. . . ita: Das muste Buch unvoIIstandi halte sein Stelle dem sechsten, Wel-ohe wenigstens de Schlus inhit, ingeraumt. ua de re mentionem non fecit in illo qui dein libelIo quem subtiliter scripsit de Arist. Ol. 2 In hac s. Conringit editionem sequor, quam edidit Oebelius Brunsvigae 1 30. , quipps in qua loci asteriscis notati quam in Belikeriana facilius inveniantur.

153쪽

4. coniunctionis olνυν, in . . . is lil. 4. I. 13;Ill. 5. g. 11. vel quum non Satis assecutu eSSet quaenam subesset vis 5. coniunctioni υστε, in I. 4. I. 10 I. 6. f. 16 ill 12 3. 13. 6. Voculae καίτοι, in VII. 2. 3. 18. 7. Verbo Toυντευθεν, in lil. 3. g. 8.R vocibus D Ir αλλά, in Vili. 5. 3. 4. et s. 33. s. verbis ἀλλα μήν, in lil. 1. s. 10. 10. coniunctioni ἀλλά , in II. . . . et g. 20; VI. . s. II. 2. g. m. i. voculae δὴ in lil. i. g. 22 lil. 3. g. 12 et s. 25.12. particulis με δε in Ulll. 3. g. 18 cs. II. i. s. 10;II. . s. 2.13. coniunctioni δέ, in Ill. 3. g. 39. et g. 40 lli. 11. g. ii; lli. 2. I. 17. et g. 36; VIII. 3. g. 17 Vill. 3. g. 30 IV.

10. . . ubi dinumerantur res variae non admodum interso coniunctae .

14. particulae γάρ, in lil. . s. IV. 11. g. 2 V. l. 3. 16 et 3 17 V. . I. 10.

15. In errorem eo quoque inductus est, quod verbis3 ιεν in Semper opponi δε putavit, in VI. 4. I. 24. cos. th. Nic. A. 10. πρωτον ιεν Γν . T. I.). Conringi id quoque accidit, ut verbis corruptis impediretur, quominus perspiceret Sententiarum coniunctionem Ε. g. in VII. 7 3 9. ubi pro περ legit 9σπερ lacunam ess statuit. Nonnunquam Scriptori Sententiam non SSecutus acquievit in asteriscis. Eiusmodi loci ante pedes positi sunt:

asteriscis Conringiani diximus.

154쪽

g. 70. Huius libelli summam ut paucis complectar, id mihi demonstrasse videor, thica et Politica unius esse eiusdem que peris partes. Quarum altora politicos finis qualis sit ita quaeritur, ut bonum humanum illustretur triplex, honestum το καλον b, id quod conducit τ συμφερον), incundum τοηδυ). Quem quidem ad finem quomodo homines perveniant, Aristoteles altera dicturus est parte. Quare ultimis Ethicorum verbis quod sit propositum aperit. Quod idem Policorum libris accuratissime persequitur. OecossOmicis enim pertractatis, primum quidem ea quae a philosophis fictae sunt, deindo quae Sunt ex vita hominum Sumptae, examinat civitates. Tum quae sit optima respublica libris

Ili docet, VII et Vlli. Denique libris IV. VI. V. disserit de reliquis civitatibus omnibus. Etenim ab Aristotele institutum indagavimus librorum ordinem hunc: I. II. III. VII. VIII. IV. VI. V. Sunt autem capita omnia Aristo telea; omnesque libri integri praeter VII. VIII. VI. - Sed in Aristoteleis oliticis dum vereor nescio qui factum sit, ut

155쪽

- 136 Europae populi omnos et principes toto animo et studio omni laetitare politicen inciperent. Utinam: Propinqua haec bene verruncent populo Νam quod ad

dexteram Coepit ursum ab laeva signum praepotens, pulcherrimo Auguratum est rem Germansem publicam Summam lare.

156쪽

κxcursus I.

a Ab Aristoteι non solum Poιiιicorum sed etiam Ethieorum sebros inscriptos esse Politico Ne πολι ικον πραγ ματείαν. Argumento sunt: I. Eth. Nic. I. i. quod est totius operis Eth et PuI. prooemium; in primis autem haec quae isti capiti insunt verba oυν κα προς

Argumenta adscripsi nuda Virorum harum rerum perlineum de eis su iudicium. b 9 Politicorum libros ΙΙΙ ἐ-eriptos esse περὶ πολιτείας. Testimonio sunt: . ei quidem Ioci, quos ex AristoteIis scriptis vileetos reperies in s. 13. 2. verba Photiis v. ἐσχατίαν ' ἔσχατον τοπον γῆς vos νομὰς ἔχον αω καὶ Ἀριστοτέλος ἐν τι ἡ-ερὶ τῆς πολυίας.

157쪽

Excursus II.

De Eth. Nie libri II capite ΙΙΤ. Aristoteles postquam in Eth. lc. III primum exposuit, quid spontangere dicamur, quid inviti, capite VII multis firmisque rationibus edocet sponto ac voluntate effici non hon soIum et honesta, verum eιiam inhonestis, improba, turpia. Quam quidem disputationem his finivit verbis:

Iam vero in nostris editionibus sequuntur ea, quibus omni quae generatim de virtute disseruit Aristoteles complectitur. Sunt autem haec:

0uibus verbis continuatur ententia, quae quomodo cum illis coniuncta esset, indagare non potui. Est autem huiusmodi: οὐχ ὁμοίως δε ἱ πράξεις κουσιοί εἰσι καὶ αἱ ξεις τῶν μίεν α πρα- ξεων ἀπ' ἀρχῆς μεχρι το τέλους κυριοί ἐσμεν ειδωτες τά καθ rκαστα, τῶν ἔξεων δε τῆς ἀρχῆς, καF καστα δε ι πρόσθεσις υ γνώριμος, σπερ επὶ των ἐωστιων' λλο τι ἐφ' ἡμῖν ον υτως ξ μῆ-υτω χρησασθαι, διά του ro κουσιοι. Tum de singulis virtutibus disputaturus Aristoteles ita exorditur: Ἀναχαβοντες δὴ δε περι κόστος rnωμεν τίνες εἰσὶ καὶ περὶ ποῖα - πῶς ἄμα δ' ora δῆio κά noσαι εἰσίν. Sed quid significan pronomina κάστης, τίνες ποσαι Actinnesne πραξεie an habitus ξεις ' De quibus quum dicatur praecedente enuntiato, sane cogitandum est. Sed neutra apta sunt ad sententiam. De virtute enim quum in univerSum ante dixerit, separatim de singulis virtutibus hoc loco disputationem est ingressurus. uod si ita est, ad pronomina κόστος, τίνες et ποσαι perlinen voces ρετος et ωρεταί. Ergo non ad proXimam sed ad Superiorem referenda sunt comprehensionem. Huc accedit, quod ea uneis verbis υχ ὁμοίως o ditur sententia cum antecedente omnino non cohaeret. uare facile adducor, ut eam Iocum alienum occupasse arbitrer legendum est Rulem hoc modo: κοινῆ μεν ουν toro προστάξη. Ἀναλαβοντες δῆ

Secundo autem enuntiato transposito, tertium ad primum accedit, quo nihil aptius. Etenim erιium illud quidem enuntiatum illustrat verba quae praecedunt non admodum perspicua κά γαρ ω ἔ, - συ-

158쪽

Subiungitur autem mea quidem sententia, percommode verbis ultimis

Aναλαβοντες δὴ - περι κάστης εἴπωμεν τίνες εἰσι και Περι ποια και πιῶς αμα ὁ Ἀσται δῆλον καὶ πόσαι εἰσίν.

Excursus III.

Eiecta disputatio a quae est de DoLuptate in Eth. Nic. II., eius in Oeum substituendam esse quaestionem quae in noStris editionibus de immanitates θορώτοτι x legitur ii VII 6 Trin

ἐστιν.

159쪽

III. Verbis praecedentibus th. Nic. VII. .:

neque initium illius qui dein loci de immanitate

δὲ ν κατῶ τὴν ἀνθρωπίνον κολασίαν μονο. verbis sequentibus VII ' .: Dr μὲν ουν ἀκρασία καὶ γκράτειά ἐστι μονον περι περ κολασία καὶ σαπροσυνη , καὶ τι περὶ τό αλλα ἐστὶν aio εῖλε Μασίας ἡ λεγομενον κατά μεταφοράν καὶ υχ Πλως , δῆλον ' τι δὲ καὶ ηττον ἰσχρά ἀκρασία τοὐ

V. Est vero capitis VII initium cf. IV. Dri ιννου. r. a.' aptissim uniis ea verba, quae, eo quidem de quo dicimus Ioco electo, praecedunt of III. δῆλον oti . . L . VI Eth. Νic. VII. 7. non ερ - εἴρηται κατ' ae χῆς αἱ μὲν ἀν cumικα ευ καὶ φυσικαἰ, καὶ τε γενδι καὶ τε μεγεθει, αἱ δὲ θορι-δεις . . a. ouid est, cur illius quidem Ioei de immanitate mentio non stat. VII. uotiescunque res tractatae inde a cap. VII. usque ad XII. comprehenduntur, nunquam disputatio de immanitate commemoratur.

Quae quum ita sint, quaestionem de immanitate in huius libri ne

reposuerim.

160쪽

Excursus IV.

Huius enuntiati initium Goeitlingius ita mutuuit Ora μεν Οὐκ χειτιν λογον ἡ ωμφισβιτησα και εἰσὶν οἱ μεν-.τ λ. Sed priuium offendunt οὐκ εχει τι via. Deinde ferri sententia ipsa haudquaquam potest. Iuinitio enim capitis VI. Aristoteles concessit, quoduni modo recte dicere eos, qui non natura Servos Sed lege esse in rutarent o ταναντία να-σκοντες τροπον τινά εγουσιν Γργῶς . In sine autem eius dein capitis, ubi totam de servis disputationem concludit, si illorum sententiam omni prorsus rati me curere diceret ora μεν ου ἔχει πιν λογον . . i. , qui sibi constaret non video. Iam vero quod ante verba εἰo, o μεν illud υκ eiecit, meram effecit ταυτολογίαν, quae excusari nullo modo potest. Neque enim eis quidem une Sequuntur Verbis καὶ ora εν σιδιώρισται et τοιουτον . r. a. I iud quidquam igniscatur, nisi natur esse Ii is servos, iberos alios Ad naturam enim pertinet illud δο-

ρίζειν non od legem Nam ege si διορισμος iste effectus esset, nunquam eis qui parent iustum esset et utile ut servirent. - Probabilius id quidem esse videtur, quod coniecit uretus Var. Lect XV. 2. ἡ ἀμ-φιοβHTησις καὶ εἰ,ι, και υκ εἰσὶν οἱ νεν . v. a. uod mihi quidem uoqdispliceret, nisi verba prorsus integra esse arbitrarer. Etenim illudo μὲν eis de Servis accipiendum est, qui sive iust bello victi sive iniusto, ege in servitutem rediguntur de quibus capite hoc quaestiosuit. Signi sicuti tur autem verbis i δε victores Sive virtute sive ο- tentia uuare Germanice verba ita interpretatus sim das nunciene Viderrode inige Gruud fur sic hat, und das nichi die eine Laosch Iechthin xv in Natur Sclave Si , die under Frete, si in I euch tedd. Sed alteri huius comprehensionis parti mendum quoddam inest, quod quomodo viros criticos fugere potuerit omnes, per mihi mirum videtur uul enim sibi vult pronomen generis neutrius τό μεν α ρχεσθαι - δε αρχειν et eque vero ignor Aristotelem το ἄρχον et τό ἄρχομενον usurpare de hominibus. Sed hoc Ioco leges grammaticae postulant, ut o μέν, et δὲ et verba quae praecedunt τω με, τω δε ἔν τισι unius eiusdemque sint generis. Ἐν σι autem significare, in quibusdam homio ibus et per se perspicuum est, et ex e Iicet istelligit quod praeposita sunt Pronomina οἱ μεν, οἱ δε Huc accedit , quod πε-