De Pindari studio nomine variandi [microform]

31쪽

sabulam aliquiim cum patria Victoris urbs vo vincondi m0do coniunctam epico more enarraret, tum in fine carminis ad victoriam colobrandam reverteretur. Praeterea intor haec certa tria membra saepe minores inserta sunt particulae ad

transitum iaciendum, ut re Vera septem illa Τerpandri partes, quarum primae tres ultimis tribus respondent, in aliquot Pindari carminibus recognosci posse Videantur. Cons. etiam Eduardum Luobbor de Pindaro nomorum si pandri imitatore in programmato Bonnensi a. 1885 disputantem Multo rarius poeta Thebanus carmina ita disposuit, ut victoris laudo in mediam parto translata in initio se fine sabulam aliquam

exponeret. Itaque cum plurimarumidarum initium, non solum argumentum sed etiam vorsuum numerum i spectamus, cum fine sere congruat, non mirabimur, si indarus Verborum

quoquo delectu hanc rationem expressit. Illud igitur, quod,

dum urbium appellationes consideramus, animadvertimus, sub finem carminum poetam nonnumquam ad eadem recurrere

nomina, quibus initi usu sit, servata tamen semper illa regula, ne repetitio intra unum idemque systema fiat, hoc in plerisque victorum ipsorum appellationibus valore nunc videbimus. Nam in carmine Olympico septimo indarus postquam in v. 13 Diagorae Rhodii victoris nomen proprium pronuntiavit, in v. 15 artificio quodam nomon reddens de se carmine tamquam appulisse animum ad Rhodum insulam contendit, ut

Olympia ad Alpho fluminis aquas Diagoras victoriam adeptus orat. Dein do in V. 80 Diagoras nomine repotito out in

v. 89 victorem, qui inter pugilus certaverat, ἄνδε πυξώοεrἀνευροντα vocat. Itaque consulto et in exordio et in pilogo huius da primum nomino proprio, deinde aliqua appollationea vincendi modo petita usus videtur esso. Eadem foro ratio intercedit intor carminis Olympici non initium se finem. Nam cum in v. 4 et in v. 87 Epharmost Opuntii nomen Proprium usurpetur, in V. 13 - 14 et v. 10 poeta porambages nomen roddidit, illic ἀν&o κλεινῆς ε 'Oποεντος, hic τώδ' ἀνερα orbis usus, ut duo nomina propria et duae circumlocutione intor so respondorent. Quocum illud con

32쪽

263 25

post Agosidam Victoris nomino proprio utitur, sed in V. et v. 99 eundem ope locutionis a patris nomine petitas δρχεστράτου παῖδα dicit Paullo pluribus victoris appellationibus abundat carmen Olympicum sextum, V. 9 εὐ-

'Aγησία). Cuius das in no quod indarus bis ad victori nom0n rediit, non erat cur hoc vitaret, cum non solum totum systema, sed etiam circumlocutio illa tu παῖ Σωστρατο inter utramque sepetitionem intercedat. Praeclarissimam autem illam in V. 18 locutionem, pur quam Agesias comissationis dominus et praesses insignitur, indarus id seo excogitasse videtur, ne in eadem semper nomina incidens laodium audientibus ovorset. Ita enim do industria omnes Victoris appellationes disposuisso videtur, ut nomina propria ampliore usque locutions interposita Variaret. Iam ad ythica carmina transitum iaciamus. In prima od Hieronis Syracusanorum regis nomen non minu sollerter expressum mirabimur. Quod carmen cum ad Asinae urbis nuper ab Hierono condita laudos praedicandas compositum esset, ut in ipsa quoque victoria Asinasum s rununtiari illo iusserat, aptissimo Hiero in v. 31 κλεινός οἰκιστήρ dicitur otin proximo demum versu suo nomine appellatur. Deinde in v. 42 indarus undo simpliciter dicit κεινον ἄνδρα, nempe de quo Sermo si et nomen eius in v. 56 spetitum duobus versibus interpositis ita variat, ut sinonisnis filii illius mention lacta Hieronem appellatione πατhoo significet. Iam postquam in V. 62 denuo ad regis nomen propriumrodiit, in v. 69 illum insignit orbis ἀγητηρ ἀνή similiterque

in V. 73 Συρακομίων aras. Noe minus in v. 79 inest signum Hieronis, ubi victoriam apud Himeram a Poenis reportatam cum Salaminia si latassensi comparat Pindarus et propter illam se παίδεσσιν λινομενεος hymno gratiam adipisci gloriatur. Nam intorioinomenis filios, qui Carthaginienses Himerensi proelio devicerunt, hic potissimum Hloronem significari, cum totam per dam nomen eius illustretur, tacito est ad intollegendum. Itaque ne in hoc quidem carmine Pindarus nisi circumlocutione in torposita ad priorem Victoris

33쪽

appellatio nom revertit equo unquam idem nomen intra unius SyStematia corpus repetivit, cum etiam intor versus 56, 62, in quibus nudum Hieronis nomen legitur, novi systematis initium lactum sit. Eadem diligentia hanc regulam in carmin Pythico OctaVO observavit, per quod Aristomenis Aeginensis, Xenarcis filii, victoria colebrata est. Etenim initio facto in v. 5 a victoris nomino proprio poeta in v. 9-20 eum nuncupat εναρκειονυιον. Sed postquam in v. 33 novo quodam artificio usus ovitat nomino proprio illum affatus est co παῖ - puer enim Aristomenos Pythiis lucta vicerat , in v. 80 nomen proprium repetit. Iam vero in carmino Nomoae primo Chromii victoris nomen ter divorsum in modum variatum est V. 7 Mosti'ου, V. 9 κείνου ανδρος V. 20 ανδρο φιλοξείνου V. 29 Ἀγησιδαειουπαῖ . Ad postremum ut o Isthmicis quoque carminibus nonnulla promamus exempla, Odam quartam et quintam huius libri perlustrabimus, quibus in Phylacidae pancratiastae victorias scriptis ot huius o Pythoas fratris, Lamponis filiorum, laudes una peraguntur. Quorum carminum prioris in V. 16-17 nomina propria fratrum occurrunt, sed in v. 19 Pindarus a per ambag0s ita expressit, ut cum Gratiis se Venisse usimi νος υἱοῖς caneret. Nec secus in V. 49 ubi legimus γενεα Κλεονίκου, signum latet Lamponis filiorum, quoniam Cleonicus fuit avus Pythoas ot hylacidae. Sub finem autem carminis horum nomina ipsa in V. 53-5 repetuntur. Item in carmino Isthmico quinto, quo cum filiorum tum patris, ut qui eos ad tanta acinora educavserit, gloria exornatur, Lamponis nomen postquam in V. 3 nudo positum est, in v. 16 ita variatur, ut illo dicatur o Κλεονίκου παῖς. Nec minus victoris patur in V. 18 appellatione ἀνδοῖς φίλου notatur. Nam dilectum virum, cuius postulati ut obSequantur, indarus Parcas ipsa precatur, Lamponem intellegendum esse Vel ex eo apparet, quod paullo antea Lamponis desi-dorium in isdsm studiis, quibus tum deditus erat, mortem obeundi expositum est. Optimo autem iure in v. 66 poeta ad nomen proprium patris recurrit. His exemplis omnibus ostenditur, quanta appellationum ubertate Pindarus victores Ornuro studuerit. in tantum loco

34쪽

in indari carminibus victoris nomen intra idem Vstema repetitum est. In damni Olympio tertia postquam heron in V. 3 suo nomine nuncupatus et in V. 9 ἰνοσιδαμου πως insignitus est, o in v. 39 o in v. 43 poeta ad nudum regis nomen proprium revertitur. Hic quidem Pindarus minus diligenter versus limasso videtur, sed molestia repetitionis eo minuitur, quod non in eadem stropha fit. Ac nescio an de industria horonis nomen in v. 43 repetitum sit, quia priore Versu ullima carminis pars ἐπίλογος qui dicebatur, incohata sit. Sod haec hactenuS.

Nunc, cum do appellationibus ad victorem et victoriam

spectantibus satis copioso disseruisse nobis videamur, quemadmodum deorum et heroum nomina indarus variare studuerit, scrutabimur. e prosecto admirabili verborum

ubertate poeta deorum laudos oxornavit, cum di ipsi iis, quos diligebant viris victoriam si in ollo si in certaminibus

tribuere putarentur, eamque ob rem in plurimis epiniciis pro bonoficio grates iis agerentur. Neque mirum est primum quidem locum inter omnes deos, si a Iove, qui supra cetero est, discesserimus.

APOLLIN a Pindaro tributum osse, quippe qui cum

multis artibus tum musica savere eamque ipse exercere crederetur. Cum igitur nonnullorum carminum media pars

opica tota in Apollinis actis enarrandis Versetur, speciosissimi8 inventis ac varium in modum huius dei nomen a poeta xpressum est. Ita in carmine Olympico sexto, ubi exponitur, quomodo poli Iamidas, quorum ex gente victor oriundus erat, a Se prognatos Olympiae in ara Iovis maxima oraculi praesides atos quo hereditari iuro constituerit, postquam in V. 35 deus nominu Apollinis introductus est, statim in versu 36 significatur appellatione sora Soli omnius Apollo in v. 1 nuncupatur ὁ Ουσοκόφιας, quod praeclari88imum cognomen a magnifica, quam odio quoque in huius dei statui admiramur, coma ductum, cum ante indurunt Apollini inditum esse non Videatur nescio rui lindarus cipses in mum transtulerit ind

35쪽

locupletandum circumlocutionum apparatum. Nam exstat quidem epitheton χρυσοκομος iam apud Hesiodum in Theogonias v. 947, sod de Dionyso dictum D sindo in v. 49 Apollinis nomen pocta ita variavit, ut appellation Φοίβου o Homor notissimaeum insigniret, nec minus τοξοφορος ille Aia λου θεοφ ιήτaς σκοπος, a quo ut ipsi imperium aliquod intor hominos arsi, Iamus petivisse in versu 9 narratur, Apollo intellegendus sest. Et nim cum Dolo insula ut in qua ex Latone esset natus,dous artissimis quodammodo Vinculis erat coniunctus, cumque ab antiquissimis temporibus illic summa coleretur religione, quasi custos insulam diligentissim tueri putabatur. Huc accedit, quod in v. 62 quoque dolitescit signum Apollinis. Nam πατρια οσσα, quae Iamum honorem petentem Olympiam adducobat, ut Iovis sacerdos ibi floret, est vox patris Apollinis, cui Iamus ex Euadne matro erat natus. Itaquo cum triginta

sere versuum spatio sex pror8us inter o divorsa appollationes Apollinis continoantur, dubitari vix potest, quin indarus do industria hanc locutionum varietatem Appetiverit, ne ad eadem nomina relabersetur. Nam potos quidem casu fieri, ut si quom saepius significare Velimus, semel iterumve nomen eius variemus, sed in uno carmine t0mere quemquam sexies diversis, quae praesertim minus sint usitatas, appollationibus insigniri equidem sersuadere mihi non O8Sum. Item in carmin Olympico octavo, ubi legitur in v. 31 παῖς ο -τους, in v. 4 'Aπολλων, in V. 46 θ εος quamquam minus saepe pollinis mentio acta est, amor poetam huius dei nomen variare Voluisse consentaneum est. Neque in

carmine Pythico primo Pindarus Apollinum bis odem nomine introduxit, sed in v. l habes Ἀπόλλωνος V. 2 1ατοίδα, V. 39 υκι καὶ Λάλοι ἀνάσσων Φοῖβε Multo autem maioro copia locutionum ad pollinem spectantium abundat carmen Pythicum tortium, ubi posena a Coronido propior infidelitatem ut adultorium se Apollinem repetit senarratur. Cuius daei v. 14 Apollinis nomen, quod ipsum in V. 11 pr0 nuntiatur, ita Variatum est, ut appellation donuo a crinibus petita illo dicatur κειρεκομα Φοῖβος, neque minus in V. 5 40 est signum pollinis. Iam oro in v. 27 Pindarus pollinis n0men bis per ambages reddidit, cum non olum ναου βασιλευς

36쪽

Πας, sed etiam σκοπος ille, quem perfidia Coronidis non latuit, Apollo sit Pindarus enim vulgatam do corvo Coronidis proditor fabulam aspernatus Apollinem ipsum omnium rerum scientem adultorium nefandum cognoscere narrat. Deinde postquam in v. 40 demum poeta ad nomen Apollinis securrit, in V. 6 dous appollations ατώδα notatur. Nec minus sollemniter in carmine Pythico nono Apollinis nomen redditur, cum per hanc dam fore totam enarretur amor, quo ille Cyrenen nympham amplectebatur. Quam Olloris deus in V. 5 dicitur χαιτάεις -τοῖδας Quid in v. 10 nonno novo quodam artificio Pindarus eum Λάλιον ξεινον nominat Nam

tamquam hospitem cum nympha ex otio rapta in Libyam profectum Apollinum Venus ipsa sexcepit et nuptias iis paravit. Iam postquam in v. 13 out illum appollatione ει insignivit, in v. 26-28 deus apparet ευουφαosrρας κάεογος Απολλ υν. Ubi cum indarus logantissime explicet, quomodo pollo Cyrenen nympham aliquando cum leone luctantem conspicatus Chironem amicum, quae illa esset et num amor eius frui liceret, interrogaVorit, in eo, qui equitur, sermone cum Apollino instituto Contaurus hunc in v. 40 ἡμιβεμ et in v. 44 o ἄναμ alloquitur. Postromo in v. 6 demum poeta nomon Apollinis repetit, ubi non id de ipso Apolline, quam do Aristas filio ius o Cyrono nato agitur, qui patris et Iovis nomine gragum custos apud Graeco colebatur. In carmine Nemeaeo non postquam in V. 1 Apollo suo nomino introduetus est, iam in v. 4 iovum praeclarissimido signum deprelisendimus. Nam δίδυμοι παῖδες Latonao paullo antea commemorata Artemis et Apollo sunt. Dpindo in v. 9 pro pollinis nomine a poeta substituitur σοῖβος, et in s. 53 nomen ita variatur ut deus .faroita dicatur. Haec sero sunt carmina, in quibus pollinis nomen saepius artificio quodam redditum est. Sed ut Pindarum Do alibi quidem usquam in uno systemato ad eandem dei

appellationem odiisso perspiciatur, ex ceteris quoque arminibus, in quibus quidem plus quam sumet pollinis montiosacta sit, ipsos locos assuromus Ita legitur Ol. VII v. 31 ἐς θεόν, V. 32 ὁ Ἀρυσοκόφεας ,

37쪽

Ρyth. VIII v. 18 Anoλλωνος V. 61 καταβολε, V. 67Ἀναξ Ρyth. X v. 10 ' Απολλον v. 33 Θεω, V. 35 Ἀπολλων. In carmin Pythico quarto V. 3 ατοίδαισιν V. 5 4πόλλ 0νος v. 54 Φαιηος V. 66 Aπολλ 0ν, V. 8 Ἀπολλων, V. 176 Ἀπόλλε, νος v. 259 ατοίδας v. 294 Aπολλέωνος), quamquam in modia da parte Pindarus ter nulla circumlocution intorposita ad nomen pollinis recurrit, tamen nunquam repetitio intra unum idemque systema fit, neque usquam minus quam duae strophae interiacent. Eandem ob causam neque in carmine Pythico quinto, ubi logitur in V. 21 Aπολλωνιον αθυρμα), V. 37 θεου, . 56 Ἀρχαγέτας 'Anολλων v. 74 75 Ἀπολλον Καρνήiε, V. 97 χρυσαορα Φοῖβον, neque in Nemeaeo quinto, ubi et in V. 24 et in v. 44 nudum pollinis nomen exstat, molesta est eiusdem appellationis repetitio. Simili circumlocutionum copia indarus usus est, ubi NEPTUNUM plus omo commemoravit, quippe cuiu cum mari s rebus navalibus ratio et necessitudo ingentem cognominum cumulum suppeditaret. Itaque cum in carmine Olympico primo quomodo Neptunus Pelopem summopere dilectum in Hippodamia uxore potiunda adiuvaret, pluribus Verbis poeta persocutus sit, in v. 25-26 illo dicitur μεγασθενῆ γαιάοχος Ποσειδαι , o in V. 40 eiusdem nomen per ambagus redditum est. Etenim Ἀγλαοτριωνα Noptunum BSse, quamquam nusquam alibi hoc cognomen i inditum ost, tamen cum tridens it sollemne huius do signum, facito perspicitur. Simili si quod apud alios poetas si ustra quaeras nomino indarus in v. 72-7 Neptunum ornaVit, eum Eum βαρυκτυπον υτρι&ινα diceret. Deinde postquam in v. 75 Polopem, qui ab illo ut sibi adesset in uxore Omparanda, petivit, deum appellatione IIoσείδαον salutanten fecit, in v. 86, ne denuo idem nomen repeteretur, Neptunus simpliciter dictus est θεος. Item in carmine Olympico tortio secimo indarus postquam in V. - exorsus est ab appollatione Iscis ιου LIoσειδανος, - in Isthmo enim, ubi tertio quoquo anno ludi apparatissimi in honorem ius edebantur, Neptunus praecipue colebatur, in v. 39 quidem non adiecto adloclivo I συι ιος ad idem Dom0n overtitur, sed cum unum systema et dimidium

38쪽

inter utrumque locum intorsit, hoc miri nihil ab ot Vorum

in v. 66 Minerva Bollorophontom, cum habenam auream ad 0gasum domandum dormienti attulerit, admonet, ut, priusquam graVe illud opus aggrediatur Λαμιαμ πατρι

taurum immolet. Etenim indarus Bollorophontem fingit filium Noptuni ipsius, cum Glaucus illius pater inter nomines habitus sit, sicut Amphitryo Herculis. Quam Neptuniam Bellerophontis originem non solum Hyginus ab . 157 confirmat, sed etiam Homerus significaro idotur, qui Bellerophonto in Iliades 191, quamquam paullo antea Glaucum

autem optunus dicitur propter equos domitos, sicut alibi cognomen 1ππιο ei inditum est. Postremo in v. 78 Pindarus Neptuni nomon ita variavit, ut veter illo atqu0 Homerico cognomine appellaret γαιάοχον ευουσθενεα.

Similiter in carmine Pythico quarto postquam in V. 33 Neptunus verbis γαια oχου φ)θέτου 'Eννοσίδα notatus est, in v. 45 sentio fit ἱ-άρχου ΙΠοσειδα υνοc, quae mutat cognomine in v. 138, ubi legimus Ioσειδῶνο IIετραίου, repetita est. Cognomine enim IIεrρα oc Neptunus tost scholiasta apud Thussalo colobatur. Sed postquam in v. 17 Pindarus ad nouis 'E οσία rodiit, in V. 204 deum verbis Ionειδά 0νος εἰναλίου compellat. In V. 207 autem Neptunus noVo quodam atqu0 aptissimo artificio dicitur δεσπora ναων. Itaque quamquam et in v. 45 si in v. 138 et in v. 204 oodum nomino proprio II οσειδα ui appellatus est, tamen cognomine mutato Pindarus varietatum quandam appetivit, quae in fine carminis, in quo Neptuni saepius mentio fit, maxima St. Huc accedit, quod Pindarus etiam in carmin Olympico sexto, ubi legimus V. 29 I οσειδά inu Κρονί o V. 58 Iοσειδανευρυβίαν, V. 104 105 χρυσαλaκάτοιο ποσις 'Ast λιτρίτας, et in carmino Olympico octavo, ubi Xstat in V. 31 ευρυμ εδρον IΠοσειδαν et in V. 48 'Ossorstiti να, et in carmino Isthmico primo, ubi legitur in v. 28 Ioσεια onu et in V. 46 Κρον σεισίχθον ιον, Neptunum novis Variisque appellationibus donavit.

Ab hae dicondi ubortato in Apolline et Neptuno nuncupandis a Pindaro usurpata illud multum discrepat, quod ubi

39쪽

IOVIS sorum principis mentionem iacit, sino assitationuidem nomen saepius repetit. Sane in carmine Olympico docimo Iuppiter et in V. 4 et in V. 24 et in v. 44 si in v. 81 sit in v. 96 nomine Λιος appellatur nulla circumlocutione

interposita. Per hanc quidem dam poeta, priusquam ad eandem appellationem recurreret, emper novi systematis initium fecit; verum in carmine Nemeaeo altero, ubi et in v. 30 in v. 5 et in V. 24 legitur hoc, primo loco intra unam sandemque stropham idem nomen repetitum est. Addo,

quod in carminis Olympici alterius versibus , 58. 70, 76 88

appellatio ιυς exstat, cum nomine Ζηνός in carminis Olympici tortii docimi v. 74 et v. 88 poeta intra idem systema usus sit. Multa possunt coacervari e Pindari carminibus exomplasiusdem sepetitionis; nam in omnibus fere semul iterumve Iovis montio tacta est. Sed ob id ipsum, quia Iuppitor laudando

tam asepe extollitur, indarus negleXi88 Videtur nomen ius, quod praesertim a prioribus Oetis iam abunde esset ornatum, novis semper circumscribere artificiis. ccsedit, quod opstitio Iovis noulinis, cum monosyllabum sit aut i syllabum, multo minus molesta est quam longiorum Vocabulorum, et quod talos duarum levium syllabarum coniunctiones, quales exstant in sormis Λιος - Λία, in plurima metra aptissime cadunt i Vorum ubi deum ipsum precibus aggreditur indurus ad animum eius movendum, aut ampliore utitur circumlocutions aut vocativo Zευ vocem πάτερ addit. Ita ovsem assaturol. II 12 0 Κρονιε παῖ εας Ol. IV ἐλατορ περτατε βρονTας κα/εαντο nodo Zευ, V. 6 co Κρονου παῖς Ol. Ι 87o Zε πάτερ Ol. XII 23 - 25 πατ ευ ο ἀνάσσιον Ἀλυs nίας,

Ζευ πάτερ, v. 110 ευ Ρyth. I 29 ετ, V. 67 ευ τελειε, v. 71 Κρονι υν Nem. IX 28 Κρονίων, . 31 ε πάτερ, v. 53Zε πάτερ Nena. X 29 ευ πάτερ, V. 76 πάτερ Κρονι 0P. In uno carmine Nemeae tertio Iovem in v. 65 simplici appollations Zευ invocat cum in Olympicorum carmine tertio decimo st

Iain vetustum illud carmen Solinunt in Apollinis tomplo incisum os. Otto snndorf, Die Metopon o Selinunt', pag. 2 et 34), cum

ceterorum deorum complurium nomina opithotis circumscripta habeat, Iovem bis eadem appellatione si notat.

40쪽

in Pythico primo, ubi idem inVenimus, antea vel postea uberioribus verbis eum compellet. Sed etiam praeter haec sexompla Pindarus nonnullis locis ΙοVis nomen quodammodo variavit. Logitur nim Ol. V 5 1ιός, . 68 πατρί scit. Ηρακλεος), V. 70 Ζηνός V. I ου βαρυγδου mi πατοί et Isthm VI 18Zην βασιλεi , V. 23 βαρυσφαραγ Πατρι V. 27 Zευ c, V. 35 Ζηνί

sit Λιος. Iam locum codicum auctoritate minus firmatum examinabimus. Et nim CRONO postquam carminis Olympici

alterius in V. 0 suo Domine Ommemoratus est, in v. 76 dicitur πατὴρ ioc. Ubi cum codices certum probabilemve l0ctionsem non praeboant, haec Omm8eni coniectura aptissima videtur. Eo nim, quod B0eckhius Scripsit πατηρ Κρονος, molesta officitur spetitio eiusdem nominis, quod in V. 7 praecodit, et quamquam, si Monamseni coniecturam recipimu8, nomen ό in isdem illis versibus repetitur, tamen cum hoc saepius Pindaro placuisse supra docuerimus, haec lectio nullam habot difficultatoni. Curto autem in proximo Versu poeta Croni nomen per ambages reddidit, cum illo πόσις o μας nominatus it.

Porro in carmine Olympico septimo, per quod in Rhodo victoris patria celebranda SOLIS quoque cum hac insula arte coniuncti laus praedicatur, in V. 14 quid om indarus hunc doum nomine propio 'Aελίοιο appellavit, sed in v. 390iusdem nomen ita variare maluit, ut 0gnomine a patre Hyporion Titan petito, quod Homerus praeoccupavit in Odysso XΙΙ 76 cf. I ), αυσίμβοοτος αβ ων περιονίδας dioseretur. Deinde postquam in v. 58 suo iure ad appellationcm 'Aελίου recurrit poeta, in V. 60 Solem nuncupavit αγνον θεόν. Nec minus in V. 70-71 ξειαν ὁ γενεθλ ος κτίνων Πατηρ Πυ ΠνεονT 0 αρχος ΠΠc0 Sol intellegendus est. Qua locutione quam eleganter significatur radiorum et lucis ab aureo Soli curru origo lQuid in carmine Nomoas docimo, ubi DIOS CURORUM

post praeclaram cum Apharei filiis pugnam apotheosis colo-bratur, nonne nobilissimorum illorum fratrum nomina sollertissimo variata sunt Nam initio facto in v. 38 ab appellations Tυνδαριδαι, qua p0 et Dioscurorum IJudare ortum, propter