Quaestiones de graecae tragoediae dialecto. Dissertatio ..

11쪽

Aristotelis autom aetate cum iam disceptari coeptume SSet, num poetis tragicis suae dialecti nos Xeodoro liceret, β gravissime illo reprehendit Ariphradem quendam, qui voce epica et lyrieas, ut σεθεν, νίν, d 01ιαἶ 0 GITO, , ουδεὶς αν ποι ν τῆ διαλεκτέ' se υνιικἐ in fabulis Atticis improbaverat. Inmiscenda esse Aristoteles oeot' cum in omni otior dicendi paullo elatiore tum in poetarum

carminibus vocabula minus usitata Vel peregrin quae ξενικα νOsfaba Oeant grammatici , ne ad volgarem hominum Sermonem - λεξιν Tarrειν ἐν nimi necedere Videatur ratio quo νομ T 0ν ξενικ 0ν nomine recte idem non Vocabula est tantummodo comprehendit qua in lingua Attica omnino non exstent, verum etiam forma VOCRbulorum ab Atticorum consuetudine diverARS E EZ Tas ιν, euiu exempla aissor πολyro pro πολεc0ς, ζηλx ιύδε 0 pro II γλείδου et φαίρεσιν S. ποκO L M, UR Oee reddRΠ- tur breviores, quam Volgo soleant pronuntiari. Iam quae ad universum tragoediarum genus diconditantopere valuit sententiarum vi et gravitas, en ad ingulo quoque sabularum locos ita pertinet, ut o ubi altius RSSurgat ratio, eam rationis elationem Sequantur graViora reconditioraque verba, ut ad singulare interdum consilium eXSequendum Surpetur singularis quaedam vocet a reliqua t0tius loci specie remota; quemadmodum nostri poetae antiquioribus nonnunquam Vocabulis et locutionibus revocandis insignem quandam efficere student gravitatem. Subtiliora igitur exquisitioris artis vestigia dolent, qui Atticistarum praeceptis nimium Obstricti quam Simplicissimam orationis asequabilitatem restituere OnRntur. At si usquam, hac ipsa in re, quae ad uniuSCuiuSque denique redeat sensum atque arbitrium, magna St cautione praeiudicatis ducti opinionibus nostram potius in poetae verba inferamu opinionem, quam poetae consilium X pSiuS

5 Aristot Art. Oet C. 22.6 Aristot A. P. 20.

12쪽

vorbis liciamus. An ulla X stat rogula Secundum quam

quid veteribus vi Sum sit grave, quid volgare, quid incitatum, quid tranquillum, pro certo affirmemus 3 Fateor equidem, Verbi caussa, in forma ρ ἐσσὶ σιν, quam Mauritius Suis fertus, qui pro θυελλλγο Ant. 984. substituit θυελλαισι, intactam reliquit Ant. 588:ω9r GGλύσιν εοεβο in φαλον agrέd99μὲλ πνοαῖς, propter ipsam ut ait soni raucitatem, quaenam sit ista soni raucitas, quae in altera forma Dissa st SuRVitaS, me Ogitatione non assequi Sententiarum ergo colores subtiliet aut iudicio, quantum licent, XplicemuS, Onorum di8- crimina, nisi firmiora aecedant argumenta, mittamuS.

Sed cum hac ro, do qua in Singulis exponendi Reeuratius disputandum erit, cognata est gravissima illa in ipsi tragoedia partibus divorsitas aliud scilico di ondi genu eS in canticis lyricis, quibus eum uni VerSa poesi lyriea Summa intercedit necessitudo aliud in diverbiis, quae etsi propter argumenti sanctitatem magnificentia quadam splendent orationis, pro ipsa tamen colloquii natura ad

Communem hominum Sermonem propius aeeedunt aliud in nupaeStorum Systematis, quae ita medium fere obtinunt locum intor cantica et diverbia, ut quo artius Ohaereant eum molieis fabularum partibuA, O propiu ad externam canticorum speciem accedant aliud denique in nunti0rum nurrutionibus, quae quoniam eum pie narrandi genere

per so aliquid habent similitudinis, pauca ad SumpSerunt exopica poesi quibus abstinuerit diverbiorum mediocritas Ap paret igitur, via et ratione Si progredi velimus, non leorenui quae in una earum partium non legantur, ex altera temere rem OVere, ut quae hi firmi nitantur argumentis,

illuc statim coniectura inferro, Sed diligentius esse investigandum, quid proprium Sit anapaeStorum melicorum, ut brovitor ita dicam , quid anapaeStorum Volgarium quid poetae ausi Sint in nuntiorum narrationibus, quid in divor-biis. Quapropter, Si di Stinetiu Sua Quique parti Re eeu-liares proprietate Vindicare non lieet, Sunt inim non

13쪽

merandiS, quibu unaquaeque forma apta Sit tragoedia0 partibus breviter Significabimus. Iam igitur ad ipsum propositum accedente ante Omnia paullo accuratius diSSeramus

DE ANTIQUIORIBUS VOCIBUS ATTICIS. . 5. In Vocabulis καίω κλαί s. αἰεToς ελαί a ' Ἀχαιί utrum poetae tragici retinuerint diphthongum indo ab Homeri temporibus in universa poesi rueea Sitatam an substituerint Oealem a productam, diu multumque o Straaotato disputatum est. Suadent alterum libri, alterum grammatici. Et otii in oschyli 0 Sophoclis e0die Laurentiano, Euripidis Marciano, Vaticano, Havniensi haec lo

guntur:

14쪽

XXXVII l.

tur libris Aristophanis, in quibus fore semper traditum est

15쪽

poesi Attica illa diphthongos exstirparet Porsonus, i ' quem Aeetati sunt ustius, Brunckius, 3β Gaissordius, ' Din-

dorsius.' i At primum mira prose et os virorum doetorum in ea re inconstantia grammatieis solli eo si plus habendum esse censent fidei quam libris manu soriptis, quid tandem

est eur Spernant scripturum ποεῖν uno ab eiSdem gram- matteis una eum κλύ o oti commendetur, inscriptionibus

Doricis, Ionicis, Atticis abundo comprobetur, eo dieibus et tragoediarum ' et comoediarum ' bone, ubicunquo ambo OPUS St, eo finitietur Porro ne ipsi quidem grammatici satis sibi constant, quippe qui ex illis Vocibus exsulare iubeant diphthongum, in Voco 'Aχαιικος, quae ratione et Via si singula consideramus, ab λ aia, αἰετος cit disiungi nullo modo possit, eandem diphthongum acriter postulent; sic enim Eustathius p. 99 7 T δε υχαιίδα inquit, εντε λ 0 εχει, καθ καὶ ο Ἀχαιικός. ὁ δε γε Ἀχαιίδα καὶ Ἀχαιικός, 9ς7περ καὶ Τὰ Aχ ala graρ τοῖς et στερον, ἀπελευ- σιν παθε Di Γ κατὰ ἀκολουθίαν Γολεέον, o ι ἀποβ λλουσιν αυτὸ καὶ amet J Aχαιος ευς καὶ ν' δ παλαιός distinctius autem Phrynichus p. 39 υλκαὶκὸν σφι δι νὴ του χρη λεγειν, ἀλλ' a rota di oi Αλκαιικον, τροχαιικὴν καὶ

12 Sane quidum in turdum Aristophanes scripsit ἰετος, Sed in aperta utique pies poesis imitatioue Eq. 197 ἀλλ' ὁ ποταν ιαρψηὶ

την, in iocos illo Oraeulo prorsus similiter Eq. 1013 ως, νεφελαι- σιν αἰετος γενησομαι. 1087 ἀλλὰ γάρ ἐστιν ωοὶ χρησμις περὶ σου

του ἐν νεφελλησι.

13 Praef. ad Hucub. p. 4. - 14 ad Greg. Cor. . 347. 15 ad 0rs 174. - 16 ad Martii. Suppl. . b. 17 praef. ad Soph. d. Lips. 182 p. LVII. 18 Pauea afferam exempla: ποεῖν legitur in eod. . in Soph. l. v. 19 385 337 623. 24. 47 Tr. 385 390 598.19 Rav. habet ποεῖν Eq. 2l3. 246 465. 34. 41 746. 11. 1 380 1321.

16쪽

GρZmικον. Tum vero supra φ. 2 demonstrasse videmur Aristophanem non semper optimum esse orationis tragiene auetorem et fontem, grammati eos autem tueri nonnunquam posse libros manu scriptos et ab iniusta suspicione defendere, in USpicionem Oeare non posse, nisi ut apertis orbi ip89rum tragoediarum X plicaretur usus aut gra Vior extrinSECUS

didion nihil in odi eum scripturam redundare neque d-

iumenti neque impodi monti, sed quis ost, qui adeo metri

Vinculi poeta S eooreont, ut motri RUSAn quidvis eis On- Cedat, praeter metri necessitatem quidquam sibi umero

votot Nihil igitur ii tum quidem illis argumentis efficere

tur, Si Vere Criptur X alcim, κλa si cit ab omni Atticorum usu es Set aliena, numerabimus sollieo haud pauo more Ionica, quae nem adhue e Graeeorum fabulis removere

At non pol egrina sunt illae formae. Nam ut concedamus in volgur Athoniensium sermon inde a Vetustissimis temporibus usitata fuisso 0, λ α, εio ett. - id quod Qerto in voeabulis κύω et κλ co multis umoris probabilo os - ' alius tamen fuit litterarum usu atque ratio. Onstat enim mirifieam quundam fuisso ius lingua qua Attici antiquiores utebantur in litteris conscribondis, cum dialoetolonica nocessitudin0m linoo offecit ut in inseriptionibus Atticis votustioribus inveniamus dativi terminationem Is ιν in

17쪽

cotidiano Athoniensium sermon plano inauditam haec

in verbis commendabat 7 7 pro quibus Consoni reesentiores substituerunt PGGs 9 - πρ agitu); hae doniquo litterarum Onsuetudine formae κλαί 0, ελas ott Athoniensibus adeo probatae sunt, ut 'eas Vo eos non umquam peregrina Spernerent, Sed in litteris ut antiquiores et graviore per longum temporis spatium sua dialoeti vocibus volgaribus κλύ 0 oti. pra0sori sent. Quid mirum igitur quodo in inscription Attica δ occurrit vo αἰεί, et eodem fere tempore Thuoydidem sic scripsisse dis orte Xplanateque praeter librorum momoriam eontondit Marcollinus, qui g)ως ε=πὶ πλεiστον, inquit, χρὶ ται λὶ Οχαία ἔθιδι, Tai τὸ ν ὁιφUoγγον την at ἀντὶ του α γραφὶν, ἐεί λεγ 0ν; quid mirum quod Demosthenes et Oee aperte Ionio εἷνεκα, et futuro usus est ex illo κλasci deducto κλαιήο 0 quid mirum quod vel apud Aristophanem invenimus formam ciρχαιικός Oei 'Aχαιικος prorsus Similem quam eum Nub. 821. et eo dicum auctoritas et grammaticorum testimonium β)praeclaro tueantur, haud faeile in SuSpieionem OeaVeris. Num igitur quod coloris scriptoribus libenter Oncedamus,

Euripidis et Mn0silochi verba plano ac penitus intellegi

non poterunt, DiSi Si non Sola re, Sed Verbi quoque et imi-21 Cf. . .

22 Alturam formam ex altera temporum deeursu ortam SSe ViXnunc quidem quiSquam eontenderit. 23 C. l. o. 76, 1. 25, X Ol. 90, 2.24 In vita Thucyd. g. 52. f. praeterea Renueri e dialecto poesis eleg disputationem in Curtii tud L p. 171.

18쪽

tation Euripidis tragoediam porstringi statu primus P ostremum ne hoc quid otii praetermittendum St, quod de O-oibus icti et λ a grammatici mirum quantum inter Sedis sontiunt alii doeoti ελ ala significare arborem, λύα fructum; ' alii utiquo scribundum esse λ a contendunt; Τ)alii e to et λαί set λύ in usu fuisse tradunt. Binas nimirum formas eum apud soriptore Atticos invenirent, subtilius suam utrique vim tribuebant, prout easu fortuito huic vel illi notioni ceurrobant. Si ergo Statuendum erit ut quamdiu in littoris antiquior valuerit On Suetudo eum dial et Ionica artius cognata, tamdiu iaci , κλ&ίf0, αἰετος, ελ aia, ' inciHς auκός scribi solita esse een SenmUS; ΓOpria ac peculiaris populi lingua ubi primum plus sibi compara Vit auctoritatis, Vetustiore Voce magi magiSque XO-lescebant. Quae quidem commutatio eum iam in comoedia Suopenumero Suam Xereuis Set Vim et potestatem, Crevit et ad finem quendam orducta ost Euclidis fore archontis aetate, a quo tempore Saepius in dies pro G Scribebatur Tl, pro τοπι ς τοκεiς, ' pro Timτι τυπτει ); donec aliquot Saeculi post recentiSsimorum scriptorum, Polybii, Plutarchi, Diodori doctrina o quaesitum studium VetuStiorem morem nonnullis in rebus rostituit et rodintegravit. Sed consentaneum est non repetiti ne ex altera linguae quasi a uiato in alteram transsiliri, sed esse quo SdRm Ommutationis gradus inter formas antiquiore et recentiores;

quo fit, ut apud hucydidom legamus οἰεί, non legamus

26 Suid. S. V. ἐλαία το δενδρον, ἐλάα δε o καρπός Eust. 1572, 34: υς Περ και ἐλαία, αυτο ε το φυτον καὶ ὁ καρπός αυτος δὲ μαλι σ1α δίχα του P. ἐλάα γαρ υττικως ὁ Λῆς ἐλαίας καρπος. 27 Thom. p. 292 ἐλάα καὶ ἐπὶ του κ&ρπου καὶ ἐπὶ του δενδρου κρειττον ν ἐλαία. 28 Sehol. Ran. 988 φλάα δε ὁ καρπὁ τῆς ἐλαίας καTαχρηστικως ὁ θάτερον ἀντὶ θατερου λαμβάνεται. - Eust. 1944, 8 λεγε δε ὁ αυ- τος Αιλιος Λιονυσιος καὶ si ἐλαίας καὶ ἐλάας ετικοι τον καοπιν

ελεγον.

19쪽

ελαία, sed λύα. Tragoediam vero utpote pro uni Ver S et argumenti sanctitate et orationis gravitat ab usu cotidiano longe remotam non descendisse ad Volgarem hominum Sermonem quali in comoedia tune usurpari coeptu est, Sed antiquiorum formarum earumque eum univerS uecorum poeSi communium, quod quanti sit momenti ad tragoediarum dialectum octo iudieandam postea videbimus, retinui S S Sollemnitatem, nunc quidem mirum videri non pote St. . 6.

rationem it distributionem librorum manu seriptorum in-eonStantia. Habemus enim in omittamus αεί, quod aliter scribi omnino non licet

accuratius Aeschyli et Euripidis scripturam excuSSiSSet fore ut aeque atque in Sophoclis libris particula αε minorem inveniret iidem et auctoritatem, seeu uecidis Se utriusque enim formae in codicibus fere par Si numerUS. Iam eum olim Vocabula ἀεί, αἰεί αἰεν ita disponore soliti essent, ut ἀεί teneret iambicio cuim ἰεν efficeret trochaeum,31 Praeterea n traditum est Prom. 42 64b Eum 687. Soph. r. 35. Eur. r. 16 605. in primo versuum pede, ubi metri nulla adest necesSitas; perte falsum est Soph. l. 171. r. 28.32 M. habet ιει ree interSerto. 33 Lexie. Oph0el. Ol. I. p. 22.2

20쪽

spondeo ubi pia esset, Ollocaretur αἰεί hac quoque in re Varius noStra aetate artis eriti ea difficultates movorunt vetere grammatici, qui particula δε vocalem a ab Ath0ntonsibus et produci et corripi tradunt, vel potius ex eorum verborum, de quibus modo dissoruimus similitudino coniciunt; - nam qui est quin e Orioni Verbis quae SupraeXSeripsimus: ν λ0γ υτ ερον o ' ικοὶ ἀετος λεγουσιχ 00ὶς Tot icυτα, 0 χλaici χλό 0, et X Ap0llonii praecepto: δε)

cludat iam intor vetere de vocalis a mensura dubitatum QSSe obtinui S Se tamen eos qui cum in verbo κλά i longam viderent Vocalem cumque θαγεννης ex ἰθαι-γεγχής ortum ess sibi persuasissent, in ἀεί quoque eiectam vocalem es eis se productionem Suppletoriam statueront At utut hoc eSt, pSam rem recte ignifieasse grammati eos, quod olim Hermannu utique negabat δ'), deinde ipso conoessit Τ ot x Aristophanis libro Ravennate, qui paene Semper pro volgari scriptura αἰεί habet ἀεί, t X dioetivis 'aίδιος, 'sενcto Cognoscimus. Quapropter Orsonu et qui eum Secuti Sunt eum κλαί 0, asso oti etiam particulam αἰεί tragoediis Graeci removerunt. At si Verum S - quod in hac quidem voce dubitari omnino nequit - αἰεί in antiquioribus littoris Atticis formam fuisse Sitatam, eadem quae disputaVimus de vocabulis aico, κλαί 0, ελ aia, hue pertinent poeta tragi eo e uniVerSae OeSi paullo elatioris more ' pro spondeo usurpaSSe antiquiorem grandiorem formam αἰεί, pro ambo ἀεί. Quod si consideravoris timidiam fere partem morum iXemplorum ubi

34 de adverb. p. 600 okk. 35 Od. . 203. - 36 Praef. ad Hec. p. 22 qq. 37 Praes ad Here fur. p. 34 1.38 Nusquam inpud indarum et deteros poetas tu obtinet locum spondei.