Quaestiones de graecae tragoediae dialecto. Dissertatio ..

31쪽

mirum est ubique in locum Oeis μειν, quippe quae nunquam posita sit ante Vocalem, ieere alteram formam χ δι Substituere certissime autem utra sit praefersenda intellegimu e Veterum grammaticorum testimoniis, qui in antiqui0ri linguae usu solum plus quam perfectum in x fuiSSedi Serte Xplanateque docent. Sic enim Eustathius 946, 22: παραδιδ υσι a inquit 'H ρ λείdi; of 'ATTι i o D Toι

Aristophanis, Thucydidis, latonis consuetudine, Sed eum ipsa illarum formarum origine. Etenim quoniam pluSquamperfecti formae compositae sunt e perfecti stirpe et radicis ες, quae inest in Verbo Substantivo εἰ1 ι, imperi et Es-α efficiat er-am , fieri non potuit quin antiquissimae formae quale exstant eum in universa dialoeto Ionicat' tum in Homeri carminibus: -Tεθνὶ -εα d. 6 T. -πεπήγ-εα lat. pe-pig- eram more legitim contraherentur in τε rex ,επεπήγχη. Porro On Sentaneum Si alteri u personae terminationem S Se εας ης. Quamquam huiu personae unum tantummodo X Stat apud poeta tragicos eXemplum:

Ant. 447 Idχης τα κηρυχθεντα so πρασσειν ταδε ubi in La est i δεις. In tertia denique per Sona, quae proprie Xibat in et εν, deinde his vocalibus contractis rim ει et χιν, Τ' poetae Homeri insistentes vesti-

32쪽

giis solius motri ratione habita ει olloeant ante On SODRS,

Ion il87: o Ddεὶς ad γ δειν' εν χεροῖν χοντι δε . . Qua praeterea in uno Sophoeli Versu invenitur, et ne hoc quidem Sati tuta, tertia per Sona 5 147, R. 525, ubi in cod. La. Seriptum S Vt ea in dialo et Dorica usitatao logitima est, in Homeri carminibus Aristarcho sane probata, i 3 a vetustioribus Atticis utique aliena vix ullum

tioribus, apud quo ita scribi Choeroboscus ih testatur, sortasse ad reliquarum formarum son, Idyὶς similitudinem iterum ficta ProrSu Ver pei Versa est Elmsloyi opinio, Τρ)noque x θει neque i δειν neque Idi , sed dioeto ν εφελκο-

GTι dyὶν Seribendum Videri, quae coniectura plane nulla nititur aut odicum aut grammati eorum aut certae an RlO-giae auctoritate. Sed quam aut a circumspecto his in robus adhibenda sint ea grammati eorum te Stimonia quae non aperte ad poetarum tragicorum Vel certe ad antiquiorum Seriptorum rationem pertineant, manifestum est in indicativi modii altora per Sona quae in eo dicibus ita tantum non semper 0Xit in xi, ut in SuSpicionem ea Scriptura Oeari ViX possit, nisi gravissimam OVi Ssent dubitationem, qua tradidit Gr0g. 0r. p. 18: άττικ 0 , inquit, ἐκφερεται ι τὸ ς ει

73 Tortia personae formae licui et D caussa fuisse videntur, eur tiam in ceteri perSonis paullatim existeret diphthongus M. 4 Eust p. 19, 24 Ib Choerob. 1287 ri δη ἔγω τῆς παλαια Ἀτθίδος ἐστί, et δὲ ι δη ἐκεῖνος τῆς νέας Ἀτθίδος ἐστίν. 76 ad Aeliarn. b. 77 Adde Eust. 723, 20 Suid. S. V. απτεσθαι Schol. Rd AriStoph. RRn. 40.

33쪽

Ao profecto in comoediae usum eam terminationem Cecidisso ex Aristophanis cod. RaV. intellegimus in quo Repenumer ita Seriptum est. Quapropter primu Brunckius Dawesii auctoritatem secutus in medii futuris revocavit diphthongum φανεῖ oti. praesentia addidit orsonus. At unde petita Sunt ista grammaticorum praecepta A comicis poeti eXempla Sua e sumpsisSe aperte profitentur Eustathius et Chooroboscus, cuius Verba postea adScripturi sumus ab Oratoribus proficiscitur, nisi fallor, Gregorius;

haec enim in Isocratis r. V. Philipp. g. 69. Steph. p. 96 A)legimus: Oυ γαρ μονον πο cur ἄλλ υν εουε, χηλ 0τος, ἀλλὰ καὶ si Gai τι φιακαοιεῖς. Aliam Rutem S SQ Omi- eorum et Oratorum rationem, aliam tragicorum, iterum iterumque ognovimus. Quod Vero orsonus ' ad grammaticorum fidem confirmandam adiecit duarum formarum optionem si Attici habuissent, quid potius eos agere debuiSSe quam ut diversis contractionis rationibus adhibitis iudicativum discernerent a coniunctiVO, alteri tribuentes ει, x alteri, id a lingua legibus plane abhorret. Neque enim pro accuratissima illa sententiarum Graecarum Strueti nunquam confundi poterant indieatiuu et coniunetiVuS, neque adeo DXie Vitatur duarum formarum similitudo, ut in his ipsis temporibus verba in do utiquo scribuntur Tissa it sive indicativo pus est Sive eoniuneti V P neque omnino, idque summum est, libera illa optio erat quam fingit orsonus. Non verum est, quod illi Statuunt, recentissimis demum saeculi per errorem quendam pro ει Sub Stitu

eeSSario factum est Dinx quod iam in Homori carminibus interdum occurrit); e υπτη demum, SiVe in Γ, Correpta Vocali natum est τυπτει, sicut o κλx i κλείς. Antiquiorem ergo hae quoque in re servaverunt formam poetae tragici, recentiorem utpote 4n sermone cotidiano visitatum rudSei-

34쪽

verunt Oratore et Oetae comici. Rocentissima denique aetate eum multa alia, V. C. λGία ναός, tum terminationem y ab antiquissimi Scriptoribu recuperaverunt a redinte grarunt, ει non reliquerunt niSi in tribus verbis: βουλει, οἴει, Ἀφει. Restat ut breviter commemoremus Choerobosei praeceptum, quod H0niam non prorSu integrum St, pro OStrusententia afferre noluimus. Legimus in Bel k Aneod. III, p. 290. haec: νοοι καὶ επὶ τευν si χρυεόν υν aiεπὶ λὶς ιρωτη συζυγίας f0ν περιGnossi εν υν τι ριόων rLρO

επε ὶ ο τ ραγ ικοὶ o DTo D rei ιουσιν, ἀλλ' ἀκολου- γουσι Tot κοινοις Verba π ν1 9 δ o 'Aθηναιοι et oi Tono ουσιν ἀλλὰ κολουθου καὶ ι αε ολόγοι, quoniam Sie a Scriptore prose et esse non possunt, ei sigius ' hae fretus occasione medela sane gravissima efficere tuduit ut illa non solum inter se meliu cohaererent, Sed Cum ceteri grammatieorum praeceptis ab omni parte Ongruerent lacuna nimirum interposita inter Ουτο ποιοῖσιν 6 ἀλλὰ ἀκολουθουσι extremam partigraphum contendit non pertinere ad hoc praecopium, sed ad aliam quamlibet rem, quam Aponi deSi tam esse opinatur his fortasse verbis: OD uin νον κ 01ιέκοι et Ogo notos σιν. ἀλλ κολουθοισι κω ι αε ολόγοι et t. At quis ad Xtremum laeunae re medium decurrerit, si ulla relinquitur lenioris emendationis

35쪽

spes Melius Sane, pinor, et librorum Scripturae et eriptoris Sententiae eonSulemus si pro h Getti, ὁ ο ' θνὶνaio ιAcribemus Trai fc0 d o κωμικοί sic et Choerobos ei oratio

bene procedit: Tior τε non solum poetae comio dii urit - etsi horum praeter cetero ea lex est-Sed etiam prosae Scriptores: una ars tragica aliam sequitur rationem neque reliqui grammatici pugnant; hi enim, qui mos est Attioistarum, ab Aristophane et oratoribus Attieismi normam potiant illo idem facit, sed unam adiungit Sceptionum. At hoc quidem ut ut

est, recentiorem et Volgarem terminationem . Contra Omnem librorum auctoritatem poeti tragicis propter en Obtrudendam SSe grammnticorum praecepta quae de universa diu-l0et Attica, omiuorum inprimis et oratorum, dicta Sint, non dissertis et Xpressi verbis tragicorum Speetur ConSuetudinem significentur, pel nego. . . De singuli quibusdam nominum et Verborum

notus Si eum apud Omnes poeta Graecos tum in Aeschyli Sophoelis Euripidis fabulis, ut de his copiosius disserere nullo n)odo opus sit. Multum nimirum numerorum elegantis in adiuvit breviorum et longiorum formarum arietaS, qua illa aetate etsi in ipso vitae cotidianae usu dudum eXStiuetae erant, a Platone poetarum illo uiuitis in rebus imitator interdum usurpabantur, in Seriptionibus usque ad Euclidem archonitim scribi solita sunt Sod ob eam ipsam rem, quod vel in his terminationibus antiquitati quaedam poetes et gravitas ornebatur, formam etiam vetustiorem 1 σιν in sabulis Atticis nisi in solitontiis epici colori ac splendoris plenis non feremuS. Nam etSi minime ignoramus, hane quoque formam pro artissima illa

81 Vide Henne l. e. p. 211 Sq.

36쪽

quam Supra Xp0Suimus eum dialecto I0ntea nocessitudine in inscriptionibus Atticis interdum Oeeurrere, V. C. C. I. I. 7l COl. 6. 5-l0 τοῖσι illi στ σιν καὶ τοῖς πόα TL σιν eit.: in apud poeta certe pie quadam eam splendere vi ac specie locupletissimus est testis Aristophanes, qui quoties eunque terminatione ista utitur, Vaticinia utique vatumque graVitatem imitatur: quit. 9T-200:

Iam in his Aesehyli Sophoclis Euripidis vorsibus libri

37쪽

Ant. 984 c.): τρ&φx Θυχλλησιν ν πατρc0αι j ορεας. fr. 795 c.): Loυθοίx υριλωνος επὶ προχοῆσιν ν&GI 1 . Eur. r. ill P c. si ελεα π&θε τ c080ιν, MUS gr. ροῖσιν. Haec Si consideraveris, iure primum miraberis quid sit quod quaesiti 0 illa o magnificentior forma in nullo lo-gatur Aeschyli cantico, apud Euripidem reconditae antiquitatis amator non inveniatur ni Si in uno ei Si eoque aperte corrupto Tum autem in omnibus eis locis quos exscripsi quidnam insit sive artis pie a Simile SiVe singularis consilii plenum prorsus non assequor. Nam Simpliciter in plerisque et tranquillo procedit diverbii oratio cantica vero Sophoclis summo Sane nitent plendore et spiritu, sod lyrico illo ad soli omnem indari maiestatem multo propius accedenti quam ad pleam poesim Pindarus autem

quamvis multis carmina sua illustro vocabulis Oeabulorumque formis mere Ionicis, nusquam utitur datiVis in x σιν exeuntibuS. Accedit quod mirum quantum hae ipsa in re peccaVitlibrariorum sive incuria e recentiorum temporum ΓOnUn tiatione qua .i, non multum discrepare Solebant, Orta, SiVe nimis diligoris formarum Homericarum imitatio; SaepiSSime profecto praeter eos loco quos attulimus in

38쪽

iudicavimus de genetivo νηος poeta tragieOS in una requievisse forma antiquiore ideoque graViore: G Gέ, ναος, VetuStiorem ae paene oblitteratam Misi a x O vitaSSe.' )In Verborum optativis terminationem ago quRm non ad loquendi facultatem XI odiendam e a To faciam Sed ex -aVIO Rinm S Se nune quidem constat Seeundum solam motri commoditatom substitui pro volgari terminatione ντο,

nullo singulari consilio a vi, sponto ex Aeschyli et Sophoclis exemplis, in quibus admodum pauea aliquantum habent ponderis et dignitatis apparebit:

39쪽

Non autem hane torminationem alienum sesso a dialoet Attio praeter grammati eorum ' et inscriptionum i tostimonia aperte demonstrant Thucydides, qui in plusquam-pori et potissimum faciliore illa forma utitur, o Aristophanes,' ' qui aeque ac tragici poetae et Homerus '' optativum ea terminatione d umororum rationem reddit no- commodatiorem ipsa Scilicet illorum vocabulorum natura utpote iambica δεξο ιατο, λοί δ optimo quadrat in trimetri iambici ordinem, a canticorum metris adeo bhorret, ut apud Aeschylum se Sophoclem inter XIV eius torminationis exempla I sint canticorum, diverbiorum XII, apud Pindarum unum eiusmodi exstet Verbum μεs ναίατ' fragm.

DE VOCIBUS EPICIS ET DORICIS.

Absolutis vocabulis Atticis antiquioribus, de quibu8,

eum non raro inter Se pugnarent librorum fides et gram. maticorum auctoritas, copiosius interdum diSSerendum erat, transgrediamur ad formas epi ea quae dicuntur; quo quidem nomine omnes comprehendimus eas formas in dialecto Attica non usitatas, quae qu0niam in Homeri carminibus in Veniuntur, ex his sumptae Sse si non debeant, at OSSint. Haec autem Verba quia et metri ratione pleraque ab omni artis critica suspici0110 defenduntur et unam dumtaxat omniumque fere eommunem requirunt explieationem, breVius nunc Singula enumeraturi sumus de universa omnium for-96 in Moer. p. 154. 97 e. c. angabe 90, 250: ετ ατο. 98 Apud Aristophanum haec hab0mus Eq. 662. γενοίαθ 1199. φελοιατο V. 1147. ἐργασαι tiro Lys. 42. P. 209. αἰσθανοιαTO 99 Homerus in optativo solis his utitur formis.

40쪽

marum peregrinstrum ratione et condicione extrema hae disputatione paue a diei emuS. Hoc tantum commemor Euripidismo X empla numero paene infinita nune quidem non allaturum osse nisi si ad Aeschyli et Sophoclis orationem ex plicandam e his quoque aliquid redundaturum sperem utili tatis accuratius Vero me Collaturum e quae indurus Si milia dixit; quantum enim Euripide S ut iam saepius significavimus, singulari quodam quae Sitarum et plane peregrinarum Oeum Studio ad duetu ab ea norma quam Aeschylus et Sophocles con Stituerant reo essit, tantum ad tragoediae usum illustrandum valet poesis lyrica similitudo.

Iam primum enumerRmUS

quae etsi ex parte apud Atticos quoque olim fuisse in usu debent, illa amor aetato in dubi adeo in ipsa hominum lingua evanuerant ut non iam Viderentur X antiquiore tempore S Se SerVatae, sed peregrinitatis utique prae Se ferrent Speciem. Quo innumero ἀειρ 0, ἀεικν ς, ε id 6, cfύος, ρεδρον ita universae poesi Graecae probata Sunt, ut hae praeter forma Volgare cith 0, ἰκνὶς ad 0, PH ς, εῖθρον et in an