Quaestiones de graecae tragoediae dialecto. Dissertatio ..

71쪽

bene sint accornmodatae, quod non plano ita esse breviter significavimus, nihilominus quoniam minime argumentis e ipsa re petitis commendantur et confirmantur, sed ex opinione quadam praeiudicatu ortae sunt, omni QR-rent ori similitudine. Sequitur alterum genus eorum Verborum, quae ipsa inversuum initio posita sunt ultimo Ver8u antecedenti VOea bulo exeunte in vocalem:

παρθενοι

illi versus quos modo attulimus e narrationibu Sumptae Sunt, quae natura eum epica ratione propiu8 0gnatae

sunt. Quid est igitur cur e hac ipsa cum Homeri eo narrandi genere necessitudine illam quoquo epici ermoni proprietatem effloruisse, negemus Quod si ita est, facile adducimur, ut etiam in mediis versibus idem Ve

72쪽

non enim in nuntiorum persona, Sed in ipsarum longiorum narrationum natur p0Sita St Homerieae orationis similitudo. Iam si constat neque num ororum 8Se hane in rem ullam vim atque auctoritatem - Vidimu enim nonnunquRmpor metri rationem augmentum licere restituere, ut R. 249. εγοaTo in versum bene quadraturum erat, meque in Singulis illis orbis quae augmento arent Singulurem quandam cerni graVitutem, nam etsi pauca eiusmodi verba non sine aliqua vi in totius sententiae initio collocata sunt, ut Tr. 904. βρυχατο, non pauca inVeniuntur in quae tale quidquam nullo pacto cadat, ut r. ib. φρουρουν in epico harum narrationum Olore requieSCendum, Spinosiores distinctiones et en niti0ne mittendas SSe ensemus. i β)Longe alia est augmenti caussa et condicio in eanticis in his scilicet 110 epica quaedam quaerendR Sisimilitudo, sed universa poe8is lyricae consuetudo. Sunt autem haec Verba: Ae8eh. r0m. 35. συβ γ m, Sept. 775. et ιον; ers. 75. Περιβαλες Ag. 23l. φραGεν g. 553. κα7 TLEGE, κύZθΩνε

73쪽

Iam transgrediamur ad Oee Doricas, quo nomine Omnia ea Vocabula comprehendimus quae cum in Homeri carminibus non legantur, ex pica poesi in fabulas Atticas translata SSe non possunt. Qua in disputatione eas forma omittimus, quae cum in ipsam cotidianam Atheniensium consuetudinem tranSissent, Omnem peregrinitati Speciem amiserant, ut θακος, ετ ξ similia Sicut Supra non enumeraVimus κορη, δε ρη quae in v0lgari Atticorum Sermone Ionice pronuntiabantur. 3' )Iam de anticorum Dorismo quoniam accurati SSimedisseruit Sohaeserus l. c., restat ut de anapaestis et diverbiis pauca adiciamus. Atque ab anapaestis quidem fuerunt qui omnes abiudicarent formas Doricas. Iniuria si quid video Demonstravimus enim haud pauca inveniri in his tragoediarum partibus quae prorsus abhorrerentis diverbiis, propria essent canticorum. Qui CSt, V. C., qui απεδοαν, κατεβαν εβαν, qui λυθε, qui Verba augment0earentia e hoc numerorum genere removere conetur quis

est qui in suspicionem vocet ἰδιποδα

ωλεσατε. 190 In diverbiis nunquam omitti augmentum syllabi cum, quod dicitur, ex eis exemplis quae supra attulimu apparet 191 De poetarum lyricorum usu quidquam adicere non puSest Aristophanes augmentum non omittit nisi in epico Sermonis genere imitando P. 12 6. πων 1280 1282. δαίνυντο 1286. θωρησσοντ' 1291. θαυμαζον 1299. καλλιπον AV. 701. γένετ' 777. TU c.)192 De horum vocabulorum origine et ratione f. Curtium, Stu- die Vol. I. p. 248 8qq.

74쪽

Ant. 380 καὶ υστι νου πατρος ἰλι oda; genetivum plane Doricum et a diverbiorum natura prorsuSalionum Has igitur si anapaestis necessario relinquimus eum canticis similitudines, quid reiciamus coloras Accedit quod certa quaedam formarum Doriearum qua leguntur in anapaestis licet genera constituere: Ae primum sententiarum gravitas totiusque Oloris sollemnitas quam facito adsciscat ac paene postulet VOeale Doricas, luculenter perspieitur e Promethei . lib., ubi Pr0m thous qui satis tranquillo antea miSerrimam Suam condieionem Onquestus erat Oceanidibus appropinquantibus

Subit mutato numerorum genere hae eXClamat

τις ἀχ 0, t odia προς επτα si ἀφεγγλὶς. non igitur mirum videtur si similito colores D0ricos requisivit orationis gravitas in his locis:

75쪽

Ρostremum patronymi ea in dλης genetivum pluralis in systematis anapaesticis habent Doricum: υτ ρει daa Ag. 44. r. Soph. 765. IH εισθεν da ν

Haec igitur certe anapaestis relinquenda sunt dubitationem Vero mihi quoque movent ρ 0γαν g. 47, ubi in cod. M. ad ultimam oeulem re Supra adScriptum est ir;

cietis ibid. 72, quod nulla littera mutata molius indorsius scripsit τί ut ἀγαν ibid. 0 l. in loco admodum mendoso; γεννας ibid. 477, pro quo Ven et Flor habent εν- νης αs εριας i. 208, quod bono Thiers hius commutari iussit eum χ ρεμίας στεoona ibid. 257. quae forma illata videtur propior similitudinem genetivi qui antocodit:

Porgimus ad diverbia in quibus hae Commemoranda sunt:

Minerva apud poeta tragicos dupliciter nominatur aut 'Aθηναία, ut Eum 288 299 6l4. aut 'Actapa, nunquam 'A γ ν a. ''ὴ Cuius rei quaenam sit caussa a ratio, facillime explieatur, Si vera sunt quae disputavimus . 6. Ante Euclidem scilicet archontem si forma contracta 'Acti να omnino nondum erat vel corto in litterarum Sum nondum relata, facere poetae tragici non poterant quin aut nomen tum usitatum usurparent Acir vasa aut formam Doricam, qua in dubio in is arminibus quibus dea in templorum caerimonia coli Solita erat, Sem per utebantur. ' )Prorsus idom cadit in Apollinis nomen βδοιι αγετας Sept. 800; 'β legitimum nimirum et in porum cultu solum usitatum nomen ne in diverbiis quidem commutari debebat.

193 Uno in loco, Phil. 134. in libris est Ἀθηνα, sed apud EuSt. p. 758, 44 Ἀθανα. 194 Si etiam 1 α ματερ Aristoph. Plut 555. 872. explicatur. sanctorum sollicet canticorum consuetudine sollemnis illa pronuntiatio ι Λάματερ in volgarem usum abiit. 195 De hoc nomine cf. Hermanni opusc. VII, 293.

76쪽

Reliquarum Vocum Oricarum una omnium S eademque ratio et Splicatio sunt autem haeo:

γύπεδον Prom. 29. Recto Porsonus ad Eur. r. 324. docet γαπεδον semper longam habere Ocalem a brevi mensura ubi opus sit scribendum esse cl=πεδον alterum enim OmpOSitum est e αἱ et grεδον, alterum e di praepositione et ιεδον./'7 Cf. Steph. Byz. S. V. V γηπεδον Ῥ

77쪽

aetatum ' usus est in sermone volgari aut vocabulo κυναγος aut forma quae postea demum exstitisse videtur κυνηγος. i' ')νάιος Sup. 2 san.). . 279. 336. Eur Med. 122. '')Quam ad normam corrigendus mihi videtur unus oschylivorsus ubi in M. est νήιος Sup. 19. ναμ ερτεια Trach. 173; quapropter etiam ers. 246.

Porson auctore Seribendum Si asi ερτὶ . f. HeSyeh. να-1ιερτεια, αλ Θεια et ναιέερτεα, ἀλλ θ' P. νίν particulam Secundum Solam numerorum neees Sitatem, sententia nullo discrimine, usurpari r pronomine υτον, in volgus notum est. Quod Si bene meminerimus, non

diffidit orit octo iudicare de formae picae μιν in tra-g0 odiis Atticis fido et auctoritate. Sola enim VerSUS Ommoditas si regnabat in his rebus, non Verisimile est poetas tertiam adsumpsisse formam a menSura vocabuli νιν non diversam, nisi si singularis quidam Recederet sententiarum color et ad Homeri rationem propius aeoommodatuS. Iam si paucissimos inspicimus illos locos ubi librorum testimonio nititur αν

primum ab Eumenidum et Trachiniarum illis versibus nemo, opinor, abiudicare dubitabit vocem Homericam, quippe qui198 v. obseeli ad hi nichi illum locum.199 Reete igitur etiam Baech. 339. Dune scribunt contra librorum

auetoritatem κυναγίαις.

200 v. obeck ad Phryn. p. 432. 201 Omittimus Sup. 998 θηρες δὲ κηραίνουσι καὶ βροτοι τί μέν, qui ei Sit aperte corruptu est. Hermannus pro τί μιν scripsit τί μην

78쪽

loci se sint divorbiorum et ab omni abh0rreant exquisitiore orationis specie et colore sed ne ceteri quidem VerSus, etsi plerique utpote e canticis sumpti maiore splendent nitore et gravitate, quidquam habent dignitati epicae, quae ingularem quandam requirat vocem epicam. Iure igitur omne nostrae aetatis oditores in paucis illis locis pro vocula stia Doricam Substituerunt formam νιν, quae in eo quod extremo loco posuimus exemplo iuXta alteram mendosam formam sua legitur . 788.

Haec vocabula si collustramus, hoe unum Summi Si momenti, quod Omnia a volgari Atheniensium lingua plane abhorrent peregrina igitur vocabula cum poetae Attici

hi fabulas suas receperunt, non in suae dialecti proprietatem ea quaSi tranStulerunt, Sed forma quoque receperunt peregrinas. Iam duo erant fonte e quibus peregrina VOeeS haurirent poesi epica et poesis lyrica e poesi lyrica quod est hauSerunt, non e Homeri carminibus, hoc opinor non modio eriter valet ad omnem tragoedia Graecae dialectum recto iudicandam et explicandam. Iam enim Videmu artissimam SSe tragoediae cum poesi lyrica necessitudinem; hao in cantici caussa fuit vocalium Doriearum; haec, ut modo intelleximus, epitheta quaedam lyrica in anapaeStos transferri iussit haec donique universae arti tragicae Ocabula quaedam Dorica suppeditavit. Huc si addiderimus, quod Omnes eae formae quae Olgo Oeantur picae, apud Pindarum quoque leguntur quid tandem obstabit quominus has quoque non tam e ipsis Homeri carminibus, quam e Oe Si lyrica recepta censeamus Apparet igitur, ut quam brevissime summam huius disputatiunculae proponam non pro libero arbitrio poetas tragico propriis et peregrini Vocabulis miscendis mirificam quandam effecisse artaginem loquendi, hanc pronuntiantesv0 cum Atti eo Dorice illam, tertiam Sumente e copia pica,

79쪽

sed omnem tragoediae rationem bono fuisse praeparatam et incohatam consuetudine poetarum lyricorum. Primordia fabularum et quasi incunabula fuisse constat dithyrambos illos olim in Bacchi honorem cantatos, in quibus non invocari solum et precibus laudibus quo lyricis adiri deum solitum esse, Sed rerum quoque R e geStarum narratione pie honorari, per e valde veri simile est. Quod si ita erat, fieri vix potuit, quin quae dithyrambis illis initium duxissent fabularum antica, externam quoque originis similitudinem semper ita tenerent, ut dialoctum exhiberent cum carminibus lyricis indari, Sim0nidis aliorum artissime cognatam, omissis sollicet eis formis, quae cum ab Atticorum lingua nimis abhorrerent, intellegi non possent. Denique singula quaedam ut φαεννος, δαιo ett. quorum formae Atticae non exstarent, in diverbia translata sunt Lyricorum Vero poetarum etSi uberrimum fuisse fontem poeSim epicam bene perSpeXimuS,

in singulis quidnam secuti sint consilii et rationis, diiudiear difficillimum St.