Quaestiones de graecae tragoediae dialecto. Dissertatio ..

51쪽

tur ξενοι et σχοί, condicio. atque huius versu do quo disputamus, C. 27, si quidem verba ξενοι sto ita in

formulae usum abierant ut nihil omnino significarent nisi ampliorem quandam Vocum υθείς et ις Xplicationem in hoc oro odipi loco ξεῖνος et si ii non componuntur tantummodo, Sed Quin unam Sententiae Vi opponuntur; qua in re ne id quidem neglegendum est, quod o ξεῖνον paritorat iu apud Euripidem ξεῖν' primari tenet Versu Sedeiij, ubi octissime Hermannus observavit ad Rugendam et X-primendam Vocis vim multuin Riore formRm plenam. Apparet igitur hac quoque in Voce id quod antea nimadvertimus in Vocabulo μουνος, poeticae formae elegantiam a Sophocle non adhiberi nisi ubi aut umororum aut orationi commendetur Commoditate, ita tamen adhiburi, ut ex ipsa vocis collo eatione vis quaedam efflorescat et gravitas forma rariore digna. Idemque adit in Versu melio os et anapaestio OS:

Hermannu Voeet durius et invenu Stum, re te miratur Ellenditus, quando quidem antistrophae ei Su 530. pro duetam commendat formam vel contra librorum uetoritatem. JC. 84 ιο ista Divo επὶ ννης. iri Sed admodum memorabile est quod neque ab Aeschylo in uius fabulis unum omnino exstat huius formae exemplum: Sept. 42 eant. novi foς ῖνος ε πιυος συθεὶς -ίdaoος, neque ab Euripide praeter unum illum locum quem modo tractavimus, in diverbiis usurpatur vox εiνος neuter ero utitur Oeabulo sint νος neque in anticis neque in diverbiis, nisi qu0 compositum legimus apud Aeschylum πουν c0φ,

52쪽

Qua e re quam subtile fuerit quamque legans Sophoclis in versuum et orationis umoris disponondis iudi cium bene perspicitur eandem Vero consideratam eligendi diligontiam in ceteris quoque ei Sque non pauei rebu et admirati sumus et mo admirabimur. Quoniam duobus exemplis, de produetarum harum O- cum usu et delectu quid Sentiremu copio Sius XI OsuimuS,brovius licebit cetera adiungere huius generi voeabula, praeSertim eum perpauca inveniuntur eum illis ab omni parte conserendR. Atquo γουνατα et si dicitur a nuntio C. 1607:ριγι σαν, Ἀ0 λ κουsa ς ε γουνala

prium ae peculiare Optime cognoscitur si non e Sophoolis ot 0schyli fabulis, in quibus perraro legitur VOX Oνν, t multis l0 cis Euripidis, qui cita utitur vocabulis o P cor

ZOPasia et γουνατ υν γουνασιν, ut eum utraque in procandi plerumque loeutionibus magna urn graVitate et commotione animi dicantur, nullum inter breviorein et longiorem formam intorcodat nisi mensurae discrimen. Sucuntur ovo κλυτοι Pers. 5. e. δουρικ/ι τι

Quod compOSitorum genu eum Omnino non Sit OnSuetudino Volgari receptum, Sed si non Homerieam, at poeti eam spiret magnificentiam, saeile etiam formam adsciscit poetarum ΓΟΡΓium. In 0lis canticis haec leguntur:

53쪽

eo minus nos offendo quo faeilius quam gratae Receptaeque Sint eiusmodi formae numeris anapaesticis ot dactylicis, cum ex ipsa horum oeabulorum natura, tum X O pparet quod similes voces, ut ιλλω i. i), aganνει 0, apud Ae Sehy

327 κουρα per prod. Suppl. natum esse e oonti Curtius in Studiorum GrRmm. Ol. I. p. 250 lueuienter Oeuit. 128 Dindorsus pro νουσων Attieam restituit Ormn νοσων. 129 In cod. Si ἐνάλεος. 130 Traditum est νοδίας. 13l ἐλίσσιο otiiίσσω proprie pronuntiata esse Fελίσσω et cognata VOX Fελυω et lat volvo ostendit. 132 In libris logitur ισσομένου, λίσσίων. J33 Πν hic, non crediderim Simplieiter productum CSSe e 1εω, i. e. πνέt os fortasse olim exstitit νευ Uti e quo deseendit et νέ ω et

54쪽

Ant. 124l: τελκ λοχέων εἱλαιος εἰν ' idos δόμοις. Quam particulam Summa multi iniuria in suspicionem vocaverunt utpote ab Omni reliqua arte tragica alienam; quis est enim quin Videat totam huius locutionis formam Consulto Recommodatam e SSe admoni oricam illam formulam omnibus istocis uotissimam εἰν ida dosios σινγDenique in heXametro legi formam pleam admodum raram ει ρυ o β' Tr. 10 34 τὸν hi Toρ' Tείρaς νεπί

Iam cum in diverbiis oschylus nulla usus sit huiusmodi fori na, Sophocles praeter Vocabula in omni poesi fro-quentiSSim μουνος, ξεὶνος, γον ναὶ et composita poetica nihil novaverit, iure, opinor, Hermannu εξεκείνωσεν Pors. 6 l. ommutari iubet eum εξερήμωσεν iure pro κε - νόν r. 495. substituunt κενόν iure hil. 25 l. reiecerunt

Do singulis vocabulis epici S. Sunt pauca terrarum et gentium nomina

'Asir τις Pers. l. a. quae pie quam Attice p0etae Attiei pronuntiare maluerint. Cuiu rei hanc fui Sse auS- sum, o adhibitis nominibus Dorieis, quae in volgarem Athoniensium Sum venerant, ad cotidianum hominum Sermonem nimi Recederet tragoediae ratio, bene observavit Hermannus.' i Quamquam non ipsos invenisse hoc discrimen poeta tragico S, Sed necepi SSe a poetarum lyri-

55쪽

eorum usu, qui en VOCOS O Carminibu epi eis sumps0runt, ex eo eri Simile St, quod eum apud coloros tum

apud indarum non Dorica invenimus formas ipsorum illorum locorum in consuetudine Volgari proprias, Sed voces Ionicus e poesi pie ductas es Pyth. IV, 205:qφοινισσα ὁ Θρηικίων γελα ταυρων Ita fit ut otiam Aristophanes, qui cotidianam plerumque pronuntiationem sequitur, in eantiet melicis praeferat formam optuam; v. c. an. 68l: δεινὴν 7 ιβρεμεται ρVκia χελίδε0ν, contra Acharn. 36 χρονον s/ἐν υκ αν λ sιεν εν Θρακ Γ

In eodem numero collocandum est τι ore Pers. 62, quae VOX a Volgari Atheniensium consuetudine alion multo magis decet tragoediae gravitatem quam qua in Cotidiano hominum Si erat fasci. i 3 )Sed a Dominum terminatione utique abest Species Ionica recto igitur e duobus diverbiorum locis, Agam. 577. 0 Choeph. 046 editores removerunt ρὐίχην et Ἀργείην.Secuntur nonnulla voeabula quae cum ipsa in Omnem poesis Sum edepta SSent, propter diVersam numerorum opp0rtunitatem tragici quoque poeti vehementer probata sint 1 oλις Aeschylus et Euripides prout metri ratione commendari videbatur, dixerunt pro ιολις non ita Sophocles, qui ne in canticorum quidem maiore libertato avoce utitur.

Item horum duorum poetarum proprium est Γολιν - της , Ormn pie Vocis rotisης, iam a poetis iambographis, ut Simonido, i 'h usurpata. Aeschylo et Euripidi non probata nisi in carminibus melicis: Pers. 556: τόξαρχος πολιν ταις. Εur El. 119: κικλ σκουσι δε si πιθλίaν 'Hλεκτραν πο

56쪽

bus trimetor enim illo iambicus eum non sit divorbii sed canitiei chorici, ne severiore quidem Atticistas iuro fronderit vox epida et lyrica. f. Pind. yth. I, 3 δσσα ει iij πε φίλχηκε Ζευς l. VI, 58 υλτεω ι εσσto aιαβής. κε i νος et κεῖνος nullo significationis discrimino ita

usurpari ut, nisi aut metri commoditas aut versus elegantia commendare videntur formam breviorem ex opi ea poesi in omnibus arminum generibu receptam, poetae praeferant

57쪽

formam Atticam κεινος, inter Omnes nune uti Constat.

Quod si ita est, vi quisquam dubitaverit duos Sophoclis locos qui ab illa lege ingenti exemplorum multitudine onfirmata recedant, ad eam normam emendare: El. 42T, ubi pro πέ1GΓει Γιε κείνη certe Seribendum est πε/Gεμ ι

sola numerorum ratione distribuere ac disponere, aliud vocem admodum raram praeter poesim epi eam et ob rem ipsam rem Singulari quadam vi per se praeditam in orationem immiscere. Quare non probaverim quod indorfius secundum unum locum ubi bene confirmatur seriptura ἱρος, cetero poetarum versus ita commutat ut ubicunque ἱερος in medio ei Si positum est, pro eo substituat ad tribrachum vitandum Ooς. Neque enim verisimile est forte fortunam tot huius vocabuli Xemplis unum SerVRSSe eram et Onuinum Seripturam, etora Omnia a librarii esse corrupta, et tanta versuum multitudo restat ubi tribrachorum molestiam

removere ne indorfio quidem contigerit, ut liceatne alteram partem intactam relinquere, commutare pro libero arbitrio alteram, valde dubium sit omnino autem non sine Certo consilio in uno illo vorsu, C. 6, formam pleam Ophocles Surpasse Videtur. Quis est enim quin in hac Verborum magnificentia et granditate: χωρος V d ιρος, o agrεVκασαι, βρυο νδ εφνης, ελαίας, sinελου πυκνοπτεροι Mεέσω κατ' ai τὸν DGTostolos' indo νες, ipse sentire videatur deorum praesentiam et loci Sanctitatem, quem Antigona non in motu quodam ac religione audeat intraro Huius igitur versus elegantiam eXStinguit, quii 43 Cf. indorsi not. ad i. 1303.

58쪽

quod eius proprium ess debeat, id ad solam metri normam 1 QVOean ubique in poetae orationem quamvis simplicem interdum omnis quo gravitatis X pertem infert. Similitor iustum modum transgressus esse videtur Din dorsius in bi ovibus prael ositionum formis ἄν prae- sortim et a et re o disponendis. Nam quod anapae 8108 ita vitaro studet in trimetris iambicis, re et agit, opin0r, quippe quae te in eos Versus ubi iusmodi composita in libris tradita sunt bene quadret: Eum. 68 τοῖς cist recto 'alvo'Is NU Oρχ 91 asci. Ag. 305 πει πουσι M ἀνδαίοντες ἶ φθονέω ιενει. Ag 599: ,si 0ξεν, si πίπτει δ' res φαγγῆς Est 0ν. Trach. 335 a DTου γε πρ υτον βαιὸν sιsιείν GO, Ore 9ς. Idum valo do iotra motro trochaico et S. 363. Sed tribrachos quoquo quod removere Montatur re Stituendis formis brevioribus, nimis novit in odi eum memoriam qui bis tantummodo in eiusmodi condicione apocopam

Ch. 84l: ιορον δ' 'Oo εστου a feto si φερειν ὁ φιοις; )in his autem versibus bono X plicatur rarior praepositionis forma e summa illa gravitat quae nos in Darii vaticinio ot Aogisthi simulato dolore. Ceterum hoc adiungimus, in duobus vocabulis indo ab Homeri aetate apocopam legitimam fuisse in a Tya νειν ut ντελλε ιν δνεολι , quibus in verbis breVior praepositionis forma ita cum ipsa stirpe coaluit ut paene una et Simple VOX X stitisse viderotur. In canti eis vero etiam praeter Compo Sita praepositionis apocopa siti habes igituri sis ενει El. 39T. r. 528. 649. εα altite νει Prom.

59쪽

legitur praepositionum genus a Volgari Sermone plane alienum: παί, διαί, καταί, παραί, qui locativi cum ab antiquissima sine dubio aetate X stitissent, temporum decurSumagi magi Sque X Ole Seentes e oratione pedestri plano exstinguebantur, arti poeticae consuetudini propter mensurae commoditatem Sati QOmmendabantur, ita amon ut solum facti ex Homeri carminibus in omnem poetarum usum transiret, i 3' rarius Sur paretur asias, ta ne Homero

quidem probaretur. Unde sit ut rea in diverbiis quoquo tragoediarum inveniatur, dici non legatur nisi in anticis,

Zara et παροι pauci relinquantur eo inpositis e vetustis

146 Eum 1015. pro ἐπιανδιπλοίζω, qua Onieetur HermannuSeodicum seripturam aperte Vitiosam ἔπιδιπὶ toto satiar sibi videbatur, Dindorfius recte scripsit πος διπλοίζω. 147 Sie orsonus pro reos βασι α.148 Ha0 Trietini est mendatio in eod. Si πιιού. 149 De partieulae παί usu apud Homerum f. Laiocheaetis chr. f. OeSterr Gymna Sion 1861, p. 337. 150 Praeterea recto Brundkius in cantico S0phoeli El. 19. pro υποκειμενοι reStituit παὶ κειμ ενοι - Apud Aristophanem duo hoc in genere habemus exempla estque simillima:

60쪽

Composita autem inVeniuntur haec: καταιβατης Prom. 359. VOeabulum Sollemne et e poesi

lyrica in Atticorum linguam translatum. i. παραιβαταν Eum 553. e. VOX Homeri est, es. l. V l32. Similitor tror 'β praepositio Dorion et pica praeterp00sim lyricam h 3 fabularum quoque o cantica et diverbia

sud dubitari vix potest quin haec ipsa verba παὶ πτερυγων imitationem quandam contineant aut lyriei cuiusdam poematis aut carminis popularis; quod ptime perspexit Seholiasta, qui ad Ach. V. 70. δε τροπος, inquit, ποινὶ κος μιμει rαι ε το μέλος. Si demum explicatur genet Dorieu κιχλῆν. 151 Minime probanda videtur Hariungi audacia a temeritas, qui omnes eos locos eosque haud ita paveos, ubi leguntur Ἀμί, d , Corrupto eSSe ratu hane picae poesis similitudin mis fabulis Atticis

plane XStirpare eonatur, alia forma epies et permultas in suspicionem Oeare neque potuit neque a USUS St. Omnino autem si usquam, in eantieis eiusmodi verba certiSSime Onna mala sunt.152 Cf. Aristoph. P. 42 2 1ιος καταιβα TO U.

153 Quam facile or o oor nasei potuerit, optime perspicitur ex summa illa liquida ρ volubilitate qua effecit ut modo huc modo