Quaestiones de graecae tragoediae dialecto. Dissertatio ..

61쪽

Quamquam huius quidem pronominis latius patetis Sus, quippe qu0 diverbiis quoque Vel propter metri opportuni

155 Sie Triclinius pro ἐμῶ - Αnt. 1141. Oeckhius rente Oeem non restituit ἀ μα Phil. 863. indorfius pro lucr SeripSit ψι g. 156 ti in litura, haud dubie pro . Dind.)157 Si Triel pro uo ν. - 158 In M. Si cel ιῆς. 159 Apud Aristophanem legimus τεαῖς et τε ι in precationibUS

62쪽

El. 309l: δειοὶ και πλουτί0 τεων ἐχυρ υν certis Simn Hormanni coniectura. i β' In uno pronomine a pauca servata sunt digammatis vestigia, quod eum in poeSi pies Saepenumero Uam Vim Re pote Statem Xereuis Set, rupuit lyri eos quoque poeta invocabulis haud ita paucis manserat. Miatus igitur occurrit

omne nune eeeperunt formam δε pro eo dicum scriptura aperte mendo Sa ea cum neque ullo poetarum tragi eorum loco neque in lyri eorum carminibus inVeniatur, non omni caro dubitatione ista Triclinii emendatio, praesertim eum utique offensionem moveat hiatus. Alia quaedam particulam epi ea et lyrica Path admodum raro invenitur in stabulis Graecis praeter cantica non invenitur; habes enim Ρers. 633 ' ιει tot μακ&ριτας Godctist 0ν ast λευς. Ai. 172: GL 2υροπολ Ῥέος APTEs ις. . .

160 In cod. a. St των Praeterea Hermatinus et indorsus r0stituerunt τεαί C. 34. pro σαί et αρ' iσὶν ἀπογονοί τε καί

161 o Her annus Summo iure seripsit pro σοί. 162 In eod. M. Si γαρ οἱ.

164 Cf. v. e. Pinii Pyth. IV, 7 ἡ ρα Μηδείας πεων στίχες. P. IX, T. I, 38. Aristophanes tu uno uno oeulam usurpavit loco eoque ex Homeri carminibus Sumpto P. 274. συν ' βαλον ρινους τε καὶ ἀσπίδας ὁ ει αλος σας; f. l. A 44T.

63쪽

ibid. 77 η eo κλυτ υν ναρ υν φευ θεisa. . . ibid. 954 γ ρα κελαινέ07rαν θυs ον εφυβρίζει. Denique de particulae ἰεν origine quoniam iam disputavimus . , nunc SupereSt ut ingula huius Voculae, quae ipsa ex Homeri carminibus in poesis usum reeipi coepta est, adiungamuS X empla Singulare quid et gravius in anon inesso et verisimile videtur e eo, quod nisi ante eonsonam non legitur, i 'β troeliae igitur, praeter voeabulorum αεί es ἰεί mensuram iambi eam et Spondat eum, affert op portunitatem, et e ipsa illorum Oeorum natura ubi Oecur rit ἰεν, manifestum est. EXStat igitur ἰεν in canticis

64쪽

0 antiqui0r illa lingua consuetudine Servatae essent, stabularum Atticarum desiverint antica, a diverbiorum tenuitato abhorruerint.

scripturae 'Awri ἀ ελιγιο, κύλλισιο ε Taπυλτ φανεν, quae Seriptura quoniam eum numerorum elegantia et Sententiarum gravitate Optime Congruit, neScio an praeferenda sit volgari formae αελίου. Nec quidquam obstat quominuSAi 2I0, qui versus in libris sio seriptus est: nai Tot u ρυγίου ελευταὶ χος, reeipiamus eum Bergilio et Din- dorso aptissimam aeger coniecturam Φρwγιοι O, quaomon datione meliu eon Sulere Videbimur numerorum rationi, quam si Brunckium Aeeuti Seribamus ελλευτ&PLOς, nuSquam enim On Sonarum duple Sive pronuntiatio sive seriptio a poetis tragicis usurpata est nisi in trimetris ad xpodion- dum numerorum iambicorum CurSum, Ut Sopt. 488 ffreno it ἐδοντος χίjμα καὶ ιεγας τυπος. ib. 54T IIa ρθεν ore aio 'Aoκ o δε τοιος δ' ἀνί o. . . Ch. 049 φαιοχιτ c0νες α πε ΠλεκTayy id Pal.

167 Cotorum f. Pind. l. II, 23 Kάδριοι et multa alia. - Qui apud Aristophanem leguntur eiusmodi genetivi, ei aut Sunt canticorum Vesp. 152l. καὶ θῖν δελος τρυγέτοιο, aut in loci HO- moriois P. 1090. ως οἱ μεν ιεψος ἐχθρον Πωσά/μεῖοι Πολέμοιο, aut in oraculis Eq. 1016. ἴαχεν ἐξ ἀδυτοιο διὰ τριποδων ἐριIίμων.

65쪽

Tortia declinationis hae simi formae plecto: ἀνερες Tr. 3040. h. 09. γερων Sup. l. R. 869.1 ιατερος Sup. 39. ιατερι C. 4 Si, quae Xempla, ut Supra Significavimus, omnia sunt Canticorum. ih Quamquam etiam hae in o Euripides longius progressus in

diverbiis quoque dixit si ethso or. 423. 99 158 9. γυ- γα τερος ibid. 752.

Seeuntur ευ κλέα et νηλε se more Homeri eo per elisionem Riteri u voealis ε saeta e ευκλεεα, y λεεa, eum Attici per Contractionem vocalium se efficere soleant ευκλεβ

quorum tragieorum normam transgreditur, χειρεσσι Surpan S

168 Cf. ind. l. I 66. ἀνερων. Nem. IX, 4. μαν ti. In Aristophanis comoediis inveni sue: ἀνgρες V. ST: Πτηνες tu μέριοι, ταλαοὶ βροτοί, ἀνέρες κελονειροι, in Ompellatione illa iocosae gravitatis plena ἀνέρων q. 1295 φρεπτομενον τὰ χωνυυντων ἀνέρων α); νερος Ran. 706 εἰ ὁ ἐγώ ορθος δεῖν βίονα νόθος α), quibus verbis poeta imitatur tragoediam; f. aueh. D. tr. 1 p. 574. et Ribbeck ad h. l. 169 Pindari afforro xempla non pus St. Sed Ari Stophane S

66쪽

Terminationem ιεσθα in omnia OeSi gener OSSereceptam non Si quod demonStrem quod ut efficeretur non paullum ornenti erat in ipsa eiusmodi orborum natura quasi iambica et trochaica his irast εσθα εἰ ἡμιε09G. Quo fit, ut pauci S Sima eius torminationis Xompla habeamuSin Oe Si lyrica, unum inveni an et so Pyth. X, 28. - , aue in tragoediarum eunti eis: Πε-λα os εσθα Sept. 44, ios ε icta Sup. 59. 7rεισόsιε γα

170 Plurimos eiusmodi oristos legimus apud PindRrum V. e. Pyth. I, 33: λεσσε Ol. X, 25 ἐκτίσσατο); apud Aristophan em

67쪽

non esse mira Undam contractione ortos X β η αν, ὁρ&σαν, sed limplieiorem retinuisse ex ipsa verbi stirpe formationem inter Omne nunc eon Stat AnapaeSto autem

quantopere X pediant hae formae breviores in poesi lyrica frequentissimae, facile apparet. Similis si ratio forma τυφλ 0θεν Ant. 973; sic enim aptissime se facillim Curtius ii semendavit librorum scripturam τυφλουθεν αγοίας δάμαρτος Noe me OVet, quod nullum praeterea apud Sophoclem exstat hiatu passivi vestigium, quum eam formam minime abhorrere inn-ticorum indole atque ratione et seri simillimum sit e Pindari multis exemplis, ut Nom. II, 22. Isth. II, 29. Ei ιιχθεμ P. IV, 69. φυτευθεν N. X, 66. σταθεν, et paene manifeStum ex Euripidis quodam Versu Hip. 247 i reo M κρυ φθεν καὶ το δυσεγηνον τερας, ii r nisi quod hae quoque in re Euripides canticorum selegantiam in diverbii intulit modiocritatum. εμι ιεν infinitivus in uno legitur tragoediarum Grae

Elιμεν, ubi Optime O Xeusatur et Xplicatur VOX epica, quod universa hae sententia non tamquam ipsiuS Oetae pr0pria profertur sed ab antiquioribus viris sapientibus Sumpta est. ii δ)171 Ind. Leet. iel. 1855 56 p. VII.

172 Apud Aristophanem duo nunc leguntur eius Ormne Xempla, sed alterum sumptum e poesi piea P. 1283 ἐκορ εσθεν alterum VeSp. 662. κατενασθεν reStitutum eoniectura estque admodum dubia, si quidem omnis ab ho loe abest orationis Homerida similitudo. 173 Simili quadam Aristophanes usus est forma δομεν V. 73.

69쪽

ερυτο R. 135 c. ερυτο κανεσωsεν, OUdE E χαρένTΓρGGGων, quam formam Homericam e Stirpe ερυ derivatam iuro indorsus restituit pro librorum Seriptura ερρυτ a numerorum ratione aliena. Adicimus unum genus formarum epicarum rariSSimum cum in omni Graecorum poesi tum in arte tragica verba iterati Va quae Oeantur, quorum Verborum

exempla apud Sophoclem exstant tria, eaque in canticis quibusdam quae Omnino multum in se habeant splendoris epici:

Augmenti denique ratio et condicio haud paullum viris doctis exhibuit difficultatis. Fuerunt sane, qui etsi

nonnulla Verba, ut νωγα, καθευδον, καθεζόsιην, καθ UM VSemper apud poeta tragico carere augmento minime ignorabant, latiu tamen eam rem patere pernegarent: Or-

sonus inprimis et Elmsl0yus. yyyy Quod quo iure factum

179 CL Pind. I. III, 28. . , 59. φθιμενος - τάμενος I. V, 49. 180 In cod. est βλα GTεσκεν.181 Apud indarum inveni κυλινδεσκοντο . IV, 209; o σσεσκον ibid. 226 κοάτεσκε N. III, 52 apud Aristophanem gyci πάχασκον Ρ. 1070. in Vatis hexametris: εἰ γὰο μὴ Νυsupcit γε θεαὶ Βάκιν ἔξα

70쪽

sit, facillime opinor ex ipsis huius rei exemplis qualia leguntur in codicibus intellegetur. Sunt autem in diverbiis tria horum Xemplorum genera unum quod Um QRm Vocem antecedat non Vocali S, Sed ConSona, remOVeri non possit nisi coniecturarum audacia Aesch. 0rs. 4l6: χαλκοσTostolς J aio νι', εθρaυον ἄντα κω Πήρη στολον , quam mutuae caedis descriptionem breVem ideoque gravissimam corrumpit orsoni et Blom-fieldii conio tura παισθε νε', pro qua ipse sententiarum neXUS certe π&ιόl ενον praesens OStulat.

χανεῖν, ubi perverse Schuelgius lisionis adiecit signum: υκλoi et To, alii scripserunt κυκλουντο. Pors. 506: φλογί ' I in τον M a ἀλλγηλοισιν χηυτυχειδε τοι citis a quo loco prorsus abhorret notio oristi, quem intulit Blomsoldius επιενον. i g)Sed hae coniecturae ut ad poetae et sententias et Verba