Aeschinis in Ctesiphontem oratio.

5쪽

AESCHINIS

RECENSUIT EXPLICAVIT

IN AEDIBUS B. G. TEUBNERI.

7쪽

Codicum omnium ad Aeschinem adhuc conlatorum nullum aut tam bonum esse quin aliquotiens nos falleret, aut tam malum unde non aliquid interdum utilitatis peti p08set, cum F. Franke multos abhinc annos Statuisset idemque SaepiuS etiam monuiSSet, magna nuper cum industria F. SehuligItalorum bibliothecas perlustravit, moX quae noVa ibi reppererat, splendidissima et amplissima editione evulgavit. Verum enim vero tantis molestiis laboribusque etsi vetusta scholia magna ex parte aucta et dilatata sunt, at tu emendationem orationum ipsarum nihil magnopere conmodiredundarit. Nec profecto hoc mirum est. Nam qui adhuc

in bibliothecis delituerant codices, minores sunt Vel aetate Vel dignitate eis, quorum notitia admirabili I. B0kkeri studio atque industriae debetur. Nec in aestimatione codicum Sehestgius progressus est ultra Seheibium et Frankium'). Nihil aut0m ad Scriptorum emendationem profici posse, nisi adcurata et

intellegens codicum adcesserit discriptio, nostra memoria inter OmneS Satis conStat. Quodsi ex novis codicibus nihil subsidii ad criticam Aeschinis emendationem parari poteSt, eo maiore studio 0portet incumbamus in eam quae8tionem, quae de Origine et cognatione codicum instituenda est. Huic enim officio adhuc satis factum e8Se equidem pernego. Nam cum I. Behher pro sua scientia et subtilitate quid quoque loco vel Aeschinis vel Graecorum consuetudini aptissimum videretur, feliciter eX copiis suis constituiSSet, mOX eX-stiterunt C. Scheibo et F. Franke, qui cum selectionem illam et varietatem ab artis eriticae Severitate abhorrere Viderent,

auctoritates singulorum codicum ponderare coeperunt. ) Cf. C. Scheibit observationes in oratores Atticos, Halis Sax. 1836 g 2. Frankii ed. Timarch. Cas Sel 1839 p. IX. Editio al

tera Quedi. 184 6 invito et in Scio auctore expreSSR e St.

8쪽

Et Frankius quidem tria codicum genera diScripSit, quo

dicum volebat, qui partim pr0pter interp0lationes partim propter scripturae neglegentiam haud multum ad Aeschinis emendationem conferrent: ehlies. Tertium denique genus eos codices conplecti arbitrabatur, quos medios appellaVit, qui cum Saepe optimis libris nihil cederent atque interdum soli optimas lectiones praeberent, tot tamen locis depravati viderentur, ut ipsi per se parum. auctoritatis haberent: phqdis. Atque hanc discriptionem omnes deinceps Aeschinis editores paucis inmutatis conprobaverunt. H. Sauppe quidem in

Epistula eritiea 6) ita existimat: hAeschinis codices isse ceteris

integriores esse facile intellexeris, codicem i orationis Secundae et ekl orationis tertiae interpretum et grammaticorum additamentis atque mutationibus valde corrupt08 eSSe, hoc quidem profecto certumSt, non est arbitrarium, veriun adfinitatis gradus adcuratius indieare et quo modo Om1eS inter Se cohaereant explicare non possis '). Eximia talis viri auctori tate nihil profecto mirum videbitur, Si F. Schulfg nuper enu-dem viam quam Franke aperuerat fortiter tenuit, nisi qu0d pro tribus iam quattuor librorum genera constituit arbitratu Suo. Primum in hac discriptione vituperandum mihi videtur, quod librorum varietas non satis pro singulis orationibus distincta est. Eosdem enim libros aliam dignitatem in secunda aliam in tertia oratione obtinere video: singulis igitur orationibus propria8 quaestiones adhibendas esse puto '). Deinde codicibus parum inter Se conparatis auctoritates quuedam constitutae sunt, origines et adfinitates eorum qui aut consentiunt aut inter Se discrepant prorsus neglectae sunt. Frankius ipSein Lectionibus Aeschineis et in praefatione alterius editionis

Teubnerianae pristinam suam rationem Saepe relinquendam Sibi esse vidit, quamquam aestimationem illam codicum ipsam sal Sam eSSe nondum perspexerat. Instituerat enim diligentis-Sime grammatica8 quaSdam quaestiones. Unde factum eSt, ut eo S codiceS qHOS Optimos Olim esse censuerat multis iam locis deprRVatOS eSSe, rurSuS quos deterrimos eSSe voluerat veluti ekl, multis locis veras suppeditare et integras lectiones intel-

Idemque vir doctissimus iudicat in ed. Tur. p. III: Omnes Aeschinis codices ut inter se diversissimi sunt ita a veritate et integritate omnes longissime absunt.' ) Codices ekl ad Ctesiphonteae emendationem omnium Pluri

mum Valere arbitror, ad legationis orationem paulo minorem eorum

dignitatem esse iudico. Timarchea quidem suis ac propriis libris di in ita stare videtur, ut cum ceteris diligenter conparati eXRmi

nentur.

9쪽

legeret. Hanc rem Subita morte perSequi inpeditus est. Nec enim dubito, quin vir illo doctissimus, si diutius quaerere licuisset, tandem aut ad veri notitiam aut ad erroris confessionem perVenturus fuerit.

Steterunt autem ab altera parte haud pauci, qui contra atque Scheibius Savppius Frankius statuerant, codices ehi aut maior0 aut pari dignitate esse iudicarent: in his honoris causa conmemoro L. Spengelium, C. G. Cobetum, I. Bahium, H. G.

Hamaherum. Quorum tamen nemo hanc quaeStionem proprie sibi sumpsit absolvendnm. Ego supra iam indicavi, quid erroris Frankium conmi-Si8Se putem. Non ille explicavit, quo adfinitatis gradu singuli codices e dicumque familiae inter se cohaererent, Sed pro Rrbitrio, quid quisque dignitatis et - auctoritatis habere videretur, pronuntiaVit. Qua in re quam multos admiserit errores, qui veteres Quaestiones Aeschineas cum noVis eiusdem viri Lectionibus Aeschineis conparaverint, facile credo intellegent. EXaminaverat enim singulos codices diligenti8Sime, at suam cuiusque auctoritatem Vel eX praeiudicatis Sermonis graeci opinionibus vel ex eis locis iudicaverat, ex quibus ad certam sententiam nihil aut peti aut effici posset: hine multitudine lectionum quae aut casus ludibrio aut librariorum consuetudini atque intellegentiae debentur conmuni, VeritatiS luX Ob

Quare novam mihi viam ingredi nunc prop0Situm est, qua etsi non ad ipsam veritatem perveniri ut quam proxime tamen accedi pOSSe confido. Ac primum quidem Statuo: omnes Ctesiphonteae codices qui adhuc innotuerint eae uno eodemque fonte tamquam casite fluetisse. Omnium igitur unus et conmunis habetur archetyFus. Hoc ita esse facile cognosci potest eX maiore laeunta omnium codicum conmuni. Exstat aut0m illa laeuna g 159: ἐκεινο υμας υπ0μνησω βουλ0μαι, ora Λημοσ/θένης Ου την ἀποστρατοπέδου μόνον τάξιν ελιπεν ἀλλα καὶ την εκ της πόλεως .... τριηρη προσλαβὼν υμῶν καὶ τους ' Ελληνας ηργυρολόγησε. Hanc lacunam primus investigavit I. ReiskiuS, nunc nemo eStquin aliquid deesSe concednt. Possim etiam alias adferre lacunas omniumque librorum

conmuneS, quarum eum nullta tum certa videatur, ut non ali-

qua dubitatio relinquatur, illam unam conmemoraSSe Satis habeo.

') Ac priore loco in Conmentariis dubitavi, utrumne lacunam an interpolationem statuendam esse praestaret. Nunc καὶ delendum

10쪽

VI PROLEGOMENA. Quodsi omnes libri ex uno archetypo fluxerunt, l0008 maxime depravatos ae paene desperatos in omnibus libris, si Ρnon eXceperiS, eodem modo ScriptoS eSSe Veri simile est. Et hoc quidem librorum nostrorum condicione valde confirmatur. Huc pertinet g 101, huc g 166. Denique si quae in

archetypo fuerant interpolationes, eae dubitari non Ρ0test quin omnes deinceps libros infecerint. Sed de hae re paulo post

separatim disputaturuS Sum.

poribus ut Demosthenis ita Aeschinis exemplaria exstitisse Atticiana: Θυστιον' Αἰσχ. κ. Κτησ. πόλις ελ της Αἰτωλίας, καθά φησι Λίδυμ0ς επαγόμενος μαρτυριον εκ της α Nικάνδρουτων Αἰτωλικῶν. ημεις μεντοι εν τοῖς Ἀττικιανοῖς δια του τ

partim θυτειον partim θυτεων legitur, nuSquam aut θυστων

Quod cum ita sit, si ex parva re coniecturam facere licet, archetypum 110Strorum librorum genere propinquum fuisse Attidianis exemplaribus admodum probabile est. Hactenus de conmuni codicum Origine: nunc ad generum iam descriptionem me conVertiam. Codicum genera discripturis omnium primum QRVendum eSt, ne eX parVis VitiiS, quae omnium librorum conmunia Sint, iudicare audeamus. Qua in re certiora indicia nulla habemus quam lacunas. Exstat autem huiuscemodi vitiorum in Ausehinis libris haud eXiguuS numeruS.

Ac primum quidem 20 καὶ τον εκεῖ - αγει om. ehthdfg Barb., servat abegmnorZ Vat. Laur. Flor. Deinde 24 0mblema habetur in abgmnhed11 Vat. Flor. Barb., deest in ekl Laur. Nec magis 8 Verba και τη πόλει, quae pro emblemate habentur, desunt in ekl, in ceteris Omnibus leguntur. Tum g 55 d0sunt in eklg' οποίου - κατηγορῶ, SerVisita Si mi in ceteris. Ρraetereis 62 omittit ekl: και της συμμαχίας, habsint coturi. Rursus 82 omittit καὶ Γανιάδα Laur. agmu, ServaVit cum ceteris ekl, praeterquam quod in ceteris Γανίδα, in his illud legitur, quod proxime ad Harpocrationis Seripturam Γανιάδα aededat. Et g 87 in solis okl omittitur emblema:

esse cenSeo: Fingent autem aliam quandam rationem prorsuS diversam et contrariam huic quem conmemoravi pudori. Nam ετερον eSt diver-Sum, ἡπεναντίον contrarium. At contra φ 212, nisi Aeschinem infantem fuisse credas, lacuna ad Westermanni coniecturam explenda

est. Praeterea cf. ad g 38 L. Spenget ad Varron. p. 638, ad g 15 Iibid. p. 637 Sq. De Atticianis exemplaribus cf. ad g 122.