Aeschinis in Ctesiphontem oratio.

11쪽

PROLEGOMENA. VII δεξιουμενος καὶ, quod convincitur etiam Prisciani auetoritate. Lacuna est g 95 in ekl: τας - τετταράκοντα, plena eSt Seriptura in ceteris omnibus. Maior lacuna est 109: καὶ χειρὶ - αρα in solis ekl, g 116 εἰπεῖν - συνεδρι0ν om. ehi, in ima pagina li, habent ceteri, g 132 om. 0klli: ἀνελπίστων καὶ, Servant ceteri, g 156 om. ehth: των ἄλλων, habent ceteri; 171 habsint pe0kllis My Vat. απ εἰσαγγελίας, Om. CeteTi; g 175 om. ehi: κοάτοι - γραφαί, servant ceteri; 209 om. 0klli: ἐκ της π0λιτείας, Servant ceteri; g 239 habet eklh: 0 ὁημος, Om. ceteri. In duabus lacunis k cum ceteris c0nsentit g 140:ον - πόλεμον, g 186: ἴτησαν - εδωκεν.EX hoc Satis magno numero lacunarum illud effieitur, codices ekl et agmn suam ne propriam cognationem habere, ceteros codices utroque genere miXtoS eSse, minime autem h

haee videntur:

II agnin B. III M mixtum reliquorum genUS'). Quodsi duo genera integra ex uno fonte derivata Sunt, tertium autem genus ex his duobus conpositum Videtur, ad ipsam Aeschinis emendationem, h. e. ad Veteris archetypi ΠΟ-titiam priora tantum illa genera A et B) valere apparet '').

Pervenimus iam eo ut duplici codicum genere, eX quo archetnii naturam cognoscere liceat, constituto deindeps quae- TnmuS, utrum genus maiorem integritatis fidem habeat. Ac primum quidem Sic statuo, archetypum iam librum multis emblematis depravatum fuisse, qua de re ins a mihi diSSerere proposui. Quare maguHS interpolationum numeruSΠ0n minus in hoe quam in illo genere invenitur. Haec autem vitia magnam partem orta sunt ex interpretamentis Vel in margine adseriptis vel inter versus adipositis. Haec fere omnia in utrumque librorum genus manarunt, Sed aliter stu-Xerunt in unum, aliter in alterum genus. Etenim habemus') Licet igitur hoc stemma adumbrare: Codex Archetyp.

' ) Scripturae consensum in singulis codicum familiis editione mea ita ante oculos positum credo, ut exempla iam adferre nihil adtineat. Inutilem librorum molem satius duxi abicere.

12쪽

VIII PROLEGOMENA . non modo duplex genuS librorum sed duplicem recensionem

vel recognitionem. Et alterius quidem exempli auctor B)maiore doctrina et audacia instructus erat quam ille qui eam recensionem confecit quam littera A Signavimus. Hane rem vel uno exemplo inlustrare licet. Nam cum in archetypo g 27

και κτησιφῶντα

scriptum fuiSSet: τουτων υμῖν αυτον δημοσθένην μάρτυρα παρεξομαι, transiit hoc quidem in A: τουτων υμῖν αυτον δημοσθένην μάρτυρα καὶ κτησιφῶντα παρεξομαι, at in B emendatius legitur: τουτων υμῖν αυτον δημοσθένην καὶ κτησιφῶντα μάρτυρας παρέξ0μαι. Haec emendatio multos etiam recentioris aetatis grammaticos fefellit'). Videlicet singula verba ita conglutinata sunt, ut nisi totam quae Sequitur Sententiam ae- curate eXpenderiS, interpolationem involutam aegre detegas. Qua de re nunc quidem nemo dubitat. Videmus igitur, unius recenSionis auctorem non Sine uliqua fide et religione quae verba invenerit vel intra vel extrae

versus ea integra tran8ScripSiSSe, alterius autem recensionis auctorem grammaticum fui88e, qui non modo praedicati numerum emendarit sed ordinem etiam verborum ad conmunem normam inmutarit. Atque eandem doctrinam eiusdem grammatici deprehendisse mihi videor g 224. Ubi cum in archetypo libro fuis- κατ' ἀνδρος φίλου καὶ ξένου Set: καὶ την δεξιὰν ενέβαλες, recepit A: καὶ την δεξιὸν ενέβαλες κατ' ἀνδρος φίλου καὶ ξένου, at contra in B legitur: καιτην δεξιὰν ενέβαλες ἄνδρα φίλ0ν καὶ ξένον ποιουμενος.

Quibus ex exempli8, necedunt autem permulta alia, quanta cum licentia grammaticorum in Aeschinis oratione grassata sit audaeia et libido, luce clarius apparet. Etenim eodem illo

μην0ς θαργηλιῶνος δευτέρα φθίνοντος εκκλησίας ουσης ἐγραψε Λημοσθένης αγορὰν ποιησαι των φυλῶν κτλ. Quid igitur 3 Aquidem habet simpliciter: μην0ς θαργηλιῶνος, B autem non

) Interpolata scriptura defendi potest conparatione eorum quae deinceps leguntur: καί μοι λέγε τὰ νημφίσματα, non τὸ ψηφισμα:Demosthenem tum cum Ctesipho rogationem tulerit rationis ferendae officio inligatum fuisse conprobari videtur simul eX Demosthenis et ex Cisesiphontis legibus. Sed Ctesiphontis lege ad hanc rem nihil opus ost. Demosthenis autem duo testimonia Supererant: primum illa lex qua tribus murorum curatores creare iubentur, deinde plebiscitum quo Pandionis tribus hoc munus Demostheni demandavit Haec fuerunt quae Aeschines recitavit τὰ ψηφίσματα.

13쪽

modo docte correXit θαργηλιωνος μηνος Sed etiam addidit εγραψε ψηφισμα δημοσθένης κτλ.Nec minus facile vitiorum progressus 30 animadverti possunt. Ibi in archetypo Scriptum fuerat: ἐαν δ' ατελη τις

τους υπὸ του δημου κεχειρ0τονημένους και τ0υς κληρωτους αρ- χοντας, καταλειπονται, 0υς αι φυλαὶ καὶ αι τριττύες καὶ οι δη- μοι εξ αυτῶν αἱρουνται τα δημόσια χρηματα διαχειριζειν, dique in margine adscriptum fuerat: τούτους αἱρετοῖς αρχοντας εἰναι. Haec omnia transscripsit A, B autem cum ι adscriptum parum intellexisset, primum sibi finxit αφεληται ex ἀφεληι, deinde partim καταλίπωνται partim καταλειπεται, ut Sententia marginalis cum ceteris sententiis coalesceret. Vidimus supra

dinem Verborum adcommodaSSe, Sed Suo etiam ingenio nova

additamenta egeogitasse. Illustre huius Studii exemplum est g 172: οὐκ0ῶν απο μεν του πάππου του πρ0ς μητρ0ς π0λέμιος αν ειη τω δημω. Ibi eum de materno tantum nVO Sermo fuisset, de altero cogitari non potuit. Quare cum verba illa inelusa desint in A, dubitari non potest, quin B et invenerit et addiderit. Nam in archetypo si illa supra lineam fuissent adscripta, essent etiam in A Servata. Quamquam negari non p0te8t, interpretamenta aliquot archetni in margine adscripta ab A praetermitti, a B in ordinem recipi potuiSSe. Omnis dubitatio exempta est 211. Ibi vera et Simplex lectio archetypi fuit huiusmodi: οὐ γαρ δεῖ εφ' οἷς ηπόλις εκείρετο, ἐπι τουτοις εμε στεφανουσθαι. In eodem nutem archetypo Seholion erat ex Lysiae epitaphio 60) additum: κείρασθαι idem fere quod πενθησαι valere. Inde Avidelicet: εκείρετο καὶ επένθησε. Quid autem ΒΘ Nimirum temporta congruere inter Se Volebat. Quamobrem correXit: επενθησε καὶ εκείρατο. Quid igitur C. Sehoibius 3 Illo A interpolati0nis arguit'), quod in illo genere duo verba reeto et volgari ordine c0nlocata essent: dici enim Solebat εκείρατο καὶ επενθησε, non inverso ordine επένθησε καὶ εκείρατο l O miserum illum magistelluml Verba quo ordine continuari scilicet deberent sciebat, non sciebat a0ristum et inperfectum temporta in una eademque Sententia consociari non po880l SiquiSquam, certe non Α sed B pro sua scientia correxit. At

haed erat Seheibit et Frankii ratio: si quid falsi et pravi inelit invenissent, istos codices deterrimos esse clamitabant, Siquid recti occurrisset et veri, videlicet interpolatoriS acumen sibi deprehendisse videbantur, aspernabantur integritatem, Pra-

observ. in oratores Atticos p. 13.

14쪽

Primum g 140 B0hherus ex Α receperat: καὶ οἱ πεζοὶ καὶ οἱ ἱππεῖς, cf. 88, quamquam in B reppererat κιὰ οἱ ἱππεῖς

κιὰ οἱ πεζοί. Contra hane sanam Behkeri rationem sic rati0cinatur Seheibius: quasi vero tam anxii fuissent cum Graecitum maXime Aeschines, quem omnino neglegentiorem in dicendo fuisse videmuS, ut dicere eis exempli gratia non liceret Οἱ ἱππεῖς καὶ οἱ πεζοὶ, quod praeter libros Saepius interpolat0s 0hkl omnes codices habent in Cte8yth. 140, qu0niam οἱ πεζοὶ praecedere vulgo Solenti Alterum exemplum est 73. Recto ibi ponitur in A: ὁ γαρ μισαλέζανδρ0ς καὶ μισ0φίλιππ0ς υμῖν ουτ0σὶ ρητωρ δὶς επρεσβευσεν εἰς Μακεδονίαν, prave legitur in B: εν Μακεδονία. Quid ita, inquit Frankius, desero meos libros 3 Tam certum est enim, etiamsi exemplis demon8trari non possit cf. tamen Bern-hardy Synt. p. 350), πρεσβευσαι ἐν Μακεδονία recte diei eum qui in Macedonia legatus fuerit, ut non dubitem quin etiam UI 145: πρεσβευσειν μεν εφη 0π0υ αν αυτῶ δ0κῆ Sic agmuelli,

praef. ed. nit.: εἰς Μακεδονίαν cum elii Bela erus, recte: sic AeSchines semper, cf. III 145. II 134. 146. III 138. I 120. H 149. 164. III 162. Rudiit igitur Frankius ad sanam iudicii rationem, sed prioribus tamen illis Scriptis mirum quantum Aeschinis emendationi nocuerni. Revertor illuc unde digressus sum, alterius generis Bauctorem et doctiorem et audaciorem fui8Se quam A. Habemus 205 haec: Ουτω δη καὶ τ0ν Λημοσθένην αζιώσατε ἀπολογεῖσθαι πρ0ς τον των υπευθύνων νόμον πρῶτ0ν,

λέγω

πρ0ς τ0ν περὶ των κηρυγμάτων δευτερον, τρίτ0ν δε το μέγιστ0ν, ως ουδε ἀνάξιος εστι της δωρεῶς. Atque hanc lectionem archein i credo repraesentat A. Contra B, ut Verbum λέγω cum Sequenti Sententia consociaretur, correxit: τρίτον δε τομέγιστον λέγω, ως ουδε ἄζιός ἐστι της δωρεὰς, atque insuper

Pro προς τ0ν περὶ των κηρυγμάτων δευτερον figura sublata emendaVit: καὶ τον περὶ των κηρ. δευτερ0ν, ubi ex M qu0que cogno8citur, in archetb 10 καὶ non fui8Se. Contra praVam generis B correctionem recto haec monuit Hamaherus ''): Aeschinem cum rudi Hus e osuisset, quod accusationis c 'ut Demosthenem primo loco refellere olforteret, quod Secundo, p08 'in Aeta Soc. gr. II 40. ') Mnemosyne I III a 6. l

15쪽

remo qua de re eum tertio loco assere fas esset, dirisse pulum est. Num quid Aeschines ipse tertio loco dicat, nihil ad nos, de Demosthene eiusque apolossia astitur. Quare correxit Ha- maherus: τρίτον δε το μέγιστ0ν λεγετω, ώς ουδε ανάοιός ἐστι τῆς δωρεῶς. At neque λέγειν pr0 επιδεικνυναι hoc loco conmodum est . neque cum iSt0 inperativo coniungi pote8t το μεγιστον noque etiam interpolationis origo host modo Satis explicatur. Similiter mutationis pravitas in B elue0t g 168: εκείνως δε απολάβετε παρ' αυτου τ0ν λόγον. Haec Verba nee ipsa per Se explicari Ρ08Sunt nee cum reliquis Sententiis congruere videntur. Vitium autem quem ad modum natum sit, facito intellogitur. Nam cum antea Aesehines de sonora Demosthenis eloquentia dixisset, adiecit B ad nomen λόγον artieulum τόν. Qui recte deest in Α, qua re fit ut iam non orationem aliquam, Sed rationem animis instituendam intell0gamus: λόγον ἀπ0λαβεῖν παρά τιν0ς igere rationem ab aliquo. Atque hane Sententiam veram eSSe apparet eX eis quae SubSequumtur: εγο μεν μεθ' υμῶν λογιουμαι.

μοσθενης εις την πολιτείαν παρελήλυθεν. Huius autem verbi praepositio cum conpendio expre88a fui8set, recensionis A una pars descripsit προελήλυθεν, altera Par8 πρ0σελήλυθεν, unuScodox h servavit παρελήλυθεν. Huiusmodi permutationes sae-Ρius eX conpendiaria Seriptura ortae sunt, Veluti 143 pr0: παρὰ τον γενόμενον πόλεμ0ν legitur in hi πρ0ς τὸν γ'. π., g 154 pro προελθὼν legitur in ceteris libris προσελθών, inolit παρελθών ). B igitur eum legisset προσελθών, in hoc

errore non nequieVit, Sed mutavit etiam ante nomen substantivum praepositionem cum SeripSit: προς τὴν π0λιτείαν προσελήλυθεν. Nimirum hoe invento Seriptor ille pervenerat adtritam ad vulgarem dictionem l Alterum autem illud παρελ- θεῖν εις τὴν πολιτείαν et quid signis staret et quanto praestaret, demonstraVimuS in conmentariis.

Quare nihil iam mirum si 121 voterem formulam δι' αἰνιγμῶν unus Α Servavit, B correxit δι αινιγμάτων, cf. Plat. Tim. 72 b, epist. 312 d: φραστέ0ν δή σ0ι δι αἰνιγμῶν, qu0

Quodsi g 109 in Α invonitur: καὶ συναθρ0ίσαντες δυναμιν πολλὴν των ἀμφικτυόνων εζηνδραπ0δίσαντο τους ἀνθρώπους και τὸν λιμενα καὶ τὴν πόλιν αυτῶν κατέσκαψαν και τὴν χώραν αυτῶν καλερωσαν, in B autem primum δύναμιν ικα-νην, deinde τους λιμενας εχωσαν, non modo Suseri OΓem mu- ) Cf. etiam Cobet in binem. VII 277.

16쪽

XII PRO LEGOMENA .

tationem arbitrario explicandi studio ortam esse statuendum ust sod probabile etiam mihi quidem Videtur alteram correctionem munuSSe eX eonparatione Xenoph. Η0ll. II 2, 4: iij δ' υστεραία εκκλησίαν επ0ίησαν Ser. επ0ιησαντο), εν ἡ εδ0 ε τους τε λ μένας ἀποχῶσαι πλην εν0ς καὶ τα τείχη ευτρεπίζειν. Nam qui fieri p0tuit ut grammaticus ille pluralem numerum effingeret nisi exemplum ante oculos haberet γ Accedit quod ne verbum quidem recte Se habere videtur. Tria enim genera ultionis conmemorantur: primum homines in Servitutem abactos esse, deinde portum oppidumque diruta e8Se, denique

deo conSeerntum eSSe ngvum. Quocirca neScio an emendari debeat: εξηνδραποδίσαντο τους ανθρωπους καὶ τον τε λ μενα καὶ την πόλιν κατεσκαψαν καὶ την χωραν καθιερωσαν. An eXτον τε λ μενα natum eSt τους λ μενας γEademqu0 libido, quam adhuc in B reprehendimus, Oeeurrit g 100. Ibi cum in arohetypo fuisset: ενταυθα δη

συστρεψας γράφει ελεσθαι πρεσβεις εις Ἐρετριαν, pro SUR Simplicitate A scripsit: γράφει και κελευει ελεσθαι, B nutem ingeniOSiuS emendavit: γράφει κελευων ελέσθαι, miror tamen quod

non hoc quoque loco addidit ψηφισμα. Nec quemquam dubitaturum puto quin φ 88: επειθ' οι

στρατιῶται Οι υμέτεροι και πεζοὶ και ιππεῖς ἄνδρες ἀγαθοὶ εγε- νοντο in appositis substantivis articulorum omissio ingenio debeatur eius grammatici qui B appellatur, cum in Α optime

litum genera certius distinguuntur, cf. g 140 et adii. Nec minus veritatis speciem hab0t quod 86 legitur: επειδη τάχιστα διέβητε εις Eυβοιαν Πλ0υτάρχω βοηθ)0ῶντες - ΟΡeS atque nuxilium ferentes, cf. adn. Quid autem ΒΤ Videtieet participii praesonii tempore contempto ad Vulgarem

dicendi consuetudinem correXit: β0ηθησοντες. Illum autem PraeSentiS USum non modo graeci sed etiam latini scriptores nec Solum proSarii Sed etiam poetae tuentiar.

Veri simile est in archetypo fuisse g 68: ενταυθ' ετεψηφισμαρον νικα δημ0σθενης, εν δε γράφει μη μόν0ν υπερ της ες ρηνης αλλὰ καὶ περὶ συμμαχίας βουλευσασθαι. Et haec quidem lectio confirmatur T1: καὶ ο δημος ἀπηλθε τ0ιαυτην τινὰ δόξαν υπειληφὼς, ῶς ἔσται μεν η ειρηνη, περὶ δε συμ

μαχίας ουκ ἄμεινον ειη διὰ την των Ἐλληνων παρακλησιν βου- λευεσθαι. Nec vero B duplicem praepositionem ferendam pH-tavit: Scripsit αλλὰ καὶ συμμαχίας. Nempe praep0Sitionum Similium iteratio illi grammatico intolerabilis videbatur. Quare

17쪽

PRO LEGOMENA. XIII

γενη παραν0μώτατα, ct εις τ0 ιερ0ν το ἐν Λελφοῖς καὶ περὶ τἀναθηματα ησεβ0υν, εζημάρταν0ν δε καὶ εις τους ἀμφικτυόνας, quumViS haec eadem praepositio defendatur g 118. Cf. praeterea g 10: ωστε ηναγκάζοντο την ψηφον φέρειν οἱ δικασται Ου περὶ του παρόντος αδικηματος αλλ' υπερ της αισχυ-

νης τ0υ δημ0υ, W08termanu ad Dem. Ol. I 5. W0ber ad Aristocr. 1. Schneidor ad Isocr. I 35. Fr0hb0rger ad Lys. XIII 17. Maetgner ad Lyc. Leocr. 7. Scheibe Vind. LyS. 13. Noe in his finibus se continuit B. Desideravit senim infinitivi subiectum, cum praeSertim Sequutiar: μη περιμείναντας τ0υς πρέσβεις τους υμετερ0υς. Adiecit igitur ad infinitivum β0υλευσασθαι Vel υμῆς Vel ημῶς. Nec Vero hoc Pronomen VerbiS κελευειν aut γράφειν frequenter adiungi 80let, ef 63: νικῶ γὰρ ετερον ψηφισμα ὁ Φιλοκράτης, εν ω κελευει ελεσθαι δεκα πρέσβεις, or τινες ἀφικόμενοι Aς Φίλιππον ἀξιώσουσιν αυτον πρέσβεις αυτοκράτ0ρας ἀποστέλλειν υπερ της ειρηνης. En iturum grammatici B libido mirabilist Of ndit eum prae 908itio ώς, mutavit eam extemplo in πρός, quamqHnm endem

prasepositio etiam I 51. 57. 242 invenitur. Et cum parum recordaretur in re sollemni sollemnia verba usurpari, pro ἀπ0στέλλειν Vulgnre Verbum posuit πεμπειν, nescio an ad g 62. Ibi Vero eadem audacia deprehenditur. Nam in Α recte sicut in archetypo legitur: εγραψε Φιλοκράτης εξεῖναι Φιλίππω δευροκηρυκα και πρέσβεις περι ειρηνης πέμπειν, nisi quod Α verba ista περὶ ειρηνης in ordinem recepit. Est autem hoc manifestum interpreta mentum. Nam prima rogatione Philocrates nihil ugurat nisi ut Athenienses iuris conmercium cum Ρhilippo interdictum denuo restituerent. Alteram demum rogn-tionem nominatim tulit de paee, cf. 63. Atque interpre- tamentum illud convincitur otiam articuli omissione: aliis enim locis Semper dicitur, η εἰρηνη, της ειρηνης, υπερ της ξιρηνης κτλ. ') Hoc autem emblema non simpliciter transcripsit B, sed amplificavit cum hoc sibi excogitarii: περι ειρηνης και συμμαχίας, qua8i Vero Phil0crates, non Demosthenes de societate cum Philippo instituenda nominatim tulisseti Ρergit arch0-

γραψάμεν0ς

typus Sic: ῆκον 0ἱ της κρίσεως χρόνοι' κατηγορει μεν λυκῖνος, ἀπελογεῖτο δε οιλοκράτης, συναπελογεῖτο δε Λημοσθένης ' ἀπέφυγεν ὁ Φιλ0κράτης. Τranslatum igitur est in Α: λυκῖνος γραψάμεν0ς, in B autem Vel κατηγόρει μεν ο γραψάμενος Vel

φ) Considerare tamen iuvat II 13: εξεῖναι Φιλίππω δευρο κηρυκα και πρέσβεις πέμπυιν υπὲρ ειρηνης.

18쪽

λυκιν0ς ο γραψάμενος M), undo fluxit vulgata. Sed interpretamentum illud participium in archetypo fuisse facito per8pieitur primum ex omissione articuli in A, deinde ex sententiarum aequabilitate et brevitate. Nam si Aeschines ipso reliquisset Λυκῖνος ὁ γραψάμενος, concinnitati8 cauSta certe scripsisset: ἀπελογεῖτο δε Φιλοκράτης ὁ την γραφην φευγων.

At nimis molesta erant huiusmodi additamenta maximeque inconmoda in tanta sermonis brevitate. Et Lycinus quidem homo est nobis ignotus, at non item Atheniensibus. Denique Si nntea expressum erat: τ0υτο το ψηφισμα εγραφη παρανόθμων, paulo nutem pOSt Sequebatur κατηγορει μεν Λυκῖνος, niSi contraria sententia elata esset, Atheniensibus certe manifestum erat eum qui accusaret Simul accusatorem τὸν γραψάμενον) fuisse Quod deinceps Sequitur: μετα ταυτα επροι χρόνος Θεμιστοκλης αρχων, tametsi similem dicendi consuetudinem in conmentariis eXemplis probavi, cum in B inveniatur ο χρόν0ς, in

A tantummodo χρόνος, probabile mihi est in archetypo Sic χρόνος

Scriptum fuiSSe: μετα ταυτα επηει θεμιστ0κλης αρχων. Quod Si Verum est, eX hae mea quaestione conprobatur quod ΗΛ-

autem idem criticus simul επηει eiciendum putarit, equidem qui id fieri possit non nSSequor. Bahius ') reete observavit g 8 ex A restituendum es SeΡluralem numerum: κολάζετε τους υπεναντίως τοῖς νόμοις καὶ τω υμετερω συμφεροντι πολιτευομεν0υς. Nam anten eX B legebatur: κολάζετε τους υπεναντίως τω νόμω καὶ τy πόλει καὶ τω συμφεροντι τῶ υμετερω πολιτευομενους. ObSecutus est BR-hio Frankius in praes II et Sehullgius in ed. sua. Quid autom hie γ Mirabili sane inconstantia in unu eademque Sententia duabus in rebus gravissimis SecutuS est alterum genuS, quod littera A signavi, ad extremum autem ab hac Vin deflexit cum ex B reliquit: τω συμφέροντι τω υμετέρω l Adeo occaecati isti homines mordicus tenent falsae opinionis errorem tDemonstravi in e0nmentariis g 9 non minus salSum eSSe τωναρχῶν quam των αρχόντων. At grammatici B libidinem, qui ex αρχῶν Sibi αρχόντων finxit, hoc quoque loco conSiderare iuVnt. Maiora adhue huius libidinis exempla prop0Sui, qHamquam in tanta nube exemplorum multa praetermittere eoaetUS eram, nunc ut uniVerSam huius grammatici rationem inlu8trem, leviora etiam attingam. ) Mnemos. VIII 6. '') Hyp. IV 317.

19쪽

Vortit Adschines g 48 0rationem primum ad iudices, deinde sermocinationem instituit, attribuit enim sermonem iudicibus. Cum autem ipse ante dixisset de Ctesiphonte et Demosthene coniunctim, iudicum Sermonem miscet eum uno Demosthene, Qui postrem0 desinit: ου γαρ απ0δείζεις ώς εννομα γεγραφεν. Quid tertia hic sibi Velit persona, primo aspectu obscurum est. Et B quidem cum correXit ενν0μα γεγραφας hanc difficultatem facile removit. At Demosthenes nihil rogaVerat. Cum Demosthene autem, non cum Ctesiphonte iudices sermonem instituerant. Quare integriorem exiStimo esse lectionem A, dummodo Scrip8eris: ου γαρ αποδεβέεις ώς 0υτος ενν0μα γεγραφεν. Eademque Opera Strenua grammatici B habetur g 54: τουτον δ' ἀφορίζεται τον χρόνον τῆ γενομεναὶ εἰρηνη καὶ συμμαχία. Verba enim inclusa desunt in A, afuerant igitur etiam ab archetypo. Nec quisquam ea deSiderabit: Si adeSSent, mal

Alia peccavit B 70, quae partim ad aliud genus Vitiorum pertinent: δυο τα μεγιστα προκαταλαμβανοντες, πρῶτον μεν τον χρόνον τον της τριμηνου ταῖς των Ἐλληνων πρrσβείαις ικανὸν παραγενέσθαι κατασκευάζοντες, επειτα την των Ελληνωνευνοιαν τη πόλει μετα κοινου συνεδρίου κτώμενοι. Ibi primum post numerale exstirpavit B articulum ex consuetudine SermoniS graeci prorSuS necessarium, velut g 84, ubi in Asalt0m vestigia huius articuli relieta sunt. Idemque grammaticus dormitans scilicet correxit aliorum diversorumque locorum memor: πρῶτον μεν ουν, qURSi DOVn Sententiarum Series inciperet. Deinceps Verbum παραγενεσθαι conmutnuit cum γενεσθαι, errore fortis8Se eX conpendio orto. Denique ut alias SaepiuS eX κατασκευάζειν effecit παρασκευάζειν. Recto enim

Bakius') sic iudicat: proprietas credo Sermoni8 90Stulist, Ut κατασκευα ντες e libris A) adsumatur. Agitur enim de con- Silio, quod n0n aperte isti profiterentur sed decreti verbis ta

Atque 75 ad haec verba: ἀνάγνωθί μοι τίς ην ὁ ταυταγραφων, και τίς ο ταυτα επιψηφίζων addidit B: πρόεδρος, manifestum interpretamentum. Illud non urgueo, quod idem ille grammaticus eorreXisse videtur γραψας et επιψηφίσας, cum in A exstet semel γράφων semel επιψηφίσας. ReS enim starum certa est. Ae neScio an illae Sententiae sic ordinandae vi

20쪽

XVI PROLEGOMENA .

ψηφίσας. ΠPOEAPOΣ. Qua ratione fagilius etiam explicatur, qui fieri p0tuerit, ut πρόεδρος in ordinem Verb0rum B) irreperet.

Ρaulo post utrumque genuS codicum conmendat Scripturam rhetorum etiam teStimonii S probatam η των δημοσίων πραγμάτων φυλακη. Haec unice Vera eSt. Nam publicae aetiones publice asservatae inmutabileS Sunt eaeque opponuntur rhetori semper mutabili, i. e. publicis actionibus non custodia publiea servatis. Quare AeSchines dixit ακίνητόν i. e.

τὸ τα δqμόσια πράγματα φυλάττειν. Contra Si dixi88et η τωνὁημ0σίων γραμμάτων φυλακη, dicturuS fuit aut ακίνητός εστι

aut ακίνητά εστι. Hoc loco accidit ut Scholion ii reperet in Α, 110n item in B. Legitur enim illic: τοῖς ἀντιμεταβαλλομενοις αυτομολουσιν, cf. Schol. Schuligit 327. Vides quam sincero quam Simpliciter quam patienter A illud scholion adceperit Sine ullo emendandi conatui Paulo post s0rvavit A: ἀλλ' ἀπέδωκε τω δημω, οπόταν β0υληται, συνιδεῖν τ0υς πάλαι μενπ0νηρ0υς κτλ., B autem c0rreXit ἀλλ' επέδωκε, quod verbum eum infinitivo congregatum cogitari non poteSt. Gravius vulnus contraxit g 83: καὶ τὸ τελευταῖον στεφανώσας τους μετὰ 'Αριστοδημου εἰς Θετταλίαν και Μαγνησίαν την εἰρηνην παρὰ τὰς συνθηκας πρεσβευσαντας την μεν εἰρηνην διελυσε, την δε συμφορὰν και τον πόλεμον κατεσκευαζεν. Sic tardhetypus et Α, nisi quod explicatio illa παρὰ την εἰρηνην ad verborum ordinem sic adeonmodata 08t: παρὰ τὰς περι της εἰ- ρηνης συνθηκας. Quanto artificiOSiUS B Sunm operam praestititi Illo primum scripsit παρὰ τὰς της εἰρηννης συνθηκας,

doindo h0stilum sibi finxit expeditionem corrigendo επιστρατευσαντας pro πρεσβευσαντας - forta88e in archetypo fuerat ληστευσαντας - , denique παρεσκευασεν induXit pro κατεσκευα-σεν' . Nam medium illud vitium, quoniam corruptela altius Sedere videtur, etiamsi non numero, ut superius illud iuventum Vulgarem grammatiei doctrinam Sapit. Illud utique magni m0menti est, quod hoc loco in textu Scholii lemma πρεσβευ- σαντας Vel -ii codisses habent, qui in Verborum ordinem nece-Perunt επιστρατευσαντας. Destituuntur igitur isti codic0s ipsorum Seholiisl '')Seholia ipsa in utramque recensionem SaepiuS Se inSi-ΠURSSis iam monui, cuius rei manifesta exempla habentur

138 - 139. Ac simil0 0xemplum sexstat g 103, ubi in B praeter unum a) legitur: εξανηλωμένοι γὰρ εν τω fri 20ς