De ellipseos usu Lucianeo

1쪽

OPPONENTEN

3쪽

OPPONENTEN

STUD.

7쪽

De ellipseos usu Lustiane seripturis statiui nobis obvenit nocessitas definiendi, quid omnino ellipsis sit. Quod Si quaerimus, facere non OSSun S, quin aut fuSiu atque amplius disputemus, quid do ea re satis diffinitatibus in trieata viri docti illiue judicaverint. Ei, qui ante cod0fredum Hormannum de ollipsi quum universa,

ill Iii graeea, egerunt, quorumque dia L. BOSius Xistimandus est, ea

potissimum ratione ueti sunt, ut ellipsin ibi teneri putarent, ubi voeabulum quoddam omissum inveniebant, quod alibi plerumque additum

vitiobant. Ex qua de ellipseos natura sententia ingens ille numerus ellipsium ortus est, quom in Bosii librum congestum Sse miramur. dum Luisnorus in praefatione, quae Bosiano libro praemiSsa St, monuit, illam, de qua diximus, rationem non rectam esse, Sed primus G. Her-Diannus non Olum eam nimis vagam esse doeuit, sed etiam certam regulam Statuit, qua metiendum esset, utrum vocabulum per ellipsin deesset noene. Regulam vero illam petendam esse e grammatica, quam

dieit, integritate. Quia enim nuntiatum simplieissima esset cogitationis formula, qua lena Sententia Xprimeretur, tantummodo, si nuntiati integritas laesa esset, jure diei posse aliquid, quod intellegendum SSet, deesse ac desiderari. Hac monto definitionem illam statuit: Ellipsis os omissio voeabuli, quod etsi non diutum, tamen cogitatur.' Sed ne ui quidem definitioni defuserunt, qui contradicerent. Vituperavit eam primus Bernhardyus, quod non satis distineta esset liceretque per eam alia brevitatis onera volui aposiopesin et brachylogiam eum vera ellipsi confundi. iiiiii autem rhet0rieam rationem eam judieavit, ex qua ellipse is vis ac natura explieanda esset. Distribuendani

8쪽

Bornhardy magistri Sententiam VeriSSimam esse demonstrare atque ovineor studuit Geistius. Idem diStributi0ni ellipsium a praeceptore instituta certam definitionem ellipseos addidit, quam Bernhardyus non proposuerat Esse enim, ait eiStiuSy), ellipsin omissionem voeabuli sermonis cotidiani imprimis Taecorum propriam, neglegentia si reete intolligimus vocem ebequem Θ, quo hic utitur ortam, quod, si logicos et grammatiose tantum leges reSpicias, e dissimilibus eiusdsem nuntiati partibus supplendum Sit. K Ellipsium vim a notionem in universum nisi rhetorica quadam ration explieari non posse idem fere, quod Bernhardyus et oistius, quamquam hi fortius censuerunt Helbigius confirmavit. Sed tamen definitionsim et divisionem a grammatica ratione petendam Sse putavit. Ita quidem hoc dioma, quod appellat Hermannus, explicat: Ellipsiso est distendi ratio, qua in aliquo enuntiato vocabulum ad integritatem

grammaticam neceSSarium non ponitur, Si alio vocabulo vel membro satis indieatur sy). Distribuendi autem ratio triplo ei existere visa osteaque ad sola grammaticaS, quae in formandis enuntiatis traduntur, leges ortinens. Existimat enim praeter eam, quam Hermannus eramollipsin judicat, etiam ea genera, quae hic eras non agnOVit, Velut illud, quo quid ex antecedentibus vel sequentibus et illud, quo objectum X verbo repeti poteSt, ellipSium numero adscribenda esse. Omnem ellipsin primo grammaticam esse . . in omni ellipsi aliquid ad integritatem sententiae supplendum esse paulo post Bern-hardyum Molithoi uiust quoque censuit idemque eam, quam illo rhe-t0rieam dieit ellipsin, Secundum naturam quidem suam potissimum ad rationem grammaticam pertinere docuit, etiamsi fieri posset, ut sicut omnis ollipsis rhetorie usurparetur. Hormanni autem definitionem ita corrigendam esse, ut ellipsi apellaretur omiSSi voeabuli, quod etsi non dictum, tamen cogitandum SSet loco formae e cogitaretur s), c. ab eo, qui ollipseos rationem XplicaturuS SSet.

Ad grammaticam rationem Boeticherus ' quoque ollipsin rettulitae ogavit orithardyi et Geisti rhetoricas et populares ollipsos, si intimaui earum naturum respicia S, alia atque grammatica eSSo.

Villinantius' denique de ollipsi in universum gens eam elisionis

suae genus nominat, ubi membra liSa tam eo noxa Sunt usu et On-suotudine prolatis, ut quotiens illa proferantur, ultro in mentem veniant.

9쪽

Premit igitur usum et e suetudinem, quibus membra missa cum O-γili mnexa sint, ni rati inem granimai lauru Deinde lite distinguit grammaticam ellipsin ab ea, quam phraseologicam' u ut, et ah 0missi0ne, Prinio generi ellipsin veri subjoeti et praedi ii, ulteri , es, rivulus

faciendi distendi adnumeranS. EX eis, quae de virorum doetorum sententiis praemisimus, ut aret in conti OVerSia, quae est de vi ac natura ellipse , de duabus potissimum diSputatum SSe e. utrum haec magis grammatie an rhetorica SSet. Hermanno, cuius id maxime interest, ut dem stret ellipsin nullam esse, niSi integritate grammatie eam Statuere cogamur, uapriniis Geistius δ)Bernhardyum Secutus adversatur, eo tendens rhetorieae rationi Sum1nam vim in explicanda ellipsi tribuendam esse, grammaticam, Secunda quaSi Parte agere. Addidit alibi ne eos, qui ante Hormannum de ellipsi SeripSiSSent, nec Hermannum ipsum grammatica ratione ut satis tuto Subsidi usos esse. At quis ante Hermanuum hae ratione usu est γNonne Hermannus primus fuit, qui ea adhibita odoret, quid ellipsis esset, quid non Illi quidem ea, quam supra indicavimus, prava ratione ducti parum aut judicio multa e0llegerunt, hie certa Via ae ratione vera a falsis sejunxit. Atque quod distius Hormanni definitionem SuΡPetere negat, qua natura ellipseo Sati intellegatur, emendum est Primum, ne propter definitionem tot Hermanui rationi dissidamus, deinde ne definitionem, qua exponatur, quid sit ellipsis, confundamus cum quaeStione, qua agatur, unde ortum sit ellipSe0 genus, aut quo modo Seriptor quidam eo uti 0ssit. De Ofinitione Mettinerus' recte monuit fortasse concedendum esse ea sola ellipseo regionem non Satis distingui ac ireumferibi, sed Hormannum ipsum verbis definitionem sequentibus indieare eam solam non multum valere nisi aesturaliuS Stenderetur, quale illud esset, quod n0 dictum tamen cogitari posset. Hoc enim DSum Hermannus duobus, quae sequuntur capitibu docet, quibuSin seriptum est: Quid non sit ollipsis et Quid per ellipsin mitti 'ossit , ill braehylogiam, qua dieitur, et aposiopesin a vera ellipsi Secernen S, Oe Xponens emitari posse id tantum, qu0 e integritate

enuntiati necessario supplendum esset se membra enuntiati proΡria, Subjectum, copulam, Praedicatum vel roelius parte tantuin praedienti. Si enim e gr. Subjecto misS integritatem enuntiati laeSam esse videamus, tum AEXStare necessitatem Iupplendi lac Supplendum tuidem QSSe iX

10쪽

cetoris membris nuntiati. Non minus ellipsin tonori, si in adj0etivo quodam Substantivum, cui attribuatur, mittatur. Num substantivum cum adjectivo conjunctum pro nuntiat haberi potest, in quo praedicatum Subjecto e tempori momento, quo qui loquitur, non attribuitur, sod jam attributum est et eum substantivo in unum coaluit. Neque aliter ac de subjecto de praedicato misso ratiocinandum est Si quis igitur Hormanni oram Sententiam impugnare vult, magi eas, e quibus huius definitio sellipseos rha est, rationes quam definitionen ipsam aggredi

debet. Sane autem concedendum est eam non Sati accuratam Sse.

Qu0d ita fit, ut a ipsis rationibus, quas Hermannus in capite inscripto Quid per ellipsin mitti possit, exposuit, non Sati respondeat. Omitti

enim possunt secundum Hermanni Sententiam, Subjectum, copula, Pars Praedienti, i. e. necessariae parte vel membra nuntiati δ), simplieissimae cogitationis formulae ). Quia autem necessariae Sunt, neeeSSari quoque desiderantur et supplendae sunt, si omittuntur. Itaque rectius et eis, quae XPOSuimuS, magi responden ellipsin omissionem v0eabuli definivisset, quod etsi non dictum, tamen cogitandum esset c. necessitate laesa intogritatis syntactieae cogente.

Sed aededit aliud, quod praeelare Molithornius monuit. Potest enim fieri ae fit saepissime, ut is, qui elliptic l0quatur, nihilominus sibi non conseius sit se si di fero. Id quod tum maximo fit, si ellipsi

quadam Si Sermoni recepto utitur, quales illa adverbia feminini gonoris

Oi , mi Tli, εTραπλῆ et Seq. Sunt. Quae tam erebra et consueta sunt

in Sermone graeeo, ut nos quoque inter legendum non semper ollipsin tonori Sentiamus. Quia igitur voeabula omissa non cogitantur, dixerit

quis et erant, qui diderent k Hormanni definitionem, qua ellipsis appelletur imissi voeabuli quod etsi n0n dictum, namen iogitetur. falsami Uas arte mombra unius eiusdemquo nunciati osse ex Orma grammatica tantum cognoseimuS. Nisi igitur membro quo iam omisso color forma incli nn Se OSSOmOmbra, quae cum misso Ianum Sententiam officiant, nullo modo Cogimur Ombrum aliquo supplere. Sin utem contrarium X forma grammatica PDaret, DOCOSSari cogimur, mente aliqui nclicoro, ut sontonii int0gra evadat.' f. quae de substantivo, cui nil uotivum attributum est, supra diximus. Nam nec quoquo formula pro nuntiato uberi potest.. Thiei soli, rumin graee. 826, 9 581 eq. Non alienum victetur ab eis, uno P. 10 o Oculis ira, ταν si τετραῖ λῆ et Seu cliXimus, levitor tangere id, quod Musgravio duo Thior Suhius et G. Suha0- serus il illis advortitis judicaverunt. Probabant nim in his i OXPli undi onus CSSO, quod MuSgravita Commentia Onnlingon Casuum dixit. Se quo modo Ormo Graecorum advortita voluto I v oporissset, coclem eum adverbia Ominini generis Der enulingon, vel, ut latine cliennius, o CommutationOm a Suum . . liber arbitrio ne nulla, que xplicatione indigeat, causa finxisse. Seu tamen indiget eXplicatione, quomodo fori possit, ut uimeetivum ex Ornan v qua Certe neutrius generi est, in formam seminini transeat. Nam adjectivum neutrius quidem generis Sane per se dici potest, quia O genere quod re vera nullum