De ellipseos usu Lucianeo

11쪽

S umon si via grammattea indieat has meus ellipticas esse

meabuli, qui etsi n0n dictum amen eo gitandum est, etiam ad illus voculas quadra a cabulum mutum e0Msandum est ei, qui, mi Abhornius bene Censet, forinulas tales, quales attulimus, aut sibi aut aliis

genus Si Sermo graeeu eodem modo, 'o noster quoque utitur ad substan-liva quae rei pullantur, ubstracta X nil votivis fingenda. Quibus in substantivis, quin ali limininu in monte tantinia in sermonem inducuntur ei rurum naturae x-νertia Sunt, generis uotionis rati non habetur. Sed mininum genus adjecti-VOrta In Sic non ponitur. Nam si dicitur: ἡ καλὴ non idem, quod ro ceλλος

cogitatur, sed persona quaedam seminini generis. Itaque in illis quoque --vorbiis strui es Aon sumininum A, non or se id quod Gorn signissent, sed ad certum quoddam substantivum volui μοιρα volo οις reserundum inue ila elliptio positum intelligundum est. Sane concedimus istio in talibus oculis, ut ita ilicam, adverbirescentibus, iniuriiura vocabulum, quod nimium et commodum supplentur, a me frustra quaeri, sed tamen hocussario qui rendum erit, siquidum illus formulas ruet explicare velis. Xam aliud gitur, si suis rhetoricam vim, quae in ollipsi quadam insit, sentire vult se unicum, ut ullus suntiat, aliud, si quis proprietatum graminaticum ollipseos cuiusdam intello re vel reliis explieare

12쪽

Ν0tw0ndigkoi do besagien Erganguit ei St inleuchtet. ηSi autem rhetoricam rationem Summam vim in definienda propriavi a natura ollipseos habere Geistius judicat, cur in definitione, quam statuit ipse, rem ita se habere ne uno quidem verbo significat Tota enim ius definitio grammatica est . v. KDio Ellipso si in dorlobondigen ede, amentlich dei Griochen, equom Austassun eines Ausdruelis, elcher vom Stren logiSehen uni abstrahi grammatisehen Gosiehispunktinus fila don urivolist undigen Salgi et odor at aus ungleiel, artigon Bostandioilon esselbon alge ergangi erilen muSS. An vocabulum bequom quae in hac definitione legitur, isto ad rhetoricam rationem pertinere Voluit Fieri hoc non potest, nam quis, qui laxe vel neglegenter loquitur, nisi forte consulto hoc facit, rhetorico dicendi genere utitur PAc non modo ex definitione Geistit, sed ne ex distribution quidem

patet rhetoricam rationem ei Summam in ellipSeo genere viSam SSe. Cur enim, si omnis ellipsis rhetorica St, propriam ellipsium partem rhetoricam vocat Sed mittamus haec. Quaeramus, quid omnino de Bernhardyi et Geisti sententia, qua universam ellipsin rhetoricam esse contenderent, dicendum Sit. Natura rhetoricae arti Sine dubio ea est, ut artificiis suis animos hominum aut ad sentiendum aut ad agendum adducere Studeat, ut aut delectet, aut terreat, aut miSerieordiam aut iram moveat, aut ad agendum impellast aut retrahat ab agendo. alibus autem modis animos hominum afficere potest, Si apta verba ponit aut mittit. Omittendo autem officere potest, ut id quod plerumque fit, audientes vel legentes omissam partem fortius cogitent vel imaginentur. Sic omittit is, qui minasur: αν, λαβο - , Quo ego . Aut consilium dicentis id est, ut rotideat, quod foeditato vel horrore offendere possit logentem, velut Intravidouium, cum in ipso limine , Vereor referre, qui conspectus fuerit. Denique metu vel verecundia aliquis commoveri potest, ne lene loqu tur

quis quid ponat rhetorice vel si quid omittat, consilio agit. Atqui

concedendum est in magno ellipsium numero nullo modo consilium cerni velut in eis, quae a Bernhardyo et eisti grammaticae nominatae Sunt, ea an de auSa, quia parum aut nihil rhoi0rieae artis in iis perspicuum erat et ratio grammatica in eis praestare videbatur. Atque adeo nemo fere est, qui illas, quae pro adverbii Sunt, Vocula πῆ, πο,

13쪽

ntem quas hiersebius ad ellipsin pertinere etiam negavit consilio rhetorieo ellipti dictas existimet Immo vero usu tritae atque ut dixi in iis adverbi0rum loco sunt. Videmus igitur hane parten ellipsium si aut agimus, rhetorice non usitatam saltem esse. A dieat quis,

etiamsi eae, quae usu receptae essent, rhetorice non positae e e Sole rent taui en initi quidem, eum primunt dicerentur, Si usurpatas esse. Num ut Paulatim non sentiretur eas vocula elliptica esse, si rhetorie quoque earum Vim Vanuisse, quatit quain initio exstitisset. Talem fere,

Sententiam in eis, quae sequuntur, Molithornili verbis inesse nobis obiei

possit: Nam rhetorica quaecunque apta ellipsis est, ubi primum atque consulto admittitur, nequedum ad communem usum deseendit. Sed

sive Molithoruius haec sic, ut supra indieavimus, intollegi voluit Sive

non id premendum SSe cenSemus, rhetorieam eam iantum elli9Sin esse, uitae eon Sulto ponatur neque quidquam referre, utrum primuni Surpetur

necne. Nam potest ellipsis quaedam priuium quidem, sed non rhetorice usurpari. Est nihilo secius ellipsis atque ea de ausa, quod integritaS grammatie voeabulo omisso laeSa est. Accurate enim discernendum est inter ausam, de qua formula quaedam ellipsis 110minanda Sit, et intereau Sam vel potius consilium, quo haec formula ponatur vel ut ampliuS dieamus, inter eonSilium rhetoricum, quod quis omittendo assequi studeat Hoc autem consilium aecedere potest ad propriam ellipseo naturam, minime vero rimaria ausa omnis ellipticae omissionis est. Sed longe plurima ellipsium pars in neglegentia quadam Sermonis et in onscientia, qua quis putet satis ad intellegendum se dixisse, posita videtur SSe. Atque eum Boetichoro verisimile esse existimo hanc quidem ellipsium partem e Sermone cotidiano ortam esse. Quae eum ita sint, illud Golstit be suem quod in definitione sua posuit, non inepte nobis videatur adjectum esse, Siti uidem hane voeem ea mente adhibuerit, ut originem Significaret, e qua maior pars ellipsium revisset. Sed si ita senserit,ha C Ontonii contraria sit ei, quam illo altero loe de rhetorica omnis ellipseos natura XPOSuit. Quod si negandum est, omnem ellipsin rhetoricam esse, conceditur niti in osse aliquem ellipsi rhetorico consilio uti, quaeritur, num illud

genus ellipticum qu pampii rhetoricam ollipsin Berialiardytis et si istius nominaverunt, e suae naturae lege rhetorieum habendum sit se. illud, in quo SubStantivum, quod ex suo adjectivo, magi autem e Verbo eiusdem eonformationis et notionis supplendum est velut λίγας πληγας πυίειν. Quale genus OmisSionis IIemnaianus a vera ellipsi separavit, quia Inembria in Subaudiendum esset, quod jam suo verbo contineretur itaque

14쪽

positum non omissura esset. Contra nuper Helbigius y eum Bernhardyoot coisti hanc ellipsin pro genuina habuit. Itaque, priusquani disseratur, num a Vere rhetorie a DPelletur, contrOVersia Obieitur, num omnino ollips00s nomino digna Sit. Id quod mihi is quidem non juro negare videtur, qui Hermanni definitionem ellipseos a Metilliornio eorreetam oram esse judicat. Nam deest in talibus ollipsibus aliquid, quodo integritate grammatica uniu eiusdemque nuntiati vo ex membris eius vinculo grammatico, ut liceat ita distere, eum omiSSO eopulatis no-eossari supplendum Si Se e adjectivo, cuius forma substantivum congruentis formae et notioni mente addere cogimur et o verbo, quo objoetum similis conformationis et notionis postulatur.)Supplendi igitur est ratio, qua adducimur, ut ab Hermanno dissontioni os hane, quam Bernhardyus et Geistius rhetorieam ellipsin appellaverunt, veram SSe judicemus. Neque eo ab hac sententia deduci possumus, quod membrum miSSum e verbo simili conformationis et significationis supplendum est. Neque enim SubStantivum ex Substantivo aut verbum ex verbo aliter tantum flexo supplendum est sicut in

Structura tia κοινου, Sed SubStantiVum e Verbo, diversum genus X

divorso, intellegondum est. Itaque simpliciter diei non potest voeabulum omissum jam positum SSe. Est igitur hoc ellipseos genus,

quani quam De Uliare.

Sed sine rhetoricum Causae, de quibus orithardytis et Goistius se hoe nomen indiderunt, sunt, quod talis ellipsi usu sic non recepta sit nequo recipi potuerit, ut aliud illud genus, quo in ortis adjectivis certa substantiva omitti soleant se et d. ια χειρί), 0 quia modo hoc, a0do

illo verbo substantivum supplendum Suppeditetur totumque genus magis varium liborumque sit. Qua de causa apud poetas usita iiii erat. Sane videtur propterea magis idoneum fuisse, quo qui rhetorie uteretur, sed tamen sino oonsilio rhetorie poni potuit. Id quod eo probatur, quod apud scriptores pedestri quoque Sermonis non muSitatuni St. Vi non rhetorie e. r. apud verba undi Occurrere solet c. Si ex Verbo eundi substantivum do ad adjectivum quoddam mente addendum est. Neque in eo, quod Booti chorus e Xenophonte affert, exemplo quid-quani rhetorie cernitur Xenoph. Anab V, 8, 12 moro μεν νέκραγον,

ὼς λίγας πεισειεν) Itaque tota quaestio do nomino huius ollipseos in

' Quod nutom Olio Osidorata se in logi ilato unius Husilomque nuntiali et Oleu, dum eSt, Ormagni momonti in clesii tondit Ollipsi ost. Hoc senim supplendi onere, Cum universa, tum linoe clo qua agimus, Ollipsis a Schemato, quoi dieitur υἱοκοινου, iSi inguitur, in quo illa enuntiata membro Communi in idem oguntur. Quo setiomuto fit, ut noti supploncla non X Odem Sed X altor enuntiato,

15쪽

Versatur, ut non omnes missiones, sicut Supra Vidimus generatas

rhetori s ellipses dicere possimus sed eas tantum, quibus quisque rhet rie eonsili utatur. Atque Helbigius in suo jure ea, de quibus agitur, appellati0ne eonsulto n0bis videtur abstinuisse. Helbigi autem, quem in pri0ro quaesti0ue peto judieasse dixi- Iinis in eo SSentiri non possumus, quod id genus omiSSionis, quod vulgo dro κοινo appellatur, genuinae ellipsi adseripsit. Nam in hoc genere, ut jam ne annus et 0st eum Alli ius evicerunt, par non OSita Propterea non prorSu OmiSSa est, quod in antecedentibus vel sequentibus posita et inde repetenda est, nam aliquantum interesse inter hoc subaudiendi genus et illud, quod in vera ellipsi obtinet, jam supra: )0Xposuimus. Itaque errat Helbigius, si Hermannum a Metilliornio ad CauSa Vituperari contendit, quod viiii cirro κοινου a Vera ellipSi

seiunxerit '. Immo vero Molithornius nihil nisi Hermannum hoce et iam, nimi Obiter tractavisse XiStimat atque cum hoc consentiens aperte dieit, Si quid X praegressis vel sequentibus η repetendum Sit, id non lane abesse, sed jam OSitum SSe. Praeter Sehema α κ . autem aliud quoque genus dicendi, qu0d Bootteherus ellipsi tribuit, ab eius finibus excludendum esse putamus se id, in quo ad verbum transitivum pro intranSuivo ΡοSitum a nonnullis objectum requiritur, Velut ad ἐλαυνειν otici Iπον. Miratur Boeti erus, quod nemo virorum doetorum antea talia in sellipsium numero habuerit diligentiusque traetaverit, quamquam eodem jure ellipseos nomine digna SSent, quo illa: -LIιζει, ει et t. in hi Onim subjectuin, in illis objectum mente supplendum esse. Sed tamen nobis condiei utriusque generis non eadem videtur osse. Nam ut ad σαλπιζει nomen, quod Subjecti loco Sit, requiratur, terminatione verbi, grammatica igitur ausa, adducimur neque solo usu nitimur. Ut autem objectum ad illa verba mento dieianius, nulla grammatica commoVemur ut Sa

sed ad usum confugiendum est, quo interdum nos deipi Bosii alio runtque exempla ostent. I enim salsa illa ratione utebantur, ut Oea bullini supplendum dueerent, si alibi additum inveniebant. Causa igitur

Cur . Ur in verbo Guoνειν ellipsin stat vulnus, o eo et non Potest, quod hi, interdum eunt Objecto sentire vel Ili tot Conjunctum videmus.

Sed talia verba sine biecto, quod inrum steti e uiliciatur, per Se intellegi 0ssunt. Hi enim est illis signifieatur, qua nilii effetatur nisi actio verbi ipsa neque frausi ad aliud quiddam, sed suis ipsius finitius laeuis seribitur Si quis indueitur oνων, hoe lex e

16쪽

10 intellogi potest, ita ut nillil me sentiatur nisi οὐ isti νειν neque haec

aeti ad aliud transeat, sed intra suos ne Versetur. Restat, ut d Willmanni 0finitione ellipseos pauca dieamus. Proemit enim in ea, ut Supra vidimuS, usum et OnSuetudinem, quibus membra elisa prolatis tam eonexa sint, ut quotiens illa proferantur, ultro in montem veniant. NegleXit rationem grammaticam, quam in ellipseos natura necessario oeum habere vidimus. Nam duae cauSae Sunt, quibu commoVemur, ut certum Vocabulum, Si miSSum St, Suppleamus. Nec grammatio ratio Sola in hac re Sati est, ut paene videri possit, si Hermanui dissertationem legimus, nec SolUS USUS et OnSuetudo sed utrumque in e Sum venit Grammatica ratio eo tantum munere fungitur, ut indicet, qualis forma membri Supplendi esse debeat. Vim autem membri 0siti vel membrorum positorum accedere necesSeeSt, e qua lene et accurate Ogn0SeamuS, quale Vocabulum requirendum sit. Ut vero vis alterius membri ex altero intellegatur, Sane guSuot consuetudine fit, quibus haec saepius e0nexa videbamus vel ipsi

Jam vero quas diesendi formulas illina nus y 0llipses esse jubet se.ῆε ειν Τερ ι , λεωνδρος, quimao v Otac ea agnOSCere non OSSumUS. D verbis transitivis vi intransitiva dictis velut sis D Ilaeti Supra )diximus Locutionem λε χανδρος, ὁ του λίππου, Hormannus in diss de eli et pleonasm. Suo jure non ollipticam esse d0euit Nihil omissum, sed artieulus o ad nomen Alexandri referendus et intelligendum est Ἀλέξανδρος, Se Iuλίππου λήξανθ ος Quam Vero ellipsin in e curritur Willmannus SSe voluerit, eseimu atque miramur, quod vir Oetus hoc olliptie dictum esse putet, quod, ut ita dieam, impersonaliter expreSSum St. Denique quod Verba undi, dicendi te omissa a Vera ollis Si seerevit, laudare non possumus. Est haec senuina ellipsis, id quod infra suo loco Stendetur. Sententiis igitur virorum doetorum, qua sunt de ollipseos vi ac natura perlustratis et dijudieatis haec nobis videtur definitio statuenda esse Ellipsis est omissio voeabuli, quod se integritate grammatica . . e steteri membris unius eiusdemque enuntiati non solum formae sed otium signifieationis vinculis eum miSSO 0neXiS, Supplendum St. Distributi0nem auten ellipseos secundum membra OmiSSa probe instituendam utamUS. Itaque cum nobis propositum sit, ut de ellipseos usu uetaneo disseramus, primum de ollipsi Subjoesi, deinde opulae, tertium praedicati, qua sit in huius libriS, gemuS.

17쪽

Ellipsi Subiecti.

Ellipsis subiecti' in vero et expresso nuntiato, i. e. in quo verbum p itum, subjectum mente Supplendum est, raro apud Luesanum eurrit. Xeque saeile apud et os serius es magnus eius generisii uiuerus inveniatur. Xeque enim potest subjectum omitti, nisi ex praelibeata vi ac forma apparet et necessitate quadam olligitur. Id qu0d plerumque in verbis fit, quibus, quid in natura aecidat, signis in se. in verbis νει, νίψει βρον j, Grore trει. Ad quae μὰ nonion subjectiiseo Grae- P0nere solitos esse quum e multis aliorum Seriptorumli is, quibus πιυς additur, Dum Luesaneis perspicuum est. Tales ellipses, quales Bemhardos p0Ρulares appellat, primo veras ollipses omnino non diea quis, siquidem Hermanu legem, quam de ellipsi statuendanu non statuenda tulit, Sequatur. Dieat enim nuntiati integritatem graminationi, ex qua judicium pendeat, utram v0eabulum missum situdine, in his v0eibus omnino non laesam SSe Plenum atque perfectum, enuntiatum, quia omne verbum per se nuntiatum effetat, in quo subjoetum terminatione verbi, praedicatum et e0pula reliqua parte signifi-eesur. sed blatendum est sesa torminatione verbi subjectum non plane definiri, sed bseure tantum indieari Xeque enim s0la terminati verbine P n ea tertiae per80nae Sali Sunt ad Subjectum Gnoscendum, Sed semper ex e eo verborum aut ex titul toti libro inseripto)eogitando supplemus, quid Subjectum Sit A Si neque e coneX neque ex titulo perspicitur, certo Su, quo certa Verba inter Se conjungi Solent, fit, ut subjectum intellegatur. Hoc autem in Verba ει, βροντα, στοαarει - adit, in quibus Graeci more suo* antiquis quidem temporibus Jovem auctorem Subaudiebant, C in Verba σαλπιγξ ν, σπειηνεν, quae certo usu rei militaris ueti ad subjectum σαλπιγκ ἐς referebant. Talia ab antiquioribus Grae eis non gimpersonaliter diei esse, sicut a nobis in es regnet, se instit ex

ipso uetano diseimus. Diei enim in libro de aerisse. 10 1 534)

μελε M. Adde etera exempla verborum νε et βρον i, in quibus praeter unum Jovis nomen vel aliud subjectum eruper api nitur Ver D st. I, 17 2 84): iureti σαι τον Asia his nomen Ovis consulto positum est ἐπὶ ri a re Dan ονος θανα ro . Ner Hist. II, 14 2, 113): νεε ελαι - ουσι λεπτον

nimia ellipseos ei ex genuinis Lucinui libris ei ex is, quae at hoc scriptore judieantur vel a plerisque criticorum addubitantur, rettulimus, ut etiam collipseos usu fortasse reliquid ad illam quaestionem, quae de univinis reui spuriis libris Luctaneis regitur, redundet. Sed exempla, quae in iis sunt, uncis quadratis inclusimus. est de constr. I, 3 P. 12 O II pii . I01, 6.

18쪽

FOrmula autem ει βρονι se, 'ει Luciani quidem temporibus otiamsi impersonaliter cogitatas et dictas esse manifestum ostis hoc Lucianilodo: Iear0men. 26 2, 783 προσ-rio Se Juppiter τοῖς ἀνέμοις ta

- Ἀλλησι risio . In his igitur ellipSi non Statuenda est, nam verba Cimpersonalia elliptica non Sunt, quia Subjectum non abest, Sed terminatione orbi satis indicatur. Hac enim nihil nisi res vel aetio, quae in verbo inest, ipsa significatur ac tota verbi et impersonalis forma nihil nisi hanc rem vel actionem existere Xprimitur cf. Sehoemann. Dio Lohro 01 den Rodotoilon 1862, p. 29. Sed in illo altero exemplo DoPro di Πολλίκις te de more conii 32 1, 696 potius ollipsis nominiso sol vel Aia intellegenda esse mihi videtur. Ita tuo judicandum ostLucianum artim, cum Suam de natura deorum Sententiam Sequeretur, verba ε μ te ut impersonalia OSutSSe, partim et potius cum veterum dicendi usum imitaretur aut ellipsin admisisse aut leue leontem deorum nomina ad illa verba appOSutSSe. Sed haec subjecti ellipsis, per quam Subjectum veri et Xpressi enuntiati omittitur, multo rarius Oeeurrit, quam illa altera, in qua vocabulum quoddam non pro forma Sed pro ratione Subjectum est, i. e. Si substantivum conjungitur cum attributo e. r. Si in j ριr ἡμέρce VOX μόρα Supprimitur. Qu0d genu ellipSe0S, ut apud Omne Scriptores, sic apud Lucianum Saepissime legitur. Sed magnam huius ellipseos copiam osteriore tempore vulgandam praetereamus interim, ne lectorem fatigemus. Transeamus ad ollipsin adjectivorum.

Adjectivorum omissio, ut jam Supra diXimus, quoad quidem vis praedicati in eis inest, fieri non potest. Ibi tantum agnosci potest, ubi

19쪽

adjectiva substantiorum loco sunt, itaque subiecti funguntur munere se in eam, quam . Mindicavimus, sententiam. Sed etiam adjectis una non auea a viris d0etis sine ausa desiderata sunt elut tales t utlanes, quales V, explicati0ne, quae per ellipsin fit, non indigent. Dubitari vero potest, num vi PD eis adseribendum Sit. in pacίνυ I sius p. 380 ιεοι 'on ς, Zeunius, quod taec vox in deteriorem

Partem aeciperetur, υρίβλεπτος, Sive ενδάξος ad ὁ Supplendum esse censuerunt. Seliae rus aut eiu ad OS. . , Si quis nihil prorsus subaudiendum enseret, se quidem repugnare vi audere dixit. Qua sentia

pr0bata Hermannus quoque elliptice dictum esse negavit, Herm. id est et pleonasin. pusc. p. 164 quod ad ipsuu illud nomen, cui

additum esset, spretaret. Etenim, inquit, Περικλῆς Xen. M 0r. III, 5. est is qui re vera ac lane Pericles St. i. e. genuinuSPerietes non spurius quisquam eoque nouitne indignus, e quo apertum est ne i Me quidem lite adjeetivum intellegi. Jam quaeritur, utrum re vera id quod Hormannus enSet signifieare possit necne. Ac primum quidem non plane in eodem numero habendum est, in quo ὁ ενδ ον ὁ πυλα et alia. avi ἐν Io et clim, adverbia loe et temporis uellius eum artieul conjuncta per se sola poni possunt. V locali et temporali, quae in ei est, res aliqua tam clare et orto definitur, ut sine ulla dissiduitate sententia loquentis perspiciatur. Non eodem modores se habet in voce ac PD, quod adverbium qualitatis est ideoque per se sententiam non satis declarat, sed nisi eum verbo, adjeetivo, adverbioeoniunctum suo munere fungi non potest, Se ut Summum gradunt

stellanis aut adiectivi aut advorbi indidet. Neque vero eum advorbiis

νοον etc. comparari debet nec re vera vel genuinus, id quod ei in annus voluit, Sed ubique plane, rorSu Vel valde, Inagnopere signis eat . usquam vini, quae est in re vera et genuinus in Oeen deprehendiinus, nec ubi ad adjeetiva, adverbia, verba nec ubi ad

substantiva app0nitur. Nam etiam ad Substantiva ὁ ἄν ita dieitur, ut videri p0ssii per se solum adjectivi significationem habere. Sed in eis, quae huc pertinent, exemplis ad vim verbi, quae in substantivo latet, referendum est velut in hoo P, quod idem S atque Πύν γεγη/ulmo Vel ὁ πύν γεοαιος Hale. 3 1, 180 in οἱ δε no νοι

quibus exemplis, quae niuitis inmutari possunt, sequi nobis videtur, ut nil ν Semper notio quaedain aut verbi, aut adjectivi, aut adverbii desideretur. Itaque etiam in nominibus propriis cum iniunetis non nomen troprium ipsum. Sed adjectivum Nob substantiu uin quod

20쪽

- 14 adjectivi vim habet, supplendum videtur esse. Id quod exemplis Dominum propriorum, quae apud Lucianum Oeo ὀ actu addita leguntur, e0nsi mari 110bis idolui Videamus Singula

Haec Sunt exempla uesanoa, in quibus ὁ PD nomini proprio adjunctum est Adielmus ea, quae apud alios scriptore leguntur 'υμλγρ ' et ' πα Nicepti. Togoras hist Bygant XXV, 26. In Steph

de Oanne 'I ore ni , ν πα . Ath. p. 22 12, p. 537 : περὶ δε λεξανδρου,

Quibus exemplis, Si singulatim XaminamuS, Omprobaturne Her- manni explicatio vocis isti e. is, qui re vera ac plane qui est Vel genuinuS, non Spuriu eoque nomine indignus Quadrantne haec. o. gr. in Κλεοπ&wia et j a 3 Signifieaturne his verbis Cleopatrae verae aegenuinae non alii, quae hoc nomine indigna est Si diei non potest, nisi quae erSOna aliis Xpresse Opponitur et indicatur has Spurius esse, illam

veram et genuinam. Qu0d sane fieri potest illo Xenophontis loco, quo Poricles, illo clarissimus rei publiea Athenisensium ducet gubernator, filio ignobili opponitur. Quamquam difforentia illa, quae est inter patrem illustrem

et filium minus notum non sine audacia quadam adjeetivi et genuinus et Spuriu Θ Xprimitur. Sed ne πανυ revera ' Vel d genuinus ' Significat nec noeeSario illa signifieatione opus est, qua Verba Ιερικλλῆς ὁ α X-Ρlicentur. Immo vero multo melius et faeilius haec intelleguntur, Si ad adjectivi vim poetamus, quae in nomine Ιερικλῆς latet e. περίβλεπrος Vel ενδοξος ' πα Περικλλῆς idern est, quod περιβλεπτος Itaque in his verbis nulla ellipsis sed faeotia quaedam inest et GD SUO Se advorbii munere fungitur. Non ero res eodem modo in ceteris, quae attulimuS, Xempli Sehabet. Xempla velut rei πανο ιος vel Oμ ρ ρ ω - claro indieant ad adjeetivi vim, qua in illis nominibus proprii lateat, πανυ non relatum esse. Ac ne Hermanni quidem Xplicatio, quae per Oee et re

Vera et genuinus fit, oeum in eis habet. Quo modo igitur illa exempla intelligenda sunt Videtur una tantum explieandi via nobis relicta SSe c. ellipseo adjectivi se λεπιος, quod in eis deSideratur, Statuendae, Sed poteSi fortasse alia via, qua nobis Satisfaeiat, inveniri. Attendendum est uelanum et ceteros illo Seriptores, apud quo locu-