Io. Nicolai Madvigii, professoris hauniensis, opuscola academia ab ipso collecta, emendata aucta

371쪽

sim quo iure mihi Pollyranus reliquia prisor dedit

possespionem. Respondetur cum refutatione.

α Coniecturae de Iocis aliquo Livii i).

Lib. XXI, 10. In oratione, qua anno Carthaginiensiuin senatu in 'ollo deterruisso et ad Hannibalom Iloninnis odendum xhortatus esso traditur haec de prior bello cum Romanis gesto posita sunt: Nec puer se dux erat, sed pater ipse Hamilcar, Mars alter, ut istixolunt; sed tunc Tarent atque Italia non abstinueramua ex foedere, sicut nunc Sagunt non abstinemus. Vie runt ergo dii hominesque, et id de quo verbis ambigebatur, uter populus foedus rupisset, eventu belli, elut nequus iudex, unde ius stabat, ei victoriam dedit. In his praeterquam quod obiectum verbi vicerunt duro omisia sum est, non assequor, quid illa dii hominesque significent: alibi nim haec coniuncta indicant magno consensu ab omnibus aliquid actum esse, cui significationi hi locus non est. Argutius aliquid hic a Livio scriptum osso, plano mihi persuadeo, et frequentatam Livio illorum vocabulorum copulationem a libriirio in Iocum non suu in illatam Significat enim orator, Poenos foedifragos non tam contra Romanos bellum illud gessisse quam eontra deos foederum ultores itaque scribendum videtur Vieerunt ergo dii homines, et etc. Lib. XXII, S. Nam ad eam diem nihil proelor sacramentum fuerat, et, ubi ad decuriatum aut centuria tum convenissent, rua voluntate ipsi inter a equite δε- curiati, centuriati pedites coniurabrent, aere fuga atque formidinis ergo non abituros, etc. Substantiva ista de

372쪽

euriatus o centuriatu inepta osse, quum alii, tum Du-keriis et alchius viderunt alterum hoc uno loco logitur utrumque quum Propter unalogiam tum propter usum in centuriatur nomine reino tum est ab ea signification P, quam recentiores, velut chollerus, subiiciunt, ut Dulieri reprehensionem vitent quid, quod ne sic quidem recte diceratur convenire ad decuriatum' inque alebius Emendati Livv. p. 1 9 delendam esse praepositionem statuit, ut supina passivo intelligerentur, en inque sententiam Baumgarten-Crustus probavit. Sed hic supini usus uno, quod quidem recte advocatum sit, Mitri inlis exemplo dolanditur, qui post eundi verbum hoc sibi permisit

vorsus facito efficiendi causa Livium ita scriboro potu isso, multum abest, ut illa auetoritato vincatur; squonsgligendus est consensus codicum in praeposition retinenda. Mendum ortum esse videtur e scribendi eo inpondio, do quo Drahen borchius egit ad Liv. XXXV, 334 Sot post eum Rulini enius ad VelI. Paterc. II, 29. Seripium nim sine dubio fuit ad decuriadum aut centuriudum id quo facillimo errore in eam scripturam transiit, quae nune est in libris. Recto auten Livius ita dixit pro oo, quod si ut decuriarentur ut conturiarentur, quem gerundi usum idoneis exemplis Ruddim annus confitinavit

Corn. op Att. s. Idem scribendi error, Vereor, saliorum Livii locum, qui est in libro XXV c. 2, corru- porit, sibi verius videtur Oollenne auspicandorum comiatiorum quam quod vulgo egitur, auspicatorum.

Add. iv. XLV, 15 Lueret. II, 552, et , in quibus Ioeis

genitivus est; nam in hoc asia Deillime ea emeitur figura. qua gerundium, natura aetivum, passive significet CD quae

373쪽

Lib. XXV, 4. Exposita orations consulum do viniquo audacia publicanoruin, qui concilium plebi disiecerant, lure Livius subiicit Hac quum ab optimo quoque pro atrociaute rei acta saerit vimque eam contra rempublicam e pernicior eae t iactam senatu decrearet, conuestim Carvilii tribuni plebis rei capitulis diem Postumio dixerunt. In his verbis solos vide Ursinviii

oto. r. Gronoxium dissicultatis aliquid sensisse, quam- qtiam no hi quid eiu exposuerunt, cur pro eo, quod Stacta reponendum conserent lucta ceteri nihil ad notant. Est autem certo aliquid hic vitiosi. Pronomen enim hae nulla ration referri alio potest nisi ad consulum orationein proxime praecedentem ea nutem quomodo ab

aliis agi potuiti equo optimus quisque videtur eam

rem orando peregisse, do qua Livius non significat ontroversiam fuisse. Maximo autem vulgatam scripturam avertit, quod in ea sententiarum ordo et nexus non Onatat. lim et ipsum pronomen hae subiectunt orationi consulum et quae adiecta sunt vimque eam, senatus decresset, antis declarant, Livium non exponere, quid senatore dixerint, sed quae fuerit vis orationi Et relationis consulum, quis effectus. Facito iam reperietur corrupit vocabuli mendatio nihil non aptissimum erit, si reposueris pro atrocitate rei accepta agent. Commoti sunt senatorum animi, ut in tam indignabo fori necesse erat. Acceptus et actus non raro permutantur;

ut Liv. XXX, 33, 1 muli codices pro accepti habent

acti.

Lib. XXV, 30. Neque vilis minua proesidii aut pertinacia ad manendum quam transfugia fuit. Ad huius Ioci oram scripturam ipsorum codicum vestigia ducunt; eam enim, quae nunc est in editionibus, Inendosam esse, usus loquendi ostendit. suum nil dicitur nulli minus

374쪽

prresidii esse quam transfugis, aut nihil signifieatur aut hoc, transfugas omnium maxime perieulis obiectos EAEnoquo ullo praesidio defendi quod quid sit ho loco otquoinodo ceteris, quae adiuncta sunt, conveni ut nemo facito dixerit. Si id significari debet, parum praesidii transfugas urbi attulisse, necessario dicendum est in transfugis, ut III, 45 scriptum est ita in ea irmum ι-bertati fore prinaidium. Iam quum Drahent,orchius de- eoin codicos numeret, in quibus scriptum sit quam in transfugia, inter quos est optimus ille Florentinus, unus etiam in ulli praebent, quid est, cur restitu pro dubitemus: neque in ullis minus proesidii suam in transfugis Ivit. In eodicibus praepositionem non a librariis additam esse, res ipsa demonstrat illi enim utroque Ioco eam addidissent; aed quum casu priore loco excidisset, posteriora tamen in multis odicibus servata est.

Lib. XXXII, 5. Et eum Achaeis quidem per haecaseietatem Philippus rex mabat Macedonum animos

quum Heracliden amicum maximo invidiae sibi esse emneret, multis criminibus Oneratum in vincula coniecit ingenti popularium audis. Haec est codicis Bamhergensis scriptura, ad quam eteri codices proximo accedunt; habon enim eum Heraclide nam quum maximae etc. Locum mutilatum nomodo priores editores interpolavorint, non resernin, quoniam verba spuria a Baumgarten-Crusio et Behkero recto eiecta neminem revocaturum osse arbitror. Unus Iaeobsius viderat, in corruptis istis nam quum later amicum, quam coniecturam codex Bambergensis confirmavit. Ipse autem Baumgarten-Crustus ad orations explendam et coniungendam anto amicum

interposuit quem, ita ut ad animo repetatur irmabat; in nota autem mavult pro amicum scribi ut quem doleto altero quem, quod in textu posuit . multa tamen obstant,

375쪽

quominus hac coniectura locum restitutum putem. Nam primum amicum mutari nullo modo potest, nequo quidquam ni hanc vocem inseri, quum se ipsi Horaelidis nomini hoc vocabilium subiiciendum suerit, ut significaretur, qualis hoino suisset, et mendi origo in his verbis apertissima sit. librarii enim cum anto Heracliden praeponitionem esse rati, scripserunt cum Heraclide si littorati ad proxima tracta ex amicum est ecit nam cum deindει nam quum Sed hi inissis, viden mus, quid statuendunt

si do illa repetitione verbi irmabat. Id priinum alio

leni pore repetendum erit; nam do hac na aetione dicendum erat firmaria, quum, coniecit deindo paulo alio significatii; aliter enim ocietas irmari dicitur, aliter animi ipsa praeterea haec brevitas loquendi Macedonum

animox, quum etc. ne auribus grata nec Liviana esso videtur adiecisset certo autem. Unum addam, non abesse tautologiae vitilim, si initium sententiae sita manu

animos, sinis antem hic ingenti popularium gaudio. Quid igitur Ut vera scriptura et simul erroris origo reperiatur, propius accedendum est ad codicum vestigia. Equidem Livium scripsisse puto D eum Achoeia quidem per haec societatem lamabat; ad Macedonum animos

quum Heracliden amicum maximae invidi sibi esse e neret, multi criminibu Oneratum in vincula coniecit, .

p. g. in codicum scripturam addidi ad quod quam fa-ello post at firmabat excidere potuerit, apparet Usus quidem praepositionis plane et Latinus et Livianua est. XXIV, 32 Ad militare genus Omne partemque regnam plebis invisum eas nomen Romanum III, 31 Inuid e tamen ea ad exerectum fuit. Cicero disti. VIII, 3:Deidiorum ad bonoa.

Aliorum onatus huius Ioel emendandi exposuit Neeyssigius a. 839 in editione libri XXXIII p. 16 sqq. Verum nemo

376쪽

Lib. XXXIII, 4 . arrat Livius, annibalem, quum

magnam partem vectigalium a reipublicae usu ad privatorum commoda nverti videret, peculatum sustulisse rosiduasquo pecunias a nobilibus acerbo exegisse. Tum addit rim vero isti, quos paverat per aliquot annos publicus peculatus, velut bonis ereptis, non furto eorum manibus extorto, infensi et irati Romanos inmannibalem, et ipsos causam odii quoerentes, inaligabant. Ad hae verba nihil ad notari a recentissimis editoribus, valdo miror. Nam et per so improbanda quaedam hic sunto librorum duorum, quos hic solos haboinus, scriptiira

ostendit, non recte haec edi. Pronomon eorum quum languet admodum, tum, si prono inen ad dero Livio placuisset, ponendum certo erat suo. Sed Et oditio Moguntina ot codo Bambergensis habent non furtorum manibus extoriis vulgatae scripturae robentus auctor est. Facit autem ad illa codicum vestigia attendenti persuadobo, scribendum ess paene nulla mutation facta uelut bonis ereptis, non furtorum manubii extortis. Furtorum

manubio dicuntur ut alibi praeda satis serit ipsum Livium auctorem laudasse, qui XXIX, Macripsit qui eum magno piaculo sacrilegii aut manubia rettulit. Non addito genitivo id vocabulum eodern signifieatu positum Iegitur apud Ciceronem in Verr. Ι, 59, 154 qui manulio sibi tanta ex L. Metelli manubiis fecerit, et paulo posts0, 15 apolia domum ruam referre et manubia detrahere. Add. pro Sext. Rosc. m. a , 10S. In codicibus antiquissimis saepe manatae, an ii Iegitur

attigit vero propinquam viam unus institit I. Averus, ut utinam reyssigius, ipse optime de Livio meritus, in illo

volumine minus obtreetasset nemota enim interpolatione Iacunam indieavit nee tamen recto loco.l

y IKreyssigius, huiua emendationis ignarus interpolationem tenuit et probavit IDiuitia ' Cooste

377쪽

Lib. XXXII, 48. Quantum rea et tempus patiebantur, adparatae celebra torque eius diei epuliae sunt. Cod. Bamberg. quant re et te uo patiebanιur adparatu

celebrataeque. Deleto que vera miscripturam ab Ebimus: quanto reo et e u putiebantur, apparatu celebratae eius d. p. sunt. γLib. XXXIII, 15. ' Deseribitur Androsthenis, ducis

Maeodonis, qui ad Nemeam amnem inter Corinthuino Sicyonem castra habebat, magnamque militum partem praedatum dimiseriit, trepidatio, quum castris p propinquaret icostratus, Achaeorum praetor Trepidare dux, ut qui hostes nusquam nisi raro in collibus ante Sioonem, non audente agmen demittere in ea ον vidisset, ad Cleona quidem accessuros numquam credidisret. Atqui ne nunc quidem ad Cleonas aecedebant, sed ad Νomoam, ubi Androsthenea sedebat Cleonis Nicostratus fuerat quumque eo nuntius de militibus Andrositionis palatis per agros allatus esset, inde emeam versus profectus cst. In codie Bambergens scriptum est ad Cleonis. Quis non videt, scribendum fuisse a Cleonis νCeterum ut hoc certissimum est, ita non multo minus certum est, cum Dulier scribendum esse raros. Quam saeps Androsthenos hostes vidisset, nihil ad rem erat. QIta reyssigius edidit.

Hae et proxima nune demum addidi, ne exiguas has symbo-Ias ante multos annos Propositas, sed ita propositas, ut pau- eis innotuisse videantur, nune sine adiectione repeterem. Sed ne infinita materia esset ex qua tamen non pauca delibaviquum in prioribus opusculis et in his alibi tum in editione Cieeronis librorum de suibus , ex eodem libro euius duorum Iocorum emendationes proxime praecedebant, tres a ios adiunxi. quum praesertim is nuper ire1ssigio diligentissime pertra

etatus esset.

378쪽

Lib. XXXIII, I Iden idem Quinctius, liberandam

omnem Grinciam, si in olorum linguas retundere, si veram caraatem, maiestatem apud omnes nominia Romani vellen erae. Incommodissimum esse et intolerabilem asyn-

doti figuram in verbi caritatem, maiestatem omnes, opinor, sentient nisi qui nullam omnino vis figura adhibendae condicionem sus credent. Itaque Ereyssigius in odition huius libri o codico Bainborgona scripsit car rasem et maiestatem. Sed ni iam pravitatem non animadvoriit, quae vel sic in his verbis haeret. Num caritas Romani nominis, si Graeciam Romani non liberarent, nn IIa vera futura erui, sed tantum simulata eius species maiestas nihil inde detrimenti captura erat nequo eius veritus in hae ro ullo modo agebatur. Ita quo a codice Bambergensi, qui mendum particulae adiection occultat, redeundum est ho loco ad Moguntinam scripturam exque ea haec ossicienda: a vera caritate maleatalem apud omnes nominia Romani vellent esse, hoc est, si vero mors intestatem

Romanam coli vellent. Livius I, 54 Apud militea ero Sex. Tarquinius tanta caritate esse, ut non pater Tam quinius potentio Romoe quam iuva Gabiis esset. Quam

Deilo ablativus in accusativuin propter proximum maleviatalem transtro potuerit upparet.

Lib. XXXIII, 32. Commemoratur habitus animoruino exspectatio anto ludos Isthmios, quibus T. Quinetius

Graeciam tbpram pronuntiavit. Hic locns ante nostram petatem fractus et mancus edebatur hoc modo: Sed exspectatione erecti, qui deinde statua futurus Groeciae, qua aua fortuna esset alii non taciti solum Opinabuntur, sed aermonibus etiam aerebant Romani ad spectaculum consederunt. Explevit orationem et ententiam eodex

Bambergensis; sed quum in eo verba, ut fit in codicibus, prave distincta essent, nemo ex iis, qui post Goelierum

379쪽

hunc librum tractarunt, ora interpunction reperta locum expedivit. Facito nim et Iegitimo decurret oratio sic ordinata, nulla littera mutata in codicis scriptura alii alia, non tacui solum opinabantur, ae sermonibus etiam ferebant, Romanos iacturos. Viae cuiquam perruadebatur, Griaecia omni cessuros. Alii alia Romanos facturos partim opinabantur, partim etiam loquebantur in hac tam onopinionum et sermonum de consiliis Romanorum varietate re quisquam credebat, omni eos Graecia cessuros. Bokkerus ipsa verba malo distincta retinuit Iacobsiuae Κreyssigius eosque secuti alii ai mutarunt alii alia ferebant Romano victores vix cuiquam te. Apparot no quid dubitationis relinquatur, quin coniecturant,errarint , verba vix cuiquam, quae reseruntur ad illa alii alia, primum sententiae locum tenere debere.

B. Ciceronis oratio pro Murena aliquot Iocis

evidenter emendata.

Ciceronis pro L. Murena oration m ad nos pertulerunt codices non ita antiqui quique cominianem originem

mendoriarii multorum notabiliumque communione Etendunt. Eorum mendorum magna pars ex eo genere est,

quae librario indocto, ceterum propositum exemplar satis diligenter persequenti antiquioris scripturae ductus Oh scuriores, vocum scribendarum ratio ipsi inusitata orbaquo parum intellecta ita obiiciunt, ut, modo nulla accesserit interpolatio, ex litteris fragmentisque verborum ad speciem miro distractis tamen omnia diligenter rimando et simul ad sormam orationis attendendo verum certissima rationseruatur. 'od ea vestigia, quae persequenda sunt, saepe

380쪽

aut in uno iam et altero codice aut ab ipsis primis ditoribus inconsid riit occultata sunt, inductu aliqua tolerabilis sententiae et orationis specie, ut en prius en O-vonda sit quam in veri investigation progredi possis, in quo genero insignes et praeclarae sunt eae, quas ie-buhrius locorum aliquot fecit uisendatio nos, velut illa in c. II, 35, ubi pro eo, quod inale interpolatum erat, notas quasdam e codicum vestigiis meroacredam et similibus restituit erba uredam. Interdum tamen in illo eo dice, ex quo nostri orti sunt, depravatio longius progressa est, literis non solum divulsis o singulatim periurbatis sed otiam propior similitudino in omissis, quas tamen, hac ipsa similitudino animadversa, retrahere possis;

tum in ipso illo codico quidam corrupta corrigendi et explendi conatus non Valde artificiosi applirent. Illi loci desperandi nisi quod forma universa indicari potest otinsolici signo notandi, in quibus plura verba librarius

propter imilitudinoni aliusve causas omisit ut . , S: Nam quum semia mihi tanta pro hac industria intdata, quanta antea nemini, et sic etsi ceperis eo8, quum adeptus aia deponere aget hominis et astuti et ingra i editur labores, per quos ea ceperia, omisso eos) et c. 39, M. Nunc Iocos aliquot, quorum menda illis, quae diximus, vestigiis persequendis et reperiri et tolli possunt, ud veram formam ravocabimus.

C. 2 4 Ac si patronus huic causa publice con- alitueretur, is potissime honore siecto defensor daretur, qui eodem honore proedilua non minus .erret ad dicendum auctoruatis quam iucul alia Primum potissime pro potissimum equo Ciesro alibi usqliam dixit neque quisquam huius aetatis scriptor unus Celsus Ciceroni eius nuctor adiungitur. Deindo honore meetua nimis infinito dicitur neque ad Murenam, consulem designatum, pte