장음표시 사용
361쪽
30 , I, 32 obliviseitur nec animadvertit, non modo senatusconsultum ante conventum illum retrahendum, sed hunc etiam ad Catilinae in senatum ingressum et Cicoronis orationem admovendum fuisso Nisi forto sed quoquo iunia illi vocabulo interea ad noctit, ut in voco postremo in c. 31 redeamus ad c 2 medium. Apparet,inio Sallustium et orationem primam ieeronis propter Sallustii errorem tantam esse, quanta maxima esse potest, dissonsionem. Et hoc homines non movet quartam propter Sallustii silentium damnant. Alterum, quod dicere institueram, hoc est Sio omnia ab Ahrensio, rellio, Mila in hoo genero disputantur, quasi hae Ciceronis orationes iisdem omnibus oris bis dieite sint itaque si quid tum minima ex parta improbabilo videtur, a Cieerone scribi potuisse negant. Vorum Cicero omnes has orationes Catilinaria prorsua
vix tempore habuit no ne paulo quidem post eas perseripsit deue iis edendis cogitavit. Tribns annis post a. 60 a. h. eas Attico recentes misit ad Atti ΙΙ, I, ). Iam quis dubitnt, quin, etsi ea, quae si notabilito dixisset, ut et in ipsius et aliorum memoria infixa
essent, retineret et sequeretur, tarne ea, quae r
vius nito dixisset, auxerit, amplificaverit, ornatum iis splondoremque addiderit Atque in hac opera fieri non poterat, quin uno et altero loco colore quidam interis eurrerent, qui ortasse magis ad eum rerum animiquo ipsius habitum apti essent, qui tum esset, quam ad orationis pro habitae tempus interdum quidem etiam do industria praemunir quasi defensionem aliquam advorsuasa, quae nunc ab adversariis obiicerentur, voluisso videri potest. Sentiebantur enim iam quasi quidam natus praenuntii eiu procellae, quae paulo post subsecuta est. Itaquo nunc intelligitur undo illa sit paene nimia in
362쪽
tertia et quarta oration invidia deprecatio et poriculorum futurorum commemoratio, unde etiam illa, in qua Ahronsius haesit, in IV, 15 de sonatus Et equitum consonsu hodierno die stabilito et permansuro praedictio; et si si iam in vera oratione poterat Cicero ad eonfir-
mandos animos paulo sidentius dicere . Quin etiam
potuit Cicero, quum unam tantum iustam orationem insdiei, quo de supplicio coniuratorum actum esset, conficeret, in eam liquid, partim sciens et prudens partim fortasso me imprudens, admiscere, quod in eodem a natus conventu alio tempor dixisset. Ita nihil ostensionis habent, si de veritate ipsius orationis quaeritur, quae V si si sic dicuntur, ut ad primam roIationem aecommodatiora videantur quam ad eum Iocum, quo hae oratio post sententias liquot iam dictas interposita est. Postremo nunc intelligitur, qui fieri potuerit, ni Cicero in prima et secunda oratione noctem illam inconstanter notaret. Nain ipso in dubio tantae rei a se gestae ordinem tenebat; sed quum animn et orationem ad praeteriti temporis et ad duorum dierum coniunctorum eius, quo prima, et quo secunda oratio habita ossei habitum reflecteret, facillimo aceidero poterat, ut noetis illius significationem non recte distingueret in prioris et posterioris diei oratione 3
Legi postea alia de orationibus Catilinariis disputata non
minus inconsiderate; sed totum lio criticae genus satis no latum qualeque sit, demonstratur puto. Λ. 1842. l
363쪽
Miscellanea Gilica.A. Quintiliani Ioel duo emendati i
Quintilianua , I, 130. Quintilianus in praeclaro do Seneca iudicio ita scribit, si eo-dicibus et recentissi in is oditionibus fides habenda est Velles eum auo ingenio disisse, iudicio alieno. Nam si aliqua
contempsisset, ri parum non concupiaret, 1 non Omnia auaamasset, si rerum pondera minutissimis aenientias non fregisset, consensu potius eruditorum quam puerorum amore comprobaretur Sed quantus turbas excitaverintilla: si parum non concupisset, non est, cur multis exponam; nam ex quo Spaldingius negandi particulam xeodieibus adiecit docuitque, ain scripturam, in qua superiores acquievissent, ineptam esse, non minor exorta os dissicultas in ea interpretanda, quae nunc tenetur. In quo conatu homines docti adeo non consentiunt, ut vix duos reperias, ni idem probent neque id mirum cuiquam videri debet. eque enim pronuntiar dubito, nequo u Iam ex iis interpretationibus, quae propositae sunt, veram esse neque veriorem reperiri posse ipsa enim verba corrupta sunt; quod argumentis confirmarem, si aut Spal-dingium aut Froischerum aut quemquam alium sententiae Ex Seebodii Bibliotheea Crit. a. I828 p. 63o Seripis a. 182LIDj9jljgeo: Cooste
364쪽
suae confidere viderem ac non, quum moliora non haberent, id, quod ipsi tirum probarent, secutos esse. Nam quid opus est exponere, ne quo concuPiscere absoluto intelligi posse, ut sit ambitiosum ase, ne quo parum ullo modo in inti quidem coniunctione substantivi vim habero
posse aut id significaro, quod non sit satis, quod ait exile genere et minutum, quae significatio no ipsa quidem
apta esset. Sed interpretes, in his solis verbis occupati, ad totius loci formam attendisso non videntur, nisi quod Buttmannus ex aliqua parto do hac ro lectores admonuit. Proximo enim praecedit ingenii si iudicii mentio, quorum illud in reperiendis rebus et elocutionis ornamentis cernitur, hoc in dolectu habendo et ad hanc sententiam referuntur, quae subiiciuntur in his utem ipsis portum
est, cum delectu et grndatione posita esse verba contempsisset, non concupisset amasset ne quo minualdo in orationis artificium ostondunt inter o relata aliquao non omnia. Apparet, inter haec duo interiectum teritum fuisse, quod n eandem orationis formam accommodatum esset. Hoc invento facilis iam emendatio est otienissima mutntione perficitur Nam si aliqua contempsisset, si partim non concupisset, si non omnia sua amasset, etc. Desiderat Quintilianus in seneca sevoritatem iudicii omnia enim eum, quaecunqlio subministrasso nimia paene ingenii oecunditas, arripuisse, acumina, agentonii olas, huiusmodi alia; octo scripturum fuisso, sis his aliqua plano contempsisset, ut inania et futilia, partim hoc est paulo plus quam aliqua saltem non concupisset et studioso quaesivisset, deniquo non omnia sua amasset. Illud addo, sic demum intelligi, cur scriptum sit si aliqua, non si qua
365쪽
Bie iram, hie misericordiam inspirabit hie dicet, Τ uidit et appellani et flevit et per omnes
ectu tractatus hic itaque illuc aequetur, nec doceri desiderabit.
Exponit Quintilianus inde a Dol me orator ete ,
quanta sit vis grandis et velis in sentis oratoris. Sed in his, quae transcripsimus, verbis ni ultu sunt, in quibuAhaereas; pqu id interpretes sesellit, qui priinum quaerunt undo sumpta sint illa: e exit illud, praeter
Butim annum, non dinodum curasse videntur, quam nam
admirabilem sententiae et locutionis vim verba illa haberent; quod nutem maximo offendero debebat, a nullo ideo adnotatum; quae est Enim haec scribendi forma et figura, ut, quum Quintilianus vim grandis oratoris universo Significet, certa quaedam certi oratoris verba ab eo dictum iri narret olim in superioribus en usus erat ratione, ut primum universe diceret, quid hic orator usurus esset, de init exempla certu adderet, ut proximo hic deducet, tum exemplum ponit Ciceronianum. Ostromo in iis, nae huic loco proximo subiiciuntur, recte interpretes desiderant subiectum verbi sequetur; tuquo Obrechtus addidi auditor Bur mannus, quid sententi posti InrEt assecutus, iudicia nomen interponi volebat Criticorum interpretumque dubitationem non VRnam Ass, codicum ostendit dissensus, qui tamen in discrepant, ut vetustissimos sequendo nil veram Scripturam perveniri possit. Ceteros igitur omittamus. Turicensem et Florentinum videamus. Turicensis haec habet: h. sic una littora diei te iudet ne vi et evit et per omne reffectus tractatus hic itaque illuc sequetur neque doceri desiderabit; Florentini autem haec est scriptura: A Leunt te videt appellavit et evi et per omnes siectus
366쪽
tractatur hie itaque illuc sequetur etc. Ex his haec ossicitur optima scriptura, nisi quod de uno vocabulo dubitatio nianet: me disente iudex hoe vocabulum hie latero etiam uti mannus sensit in nota exegetica Ideos oppellabit et ebit et per Omnes siectus tractu huc aliaque illuc aequetur Haec extrema vocabula eadem ration a Burmanno restituta Bitti mannus probavit. Omnia iam recta et Ex perspicui depravatae scripturae vestigiis eruta. Grandis illius oratoris vi Quintilianus iudicis ani- inuin in omnem habitum singi ait Error ortus est partim ex eo, quod, uti in hic quinquies initio sontentiarum positum esset, eundem pronominis casum hoc loco librarius scripsit, ita tamen ut ablativi vestigia manerent in dicunt Ie o dicit te, partim ex commutatione Iitterarum et v, quemadmodum et in Florentino et in Turicensi
pro inspirabi scriptum est inspiraui Quod deo addidi,
etsi non admodum asstrino, verum tamen me vidisso pulo; aut enim appellabit mutari in aliud orbum obot, in quo codices consentiunt nisi quod appellavit scribitur nec ulla monili origo aut causa intelligi potest, aut addendum illud vocabilium est, sententia etiam postulanto tum post videt ut est in Florentino et duobus aliis eo-dicibus aut iudet ut est in uricensi facile xcidero potuit. meos iudex appellat, quum sceleris ut cala initatis alicuius grandi et vehementi descriptione coinmotus nomen Eoruin exclamnndo usurpat fidemque obtestatur. Rapitur autem vi dicentis iudex et per omnes affectus illo moderant mox huc mox illuc trakitur trullentemquo aequitur. γ
Iniuria umptius hi neeessario retinendum putat ne animadvertit, repetito illi hia aptissime subite hoe visente ut horatore ipso ad iudidem eius orationem animi motu subse-
367쪽
B. me Ioois nonnullis Ciceronis et Quintiliani
Malam verborum inici punctionem in vetorum scriptorum libris saepe sententiam Pervertisse et corrumpendae scripturae causam suisse, omnes norunt, neque pauci etiam
nune vel in iis libris, qui requenter et leguntur et odiantur, loci sunt, qui propter huiusmodi mendi minus recto intolliguntur. Huiusmodi locis melior interpunctio nosubieni ro non prorsus exigua criticae pars est quamquam non ignoro, multos esse, qui et signis illis orationis distinguendae mirum in modum butantur et hoc interpunctionis auxiliuinis eiusmodi dilucultates tollendas adhibeant, quae aliam medicinam requirant. Multo enim et accurato studio opus est, ut teneas, quibus locis porcio- quondi usum et periodi Strirendae rationem et numerorum
Ioges insistero orationi liceat, ubi fluere debeat, quae cohaeroant, ita disiungenda sunt; in qua ro multa orrandi natoria est Libet hoc loco uno et alior exemplo ostendere, quam late haec patent ratio et quam utilis sit. In Ciceronis oratione pro Cluenti c. 4 ,1 31 sic scribitur quod si hane apud eosdem ipso censore mihi aut
quentem transeatur. Ita quo neglecta vera emendandi via ipse et vestigia odicum prorsus deserit nam Mea te tollit et excude facit iudicem et erodibilem subiecti mutationem ensicit ne alia reprehendant. Praeter Ilos duos Quintiliani locos Ciceronis Iocum ex oration p, Cluenti c. 34. 2 raelavexam ostenderamque pro eo, quod edebatur infestuc tim νω- tor Iunio fuit, seribendum esse populus ornanus P. R. pro PR. . Eam disputationem nunc omitto, quoniam si nunc editur et res perspieua est. Λ. IS42.J
Ex Seebodii Tabulari Novo Philologiae a. 1829, 31. Seripta
368쪽
alii causam agere licuisset, ominibus tali prudentia eerte probavissem res enim indicat nihil ipso habuisse cogniti, nihil comperti ex tota ist eubscriptione rumorem quendam et plausum popularem esse quo situm. nepta haec dicuntur. Quid animi Hocino opus erat censoribus Cicerono probari, nihil ipsos comperti habuisso Id vero optime ipsi norant; nec u Ciceron docendi erant,
utrum rumorem captassent necne. Scribendum etiam
erat certe probassem se nihil ipsos illo ipso tempore, quum res non ageretur habere cogniti. Recta et apta omnia erunt, si sic interpunxerimus certe probavissem causnm res enim indicat, nihil Ic. Facito so Cicero eonsores meliora docturum fuisso, si licuisset, dicit, quoniam perspicuum sit, eos id, quod iudicarint, nulla certa
In eadem oratione c. 26, is Staienus ita secum loqui fingitur: Ego sin iudicibus Mihi Φsi igitur, praeter periculum et infamiam, quid utieretur Nihil excogitem, quamobrem Oppianicum damnari necesse ait quid tandem nihil enim est, quod feri non possit Si quis eum
jorte earua ex periculo eripuerit, nonne reddendum est 'Neque quid tandem excogitandum sit, hoc loco apte quaeritur, neque, quo spectent ista nihil enim est etc., apparet; nequ enim tam improbabile erat, Oppianicum damnatum iri, ut de eo tanta eum dubitatione Staisnua loqueretur, nec rursus si quis enm putat sententiam osse omne Oppianici opprimendi consilium, qualo demum cunque esset, successurum ess dici poterat. Tum nimis abrupta illa adiecta sunt: Si quia te. Scribendum est:
quid tandem nihil enim est, quod feri non possit , si
qui eum forte eapua ete. Iam verba interieci ad liberationem Oppianici reseruntur o magian arto a Ciceron 'posita sunt Quum enim is per totam orationem Oppia-Disjtiro b Cooste
369쪽
nicum nocentiκsimum fuisse contendat et iuro damna tum, non pecunia oppressum, potest obiici, nilam causam fuisse Staieno, cur, quod Cicero laetui dicit, pecunia interversa iudicum animo in oppinnicum in stan nin-rat, euius do damnation nulla fuerit ubi intio. Itaqlio
Cicero ipsum Staienum respondentem inducit: Nihil est, quod fieri non possit itaqtie etiam Oppianicus liberari potest plane igitur hominem perdamus.''
Persaepe, ni hac sontentiarii in distinctions obscurit-tur Earum nrticularum ratio, quae bis positae inter soconnectunttir, maximeqtis hoc fit, ubi paulo liberius vagatur oratio, mutata nonnihil in altero membro triactura. Quam facito in his minutiis erretur, perspici potos in Quintiliani libro X e. I, 24, ubi in his verbis: Et Pollio et Messala defenderunt eosdem, pnldingius et
e pro tam quam dictum auspicatur, nec rot Achs-rua dissentit. At iii apertius quam prius et referri ad ea, quae praeced lint et sequuntur, orationem quo sic Eas continuandam Nam de domo Ciceronia rixit Calidius, e t pro Milone , et Pollio et Messala defenderunt eosdem, et nobis pueris te. In eiusdsm scriptoris libro XI, Spalilangius aeribendum auspicatur etiam Cicero sed et resertia ad ea, quae praecedunt et Demo athenes. In libro XII, 10, 2 in his verbis quando et iucundiarima particulam et Butim annua να-anoMτον esso uini adest tamen, quae ad hunc reseratur, altera in Ddi: et velut in locum earum auecedent tristea illa autem quod quum contingit usquo ad Fcient interiecta sunt et parenthesis notis concludenda certo ne quod vulgo fit, coniungamus sicient et succedent, ipsa sen-
Dixi postea de hac re in xcursu primo Cieeronis Ithris delinibus bonorum adiecto itaque hie plura sustuli. A. 181RI Digitia i Corale
370쪽
lentia prohibet; unde ei iniit illud apparet, pio succedent aut ex nonnullis codicilius et veteribus editionibus revo-
canduin esso auccedunt uui, quod inulto praestat, ex auccedere, quod tres nitituissimi libri habent, aciendunt ESS luccessere. Anto millia enim secula litterae , , a Latinis receptae erunt et in locum Graecarum dulci O-
Maiores turbas neglecta distinctio movit in Quintiliani libro XI, 3, 40, quom locunt quum priores inter-Pretes secure transissent, putilingium sententiae pravitas non sollit; sed quae is disputavit, iis lacile carebimus, Ei ita interpunxerimus Ornata est pronuntiatis, cui rus fragatur vox iacilis, mugna, beata, sexibilis. ma dulcia, durabilis, clara, pura, ecana aera et auribus sedens est enim quaedam ad auditum accommodata non magnia tudine, sed proprie αιυ, ad hoc velut tractabilis etc. Verbis illis, quae a ceteris separavimus, Quintilianus i
dicat, cur re magna et beata voce seiunxerit claram, puram, era secantem et nuribus a dent om esse enim genus quoddam vocis, quod non tam magnitudine quaru proprietate excellens auribus se insinuo et haereat; deindoeeteras vocis virtutes enumerar pergit. Tam ad speciem parva res obstitit, o vir egregius verum videret.
Apud Rutilium Lupum p. 12 Rulinii haec o Lysiae orations aliqua translata Ioguntur quo res a me, quo iure obtinere possim, quo iure mihi Polyrenus reliquit, pistor dedit possessionem. In his Rulinhenius notari iubet coniunctivi et indicativi coniunctionem in interrogation pendenti eodemque exemplo usus est Uuschkius ad Tibull. I, , 224. Is spostea alii l. Vellem, certius exemplum posuissent, si modo id reperiri poterat Rutilii locus sic