장음표시 사용
61쪽
M quam semel Christi eruae, mors, & sanguis destruis xit, solvit, & evertit Z Non ergo dividat eos inter- ,, positum Petri & Acacii nomen, quos tanti mediato- ,. ris pretiosus sanguis univit I . Cur ergo tam vehementer displicet in Romanis Pontificibus, & in Eeclesia occidentali universa, quod non displicet in Orientalibus p Cur priores damnas, qui caussam totius
Ecclesiae , & tot episcoporum atque Patriarcharum , pro fide pugnantium agebant, contra vero extollis spiritum ae virtutem Orientalium, qui vel haeretici erant, vel defensores haereticorum pXIX. Dolet quod Romani Pontifices puriorem fidem & disciplinam Ecesesie, onere & ossicio Primatus vindicaverint, & non dolet quod Orientales scindere
maluerint Ecclesiam, quam impiorum hominum nomina a diptychis eradere ρ Non ne manifeste patet Orientalium magis retulisse nomina haereticorum , quam Romana communio, & uuitas Ecclesiae Universast Non ergo Romanorum Pontificum durities mala gravissima in Oriente peperit, quae firmitas Apostolica sanavit. Mala quidem peperit, non Romanorum saevitia, ut clamitas , sed nonnullorum Episcoporum, atque Imperatorum Orientalium perfidia , quibus defuit omnino Spiritus Ecclesiae. XX. Quamobrem Orientalis Ecclesiae apologiam
frustra contra Romanam fingis & occidentalem ; nam alteri cupiens per fas nefasque servire , ut alteram do primas, revera damnas utramque, & Ecclesiae Unive is notam inuris. infamiae . De Romana enim asseris,
quod durante schismate Acaciano, spiritus Christi non se prodiderit in ipsa , quandoquidem acriter illa con
tendens, ut e diptychis eraderetur nomen Acacii, plena fuit squilia, superbia , duritie, & supercilio . Con
tra i GetasPap. Tractat. seu eyist. H. concit. tum. q. cal. ιλλε Disitigod by Cooste
62쪽
tra vero affirmis orientalem pro Acacio fortiter pugnantem , spiritum habuisse qui defuit occidentali; quoniam plena extitit fortitudine , conniventia , &moderatione erga hqresim & haereticos. Verum post annos sex & triginta a schismate incaepto, moderatio illa cessavit, cum praevaluerit Ecclesia Romana, quq legem imposuit Orientalibus, & pacis conditiones prinscripsit. Illis enim probatis, erasoque nomine Acacii aliorumque, pax firmata fuit inter utramque ecclesiam , atque schisae extinctum. Itaque non a solis Romanis & occidentalibus, sed ab orientalibus etiam comprobata fuerunt omnia, quae a summis Pontificibus peracta fuerant contra Acacium si). Ideoque si vera essent quae nugaris , spiritus Christi qui primum defuit Romanae, pollea defuismet etiam Orientalibus, & Ecclesiae Universae. XXI. se Confirmantur haec omnia ait Natalis Ale- se xander ex consensu Constantinopolitanae, & totius is Orientalis Ecclesiae, quae sententiae a Romanis Pon-
tificibus in Acacium latae tandem subscripsit, & liis bello quem Legati Hormisdae Pontificis Romani offe-
rebant,cum pax inter utramque ecclesiam conciliata se est. Joanni autem Constantinopolitano,& aliis episeis copis qui memorato libello subscripsere, persuasum se erat Acacium ea omnia admisisse crimina , propteris quae sententiam in eum tulerat Apostolica Sedes ... ,, Ex his colligitur Ecclesiam Orientalem agnovisse ,, tandem , sententiam a Romanis Pontificibus latam se adversus Acacium ae Quissimam esse, ipsumque dam- nasse post mortem , ac nomen illius expunxisse ex
63쪽
6r dulcedo , optima conniventia & moderatio, quae t meta non desinat in haeresis & haereticorum assentationem ; & ubi non periclitetur Fides, aut purior disciplina, honor Christi & Ecclesiae. Si te haereticorum Patronum & advocatum praebes, habeant haeretici, h, Beant schismatici; sed, quod Deus avertat, te non habeant Catholici, licet te esse catholicum glorieris. I ter Romanos Pontifices qui, durante schismate Acacii, doctrina &sanctitate claruerunt, si tuae dicacitati fides habeatur , spiritum exhibuit Ecclesiae unus Anastasius
Secundus, quoniam Voluit occulte reCocare Acacium in non potuit. Attamen dum fingis unum Anastasium laudare , suamque moderationem extollere, revera deprimis oumdem, haereticorum & schismaticorum calumniis, quas libentissime adoptas. Lege Severinum Binium in adnotationibus ad vitam Anastasii,quae habetur apud saepenumero errantem Pontificalis libri auctorem. Reperies igitur beatissimum illum Pontificem eo modo calumnia exagitatum fuisscte a sectatoribus schismatisLaurentiant; ac proinde falsissimum esse quidquid ipsi vulgarunt de restitutione Acacii. Nam si Liber Pontifica- lis intelligatur de restitutione personae, Acacius iam diem objerat supremum,antequam Anastasius ad Sedem Petri fuisset assumptus; si vero de restitutione nominis, salsum tribuis Bibliothecario, veluti scriptum reliqui set Anastasium Papam paratissimum fuisse nomen Acaeli restituere, cum auctor ille nihil aliud asserat prae- . ter hoc quia occulte voluit revocare Acacium, oenon potuit .mui nutu Divino percussus est. XXIII. Nugas tamen esse ratet ex epistola ipsius Pontificis ad Anastasium Augustum , quum sic alloqui tur de Acacio,, Precamur itaque clementiam vestram, , , ut specialiter nomen taceatur Acacii, ut quod mul- ,, tis ex caussis scandalum vel offendiculum Ecclesiae,, concitavit, speciali appellatione taceatur . . . Quan '
64쪽
62 tos vero excessus atque praesumptiones habuerit Aea. ,, cius, ne clementiae tuae sit ggerere per sila gula fortas- ,, se videatur onerosum, Cresconio, vel etiam Germa-
,, no , fratribus & coepiscopis meis, quos misimus ad se serenitatem tuam , de caussis singulis Acacii qualis ,, fuerit, instructionem plenissimam dedimus, es emen- tiae vestret specialius recensendam . si hoc pietati,, tuae placuerit curiosius indagare , ne in aliquo sug- ,, gestionibus nostris Veritas defuisse videature ut pro ,, divina sapientia vestra perspicue videre possitis, non se superbia viet elatione Sedis Apostolicae in Aeacium ,, talem processisse sententiam , sed facinoribus cer- ,, tis Sic. si XXIV. Haec Anastasius Secundus, cuius moderati nem laudas exquisitissimis verbis. Merito quidem, sed non absque iniuria & mendacio. Etenim mentiris cum asseris Anastasium decessorum suorum duritiem, qui durities non erat, damnasse, proptereaquod censuerit durius ipsos egisse cum Acacio. Nam quod tu studium pacis, & moderationem vocas in Anastasio, minus perve e perfidiam appellant Madde burgenses , I ilman nus Heshusius, aliique haeretici; sa) quoniam magis perfidiam quam moderationem redolent quae post i sos ex Bibliothecario imperite depromis. Eadem enim esset ac illa, quae ab Ecclesia universa uti vera perfidia fuerat prius damnata in Vitale & Miseno Legatis Sedis Apostolicae ad eumdem Acacium . XXV. Sed de Anastasio satis. Nunc vero dicamus de Euphemio,& de Macedonio, quorum uterque unus post alium in Episcopatum Constantinopolitanum lac cesserunt Acacio. Multa quidem mentiris de ipsis; nam
65쪽
Romani Pontifices non solum eos non excommunicarunt, verum etiam admiserunt ad suam communionem uti vere catholicos, quamquam non admiserint veluti
Episcopos Constantinopolitanos, & negaverint publi- eam Episcopalem communionem , nisi prius e diptychis eraderent nomen Acacii I , Horum enim testem habemus Theophanem , qui ulterius assirmat Euphemium in Diptychis reposuit se nomen Papae Felicis; hunc vero Synodicam recepisse Euphemii, & cum illosuisse benevolentia coniunctum , uti cum orthodoxo a . Sed lege quae de Synodo ab ipso Euphemio celebrata, habentur ex Libello Synodico . Sunt enim in promptu. ,, Acacio autem, & qui ei successerat se Flavita morte sublatis, Euphemius Sanctissimus in ,, solium Constantinopolitanum inducituri qui Diviis nam & sanctam convocans Synodum, Chalcedonen ,, sem Synodum confirmavit, & acta Synodi Papaeis transmisit: quem Felix, & occidentales Archiepi- ,, scopi, ut Orthodoxum quidem virum receperunt: se non tamen ut episcopum et propterea quod Acacii a se Felice anathemate notati nomen e sacris tabulis non
si 'delevissetis 3 . XXVI. Quamobrem Natalis Alexander speciali dissertatione gravius & verius demonstrat, Euphemium& Macedonium neque haereticos, neque schismaticos unquam fuisse; & rursus,, inter Orientalem Eccle-
,, siam , & Occidentalem, Euphemii & Macedoniiis Episcoporum tempore, & sub Gelasii , Anastasii , se Symmachi, & Hormisdae pontificatu suspensa po-
tius, quam abrupta penitus erat communio . Aliam, , enim longe rationem esse Acacii significarunt laudati
66쪽
is enim anathemate configi; horum vero nomina ex
se Diptychis dumtaxat expungi voluere . Quod argu mentum est, Acacium quidem schismaticorum paeona plexum fuisse, Euphemium vero & Macedohium ,, eius successsores, a communione Catholica non fui sese se segregatos I .XXvII. Quam sanctus Hormisdas, etiamsi inter conditiones pacis, & suae reddendae communionis vo. luerit, ut ex diptychis expungerentur nomina eorum,& fuerint revera expuncta; tamen post ejusmodi satisfactionem datam Ecclesiae, non solum passus est ut a Joanne Patriarcha orthodoxo, iterum in diptychis
reponerentur, verum etiam curavit, ut cum esset adhuc in vivis, ad Sedem Constantinopolitanam revocaretur Macedonius, in odium Fidei Chalcedonensis pul- .sus in exilium ab Imperatore Anastasio, qui a te per summam veritatis iniuriam contra sanctissimum Pa. pam laudatur , tanquam gelaret schismatis extinctionem qui omni modo schisma fovebat a) . Noli ergo confundere communionem Catholicam cum Hierarchica & F piscopali; nam Romani Pontifices priorem l-
Iam nunquam negarunt Euphemio & Macedonio , quamquam negaverint aliquando posteriorem; cum suam noluerint praestare episcopatus confirmationem , in si prius eraderent e diptychis profanum nomen Aca-scii, qui vita decesserat impoenitens, & anathematis, fulmine canonice percussus. Sed posterior ista commu nionis privatio , ut optime observat Natalis Alexander, non aliud prae se ferebat, quam appendices ecclesiasticae communionis; nimirum epistolas formatas Onodicas, Legatorum Missionem , dipidicorum hono-
67쪽
rem σe. Itaque non sunt re*era exeommunicatῖ qui ad dichis expunguntur, nisi sententia excommunicatio nis ab Ecclesia lata nominatim eonfingantur aut gen
ratibus .erbis stagnificentur si . XXVIII. Qua ergo fronte assimas tu, sanctissimos viros Sabam , Iheodorum, & Danielem Stilitam praeceteris ab omni genere communionis , pest excommunicationis sententiam fuisse a Romano Pontifice segregatos p Cum , schismate durante, servaverint ipsi pri- si inam Fidei Catholicae simplicitatem, quin miscerentur in Acacianis turbis, ac ullam sumerent partem in istiusmodi negotio; imo vero Fidem Chalcedonensem
omni conatu defenderent vel contra Basiliscum , vel contra Anastasium Imperatorem Θ Ex quo factum est ut Romani Pontifices, in tota illa cum Acacianis controversia , nullam fecerint de ipsis mentionem. Fecerunt tamen de Elia Hierosolymitano, & de Flaviano Antiocheno. Olim enim postulabat sanctus Harmisdas
ut Orientales eorum nomina eraderent e sacris diptychis; sed jure non iniuria pascebat. Nam Elias & Flavianus in Synodico Conciliabulo tantam conniventiam Anastasio Imperatori exhibuerunt,ut in gratiam ipsius Concilium Chalcedonense aliquo modo respuerint, cum non plene receperint, & apertissimis Eutychianis palam communicaverint. Atque inde evenit, ut Flavianus excommunicatus fuerit ab ipso Macedonio Constantinopolitano, aeque ac fuerat olim Acacius excommunicatus a Romanis Pontificibus. Cur ergo Macedonium defendis contra Romanos, non vero Flavianum contra Macedonium pXXIX. Verum quidem est tam Flavianum quam Eliam postea resipuisse, ac tantam egisse poenitentiam,
ut Deus exinde glorificaverit eorum sanctitatem. Sed quis
68쪽
quis damnare merito potest prudentiae leges,quas Hommis das adhibuit in abrasione eorum nominum tentanda, cum nescius resipiscentiae, interpositione quarumdam orientalium Ecclesiarum certior factus de quoli-het crimine per paenitentiam ab Elia & Flaviano ex. piato. ac ipsorum sanctitate comperta, destiterita proeposito, ac libentissime suam impertiverit communionem orientalibus8 I). Verum cum soleas tu veneno infundere actionibus etiam sanctissimis Romanorum Pontificum , lege epistolas, quas Sanctus Hormisdas plurimas scripsit de huiusmodi negotio, & tanta charit, te , sanctitate , moderatione, atque dulcedine praeditum reperies, quanta iniuria , atque temeritate ausus es eum damnare de imprudentia, pertinacia, duritie,& supercilio . Hinc est quod non nisi per calumniam assirmare potes, instasse Hormisdam ut vi ac poenis in illos Orientales animadverteret Augustus; & nonnisi coactum Orientalium in vincibili resistentia, Imperatoris Justini sollicitudine, & Epiphanii Constantinopolitani sapientia, sanctissimum illum pontificem pacem Orientalibus tandem aliquando dedisse. XXX. se Rescripserat quidem Justino Augusto ipsumis adhortans, ne aliquorum obstinatio redderet a pro- posito pigriorem . Durum enim videbatur, si esse se Hor esset eorum pertinacia , qui dividerent pacem , si quam firmitas eorum qui assererent unitatem . Sed is quamquam ait ipse) his urgemur angustiis , tamen ,, propter mansuetudis tuae considerationem, & vene-- rabilium Legatorum Ioannis episcopi, Heracliani se presbyteri, & Constantini diaconi, allegatio nosse non inhumana permovit, qui innocentibus aut igna- ris caussae remedia credidit esse poscenda: ad fra- ,, trem & coepiscopum nostrum Epiphanium scripta
69쪽
,, transmisimus, ut memor fidei, memor religionis, quos ,, dignos susceptione esse crediderit, 3c alienos a coimi, m nione quam respuimus, sicut asseritur, innocenis tes eos ad societatem suae communionis admittat,
,, libelli tamen, qui a nobis interpostus est tenore se is vato . Melius est enim , & magis Deo placitum , si ,, salva fide ecclesiastico corpori jungantur abscilsi, quam ,, in abscistas transeant, qui in Beati Petri immacula- ,, ta communione manserunt, I XXXI. Haec Sanctus Hormi Has , quibus perlate patet nequaquam institisse virum sepsentissimum, ut in praedictas Orient les. ecclesias,vi ac poenis animadve teret Justinus, sed quum deploraverit aliquorum Obstinationem & pertinaciam, quibus placebat magis stare cum mortuis , quam inhaerere cum visis , preces petentium communionem remisit arbitrio & prudentiae Epiphanii, quem,Sedis Apostolicae Legatis Romam reversis iudicem petitionis. constituit Res tota sine ulla contentione composita fuit, unica epitiola Imperatoris & Epiph nii ad Hormisdam, & prima Pontificis responsione ad eosdem . Quid igitur ob. id calumniaris Sanctum Hormissi in uti reum de pertinaci & duritie λ Memento , mi carissime i quia Testis mendax peribit r), & quia odit Dominus proferentem mendacia 3 Rogo ut me habeas addictissimum tibi. Vale.