De regularium et sæcularium clericorum juribus et officiis liber singularis auctore Mariano Verhoeven

2쪽

REGULAHIUM ET SAECULARIUM

JURIBUS O OFFICIIS.

3쪽

APPROBATIO. Cum in libro cui titulus : De regularium ti sceouIarium elericorum juribus et ostiis, liber singularis, auctore Mariano Verhoeven, Archidioecesis Mecbliniensis presbytero, Protonot. Apost., SS. Canonum in Univ. Cath. Lovanien. Pros. Publ. Ord., nihil contineatur contra fidem aut nos mores, et ejusdem auctor iura tum regularis tum saeculuris cleri sequa lance libraverit, censemus hunc librum ob doctrinae, quam continet, perspicuitatem et soliditatem, typis mandari et cum magna utilitate a clero legi poSSe.

4쪽

REGULARIUM EΤ SAECULARIUM

CLERICORUM

IURIBUS ET OFFICIIS

LIBER SINGULARIS

mariano beri oesen,

6쪽

In discutiendis quaestionibus, quae ad rem canoni- eam pertinent, crebrius evenire solet, ut scriptori illi. qui doctrinam aliquam, quae clerum ejusque pratam seu in rebus spiritualibus agendi rationem concernit,

publici juris facit. varia et diversa vel contraria etiam quandoque a variis lectoribus tribuantur consilia. Quocirca, editurus in lucem dissertationem de certis quibusdam juribus et ossiciis cleri tam regularis quam saecularis, necessarium esse duxi in limine hujus opusculi candide patefacere, quae me ad illud conseribendum causa potissimum impulerit. Nolim enim , ut aliam ab ea quam habeo mentem unus aliquis lector mihi assingat. Ac primo quidem oportet latear, dum studiisSS. Canonum ac historiae ecclesiasticae operam darem, et disciplinarium Ecclesiae regularum inquirerem originem, me Saepius mecum reputaVisse, controversias regularem inter et saecularem clerum non ab alia causa frequentius esse exortas, quam vel inde quod

nonnulli e regulari elero privilegia legitime sibi eoncessa latius, quam par esset, extenderent, aut spuria

7쪽

nonnumquam etiam pro genuinis haberent: vel inde quod vicissim nonnulli viri e saeculari clero quorumdam, quae habebant regulares, privilegiorum usum

justum ac discrotum impedire conarentur. Atqui hujus generis contentiones non raro cum gravi rei sacrae detrimento agitabantur; quemadmodum norunt omnes ii, qui vel obiter tantum sex posteriorum saeculorum historiam perlustrarunt. Quod si priscae illae controversiae multis incommodis praebuerunt amam , majus profecto suturum esset rei saerae damuum, si istiusmodi discordiae exellarentur in clero hac aetate nostra. Perspectum eui mi habent hodierni catholicae Ecclesiae hostes, . sirmissimum quoddam ejus propugnastulum esse positum incisa an morum concordia, quae Sacratissimae Religionis mini tri .omnes arctissimo veluti vinculo inter se conjunguu-tur. Quare, ut alia machinantur, ita et contendunt, ut, si quo modo sierit possit, illam aut morum consensionem .dissolvant, aut certe .lahelaetent. Quae quum ita Sint, nemo profecto es L quin videat. quantopere curandum git ne ullus in ex varioR Sacrae Religionis ministros dissensionis lames oriatur , ex quoveserrimi hostes nostri I utilitatem aliquami capere

Itaque operae pretium, imo rem utrique clero gratissimam me facturu esse ι existimavi,i si quaestio Snonnullas de re canonica praecipuasi dificaterem, quae Serius o ius causae dissensionis egis possent. Hanc discussionem, praesertim his temporibus, utilem GSed i , quum, psestquam per. decem sere. lustra diris

8쪽

vexationibus in his regionibus fuerat agitata Ecclesia. hodie, et Deo laventa ab aliquibus. jam anuis, ita coinparatae si ut Civitatis nostrae teges. ut Ecclesia in usum pristiui sui inris divini sit restituta, atqne adeo

datum sit ecclesiastitast auctoritati spectatissimum regularem clarum pro riclesiae utilitate in gua jura restituere.

Hinc enim fit, ut regularium numerus in dies agerescat; atque ideo fieri posse putavi, ut de certis juribus eii ossietis contentiones in clero exorirentur, Et eo quidem facilius, quod juris canoniel disciplina in his regionibus ob peculiaria rerum adjuncta per aliquod temporis apatium minus suu ex ulla Dissensionis igitur eausa quom tuus oriatur, ego pro meis viribus impediis volo, estquo hie unieus totius scriptionis meae finis. Hasto satis ad causae meae vindicias dicta si P. Quod attinet at rationem , quam in tractandis quaestioni bus Secutus sum . primo quidem ad amussim sequi volui auream Cieerouis regulam, quam cuivis scriptori proponit v Ne quis misi dieeres audeat, ne quid veri dicere non audem, ne qua suseipis gratiae ast in sembendo, ne qua simultatis 1ὶ; deinde maximam in eo curam posui, ut quaestiones, quas discutiendas esse duxi, e Summorum Pontificum constitutionibus, Conciliorum , inprimis vero Τridentinae synodi deeretis, vel tandem ex dicasteriorum Romanae Curiae sententiis, quoad ejus fieri posset, solverem. Hoc ubi prae-

9쪽

stare potui, supervacaneum fuisset in eamdem rem Pragmaticorum sententias insuper allegare. Reeentissimas constitutiones et decreta sedulo indagare debui, isque profecto labor fuit non ita facilis:

quare minime mirum mihi videretur, si in tanta tamque varia ac multiplici rerum serie quandoque suissem allucinatus et dormitassem. Sed id mihi, quaeso, indulgeat lector benevolus, et imperitiae meae

detur et ignorantiae; nam illud confidens assevero. nihil eorum quae ad rem sacerent scienter a me esse praetermissum, nihil neglectum. Verumtamen nemo mihi jure ac merito succensebit,

quod ignoraverim, si qua sorte essent rescripta Pontificia vel privilegia, quae numquam divulgata Sunt, et adhuc latent in scriniis illorum, in quorum causam data suerunt; horum prosecto ignorantiam nemo mihi culpae vertet. Si quid assirmassem aut negassem, quod cum peculiaribus illius generis rescriptis aut privilegiis pugnet, eos, qui istiusmodi rescriptorum notitiam habent, oro, ea mihi indicare velint, ut, data

casione opportuna, quod praetermissum esset, adjicere, quod erratum, corrigere possim.

10쪽

DE RELIGIOSIS ORDINIBUS IN ECCLESIA, ET DE EPISCOPORUM IN RELIGIosos ORDINES POTESTATE, A PRIMIS ECCLESIAE SIMULISUS E AD CONCILIUM TRIDENTINUM.

Antequam de cIeri regularis hodierno jure aedificandi monasteria et ecclesias, et Sacra munera exercendi verba laciamus, juvabit pauca quaedam praemittere de antiqua Ecclesiae disciplina, qua regebantur monachorum et regularium Ordines, antequam jus novissimum, quod Vocant, a Concilio Tridentino Summisque Pontificibus. oecumonicae huic synodo aetate posterioribus, Sanciretur; eo quidem fine, ut hac ratione constet, jus, quo in hoc rerum genere hodie utimur, non novum esse aut meenter introductum, sed in remotissima etiam antiquitate sereidem reperiri. Ut autem in hanc rem de pristina Ecclesiae disciplina luculenter disseramus, inprimis indagare praestat non tantum originem religiosorum Ordinum, sed etiam Scopum seu finem, ob quem religiosi ordines in Ecclesia constituti sunt.

De origine relisiosorum ordinum.

I. Seriptores erelesiastiei non conveniunt in origine religiosorum ordinum indieanda. II. in ea reete praefiniatur, allendi debet notio alatus seristianae perseetioris et status religiosi.