장음표시 사용
21쪽
fideles omnes, sive clerici sive laici, qui in dioecesi, ipsorum regimini commissa, continerentur, nisi Summus Pontifex vel alia legitima auctoritas ecclesiastica personas aliquas illorum regimini Subtraxisset. Itaque, secluso privilegio seu exemptione, palam est, omnes religiosos Episcopis semper sui Sse et etiamnum esse subjectos; atque adeo Episcopis munus incumbere et ossicium illos, quemadmodum cwteros fideles, Pascendi et regendi. Ut autem pateat, quid regimen Seu gubernatio Episcopi per se comprehendat, inprimis notare iuvat, finem seu scopum universi ecclesiastici regiminis esse spiritualem et supernaturalem, ut scilicet homines aptis mediis ad aeternam beatitudinem perducantur; atque ideo in iis
omnibus, quae od felicitatem iStam Supernaturalem conducunt, Oves omnes Episcopi curae subjiciuntur. Iam vero modus vivendi religiosorum, Sive regularis observantia, est unum ex mediis ad aeternam salutem acquirendam accommodatis; unde sit, ut, quoad observantiam istam, Episcopo dioecesano, seclusis privilegiis, sint subjecit. Perspicuum enim est, monachos non per hoc ipsum
a iurisdictione Episcopi liberari, quod certa vivendi ration quam libere eligunt, ad persectionem christianam
Episcopi, quos posuit Spiritus Sanctus rogere riclesiam Do il , attondere debent univerSO gregi, non excepti Sinonuchis aut regularibus; hine curam de i Ilis gerero et ad salutom illos regere jubentur. At quomodo Episcopi
Puram istam gerere, eOSVe regere POSSunt, nisi invigilando et monendo, ut obligationi, quam, vitam monaSticam profitendo, contraxerunt, faciant satis
Sed haec quoad regularem disciplinam omnimoda reli
22쪽
giosorum subjectio amplius probatur argumentis ex Ecclesiae traditione petitis. Consulto quidem praetermittimus illa ex antiquitate christiana testimonia, quae ex prioribus
Ecclesiae saeculis ad Virgines Deo sacratas et Ascetas reseruntur, quippe quae monasticae vitae institutionem praecedunt, ac propterea minus ad rem nostram faciunt. Adalia properamus. Age vero ex quo tempore ordines monastici in Ecclesia institui et monasteria per varias regiones exstrui coeperunt, Episcoporum curae ac regimini monachi ita quidem suerunt subjecti, ut eorum regulae et constitutiones non nisi ab Episcopis dioecesanis approbarentur il . Ita Antonii, Pachom ii aliorumque priorum monachorum rogulae
ab Episcopis dumtaxat Alexandrinis aliisque 'Fptiacis probatae fuerunt, et ab Episcopis permissum suit monachis secundum illas Vivere. Certo frustra de his regulis assirmaretur, eas statim ah initio a Summo Pontifice approbatas suisse, quandoquidem Romae non innotuerunt nisi per Athanasium et Petrum, Episcopos Alexandrinos, cum persecutionem Arianae haereseos declinantes, Romam confugerant 2j. S. Basilius plerisque monachis Orientis regulas tradidit. S. Benedicti regula Sola Episcoporum auctoritate multis in locis erat recepta, antequam S. Gregorius Magnus eam laudavisset
et approbasset; quam approbationem refert Alleserra I ex Baronio, Annal. tom. VIII, his verbis : a Mo Gregorius S. B. E. Praesul scripsi vitam beati Benedicti, et legi regulam, quam ipse Sanctus manu propria scripsit; laudavi eam et confirmavi in sancta sDodo, et per diversas parteS
lὶ Diseiplina, juxta quam regulae et eonstitutiones religiosorum per Episeopos opprobari poterant, usque ad siceulum xiti in Melesia viguit. Cis. De religiosis domibus , ut Episeopo sinι subjectae, eap. ult. Ne nimia lib. II l, tit. 56 . De religiosis domibus, in aeato, eap. un. Religionum diversitatem ilib. III, lit. 173. 2ὶ S. Hi ERONYMas, Epist. cxxvii, ad Principiam, num. 5. Oper. lom. I, pari. 1, edit. Vallarsii, Venetiis, 1756. Jὶ Oper. est. lib. I, eaΡ. 18.
23쪽
Italiae, et ubicumque latinae litterae legerentur, praecepi ut diligentissimo observarent quicumque ad conversionis
gratiam accessuri essent ad finem, mundi. . Haec de regularum approbatione ad rem nostram sussiciunt.
III. Si sero traditio Ecclesiae consulatur, quomodo religiosi Episcopis essent subjecti in observanda regular, disciplina, patebit quidem, eos hac in re ordinariae Episc porum jurisdictioni omnino subfuissu, nisi privilegio aboadem essent liberi. S. Ambrosius resert l .. monaSterium Vercellense sub disciplina fuisse S. Eusebii Episcopi Vercellensi S, cujus opera, ex multorum scriptorum sententia, monachorum ordo in Italia primum institutus est. S. -- gustinus narrat iri, monasterium Mediolansense, quod dem sere tempore fundatum est . a plenum honis fratribus extra urbis moenia sub Ambrosio nutritore suisse. niu ΛDica S. Augustinus monachos non tantum Episcopis, sed et presbyteris curatis subjecit. Si conciliorum canones si Summorum Pontificum decreta de hac re iuspiciuntur, palobit amplius, monachos ut monasteria semper fuisse in Episcoporum potestate, nisi peculiari privilegio essent ab ea exempti. OEcumenicas nodus Chalcedonensis, habita an . 454, constituit 5ὶ : et Monachos vero per unamquamque civitaium aut regionem subjectos esse Episcopo, et quierem diligere, et intentos esse tantummodo jejunio et orationi, in locis in
quibus renuntiaverunt saeculo permanentes; nec ecclesiasticis vero, nec saecularibus negotiis communicent, vel
24쪽
in aliquo sint molesti, propria monasteria deserentes; nisi sorte his praecipiatur propter opus necessarium ab Episcopo civitatis. n Concilium Aurelianense I an. 51l lueestatuit lὶ : et Abbates pro humilitate religionis in Episcoporum potestate consistant; et si quid extra regulam socerint , ab Episcopis corrigantur : qui semel in anno, in
loco ubi Episcopus eIegerit, accepta vocatione conve
Scoporum praecepta despiciunt, ad communionem nee penitus admittantur, nisi contumaciam suscepta humilitate deponant. B Λrelatense V an. 554 t et Ut monasteria vel monachorum disciplina ad eum pertinΘant Episcopum, in cujus sunt territorio constituta. n Vei nense, an . 735 - : α Ut monasteria tum virorum quam puellarum secundum ordinem regulariter vivant; et, si hoc sacere contempserint, Epi Scopias, in cujus parochiae esse videntur, hoc emendare debet. s Arelatense VI, an . 8 5 5ὶ : κ Providendum necesse est niticuique Episcopo, qunt iter canonici vivere debeant, nee nou et mon chi. ut secundum ordinem canonicum vel regularem vivere studeant, ut ait Apostolus : Unusquisque in qua voeatione vocatus est, in ea permaneat. n Aquisgranense Π, an . 856 R, reprehendita nonnullos Miseopos, in gu hernandis congregationibus sibi subjectis, canonicis vid lic tot monuehis et sanctimonialibus, negligentes. π Sed et
praeeipit ut te in quantum ipsi ahhales abbatumque subjeeti Episcopis propriis pro se suisquo omnibus rati
nem reddituros noverint, tanto eorum consilio atque auctoritate modis omnibus manet pentur. η
25쪽
IV De hac monachornm subjectione in Observanda regu lari disciplina, Hallier multa ex remotioribus saeculis resert Summorum Pontificum decreta, quae in Corpore Iuris etiam continentur. Quorum pauca quaedam breviter attigisse satis erit. Sic Gregorius Magnus, ad Vitalem defensorem Sardinia Scribens, de monasteriis statuit : a Ui Episcopo loci illius, sul, cujus moderamine degunt, curae Sit, eorum causas utilitatesque disponere. Valde enim incongruunt est, ut Omisso eo, alius quilibet eorum se causis admisceat: sed illo eorum vi iam competenti regularique debet moderamine componere, qui pro commissis eorum animabus compellitur reddere rationem. nΙdom alibi haec habet : e Visitandi exhortandique gratia, ad monasterium quoties placuerit, ab Antistito civitatis accedatur; sed sic charitatis ossicium illis Episcopus impleat, ut gravamen aliquod monasterium non in
Pelagius et Urbanus II eamdem potestatem Episcopis
Refert donique Hallior fragmentum Innocentii III, qui
Archiepiscopo Auxitano rescripsit, et quatenuS monachos, canonicos et alios regulares Suae provinciae Vagantes auctoritate Sua comprimeret, et ex consilio abbatis eos in
disciplina regulari contineret; quod si praelati eorum possipsius commonitionem exequi negligenter Omitterent, per suspensionem ossicii et beneficii, et appellatione remota,
compelleret. nHaec sane tot Conciliorum et Summorum Pontificum canones et decreta probant abunde, semper Ecclesiae mentem fuisse, monachos et regulares, seclusis privilegiis,
26쪽
Episcopis dioecesium, in quibus degunt, subjectos esse quoad observantiam disciplinae regularis; idque his verbis Cardinalis Petra confirmat lj: u Praecisis privilegiis
exemptionum a Papa indultarum, regulares erant et sunt subditi ordinariis locorum, latius et diserte card. Albitius in Discept. II in novΑΝΑ, Iurisdictionis, seu tituli cardina Iuli, num. 1 et seqq. post traelatum de jurisdictione. Card. de Luca, quod intelligi debet etiam quoad instituta regularia; unde in concilio Vernensi, cap. iii, generaliter Statuitur, ut unusquisque Episcoporum Potestatem habeat iam in clero quam in regularibus, ut si quid contra disciplinam monasticam admissum esset, emendaretur, ut refert Gongal 'κ sin cap. Grave. 19. De ossic. jud. ordin. , licet in his institutis incoeperint postea praelatis regularibus esse subditi, scilicet circa disciplinam regularem .s
Contra hanc de subjectione monachorum doctrinam opposita quidem suere verba S. Τhomae, haec scribentis 2ὶ : u Monachus magis tenetur obedire abbati quam Episcopo, in illis quae ad statuta regulae pertinent; in his autem quae ad disciplinam ecclesiasticam pertinent. magis tenetur Episcopo, quia in his abbas est Episcopo
suppositus. noperae pretium videtur, ad haec Angelici Doctoris verba doctissimi Hallier responsum proferre ibin, in quo multa docet, quae ad rem nostram pertinent. u Primum, inquit, D. Thomas loquitur tantum de statu regularium, positis privilegiis et exemptionibus, in quo, nempe ex Privilegio,
l) commentaria ad constitutiones Aposιolleas, lom. I, in Const. Paselis lis lI, seel. l. num. ε, edit. Veneliis. 174 . 2ὶ In II lib. Sent. Dist. XLI v, quaest. 2. art. I, in s n. Oper. lom. X. eol. 567. edit. Veneliis, 1777. 3 Oper. ea. , lib. IV, eap. 4, num. 15 et 16.
27쪽
abhatibus permittitur monaehos ad professionem recipere absque Episcopi consensu. in quo statu non reprobanda est D. Τhonuo sententia. Sed non sequitur, sententiam D. Thomae veram esse, loquendo de statu religioso, seclusis omnibus privilegiis et exemptionibus, in quo statu neminem licebat abbati ad professionem recipere, nisi ex conscientia Episcopi. sIn hujus asserti confirmationem Hullier tum complura laudat monumenta. Deinde ita prosequitur : a Pars quoque ista responsionis nostrae ratione confirmatur: quia
lusemadmodum in republica civili nemo sine privilegio principis politici collegio ulli politico adscribi potest, nec
superior collegii, nisi potestate Sibi a principe concessa, potest illum in collegium ad finem politicum ordinatum cooptare ac referre; ita in quacumque dioecesi, cujus caput est Episcopus, nemo potest in Societatem spiritalem ullum cooptare ac referre, nisi accepto privilegio a principe, puta ab Epi Scopo. Quare, cum per professionem religionis aliquis in collegium et societatem quamdam spiritalem et corpus ecclesiasticum cooptetur, Oportet ad hoc adesse privilegium Episcopi, quo ibbati liceat in religionis corpus et societatem ullum admittere; tum quia ad validam professionem in religioso statu oportet votum esse solemne, id est, ab Ecclesia acceptatum; haec enim inter solemne et non solemne Votum differentia est, quod solemne ab Ecclesia acceptatum sit, aliud non sit; ideoque desectu eius conditionis accidit, ut, qui in religioni-hus non approbatis votum emittunt, non censeantur veri
religiosi, ut ex Summorum Pontificum constitutionibus deducitur. Quomodo autem ab Ecclesia votum acceptabitur, nisi vel a Summo Pontifice vel ab Episcopo, quorum hic Ecclesiam suum, ille Ecclesiam universalem repraesentat, acceptetur 2 Quare vel Summi Pontificis vel
Episcopi privilegium requiritur ad hoe, ut in manu a, batis saeta professio sit valida. Tum quia ante privilegia ista, vel ab Episcopis vel a Summis Pontificibus obtenta, oportebat examinari ab Episcopo recipiendos ad profes- j0iliam by Coo, le
28쪽
sionem et ab iis probari, ut canones antiqui docent, et inpinribus adhuc monasteriis receptum est. Privilegio ergo opus suit, ut ab hoc onere monachi eximerentur.
a Quare, cum ait D. Τhomas, in iis, quae ad regularem disciplinam spectant, monachum plus teneri obedire abbati quam Episcopo, quia abbati se voto obstrinxit, non Episcopo, manifeste patet, loqui ipsum de regularibus, positis privilegiis et exemptionibus. a Secundo, nec in eo etiam casu, quo ex privilegio
monachis concessum esset, ut coram abbate votum emitterent, sic tamen ut ab Episcoporum potestate omnino immunes non essent, videtur esse universim ceria D. Τhonne sententia; tum quia major est obligatio praecepti quam voti, ut alibi docuimus; praecepto autem tenentur monachi Episcopis obedire, voto tantum abbatibus; major proinde est obligatio, etiam in ea hypothesi, qua monachi obstringuntur Episcopis quam abbatibus suis; tum quia D. Augustinus contrarium D. Τhomae videtur docere in sua regula, in qua non tantum obligationem parendi
Episcopis praesert obligationi parendi praepositis religionis, verum etiam parendi presbyteris. Verba D. Λugustini sunt is : Praeposuo, inquit, tamqvam patri obediatur, multo miagis presbytero, qui omnium vestrum euram
gerit: deinde: Ad praepositum praecipue pertinebit, uι ad
presbyterum, cujus est apud nos major auctoritas, referaι.
quod modum uel uires ejus emedii; tum quia, quod ad Ecclesiae orientalis praxim attinet, expresse docet Balsamon α, monachos magis subesse Episcopis quam suis praelatis; tum quia ex praedicta ratione inferrent quoque monachi, se magis obedire debere abbati suo, cui obediro su Veso promi Serunt, quam ipsi Summo Pontifici, cui se voto minime obstrinxere. Itaqne sicut in voto, quo a bati se obstringunt, excipitur Summus Ponti sex, cui contraria abbatis jussionibus imperanti potius obedire
29쪽
tonentur quam abbati, ita et excipitur Episcopus, cui pariter, contraria sancienti, magis obedire monachus obligabitur quam abbati; eodem modo quo, qui in aliquod collegium aut confraternitatem admittuntur, jurant se obedituros praesecto collegii et reverentiam exhibituros ; quod scilicet intelligitur, quamdiu praesectus a principe probatur, nec contraria eius legibus Statuat. v IIaec Hallierii verba tam clara sunt, ut explicatione non indigeant, et S. Τhomam frustra nobis opponi aperto probent; quin contra monachos et regulares, nisi peculiari privilegio eximantur, quod ad regularis disciplinae Oh- Servantiam pertinet, Episcopis Omnino subesse plane confirment.
VI. Ubi jam ea egimus, quae de Episcoporum potestate in regu Iaris disciplinae observantiam exponenda videbantur, reliquum est, ut de jure Episcoporum in religiosos presbyteros dicamus, scilicet quatenus hi in exercendis su iactionibus sacris et quoad disciplinam ecclesiasticam Episcopis subdantur. Sed etiam in hac disquisitione abstrahimus a privilegiis, quae a legitima auctoritate regularibus suerunt conceSSa.
Ut probe definiatur, quaenam sit Episcoporum sub hac ratione potestas, notari debet, hierarchicum ordinem in Ecclesia ita esse constitutum, ut, quemadmodum omnes Christi fideles in dioecesi curae et gubernationi Episcopi subjiciuntur, nisi Summus Pontifex aliquas personas ab illius subjectione exemerit, sic etiam nemo gregem Episcopo commissum pascere et regore vel sacras functiones in dioecesi persolvere potest, nisi a legitima auctoritate, Episcopo superiore, vel ipso Episcopo facultatem aut missionem ad haec praestanda obtinuerit. Jam vero sa- cultas aut missio ista regularibus non datur hoc ipso Solum, quod religiosam vitam profitentur. Professio enim
30쪽
cujuscumque ordinis religiosi, etiam illius qui ad docendum aut praedicandum institutus est, potestatem non tribuit sacra ossicia obeundi, nec jus aliquod ad Ecclesiae gubernationem concedit; sed id solum essicit, ut illi, qui
eam emiserunt, obligari possint ad sacra munera obeunda, si a competente hierarchica auctoritate potestas in eum sinem ipsis concedatur. Haec quidem sedulo sunt animadvertenda; nam ex eo quod voto quis se obstringat ad obeundas sacras lanctiones, potestatem et jus non obtinet eas iam statim obeundi; nam votum illud uoluntatem tantum indicat v
Venti S, non vero potestatem sacris munerihus fungendi;
ac fieri potest, ut quis votum emittat, qui non tantum defaeto nullam ad haec ossicia obeunda habeat potestatem, verum etiam ad ea inhabilis sit, et ab iis etiam per canonicas leges repellatur 3 . Λtquo haec doctrina est S. Τhomse 2 , qui ipse religiosus erat unius ex iis ordinibus, qui ad docendum et praedicandum instituti sunt. Docet enim, ordines hujus generis institui α ad praedicandum et consessiones audiendum, non quidem auctoritate propria, sed auctoritale praelat rum superiorum et inferiorum, ad quos ex ossicio pertinet. Item docet, α a praelatis non concedi talibus religiosis, ut quilibet indisseronter possit praedicare vel consessiones audire, sed secundum moderationem eorum qui hujusmodi religionibus praeficiuntur, vel secundum taxationem
ipsorum praelatorum. v Et ubi generatim de quocumque ordine agit, itidem expressis verbis docet δὶ : α non licere monachis et aliis religiosis praedicare, docere et alia hujusmodi sacere; quia status religionis non dat eis potestatem hujusmodi saetondi. Possunt tamen ista sacere, si ordinem accipiant vel ordinariam jurisdictionem, aut etiam si eis committantur ea quae sunt jurisdictionis. v