장음표시 사용
21쪽
auserendum a tribu Iuda nisi Christo adveniente . Nam Christi quidem adventum assignamus anno P. m. 4ooo. , sed jampridem sceptrum ablatum videtur a Iuda. cum scilicet regnare coeperunt Machabaei, qui ex tribu Levi orti erant: multo magis vero cum regnavit Herodes Idumaeus a Romanis electus . At optime consistet veritas oraculi, si, omissis aliis bene multis, animadvertatur, Machabaeos quidem Levitas suisse, sed in tribum Iuda cooptatos uti reliquos ex aliis tribubus; nam post captivitatem sola tribus Iudae remansit, solaque et regnandi et regnantes eligendi auctoritate pollebat. Quare non minus sub Machabaeis Levitis stetit sceptrum in tribu Iudae, quam sub Trajano Hispano Romanum imperium. Herodes vero regnare coepit 35. annis p. m. ante Christurn, quod intervallum in longissima annorum serie Pro nihilo habendum est. ipso Vero regnante, ut diximus, natus est Christus. a.' Admodum esset dissicile accuratas ostendere epocas adsignatas ; nam in annorum com Putandis seriebus non conveniunt Septuaginta cum textu hebraeo et Vulgata. Hujus diversitatis plures asserri solent caussae: ac I.' Per Sy necdocheni pars anni, mensis, diei sumitur Prointegro anno. mense, die, uti Christus dicitur in sepulcro suisse tribus diebus . Et revera Scri-Plura dum refert annos Patriarcharum vel Regum nunquam meminit mensium aut dierum Iu.' aliquando numerantur simul anni, quibus filius regnavit cum mise , aliquando vero anni,
ruibus solus ipse regnavit post patrem; 3.' quanoque interregnum jongitur cum annis sequentis Regis, vel Iudicis, quandoque vero non juri gitur; ι' non omnes historici ac interpretes conveniunt inter sese in tabulis chronologicis de-
22쪽
terminandis. Nam praeter superius dicta, alii ut Gordonus et Tirinus inter Patriarchas conis numerant Cairianem II. atque interserunt annos 3o.; alii vero illum expungunt, ut Calmet. Lancellottus, a Lapide, Graveson. Gordonus idem et a Lapide statuunt Thare genuisse Abraham cum esset annorum Τ . , Calmet Vero, Graves on . Lancellotius attribuunt Thare eum ipse genuit Abraliam, annos 239. Hinc praeter alia varietas est inter tabulas thronologicas, quas exhibent citati auctores . De his vide Bicliardum de S. Victore De concordia temporum in I hros Regum.
Nomi Testamenti. Mortuo Herode Magno, Herodis regnum in Tetrarchias idest in quatuor Principatus divisum est, confirmante hanc divisionem Caesare Augusto. Iudaea data suit Archelao Uerolis
Magni filio ; Galilaea Nerodi Antipae altero Herodis Magni silio; Traehonitis Philippo; Abilina Lysaniae. Post multas vicissitudines tandem Titus et Vespasianus Bomani Imperatores urbem Hierusalem ac Templum everterunt , ne deleverunt anno Christi septuagesimo : ea sellicet aetate, et circumstantiis. quae a Christo praedictae fuerant c Matth. XXIV. . Nota. Utilis valde est editio Saerae Scripturae a Vitrέ concinnata , in qua inveniuntur correspondentes adnotationes chronologicae . Utilissimae quoque sunt tabulae chronologicae, illa Praesertim , quam asseri Cornelius a Lapide ubi de Pentateucho, cuiusque exemplar tironum commodo ad calcem hujusce partis subjicimus. etsi nos ut plurimum adnotationea Vitre: fueri-rimus sequuti.
23쪽
Naturalis dies apud omnes gentes est tempus ab ortu usque ad occasum Solis, uti tempus ab occasu ad ortum est nox. Civilis autem dies utrumque tempus complectitur. In id omnes
aeque consentiunt populi, nisi quod discriminis aliquid adest in ejusdem initio constituendo. Babylonenses, Persae, Syri diem incipiunt ab ortu solis; Arabes a meridie; Aegyptii, Romani, Galli, Hispani a media nocte. Hebraei insistentes primae rerum creationi, qua tenebrae raecesserunt lucem ci) inchoabant diem lega. em, nempe juxta legem Mosaicam, ab ingressu Vesperae, id est ab occasu solis . Idem etiam vetere saltem tempore mos erat Atheniensium et Italorum.
Non admodum vetustus suit usus dividendi diem in et . partes aequales , quas horas dicimus. Iudaei saltem aetate Christi ut alii populi communiter, dividebant diem naturalem Iix duodecim partes , quarum prima incipiebat ab ortu solis; et noctem pariter in duodecim
Partes, quarum Prima ab occasu solis initium sumebat: quae partes inaequales erant prout inaequales erant dies noctesque juxta tempestatum varietatem . De his autem partibus intelligendae sunt horae passim in Scriptura memoratae. Sed alio quoque modo juxta quorumdam
24쪽
eruditorum sententiam consueveru ut Hebraei ei. vilem diem distribuere; nempe et diem naturalem et noctem pariter tu quatuor partes dividebant. Horae diei dicebantur Prima, tertia, Fexta , nona , quarum quaevis tres horas communes complectebatur . Partes noctis dicebantur vigiliae , nomine a vigilibus mutuato . et vocabantur Prima, secunda, tertia , quarta Migilia , et aliter sero, media nox , gallicinitim, mane. Prima etiam vigilia dicta est interdum cutit uigiliarum. Nac secunda diei distribu tione usi sunt juxta auctores illos ititer dum
Nagiographi r et ita Marcus dicit Christum crucifixum hora tertia , Ioannes autem hora quasi
Diximus supra juxta quorundam Sententiam ; nam quod ad noctem, Donnulli Conieci. dunt illam saltem antiquitus divisam suisse in tres partes: sane in libro ludicum VII. is. innuitur vigilia noctis mediae, ubi dicitur: D. gresSusque est Gedeon .... inc lentibus Ῥουμliis noctis mediae. Quod vero ad diem spectat. aiunt, ante exilium in sex partes sere ut nunc apud Λrabes , deinde suisse in duodecim partes distributum: Nihilominus primam , tertiam, SeT-tam, nonam saepius nominari in Scripturis, eo quod illae horae peculiarem ad ritus sacros habuerint relati ovem . Vid. Dissert. Cl. Bru- nati S. I. Delle ore della croci fissione ). C gnita vero suisse horologia solaria Hebraeis, saltem sub Regibus, eruitur 4. Beg. XX.
Quemadmodum Graeci computabant dies
25쪽
per de cades, Romani per valendas, nonas, et idus, ita Hebraei per Hebdomades, ut Syri etiam, et Aegyptii. Hebdomas porro gentilium
uti et nostra septem diebus constabat, quorum nomina derivantur a nominibus Solis , Lunae. Martis etc. Hebdomas Hebraeorum septem et iis Psa diebus constabat, quarum postrema Sabba tum requies etc. dicebatur, summaque religione colebatur . Alii dies a Sabbato pariter sumebant nomen, ac Sabbata dicebantur; ita ut dies sequens Sabbatum vocaretur una seu Arima Sabinhalonum , deinde secianda Sabbatorum et sic deinceps . Sexta autem nomen habebat peculiare Parasceves, id est Priamarationis eorum . quae Sabbato erant necessaria . Subinde a Sab-hato, tamquam praecipua die, hebdomas tota dicta est Sabbatum . uti una Sabbati , jejuno bis in Sabbato . Hebdomas Hebdomadarum Periodus erat hebdomadarum I. seu 49. dierum. intercedens inter Pascha et Pentecosten, quae ideo Festum Hebdomadarum appellabatur .
Mensis quo nos utimur, tempus comple-etitur, quo sol unum e duodecim Zodiaci, signis percurrit, quique nunc triginta, nunc triginta et uno diebus constat. At Iudaei mense utebantur Lunari, qui temporis spatium comis plectitur, quo Luna in suo cursu a Solis conis iunctione digressa rursus ad eam revertitur . Hoc modo Iudaei sacilius distinguebant tempora, quippe qui magis oculis, quam tabulis utereniatur: Luna vero, prout regreditur a conjunctio- De Solis, aut ad eam revertitur diversimode illuminata diversas exhibet figuras , quae indicant temporis lapsum . Spatium hoc circiter eou-
26쪽
25tinet alternatim 29. et 3 o. dies. Initium Porro mensium non sumebant Hebraei a puncto conjunctionis, cum hoc tempore Luna sit invisibilis , sed a puncto. quo Luna primum Conspicua apparet, quod punctum dicebatur Primae
Uti annus Solaris est temporis spatium, quo sol integrum Zodiacum permeat, quique idcirco duodecim constat mensibus; ii a Lunaris Bunus ebi temporis spatium, quo duodecies sit Conjunctio Lunae cum Sole. Menses porro haud certis nominibus. sed ordine numerati disti guebantur , ides Primi , secundi, tertii, quar' ri , et ita usque ad duodecimum. Primus dicebatur etiam mensis novarum frugum. Ast succesSu temporis, et praecise priusquam captivi Babylonem abducerentur Hebraei, quatuor tantum menses Ilebraica lingua appellarunt, id est
Aυιυ , et rilem PI Zio. Post captivitatem vero, et linguae Hebraicae desuetudinem nomina. ut arguunt aliqui a Chaldaeis desumpta, mensubus dederunt, scilicet a. Id a Nisan nostro Mamtio respondens: a. π N Lar Aprili: 3. Iro &
i) Auctor tibi. IV. Reg. in Babylonia Scribens, calculo astronoinico usus suisse videtur: unde 27. dieiu mensis XII. dicere potuit eum, quem Ieremias in Palaestina dicit u 5. M. Beg. XXV. 27.; Ierem. LII. 51.).
27쪽
bruario. Iuxta vero periodum mensis Lunaris sit . ut annus lunae sit brevior anno solis II. die-hus ; hinc Hebraei ut annum suum aliquo modo cum cursu solis ordinarent, adjungebant suis mensibus nunc secundo, nunc tertio quoque anno 1 tertium decimum mensem, qui dicebatur embolismus seu intercalaris , et dicebatur Veiadiar, quasi Adhr iteratus. Reyuidem vera secus Pascha et Pentecostes paulinatim in hiemem incidissent contra legis praein
scriptum . Nisan vero primus erat pro Hebraeis ecclesiastici anni mensis. Ita etiam statutum erat in lege Exod. XII. I. : Mensis iste ΥΟ - his Principium mensium: Primus erit in mensibus anni. Ante vero hanc legem Hebraei annum suum inchoabant ab aequinoctio autumnali , in quem cadebat mensis hebraeorum septi mus, nempe IIiscri, quod postea semper servatum est in anno Hebraeorum civili, qui contractibus. et negotiis saecularibus, nec non Iubilaeo inserviebat: Et clanges buccina mense se timo. . . . sancti icabisque annum ipse
enim est Iubilaeus Lev. XXV. 9. ro . . Vide a Lapide in Exod. XII. 2. De temporis mensuris fuse Petavius. Hic obiter duo notanda. I.' varietas est in anni initio constituendo apud varias gentes. Athenienses incipiebant a solstitio aestivo: Asia isti ei ab aequinoctio autumnali r Arabes a verno ,
liὶ Hoc nempe ordine; ler, ter, bis; ier, ter, ter, bIs 5. 6. 8. 11. 14. 17. 19.
28쪽
2 uti etiam Romani ante Numam , qui addidit
Ianuarium et Februarium : postea Iulius Caesar statuit anni initium a solstitio hiemali, uti nos quoque fere facimus. Hebraei autem ab aequi. noctio verno inchoabant annum suum ecclesia sticum , uti ab autumnali civilem juxta superius dicta . 2.' Scriptura communiter utitur anno sacro sive ecclesiastico, sicque legitur in li-
I. In anno quarto Darii regis, factum est perbum Domini ad Zachariam , in quarta men sis noni, qui est Casleuitemque in I. Mach. IV. 5a.) Surrexerant quinta et migesima die mensis noni hic est mensis Casleu .
Quemadmodum apud Romanos Iustra iciusu erant tamquam mensurae annorum longio. Tes, spud multos etiam saecula, ita duae apud Hebraeos notabiles era ut annorum periodi. Prima erat hebdomas annorum , sive circulus an norum Septem, quorum postremus dicebatur
annus Sabbaticus . Altera Iobel sive Iubilaeum. hebr. eratque circulus annorum quinquaginta , seu hebdomas hebdomadarum anno. rum, quorum Sequens Iubilaris dicebatur. Etymologia vocis Iubilaei vel Iobet vaga nimis , et
incerta est. Quatuor porro ex lege communia erant tum anno Sabbatico, tum Iubilari. a.' Bisce annis terra non colebatur, et quae sponte nascebantur omnibus erant communia; Exod. XXII l. a a. Anno autem se 'timo dimittes eam teream, et requiescere facies , ut comedant Pauperes Po
Puli lui. a.' Remissio fiebat omnium debitorum
29쪽
28 inter ludaeos fratres; Deut. XV. a. Cui d hetur aliquid ab amico, Mel Proximo , ac fratre suo rePetere non Poterit, quia annus remissionis est Domini. Contendunt tamen aliqui debita quidem non fuisse eo anno exigenda quando ProVentus non essent, nequaquam vero
extincta illa fuisse . 3. Servi Hebraei dimittebantur liberi; Exod. XXI. a. b Si emeris semνum Hebraeum sex annis semiet tibi r in se timo egredietur liber gratis: Hoc tamen ali. qui ita explicant, ut servi septimo suae servi tuistis anno dimittendi essent liberi. 4.' Deutero- Nomium sive potius Lex Moy sis, quae sero solum in V. libros distinctos clivisa est lege-hatur universo populo. Deut. XXXI. Io, II.
Post septem annos, anno remissionis in sole. mnitate tabernaculorum, conuenientibus cunctis ex Israel. . . . leges merea legis hujus coram omni Israel audientibus eis.
Anni porro jubilaris id erat peculiare ut
etiam bona vendita , aut alio modo distractas exceptis domibus urbanis ad pristinos redirent dominos, et servi hebraeae originis, qui anno sab-hatico renuntiassent iuri libertatis, poterant hoc anno uti eodem. Rationes porro cur aedes urbanae sub Iubilaei privilegio non caderent ex eo deducunt interpretes, quod sic cives perpetuo dominio allecti libentius aedificahant, ornabantque domos, quod urbi decori erat. Praeterea aedes hujusmodi non constituebant sun dum liaereditatis familiarum, sed veluti accessoriae eidem erant: quare etsi in perpetuum distractae non inducebant tribuum et familiarum consusionem, quam Praecipue praecavere lex intendebat. Quod adeo verum est, ut domus urbanae Levitarum, quae tanquam eorum liaereditatis portio habebantur,
in iubilaeo ad domi vos redirent. Vide de his
30쪽
29 Lev. XXV. a Lapide, et Calmet ad Ioca citata.
Inter probabiles caussas cur Deus haec statuerit, hae sunt recensendae: I. Ut terra Ductuosior fieret, posteaquam per annum quievisset: promiserat autem Deus terram anno sexto tantum frugum esse allaturam, quantum ad triennii alimenta sat esset: Lev. XXV. II. Dabo benedictionem meam Mobis anno sexto,
et faciet fructus trium annorum . I. Ut Iudaei magis venerarentur dominium Dei, atque ipsius Providentiae fiderent. 3. Ut pauperum miseria et proximi oppressio levaretur. 4.' Ut servaretur integer familiarum ordo, et honorum inter privatos aequa conditio.
Nil vero damni inde sequebatur, quia in contractibus ratio habebatur semper anni Sabbatici vel Iubilaris. Lev. XXV. I 4. Ne conis tristes fratrem tuum, sed juxta numerum annorum Iubilaei emes ab eo.
ART. I. De diuisione Telluris ad Scr turae intelligentiam . In prima terrarum divisione, quae Post diluvium inter filios Noe facta est cujusque mentio sit Geneseos X. . Euro a et occidens, ut probabilius conjicitur , Iapheto contigit, rica , seu Pars mundi australis Cham, Asia cum Oriente Sem.