Meletemata Ignatiana, critica de epistolarum Ignatianarum versione Syriaca commentatio

71쪽

Fragmentum eap. 1- continens apud Severiam exstat Curet. p. 2I4, et cum textu graeco bene convenit, tamen vestigia in eo insunt, e quibus cognosci potest versionem Syri Curet ab eo suisse diversam. am pro καθηλωμένον ἐν σαραι Sever habet mmmorm vero affixus corpore, supra Verovidimus Syr. Curet vocem ...' adhibere pro graeco σαρξ. Sic Arm. et habet in diebus Pontii Pil pro Severi phrasi μγ DB ut supra e segm. Tri s Curet. p. 200, . I verterat Syri Curet verba γ δ Praeterea eap. 2ηeVer is σωθωμεν vertit in has him quum supra viderimus Syr. Curet usum versionis simplicis secutum pro σώζεσθαι ponere cf. p. 30. Cap. IV. duplex exstat fragm. alterum Curet. p. 219, t. 10 ad vers. Sever pertinens, alterum ad Syr. Curet. p. 202, t. 4. Prius ab Arm recedit, hic enim habet cum Graecor a

seris humana sorma indutis segm autem eo L. flauta iam ει utar addam, Letoro ι Deinde pro παραδέχεσθαι

Arm habet recipiendo recipere, segm vero ΟΔΟΙ, textus Syr. Curet. quem Arm legit suisse videtur l. Edicro LROm. 4 c. c. . Sic et συναναντα Arm exprimit obviam eundo associari iis, ubi segm inerum e vini posuit. Denique verba ἔχει δεουσίαν Ieti. e. rm recte Vertit Super haec Iesu Christo est potestas segm. autem Q. ,r roi Posterius p. 202, t. 4 contra cum Armenio convenit. κατὰ το δοκεῖν Leo ruram es segm ad Tril. 10 p. 200 l. I ab Arm recte redditur at si opinione ἔκδοτον δέδωκα Syr.

lni, 3 α.*o minax. . . or Arm. am qui propinquus est gladio, propinquus est deo; μετα ἔν θηρίων Syr. Leota ha doArm et si inter bestias, denique ἐνδονα sos ντος του τελε- αν- θρώπον νενομιμον nyr liberius G ua Δ Arm. qui corroborat me es Christ deus noster. Peter- manno haec videtur emendatio monophysitica, sed et Syr. Curet Rom. 9 habet et .

72쪽

Cap. V et Hli pars e versione Sever legitur apud Timoth. Meridr. Curet. p. 210 l. I quae ab Armenio recedit. Verba ροτανοήσων Πν εἰς το παθος Arm. Vertit redant passionem.

Cap. Vni fragmentum p. 219, t. 2 cum Timotheo convenit, etsi pro G M ι--αον οὐ scribit l--aeo. Denique verba το γὰρ λον πίστις Arm reddit Fides et amor est plenitudo omnis, Timoth autem Loixi. Capitum VIII et re fragm. Curet. p. I99 l. 22 e Srro Curet est desumtum itaque cum Arm convenit. Sic e g. οοκ ἐαόν ἐστι Arm reddit ΝΟ est potestas Syr. dita;

t. 15; αγαπην ποιεῖν Arm requietem sacere. Iam Peterm. qui hoc fragm. non habuit, syriace I ia scriptum fuisse, conjecerat laudato loco Iudd. 14, 12, id quod fragmento com probatur. Λοκιριαση Arm explorabit Syr. salios Pesch Hebr.3 9 Gal. 6, 4. Ἀσφαλῖς και βεβαιον Arm ut fiat verum etsi de dignum vertit syr. au denique ὁ λαθρα ἐπισκοπον τι πρασσων Arm. qui operatur aliquid et abscondit ab

Habemus igitur ex hac epistola in versione Syri Curetoniani cap. 4, 8-9. Sic igitur versio Syri Curet non tres tantum Verum septem epistolas continuit, quas Eusebius enumerat, et composita videtur haec versio jam ante Eusebii tempora. Versio enim Severiana, quae quum magis in verbis haerens singula quaeque accuratius reddat, versione Syri Curet videtur re centior, in loco Eph. 7. Curet. p. 218 l. II, ubi textus receptus et Athanasius Curet. p. 164 habent εννητος καὶ ἀγέννητος scribit J..ta, slo ..ta, quod et Gelasius Curet. p. 73 exprimit factus et non factus. Haec lectio ποιητος καὶ ο ποιητὰo nobis originalis Videtur, quod post concilium icaenum facile haec phrasis haeresim redolens in orthodoxam potuerit mutari, non autem Vice Versa. Quodsi vero haec phrasis inversione Sever intacta est relicta non sine specie veritatis constitui potest, hanc versionem ante Arianorum tempora fuisse compositam hoc vero si recte se habet, versio Curet etiam

73쪽

antiquior Miata, quod Ignavus --

comprobam ex ora nihil coaetimentaniones sit men velis sumtus vadetur non in Penses, in qu

videtur adhaereseos Arianae Sym Curet

dem modo e si

74쪽

que Romam cum bestiis pugno. Haec igitur epistola tota syriae versa videtur uitiae, unde non sine maxima veritatis specie opinari licet, reliquas quoque quatuor ad ariam CassoboL, ad Heronem, ad Antiochenos, ad Philippenses vriaee redditas esse. Haec vero versio si omnino e loco brevissimo judicium serre possumus non iisdem viris debetur a quibus

versio Syr. Curet et Sever est composita. Nam o δοκειν,

bus dogmatieis usus verborum firmus soleat esse, non ad eundem scriptorem, a quo prosecta est versio Syri Curet aut

Severiana, hoc fragmentum videtur reserendum. f. epilogum. Postquam sic ro Curetoniano et fragmenta aliarum epistolarum attribuimus, et in fragmentis ipsis duplicem versionem distinximus, ad propositum perficiendum nihil deest, nisi ut connexum textus syriaci epp. ad Polyc. Eph. Rom. examinemus, qua in re vidibimus, textum illum esse mancum ac disruptum, ita ut tali modo opinio nostra de versionis syriacae

indole non externis solum verum et intemis argumentis Confirmetur.

Argumentum, quod primo obtutu gravissimum ridetur, pro syriacae recensionis authentia Curetonius protulit, Introd. p. XLII dicens, syriacam epp. lant formam ea re summopere commendari, quod singulae sententiae optime inter se cohaereant, quam is tot loci sint omissi. Sed hujus argumenti Hanon tam est magna, quam ille vult, nam qui librum excerpit nexum et in excerpto debet aeratare, quod a non facit rem suam male instituit. Sicut in longiore recensione additamentis nexus neutiquam est ruptus, sic et in recensione syriaca, licet

75쪽

haud pauca sint omissa, universus aeriptoria tenor erni debet, et hoc eo facilius in his epistolis fieri potuit, quo minus atriete singulae sententiae in iis cohaerent, nam ubi singula non arcte sunt conjuncta lacuna non bene sentitur. Tamen et in his epistolis satis multa habemus exempla, quibus comprobatur, earum formam originalem esse non posse. Sic prima res est, quam unusquisque, qui recensionem amaeam legit, debet onsendere epistolarum exitus. am postquam scriptor, ut Horatii verbo utar in exordio ampulla projecit, in fine tam abrupte scribit, ut epp. ad Pol et ad-Eph omni salutandi formula careant et ea quam habet ep. ad Rom. minime pro brevitate in conveniat verbis sesquipedalibus ab initio positis. Iam sola hac re auspicio contra Syri authentiam movetur, quaa etiam augetur si singulas epistolas perlustramus.

I. Epistola ad Polycarpum.

In ep. ad Pol Syrus cum rec graeea plerumque convenit. Quod primo capite vocem ὁμοήθεια reddit in nullius est momenti, lingua sua non facile hoc compositum potuit reddere. Ομήθεια enim est vita communis sive si Muοήθεια legi tur, quod redit ad ὁμοηθῆc iisdem moribus praeditus cf. Philostrat vit Apol. p. 61 1 est aequalitas morum. Sensus enuntiati est Omnes alloquere secundum similem dei consuetudinem, id quod interpres latinus A recte expressit Leetio βοήθεια falsa est, Syr. vero locum nimis negligenter vertit scribens: Cum quovis homine loquere secundum Dei voluntatem. Alter locus quo Syr. cum Graeco non convenit est cap. Π ὁ καιρος κτλ. ubi Lipsius textum bene ita restituit: ὁ καιρος απαιτεῖ σε, m/βερνήτης ανέμιον καὶ ως ναυς χειμαζομένη λιμένα εἰς το Θεοῖ ἐπιτυχειν. Fr. Vocem ἀνέμον omittens et infinitivum εἰς το Θεον ἐπιτοχεῖν solvens ita scribit: - s

i. e. tempus postulat, ut gubernator navem et ut is qui stat in procella portum, ut deo digruficeris. Apparet totam imaginem hoc in textu esse corruptam Bungenius locum emendare studet pro παιτει σε ponens απαιτεῖν, quod textus graeci

phrasin ab antiquo dicendi genere censet alienam tamen jam

76쪽

Sophocles dicit Electra a. 39r ταν σε καιρος ραγη δομων ἔσω τωνδε αλ. s. s. 21, 7 et Philoctet s. 37.

καιρος τοι παντων γνώμαν σχων πολυ παρα ποδα κρατος αρνυται.

Sic et Pindarus Pyth. 9, 7 ὁ δὲ καιρος ομοίως παντος ἔχει κορυφαν. et Pyth. 4, 2864 me καιρος προ ανθρωπιων βραχυ μέτρον χει. Cf. Bunsen, Dierare echte und die ier neeh- te Bries etc. p. 35. Infinitivus εἰς το θεον ἐπιτυχεῖν nostro quidem judicio a Syro salse redditur, non enim sic enuntiatum est solvendum Tempus postulat omisit Syr. σὲ ut deo dignificeris sed ita Tempus expostulat te ut deo dignificetur, scit opera tua. Tum quae praecedunt apta sunt, lanatius enim nulla gratia egere vult Polycarpum, quia tempora eius vires postulant, ut aetas illa in .Dei communionem veniat. Imago quae in textu graeco est, quamvis minime elegans, intelligi potest, Syrus autem nugas habet, quum dicat Ut gubernator navem etc., sic tempus expetit ut deo dignificeris.

vis in libro graeco legitur ἔς ακμων τυπτοριενος, quod magis originale jam eam ob causam est, quod comparatio hominis cum incude nor est communis Syrus vero bis seu ponens loci peculiaritatem tollit. Cap. IV. vero sine dubio Syr. rectam lectionem servavit in επισταθει quod et interpolator habet, neque est cur imperativum hunc respuamus, quum tota fere epistola ex brevibus enuntiatis sit composita. Qui ευσταθὴς vult servare addere debet participium ἄν Cap.

V. Bungenius vocem κακοτεχνίας eontra Syri, amborum Graecorum et Latinorum auctoritatem mutat in τας κακοτέχνους

die alsch coqueven eiberi p. 37. Quod si vero κακοτεχνία res est tam foeda, nonne κακοτεχνος est homo malis illis artibus est imbutus Quid igitur hac emendatione emendatur Et quid sibi volunt sequentia μαλλον περὶ ταττων τῶν κακοτέχνων γυναικων ο/Mλίαν ποίει Iubetne lanatius Polycarpum de mulieribus illis sermonem sacere Res sane ad aedificandam ecclesiam aptissimal Eodem capite Graec. min.

Cf. mlhor in Niodner, lachrae 1851, p. 26 qui πιοτεχνία depravo dieendi genere intelligit ').

77쪽

habet ἐων γνωσθῆ πλέον τον ἐπισκοπον quod Syr. reddit

πλην pro niέον addendum tamen videtur agn. I πλέον eodem modo ut hie esse positum, legitur enim ibi ος α αλλιρ

ονοματι καλειται πλέον τουτον ον ἐσGν του θεον.

E capp. VII et Vm Syrus duos tantum locos asseri, hic

igitur si textus graecus additamentis esset adulteratus praestantia recensionis syriacae videri deberet, at nullam praestantiam invenimus. Ultima verba enim L oo, is , Asa. a. mPL- . in ιd y lsar odiam non possunt redire nisi

ad locum cap. 7 πρέπει mλυκαρπε κτλ. qui syriae mistat p. 200 l. 27 sine quo plane non possunt intelligi. utile enim hoc argumentum lanatium quum Smyrnae apud olyearpum suisset, hac de re cum eo locutum esse, nemo proseret primum enim nihilominus lanatius rem tam gravem, quam legationem Antiochiam mittendam tam leviter non potuisset tangere, deinde quoque ex hoc argumento colligi posset tota epistola non opus fuisse, quum adhortationes tam parum originales, quales haec epistola continet, vix unquam, et multo minus viro episcopali munere fungenti sint necessariae. Praeterea et Eusebius locum cap. VII. aperte respicit, quum scriba H. E. 3, 36 Cθνάτιος ἀπο ρυπιδος . . . δια ραφῆς μιλεῖ . . . Πολυκαρπε, ον οι δὴ ποστολικὸν ανδρα ευ ριάλα γνωρίζων, τὴν κατ Ἀντιοχειαν αντελποίμνην B αν νησιος καὶ να- οῖς ποιμὴν παρατίθεται, την περ αντῆς φροντιδα δια σπονδῆς εχειν αντον-ξιῶν. Huc denique accedit, quod ratio interpolatoris admodum mira esset, si locum cap. 7- textu origi

nati addidisset, qui res dogmaticas omnino non continet, ad quem enim finem libri spurii sunt fabricati, nisi ad commendanda dogmata on fortasse falsarius genuinae huic epistolae addidit locum hunc, ut quum senserit suum dicendi genus ab Ignatiano recedens proditurum esse originem reliquarum epistolarum fictarum, in genuinis quoque epistolis hoc genus dicendi ostendere posset O foedissimam falsarii astutiam, qui impiis manibus genuina quaeque sordibus suis maculavit linos vero gratiam ei habere debemus quod locum alioquin obscurum fraude sua perspicuum reddidit. Talis Syri defensio magis, quam omnia quae contra eum proferri possunt, Graeci

78쪽

libri authentiam omprobat. on igitur dubitamus quin Syrus hoc loco sit maneus, neque valent contra nos, quae Curetonius p. 310 de discrimine styli in capitibus his pro spuriis ab eo habitis disseruit M. et Introd. p. XLm. Eodem modo enumtiatum quod praecedit apud Syrum ὁ χριστιανὰς αντο ἐξον-

νέαν ον εχει neque cum praecedentibus neque cum sequentibus ohaeret. Antea enim secundum Syrum dixerat seriptor: μακροθομήσατε με ἀλληλων κτλ. να- ην ριῶν δια παντος, tum sequitur ὁ χριεντιανος κτλ. denique ασπαζομαι τον μέλλοντα

κτλ. um quid abruptius esse potest Cur non Polycarpum ejusque gregem salutat, sed eum tantum qui Antiochiam mi tetur In recensione graeca vero enuntiatum ὁ χριστιανος κτλoptimum habet locum Iubet enim lanatius legatum mitti, et quum electo viro munus non facile obveniat, addit, ehristianum sui ipsius potestatem non habere, sed deo debere vacare, cui sententiae tum bene conveniunt quae sequuntur πι- στενον α τῆ χαριτι τι ἔτοιμοί ἐστε εk ευποώων θεεν ἀνηκουσαν. Sane admirabilis ars interpolatoris esset si nexum meliorem quam scriptor ipse produxisset. Sed haec sufficiant de hae sistola, cujus exitus luculenter demonstrat, Syrum originalem sermam non exhibere.

IV Epistola ad Ephesios.

Μulto magis quam ep. ad Pol mutilata est ep. ad Ephesios, et ut in illius fine nexus ruptus est, sic in tota hac epistola ea quae Syrus exhibet tanquam disjecta membra non

bene inter se cohaerent. E capp. I VIII Syrus nihil habet nisi Verba cap. m. . .eram do in να ue a. Dis r .m sal

quoniam amor non sinit me tacere de vobis propter hoc eon stitui adhortari vos ut operam detis voluntati dei. Quo vero illud sal est referendum Capite primo enim scriptor explicuerat, Ephesios ad videndum eum properasse, tum sequitur anantapodoton, hoe Postquam ergo multitudinem vestram in nomine dei a epi in Onesimo etc. quem vos secundum Christum volo amare et quem vos omnes cupio imitari . . . . Interposita deinde est exclamatio haec Benedictus sit qui quum si-

79쪽

tis digni talem vobis dedit episeopum, denique sequitur sed

quoniam amor etc. Particula adversativa apud Syrum nihil habet quo reseratur, quum nullo loco lanatius dixerit tale

quid ac sese scribere vix posse, cui tum opponi posset enuntiatum adversativum sed quod amor me non tacere sinit, tamen scribere constitui. I textu graeco autem adversativum αλλὰ verbis ab initio cap. II positis o διατασσομαι μιν ςων τις bene respondet. Praeterea vero caput II. a Syro omis

sum nihil fere continet nisi nomina Ephesiorum, ut videtur eorum, qui lanatium viserant. Et haec nomina fingere tam inutile est, ut ne stultissimus quidem falsarius ea finxisset. Textus syriacus igitur hoc loco est mancus, graecus contra sanus quae Syrus omittit ad res dogmaticas non pertinent, ita ut ea addidisse operae pretium non fuisset nihil aliud inde sequitur nisi epistolam graecam a Syro esse excerptam.

Verba cap. m. apud Syrum excipit initium cap. m. οπον α ιν ηδεμία ἐπιθορ- gr. ἔρις ἐνείρισται ἐν μω ἡ ων 3ένη τρια βασανίσαι αρα κατα θεὸν ζγε. ihil de cupidinibus praecedit, nihil ad quod explicandum γαρ est positum. Dixerit fortasse quispiam verbia illis explicari, quid sit σον-

τρέχειν τῆ νώm τον Θεον, at deest adhortatio ipsa, quae verbis ταν τα κτλ. negativo tantum modo inest. Logice dici deberet Hortor vos, ut secundum Dei voluntatem curratis; exstinguite omnes cupidines, nam si nulla cupido est. In libro graeco vero verba ταν γὰρ ι δεμία ερις eum praecedentibus arcte conjuncta sunt'). Cap. I. enim lanatius ab Onesimo Ephesiorum episcopo traditum sibi esse dicit, inter Ephesios non esse haereticos, quo facto cap. n. eos commonefacit reetae christologiae eosque monet ne seducantur, quum si lites scit de doctrina inter eos non sint, secundum Deum vivant. onne textus graecus uriaco longe est concinnior Eodem modo verbis caput IX. incipientibus omissis Syri nexus est corruptus. Imago desumta est de aedificatione et singula quae leguntur ἀναφερόμιενοι εὐτα φη δια ιν ηχονης Ιη χρ σχοινίου χρώμενοι τε αγι πνευματι inde explicantur,

80쪽

quod supra Christiani λίθοι ναον Πατρος dicuntur, et hi lapides sunt, qui machina et une elevantur. Hanc vero ipsam vocem λίθοι Syr. omisit, ita ut apud eum imago plane sit turbata Sic scriptor sanus rem suam non potuit instituere. Exitum capitis, quem Syrus misit, non aegre desideramus, quum inde a capite derim nova res explicetur nempe quomodo

Christiani infideles debeant tractare. Iam a eapite decimo ad decimum octavum Syrus nihil habet nisi locos e cap. XIV et XV., qui sic inter se sunt conjuncti Postquam scriptor dixit, quae ratio debeat intere dere inter paganos et christianos pergit τῆ δῖ ἐπιεικείε μιμηται τον χωρέ- σπονδα ωμεν εἶναι, τίς πλέον ἀδικηθῆ, τίς ἀποστερηθῆ, τίς ἀθετηθ' cap. XIV. ora τι narrελία τὸ orον, λ ἐν δυνάμει πίστεως ἐάν τις εχ ρεθῆ εἰς τελος. cap. V. ' Ἀμεινον ἐστι σιωπαν καὶ ἱναι, ν λαλουντα μὴ Iναι, ἔν δἰ ἁ λαλεῖ πράσση, καὶ δι ων σιγ γινώσκηται Τ). Quis est qui hoc loco sententiarum nexum possit intclliger 3 ihil antea de promissione ἐπαγγελία exstat, nihil de vi fidei, quae omnia in graeca epistola apte sunt posita. am postquam cap. XIV. dictum est verae vitae principium esse fidem, finem vero caritatem, pergitur sicut arboris frugibus cognoscitur, sic et ii qui Christiani esse polliciti sunt ex operibus Cognoscuntur, quae sententia finitur optime verbis ον αρ ἐπαγγελίας το εργον ἀπ ἐν δονάμει πίστεως ἐάν τίς ευρεθῆ εἰς τέλος. eo minus

Verba ἄμεινον ἐστι σιωπῶν κτλ. in epistola gyriaca explicatione necessaria egent, quae in graeea additur Verbis his καλον τοδιδάσκειν ἐὰν ο λέγων ποιῆ.

Iam pervenimus ad cap. XVII XIX, in quibus gravissimum inter Syrum et Graecum est discrimen. Sed quod hucusque textum graecum syriaco meliorem invenimus, hoc loco primum recensionem graecam seorsim introspicere liceat.

Cap. XVI. lanatius exponit doctores haereticos in Gehenna punitos iri, tum cap. XVII. dicit Dominum eam ob causam unguentum in caput suum recepisse, ut ecclesiae inspiret in-

Textum a Lipsi restitutum transscripsimus, qui verba Syri L . . ci, quae in textu recepta respondent graeco ου γαρ ἐπαγγελίας ita solvit ovi ori ἐπαγγελέα amen et sic Syri nexus non restituitur.