De Crippsiano et Oxoniensi Antiphontis Dinarchi Lycurgi codicibus

81쪽

καHυς. Quid Haec raciocinatio subtilissima si h sinsontibus ad mo omnis culpa revolvitur hi suspectis sequidem sceleris integer Sum', hae inquam re ioci natio fundatur in justitia Immo hae in verisimilitudino posita sunt, a justitia vero tot coelo egregata sunt ecedit quod paulo post Gysimiliter de adorur Antipho dixit υ γαρ αν εἰ τέως ἐdo κουν ἀποκτεiναι αυτ0 P. Quamvis igitur libenter concedam, illud ' ferri non posse sed fortasse legendum esse εγc0f εἰκυτως' , tamen hoc Satis luculenter apparet, e suo librarium N inepte accepta perpurgaSSe. Denique necessarium videtur esSe mentionem fu-eero hujus loci II, 3, 6 ἀκουσι ου του φον υ

ετ de sacpεσιερον ὁ φονεῖς ἐλεγχθε Ubi quamquam codices in particula d consentiunt, tamen ferri non posse cuivi manifeStum est, quippe quae non initio podosi occurrat. At e ejecta quidem parti-dula loeus ob omnibus ne Vi purus videtur esse. Quis enim ita loqui potest ὁ φονευς ελεγχετQι, Ἀοτερου scit. παιdo γ s ειρaκίου εστίν scit. ο φονος . Immo ro

82쪽

GV0φασις, quae quamquam, ut clarior ratio fieret, a Dinarcho adjeeta sunt tamen nonnulli uncini circumscripsere. In his x0mplis similibusquρ qui considera- Verit, quam appe nostri viri do tL haeserint, haud dubie mecum existimabit, etiam nostr loco ipsam repetitionem Verborum cuidam ansam te disso φονος commutandi lectione p0νεες Quo laeto particulam δέ addi necessarium Pnt. IV, , hyp εν τουτ se chris Θαυφιάει τι υ εἰκος etc. A. ἐκ τουτ υν Lectionem codicis A plane ab-Surdum S Se cum accusator id mirari dicatur, quod in oratione verissimum esse praedicat, hoc nemo negavit, POSiquum a pius perspexit, θαυμ scio eodem modo natum Sse quam quae initio summarii II, d leguntur Librarius Ν vero, tum ipse quoque locum morbo infectum esse od0raretur corr0xit εκ ουτ c0ν, ut line Sen

83쪽

αυτ ρ καὶ γενει', σαυτf Paeno incredibile ost a nostris editoribus etiam hoc loco caSSes non visos esse, quos astutus iste librari uinobis tendit, quamquam constat consuetudinem pronomini cies exivi personae tertia referondi ad primam et alteram personam apud omnes atticos scriptores viguisse. Ex ipso vero Antiphonte qua hujus dicendi mori exempla suppotiant contulit Maotgnerus ad III, , I Og 18J Hoc unum

καταναλω sat Certi Ssimum igitur ,St, aetetnorum Ρrocridis aeulum conjecisse, cum proponeret UTO , brarium Nooro audacissime hanc graeci Sermoni propriam con Suetudinem, quam ignoraret, Obbitterasse.

V 85 Is αι καὶ sinu αποφηφισασθαι Α καὶ om. . Quamvi truncatus hic locus sit, tamen o junctionem re , quippe quae ipsius mendi nobis quasi dolatrix sit, VeriSSimam esse, hoc pro expl0rato et firmo habondum St. Nam etiam in sequentibus reus o ipsum opponit judicibus, cum dicit τουτα α scit. τὸ

84쪽

QNothirq ίσασγω ἐ/ιέ τε scυ ει καὶ sit νουι ιαγίγνεται. Cum igitur librarius N illud a interlineret eadem libidine grassatus est in Antiphontem, quam qua Supra eum Dinarcho II, 16 manum imtulisse vidimuS.

Sati notum est a sepe pud oratores atticos ius nitivum orationis obliquae eontinuari optativo. Qua liberiore

Structura ipse Antipho usus dixit V, 22 εν ruo ισυνειθοτες, ubi consulas Maetetnserum 1 g. 202 et qu0s laudat Quid igitur aliud 0test latere sub scripturacodicis A quum hoc τοι ιος ει i 3 At librarius

cum Satis compertum haberet rco isto εἰεν vel rationi grammaticae adversari, ignarus liberioris istius structurae correxit Λοιιιυς quod ineptum St. BlasSiu autem et Jernsteditus, qui praetulerunt ετ λι- ιιος moti haud dubie sequente cutio λ0γουν, interem lavare videntur. Quamquam uini illud x per se bene se habet, tamen minimo requiritur, quoniam Verbum dicendi υμολογουν hoc loco omnino noti potuit alio tempore inferri. Sed sive et Sive ειην praeoptatur lio' certum est in arehetypo fuisse εὶεν, librarium autom

more Suo adulterinos nummo emisiSSQ.

85쪽

est, transitur ad pluralem. Minime autem fugisse Graecos pronomini τις ubi collectiva vi ponitur, pluralem subnectere, et per Se 0ΠSentaneum est et multis exemplis constat cf. Mathiae gr. graec. g. 78 et 1079 . Quare ut illud in controversiam adduci non potest, itan ipsa quidem transitio tantum miri habere videbitur. Quin evanescent omne dubitationes sepulauti, quod Vo6molius ad Dem. hil. III, 6I 1 g. b9 exposuit, ubi in optimis libris hae exhibentur ιυ δε πολ-

Mφραιον Ια παθε ιεμν f.ιμοι, quae lectio jam Schaefero app. crit. I g. 595 satis arridebat. Huic exemplo dubitanter adjicio hoc Antiph. II, , 4 φασὶ

δε ουθέν Ἀντιν οὐκ ἐκοτερον Gτως πυδ Os ενον τοῖς διαφθειραντας υτοὶ εἰς Οικον ἀγγεῖλαι, Greo λίποντας ιχεσθαι. Num ουδεν OνTενα ου notione Oxaoquant orbum πάντας, ut illud ἀπολιποντ&ς, quamquam antocedit πυθ of ιεν0ν, non plane absurdum videri possit. Eo firmius audeo contendere, sine ure ab ditoribus ereptam esse Dinarcho numororum Variationem

I, 10 ubi loguntur et 'χ ιμετε9α 'λ φος πολλλῖν σφη- λειαν τῆ πολει agagro σε et u δίκαια si υν θελονrcopκρῖναι, ῬοχθηὶρQς ελπιδος ποίλησε τε πανTaς χε aete. Ρostquam enim prius verbum καταστήσει adaptavit orator subjecto tyx φος, alterius ποι iσετε pluralem praeoptavit reverSu adiumerum, qud paulo ante dixerat ἐν ταὶς χερσὶν χετε. is illud aSSecuti Sumus ut pateat, lectionsim eodicis A nostro Antiphontis logo minime adeo des exisse a communi Atticorum sermone, ut ferri non possit. sit cum maxime falsa, tamen librarius Ν,

86쪽

Ρostquam enim as εχοιντο ad archetypum exararit, reeordatus antecessisse τις correxit statim παμποιτο non veritus etiam ποφαίνοιτο regeribere. Felici igitur

casu laetum est, ut dol0si istius librarii artificia tam aperte detegi possent ut nulla venia selinquatur. His sere locis mihi is qui scripsit codicem N interpolatoris vice functus esse videbatur. Quos uni Versos Si quasi uno conspectu contuemur, sparet, quamquam plerumque iste leviore manu accepta tetigit, tamen non deesse locos praecipue in Dinarcho, ubi satis vehementi medicamine usus sit. At in hac quaestione dijudicanda omnino nullius momenti illud est, qua quis ration immutaVit, quae in archetypo repperit. Ut enim in causa capitali accusationis vis et gravitas minime imminuitur ob eam rem, quod reo nondum caedem perpetrare Ontigit, si quid om in ipsa re deprongus est, ita librarius N, cum quem ad sino Isotionos in rogori nimis eluceat, sordibus sit infamia damnationis nullo modo eripi

Postquam ipsis lectionibus vafrum istum librarium fraudis convicimus, non re viditur esse, paucis ultingere adnotationes, quas in margine adscripti, quibus eum fuisse, qualem cognovimus, firmatur. Ut enim universam rem quasi uno satu vocis promam adnotationes illae ejus sunt, qui auxilio summariorum unde hausit, quam maxime in eo laboravit, ut perspiceret, in quas partes orationes dispositae essent. Sunt utem hae adnotationes II, , Ἀναίροσι αἰ ιων ei hyp.

87쪽

κλλqua πολυεται παραγραφικως. Docte igitur perspexit librarius N hanc orationis partem g - 1 continere Παραγρα p i quae vocatur. - Denique loco pluue desperat VI, 21 adscripsit U φὰλu cf. Lyeurg 145 Thul heim praef. g. IX ROSenberg. Jalin ann. 187T

Cum igitur videmus eum, qui codicem N Scripsit, animum attondisso ot ad totarum orationum dispositio nes et nil singulorum verborum sententiam, si forto contagion infecta Ssent, constat sui S Se eum grammaticum fuisso hominem doctum. Qua Si Ver omne docti persidi sissent . Sane, nemo nisi inStatius hoc contenderet. At non minus errat in contrarium partem lassius,

cum pg. XXII praedicat Eodem modo omne semper librarii, quo hebeti 0res uerunt, eo magis libros Suos eorruperunt, Vel Si hoc didere mavis interpolaverunt. Immo si quis tanta sagacitat et eum in viget, ut fudit omnia vitia odoretur, si tanta ingenii ubertatop0llet, ut folicissimis conjecturis quasi perfluat, eum

88쪽

- 87n0 hominem puto nisi nonnunquam, quae Vern SSe opinatur, Meseri et archetypi auct0ritati. Quare siquis homo doctus sinceritate nimi et fide caret multo magis ab hoc cavenditum est quam ab hebetiore librario. Nostrum autem grammaticum minime tanta fido fuisse ut a conj0ciando abstineret hoc non pavet Slocis uobis demonstrasse Videmur. Jum adeo maturuit quaeStio nostra, ut necoSSarium Videatur esse, quae nSSeguli Sumu universa c0mplecti, quo facilius et firmius omnibus quasi uni conspectui subjectis doti ludi possit, qua ratione codicibus ripp-sian et Oxoniensi in edendis Antiphonte, Dinarcho Lycurgoque utenduin sit. Via praemunita primum demonstravimus, Imaxime momenti ad nostram quaestionem

disceptandum illud esse, qu0 eo de A labore describondi nito torum ad archewpum collatus et accuratissime ab eadem manu eorrectus est, quali praestantineo do Ν prorsus ostitutus est. Cum autem, qui scripsit

codicem A, postea Vol levissimo errores alamique Japus ad archotypum Sustulisset, cum etiam salsa o inepta, quamquam antea RS Vera dederat, conspiranto

codice N correctura restituisset, apparuit eum deligentissimum fuisse. Quam sententiam tam multis gravibusque eXemplis stabilitam esse videbamus, ut nullo modo everti posset tribus quattuorve 0cis, ubi quaedam contra archetypum nonnullis mutata esse viderentur. Perlustrati deinde illis 6 eis, ubi alto codex alter0 pleni0 est, cognovimus, codicem A et muli saepiuS, quibus salva sententia carere non potest, s0lum Ser

89쪽

Vasse, nec usquam fere, quae Superstu Sunt, proponere,

quo vitio non semel codex N laborat, ita ut ori similitudine cogeremur, majorem in his fido oodiei ad

dicere.

Multo vor gravioribu argumentis usi paene ruinam auctoritati odicis stravimus tractatis verborum ordinibus. Aperiumus enim eum verbis consulto tranS- positis tanta libidine tam saepe saeviisse, ut si hi non interpolationis damnandus SSet, jam nemo hujus celeris insimulari OSSet.

Quare jam nomini potuit mirum videri, quod ex illis quoquo qua de formis verborum recte scribendis

exp0Suimus, sequebatur, multo TaeStantiorem esse codicem . Nam quamquam ne hic quidem omni errore Vacuus erat, tumen multo neglegentiorem in his fuisso librarium N palam factum est. Nec aliter ex illis quae paulo post de articuli usu conscripSimus, efficiebatur, si non principatum a majore honores ripi Siano de

Transgressi autem ad Singula lectiones perpondondas etiam in his Oxoniensem autoritate longe odore

Crippsiano probavimus. ustrum inprimi illae, quas fals plenioros emisisse videbatur librarius , ut illidissidoromus suaserunt, Sive particula internexuit, sive compositum verbum substituit in locum simplicis, iusidopoculatus est Antiphonti antiquum colorom. Denique non paucis locis, ubi sciens deditaque opora librarius Ν suo arbitrio conformavit accepta, fallados artos ad veritatis lucem protraximus, et ut ipso quasi naenia oricina e proderet fecimus, praesertim

90쪽

- 89 cum grammaticum hominemque doctum, qui eo magis veritati propagator deberet esse, e marginalibus nonnullis adnotationibus fuisse eum lueeret. Postquam hoc modo omnia argumenta, quae pro' tulimus, rursu apud animum nobis repraesentavimus,

facile quae totius disputationis summa est strictim promi 0test Cum codices n0stri quasi jusdem a boris duae stirpes sint ex eadem radice ortae, utriusque tostimonia ubi dissident quam accuratiSsime perpendenda sunt, ut indagetur, quid in archetypo fuerit. Quae

quaestio ubi certa ratione discerni non potest, codex sequρndus est. Maxime ver illud cavendum est, ne plagis circumveniamur, quae forta Sse latent sub lectionibus codicis Xoniensis. Quare pro fundamento totius reconsionis code Crippsianu habendus est.