De Crippsiano et Oxoniensi Antiphontis Dinarchi Lycurgi codicibus

71쪽

qui aut cas dis ultores'. in scripsisset, Γους ἀναγκαίους τους σφετεΠους αυτων, hoc dixisset arcessunL familiares scit omnes'. Nam articulus definit infinita otiam ea ratione ut quae multa sunt cuncta in unum

colligantur G. Herm. l. l. pg. XVJ Jam apparet, quas inoptias librarius N btruserit Antiphonti. Nam deorum infororum, qui omnes Sunt caedis ultores, hunc implorare, illius auxilium spernere, quid agi insul Sum x-c0gitari potest p

sine dubio adigno rus pg. 50 recte expedivit Oomodo in qua conjectura argumenta a Sol inimici per

Son repetuntur. φ Cum autem falso librarius Nisocopisset in hunc partem ex un perSon conStans μ, jam coacta erut articulum Surripere. Etiam hoc loco igitur satis suspectu Has fides est. In eodem autem summario otiam vocabulum προοιιιίοις urticulo spoliavit, quamquam necesSari requiritur, cum ipsius oratiotiis praefatio intellogatur. II, α, 1 εμπειροι co Ποαγμα Γων νTες , των

om. N. Hoc loco orator non agit de quibusvis no-gotiis sed de causis apud judices defendendis. Siquidom igitur desinit articulus infinita designando corto de multis, haec sententia eo non p0test carere. Ob eandem causam etiam in exordio quintae orationis Antipho

dixit γῆν ε/ιΠειρίαν τῶν πραγ ιάτων quae ipsa similitudin haud leviter te sitioni codicis A auxiliantur. V, 33 ετα χρ της εἶς ελ Nido A, τῆς m. N. Omisso articulo impudentissim hoc lo eo librarius

72쪽

locutio ex illis est, quas Graeci articulo ditare solent, nos privare. Cujus dicendi mori haec in promptu Sunt in I, 7 τινας τας ελπίda εξοιιεM, I, 77 εν τουτ* ας ελπίθας πειν. 10 εν τοις ἔξ υ τας ελmda Eodem spectant similia haec Antiph. V, 34 θανατον γῆν δωρεα απέδοσαν. in I, 8 si νεχωρεις avaro ν αυτ P r Hαν. Nec alienum est

1ιετα τῆς ληρθεια Antiph. V, 9. Fallitur igitur Jernstoditus, qui etiam hoc loco egregiam codicis

lectionem respuere non veritu eSt. His exemplis accedunt tria, quae tam certa Sunt, ut in memoriam ea revocasse satis sit. I, 0 θυοαντα

καὶ θαλασσαν N, ubi praegressum τροφεας indicat terram et mare hoc loco non quasi in unam notionem com prehendi. Cum igitur videamus quantopere ad articu luna jiciendum pronus fuerit librarius , mirum St, quod nonnulli Antiph. I, 23 ineptam ejus Iectionem υ7περ arso ιιου in archetypo fuisse opinabantur, quamquam et nomini Πατρος et paulo ante ελὶτρος articulum furto subduxisse istum admodum verisimile est.

A deliquit etiam in contrariam partem libruriuSi Ste arti qui falso interjecto. Recdssisse enim eum titul0rum more, cum summario orationis II, o riser Scriberet ri ποθεσις ita, ubi A recto omittit hoc nem non concedit. Sod majoris controversiae St'Semplum quod prostat VI, 5 1 ιερ IT 3 έγις βρώV0ις γαθον , περ ιιεγιοιον εστ Tot ανθρωπι

73쪽

72 - ποις γαθον . At graeci sermonis consuetudo Videtur hao et similia articulo destituisse. Ipso enim Blassius ad Antiph. VI, 4 has duo oxempla commemoravit Antiph. V, 2 απερ φιεγιστα καὶ περὶ πλεί-ιυεστὶν Pysc0ποις, VI, 25 των ἐλανθ ρ υποις, Hu generis plura subministrat aetetnorus ad Antiph. VI, 7pg. 252. Praeterea conferas Antiph soph. r. 134 roco τον των ἐν νθ ρωποι ἐστὶ παιδευσις se. 135 ναsχιας ουὁἐν κύκιον νθρωποις Antiph. VI, 33 σαβεστα τους νθρωπευν. Quae omnia Suadent, ut confiteamur, injuste nostro loco librarium Marticulum interneaeuisse. Denique neceSSarium Si monere tiam in codico tribus locis haustum esse articulum II, 8, 12 τ υν te προειργασι εν υν V, 42 ante ἐν qu, cy VI, 27η anto ἀτε re Quorum mentionem Deisso sufficit. Ex his qua de articuli apud Dinarchum et Antiphontem S con Scrip Si, ut repetam quae ad meam quaestionem inde redundant, cognovimus codicem sex locis veram lectionem serva Sse Din. I, 9. II, 8.

duodeviginti locis. Quamquam igitur ne hic qui domomni mendo purus est, aut e longe antecellit do, ita ut his quoque ejus auctoritas optime muniatur contra ejus contemptore8.

Ad nsim disputationis muti eas leetiones codicis examinandas dedi, quibus satis insignis adulterinae originis uota inusta est Quamquam enim jam ex illis, quos adhuc perpendimus locis Satis multi erant, ubi dodita opera accepta meliuScula reddere librarium Neniti perspeximuS, tamen relictae Sunt non austae loc-

74쪽

tiones, quae tum aperte isti interpolationis culpam inrogant, ut nemo justus judse eum absolvser possit. Quarum omnium Aello primum locum obtinet ea quam inculcavit in I, 7 ι πολλα προτερ ν ων κοινων φ αλερῶς noςετάεδετε καὶ dici To γενos ιενας

μένας ητν σεις πληγεσατε In his utriusque libri lectionibus aestimandis nobis illud subvenit, quod totius loci sententia tanta claritato splendet. seque enim dubium est quin io voluerit dicere Dinarchus sinu contra VOS Senatu Areopagitarum mentitus est contra vos, qui ipsi senatui conamendavistis ut inquireret, eumque laudavistis ob saetas inquisitiones 3 Hic sensus adeo luce Sua fulget, ut Frankius quoque ueerrimus codicis propugnator Nov. diurn liti den 1842 g. 030 concederet, 10 loco ejus lectionem interp0latori eSSe, quippe quae plane contraria Significaret, quam quae

requirerentur. At indagandum est, quibus causis aOtus Sit, ut accepta tentaret Loeus enim ille maximudifficultato laborare videbitur, Si singula reSpetaerim IS. Nam eum senetivus cυν κοινουν on OSSit Suspen-SuS AS rnrειν, odi essessario πολλα os κοιν υν pro

objecto orbi τειν habenda sint, nobis proponitur haec sententia vos qui detulistis senatui, ut inquisitionem inStitueret in magnam partem communis saluti S'. Ath0 nemo concoquere potest. Nam non in omni unem Salutem institui potuit inquisitio, sed est institutu Πh0mines illos corruptos communi Salutis nuSR. Praeterea quis unquam dicere potuit magn m

75쪽

partem communis Saluti Sμ; nam communis salus in singulas partes dividi non potest. Accedit quod in archus verbum M εῖν Vi inquirendi aut absoluto ponit b 50, I, 58. III, 8 , aut connectit cum praepositione πεοί I, 4, 8. II, 3). Ubi autem accusativus appositus est I, 9 το ἀληθες τειν alibi , vis sub osthaec quaerere quid Verum Sit'. um elucet, quam densae tenebrae loco isti obfusae sint. Nec tamen ita diffisiil ost, caliginum disjicere, cum totius loci Sententia tam perspicua sit. Scripsit enim haud dubio Dinarchus ι πολλα ιροτερον τῶν κοινὴ συι ιφεοόντωνενεκα κείνη τεῖν προςλαωτέ, qui maxime antea illi scit sonatui commendavistis, ut inqui Sitionem in-Stitueret propter communem reipubliene 'lutem. s. I, 99 περ των κοινὴ συμφερυντων. Lucunula utomilla orta osso videtur, quod librarius transsiluit α Οεννῆ ad κε iνη propter Similem Verborum pronuntiationsem. Verbis autem illis semel hauSti necesse erat των κω ν γῆ mutari lecti otio τίς κοινων. Jam deteximus quam gravibus causis adductus sit librarius , ut conjecturam Dinarcho inferret. Sagucitor nim difficia tutem, quae adhuc latuit persensit. Fuit igitur doctus et emunctis naribus . Non minus aperte fraus istius librarii etiam aliis Dinaretii locis convinci potest.

I, 4 ψηφισμά τι A in est Thuriando teste μῆ- ρο- omisso τι Hoc pronomon, quid ibi velit, o judico spodiri non potest, cum significet orator illud plebiscitum, quo senatui inquisitio delata est. Quod

76쪽

cum suboleret librario , omisit, oblitus cstentum delere proditorem sallaciae. II 16 καν κάστην και vol την dristo si . . .uρας Ποιουφιενοι Α, ἐκ στη, N Nemo unquam dubitavit, qui genuinum sit a F κάσι ζ εκκὶ σιαν Deperditi igitur vocabuli fragmentum Servavit A cum depingeret fideliter litteras sensu neglecto. At librarius N delevit, quae intollegere non potuit.

narchus contionem, in qua Demosthenes detecta fraude Harpalica plebi suasit, ut senatui Areopagitarum haec

cf. etiam I, 89. Quare nemini unquam de hujus lectionis senuinitate dubitation0s mota sunt. Illud autem, quod animadvertatur, dignum fg vidotur, librarium Nob eum rem infregisse tradita, qu0d paulo post legisset

sententiae sibi non ita oppositas esse, ut priore Spec tent ad tempus praeteritum, posterior ad praeSens SatiS dilucidum os t. Quar interpolator iste jam non habet,

quo refugiat. I, Ill προςεληλυγεν ἐς το πολιτευεοθa A, προς N. Non solum librario . sed etiam nostris criticis illud ri ita a communi loquendi more abh0rrere idebatur, ut abjicerent. Jam ρkkerus codice N nondum in lucem protracto maluit so revocare. At tamen sola lectio codicis A, quae approbetur, digna eSS VJ de bitur isti, qui c0mparaverit, quae de hoc usu praeP0 siti0nis εἰς docte scripsit Frankius act. Oc graec. II,

77쪽

κati GH ιενος Possumu autem conferre etiam haec

Hςελγειν ς ιμας posita de litigantibus, qui in judi

cium veniunt. Haec mihi codicis A scripturae tam firmiter patrocinari videntur, ut dubitatio exelusa sit. Quare tantum ab ost, ut eo do hoc loco verum proponat, ut offensus lectione reconditiore, quae noStros quoque viros dositos male habuit, vulgariorem Suppo

A, asadέδιωκεν . Negari non potest, facillimo cuia ristum illum ansam dare potuisse corrigendi, quam medium inter tempora perfectu ferri non OSSe putaret At haec opinio vani SSima St. Sumuit autem provocare ad Strangium I. I. g. 366), qui permulto locos prompsit, ubi noxi Stu et perfectum varie mi Scentur. Dinarche vero haec exempla habeo, quae proferrem ,

κGTεσκευ&κεν III, 4 Ingra τηκους καὶ προδους Mimam igitur ineptus est uoristus ille inter perfecta Atque etiam ostendi potest, quo consilio sempora ita Variu- verit Dinarchus. Num verbi agarιγν υσκεν perfectum ob eam rem poSuit, ut indicaret, condemnationem non jam incertam SSe sed plane poris diam. Non illud quaeri, utrum Aristogito liberandus esset, an Oudemnandus Jam SSe condemnatum eum, nec quaeri nisi qua p0ena afficiendus esset. Etiam Diri ται mali it

78쪽

dicere inurelius, quo magis certitudo rei compareret. Cum oro similis causa vim verbi προδε do ναι exagg0randi nulla esset, simpliciter nurrans noristum praetulit. Unde apparet fucatam aequabilitatem illatam esse librario isto in Dinarchum.19 ανελεiν ἐκ τῆς πολιτείας et τοιαυτα θνὶρια A, ἐκ τῆς πολεως N Si haseo logoromus in antiquiore quodani oratorum Sine dubio revocanda esset leotio c0-

diei N. Sed Dinarchi aetato oporibus philosophorum factum erat, ut πολιιεία fere eodem sensu poneretur quam πολις. in I, 3 τοῖς κατὰ τῆς πολιτείας si,-0 λαυβανοντας I, 12 κακονους ἐστὶ ' πολιτεiat. Hyper Eux XXXVIII, 27 0χυρότατος isti πολιτεια. Aeschin. III, 20 Περιγρα φατέ, ε τῆς πολιzείας, qu0d exemplum ipsa similitudine optimo nobis obsecundat. Quod dicendi genus cum ignoraret librarius , facili

79쪽

nostris viris doctis et librario Noudum fecit, ut qua orat ititorpolandi libidine, Suam fallacem extruderet

om. N. Siquis uno locum cursim et properanter inspexerit, cui non suadebit animus, ut illudisti Hietat

quoniam non autocedit sti μονον sed nudum 'V Quidonii aliud fuit, quod movit Reishium, ut Aeschin III, 69 o his verbis υκ επIελζοsιενοι τὰ γῆς os stabaς ονομα), ὀλλὰ καὶ την is λὶνλην ἀνaγκαι OTEραν πο-λas β&νοντες εἶναι censeret expellendum esse καί quam hoc At rectissime remius ad ipsum locuin g. 59)Reigkium rosulavit. Nam ut i stόνον-ἀλλ minimologibus sermonis Attici adversabatur, c tremi excurs I ad Isocrat. g. I 2) ita ne has quidem particulasos ciλλa,cti inter Se opponere fugiebant. Hujus dicundiguueris Xemplum plane o Stro gemellum jam Maotgnorus pg. 29 ex Diodori excerptis lib. 3T apud Photium Belik. g. 392, 5 attulit in παβ αλλα και πολλέκις. Ex Antiphonio oro haec similia promi possunt, III, , di 'vi ἀλλὰ καὶ λίαν φανεοός V, 7 ου εστιν, or . . Ist αρτοι, ἀλλὰ καὶ χοργ γέcie χορηγγεi. Nec multum abludunt V, 23 εύητεieto υδεω τι φιαλλον πῖ τιυ αλὶ υν ζ καὶ iis stoi . Vidomus igitur eum si hium in Aeschine insoliciter conjecisse, tum librarium N Antiphontem in ullo pudore inter

esse exp0nere particulam de apud omnium temporum

80쪽

I9 graeco Script0re nonnunquam initio apodosis infortam reperiri. Postquam enim utimatinas excurs XI ad Dem. id pg. 53 de hoc more doctissimo egit, multi eum se uti sunt in campuru emoliato aetum incurrentes cf. Hartung. Part. I g. 83 et quos laudat . Non minus saepe autem θε alteri parti sontentia hypotheticae praeponi t post structuras participiale inSeri,

idem artungius i. i. g. 86 m0nuit, hoc ipsum

praecipue Atticorum confusetudinis osse affirmatis. Haec du tantum ex ejus exemplis app0nam eu Mem ΙΙΙ, 7 8 ai s u tu σου, εἰ κείνους Podicu χειροί μενος του- τοις δε ιι idis τροπον ιει δυνήσεσθαι Προςενεχ ναι. Herod. V 50 θείων γαρ υν μὴ λεγειν τὰ εὐ . . . λεγει , etc. Ipsa igitur res in dubitationem vocari ullo modo potest. Non minus certum autem est, praecipue ibi hac dicondi forma usos esse scriptoreS, ubicunque inter apodosi et rotasin participii vo notionem ejuS modi per sensum oppositio intercedebat, quae magnavi exornanda esse viderotur Butimanti. l. i. g. 54 . Quid multa Nonne otiam nostro loco mugna gravitate

Suam ipsius justitiam opponit reus aecuSutorum confidentiae, ita ut τουτουν torcs magno pondere pron-tianda sitit Quaro si aliquo loco illud o sequens Structuram participialem seu se habet, nostro sine ure

ereptum St.

Quae sententia oo altius nobis o insinuabit in animum reputantibus librarium N eadem causa motum, Oum aceepisset II, , 4 εἰ rao ut risi axa ιτι co OP υν