장음표시 사용
61쪽
pulum , sic fugias inauditum atque insolens
n Multa eiusmodi finxit barbara scholasticorum et glosiatorum turba, quae deinde a le-xicorum scriptoribus veluti ciuitate donata sunt, licet ab ipsa Latinae linguae indole plane abhorreant. Nos quaedam duntaxat eXempli loco re-c sebimus. Sic coΝΤΗ hodie vulgare est: c. a. S. 6.)non autem sic olim loquebantur veteres. Neque analogia permittit, Ut praepositio regat adverbium. Immo sauet analogia huic compositioni, nam contra proprie non est adverbium. sed praepositios antiquos autem geminasse praepositiones docent inante, exante, Ossante, π- aduersum, circumcirca circΠmfecuS, prasste ropter, circa, inc0ram, superante etc. de quibus Vid. AVS P o P in deis aut lactit. ILIq. Gue Ν- THERI at resit. P. II. IAI etc. Si vero ad verbium. Quid tum praepositiones, si non regunt adverbia, cum iis tamen iunguntur, et econtra eodem modo formatum esset, quo dein G, Proinde, exinde abhinc antehac, posthac, as huc persaepe, derepente et . Cautitis instat λ. 2.
6. E praepos sionem adverbiis iungi solere negat, sed repugnat Exinde Ut adeo etiam lic, tialias saepe, mater fuisse barbarie videatur analogia, si barbari sunt vulgatus Bibliorum interpres, Servius, Priscianus, aliique Grammatici antiqui, sed nimirum requiritur maior aue Oritas. A. Allegant vulgo pro hoc voeabulo TACIT. Anna XI sed locum illum in
mendo cubare animaduertito O FRID GRONO VI S. Veteres habent CONTRA, Vel ΟΝ-TRA EA, quod apud CORNELIV NEPOTE occurrit. Immo et E CONΤRARIO C-
62쪽
geretur per abbreviationem E CONTRA . pro RGO, R A RI , librariuS indoctus id pro integro
CE E INTRINSECE pane absurda sunt. Quis enim adverbiam sectis, Unde haec vocabula sunt, in adiecituum transsormet, aut alius inde singat adverbium)M Quare adverbia sunt extrin ecus et intrinsecus, adiectiva exterior, infe ior. PIENTISSIMUS veteribus auctoribus ignotum, in solis occurrit lapidibus apud GR UTER.
VXORATV pro marito vulgus dicit, sed contra analogiam. Quin hac orte se tueatur. Quidni fingi poisit adque ac maritare, maVita tus a maritus. Sed deest auctoritas bona et idonea. G.)Dubium est, an in hunc censum reserenda sit
formae vocabulum veteribus non ignotum fuisse, acleoque auctoritate se ii ri. At aliter sentit scio P P. adio de fila histor. p. m. hanc loquUtionem, tamquam ut uisentam reiici quasi ea non us essent script0rs optimi, CATO, AN 'NIVS NEPOS TACITVs, et e rgentea aemiato A PVLE1Vset, INVCIVA FELIX. Ut analogiae non aduersari hanc formam, Osrendat . NCTIVS in genitivo iunx ΓΘ et pro S. CN-
istimat, PERi Zo XIV vero po iti per lipsin Voci te myore Xponit. Sod scire velim quid sit temptis rae utiarum Fateor, me nondum
intelligere loquutionis istius analogiam. Legi
63쪽
tur etiam apud c A romii de R. R. Ιqq, . Peculiaris est de ea disputatio Go DEFR. HECH-ΤI Uiteb qua tumen a sententia se dimoueri non passus est smin 1 no a V S. Cetorum argumentum ab analogia non est exceptione maius. Suut solitaria et singularia bona tamen. Sunt anuloga et tamen malae notae quin analogia
mater secundit ma barbarismorum. Interim de hac voce Cons infra ad cap. Ιl. S. 6. in. G.) hs Praecepit haec Caesar in libris, quos de Analogia Grammatica scripsi tu post quem neminem harum rerum pudere debet aut poenitere. Pulcherrime Quintil. I, 12. An ideo inquit minor est M. selliti orator, Mod idem artis huius diligenti intus fuit, et in stio recte quen ivsquequaque sy Rr troque Xan or Aut lim
Caesaris fregerunt editi de analogia librist
Parum Eoque accurati sunt, qui in Neeme
declinatione nominum ac pronominum, a
Qiliam vero nemo ignoret declinationum et Coniugationum paradigmata, licebit nobis quaedam tantUm, Uae Vulgo negliguntiar, obseruare ).
obseruationes aliae criticae sunt, C. de origine et derivation declinationum e Graecis quartam est contractam X tertia etC CH- ius generis multas Xhibent eali se de cauilis L. L. ossus, Grammaticaeque Perigoniana et Schwargiana. G. quae hae non pertinent, aliae Vere grammaticae, minime negligenda in elegantiore latinitate. Tales sunt, quae sequuntur I. ΑΜΒΟ et V accusati illum pluralem masculinum apud meliores auctores. non ambo et
64쪽
Conferri merenturo O. R. G RO, O . ad Liri.
XXXV, 1. et GRAEUIUS ad Sueton. Claud. XLIV. Ita et alii aureae aetatis scriptores loquuntur, veluti ALLVS Τ. de hesi Iug. c. I. qui ΜΗ reges adeant. Et c. S. filium, et Cum eo vo faria illare ad senatum Iegatos mittit. C. Ioa Duo quam dispinus ad eum mitteret. VARRO de re russ. lib. L. c. IS. Duo villi-
s Sic Domi non est Genitivus, nisi localis ad
quaestionem ubi ut domi meae etc. Hunc incensum veniunt etiam eae obseruationes, quae, ut ita dicam, pertinent ad elegantiam Latinitatis obsoletam Aririquis, Vt hoc utar, Datiui et Ablativi plurales in abus non semper obseruan-tUr, CCurrunt apud optimos scriptores natis,
diis etc. pro natabus, delibus. Sic apud illos frequentes sunt Nominat ii et Accusativi in I s. ut pluris, omnis Notandi etiam Datiui quartae De dinationis in v. Ita casu secundo Tullius quoque e. rati pro senatus dixit in Caeci I9. et senati consultum uis ad diu V, 2. m. etc.
II. Quoties post s vel e sequitur quis pro aliquis toties seruanda est declinatio pronominis aliquis. CICERO pro Archia V. T. Si qua exercitiatio dicendi non si quae exercitatio. III. Verbum REVERTOR apud meliore au
65쪽
verterunt, reverti Je Reuersus es primi dixere
AS CONIVS PEDIANUS, PHAEDR v et
VALER1VS MAXIΜVs Immo ML TAC11 An-xal. XII, 2 r. nou sum dimissus ad te, sed REUER-Sus. Utraque forma verbi in usu fuit, κ-VERT et RE VERTOR , Ut diverto et diuertor, praeverto et raevertor, quamui forma neutram praeteritis deponens in praesenti et temporibus inde sormatis sit frequentior optimum tamen est participium REVERSUS. Reuersus e iam habet ΝΕPo 2, 3, 2. it. HIRΤIV de B. Hi p. II. G. Vid. CELLAR Antibarb. P. III. et cur. Uer. p. 6 Optime sibi consulunt, qui laborem perlegendi boni Lexici, quale est Fabrianus Thesaurus, et nouus ille Gesneri, non defugiunt. Sic enim fiet, ut nihil temere sit obseruatione dignum, quod illos fugiat. Ut hoc lubsentius faciant homines, data est opera, Ut eX- empla ponerentur ob sententiam, historiam, descriptionem, iocum etc. iucunda G.
XV. In particulis dici non potest, Uanta Nec in Drii- sita sit linguae Latinae elegantia. Hic G M vero ad earum tantum significationem et usum respicimus ).
Praeclarus de partiensis Latinae Linguae
exstat libellus HOR. VRAEL LINI accessionibus haud contemnendis locupletatus a AC THO-ΜYSIO et Oct. O R. ACH ARZio, ipsae CIOIDCCVIIo et IIIDCCXVIIII 8. et CIBIDCCXXXoII 8 s recusus ibidem et auctus COICCLICura Uener ERXEAΤ1. Sunt et de eadem re
HIL PAREI libelli. VNTHERus quoque pleraque habet. G. Nos denuo quaedam exempli causia mon2bimUS. H. ΟΜΜ ΝΓTER non idem est ac vulgo, ge-
66쪽
Nempe loci et temporis notiones valde sunt analogae. H.
IIII. QUAM 'I non promiscue surpandum pro licet. Est enim contracrum ex quantumuis atque hinc is demum locis recte Ponitur, ubi olui in has Voces podess. UIRGILIUS cIU. II. . ILQVAMVIS ille nigri , Qv A11V1 tu candidus
67쪽
vorsa constru tioni ratio. In QVAM VI et Τ- si modus pendet ex sententia Certa vel incerta: post Li CE semper, intes ligitur etc. G. gat hoc V. C. ΕΤΗ. BURΜΑNNVS ad
Phaese lib. I. ab XVIII. p. o. Et sine
dicere iam malim, Compositam esse particu Jam ex quam et vis quam autem idem esse ac quantum, Ut in illis quam essem occupatus, quam velit si potens: Lic, quam velit, Epicurli iocetur V QUANDOQUE non est n9nnumquam, ut credere nos iubent vocabularia, sed quana cumque.sΑΝcae Mineru LIL p. se . O. R. GRONO . ad Lix. I, 3 . Add. VRΜ. ad Petron. P. OG. est AvAsso de vi et D quorundam erit 3 Ce quandoque, ubi eleganter docent, quandoque non modo idem esse ac qiuandocumque, sed et ali quando pro quando, quotieS, quotiescumque, quando, tunc qlsum accipi veluti in illo HORATII de arte poet S 9. de Choeriloquem bis terque bonum, cum risu miror, et idem Indignor, QUANDOQUE honus dormitat Ho
H est, s quando vel quandocumqu2 G. dormiistat. y Prouerbiorum nempe et sententiarum studium huius corrupit, mulcorum locorum sensum. Xemplo sit illud Terentianum Beatit. I, 1. 23. mino sim humani nihil a me alienum puto. Idem Nperta sunt alia duo Horatii loca S. L. 2 86. et A. P. 336 G. VI. Quo et V quomodo is erant, pauci norunt, etiam qui in s harum particularum non aberrant. Respiciendum est ad omnia ante co-dens, quod quoties sequentis caussa est, vel este saltim debebat, toties ponendum est re, in minus vel QUOD, Vel accusativus eum tu nitivo.
68쪽
Recte ergo dicitur apud PLINIVΜ ys. T. Frequenter hortatus S, ut Nisolas, s quas paullo curatius scrip ssem, Ulligerem. Caussa enim, cur colligeret, debebat esse hortatio. Recte etiam
dicitur tanta in me exstant merita tua, ut ingrato mihi vivendum moriendismque ideatur. Caussa enim, cur ingrato moriendum sit, si magnitudo meritorum. Contra ea dicendum bero, emubibi haud di 'milem futurum Spes enim
non et caulla, cur ille sui similis futurus sit. Ex quibus sane patet, quam ait vulgo dicant sequitur, qu0d Veteres enim semper hic usurpare solent Τ. Vid. 1C. Paradox. III et de fato ra. Notanda sunt tamen ista: 1 C. pro Rosci Am. 4 I. s. I 2I. Non es et Quille ut Chry logosis horum litteras ad marit; et Verr. IV. 6, 12. Verisimile non es, ut ille horno fam locuples, religioni suae pecuniam anteponeret. Ita etiam
LACΤΑΝΤ de ira IO, 4. Quem locum laud vi iam HEUS1ΝGERVS ad NE P. Hannib. I, I. ubi similis verborum conitructio. Si eriam es, ut populus Romanu Omue gentes triti te j erarit. Idem plura Xempla quaerente ablegat ad GVNTHER Latin restit. P. ll. c. I98 G. VII. Maior etiam corruptela regnat circa sum Coniunctionis QUOD, Vbi accusativus cum iris nitivo postulabatur. Quid disputatum sit hac de re, et quid de singulis, quae proferuntur, Xemplissentiam, eXpolitum est peculiari disputatione Fa
do illud a Distinguenda esse verba ossa mquorundam a verbi omnium senjaum ire ui et juniscandi. Illa possunt post se Quo habere,1icut nimirum etiam V1A; haec non pol sunt.b Quae in contrariam senten iam pro Usu της Quo allegantur, illa Vel manife1ro corrupta, Vel peruerse accepta sunt, ut disputatione laudata luculenter itensum est. e Quod si ad omnia loca responderi non possit, ' et sunt sorte
69쪽
duo, tria, in quibus SS. consentiunt innumerabilis tamen multitudo exemplorum Contrarii rum, ubi accusativo cum insinitivo si sunt boni auctores, satis persuadet, illud alterum aut co ruptum esse, aut ab ipso adeo auctore male positum. Idque eo magis, quod Cicero, qui Graeca multa conuertit, τι illUd per accusii tivum cum infinitivo reddidit i Unde nunquam suis legibus si sunt Scioppius et Perigonius, licet pro su τῆς QVOD et V vehementer diseputarint. G.
Nulla in re facilius labuntur tirones, aureo δε-
quam in SVNTAXI. Qiuum vero no χαρ' strum haud sit, regulas, quae in libellis
grammaticorum Omnihil habentiar, re
petere sequemur et hic institutum nostrum, et de vitiosa syntaX η animadversiones quasdam subiiciemus.
Tales sunt, quae sequuntur, obseruationes: I. EVADERE ante et post se habere nominatiuum, recte obseruant grammatici. At multi tamen elegantius se dicere putant: tu euades in virum doctum. Notanda ergo regula EUADE-NE nominatiΠum personae, et occnfaticium rei cum praepositione 1 p ulat, id est, si de persona loquimur, nominatino opus est si de re, accusativo cum praepositione UN. LIVIVS I, 39. Iuvenis euasit indolii regiae. CIC in Bruto SI T. Albucius exfectus Epicureti euaserat. TERENT. Adelph. III, . Haec liceati euadet in aliquod malum. Nimirum EVADERE proprie notat ter minum, ad quem quid pertingit, si recte obseruauit ouaeivs ad Sallus de bello IV. c. I . . τί et . Ita. P. Ita. Unde non modo Cum praepositione Ita, sed et clim adverbiis ad locum iungitur SALLUST IAS. c. I Buccine, ia
70쪽
t D pater bene scia evaserep ERRNΤ. Gun. III, 3, 1. rvm0 m quaerere: ubi friget, huc euasit Phorm. IV, 3, 21. Ouid hic coeptat aut quo euadet hodie G. sub L a. v. . Heribemper leuitas, frebar, quorsum euaderet. Vbi DONAΤVS ad quam partem erumperet. Et eundere est, persis avrcvixque difficultatem ad alia quid pervenire. Sic euadere in murum, iu
1itis saepe motum versu altiora notat, Vt eminere, emergere, eniti, oceudere, exister etc. G.)Il. Genitivum adsciscunt verba aestimandi. Sed iis perperam Valgo accensetur verbum C Do. Nihil ergo est phrasis parui hoc curo, pro
tibarb. p. so. Sic facere tanti, quanti, magui,
maximi, parui, missoris, rivim auctores habent.' maiori nondum, quaerens licet, inue-
ibi saepe usus exigit pracpositionem cum accu tiuo vel ablativo, et versa vice. Hinc Latinis ignota est v niaxis communicare cui pro qua dicendum: cammis nicare cum quo, vel inter quOS. CICER Epikl cd diuers L . et pro P. Quinc IIJ L. Male pro Datiuos a KAΡΡΙΟ ad 1ENS. p. 16 I. l lauaatur LIV. 22, 27. Sibi communicati in imperium. Nam di CCtum est, Isn eo. CAES. E. tu. 3. I 8 haben quidem libri, quibus csMMixti Alcare de maximis reiati Pontayeius conje-verat. Sed e perpetuo su aureae aetatis Cellarius et G R NON. Obs 2 6. Ogunt quibuSCIsm, citi lectjoni etiam suffragatur Codes laudatus -- L 1 O, qui habet quibusque. G.)Nec utinum et conglliare cum aliquo, procu Vetere semper dicunt conciliare a cui.
CAEs de bel mali. VI L. r. Sic et incumbere ι ibris perperam dicitur, pro studere Ueteribus enim placebat Ritaris: Pumbere tu adia, in