장음표시 사용
191쪽
quod est, οὐ δερατ σαν δέ imini vero es apud eui dem Isocratem p. 129. A. sic legi: χε δεῖ καὶ περὶ των
bet cod. Vrbinas. Idem ἄν post προθυμ- omittit, ut quident hi luteris ad me datis Baherus scripsit: nam in editione sua nihil de ea omissione adnotavi Et οπιουν ἄν quidem recis se habet, quod hic ἄν non ad participium pertinet Duo ἄν autem quae sequuntur, nisi delinil cet, requirere,oristi participitini videntur, quod quidem
etiam isti οτιου ἄν addi potuit. Recte scriptum est apud Demosthenem p. 128, 29. παλαι τις ἡδέως ἄν μ- ἐρ- τη- καθηται Quae ibi mensius ex eodem schismcommemoravi exempla eorum duo eodicum ope liberata sunt illa constructione de ierito statim dicam. Schaes res non liquere sibi mi, sed ἄν ovi iuncis ex parallelo lat. Id quomodo fieri possit, non video. Sed plana est res, quod mulatque interpungas ΡΡaret πάλαι τις, ηδέως ἄν σως, ἐρωτήσων κάθηται Supplendum est
enim ἐρ tu Titi Sive τουτ ποιων. Ille autem quem modollicebant alti, locus ita vulgo egitur p. 284, II. ως Ουδ' ἄν εἰ τι γένοιτο ἔτι συ/ιπνευσοντων ἀν ῆριων καὶ των n-βαίων. Alterum et, a Belikero est codd. quorumdam auctoritate deIesum. Ita recte se habet oratio: eo ου συμπνευσοντων δευδ' ἄν ει τὸ γένοιτο, repetito verbi a Sis, συμπνε uIάντων. ει te etiam Lucian. Contempl. I .
r. I. P. GIO. ἐν τοσουτωδ ἐπαιρέσθων - ἀν ἀφ'
192쪽
εἰς si quadam negligens in vitae communis usu etiam de re certa dictum sit, in qua omittendum erat αν. Vt apud eumdem Contempl. I. P. 488 ξεναγήσεις γάρ ευ Iδ οτιμε ξυιι περινοστων; ώς ἄν εἰδως παντα Pausanias I. II 8 ιππου πολλὰς ἔκαστος τρέφει, ως ἀνουτε ες ιδιω- των Arisγου τῆς γῆς sιε ιιερισμένης, υτ τι φερουσyὶς πλην τλης ἀγρίας, ἄτε οντων νομάδων Demosthenes P. G19, 30. καὶ θορυβον καὶ κροτον τοιουτον ώς ἄν επαινουντές τε και πιν σθέντες ἐποιησατε. P. 1352, 2λκα συνέπινε καὶ Ουνεδείπνει ἐναντίον πολλῶν μαιρα αυτ ως ἄν ἐταἱρα υσα. Rectius Mint, in iisdem
verbis p. 353,9. 354, S. 36I, 16. 27. Caeterrem non inutile fuerit monuisse, errare qui par scipium cum-iuncium saepe nihil aliud esse Pinan quam εἰ cum ver vinito compositum. Nam haec non esita siculae ris, sed ipsius participii etiam carentis particula. Vi quod es in ed. R. 446. sv 4τ αν, οι ἀνάλγυναις πλέον, disi quidem potuit, is θείης, sed non Propter αν ' P se elum etiam si abesse ἄν, quod si ροπω Hierem
αν ΡοMium. Itaque fere ubi participio iunctum est ἄν, a diium est etiam vertio . quod cum illo participio cohaeret. Quod si dicas, συθείς ἄν, oi: άλγυνεις πλέον, erit id inconcinne dicium, quia Ion satis tolII in Od solvi potestin συθείης ἄν, καὶ ου ἀλγυνεις πλεον. Sic apud An
retur. ἔχων δ' ἄν ἀξιωσεις με ποκτεῖναι, mallem Bekkerus άξιωσαις dedisset, quo ducit codicis unius scriptura ἀξιωσης, quam contra Omnes libros mutasset si in v. Quo clarius res pateat, utar illo Isocratis P. 5. D. quod
insta aliam ob caussam asserendum erit: si τοῖς ἄλλοις ἄν πρώτοισιν ἐπιτιμ AN si sic mutaveris, α τοι α ι λοις πράττοωσιν ἐπιτιμάς est id, τοῖς ἄλλοις, εἰ πράττ- - δετ τιμο Pone aulam, τῶς ἄλλοις ἀν
193쪽
πραττουσιν ἐπιτιμας Id ver vim illud, quod modo dicebam, signis est, sed facturis, vel facere νου--s L e. α πραττοιεν ἄν. Ninurum fallax quaedam ratio istam M'monem peperii, ἄν participiis Miclinii, Nncare idem quod ει cum verbo milio. Nam ubi verbum participio ad ictuin vinia consociatui est, sane a sespium eum ἄν ita verit potest, sed non tamen quia ἄν ei est additum, sed quia, si principale verbum per ἄν--- litionalem sententiam praebet, etiam paries eius senis saetales sunt vi in I sistrata v. a10.
IM istud ipsum Isocratis, si sic dicas, si τοι ἄλλοις ἄν
Nam sensus est, χειρώσομαι, καὶ ἄν εἰ α Misit; ' καὶ μηδι--ποιμι, χειρωσαἱμην Mniuio autem Gia ticipio additum ves nomini, ad quod intelligendum est, sic
explicari posse ui coit ictivus substituatur, qui modus, ui si inra dicium, non solus per se consimitur cum ea par scula. Itaque e. c. συθεὶς ἄν non poterii dies pro ἐὰν ουθῆς, aut o συθεις αν Pro ὁ ἄν συθη, quia non mi- est dici ε συνῆς ἄν, ἔς sum ἄν Aliud est τιουν ἄν, quod quum Schaeserus apud Demosth. p. 192, 22. in his
verbis, εἰ ν περ δικαίων και πολεμειν, ἄν του--του δέη, καὶ πάσχει νώτιουν ἄν-ιεσθε χρ ναι , leatur, sic explicandii in putatis τι on ἀν potest id quidem seri, si verbuni illud vere omissuri titili ἴi Idum est, at veri uimen similius esse arbitror, Optativum Potius in
194쪽
LIB. N. CAP. 4. ImΘηβαίοις δ οτιουν αν ἐφησθῆναι πάθουσιν Quod mu
IV. ne ἄν misso verbo. Qiacumque vecti modus muni consimi potest, ομesi etiam omini, iis quidem conmonibus, quae Propriae sunt verborum omissi iis, ut ves ex praecedentibus seque tibusve inguatisne repetatur, ves, quia in modo Palet quid supplendum sit, non indicetur iis opus esse Demo amenes p. 552, 23. χρώμενος ωςπερ ῶν ἄλλος τις αυτω
runt libri quidam. Euripidis Ala ISI. οὐδ' ἄλλη τις γυνὴ κεκτήσεται,
Vide quaeritu notavit auluae Adde Soph. Phil L MI. προς ποῖον ἀ- τονδ' αυτος ιδυσσευς ἔπλει. Vide ibi adnotata. In eadem fabula 493. o Mi πάλαι si ἐξοτο δέδοικ' ἐγ o Intellige ει n. Quin eum coniunctivus omittitur Eurip.
195쪽
IM DE PARTICULA ἄνυ repetito. Pervulgatum est, αν iudicativo et viativo imine imiterari, ut bis serve in eadem sententia positum inveniatur. Eadem raso cadit etiam in instativum et participium, quia hae verbi paries tui nisi conversam ex indicativo vel out livo orationem continent. Sed id non temere fieri posse sponte patec Sunt autem duo modi, Minnis repeti αν
Potest, unus, quum pluribus verbis interpositis ab eo vertio quicum coniungi debeat liingius avulsum est, quam ut non videatur concinnitas orationis repetitionem requirere, alter qui est longe Dequentissimus, quum in Parte aliqua Sententiae iteratur. Iane enim eadem huius particulae ratio est, quae est negationum. Etenim quemadmodum quum ad istam sententia inpertinet negatio, iterari in Partibus qui busdam solet, ut v εστιν Ουδείς, sic etiam, quum tota sententia conditionalis est, resertur a conditio etiam ad
Partes eius primarias. me ea re dixi ad Viger. p. I4. seqq. Sivit autem partes illae tales, ut addant aliquid, quod illa principalis sententiae ratione ametatur. Id modo ea participium, ut in ed. R. 828. ἄρ' oti ἀπ' εὐμου ταυτα δαίμονος τις ἄν
modo conditio allier expressa, ut in Electra v. 333. ωπ' ἄν ει θένος
196쪽
et in formula on ἄν φθάνοις ἄν, de qua vide Elmsteium ad Hracl. 2I. Alia exempla attulit Reifigius it Conieet P. ISI. Tum quae Par est uegalium in interrogatione, ut in ed. R. ITI.
Harum rationum ubi nulli locus est non potest iterari ἄν. Itaque absurde legebatur in Phahdro Philoni p. 276 B.
ω si δἐ ono ιθακὰ, τῆ γεωογικῆ ἄν χρώμενος ἄν τέχνη, σπειρας ις τὀ προςῆκον, γαπή -ο δου μηνιοοα σπειρε τέλος λαβοντα. Recte multorum fide librorum delevit prius ἄν Ieiservs Neque enim duae hic sunt notiones, sed una, χρῆσθαι γεωρνon. Vide, M
197쪽
D PARI ICVLA ἄν Caeterum haec iteratio particulae in primis usitata est Atticis. Harius invenitur apud Herodotum, raro Uraclericos, ut OhM 'G33. α μαλ' ὐκεν ἔμεινε.Sed epici aliud sibi proprium habent, ut coniungant ἄν κεν. Iliad. Maaz.ας υτ' ἄν κεν Αρης νοσαιτο μετελθών, Quae patet ob negationis accessionem esse coniuncta Siceliam Oppimis Hai. IV. 602.οιδέ κενή τις
Quin etiam cum coniunctivo ita coniungunt ἄν κεν, ut hae Particulae Pro mi Sint, quod eo factum puto, qui ex καὶ natum est. Homerus quidem in formula οφρ' ἄν μέν κεν Iliad. λ IST.οτιρ' ἄν μέν κενάρφυσγαμέμνονα, ποιμένα λαων. Vide Od. ε 361. 259. Sic I κε, πῆ κε construxemini Apollonius Rhodius, Theocritus Maiieit o. V. Schae- fer ad Iti,nor. XXVII. 35. Illud ἐπην κεν restituendum Solani apud Plutarchum in ita eius c. 2.Μulium ab his differt geminatum ἄν quod Elimi ius ad Aeschyli Prom. 68 iure negavit coniunctis eo sociari. Cur vero Quia, ut libro II ostendimus, Iuc modus verbi non Per se adsciscit ἄν sed ἀν pertinet ad vocem ex qua pende coniunctivus. Huius vocis ea pari cula significatum quum mutet, nihil est in tali senientia
198쪽
quod repeii possit. 'eque enim ad praedicata periinei
αν, sed ad ipsam conditionem ex qua pendet sententia, ut O ali, ' thia o αν. Quare etiam liuuIII haec Per optativum ii obliquam rationem vertuntur, non Potest iterari
αν. Sed est tamen, nisi fallor, quaedam singularis ratio, qua videri potest etiam cum coniunctivo repetitum esse αν , eis re Vera non est repetitum. Apud Aristophanem
in se. 1107. scriptum est, ἀνυσατε νυν, ὁ τι περ ποιήσεθ' - ἐγω, οποτερος ἄν σφων ευ με μ λον, ποιῆ, τοὐτρ παραδιυσα τῆς πυκνος τἀ ῆνίας. Omittit Suidas duobus in locis prius αν, quod milii non potest. Corrigere studuerunt versum Elmsteius inmus. Crii. III p. 362. Reifigius Conieci. I. p. 188. Mutrius coniectura mihi aliis probabilis ride et Sed scribet dum Puto,
οποτερος ἀνὰ v εὐ ιε ιἄλλον ἀν ποιῆ. i. e. oποτερος ἄν, ά άν ποιῆ, μαλλον - ποιφφιε. E dem prorsus modo Thucydides Ra πρεσβεις τε Ποιτων τρα-σι- καὶ Κορινθίων si μαεδώμονα καὶ Κορινθον ἀπεσταυῖσαν, πως στρατια τι περοι vG τροπιπιον ἄν ἐνάλκασιλῆ πλοιοι ἡ ἀλλιος οπως ἄν προ- Νam hic quoque nihil nisi verbum repetendum est.
Audacius hunc locum tentatum arbitror a Scha ero ad Demosth. I. Ρ. SI 5. ei vitium repetitae itini coniunctim particulae eximendum eis IIaximo v. 59ου ubi legitur:
199쪽
Quemadmodum iteratur ἄν in una sentetitia, ita iii oratione in embris quibusdam distincta Ini raro in uno tantum membro ponitur, in altero autem omittitur. Quoi si quaeris qua lege fiat, res ipsa monstrat, sic demum Posse, si uirumque membrum ad commune vitatam referii licet, ita ut, si praemittas αν, ad utrumque verbum Desetineat. Sit nobis pro fundamento huius disputationis illud
Xenophontis in Hieronea, II. πως γάρ ἄν τίς ποτε ἐξαρ--ειε τυραννος Ἀμμα--π-- σοος ἀφείλετο ii δεσμος ἀντιπασχοιήσοις δὴ ἐδέσμευσεν φοσους κατώκτανε πως ἄν ἰκανἀς -- ἀντιπαράσχοιτο ἀποθανου
μένοις; Prius πως ἄν ad duo reserian verba, ideoque recie ei ordine factum, ut sequente deinde divisione, neum de duobus quae proxima sunt verbis, ἐξαρκέσειεν ei αντιπάσχοι, additumii eiu potuit addi utrique. Sed quod Me sequitur πως inversa orasmiis serina novam in inpii senientiam, neque est pars praegressae itaque etiam suum sibi ἄν adiici postulat uii videarnus alia. In Eodem libro II, II. scriptum est lucr O μονον ν ελοιο ἄν, ἀλλἀ και ρω tm ἀνθρωπων καὶ τους καλους υπειρῶν, άλλα-MOαῖμενον υ αυτων ιεχεσθαι αν εδδει Scilicet id est, ς τ' ἄν ου ριονον φιλοιο ἀλλὰ καὶ ἐρωο Altera nova sententia est. novum sibi ἄν vindieans, καὶ δέοι α σε Sequuntur prorsus similia φοβον
δὲ υ ἄν εχοις, ἀλλ' ἄλλοις παρέχοι μη τι πάθης ἔκοντας δε του πειθομένους ἔχοις ἄν, καὶ ἐθελουσίως σου προνοουντας δεφουν. I. e. φόβον δ' ἄν - ἔχοις ἀλλὰ παρέχοις Sequitur iterum nova sententia cum suo , quae in duas partes divisa, etiam in altera parte habet ἄν quo Dierat carere. Paullo dissicilius iudicium ende proximis verbis ει δέ τις κίνδυνος ει l, ου ori ράχους μονον ἀλλἀ καὶ προμάχους καὶ προθορι- ορνης ἄν, πολλῶν πιν δωρεων ἀξιουμενος, - ἀπορῶν δὲ πτουτων ε ι-ει -- πεις, πάντας μιν σπιαίροντος
200쪽
LIB. IV. CAP. G. Th- - τοις σοὐάγαθοις, πάντας di πρ των σων, περ ν διων/αχομενους 'σαυρους γε μὴν ἔχοις πάντας τους παρά τοι φίλοις πλουτους Addendum post εχοις censuerunt, Schaeserus, remiuri Reisitus, alii nec sine probabilivite. Non videtur tamen necessariuin 'e, quia hoc in mente habebat scriptor, κινδυνο δ'
ρους γε μήν ἔχοις τους αυτων πλουτους. Ninus explicate de hoc genere disseruitiauhiae ad ii rip. ippol. 468 p. 44. qui quum negasset, illam rationem quadrare
in haec Sophoclis El. 790. II. υκουν - τείχοιμ' - εἰ τάδ' εὐκορεῖς η -- ' ἐπείπερ συτ' ἐμου καταρι- αλιας οὐτε του πορευσαντος uriri', vide quae ad eum lamini adnotavi. Adde est Col Ῥ97.
τίνοι' ἡ . οὐδέ - δικον περιβλέποις.
Sed haec quamvis ingeniρ possim exemplorum multitudine eo mare, satis sit quomodo iudicanda sint indicasse.
De οι Ioeatione particulae ἄν. Reliquum est ut dicatur de collocasione Particulae ἄν, quae nonnullis in generibus loquendi vel iniolentior esse Vel aliquid videtur pereersitatis habere. suum Particula ina si in iis, quae non possunt in ipso poni orationis Prii ripio, quumque natura sua ad aliud verbum reseratur cum
que si coniuncta, consequens est proprium ei locum η33 Statim post eam vocem, ad cuius notionem constituen-
m aliquid conseri. Itaque primo, quod ad consocias nem eius cum coniunctis aulaei, quoniam ad huius pes hi rem mutandam nilia confert, non polent i coniunctivum poni, sed ei est voci adiicienda, a qua regitur eo lantavus. Itaque ἐάν, ο αν, ei quaecumque sum huius generas alia coniunctim ponuntur, in quod quum non in unam illa vocem coale eum, coniunctis inter ni potest,