Godofredi Hermanni de particula Gā̀n libri iv

161쪽

D PARTICULA De illa particularii finalium cum optativo et particula αν constriactione, quae resertur ad eum finem, ut quid possit fieri, iusta explicabitur.

Venio trunc ad eum optativi usum, quem supra i ixi rectae orationis speciem habere quod eo nostra ipsorum rogitata sic nunciamus ut non distinguamus cogitantem ab loquente. Habet is autem ipse Per se sine particula ἄν

quattuor formas nam vel optantis eas, es iubentis, vel volentis, vel opinantis. Atque omaso natura sua nilii est nisi indisii rei, quam, quum non sii esse cupimus. Ea necessario caret Particula αν, quia quod optamus tantum abest ut conditione aliqua restringi velinius, ut ipsum habeamus pro coi ditione, qua impleia bene nobis ore speremus. Vnde multae opiationes etiam cum particula condulanasi prose mini. ει μοι ξυνείη φεροντι μοι γατανεύσεπτον αγνω- λογὴν πων τε πάντων i. e. si id sat benensi hi sit. Idem est ειθε, orium ex εἰ Plerumque autem sine particula conditionis: αδοντα δ' ει' Ο τοῖς ἀγαθοις ο/υλεῖν. Qualia sic puta dies liceas nuM i. e. sum licero bonorum consuetudinefria tum bene rit. Sed hoci tum genus, quod piatione continetur, iam planum est, ut non opus sit exemplis. Vnum lamen asseram, quod in eo tectius recondita latet optatio Achilles Iliad. v. 1 50.

Spercheum alloquens, cui comam aluerat, quam nunc Patroclo est consecraturus, ita loquitur:

Optat enim, ut per Spercheum sibi liceat, quam huic nutriverat comam, dicare Patroclo. Quamquam id eliam velim clare dicas. Illud tamen tenendum est, epicos veteres, qui si rius Particula κεν utuntur, ne in optando

162쪽

LIB. L CAP. d. IMquidem ea prorsus abstiiruisse. Ita in optativo conditionali Hom. h. AMRII. ει γάρ κ' ἐθελοις ἔδος μ/ιεναι υιος ἐμοῖο.et sine conditione niast rei. - κε οἰ-οθι γαῖα χάνοι. σολ- 544 de quo loco non recte iudicari ad ran. Apost 5I. scribendum videtur:

quo pectatis in uno codicum Vindob. Hoc dicit etiamsi tu cliutius ibi maneaS. Proxima optationi est iubendi significaliis, quae nunc Precatione continetur, ut in Philocle., Yπν' δυνας ἀδαης, ' νε δ' ἀλγέων,

Vide ibidem 496. B. t. Is . , 640. Aeselisus M 953.

ἀλλ' εἰ δοκεῖ σοι ταυθ παι τις αρβυλας λυοι ταχος, προδουλον ἔμβασιν ποδος.

si 'phanes Vesp. IMI. ἔρδοι τις ν ἔκαστος ἐδεδε τέχνην, Herodotus V. 5. au το μὲν νοῦν ταυτα --οις -- περ ἐν χερσὶ lam is, amen loco quidam libri Ha' illinctissima est v missis gnificasio, quae in

163쪽

IM DE PARTICULA αν prima potissimum persona elucescit. Od. n. 383. lino Telemacho insidias stritendas censem, iis loqvitur:

πεινου μητέρι δοῖμεν ἔχειν, id o ις aviοι. comunctivi adhortationein continviti occidi nisi et machum, pesque eius dividi, id est quod iubet. De P nesve vero iam non praecipit quidquam, sed Proponi quid fieri cupiat domum matri eius clari velim. Iliacl. o. 45. Iuno Iovi de Neptuito dicit:

αοτάρ τοι κοὐ κώνωθω παραμυθησα ιηντῆ μεν ῆ κεν δὴ συ, κελαινεφἐς ῆγεμονευνὶς, Velim sim indere. Quod non est ita dubitanter dici iam, ut si αν esse additum, qua particula condisio aliqua si incaretur, ui in eadem oratione v as. ni θ' ιερῆ πεφαλ i, Mia νωῖτερον λέχος αυτων κοιρίδιον, το μώ - άν θώ ποτε ώφ μοσαιριι. Non temere iurarem, nisi vera dicerem. ii primis aptuin est huic discriniini illustrando illud Theocriti XXIX. 37.

- ἀήρ τοι εινα βουλοίμην, υτ τἀ--ἀ τουτω μ γορθας ἐδεξάμ=ν ἄν ς ν. Deesse ἄν putat moerus. Quum nonnumquam vel primio librorum discrepat uam, vel propio sententiae rationem dubium videri posesii, uirum nudus viativus, an idem modus cum particula

164쪽

LIB. III. CAP. ce coniunctus, an coni meti m Praesere debeat, paucis declarabimus, quid hae dicendi soranae differant. Atque ut a coniunctivo incipiamus, is deliberantis esit,

ut in Elunenidibus z91. SII. quid agam ' quid me stat Deliberatio autem quum ad

agendum spectet, refertur coniunctivus necessario ad sutura subestque ei haec sententiaci nescio. Alia est vi

uri ratis, ut apud Theocritum XXVII. 24. quod illic quidem vertendum est, pi facerem ' Id vero

non est deliberantis, sed iudicium exquirentis, subiectamque habes hanc sententiam non pluo. Iudicari autem depraesentibus et praeteris non minus quam de futurisio est. Quare optauri usus nulli est tempori adstrictus. Hinc si, ut, quum de praeteris loquimur, necessario si optativo utendum, quia de his iudicari quidem, sed non de

liberari potes ot in Aeschyli Supplicum initis:

posse eius verbi, cuius omasivum positum videmus, in i cativum adhiberi hoc ipsum τι μωuo recta or sine dicium non est τί ἔρεξα, sed τι ρεκτέον se Sed sit quaeras ποιήσειε τουτο; fecerit istis tum vero siceini recia oratione dies, μοί γε τουτο Nimi, um hic de laeto quaeritur in illo autem exemplo de recte siciendo: vi ibi quoque es dem verbi indicativo in potas, modo cle dieas, os ορθως ἔρεξα Νam illud τίψέξαιμι re vera

nihil est , coniunctivi in oratione obliqua cum viativo commutatim Terita ratio est viativi cum parilauti ἄν coniuncti, ut Iliad. Ῥαάλλἀ τι κεν ἐξαιροῖ - quod optativum habes ipsa quoque si iussi vim e

165쪽

158 DE PARTI cvLA δω irentis, sed, quoniam additum est αν, de re ex aliqua con sitione suspensa, ut sensus sit, inputo, nisi να- clam minitione, ut quod licet etiam sic exprimi, non puto posse. Nam quod potest vel non potest fieri, ex conditione aliqua pendeat necesse est. Id in recta oratione dicas, ρεξα ἄν η υ; Nempe non feeissem. Ex his lacile coniici potest, nonnumquam his somnis omni bus lacum esse. in Aristophanis Pluto v. 37

ὼ 'Hράκλεις, φέρε ποῖ τις ομτράποιτο ταλ ως γαμουη ἐθέλεις φωσαι.

Quo loco si cum cod. Boin legitur Iro τις ἀν-ρα Ποιτο, sensus est, quo quis Se Nertere possim', hsinnte mansio hanwenclen Coniunctivus significaret, quo via S SE Dertat wo sol ni an sach hinwenden Vulgata vero h minis est secum cogitantis, quid vel ipse vel quivis statuat de dictis illius, quem tergiversari credit quo quem severtere quis censeat wο-οchte man sich hinwenden 'Eadem ratio est V 438.

ubi qui φυγη Cfihmit d liberantem faciunt Blepsidemum. Idque etsi non est in libris, anaen aptius illo loco videtur. Sic etiam apud Demosthenem in Lept. p. 492, 21 quo loco optativi caussa utitur Reisimus, praestat quod ex aliquot codd. dedit De kkerus εὐδἐ ιηδ' ἄν εἰς ἐνυπαντιτ o χρον se TDυτ' ἔχοι δειξαι γεγονος, τίνος ινε, ἐφ' ημων πρωτον καταδειχθῆ τοιουτον ἔργον Recte vero

apud Sophoclem Ant. - . scriptum est, τεῶν, - δυνασιν,4 ανδι υπερβασία κατάσχοι;

vhi graviter errarunt, qui κατασχη reposuerunt. Onpnim hic deliberationi sed opinio iii in ii, est. Recte etiam apud Demosthenem in or ad Phorm. p. 2I, I legitur:

καὶ oσα μιν εἶπε μετὐτῆς ἀληθείας, μὴ τεκμη- ριφ α δ' ἐφευσατο τὀ υστερον, ἐπειδῆ διεφθάρη, πιθοτοτερο ταυθ' τολάβοιτε ἄναι i. e. haec vos verriora

166쪽

LIB. m. CAP. 5.

. - κρινοπινος μἐν ἀποφυγειν, κριτος δὲ φεπειν' ὐδἐ τοσαυταγιις αγωνιζομενος μιαιως καὶ νικήσας πάλιν δοξαιμι δι κεινα ἐκπεσειν Mn mutassent viri docti δὲ in σοδέ, ne quid de Stulieri conatu dicam, si vulissent, postrema verba per interrogationem proferri. Sed in Ero- sic Demostheni tributo p. 404 1 . quod igitur, sim είκασειέ τις θναττων, Ἀθάνατον τοις μυσιν ,ται πόθον etsi recte dictum est hoc sensu, em emnis paraturum putet ' tamen non contenderim non aut scriptum esse eum particula αν, aut potuisse se ibi

Μulio illincilius iudiciun es de iis laris, inintubus sine inremetatione nudus positus est viativus, quod seretam tenue ac subtile discrimen est, ut non mulium iniersit, virum addatur ἄν an ominiatur. Ressitum quidem in liuius rationis explicatione ita a vero abenasse puto, ut quod de dii particula dies debebat, ad onussam transtuleriti Quam enim conditionem intelligendam existimat, quum omissa es particula, ea non nisi quum additum est ἄν, intelligi polesi si quidem omnino hanc vissimus illius particulae naturam esse, ut ad conditionem aliquam reseratur.

Ita quum illud Moschi i. s. Do δ' ἡ παῖς περ&αμος ἐν--οι πάσι μάθοις νιν,

sic interpretatur inter quoreis viginti noscas, si modo nosca8 non animadvertit id dicenduin fuisse tacto e αν. Nam si in nudo optativo ea quam vult sententia ineyset. plane aliud dixisset Moschus quam volebat. Non enim certissime, sed si fors fert noscitur, qui noscitur, si modo noscitur. Atqui oschus nonJortasse noscas Amorem, sed noscas opinor dicere voluit. Sed quos in laqueos spso impliciuirit Ileigigius ilia quam proposuit ratione,

RPertissime cognosci potest ex iis, quae P. 130 dicisi mineum illud Iliad. 303.

μέγα ἔργον, ὀχη δύο ν ἄνδρε φέροιεν,

167쪽

DE PAR TlcvLAM esse intelliigendum, ει τινες φέροιεν, δύο, οὐ νέ- έροιεν, illud auten Iliad. α 2TI.των, οι νυν βροτοὶ εἰσὶ ἐπιχθονιοι μαχεοιτο, non potuisse omissa particula dies, pila,c aut hoc eod-laretur, ει τις μάχοιτο, οτις ριάχοιτο ἐκείνοις, aut lunseimis prodires, i τις μαχοιτο --οις, ουτις μάχοιτο ἐπιένοις, nemo non rides lia disputatum esse , ut pinusiquis velit, aut ex priore loco demonstrare possit, in Hiero

delendam esse particulam, aut ex secundo Ioco ostendere addendam titisse in priore. Nam si eodem modo, quo de hoc

posteriore loco statuit. Iiorem interpretari volemus, duas habebimus perversa sententias, aut εi τινες φέροιεν, Ουτινες φέροιεν, aut εἰ δυο γε φέροιεν, Ου δυο γε νερ Ωιεν Si Post riorem locum eo modo, quo de priore phntit, explicabimus, recte ille se habebit evanescetque quam Omissione particulae nasci putat per v ,rSitatem ει τις ιιαχοιτο ἐκεινοις, ου κτων νυν μαχοιτο Cur enim tuum in altero loco urgeat

additum praedicatum δάν γε luc, ubi additum est etiam Wgnificantius, τιον ι νυν βροτοι εἰσιν ἐπιχθονιο , mnon addito habet Denique quid talibus fiet, quale hodest, Iliad. 2 4. ἔπειτα δε και τι πάθοιμε; Quod ex ipsius praecepi quum sic interpretandum sit, I τι πάθοιμι, παθοιμι τι, quid id aliud est, quam quod in omnibus verborum mussis lacum habet Νam etiam s. quid aliud es quam πάσχω πάσχω Itaque sic potius existimandum est, nudo viativo opinionem sine condisione, viativo cum particula αν autem suspensam ex conditisne aliqua vinionem gnificari. Idque vidi effunalamitae ad Eurip. Hippol. 468. Atque illa quidem soran epici potissimum sunt usi. momerus Od. r. 231. ρελ θεος γ' ἐθέλυν καὶ τ λοθεν ανδρα σαώσαι. Vide ibidem 3Is I 22 π. 386. Iliad. s. 246. 556. O. 45. IsT,. 32I. . . 274 4 2I3. Duo huius generis

168쪽

LiB Ια AP. o. Da exempla, quod de iis aliter sentire video R. linum, ipsis verbis adscribam Iliad. g. 340. πνρ ' ονλαι τε γενοίατο μήδεα τ' ἀνδρων. quod ille p. 134. per interrogationis Muram explicandum

censet ea non opus esse satis docent caetera quae mem ravimus exempla. Et Iliad. v. 426.

δ αρ' ἔτι δὴν ἀλλήλοις πτώσσοιμεν ἀνὰ πτολέμοιο γε ορας

quodi I 30 nescio quo lapsu soloece dictu in ratus secit ut eo nomitie reprehendendum si πτωσσωμεν scribendo. Sed Od. q. 3I . scribendum:

Vulgo di εγεν coddi nonnulli δέ, εγώ. Sic etiam d. 103. rectemari et unus Vindobonensium:

via ἔτι μέν κε καὶ - κοι-- ἡ πάσχοντες, λοισθε.

ubi vulgo μέν γε καὶ ως. Particulae κε καὶ iunctae reperiuntur etiam alibi ut 1l. o. 235. 131. 370.4. 46.

Od. . 332. . 303. 334. et κεν καὶ 1. 339. Vel ex his apparere uio, quod contendit Helsigius p. 23. omitti ἄν, ubi quid I potheticum ita ponatur, ut ab ipso qui loquitur non certa ratione, sed quodam cogitandi arbitrio sit summum, ut est obscurius dictum, ita ne satis quidem verum esse. Exemplorum autem, quibus utitur, alia recte se habent, in quibus opinionem indicat viativus, alia vel viativum Opimiis habent, vel alias ob caussas ab hac putatione removenda sunt. Et illa quidem, quae opinionem significani, haec sunt Aristopli. q. 105τάλλ' ου ἄν μαχεσαιτο α εσιιιτο γάρ, εἰ μαχέσαιτο.Pind. l. IIl. 8I. κεινος ει 'ν. - κεινος ειην, quod probabat Relatius, id ut optinus esset, hodie ipsum iam improbare credo in XI. M.

169쪽

et hoc postremum qui dein irum est ab Reigigio an inagis quam a Poppone in diss de particula αν intellectum Quod si ad γαμεθεισα, quod non est idem atque γαμηθεισα, auendissent, Vidissent sensum esse citi cura. Mintinns es ire dolavi. Idem IV. II. Ad idem geniis etiam illi sunt lari reserendi, in miliare quae

itidicatur opinio cum voluntatis quadam significatione coniuncta est Theocr. VIII. IS. συριγγ' ἄν ἐποιγα καλῶν ἐγὼ ἐννεάφωνον ταυταν κατθείην.hanc oppignerem Isocr. Paneg. P. 253. . ou γάρ ἀπο- κρυ ναιμι τάληθες. Bevherus optimi codicis auctoritate ἀποκρυψομαι. quod tamen non Vacat suspicione manus eorrectricis in p. Iph. Aul 1210 Ovδεις προς ταδ' ἀντείποι βροτῶν. nem contradicet L . velit contradicere Pind. sh IV. IIS.

170쪽

LIB. UL CAP.

nisi ille scripsit οὐδε, εγο φθονέοιμι Theocr. XU. 74. XXVII. 60. φης μοι πάντα δόμεν τάχα δ' υστερον Ουδ' ἄλα δοίης. Qui autem loci non debebani asteri 'i, hi sunt primo ubi optativus vianiis est Soph. m. 904 meae ed Aesch. Ag. 225. Deinde in quibus, i ne codicum aucis misis firmatur, ut in Plati Theaei p. 166. A. ubi cod. Bodl. et quattuor, rederim Baheri libris, et Crais as7. A. ubi idem Bodl ei ex duodeviginti ne in libris sex uel

tu ἄν. Tum Soph. Oed Col. 42 ubi vide quae imisv mus. Porro Aristoph. M. I 0 ubi scribendum videtur λ- περ λη τις Apud eschalum Suppl. z35. facilior est lardui coniectura,

ισως γαρ ἄν κῆρυξ πιι πρέσβυς μόλοι

quamquam non coi tenderim non potuisse omitti ἄν. In Eurip. Heracl. 52 4 particulae θε ea ιι αλλον faciunt, ut

non valde laudatidum putem caligeruin, qui πρεποι Pro πρέπει scribendum iudicaverit. De Opli Antig sl 2. vide quae adnotavi ad eum locunt v 903 meae d. Denique illud valde miror, quod p. 13 . a Schaesero in erro

rem abduci se passus est Bessiius. Nam quod ille ad Posidippi versum in meiati m. p. 195. dicit, in verbiis ποίη τις βιοτοιο τάμη τρ/βον, ui ex eod. edidit Brutichius optativum defendi eis oripamina, παντοίην βιοτοιο τάμοὰ τρψον,

nequaquam verum est. Posidippum enim, ut qui deliboraret, coniunctivo uti necesse erat; eirodorus autem,