Godofredi Hermanni de particula Gā̀n libri iv

181쪽

m DE PARTIcVLA αν

παῖ, ει τις αν ἀπο σου πορος προπενοιτο. Sic eruunVHL 3, 26 et alibi savissime.

Ad hoc gelius OIIstructionis pertinerit liliam Particulae ocet πως, quomodo Significantes, ii Ihi saepissime cum optativo et ἄν continguntur. Nam ita in iii illis parsiculis orati optativum et si habitura esset. Xeriophon Hist. r. VII. I, 27 δε ἐλθοντες, μεν νεφουθεν κοινωσαντο, πως ἄν ο ειρ ἶν' γενοιτο, αυτοὶ

δε βουλευοντο. Vide Iu 2 I. IV. I, 40. VI. 4, 28. Demosth. P. I95, 27 345, II. 32,22. Platon Phaedrip. 231. A. Conferendus ad eum dialogo Heli ornus P. I9S. Addam his aliud genus istasiri in sententia condiu nati cum particula ἄν consociau, cuius ratio quum lateres viros doctos, tollendum iudicarunt ἄν, ui Thierschius apud indarum em. VII. Ial. εἰ δ' αυτ καὶ θεος ἄν ἔχοι Potest ita accipi etiam illud Xenophontis in initio

Agesilai, ubi Schaeserus removendum censebat ἄν oti γάρ ἄν καλως ἔχοι , ει τι τελέως νορ γαδ sc ἐγένετο,

quam nitu impedit quin hic locus etiam sic intelligatur: malum esset, si, quod perfectissimae virtutis vir fuiι, ne tenuiorem quidem Fo 'Set audiationem nancisci Tenendum est autem, quod ad collocationem particulae αν in hisce sententiis conditionalibus aulaei, nihil ii teresse, uirum sistimim Particulam conditisnalem, an interpositis aliquo is nus, an demum post verbum p natur Demosthenes P. s. οἷς - ἐγὼ ληφθείην, ταῶτα πρα--. 67, 17. π- αν τις νομάσαι. 168, 24 ως αν συνταχθειοτε. Xenophon Hellen M. I, 9 οἱ- ια αν απιτωνει καλως τις ἐπιμελοῖτο, ου εἰναι ἔθνος, οπολών ἀξιωσαιεν Demosthenes p. 286, 28. α ἀλευ- ραιτο, ποιήσομεν 4 26. ἐπειδὴ δ' ἐπρύξα ιεν πάνθ' os αν εχ ξαιμε . IIII, 2. εώ - μ' ἄν εχοιμι εἰπειν. 815, τ. ως ἄν συντομωτατ ειποι τις. 40I, IS. ἔν τις αν κατάθοιτο Sed idem P. 3, 5. περ εὐξαισθ' ἄν.

182쪽

De stativo eum ἄν in sententia finari. Parilauta ἄν in senientia inali cum optiati v D. qui non si pro rectae ratiotiis coniunctivo positus, hi tantum usurpatur, ubi filiis is est, ut possit aliquid fieri. Ei sic

iam Homerus Od. g. 52. οἷ πατρος ιἐν ἐς ο&ον ἀπερρίγασι νέεσθαι Ἀκαρίου , ως, απιτος λεωσαιτο θυγατρα , δοίη δ' ἡ ' ἐθέλοι καί οἱ κεχαρισμιένος ἔ-ι. Sic ibi scribendum, non, ut vulgo, φιδε ολ μ 156.

non est cur posthabeatur quod libri noninilli praebent διακρινθῆτε Sophocio Oenoma apud Aristoph. M. I 33δ

183쪽

am DS PARTICULAu, non ita loquii in putabat, Simonidis vel alius lames esse suspicabatur. Euripides M. T. 1024.

vel συνιοι τε exhibentibus. Nimis breviter chaesertas: ,συνείητε, ut Portebat, Bekkerus. Ego tuidei Cur in priore menibro orationis optativi positi silit, ateor, non perspicere. In altero auten inembro et res ipsa et collocatio Particulae optativum tuetur. ale vero in Sophocliis fragmento apud Stobaeum Serm. XL. 3. legitur:

μή μοι κρυφαιον μηδεν ἐξείπης ἔπος αλεῖθρον γὰρ ουδέν - ο αν εὐπετὰ λύμα, γλώσσης κρυφαιον ondo ου διέρχεται.

fuerunt, quibus id non esset offensioni, in iisque ipse R. Benileius, ut modeste contradixit Lelmepius ad Phalar p. 10. is egregie fallor, accidit criticis hic tioque, quod saepe ut viderent verum sed eo uti Iheseirent. Nam rePug In Sane, cui imperativo, qui modus verbi ita definitus est, ii non videatur conditionem posse adsignificare, Particulam conditionalem ἄν construi Verum temere t Dissilire by Go rate

184쪽

LIB. IV. CAP. 1. Iannis ageret, qui, cuin addita reperitur, Masini Hicerei, nec repulares, posse eam lariasse alio referri. Ad multis id mollis seri potest. In ipso illo Phalaridis loco ep. 10τωrum libri habeant δε ἀνεπαχθέστατον - προς&χου, eg quidem non tollenduin ἄν putem, sed addendum mως σωματος μεν,ἀρ ρρωστία Οεέθετο τέχνη ' φυχῆς δε νοσον ἄται θάνατος, ἔν- ἄν ἐπαχθεστατον ἀντὶ πολλῶν καὶ μεγάλων ἀδικ γμάτων, ου ἀκουσἱων

προςdεχOD. Pertum est, Sic iungi quidem αν eum imper tivo, sed non construi sensu est enim, ρ ῶν ἐπαχθέστα- et o ει η. a iis dubius videri potest Aristophanis locus Ach. I 200 ubi φιλήσατο με το εὐιπεταστον κἀπιμανδαλωτον ἄν in edd. vulgaribus seriptum est, sed codd. pa ticulam omiuuiit. Sunt illa antistrophica, in quibus mirum in modum Naggati sunt Veteres metrici quum trime-uos voluerunt restituere Quae verae scripturae sint, ambiguum est, quum propter librorum dissensum, tum quod in antistropha versus excidit Quod si recte codd. habent,

το περιπεταστον καπιμανσαλπιτον ,

quod sane ita videtur, posteriori huic versui respondet is, qui addit in libris quibusdam ουν quartus sureliae est, ἐκεινο δ' os αἰακτον ἄν γένοιτο.

Ita quintus versus antistrophae qui trimeter iambicus fuit, interiit. Et sic exemptum dis i Dc exemplum iis, quae ἀνeum imperativo iunctum habent. Non utilior est Rhesi V. 6rib in quo quod scriptum est, παiε, παιε πῶς τις ἄν, quum propter alia eius Versus Vitia, tum eo suspectum est,

quod verba τις ἄν in quibusdam codd. degunti Omnino illa scena pessime habita est, visaia etiam choro in hem, choria distincto, quum .inguli potius amores distinguendi fuerint. Hos quidem versus, qui scenam plane Pertu bant, sic scribendos comicis: . Aχε, θάρσει ΟΡ πέλας OB. v AOP nais, παιε πῶς τις ει i

185쪽

ου M. Quamquam eam scripturan ex editione Laeniariami propagatam esse, a munianno montium est in praefatione ad lV. dialogorum ed quartam p. IV quum neque codices nec priores edd. ἄν habeani. Sed fatendum est tamen,

potuisse addi ui quod non ad imperativum, sed ad uves τουτο pertineati Plane ita loquutus ei opus apud St baeum l. 64. p. μου. τὰ δὲ ειδε αυτῶ κυ τἀ μέρεα ουτως κα τις θρησατ υ Iia editum a Gaissordio Cod. A. και Vulgo ουτως ἄν τις Maximus Tyrius illas. Vii. e. z. p. 116. d. Reia κἄν τουτο τις τιμων το πάθος λωσάτω. male ibi Haius conieci κἀν τουτφ. R censores etiam omisso τουτο , ut istae ad Lyc. 24.

GL δε ει τουτ φιεγα γραφεις κἄν λέγε τι ἐπεκτασει άττικῆ ιεγα τουτο γράφεται de quo loco monuit Lo- heckius ait 1 Iirui . . s. lam iudicari poterit etiam de Xenophoniis verbis Anab . l. 4 8. λλ' οντων ἄν ει ατες OT κακιους ει ι τε ι il/ας λη/ιεις περ ἐκείνους In qui bus Orsonus quantocius tollenduit Censuit uν, quem Equuti sunt alii. Et esset tollendum si pertineret ad iniperativum sed est ad iδοτε referendum, quod divisim si

defendi etiam infinitivus eum ν pro imperativo positus in H. Stephani editione Herodoti ut obo. χόμων δὲ μητε οἱ προτεροι μηδέν των ἀ/ιτνουντων μήτε ουτοι, πλὴν ἐγχειριδιων τουτ ει ἄν ἔχειν. Sed hodie editur, nulla scripturae diversitate adiminia, τοῖτο δ ἐῶν ἔχειν.

186쪽

De ἄν cum infinitivo laniativus Misa est insoliis oblimine, ut qui semper pendeat ex aliquo alio verbo, sive illud additum est,

sive mente suppletur Ex quo coIIsequitur, ubi in recta oratione ἄν cum verbi modis, qui rectae orationis sunt, . e. cum indicativo et optativo construitur, ea oratione per infinitivum in obli iii an versa, etiam inlinitivo adiici ν; ubi autem indicativus et optativus non admittunt ἄν ibi ne insilutivo quidem addi posse. Haec res ita lana et

aperia est ut ne opus quidem sit Omnia exemplis scriptor In firmare, Praesertim quum attulerit iam grammaticus

in Beineri Anecd. p. 123 Sed rei declarandae caussa

hoc Ponemus. Quod ἐποίησα ἄν simpliester ammam diceres, per instativam est φημὶ ἄν ποιῆσαι Sic quod ἐποίουν αν, φημὶ ἄν ποιειν quod πεποιηκειν ἄν, μιαν πεποι νώναι. Item quod optativo dicere ποι σωμεν, si ποιῆσαι ν οιριαι quod ποιου ἄν, ποιεινανουιαι quod πεποι μοιρι' ἄν, πεποι 'to G ἄν οἶμαι. Ex lv appares, ubi verbum nitimi cari nim esset pa seula, debere eam etiam in infimii vi sushesione abesse. Xenophontem. S. L 3, 3. υτ γαρ τοι θεοῖς ἔφη κα-

λως ἔrειω, - τα μεγάλαι. σίαις , ἄλλον ii ταις μικραις ἔχαιρον πολλάκις γαρ ἄν αυτοι τὰ παρῖτων,-nu μελλον - παρὰ των χρηστῶν εἶναι κεχαρισμένα 'ουτ' ἄν τοις ἀνθρωποι ἄξιον εἶναι ν, τὰ παρὰ τῶν πονηρων μάλλον η κεχαρισμένα τοι θεοῖς, τἀπαρά των χρηGνωι Bis hic recte iunctum est ἄν infinisvo recte vero etiam omissum ii principio huius loci, in quo errarunt qui addi voluerunt. Neque enim λλ' χεικαλtu ol ponitur, sed αλλ' ο χαιρουσι Ιἄλλον ταις φιε- γάλαις θυσιαις. De Elmsteti utiliatione, an Verbis 3utare simificantibus uligi nequeat infinitivus acrisii sine ἄν ad sutura pertinens, dixi ad Al. 106I ostendique non minus recte id fieri, quam quovis alio cum Verbo, qui e C. Mosi est cadere, σειν ἀν ccidere posse, ut apud He-

187쪽

DE PARTI cui Arodoti VII. 203. ὀφείλειν eo και τον ἐπελαυνοντα, - ἐοντα θνητον , ἀποδε δε αξης πεσεειν ἄν. Dissicilior es quaestio de infinitivo suturi cum ἄν. De eo sic grammaticus p Beis P. I 27. μελλοντι ὀ μἐντων γραμματικῶν κανων - ἐπιτρέπει, παμ τοις νύοις διοι ολψα παραδείγματα ευρίσκετο. τιοσο νος πέριπτον Φιλιππυ- 0οem frustra quaeras, σαναν τουτωνήμι οῖομαι πολεμήσειν καὶ ἐν τι προς - πτίνην in. 67, 280' -- προς πολλοις, 'λάφειν

αντιι - νομος φαίνεται. καὶ ἐν πρωτφ των Φιλιππι- κων ώς μηδ' τιουν ἀν δεινὰ πείσεσθαι 'Iσοκράτης

Θουρονος δε του παραινειν τήν τε διανοιαν τῆν ἐκείνου μυλιστα ἄν ωφελήσειν καὶ τον τροπον τον ἐμαυτου δηλωσειν Quem hic ex Lepune Demosthenis locum affert, in eo hodie legitur οἷς ἀνά νομος μάνειν πιι δε φαίνεται. vi animi liber apud Be erum muti ἄν. In Is eratis loco μαλι m ' ωφελ σειν sine adno Mute dedit Bela keriis militi ανin cod. in exsilieris ei scis. Aeliber ille

ώς προμινατα τί μοι γνωμα, ταχ ἄν δώσειν

τἀν δειν τλῶσαν. Illa Eli ieius siem iniendi particulae. Comparia cum his potest, nullius lamen auctoriistiis scriptor schesiastes

188쪽

LIB. v. CAP. 2. HI ἀλλα δοκῶ μοι οἰδε αι ou ἄλλοι πεισθήσεσθαί σοι. ulticodd. πείθεσθαι. In Xenoph. de rep. Lac HIL 3. At

caeteris libri ποιήσειν inentibus P. 1225, 21. se ἐγωου πολλὰς ἐωτίδας εἶχον ζωσαν ἄν καταλήψεσθαι. misit

ἄν cuni aliis libris miseras. In primis autem commemorari debet hoc p. 860, 8.-οτ' ἐμου προκαλεσαμένου πολλων παροντων - ἄν- η ποιήσειν, ui seisium est in cod. L sing. Caeterilibri ποιῆσαι, quod appare a usibusdam in ποι - -- istum esse, quia aperie futuri significationem habes. Et

lamen quan ποιῆσαι genuina scriptura ut eo minus dubitari potest, quod etiam participium amissi cum ἄν coniunctum defuturo diritur, in quo deberet aliquanto maior esse inen- . . Ex his colligi potest, non magis eum infinitivo suturi consimi ἄν quam cum esus temporis indicativo aut vi livo. Quod, qvid veri est in illa grammatici apud B-kerum adnotatione, neque is men sis si libris usus, sic erit existimandum, ob in illa eo tinctione positum tentatur, similiter, ut supra in aliis bicinionibus .dimus, eum alis potius aliquo verbo esse Meritate quadam dicendi coniunctum. Sic illi τάχ' ἄν δωσειν, uti ἄν πεισθῆ-οεσθαι, α ς, προςχωρησειν, ὼ sunt ab auctoribus illis scripta, studio illo minia paucis complectendi defendi

possunt, quod in merii haberent δωσειν, καὶ τάχ' αν oti πεισθήσεσθαι Ουθε νυμ προπωρήσειν, ρq-διως απι inininus omnibus verborum eorumdem optativi Caeterum tantum abest ut, quod erserus fecit in Act. Onac. VOl. I. P. 252. hac constructisne uti liceat ad ἄν cum indicativo futuri defenderiduin, ut potius infinitivus huius temporis non possit cum ea Particula OIisirui, si idem tempus non patiatur indicativuin Suuin vel optativum ei consociari. me utraque re alibi dictum.

189쪽

Non dubii quin etiam conitinctivus cuin ἄν innivise eius in obliqua oratione in ius mini conversi postit, ut ἄταν δὲ νεν-αι ταυτα ποιήσειν, viri non habeo exemplum in promptu. Sed illud pasti, eam constructionem non posse seni, si verbum quod insinitivum regii, ipsum ex illa voce conditionali pendet, qualis est hie inplerisque codd. Demosthenis lacus p. 5, 2 4 γαρ Mim mi i ἐξουσίαν τοι αἰτιῶσθαι καὶ διαβάλa ιν βου--χομένοις δἰδοτε, bo καὶ περι-ον αν φασι μέλλειν --

τον ποιειν, κοὐ περὶ τοττων προκατηγορουντων ἀκροα- σθε, τι αν τις λεγοι recteque in Sh haeseriun et pro bare, quod Be erus misi αν, ei dicere servato scribendum esse φωσιν.

ν ἀν cum participio. Eadem omnia, quae de infinitivo dicta sunt, quadrant etiam in pari pium, cui iisdem Prorsus conditionibus tui gitur αν. - ποιων ἄν - - δε ἐποίει ἄν, vel ος ποιοι ἄν, nisi quin, ut multiplex est participii usus, non ubique sed οτε, i, τι aliasque particulas adlilbere, vel etiam participium ui liciter in verbum sntium cum αν solvere Dies Vt apud Aesesinum, movit. 346.

χιπων αὐεεκλειαν ἐν δομοισιν, τDνων τε κελευθοις ἐπίστρεπτον αἰωνα κτίσας πολυχωστον, εἶχες τάφον διαποντίου γάς.

εἰ μεν,ἀρ περὶ καινοί τινος πράγματος προυτίθετο, ἄνδρες ' ναῖοι, λέγειν, ἐπιπων ἄν δεος οἰ πλειστο των εἰωθοτων γνώ/ιν ἀπεφήναντο, εἰοιἐν ηρεσκέ τί ιοιτων - τουτων sitio ἐντων, σοχίαν ἀνήγον. vii clas Oed. R. 523. ἀλλ' ῆλθε μὲν δὴ τουτο Οἰνειδος τά ἄν

190쪽

θεοις - ην urti φίλον τάχ' ἄν τι μηνίουσιν εις γ Do Πάλαι. Ad uirilinquo locum vide quae adnotavi. Ita est autem Par participii et infinitivi constructio cum αν, ut etiam futuri participium et dubitationes sariri easdem quas eius temporis infinitivus, ei, si est usurpatum, non potueri aliis quam infinitivus conditionibus usurpari. De eo grammaticus Beli xii 128. μετα μέλλοντος δε α της ἐν περ ἀντιδοσεως ovi o ου ridε- αν τι- κον μου καταφευσομένων. At huius quoque generis exempla sere codicum au illa remota sunt, ut apud I-eralem P. I . B. apud Demosthenem p. 204, 23. Nec dubium est, quin etiam de futuro tempore usurpetur Ro-risti participium cum ἄν Thucydides III 3 . oi ui γάρ

τοτ διαβεβνωτας καὶ τους πλμας διαβιβάζειν ως

δοντος ἄν του χωριov. Vide, ne plura asserat i Scha serum in ele cr. Ρ. I 25 seq. Matthiae gr. r. g 598. b. Sed apud Xenopli. Dis. I. 6 I. quod legitur τουτωνει φανέντων, ουειν ἄλλο ετι οἰωνιζομενοι ἐπορευοντο,οιδένα ἄν λήσαντα τὰτου φιεγίστου θεου syμεῖα quod non est ex Atticorum usu dictum, ad uerit mi λήσοντα mutandum censui. Idque, nisi placesἄν deleri, sic erit inienligendum, οὐ σοντα, καὶ ουδένα ἄν λάθοι Sed a-sii participium non minus de re praeterita Sestur, ui apud is eratem p. 265 E. εῖς τοι ἐλθον ουκ ἀνοίας, ἀλλἀ μανίας ω ε προς μέν τον ἐπιστρατευσαντα καὶ μοληθέντα - μἐν πολε τουτω παντάπασιν ἀνελειν, τους δ' ἄλλοις

라틴어 텍스트