장음표시 사용
51쪽
μανίαν φήσαμεν τε ἀριστην εἷναι, καὶ ουνι ιδ οπι τοψωνικον πάθος απεικάζοντες, ισιος μἐν ἀληθους τινός ἐφαπτομενοι, τάχα δ' ἄν καὶ ἄλλοσε παραφερομενοι, κεράσαντες υ παντάπασιν ἀπίθανον λογον, μυθικόν
τάχα abesset, recte Potuerat ἄν articipio addi, quo significaretur, siforte animos nor custoditos cleprehen clarit. Unuttunt autem ἄν aliqui codd. In alter sero quis io videt, si participio substituatur sinaplex ratio, dicendum esse τάχα δ' ἄν αλλοσε παραφεροί&εθα. Vnde hic quoque ἄν cum verbo constructum esse atet. Talis
Nam quid aliud istud participium, quam brevior quaedam dicendi ratio est, contracia ex eo, quod plene dicereiur, τάχ' ἄν δυνηθείη , και ειτα κειται πυρέττων Itaque eius
inodi potius iocis utendum erat Schaesem, qualis hic est Andocidis in or de noster II . p. 15. sive I36. Beo. 58. Reia φέρε δὴ τοῖον, ω ἄνδρες, τάχα γαλαν αττομολεσθε πιθέσθαι ὀ δἐ καλλιας τι βουλομενος ἐτίθη
την κετηρίαν. Onuis ἄν codex unus, nescio an e m rectione cuiuspiam grammatici. Ai quis non corrigat, τάχα γαρ ἄν βουλοισθε ποθέσθαι Similiter peccatum in . quibusdam libris Herodoti Vili. Im de quo loco in opi sui explicatione dicetur. Νοn est hic silentio praetereundus locus Aristophanis in Pace v. 1028 in quo me iure notavit Doliraeus p. II 63 quod in k lem. . . Iroo ἀν χρεων στι reliquerin .
52쪽
Ipse πω ἐστὶ χρεὼν legere videtur. Vulgo ibi mi δ' o ου φρονεῖς ποσ ἐστὶ χρεων τον γε σοφῆ δοκιμον ψρι νι. Suidae eod. Leid. ποσα χρεών ἐστι τον σοφοCodd. Rav et en οπόσ' ἀν χρεών ἐστι τον σοφν. . Dii orsus ita edidit: πω δ' or χἰς τί γάρ σε πεφευγ σα χρῆσοφον νορα τί ὁ ο ου φρονεis, nos ἄν χρεων τον γε σοφῆ δοκιμον φρεν πορθι τε ouilis Id mihi quidem non videtur seni posse, quia sive ξ sive ει' intelligas, non recte procedit sententia. Quin ne illa quidem, σα χρὴ σοφὸν ἄνδρα, quo sensu verbis, γαρσε πέφευγε aptari possint, video tinano vix pui dubiatari posse, quin nihil sint nisi explicatio verborum nosce χρειόν τοι σοφῆ δοκι/ιον φρενί. Hinc effici arbitror, ex-ridisse nonnulla, quae autem IIabemus, sic esse scribenda: ntii δ' ovχέ τι γαρ σε πέφευγε τί δ' vis φρονεις οποσα χρεων σοφῆ δοκιφιον φρενὶ πορί/ιto τε τολυη. Pertinet ad hanc disputationem etiam αν cum indicativo praesentis iunctum quod recentiores, in iisque ipsi
glammatici non raro usu Parunt. De qua re a Bassio
Schaeseroque disputatum egi in I pimetro II ad Arist. Phit. p. XXXVIII seq. Atqui originem tamen aliquam habere consuetudo ista debet. Non est enim redibilo, si illud
soloecum est, subito Oloecismum placuisse Graece lo
quentibus. Immo istae a genuina linguae ratione aberra tiones sere ex eo natae sunt, quod imitari, quae apud an liquos et bonos scriptores exquisitiora viderentur, in laudo numerabatur; quae imitationes, quum caussae cur illi alia quando a regula declinassent non essent satis perspectae, saepissime in vitium degenerarunt. Non debebat quident
Schneiderus in Epicuri epistolai 27 84. ἐάν τις βα- defendere, neque Resaius in Demosin. r. in Neaer. p. 3 4, 24. - . . dare, ἐὰν δ' ιρεισι neque ab aliis seni apud Lycurgum 109. p. 162. sive p. 266. Beis. 212. Reuk. μαν ἐν τοις πλοις ἐδεστρι'wομενοι εἰσι melarichius ibi inu insidii, quod non ausim
53쪽
defendere; in Bekkerus autem aliique Jσι scribendum putant, quod, nisi forte et oταν et εἰσὶ ut ab interprete adiecta deleri volemus, omnino probandum est. miter vero sentio de Herodoti verbis III. 69. in qui- hucideia est, atque apud deurgum, librorum consensus:
editum εἱ ex coniectura, quam nequaquam Probo. Nam
eis hic ei ἐν ιη γῆ et ει ιν εστι dici potuit, tamen ne μῆ εστ quidem idonea ratione carere puto. Sic enim loqui videtin Otanes, ut non neget quidem, Osse illum Cyri filiivi esse, quo sine Particula rem fortuitan sumn-- canis utitur, sed indicet tamen se cerio credere, non esse eum Cyri filium, quod exprimit indicativo adiuncio. ΑΙ
is id eluceret, si sic dixisset γαρ δὴ μῆ Κορου Σμέρδις, ἀλλ' ἔστι δε καταλκει θω ut paullo post in eodem capite scriptum est: si μὴ τι χάνη τἀῶτα ἔχων, ἐπίλα ιιπτος ὁ Ῥαφά--σα εσται, - εἰδέναι - αῖ-ωσε Quo laco quod ires codd. habent, ει τυγχάνει, minime praetulerim N amissi quidem in illo liberiore modorum usu negligentia quaedam, sed laudanda illa potiusquam vituperandis, vila non inscitiam sentem habes, sed in selligentiam veri apiique Comparari potest Theagis i cus apud Si aeum I. 67 qui in vulgatis edd. bis scriptus ii venitur p. 8. et 10. notabilis etiam propter formam oracis' quam ex eod. A. Pro in recepit Galalardius, 31 Ario ουν ἐς τοῖν τὰ τρία ταυτα μυλη, μίαν ἐπιδεξάριε α συν
οπιιαν δὲ στασιάζοντα καὶ ἀπ' ἀλλάλων ἀπέσπασται τοπιτα δε γίνεται κακία καὶ ἀναριιοστία ἐν τα apvχἄ. Nam etsi quis, quoniam cod. A. ἀποσπασται habet, coniicere possit ἀποσπαται scribendum esse, tamen, si quid mutandum, aptius laret auo σπαστα, omisso Verbo, ut saepius in eodem fragmento infra. Sed defendi potest ἀπεσπασται, non ta ne ut EX Oκκα, sed ut ex ἔτε, quod latet in oκκα pendeat. Istud οκκα, haec enim genuina scriptura est, quum saepissime in ista Theagis dissertatione, uti
54쪽
debebat, cum coniunctivo construerum sit, semel additum habebat indicativunt ἐπικρια ει quem recte Gais- sordius cum Schomi in coniunctivum mutavit. In Cliniae fragmento, quod numero siue est in illo capite Sio-baei, pro i. ρθοπλοει eod. A. praebuit καὶ ὀρ-- πλοει. In Melistae fragmenis, quod est ibidem p. 2, 48 recte Gaissordius φαμὶ τα, ἀρετἀν bHν ποττο μὴ μακοδαιμονειν αναν, τἀν δε κακίαν πο
το μὴ ιδαιμονεῖν, ratα, Ἐξιας αυτας κρίνωνες. gebatur ibi κρώηιες, ei in cod. A. κρίνοι με - - iam in ephaniae loco apud Siobaeum XLVIII. 4 P. 333, 34 scribendum και τοι μιν αλλοις ἀνθρώποις, αικα ἀμαρτάνωντι, οσιωτάτα κάθαρσις ρυιοιωοφμεν τοis ἀρχοντεσσιν. Vbi editum ἀμαρπάνοντι. Nec di bitandum, quin in has P thagoreorum apud Gallum, Da. δετε δέ κα γαμεῖται, et P. 751 αικα ρ', coniunctivi γάμηται et χρῆ reponendi sini Sed p. am ubi essαῖκα ταυτον στι τἀγαθον καὶ κακον, scribendum αι περ quod saepius ibidem in iisdem verbis, ei p. et .
Is usurparum. Denique ne desiderentur indictavi persecti cum ἄν coniuncti exempla, haec adiiciam Hesiodi apud Stob. Serm. II. I .
ἔμιμορέ τοι τιμῆς, δε- ἔμμορε γείτονος ἐσθλου.
τὴν φρασιν Quis ero dubitet, qui expungenda sit Particula, qua nihil opus esse, iam a Stephano erat monitum p
55쪽
Explicuimus indicativi cum particula ti consoria tionem eam quae quod impletae conditioni notioni a continet, ad rem factam rellitur. Nunc dicendun fit de altero genere, quod quoniam ad conditionem nora impletam 9 itat, ad rem quae non Si facta re ratur necesse est Significat enim id, quod fieret, si ii pleta esset conditio . non sit autem, quia non est inpleta Ioc genus cur imperfecti tantuin et iusqua II
perfecti et Oristi proprium sit, supra dictum, cap. d. monitumque, si aliam Vim habere videatur, quam in resistia, id videri tantummodo, non esse, quia disserensa mus non in indicativo et articula, sed in eo sit posita, uirum de impleia an de non impleta conditione
si cogitandum. Quare ubi neque adiecta est conditio non impleia, neque appares intelligendane si an non, ibi omnis ambimum manet, quomodo verba interpre-iari debeas. V apud Aristopluinem in Pace IID.
Perinde est, sive Vertas, ahte nemo fatale emebat falcem collybo, sive dicas, nemo emisset si scilicet venalis fuisset. Videantus iam usum ipsum. Et primo quidem apud te . Homerus Od. g. 18
56쪽
LIB. I. AP. 10 Potuit hic etiam ει κεν dies. Sic enim loquviiiii v terrimi. Iliad. 526. τώ κε μιν παρελασσ', υδ ἀμφήριστον ἔθηκεν. Et in versu illis apud Herodotum L Io. πιυς γαρ κ' DP νῆσον, εἰ κ' ἐβουλετο. Et cum pronomine Odyss. . 205. ἐγώ δε αε αλλον ἐρισθενέων βασιληων ἐγκηιην ος κέν μ' ἐφαει και ἔπεμπε νέεσθαι.
ΝΟ necessarium erat alterum κέν Nam ratio, quae suspensa es ex alia sententia, Verbi modo servat non indiget repetitione particulae. Quit recentiores etiam adspernantur repetitionem huiusmodi Nec repetiit Hom
Nhi nos diremiaset, antequam mors Occiaui88et. Nam si primaria sententia conditionalis est, non Po8sunt non omnia conditionalia esse, quae pendent ex ea. Secus est, ubi sententia Principalis sine conditione est, ut Od. . 25.
Non sinisti exire ancillas, quae, si emissent, Iucem issent praebvurae. Hic si omisisset Particulam, Praebuisse illas lucei dixisset. Recentior usus eo tantum ab epico dissert, quod particulam ἄν in secundaria sententia non aliter quam si necessaria est, addit Temporum ratio eadem est. Ac primo ina perfectum plerumque refertur ad Praesens Ari
57쪽
Plusquamperfecti non obscura ratio es Aeschines in Ctesiph. p. 643. s. καὶ δεται αἰ ψῆφοι αυτ ἐγένοντο εἰδἐ ιι α ιοι or μετεπεσεν, περωριστ αν, ἡ ἀπω νεν Antiphonis. 689. iacia ἐν γαρ υπο των πληγων δάνη παραχρῆ/M ἀπέθανεν, n ἐμου μέν, δικαίως αν ἐτεθνηκει Andocides p. 45. ει α ῆλθεν, ἐδέδετ' ἄν ἐν τῶ ξυλω Demosth pro cor P. 242, s. ἐπεὶ διά γευμα αυτους πάλαι ἀνάπολιολειτε. Ita codd. et grammaticus ui Bekkeri Anecd. T. I. . 26, 33. an prava quorumdam librorum scriptura απολωλατε, quam Matthiae in gr. r. g. 509, 5. b. Pro genuina habebat, addito ἄν ferri nullo modo potest. Ac vel apud scholiastam Aristidis T. I. p. 43. quem locum obeckius ad Aiacem p. 235 adhibuit, είληφε αν haud unctanter pro ἐλη-τγεν ἄν reponi debebat. Alia plusquamperfecti cum ἄν coniuncti exempla apud Demosthenem exstanti. 52, 21.
AOristus pleriunque de Praeterit tempore usurpatur,
ovdi φαρμάκοισι εικῆ ραδίως ἐχρησατ' ἄν.Quum vero ad praesens tempus reseriur, si illud de eo quod cito p estur intelligendum. Ita apud Sophoclem Oed. R. I 38 quum Oedipus dixisset, siιi νον με γῆς ἐκ
58쪽
silium in mente habet, ια posuit nondum enim, mea sentensa, vicit Buumannus, ῆα imperfecti sermam esse: Aristophane Av. 86. αυτὰ τμῶν τῶν θεατων ε τις se ποπτερος, εἶτα πεινων τοις χοροισι των τραγφων ηχθετο, ἐκπτομενος ἄν ουτος ήριστησεν ἐλθων Aαδε,
α τ' ἄν ἐμπλησθεὶς φ' μῶς απιθις ἄν κατέπτετο. Sed quod sinum sequitur, ει τε Πατροκλείει; - μων - ανει εχτιών, οι ἄν in s. εἰς θοιμάτιον, ἀλλ' ἀνέπτετο,
nescio an dictum sit vere de re praeterita, quum factum quid huiusmodi esse a Patroclide significet.
De suturis satis constat ειμελλον et ἐμωησα usurpari eo quod ipsa huius verbi tempora indicant discrim e Sed est etiam ubi sine huius verbi accessione futurum tempus remisiatur ita tamen, ut recte explicata sententia res ad Praesens vel ad praesertium redeat. Vt apud Antiphontem P. zzS oti δεποτὶ θέλησαν ἐλθειν επὶ τουτο το δίκαιον, εὐ εἰδοτες υτι υ αν τουτοις κατ' ἐμου λεγχος ἐγίγνετο
ουτος, ἀλλ' 6ιοὶ κα- τουτων, μι υδἐν δίκαιον ουδ' δε οδεψωντο. Potuerat dicere, εο εἰδοτες Ου ἄν του τοις γενἹσεσθαι ἔλεγχον. Nunc quemadmodum laquesus est, hoc dicit nolumintea via uti, quia, si id feci sent, non nii rea, sed ipsis nocuisset Sed in his omnibus quum nihil dissicultatis su alias potius laquendi formulas consideremus. Ac primo quidem sententias, qua ἄν pronomini relativo iunctum habent. Aperium est autem, si qua sententia, quae ipsa per se
59쪽
M DE PARTI cvLA a, conditionem non impletam contineat, reliquae orationi adnectatur, moriere ἄν adiici V apud Herodotum l. 86. Croesus, interrogatus, quis cli, quem appelles, respondei: τον ἄν- πασι τοράννοισι προετἰμησα μεγάλων χρτιάτων si λογοις ἐλων Demosin in id. p. 53'. 25. νυν δὲ τουτο μἐν ου μοί σεν, ἐν ε τον δργμον ἐτώμηοεν ἄν. Idem ad Phoran si , 19 ἔ- οῖν, ἄδερες δικασταί, ουτος λάνθρωπος ii γενησεταί ποτε, ς ἀντὶ διςχιλίων ακοσίων δραχ/ιῶν τριάκοντα ινδε και τριακοσίας και ἐιήκοντα ἀποτίνειν προειλετ' ἄν Idem in I de salso est in Steph. p. 1111 al. ἔστιν οὐν ο
Mire hanc formulam nauta ni Herodotus VIII. IIs. εἰ γαρδῆ ταυτα υτ ἐήρ θη ἐκ του κυβερνητεω προς αρξεα,
ἐς τῆν θάλασσαν. Nam Pro υκ ἔστι hic ad ι οικών
ποιῆσαι refertur Oπως. Commemoranda hic est etiam formula OH οτι άν
ἀπέθανες, εἰ τῆς ἀώας ἐτύγχανες;
60쪽
συνέβη κατορθῶσθαι αυτεμ α συνεβουλευσεν. Dein
σαφως διωρισε, τί πρωτον δε ποιεῖν του ἀντιδεδωκότας και τι δευτευον, και ταλλα δ εθρεξῆρ. istis o ιδ οποι προῆλθεν α ν τουτουὶ Φαινι nun τολιια. Interdilmαν etiam praecedit in hac formula, ut apud eumdem in Steph. I. p. I s: . 20. ἐγω γάρ αυτος on αν ιδ' ὁ τιαλλο ιχs lyζφισασθαι, των πεπραγμενων με μηδενειδως, te ili μαρτυρουμενα κουων. Sed ubi sententiae istae ex alia sententia, ii qua iam inest conditio non in pleta pendent, non additur αν, et recte quidem. an quae Primariae sententiae natura est, eadem est etiam Plemimque saltem, earlim quae ex ea asiae sunt. Vtar ad rem demonstrandan exemplo prorsus simili,
ἐμνη γέ dicium ea, quia sine conditione dictum erat id ex quo hoc pendet: vis tanto in ciuitiem odia sua,tit missiliuni detrectavisset ' Sed ubi lia miliaveris, ut conditio in i palem sentensam recipiatur: τίς μέν ου- μισοδμμιος, iam sine ἄν dicendum erit οσις ἐδυνη mi. En exempla Demosthenes in Iam r. p. 705, 26 ἀν
νεται κινου/μενα ibid. 8 P. 4. τε το κενον ῆν ὀρι μένον, υκ ἄν ειχε τἀ ἄπειρα σωματα που ἐνέστην Non debebat recipi Scaligeri coniectura ἄν εστ', quam et grammatica repudiat, et usus Epicuri, ut qui hoc ενστημα vocet in Ep. allirhoel. s. P. 3I.