De infinitivo Homerico

1쪽

QUAM SCRIPSIT

ALMA LITERARUM UNIVERSITATE VIADRINA

AD SUMMOS

DIE XXV. M. MAII A. MDCCCLXVII, HORA XI

ADVERSARII ERUNT:

3쪽

discipulis via et ratione tradendas esse contendunt, consilium et rationem gymnaSiorum parum Spectant.

solet, rationem habendam eSSe CeΠSeo.

III. Historicum, qui philosophiam historiae non cognoverit, Ariadnao filo destitutum in labyrintho rerum geStarum

errare contendo.

IV. Syntaxis Homerica minus, quam par e8t, pro fundamento syntaxis linguae Graecae habetur.

5쪽

aput omnis disputationis de infinitivo instituonda0 0a in reversatur, cuinam Orationis parti infinitivus tribuundus sit, cum iam grammatici veteres hae in re discesserint et nostrae aetatis viri docti alii aliter iudicent. In universum autem Sen-tontiau do infinitivo prolatao ita discrepant, ut alii eum ad nomen, alii ad verbum referendum esse putent; tertia enim sontentia, qua infinitivus inter adverbia recipitur, quamquam iam veteribus h) nota erat ut recentiori quoquo tompore ) denuo defendebatur, a viris doctis fore prorSUS praetermiSSn eSt. Nomini infinitivum qui adscripsserunt, ad hane rem adducti sunt aut ea re, quod infinitivum eum articulo coniunetum aliter non facile explicari posse censebant'), aut cum in terminationibus infinitivi signa si vo locativi ε) sivo dativi β) si vocasus aliusq) inesse arbitrarentur. Verbo contra eum tribuerunt, qui non tam formam spectabant, unde hucusque nihil certi concludi potuerit, quam naturam, quae eX uSu intelle

6쪽

Fuerunt quoque, qui medium quasi locum tenerent, cum propior formam infinitivum Domini propter significationem

verbo adiudicarent'). Supersedeo equidem Sententias Singulas in iudicium vocare, id Spectans, ut, quantum fieri poterit, eum, quam ego iam plector, SequentibuS eXplidem. Lingua 697αv6v est cogitandi'), ut Oculus o=Iαυ6v videndi et auris opIανου audiendi; atque ut Sensus ipsi, Sic per illos lingua hominem cum natura coniungit δ'). SenSibus enim percipiuntur res existentes, forma praeditae, cogitatione ita concipiuntur, ut forma earum omittatur. Inter res Seu SibuS perceptus et reS cogitatione conceptas intercedit, quasi naturam Sen Sibus pereeptam ii 1 naturam cogitationi obiectam transferens lingua, quae efficit, ut id quod SenSibuS percepimus, Voce reddamus. Cogitationes igitur prOXime ad VOeeS referuntur, VO- cibus ad perceptiones, pereeptionibus ad res ipsaS. Res vero ipsae cognoscuntur aut tantum Substantialitate praeditae, aut

etiam causalitatis sit venia verbis l) compotes; apparent aut

Atque pari modo Bernhardi, quamquam pag. 165 libri, cui inscriptum est: Anfangsgri inde dor Spraehwissenselian ed. ait.) dicit:

substanti ver Form.

7쪽

Perceptiones substantiarum, id quod ex definitione sequitur,

accipimus per spatium, essectus cognosci non potest nisi tum-pore. Quodsi lingua vocibus perceptiones sensuum reddit, neceSSe eSt utrumque genus Separatim significet. Atque hoc assecuta est duabus illis vocum categoriis conformandis, nominum dico et verborum Nomen igitur comprehendit Signa, quibus constat substantia, Verbum contra rationem, qua Sub- Stantia . quaedam Sive ad substantias alias sive ad se ipsam refertur i. e. actionem, Significat.

Quibus praemissis si quaerimus, utri Orationis parti conveniat infinitivus, res ha0c non difficilis videtur esse diiudiculu.

Si enim nomen esset SubStantivum, ante Omnia pOStularetur, ut eius notio, substantiae vices obtinens, etiam lingua eXprimeretur, i. e. locum subiecti logici teneret. Hoc vero adeo non fit, ut infinitivus solus apud GraecOS nunquam niSi praedicati logici munere fungens iuveniatur. Nam etiam in Sententiis, quales sunt H, 282: αIαb6v κέ vυχeti Tibas ,αt, infinitivus tantum secundum leges grammations Subiecti loco Versatur, id quod ea apparet ex re, quod Simulatque per coneXUm sententiarum efflagitatur, ut infinitivi notio ad substantiam, unde profici Scitur, referatur, accusativum subjecti ad seiscit, non genetivum. In sunt enim in sententiis his nil nisi accusativi cum infinitivo, quorum infinitivus, cum Subiectum Vel

iecti d0stitutus invenitur. Hinc igitur sequitur, ut infinitivus

Substantivum, etiamsi cum Beria hardio abstractum appellare VelimVS, eSSe non ΡOSSit; nam in substantivis abstractis tantum genuS mutatur Substantiarum, quae Significantur. Mirum etiam eSSet, cur lingua nomina abstraeta, quae dicuntur verbalia, effecisset, nisi discrimen intercederet intor haec et infinitivum. Nam quamvis lingua copiae et abundantiae faveat formarum diversarum, nulla tamen Opera Supererogata SuScipit. Il0ιησις et μαθησις non continent easdem notioneS utque π0tεῖν et μαυ- θαvatu, cum verbis his actiones per momenta quaedam durantes significentur, substantivis vero illis notiones actionum uno illorum momentorum concipiantur itaque, cum tempuS ΠΟΠ ni Si succedentibus momentis comprehendatur, temporis eXperteS QO-gitentur. Sic enim tantum fieri potuit, ut et μαθηzις,

eXprimant, etiam effectum, quem momento illo, quo actio mente concipiebatur, Substantia, de qua praedicantur, aSSecuta erat, Arist0teles, poetic. 20, 9 et scholiasta ad Di0n. Thracem, RHecd. Bekk. p. 843.

8쪽

comprehenderent itaque non Solum notionem Verbi abstraetam, sed etiam rem illo temporis momento effectam indicarent, Substantiam action0 faciendi vel discendi perfectam Sive partam. Exemplo vero, quod summi iis momenti esse videbatur, qui infinitivum substantivum esse volebant, K, 174, si totam loci condicionem accuratius eonSideraverimus, tantum abest, ut infinitivi natura substantiva probetur, ut miro quodam mododooeatur, quam acute Homerus diserimen, quod inter substantiva abstracta et infinitivum intercedit, sonserit et quam accurate ut subtiliter utraque distinx0rit. Grauci a Troianis victi summis in angustiis versantur, ita ut ipse Agamemno consilium fugae cum prosteribus communicarit. A turpi incepto per Diomedem et Nestorem revoeati, iamnunc constituunt, ut honeSte mori quam eum infamia vivere malint. Cum et Graeci ut Troiani novam pugnam parent, di Serimen mox in apertum veniet, et hoc in Statu Nestor eloquitur Verba: νυν μῖν Ιαγ ac Vzgast ἐπὶ ξυρου Izαῖαt ακ μ c' 11αλα λυ790et 0λε ,γ0ς 'Aχαt0ῖς 'ui ναι. Agitur, ait, nunc de Sorte nostra, quam fortuna mOX in libra sua pendet, ense tanquam examine adhibito. Sors nostravero, ut ipSi constituimuS, aut mors erit aut vita. In altera igitur librae lance positi sumus cum morte, in altera cum Vita. Illa si deprimitur, Sequitur, ut uos ipsi mortui i. e. actionis experteS SimuS, altera contra depressa efficitur, ut viventes i. e.

actione praediti permaneamus. Atque hanc sortis instantis divorsitatem aptissime mihi videtur expreSSiSSe poeta, cum vocibus ipsis eam quasi depingeret. Iam ex verbali infinitivi natura s0quitur, ut accuratior infinitivi definitio non nisi advorbiis effici possit i. e. ea SibuSobliquis nominum Sive vicariorum eorum, pronominum. Cum enim actio unaquaeque non nisi substantiis definiri possit, elucet, Verbo quoque nullam aliam definitionem adiunctam esse posse, niSi Substantivum Sive eius vicarium.

Ex oadum infinitivi vi atqu0 indole otiam apparet, infiniti-Vum Semper caSum regere, quem verbum finitum, vel potius vice versa verbum sinitum eundem postulare casum, quum in

finitivum. Nam Si quaeritur, qualis verbi pars sit infinitivus, facere non ΡOSSum, quin cum Apollonio Dyseolo de synt. III.

133 et Stoicis dicam, esse eum γη μα ISVtκ0V SiVe ISVtκ υTα70V. Omnes enim formae Verbales, quae praeter eum effectae Sunt, nihil continent nisi vorbum ipsum, quod per παρακ0λ0υb μVTVSive TI=ST0μενοι ad Verbi naturam non pertinentia, verbum finitum factum est. Quid, quod etiam divorsa infinitivorum tempora paulatim tantum formata sunt 3 Primo senim homo linguam discens nihil percipit nisi substantias ut substantiarum actioneS

9쪽

prίieSelites. Atque tunc Sufficiunt sul,staiitivum ut infinitivus praesentis, id quod liberi satis superque docent. Posteaquam vero ex liOInine conscio homo Sui conscius factus est, etiam postulatur, ut formarum linguae maior copia oriatur, itaque paulatim significationibus personae temporis relativi, modi cum verbi Stirpe coniunctis, ea formarum abundantia extitit, quam praecipue in verbo Graeco tantopere admiramur.

I 0 forma infinitivi Homerici.

Quodsi iam ad infinitivum Homericum transgredimur, de quo Scribere mihi proposui, fieri non poteSt, ut eiuS USum

complectar, priuSquam formam explicui. Atque hoc eo magis pOStulandum est, cum, si omnino ex infinitivi forma do uius natura aliquid concludere velimus, id, quod ad linguam Graecam pertinet, ante Omnia eX formis Homericis colligendum sit. Equidem hanc rem persequenS, Venti S utor SecundiS, cumen Opera SuperSedere possim, in terminationibus infinitivi signum quaerere caSuS cuiuSdum, cui usus infinitivi ipsius conveniat, qua in re grammatici comparativi hucusque nihil aliud profecere, nisi ut fateantur, casum etiam incertum esse λη). Meum igitur tantum erit demonstrare, quomodo diverSae, quae apud Homerum inveniuntur infinitivi formae, ad communem unde redundarint, fontem referri possint. Ex iis, quae supra disputata sunt, primum sequitur, in infinitivo duas necessario inesse parteS, quibus eiuS forma constet i. e. radicem et suffixum, cum, simulatque duae disiunctae Sunt vocum categoriae, etiam Signa ut eSsent postularetur, quibus Voces discrepanteS QOgnOScerentur. Per Se porro intellegitur, cum diversa Verbi genera orta eSSent, etiam Signa diversa, quibuS genera Verbi significarentur, efficerentur necesse fuisse. Genus verbi Vero, cum proprie duplex tantum eSSe pOSsit, Sive actio substantiae subiectae in substantiam aliam transfertur sivo in subiectum refertur, duplex etiam terminatio primo tantum 11000ssaria fuit. Atque has duas terminationes equidem agnosco in formis μευαt et obcit. Illam vetustiorem esse iam inde sequitur , quod homo conscius homini antecedit sui conscio. Quod non esset cur adderem, nisi hinc variae mihi formae explicari posse viderentur, in quas mutata terminatio μεναι Curtius, Erlauterungen pag. 186.

10쪽

invenitur, cum terminatio obcit non nisi legibus phoneticis

coacta formam mutavit. Decursu temporis Vero, eum non Solum tempora Secundum

rationem, qua ad tempus perSonae loquenti S relatu erunt, Significarentur, sed etiam actio ad idem tempus pertinens, Sive perSona loquens rationem quandam inter se et illam intercedere, sive eam sibi tantum oppoSi tam esse enuntiabat, diverso modo

lingua redderetur, fieri potuit, ut una illa utriusque verbi generis terminatio ad diversa et varia tempora indicanda non sufficeret; itaque in activo praeter terminationem μυεναι altera nobis obvia fit, quam a terminatione μευ ο t haud quaquam derivare possumus, dico terminationem noristi primi cit. - Tria igitur formarum genera nobis conSideranda erunt, quorum primum quidem omnes amplosititur infinitivos aetivorum temporum, excepto a Oristo primo, incluSO Vero, qui Secundiam etymologiam

huc pertinere videtur aOriSto primo et altero passivi; tertium reliquos medii et passivi infinitivos comprehendit. Quodsi ad primam accedimu8 Speciem, Suffixum 11εvαt Stirpi temporis ita adiectum est, ut iudex et suffixum aut simpliciter

consociarentur aut inter utrumque voea liS, quum Vocant copulativam sae intermitteretur. LeX Vero Secundum quam VOealiSilla aut intermissa aut spreta est, brevibus ita definitur, ut

eum in his voeales ηtet et xciet locum excisae Semivocalis j sive F obtineant, et verbum o- , , in quo haud Seio an priuS ueteiecta litora semivocali productum Sit. Atque primum quidem γε et copulativum adhibitum sest in praeSentis temporis insultivis his: in Iliado: A, 277; αλεξ-Ξ- 1ευαt A, 590; TtV-Ξ-la SVM, A, 346; αμ υν-ε-pιεναι, Ε, 486; λ'I-ε- μῖναι, i, 25T; 'π0λε 1t

Tempora noristi passivi serum demum eXorta eSSe, inter Omnes constat grammtaticos comparativo8, et cum forma a ceteris passivi et medii formis prorsus aliena sit, et eam propter rem, quod nulla linguarum indogermunicarum ceterarum tenu)ora eXtent, Pine eadem analogia obstricta sint. Non idem dici potest de etymologia. Ro88bach, pros. ill . in Scholl. de grumui. gr. habitis nos docuit, n0ristum II. passivi con8ture ex mera verbi stirpe et praeterito verbi Substantivi Stucit, eiusque Significationem proprium esse intransitivam, noristum I. comΡOSitum e8Se ex eisdem partibus, interiueta nutem litern 'i,,et 0X qian cum Significatio eius in verbo formando sit passiva, ut verba demonstrent Πλυ tu, ρλSIε , o cet. , deducenda Sit vis noristi primi passiva.