장음표시 사용
11쪽
ἐπιστ0λὴ μεγαλλὶ καὶ πανυ δεφελιμος, cum in fronte homilia- ruin in eodem codice legatur: του ὁσί0υ πατρις μακας ίου του Aiγυπτιου ὁμαλίαι πνευμιατικαί. Sed quantacumque auctoritate eo dex utitur, crition quaestione supersederi nequit, ad quam nunc accingamur ita eam instituentes, ut primum epistulae, deinde homiliarum condicionem perscrutati, quae ratio inter utraque intercedat, disceptemus.1) de epistulae condicione. ConSideremus, quaenam epistula explicentur. Statim inseunte epistula Christianis finis sanetitatis proponitur: Christianum non solum deum in animo habere, sed etiam ipsum cum deo arte coniunctum et quasi conglutinatum es Se oportet, ne amplius insidiis diaboli i. o. perturbationibus animi obnoxius sit. Nam hominis animus
integer a deo procroatus natura sua alienus eSt n perturbationibus neque recte iudicant, qui animi perturbationes naturales esse contendant. Potius arbitrium hominis libertato et bonum facisendi et malo studendi utitur. Ρerturbationes autum nihil sunt nisi spiritus mali τα τῆς π0νγηρίας πνευματα Al 2 C), qui in corde h0minis donsidunt atque inhabitant, hominusquo ex Adami t0mp0ribus in Satanae vincula coniecti perturbationibus liberari non possunt, nisi animo Christum ipsum omni immunditia sit spiritibus illis
expulSi S reoeperunt et mystieam quandam coniunctionem cum coelesti sp0nso iniserunt. Ad hanc quidem vitae perfectionem homo pol venir0 110quit nisi auxilio dot adiutus, qui Spiritum sanctum et gratiam suam homini donat. Nihilominus hominis est strenuo contendere, Omnes huiuS mundi res abdicaro vitamque abnegare, ut dignus fiat, qui luce divina impletus atqu0 απαθειαν adeptus deo similis
fiat - 417 D). Qui voro illa via procedens in animi perfectione profecit, eum omni superbia atque gloriae cupiditate carere oportet, quoniam testimonium Christiani portueti est humiliorem omnibus se putare neque quicquam sibi sed
Hactenus d0 sino Christianorum praescribitur. Iam
12쪽
amare, quomodo una currere oporteat, donec ad vitam
aeternam perveniant, Ostendit Τ). Officia monachorum et praepositorum ita circumscribuntur, ut illi libenter cum humilitato et gaudio praep0Sitorum mandatis obsequuntur, hi, ut aequo animo monachos sibi creditos ad rectum vitae finem perducant, c0mm0nentur - 425 B). Monachi cum simplicitate et concordia consuetudinem faciontes nihil aliud Spectent, nisi ut deum alterque alterum diligant. Deum timere atque amorem erga alterum praestare Suprema lex Christianorum est, quae quasi fundamentum in animo substruatur. Christianum hisce virtutibus instructum vigilem esse et animum diligenter custodire oportet, ne diabolus clam animum malas cogitationes inserendo corrumpat. Cum cetoris virtutibus tum orationi Christianus studeat, quae quasi principem locum inter Virtutes obtinet, cum eam Omnes reliquae Virtutes quasi catenae anuli sequantur - 433 Α). Qui orationibus et ieiuniis su dedens ita vitam suam instituit, non caret fructibus, quos oratio fert, i. e. simplicitato humilitate fortitudine innocontia dilectione; oratio autem his fructibus carens vana est neque quicquam nisi inane nomen relinquitur. In virtutibus igitur rect00xorcendis finis Christiani p0stius est. Per se quidem ipsum culmen perfectionis homo assequi nequit nisi spiritus sancti gratia adiuvante, qua confirmatus pulcherrimas sanctitatis fruges profert. Hae ratione animum suum int0grum deo offert domicilium, quocum divino quodam amore quaSi Vulneratus coniungi atque in unum confundi cupit s- 437 D). Christianus tali animo instructus facile et libenter omnes huius mundi labores perfert, quin etiam e0ntumeliaS, per- Seeuti0nes omnisque generis aegritudinos sibi gloriae et gaudi0 Vertit, quia doloros huius temp0ris nihil valere ad Vitam aeternam haud ignorat, quam mercedem Christianis a deo promissam sibi aliquand0 futuram esse confidit
En habes summam epistulae brevi explicatam, qua re epistulam arte compositionis haud carere apparet: priore
I) His verbis alteram epistulae partem incipientibus disp0sitio e0rum, quae iam eXplicabuntur, praemittitur.
13쪽
parte finis vitae explicatur, posteriore, quomodo Vita Secundum finem recte instituatur, exponitur. Nec ita male auctor poSteriorem partem ita exstruxit, ut quasi ab imo doctrinae suae profectus procederet usque ad summum culmen perfecti0nis. Quam accurate vero epistula orbem suum eonficiat nec altera pars ab altera abh0rreat, inde c0lligas, quod per t0tam epistulam auctor non desinit Christianos commonere, ut animus malis perturbati0nibus liberatus int0gerque restitutus cum deo mystica quadam
Nec res tantum diligentissimo compositae et disp0sitae
Sunt, Verba quoque Ornata et exculta sunt. Ut unum afferam: Artificiosa verborum collocatio, quam UseneruS
ZWischeniretendeWorte, besonder A einVerbum und Zubelidr,getre t wird ab sepistulae auctore diligenter adhibita est '). Praeterea in syntaxi enuntiatorum auct0r diligenter Verba ad regulas grammatistas aecomodat neque hic alia illiu alia verborum conflarmation se utitur, id quod in homiliis invenitur '). Tantopsere igitur epistula orbem suum conficit atque tam diligenter exornata est, ut dubitari nequent, quin certus homo certo quodam tempore suis cogitationibus HSUS eam conscripserit, totoque caelo distat illa ab opusculis Simeonis L0g0thetae, qui homiliarum graViSSim RS Sententias excerpsit et in unum conseripSit. u0niam de epistula satis disseruimus, ad homilias nos
πίνας αντὶ τον Ουρανιων θηρευων τιμάς.
3) Velut in homiliarum enuntiatis de subiecto neutro plurali promiScue numerus Singularis et pluralis verbi praedicatur 4, 2. 7, 8. II, 3. l2, 16. 14, 7 etc.), in Systematis condicionalis enuntiato mox particula ἄν ponitur mox omittitur 26, 6, 8, 20. 30, l. 48, 4. 27, 20) Denique in homiliis mera libido, in epistula diligens ratio in reguliSadhibendis observatur. Quantum harum inconcinnitatum codicibuStribuendum sit, tunc demum colligi p0terit, si quando codices Macariani per multa bibliotheca dissipati collecti atque collati fuerint.
14쪽
2) D si h o miliarum condi et One. Ρrimo iam obtutu mirum videtur, quod aliqua o homiliaq e. g. 15, 26, 27) mult0 amplius spatium comprehendunt quam plurimae ceterae; neen in aliae iterum 0. g. 22, 39)ita minutae sunt, ut vix simul has et illas iuro homilias Vueare pOSSis. Quae cum ita sint, Casimiro Oudin0 λ necessario adstipulari debemus, qui primus homilias, quales nobiS prnesto e SSent, proprie non esse homilias ad p0pulum habitas iudicavit. Quodsi idem scriptor homiliarum condicionem ita d0finit: ἡ Sunt homiliae) tantum farrago quaedam ab aliquo archimandrita colleota ne privatim Composita, quae interdum quidem homilias continos, interdum
Vero quaestiones Varias et responsiones nullam homiliarum speciem habentes, quas consarcinator pro captu ab Sque connexione simul collegit', no Strum erit Conquirere, quo iure hoc iudicium severum utatur. Cum Oudino concedimus
multas ex quinquaginta homiliis ita comparatas esse, ut optimo iur0 homilia se nomen set auctoritatem sibi vindicare p08sint, sed non d0 esse homilias, de quarum condicione aliiser iudicandum sit. Quarum in numero eae potissimum habendae sunt, quibus interrogationes responsionesque intermixtae sunt. Non qu0 in homiliis interrogationibus locum ΠΟΠ QSSe Censenmus. Immo homiliae quaestionibus insortis ipsam Speciem Veri 0μιλεῖν prae Se ferunt neque quicquam obstat, quin Macario ad fratres loquunti int0rrogationes ab audientibus propositas esse statuamus. Sed in compositi no homiliarum offendimur. Non haesitaremus in eo, quod intermissis interrogationibus interdum sententiarum continua expositio interrumpitur, quia hoc consentaneum e8t neque vitari potest, dummodo int0rrogationes homili noverbis excitatae ne vo argumento plano ab iis alion O 08Sent. Verum iam oti haud pauca0 inforrogationes homiliis intor- mixtae iam contrariae sunt neque quicquum ad argumentum homiliarum faciunt, ut seri 110n p0ssit, quin has homilias quae vocantur compilatas esse OX Variis interrogati0nibus partibusque vorarum homiliarum cum Oudino
15쪽
iudicemus. Neque solum in homiliis qua ostionibus intermissis, sed etiam in eis, quae interrogationibus Vacant, haec inopia compositi0nis et dispositionis observatur. Hanc rem eXemplis nonnullis eXplanare liceat. Ρrimum homiliae XX. compositionem QOΠSideremuS, qualiaee exponuntur: Is qui non indutus est vestim0nt0 divino atque caelesti, multis precibus deum imploret, ut sibi divinum spiritus sancti vestimentum donet, ne amplius tamquam homo corpore nudato pudore atque infamia prematur. Itaque ea Vent homo, ne falsa gloriae cupiditate deceptus divina0 gratiae vestimento non indigere arbitretur, immo deum orare et obsecrare ne desinat, ut pulchro divina0 gratiae vestimento induatur. Sic finitur caput 3. adisicia doX0J0gia snali: Λύξα τῆ αρμητ' ευσπλαγχνίφ καὶ τ' αφραστρο ελδει αυτου. Insequenti iam capite A. subito transitu facio de muliero sanguinis fluxu laborantu Maith. 9, 20) narratur, cui homines, quorum animi turpibus cogitationibus imploti sunt, comparantur. Hanc homiliam eduabus partibus, quarum altera ab altera satis aliena est, compositam esse, facile colligitur: Sicut in pri0re parte c. 1 3) ubique do vestimento Verba sunt, posteriore Veronusquam, ita in posteriore ubique de fonte vel vulnere turpium cogitati0num, in priore vero nusquam legitur, Vel Sicut in priore parte vestimentum quasi est, ita in posteriore mulier sanguinis fluxu laborans. Argumento igitur discrepant partes verbiSque καὶ παλιν, δεσπερ αἱ
μορρουσα γυν1ὶ κτλ. Subito ad novam rem transitus fit.
Accedunt argumenta ex forma homilia se petita. Cohortatio,
quam in tertio capite legimuS: αιτη Ιωμεν Ουν καὶ δεθὶθωυιεν
κτλ., nobis finem homiliae indicare videtur. Macarius enim in fino homiliae fratres su0s cohortari solset huiusmodi
d0xologia finitur, qua re insuper finis homiliae ostenditur.
16쪽
Ex duabus igitur partibus, quae diversarum h0miliarum partes fuerunt, homilia XX. composita nobis esse videtur. Haud alitor res se habet in homilia XVIII. Ρrimo iterum sententiarum tenorem paucis explicemus: Christianus, qui redundat gratia divina, facile omnes fruges spirituales fert, Virtutesque exercens perfectionem adipiscitur; homo voro divitiis divinis privatus nihil proficit in perfectione, quae sententia duabus parabolis illustratur. Itaqu0 Christianus summis viribus contendat, ut spiritus sancti gratiaothesaurum divinum adeptus aliis quoque ex divitiarum copia tribuere p0ssit. Deus enim in omnibus, qui ei adhaerere oratione et precibus student, habitare vult. Sic finitur caput VI. s0lemni verborum anaphora et dOXologia finali adiocta. Sequ0ntibus iam capitibus do varia condicione hominum divino spiritu renatorum disseritur, qui mox in gaudio, mox in lacrimis, mox in exsultatione, mox in humilitate, m0x in quiete pacis versantur, qvne reS antecedentibus capitibus s1-6) nullo verbo facta est. Haec quoque h0milia ex duabus partibus diversis composita est quae in priore parte s1-6) explicantur capite VI. optimo ad finem perducuntur, ita ut alia non exspectes, et quae 90Steriore parte exponuntur, quamquam haud ita plane aliena sunt ab argumento prioris partis, Orbem Suum eoΠ- sciunt nec indig0nt priore parte homiliae. Alia ex parte in capite VI finem h0miliae statuendum esse edocemur et
cohortistione καὶ ουτως . . . tapελησωμεν et Solemni anaphora
et insuper doxologia finali. Accedit qu0d logontibus nobis
dum parabolas attulisse videtur, quales cap. I et IV ῆ πάλιν ετερ' υποδείγματι χρ=ησωμιεθα) inVeniuntur. Denique tertio exemplo illustretur, quom0do homiliae comp0Sitae sint. Animadvertamus homiliam VII. Ineunto homilia duae parabolae asseruntur: Sicut pauper quidam regiam aulam ingressus conspectu divitiarum et splendoris regiae domus stupore afficitur, vel sicut vir pauper turpisque, cui virgo ditissima et pulcherrima nubit, valdo
17쪽
0b Stupescit, cum consideret, quo tandem modo id sibi fiori potuerit, haud aliter Christianus, qui caelestem gloriam et splendorem gustavit, dei gratiam et misericordiam admiratur. Narratione hucusque perducta interrogatio: εἰ
συνεστιν ὁ Σατανας τω εἴτε εν τω αερι ειτε ἐν τοις
ανθρωποις intermittitur. Hanc quaestionem ad argumentum antecedentis homiliae, si ita antecedens caput dicere licet, nihil facere luce clarius est. Nec alitur res se habet de aliis interrogationibus, quae huic adiectae sunt: ἐπειδὴ ηαμαρτία μεταμορφουτω εἰς αγγελον φωτος καὶ παρομοία
αν νοηστὶ ὁ ανθρωπος τας ιιεθοδείας του διαβολου; καὶ πῖς δεξεται καὶ διακρινεῖ τας τῆς deinde καὶ πως πιπτουσιν οἱ ενεργουμενοι υπο- θεου; deinde εἰ δυναταί τις δια του φωτις ἐδειν την ἐαυτου ψυχνὶν, επειδή τινες τηναποκάλυα ιν αναιρουσι καὶ λεγουσι δια γνωσεως καὶ αἰσθησεως εἰναι τ)ην 09ασιν; adde Sequentem εἰ βλεπει τις δι αποκαλυ- χρεως καὶ φωτις θ' εἴκου τλὶν ii υχὶ ν; necnon εἰ εχει μ09 'ηνη ψυχ) ); denique εἰ ἁλλο εστὶν ὁ νους καὶ αλλο mi isti χη Tantum quidem ex enumeratione interrogationum iam apparet eaS, quamquam nonnullae inter se argumento cohaerent, tamen ad homiliae antecedentis argumentum nihil facer0. R0oto igitur colligimus homiliam quae Vocatur ex variis interrogationibus compositam eSSe. His igitur exemplis, quorum numerus facile augeri p0test, praeter homilias iure homiliae nomen rarentes etiam partes homiliarum tamquam capita doctrinae selecta necnon interr0gationes, ad quas loquonti sibi ab audisentibus fratribus propositas abbas responderet a Macario Vel quicum- quo homilias conscripsit, litteris mandatas esse probatur necnon Casimiri Oudini iudicium confirmatur. Sed in hac ro subsistundum non est. Nam quoniam
l) Adnotandum nobis videtur in verbis interrogationem Sequentibus re8ponsum ad ea, quae interrogata Sunt, frustra quaeri. Idem ObServatur h0. VIII 6.2) Dd hac re conferas p. 23 Sq. 3) Αbbatem ad fratres loquentem interrogationibus, quas ipse Verbis suis commoverat, interpellatum esse colligas ex h0. 26, 20 l; 27, I 8; 37,5 6.
18쪽
homiliae ita comparatae sunt non in animo auctori fuisse homilias edere pro certo contendi potest. Quin etiam dubium sit, num auctor homiliarum ad fratres habitarum eas ipSe conscripserit. Qua de re certum quidem iudicium confici nequit, tamen non Macarium, sed fratrem, dum pater loquebatur, homilias conseripsissse haud voridissimileeSt. Qua re posita haudquaquam mirum videtur, quod ex parte quidem integrae homiliae, ex parte Ver0 parteStantum homiliarum conscriptae sunt. Nam discipuli Maeariani erat gravissima potissimum theologiase magistri capita litteris mandaro, et ut fratres verba magistri sapientiae et pietatis plena it0rum legonius facilius memoria retinere
9088ent et ne plane oblivione obruerentur. Quae tune conSeripta erant, postea uno libro comprehensa atque neompilatore quodam anonymo, cuiuS numerum quinquaginta
explere intererat, in formam quinquaginta homiliarum
3) Quasi ratio intercedat inter epistulam
homilia Sque. Examinata igitur opistulase homiliarumque condicione in rem esse nobis videtur indagare, quae ratio intercedat inter epistulam homiliasque et num ab eodem auctore
profectae esse vid0antur. Infra etiam commemorabimus viros doctos recte miratos esse, quod Seriptorum eCelesiasticorum, qui de Macarii Asegyptii vita rettulerunt,
praeter Gennadium, qui ,unam tantum epistulam abbatis Scetisti commemoraret, ne unus quidem homilias vel epistulas a Macario Conscriptas esse narraverit. Quantum valeat hoc scriptorum silentium infra ostendemus. Hoc loco id tantum refert, quid scriptores ecclesiastici de epistulae homiliarumque auctore iudicavorint. Vetustum huius rei testimonium etsi frustra quaeritur, testimonium tamen saeculi X non deest, quod quaesti0ni nostrae praemittatur: Simeo enim
L0gotheta supra iam saepius commemoratuS in OpuSculo RS-eetico , de perfectione animi conscribendo non solum homiliis,
19쪽
sed etiam opistula Macarii quasi fonte usus sest ). Quodsi in opusculis ascetieis, quae Sub titulo κεφάλαια του se γίου μακαρίου μεταφρασθεντα παρὰ Συμεων si ul) Λογοθ ετ ουρν' edidit, epistulae qu0que eXcerpta inVeniuntur, hac re testimonio utimur decimo saeculo, quo Simeon Logotheta floruit, homilias 0t epistulam eiusdem auctoris habitas esse. Quid r000ntiores theologi de epistulae auctore iudicaverint, ignoramus praeter te Stimonium eo diois Berotinensis 11r. 16, qui sa oculo XII vut XIII conscriptus ess0 videtur. ΡοSt- quam Flossius epistulam diu obliviono obrutam anno 1850 quasi luci reddidit, inter plurimos quid om viros doctos opistulam h0miliasque eidem Macario vindieandas esse convenit, Iohannes de Schuberi autem epistulam homiliarum
Ceterum capita VII XVII excepto capite XVI, quod insertum eSt, resp0ndent epistulae verbis 42l - 432 A). Cur hanc epistulae partem e0mpilator in opu8culum suum receperit, facile colligitur ex eo, qHod ea, quae hac parte de praepositorum monasteriorum officiis fratrumque con Suetudine explicantur, in homiliis fere n0n inveniuntur. Si hunc optaseuli locum c0ntuleris cuum alii8 locis opuSculorum - eX. gr. de euSt. cord . c. XIII, quod plane descriptum est ex h0 19 - n0n te effugiet compilatorem nescio qua de causa veritum esse enuntiata epistulae integra exscribere atque verba mutare Studui8Se.
20쪽
auctori abiudieavit in). Itaque res nova quaestione haud indigna esse Videtur. Consideremus, quam accurate epistulae doctrina concinat cum homiliarum praeceptis. Statim ineunte epistula auctor summa auctoritate homini natura liberum arbitrium et bonum et malum faciendi inditum esse c0ntendit, nec aliter homiliarum auctor de hac re iudicat: ep. 412 A επιγνωμεν τ)ην δοθεῖ
τ ραπην αι ἐπὶ τι κακιν cf. 15,Α0,16,1, 27,9-11, 27,21. Hominis animus integer a deo procreatus natura plane aperturbationibus liber est: ep. 412 B καθαρ ον γαρ καὶ
Ρerturbationes autem a Satana, hominum udVersario, animis insita0 alienae ab hominis animo sunt Christianorumque est spectare, ut ἀπάθειαν adipiscantur':