De macarii aegyptii scriptis qvaestiones

41쪽

h0milias epistulamque abiudicemus. Animadvertamus igitur homiliarum loco S. Iterum atque iterum abbas a fratribus p0stulat, ut abdidatis omnibus huius mundi rebus, i pOSSeSSione, parentibus, propinquis, amicis, honoribus nihil aliud agant, nisi ut deo adhaereant eiusque praecepta Sequantur. Quod postulatum non solum in futurum quasi spectare, Sed sis tres, qui una cum abbate vitam degebant, iam se ab omnibus rebus abdicasse ex ho 17, 15 et 27, 18 apertum sit; atque hoc tam saepe et expresse ab omnibus monachis postulatur , ut haec condici0 fuisse videatur, Sine qua fratres in chorum recipi non p08 Sent. Quomodo Vero fratres h0miliarum auctoris vitam communem instituerint, ho III l ostonditur: οἱ αδελφοὶ εν ἀγαπχὶ πολλὴ ουνεῖναι

αλληλοις οφείλουσιν, εἴτε ευχονται ξιτε αναγιγνώσκουσι τας γραφας ειτε εργον τι π0ιουσιν, ινα- τον θεμελιον τῆς

ουτως κιὰ οἱ ἀδελφοὶ ωσι μετ' ἀ λ λήλ ω ν. En Vides, quam graviter illud συνεῖναι ἀλλ)ήλοις inculcetur. Haec verba ad Scoticae eremi monachos referri plane nequeunt, immo ad vitam coenobiistrum spectant. Quam arte vero Mauarii fratres coniuncti esse debeant, eiusdem h0miliae capite 2. doeemur: οφείλουσιν Ουν οἱ ἀδελφοὶ εἴ τι ποιουσι ἐν ἀγάπλὶ και χαρα εἰναι μετ ἀ λ λ λ ω ν , κιὰ δ εργαζ0μενος

εἰς τλὶν ἀνάγνωσιν, εἰς ἐμον προσχωρεῖ κέρδος, καὶ ὁ ἐργαζόμενος αυθις τουτο λεγέτω, ὁτι την διακονίαν λῖν ποιο, κοιν j

ἐστιν δεφέλεια. Verbis iam sequentibus fratrum chorus corporiS artubus comparatur, quorum suum quodque officium praestans toti corpori servit. Idem explicatur h0 15, 32 his Verbis: ὁλοι ος εἷς φαιν0μενοι ὁμου καθεζύμεθα. Quod Si sine l) velut h0 II, 7, 17, 15, 27, 18, 43, 3, 49, t.

42쪽

opiniono praeiudicata haec Verba consideras, ad Soeticos monach0s minime referri posse concedes. Nam plane apparet rem eSSe de communi possessione 11011 Solum Spiritualium sed etiam mundanarum rerum. Quam Vero haec vitae ratio a Soeticorum monachorum consuetudine aliena fuerit, quorum quisque sibi ipse vivebat nec alter altori ita multum consulebat, Supra demonstravimuS. Ab homiliis ad opistulam transeamus, cuius SeeundRpars praecepta de fratrum consuetudine continens sic incipitur: 421C δεῖ δὲ λοιπον προσθειναι τοῖς εἰρύμενοις, 0πως μεν χρὴ σ υν ειν α ι τους τοιουτους α λ λ o ις, οποιους ὁὲ ἀγαπαν πονους, οπως δεῖ τρεχειν μετ ἀλλήλων,εως ὰν επὶ τὴν α νω πολιν ἀφικωνται cf. ep. 424 A tb κο ιν ιν της α δελφύτοὶ το ς π λη ρ ω ιι α et Verba b πνευ

monaehorum efferatur, quam Vero Verba ad Soeticorum eremitarum solitariam vitam referri non possint 3 Sed gravi 0ra etiam argumenta continentur his verbis: 424 Α κεκτῆσθαι δε 0υδεν χρ ὴ η o νομάζειν ιδ ιον παρ ὰ τι κo ιν ιν πλὴν του τι Ιωμα καλυπτοντος ἱματ ίο υ. εἰ γὰρ μ)ηδενεχει τουτων, ἀλλὰ γυμνις εi η τῆς καθ' εαυτιν του βίου φρυν τιδος, της κοινῆς εσται χρείας θεραπευταὶς δ). En habes testimonium haud dubium, curam rerum domesticarum et Victualium communem fuisse fratribus, ita ut singuli nihil haberunt nisi communem posseSSionem fructumque Talis vitae oeconomia a co0nobilis tantum

I) Qu0d Palladius hist. Laus. c. VII narrat in Nitriae montibus septem pistrina fuisse, quibus monachis panis compararetur, m0nendum est, haec in Nitriam eremum Spectare non in Sceticam, cuius Macarius Aegyptius incola fuit. Deinde idem auctor aliis l0cis p. 63 et 120), sibi quemque monachorum manibus victum quaesivi8Se dicit. 2) Verba modo allata ad coen0bitarum tantum vitam referri 90SSe Cassianum testem assero, qui coenobitarum et anachoretarum officia ita distinguit: c0ll. XIX 8 ἡFinis quidem coenobitae est OmneS Suas mortificare et crucifigere v0luntates ac Secundum evangelicae lierfectioniS salutare mandatum Matili. 6, 25) nihil de crastino c0gitare, quam perfecti0nem a nemine nisi a coenobita impleri li088e certissimum est . Anachoretae vero officium sic explicat: heXutam mentem a cunctiS

43쪽

institui potuit plan0 quo aliena est a Scottene eremi mo-nneliorum vita h). Postremum argumentum, quo h0miliarum auctorem a Macario Aegyptio discernendum esse confirmetur, hoe asse

praescribitur, ut fratres sibi creditos ac poto stati suae subject0s αρχ0μενοι 424 C) sapienti consilio ad Psectum vita usinem perducant neque, si opus sit, Vituperationibus aut adhortationibus aut increpationibus temperent s425 Α).

Non sine amore et humilitate unicuique consulant singulorum ordinoni τάξιν 424 C) diligenter observantses. Fratribus autem, ut praepositorum mandatis libenter obsequanturoisque ut bonis ducibus in vitae itinere perficiendo utantur, impuratur. Unde haud dubium est, quin praepositis potestas fratribus imperandi fuserit fratres quo obstricti fuerint, ut praepositorum mandatis oboedirent. Quomodo haeo praecepta quadrant ad Scetica0 0r0mi monachos γΡr0sbytori Scolicae solitudinis, quos εφεστοτας SiVe προεστῖτας appellari nusquam legimuS, eademne potestate utebantur ac praepositi in epistula nominati γ Nequaquam lNam eremitae, quamquam n presbytero Consilia et admo-

habere terreniS, eamque, quantum humana imbecillitas sinit, unire cum Christo μ. l) N0n omittenda n0bis hoc lodo videntur verba ho III, 1 versione I0hannis Pici latina haud recte expoSita: συμβαινει τινας εἶναι τριά

conieci: κH lib. cf. ho 3,2) βουλοντο ἰναγνῖναι, ἄλλοι δε προθυμως διακονουσιν, ἄλλοι δε αυτων εργάζονταί τι εργον. Equidem non dubito, quin verba haec significent: contingere, ut triginta monachi uno coenobio conclusi sint, quorum alius ad aliud negotium se applicet. Fortas Se miraberis monachorum numerum, si quanta frequentia a Scrip-t0ribus certo in maius Sublata) Aegypti coenobia compleverit, compa, raveri8 cf. Pallad. hist. Laus. p. 93). Sed relego te ad , Sermonem RSeeticum Basili0 Magno tributum scap. III): καὶ ωσπερ ὁ πνευματικος νόμος ο κ ἐλάττονας εἶ νω τῶν δωδεκα βουλεται τους τι μυστικιν πασχα ἐσθιοντας, Ουτως Ου χργὶ ἐνταυθα πλεονάζειν μὰλλον ὴ ἐλθαττουσθαι τι ν δεκάδα cf. Typicon Irenae Augustae cap. V, Analecta graeciuiom. I. Parisiis 1688).

44쪽

nitionsis sibi repetebant, tamen neque Sene S, quorUm eX numero presbyter eligi solebat, quaquam p0testatu in fratres utebantur neque monachi lege oboedisentiao obstridii erant, Sed Sua Sponte et quamdiu placebat, senis auotoritati se subiciebant. At contra dicat quispiam praecepta epistula exposita ad monasteria, ad quorum monachos epiStula missa sit,

sterium audioris illis praeceptis gubernatum esse. Ad haec respondendum est: Ρraecepta non Solum epistula, sed setiam homiliis contineri, homilias autem ad auet0ris fratros habitas osse praeceptaque igitur h0miliis proposita a fratribus auctoris praestanda esse. Et quantum ad epistulam pertineat, abbatem ea, quae in monasterio a se gubernato expertus Sit, explicare facile colligitur. Ad finem argumentationis p0rvenimus. Argumentis a nobis doliatis homilias epistulamque magnam, quae Opera vulgo sub Macarii Aegyptii nomine feruntur, iniuria Sositici monachi nomen prae Se ferre Statuere cogimur. Idem iudicandum sesso de aliis scriptis ab homiliarum auctore conscriptis, Si quae forte exstent, apparet. Ssed de hac re infra fusius fractabimus, hoe loeo rem commemor3ViSSesatis sit.

III. Quict de vero homiliarum auctore eX homiliis

concluctenctum Sit. Quoniam opera sub nomine Macarii Aegyptii pr0dita ab abbate Scotido abiudicanda esse demonstraVimus, reStat ut, quis tandem vere homiliarum auctor fuerit, quantum siseri potest, indagemus. Macari ine omnino nomen Scripta recte prae se ferunt 3 H0c quidem diiudicari nequit, quia

certis argumentis caremus. Quamdiu vero nulla argumenta obstant, quominus homiliarum auetorem Maenrium VocemuS, non habere videmur, cur ei hoc nomen negemu S, eo magiSqu0d, si auctor illo ignotus Macarii nomine utebatur, reeen flores facilius, cum verum auctorem ignorarent, homilias epistulasque Macarii sub nomino latas Sceti00 abbati tribuero

45쪽

pot0rant. Nominemus igitur homiliarum auctorem Macarium sicut usque ad hoc tempus, dum codicibus aliquando cunctis collatis aliud fortasse doceamur. Nom011 quidem ignoti auctoris investigare paulum refert, dummodo per80nam et res cognitas habeamus. Itaque maioris momenti est disceptare, quanam in regione auctor quaerendus sit, quoque tempore fuerit. 1. In priore quaestione absolvenda iterum confugimus ad Xanthicum illum mensem, qu0 in homiliis bis nominato auetorem intra Aegypti fines indagaro vetamur. Sin0n in Aegypto, ubi tandem Maoarius noster quaerendus ost 3 Ipso Xanthici nomino in Syriam vol Asiam deduoimur, quarum in oppidis haud paucis Macedonica mensium nomina in usu fuisse certis titulorum scriptorumque testimoniis constat η). At sinos Macarii patriae, quam artius Cireum- Scribere studemus, etiam ampliores fiunt, si ex Aegypt0

quasi expulsi in Syriam vol Asiam doleimuri Animadvertamus igitur, nonne ex homiliis indicia afferri possint, ex quibus aliquid do Macarii s040 colligatur.

manis cum Persis gestorum mentio fit. Haec quoque

commemoratio nos Macarii patriam indagantes Aegypti fines ingredi votat. Quid senim Scotidi abbatis interesse p0ferat

fratres suos do pugnis Roman0rum Per Sarumque Commonere, quoniam monachorum Seeticorum animos paulum Vel omnino non Persarum bellis commotos esse pro certo diei

possest 3 Potius hi loci comprobant sedum auctoris nostri

finitima sit, ut bella forsarum incolis pericula atque terrorem adtulerint. Hac domum ro proposita illi homiliarum loci iusta causa utuntur. EX A0gypti igitur finibus exclusi in ori sentem solem deduci videmur. Sed hac quoquere haud multum profecimus, quia satis multae urbes ASine

I) Si in sequentibus Madario n0mino utimur, h0c nomen ad homiliarum auctorem pertinere lector meminerit. Sceticus monachus eiuSdem 110miniS non nisi cognomine ,AegyptiuS nominabitur.

46쪽

Syriaeque sunt in orientem spectantes, in quibus Macedonica mensium nomina viguerunt. Alia igitur vestigia in Jhomiliis nobis conquirenda sunt, quae sequendo Macarii sedem c0rtioribus finibus circumsoribamus. Quam ob rem ad parab0las homiliarum D OS VertamuS: lio 42, 1 haed parabola nurratur: ἐαν ii πολις εραὶμ 0ς δὲ λ τῖν τειχεων διαλελυsi ἴνων καὶ et ποεχθρων ληφ/θη, ουδὲν της μεγαλει0τ'ητος οφελος, ζ'ητητεον ουν, κατὰ το μεγεθος ινα εrs καὶ τείν. 0χυρὰ πρ0ς τι μὴ τ0υς

μεγάλαι. Addo parabolam ho 15, 47 illi simillimam: ωσπερεὰν f. 7r0λις tu χὶ εχνυσα τεῖχος καὶ οι λὶ ταὶ εἰσερχονται δι' αυτῆς, ὁθεν θέλουσι, μὴ εριποδιζομενοι καὶ λ ρειιουοι καὶ εμπυ-9ίζουσι κτλ. Nonne monasterium abbatis haec verba facientis finitimum fuisso vid0tur urbi altis moenibus munitae saepiusque insidiis hostium oppressae 3

Deindo Macarius in homiliis sa sepius h0 15, 8: 27, 20 40,4) de theatr0 loquitur, quod Christianis vitandum

eSSe monet. Haec quidem abbatis cohortatio tum tantum iuStR causa utitur, si monast0rium Macarii haud procul ab Urbe quadam, in qua theatrum erat fratribus notum situm fuit. Singulari quaestione dignae sunt duae parabolae, qHRS hic assero: hol 5, 8 κces γὰρ επαρχοι κia κομητες φ090υς

εν ἀμεριμνια διάγουσι, ουτω καὶ di κτλ. Quin verbo βασιλευς imperator Romanus quarto poSt Chr. n. Saeeulo Sie graece appellatus indicetur . et quin επαρχοι et κ0μὶ τες legati Romani et , comites imp 0ratoris sint, in dubium vocari nequit. De magistratibus igitur Romanis res est. Maearius ne vero officia praefectorum imperatori Romano rerum

47쪽

a Se gestarum rationem reddentium fratribus quasi rem Π0tam prop0nere potuit, nisi monasterium eius haud procul situm erat a sede legati Romani γΡarabolis modo allatis alia adiungenda est, qua ipsa quoque res Romanae explicantur: Ad gradus Christianorum perfectionis illustrandos auctor haec explicat. 15, 42b θελων μαθεῖν γραμματα - καὶ μανθάνει τὰ σUiεῖα,οταν γεννὶται Eκεῖ προτος, απέρχεται π90ς τὴν σχολὴν

θεδρον. Hac parabola accurate describitur, quales gradu Seruditionis puero summos magistratus appetenti percurrendi sint. Ρuer primo σχὶμεια i. e. elementa graeca discit,d0indo, ut littoris Romanis serudiatur, in scholam τῖν Psos αἴκων transit'), itaque progreditur singul0s gradus aseendens usque ad Summum honorem, quo ἄρχων et λ γεμών utuntur. Haec igitur parabola spectat ad urbem B0manam, in qua Scholae et graecae et latinae erant, quibus pueri honoribus studentes erudiebantur. Ad urbem Ro-mΛnnm Verba quoque Supra commemorata h0 5, 9) Ξανθι- κις ὁ καλουμενος ' πρίλλιος speci it. Nomen senim latinum scriptor tum tantum adicere potuit, si monasterium eius in

sinibus coloniae Romanae, in qua latina lingua vigebat,

Complectamur iam paucis, quidnam parabolis de Macarii sede edoceamur: 1. Monasterium situm erat haud procul ab urbe firmis moenibus munita, 2. haeo urbs colonia Romana erat, 3. in hac urbe theatra, scholae Romanae neenon Sedes legati Romani erat. Ad quam urbem haeo omnia spectant 3 Hoc diiudieari nequit. Tamen

48쪽

ciae Arabia se Romanae caput, in qua Maeedontea men sium nomina valuisse constat in). Bostra senim Ammiano

Marcollin0 teste XIV, 8, 13) ,murorum firmitate cautissima

erat. Bostra celeberrima provinetae Arabiae urbs erat. Bostras urbis ruinae nunc dotectae duo theatra Romana ostendunt ). Bostra sudus togati Romani erat '). Deniquo non dubium esse potest, . quin Bostrae in urbe Schola R0- manu fuerit. Sed eaVeamus, ne Bostram patriam Macarii nostri fuisse pro certo Contendamus, quamquam rem ita esse haud plano veridissimile est. Nam vix negari poterit, praeter Bostram otiam alias urbus Asiae vel Syriae esse, in quibus Macedonica mensium nomina viguerint ad quasque parabolae Supra commemoratae referri po8Sint. Qua de re, quoniam certis argumentis caremus, certum iudicium fieri non posse

2. Bollis Porsarum iam ad alteram quaeSti0nem, quam nobis proposuimus, deducti sumus. Ad a se talem Macarii circumscribondam hi loci homiliarum asserendi sunt: Bulla Ρersarum his vorbis commemorantur h0 15 46):

h0 27, 22). Haec verba quin ad gravissimum ROmnnorum Persarumque bellum spectoni procul dubio est. Plus quideme Verbis enucleari nequit. Quoniam pugnae R0mnnorum Persarumque inde a clade Val0riani anno 259 ad Edossam accepta usque ad Saeculum seXtum fuerunt, hac ratione temporis spatium quamvis amplum invenimus, intra quod Macarium nostrum fuisse nobis putandum est. Iam de persecutionibus Christianorum ab

homiliarum auctore saepius commemorati S qunerendum eSt.

49쪽

καὶ κατὰ ἀληθειας τρεχοντας. Εἰσὶ δὲ καὶ ἐν τοῖς αδ ε λ φοῖς βαστ άζοντ ε ς πάλη καὶ θλιψεις, πολλῆς δὲ χρη- ζουσιν ἀσφαλειας, ινα simi πεσωσιν. Locis hic allatis id

ita ut auctor de persecutionibus a Christianis contra haereticos excitatis loqui vid0atur. Sed certum iudicium ex

his verbis conficere nequimus. Nec neoessario inde eoncludi potest, quamquam verba εἰσὶ δε καὶ ἐν τοῖς ἀδελφοις κτλ. hoo persuadere videntur, Macarii temporibus persecutiones Christianorum commotas esse Maeariumque ipsum martyres cognovisse. Immo do his rebus iudicium in modio relinquendum est. At etiam alium locum homiliarum liuo referre possumus. ho 27, 14 auctorem de perfectione Christianorum sic loquentem audimus: ἐγω δέ σοι λέγω, ω ς ε ιδο ν ἀνθρώπ 0 3ς εις ὁλα τὰ γεν0μένους

50쪽

Quid liis vorbis do Macarii autato odocemur 3 Quattuor 0X0mpla Christianorum animo quamvis perfecto peccantium afferuntur. In secundo set tertio de Christianis persecutione afflictis res sest. Statim quaerimus: Cognovitne Macarius hos martyres 3 Hoc procul dubio esse videtur

mon his verbis nihil oserti colligi potest, nisi quod Macarius

novit. Utrum duos Christianos porsecutione afflictos cognovserit, an de illorum laboribus ab aliis tantum audiverit, in medio nobis relinquondum est. Deinde quaerendum eSt, quaenam persecutio Christianorum dicta sit. Haec quoqueros vix diiudicari potest. Primum quidem ad magnas Christianorum persecutiones necnon ad elis poti8Simum, quae a Diocletiano Galerioquo imperatoribus annis 303 usque ad 3li excitata se sunt, deduci nobis videmur. Si ita est, Macarium nostrum eXeunte quarto saeculo floruisse Statuemus, et quia persecutio ab seo narrata multis annis ante facta esse videtur ut quia nihil obstat, quin confossores illos adulescentes afflictos esse Macariumque admodum