장음표시 사용
11쪽
Temporis persecti Graecorum usum atque rationes diu non recte intellexerunt ei, qui in rerum et tinguarum antiquarum cognitione vel Santur. Ac eum nemo sit quin Sciat et cum gaudio eonfiteatur, ea sola re, quod Graecarum et Latinarum rerum scientiae pari
studio coli et tractari soleant, ad hoc persectionis pervenisse philO-giam, ut philologiae studium proprio nomine studium humanitatis appelletur quibusdam tamen in rebus, velut in hac ipsa quaestione, ubi de perfecto quaeritur, minus profuisse illam linguarum ommunem
tractationem erit concedendum.
. . Nam cum Latinorum perfectum impleat et a0risti et persecti Graeci locum ideoque omnium consensu referendum Sit intomporum historicorum numerum, facili negotio fiebat, ut eum post Latinam linguam ad Graecae cognitionem accedere solerent, etiam perfectum Graecorum, quod illius permultis in rebus est simillimum, non minu tempu esse praeteritum censereni. Quam opinionem quamvis multis rationibus c0mmendari videatur, quibus actum est, ut specie ducti fallaci per tot annos tot tanti viri quae esset persecti genuina Vis ignorarent, ex errore esse natam consentanea hodie
Atque in cognoscenda et recte diiudicanda ea quaestione curniam multi antea multum praestiterint, novissimae illi philologiae disciplinae plurimum debemus, quae versatur in comparandi linguis. Nam hac non dictum solum vel probabiliter prolatum sed comprobatum certissimisque argumentis demonstratum St, quae it Vera perfecti vis. Docuit enim nos persectum nihil esse nisi tempus Fra eris, idque apparere maxime in eis persectis, quae Vocentur intensiVa, minus aperte et admixta aliqua ratione, quae ad praeteritum tempus pertineat, in eis, quae proprie persecta Oeentur. Sunt enim duae praesentis temporis rationes altera, qua quid hoc ipso tempore fiat, sive est actio sive status, significatur, altera, quae 80lum statum indicat, atque eum quidem, qui ex actione aliqua ante
12쪽
saeta evenerit; quarum rationum illa praesente et persecto intensivo, hae perfecto proprie dicto nuntiatur. Ad quas rationes referenda sunt omnia quae spectant ad perfecti usum et intellegentiam. Atque
quicumque, cum persus Sum habeant re grammaticas non e usu
solum eo, qui aliqua linguae aetate potest Observari, cogno Sei OSSe, eas ex historia per omne linguae aetates observata diiudicare student eis videndum erit, ut quam maXime ea SequantUr, quae e perscrutatione historica earum formarum de eis evidenter probata sunt. Sed quamquam novi his luminibus, quae allata sunt perfecto, accuratius nunc ante culOS OSitum est qua via et ratione persectum inde ab eo tempore, quo ortum est, usque ad extrema linguae Graecae tempora progreSSum et Xcultum sit, solent tamen usque ad hunc diem de perfecto agere velut de systemate eisdem ac nunc iam ab
originibus functo rationibus, non velut de tempore, quod post longius
demum tempus paullatim et gradatim progressum et auctum aptum sit redditum ad enuntiandas eas rationes, quae apud Attico e Significentur. Ac eum hanc ipsam ob rem perfectum prae ceteri temporibus dignum sit, quod accuratius pervestigetur, quod longae Viae, quam emenSum St, ubique cernere Stationes adhuc nobis licet ea maxime re, Si accuratius quaeratur apud singulos scriptores de eo, fieri potest, ut hoc tempus, in cuius historia et incrementis recte cognoscendi posita est omnis eius intellegentia, satis accurate et clare illustretur. Neque desunt, qui hac in re operam collocarint. Nam nuper
H War Schaiae ride perfecti apud Homerum usu diss. ratisi. 866 et L. Broch de perfecti et plusquamperfecti su Aeschyleo diss. ib. 1865 plene de perfecti usu Homerico et Aeschyleo disseruerunt, quibus multa me debere lubenter confiteor. lacuit igitur mihi,
qui perfecti sit usus apud Euripidem, accuratius quaerere. Quem ut prae ceteri eligerem, movit tum praestantia et auctoritas et multitudo perum summi tragici tum quod qua ille aetate vivebat Athenis litterae maxime florebant. Atque eum de pedestris Orationis Scriptoribus, quorum lato et semosthenes dignissimi sunt, quos aliqui de hac re perscrutetur, nondum extent disquisitiones, quibus qui sit cuiusque scriptoris usus speciali doceatur, OS quam rem factam demum poteris persecti historiam accurate perspectam habere:
fieri tamen iam hodie potest, ut onera iter de Orfecti historia di-Sputetur. Atque de ea re primum agendum est: non quo credamnOVa multa mea me esse propositurum, sed quod universa ratio, qua
13쪽
disponitur et recensetur usus persecti, plane pendet ex eius historia recte intellecta. . . Illis temporibus, quae fuerunt ante linguam Graecam
nobis cognitam, duae erant praesentis formam altera quam OS VO-
Camu praeSenS, altera perfectum. Quorum illud actionem fieri vel esse significabat praesenti tempore eam, quae indicatur verbi radice; alterum notionem radicis auctiorem graviore modo et maiore quadam cum vi enuntiabat. Quarum formarum utra sit vetustior, e forma plane dici vix potest, cum non sit altera ex altera nata, Sed SUO utraque modo derivata e radice. Probabiliter tamen potest colligi temporis praeSentis formam antiquiorem esse, quippe qua primum desiderium sit Xpletum. Nam cum vellet lingua enuntiare aliquid praesenti tempore fieri, eo modo vergata est in stirpe, ut aut non mutatae adderet terminationes, aut, quod saepius fiebat et posteriore maxime tempore, H discerneretur praesens ab aliis formis, quae et ipsae sormabantur e radice non mutata, frequentius factum St, eam augeret et firmaret. Itaque e radice βα- cui mera eundi notio inest sine ulla ratione temporali, adiuncta nasali consonante aliisque mutationibus tuu fit, cibu augetur in λανθαυω, αru, in cicia vi. Quod Vero aucta stirpe indicabatur notionem verbi loquenti maiori esse Omenti, id linguae visum est aptissimum ad enuntianda ea actiones, quae ad praesens tempu pertinent.
S. 3. Sed priscis illis temporibus cum variis modis lingua varia
desideri poterat Xplere novaeque formae Semper sponte oriebantur exstirpe, dummodo eis opus esse videretur, tum aliae quoque non deerant rationes formandi novas formas Mox enim actum St, ut eae rationeS, quibus praesens Ormabatur, non satisfacere viderentur, ubi insignificanda actione, quae et ipsa pertinebat ad praesen tempuS, Sed pauli vehementiorem et auctiorem notionem continebat, quam illa erat, quae continebatur simplici verbi radice forma quoque uberiore actionem auctam indicari lingua volebat. Cum igitur illa formae, quae e radice variis modis aucta antea erant formatae, tantum solum valere viderentur, ut ad praesen tempus Significandum sufficerent, nova inita ratione tali in significanda auctiore verbi notione alio modo auctas formavit lingua formas. Ita igitur tum versata est, ut non tam ipsam radicis syllabam augeret quamquam id quoque sa0pissime fiebat, ut vocalis radici augeretur), quam reduplicata radice indicaret maiore cum vi agi actionem. Qua
14쪽
ratione illorum verborum formae βεβριθα λελακα, έμονα, λεληθα, πεποιθα, νεβη κ α natae sunt, in quibus Omnibus praefixa reduplicatione indicatur maior actionis vis. Quod vero saepe fieri dixi, ut etiam post reduplicationem syllaba radicalis eodem modo augeatur,
sit ob id solum, ne maius reduplicationis pondus ipsam radicem ob- Scuraret et Opprimeret, non docetur vim formae positam esse in radice. . . Hoc modo nata sunt omnia illa persecta, quae per tam longum tempus cum studerent grammatici ea explicare e secundaria persecti notione magno eis erant impedimento et offensioni i). Nam
Omnia, quae huc pertinent, perfecta, velut εἶρψα, δεδορκα κεκληIα, κεκραIα, βεβηκα, alia multa, nisi artificiose et quasi ex insidiis ex
altera, quae posteriore demum tempore vulgaris est facta, significatione explicari non OSSunt.
Haec igitur sunt propri perfecti signiscatio originesque. Sed quomodo alii diversi ab illo eius usus sunt explicandi Num praeter
illa persecta, quae Vocantur intensiva, temporibus iam antiquissimis aliud persectorum genu extabat, quae rem aliquam actam SSe et
statum, qui inde sit effectus, adesse indicabant 3 an horum significatio ex illis potest derivarii Nam illa perfecta, de quibus modo dixi, derivari non posse e Ignificatione actionis perfectae, id et a C in t Lot. l. luculenter probatum et a Warscha uero p. 10 sqq. ita demonStratum est, ut superfluum sit aliquid de ea re addere quae autem intercedant rati0nes inter duas persecti notiones , id nondum satis videtur explicatum. g. . Atque de hac re hoc imprimis tenendum erit Persectum formatum est a lingua, ut inopia quaedam expleretur, ad quam Ollendam non satisfecit temporis praeSentis forma, cum actionem Solum,
i CL si placet Bern hard Miss Synta p. 378, qui ex inchoativa aliqua radici notione hae perfecta vult explicari. Eo pertinere ' θηκα in in luto
cari poSS VeIut perfectum ex inchoativa aliqua stirpis notione: λυω ic habe ut Oseu angelongen. f. contra Bern hardyum disputans Curtius tempor undmodi de griechischen prache, ubi de perfecto loquitur, et ar scha uer dissertationis initio.
15쪽
quae praesenti tempore agatur, Simpliciter, non actionem auctam signiscare posset. In actionum vero iactarum numerum referri possunt duo actionum genera, quorum utrumque auctam formam poscit altero actionem fieri praesenti quidem tempore, sed maiore quadam cum vi, significatur, altero actionem ea cum vi tam plane et perfecte fieri enuntiatur, ut iam eventu eius ponatur ante oculos.
Radix βα- meram eundi notionem significat in alvu radix est aucta, quo significetur ad praesen pertinere tempus actionem eundi; 'εβn κα aut significat maiore cum vi fieri eundi actionem i), aut actionem eum in modum plenam Xtare, ut iam sit facta, quod sane summum est notioni augmentum βεβηκα abii, absum. Quam utramque gradationem eiusdem esse generis non diXerim,
nam aliquid sane interest inter fortiter gradi et actione gradiendi facta abesse, neque negaverim homines priscos illo iam tempore sensisse aliquid interesse inter eas notiones. Hoc tamen dubium non potest e88e, quin utraque persecti notio sit gradatio notionis radicis: qua re actum est, ut, quod interest inter duas illas persecti notiones, hominibus illis minoris esse videretur, quam quod illis commune erat gradatio. Atque hercle multa sunt persecta, quae ad utrum sint referenda genus, vix habeas quod dicas ). Adspice modo simplicissimum illud 'δικησαt, quod vertere solemus u last mishandeli, sed otiam ductis mishandeli, quo loco dicas necesse est discrimen temporale nullum fere esse. Accedebat quod etiam linguae in sormandis novis formis aliquis est finis, et cum praesentis notio alteram
Drmam, quae orta erat Ueta Stirpe iam occupasset, cum desideraretur forma alia plenior, huic nihil restabat nisi roduplicatae sor
. . Hoc vero quod modo attigi non est mediocris momenti: non ubique significationes tam aperte posse distingui quam inter 'εβηκα eo et βε κα abii. Sunt enim Verba non pauca quae utrigoneri adscribenda sint, difficile sit dictu. Ita in notissimo illo et frequentissimo ιδα utramquo significationem inveniri licet. Nam quae est vulgaris significatio verbi illius, perfecti radicis ιδ vidi,
i ος ρυογὶ αἱ φ βεβηκα II. l. 37 qui magno gradu urbem circumgrederiε, vide ars ch. p. 18 sq. Infra g. 4.
16쪽
ideo scio, is sum qui perspeaeerim, ea nequaquam praestat alteri qua persectum interiorem quandam vim videndi significati). Item verbum κεκλ μαι, qu0d Vulgo haud sine veritatis specie explicatur ad alterius
generis normam nomen mihi datum est, vocor, maiore eum iure
priori classi adscribitur, ut indice vocor, nomine appellari soleo meo proprio. Confirmationi Sunt ea quoque verba pleraque quorum, cum cetera activi tempora ad usum transitivum transierint, persecta retinuerunt significationem intransitivam, ut μεριη, furens sum Omnia denique ea perfecta in quibus explicandis vulgari modo grammatici refugere coguntur ad significationem inchoativam aliquam praesentium quae his non inest.
S. T. Atque haec hactenus de usu persecti prisco de quo paullo copiosius dixi, qu0 toti perfecti tractationi subiciendus est quasilandamentum.
Paullatim secernebantur persecti illa genera, cum linguae videretur maioris esse momenti eorum discrimen. Quorum cum, ut demonstravi, priori tempore fuissent eaedem origines et propinquitas arcta, postea in linguae incrementis factum est, ut alterum ab altero discinderetur et suam utrumque viam teneret. Atque in eorum historia cernere licet posteriore tempore prius decrescere, alterum,
quamquam modice, augeri illud a lingua paullatim amitti et deseri,
hoc conservari et excoli. g. 8. Cuiusque linguae quo modo mens augetur eodem minuitur corpUS. Oc St, quo magis excolitur facultas enuntiandi subtiles rationes per syntaxin, e magis verborum et sermarum copia et varietas minuitur. Quod verum esse crin aliis rebus multis potest probari tum huic quoque aliquam lucem adsert. Persecti prius genus natum erat inde, quod lingua plenae notionis plenam enuntiationem quaesierat. Sed posteriore tempore, cum iam desierat lingua novas formas e radicibus proserre, factum St, ut quae antea suerat linguae ubertas iam videretur esse abundantia. Nam quod intererat inter duas rationes enuntiandae actioni praesentis, id mox videbatur non tanti, quin alterutra forma SSet Super- Vacanea, praesertim cum linguae exculta syntaX aliae quoque praeberentur rationes quibus varietas actionis accuratius et elegantius
significaretur. Accedebat quod studebat lingua persecti formas alteri
i Curtius tempora u. iodi p. 177.
17쪽
soli generi servare, cuius tempori significatio tum iam ita diversa videbatur ab intensivis, ut obscurata similitudine mirum videretur qu0 eadem sorma significaret et actionem praesentem et statume actione perfecta prosectum. Quare factum est, ut hanc orniam alteri inprimis persecti generi relictam et conServatam vellet. Un tamen die haec pepsecta intensiva non evanuerunt. Cum enim in lingua vulgari et in oratione pedestri hoc persecti genus coleri deminutione sere evanesceret, niSi quantum e poetarum consuetudine sempiterna in ea remanebat, in p0eSi, quae tota e Homero pendebat et ex illo Sua Semper novabat copias viresque hae formae quae apud Homerum tam Saepe inveniuntur diu in usu manserunt. Itaque formae illae graViores, cum Sui poetarum maxime essent aptae qui semper elata amant, non Solum in rebus sed etiam in verbis, inveniuntur apud Omne sere poetas e Saepius quo magis ii recedunt a vulgaris Sermonis implicitate, inprimis vero apud epicos qui, si maXime insequerentur Homerum vestigiis, ea re maxime sibi videbantur Summa petere quamquam apud poeta quoque spectare licet harum formarum temporum decursu alias atque alias
. . Alterum perfecti genu' quod proprie perfectum Oeatur, aliam tenuit viam Tantum enim abfuit ut et ipsum decresceret, ut per totam linguae Graecae hi8toriam Suum locuae teneret atque etiam amplificaret. Nam cum apud Homerum persecta prioris generis his numero prae8tent, apud poSteriore alterum genu prius
multo superat. Et quamquam in significatione perfecti per DCCC
sere ann0s non multa mutata Sunt, id tamen certissime cernere licet, temporum decursu linguam persectum magis adamavisse et maiore cum studio usurpavisse et ad eo interdum usus accomodavisse ad quos revera minime pertinuerit. Atque hodie, cum satis et probatum et comprobatum sit, perfectum non 88 praeteritum tempus sed
inter praesentia referendum, nihil iam iuvat tegere atque quasi p. primere argutiis ea exempla, quae interdum obveniunt, ubi persectiusus is est qui ad sola praeterita pertineat. War8chaiae quidem, qui ea de re, quod perfectum tempus prae8en sit, omnia sere recte demonstrarit, non tamen recte de hac re sentit cum dicit p. 5): Ut vero recta Curtii, Haasi opinio, i robanda est illa oua statuitur perfectum nonnunquam oristi Nice . 8u8Cipere, quam libere pro
18쪽
teritum. Nam etsi Bernhard non recte huc reserre videtur eos locos ubi invenitur persectum in nomis cf. g. 62-66 atque alia quaedam in quibus perfecto nulla inest n0tio praeteriti, ea tamen quae sequuntur nullo modo p088unt refutari: agesten eigi es si hal ei rei erasilendes tempus in Iυωκε en Heli. Z LAI, αναλωκε
Aeschin.p. 24 g. 170 salsa lectio ex errore operarum olim nata saberriεettoυθε ε Isaeus p. 64 chein verdorbem enis hierinde Sotades π.Stob. p. 98, 9 und an gewonlich et en olgende prosaikerngleio dem Lateinischen perfeci. Nam quomodo ille locus Xen. Heli. 7, 1, 41 i explicari potest nisi ea re quod persectum pro praeterito sit positum Nam quod interdum fieri potest, ut cum Bern-hardy cenSea perfectum eadem ratione pro plusquam perfecto usurpari posse qua praesente historio utantur Graeci pro oristo, ad hunc quidem locum 110 pertinet. Licet enim eum usum concedamus perfecto ), Xenophonteo in loco apparet meram esse narrationem. Nam si rem ante actam tam clare oculis subiciat Scriptor, ut eam ipsam quasi praesenti tempore extare putet qui fieri possit, ut in sententia ori et eth v0υ optativo utatur Ibi igitur cum Beri ardyo concedamus scriptorem USUm persecti proprium excessisse Ae cur non confiteamur in lingua Graeca
id fieri potuisse, quod videmus in aliis quoque multis linguis actum
e8Se, RXime es in Latina, ut eae rationes quibus actio praeterita referretur ad tempus praesens remissae interdum plane solverentur γTenendum autem erit, illud exemplum, cuius simile in antiqui0re
lingua Graeca difficile sit invenire a) apud aen0phontem extare
19쪽
quem interdum ab Atticae linguae puritate paullum recedere notum est, et scriptum es8 Seculo ante Christum natum quarto. Apud Euripidem quidem similia exempla non inveniuntur. Is enim mavult Oristo quam persecto uti, eumque credo omnium Graecorum minime favisse persecto, id quod ea iam e re cernere pote quod, cum oristi inveniantur in Electra CCCCLXXX,
porsecta ei insunt sola II in Iph. Aul. 0risti DCXXVI persecta
CXVID, cum tamen in arte di amatica saepius praesentium quam praeteritorum temporum esse locus videatur Euripides ubicumque sere uti persecto p0terat aOristum quoque admittebat velut α ρικυμην multo saepiu uSurpatur quam α ρῖIμα sensus nullo discrimine
g. 46), ut ἔβη in significatione veni, adsum perfecti vices totas suscepit, cum βεβηκα tabsum significet g. 7 sqq.) Quibus o rebus
elucet, sicut alia tempora non usurpentur ad grammaticorum solas regulas, eodem modo in perfecto quoque usui aliquam concedendam esse licentiam, usui tam aetatum quam singulorum poetarum. Nam cum, ut Videmus, perfecti usus apud Euripidem non solum suis finibus contineri soleret, ita ut rarissime ultra Homerum excederet, sed etiam oristus undique eo invaderet, posteriore tempore, atque maxime apud pedestris orationis scriptores, perfectum suos ne implevit et crescendo mox etiam excessit.
g. 10. Ceterum cum usque ad illud tempus quo Christus natus est rara Sint Xempla usurpati persecti pro praeteritot eo inde a tempore saepe inveniuntur λ). Multa extant exempla inprimis apud Scriptores ecclesiasticos δ). Apud Byetantin0s autem persecti et oristi discrimina omnino perturbata sunt, cuius rei plenius testimonium afferre non possum quam Bernhardyi verba quae supra attuli: agesen eis es sic ais ei rei erasilendes tempus ... an gewonlich et en olgendo Fro-saikern leto dem Lateinischen perfeci ).
20쪽
His praemissis de perfecti usu speciali Euripideo disputabimus.
Ipsa vero perfecti historia etiam materiae dispositio datur. Itaque dividamus rem in duas partes: alteram quae persecta ea complectatur quae notionem prae- Sentis auctam exhibent, quibus adiungamus ea perfecta de quibus ad utrum pertineant genus dubium est; II altoram de persecti usu quo significatur statum Xtare prosectum ex actione aliqua praeterita, ubi agemus de eis quae eam rationem Simplicissime enuntiant, de eis in quibus quod eis inest praeteritae actionis maioris
g. 11. De eo igitur persecti genere quo aliquam actionem fieri significatur, quod discernitur a praesente nullo temporis discrimine, Sed ea Sola re, quod auctam actionem vel statum indicat, priore parte agendum est. Quod cum d toto hoc genere Curtius tempp. u. modi p. 171 sqq. et arschauer p. 10 sqq. tam accurata disputatione ante Oculos posuerint, quae Sit earn formarum vi et notio, ut de genuina earum ui et de usu Homerico satis sit ad eos ει egavisse id solum nobis erit agendum, ut qui sit earum formarum usus apud Euripidem, quibusque rebus hae in re recedat sermo Euripideus ab Homerico usu investigemuS. In recensendo usu Euripide inprimis id animadvertendum est, quod ipsa lingua, ut multis aliis in rebus, ita in usurpandis his persectis intensivis, ut vocantur, ab Homero ad illius usque tempora Vehementer mutata est. Nam cum priscis temporibus, e quibus nobis sunt relicta carmina Homerica, perfecta intensiva frequentissimo eSSent in usu, o factum est, ut sermonis quotidiani usu maximam partem deserta et abiecta e solis priorum poetarum carminibus manerent vulgi in ore. Qui igitur eis utebatur poeta, ea promta non e Sermone vulgari sed ex illo elato et sublimi adhibuit adornandam elocutionem, cui usui pluribus de causis aptissima eaeant. Nam primum quod paullo hae sermae erant graviores et minu expeditae quam praesentia, sublimi scribendi generi magis accommo-