De perfecti plusquamperfecti futuri exacti usu Euripideo

21쪽

dabantur deinde id ipsum eas poetarum sermoni aptiores reddebat, quod a sermone quotidiano tum iam alienae erant pleraeque. Unde facili negotio commutatio quaedam significationis est orta. Cum enim poetae eis uterentur pro metri et sermonis poetici desiderio, laetum est, ut propria auctae actioni Significatione neglecta saepissime non alio usurparentur SenSu ac praeSentia, praesertim cum ea ipsa re, quod ea sermas amiserat lingua, demonstretur eam tum subtilius illud notionis discrimen e quo natae erant sermae es. g. )aut sentire desiisse aut singulari quidem forma notandum esse non

censuisse. Non raro tamen etiam retenta est auctae significatio nis ratio.

His praemissis ad singula exempla transeo, ubi seri potest secundum verba in ordine collocata. In proponendis exemplis paullo copiosior er0, quod Ierici Euripide n0ndum copia nobis est acta. Sed omnia Singulorum verborum exempla adicere inutile duxi. g. 12. v v I inr0e p. 7). Huius verbi notio iubere apud ipsum Homerum ne minime quidem abest a praesentibus, neque quidquam ei inest quod pertineat ad persecti naturam, nisi terminationes. De verbi origine nil certi potest statui, persectum tamen videtur esse, frequentia usus mutilatum. Verbi usus cum apud Homerum sit requentissimus, apud posteriores cito decrevit. Nam in Aeschyli tragoediis sed Broch indicativus invenitur ter, imperativus semel Euripides indicativo nisi Cycl. 340. 701, quae fabula multas veteres formas retinuit, omnino non utitur imperativum exhibolH. F. 240 f, 6 Qv Ελικῶν', o δὲ Παρυαati πτυχας τεγινει αυ mo ἐλθόvetες υλουρτούς δρυὸc

Aio. 1044 σωζειν νωχθε. g. 13. rariuυα Broch p. 7. Warsch. p. 15 magna voce clamare i) Quod verbum, ut apud Aeschylum non invenitur nisi bis in imperativo, ita apud Euripidem non extat nisi

i Quod ars ch dicit p. 15 εrωv signi eat ita clamare, ut qui clamat audiatur, id non inest verbo. Potest enim homo ei evet et multis praesentibus, ut audiri possit, et nemine praesente, ut a nemine audiatur, actionis nullo di4-

crimine.

22쪽

Saepissime hoc verbum apud Euripidem occurrit Atque cum permultis in locis notionem habeat absum, mortuus sum, dum etiam ad praeteritorum interdum significationem clam prope accedit, rudi proaOristo videatur usurpatum. Extant tamen loci quidam cin quibus eodem modo Euripides eo perfecto utatur, quo aepe apud Homerum invenitur cuius e multi e emplis unum Solum notissimum commemor ος ρυογὶ α11φtβε κας Significat enim ut exponit Warschauer, βε κα apud Homerum fortiter gradi Notionem standi ad quam non raro apud posteriores imminuitur significatio, inpud Homerum nondum inveniri idem demonstravit. Quot vero exempla extant apud Euripidem haec sere sunt: Phoen. 1072 ω ριλτατ, 8 00 ξυμ ρ0μα ηκε ς pepli V'Eet20κλε0υς θαυ0vet0ς, 6 παρ' aTιδαβε κα αε πολεμιων ε I u βέλη quem emper comitaris 'ε καοῦ vertatur quem semper comitabaris, eo modo ut statuatur hoc loco perfectum pro imperfecto velaoriSio 8Se 8urpatum, non Olum e perfecti rationibus usuque universo, Sed etiam e verbi lat-κα notione fieri non potest cf. g. 70). Ne vero eo inducaris, ut ob antecedens θαυtiveto nisi de praeterito tempores loqui non posses Iocastem iredas, is eum qui Sequitur

23쪽

'έβακεν est princiscitur, vehitur. Videmus, sicut tarn in priore exemplo adeo imminuta sit noti verbi u hinc, ut non significet Oehementer, fortiter gradi, Sed gradi, ita hic significationem mediam interesse inter eundi et standi notione : nam quae stet in sella eadem provehitur Insania. Quo cum loco confer Her. 61 6 88et Settat 10 βωριι αρκεaε θεουελευθερα et τά a s βεβηκα ιεv.

g. 15. Haec didenda orant de indicativo. In eis vero quae restant participiis id memoratu dignum est, quod haec Sicut SaepiS- Simoe veterem formam mervarunt, etsi mores Attico contractam i), eodem modo veterem notionem Saepissime retinuerunt. I. A. 1103 1vημη δ α 'ειχυ πλησιυ βεβηκοτυς

i invenitur enim apud Euripidem duodecies sorma e8ως, ter βε κως.

24쪽

Qui I0cus duplici modo xplicari potest. Nam vel conStruendum eZ lazi εν υραν υ υρ υνδε βεβακως, in qua interpretatione nihil est quod nos offendat, nisi quod is participii βεβηκ ui: Sus apud Euripidem dubius est vel βεβηκω eodem modo interpretandum atque exempla quae Supra allata sunt: βεβηκως aettv v υραυο NerSaturin coelo quae interpretati magis mihi placet. g. 16 εληλυθα Nam 4ρχ0uat analogiam exbi patum interdum sequitur. Ita Phoen. 384 tot πυθου δ' εληλυθα vehementer cupio. f. Hel 589-εθες ε λυπας αλι εχων ληλυθα. πεποτα uat huc illuc olare. Ita de Venere Hip. 563 δε υα τα τα, α latcituai, ελιaa δ'

25쪽

g. 17. δεδορκα B. . . . p. 14). Mire Curtius p. 77es ird nicht als u falli erscheiae das δεδορκα nur in dem innevon ussehen, blichen fugi δευ&λλ ω παρειυυπιπα gebrauchi isdz. b. πυρ φθαλμῶIι δεδορκυνὶς, es steiger sic die energie ogarso eit, das e straten, euchten edeutet Fortasse de notione principali cogitaverit vir clarissimus, quamquam ut edit Suam sententiam, adstipulari ei non possumus, cum sane persaepe δέδ0ρκα. significet cerno, ideo id quod statim exempla quaedam Euripidea docebunt. Siquid om in harum formarum ulla, in hae cerni licet quantopere earum quoque serinarum, quae Summa cum vi notione describunt, significationes teri et imminui soleant usus frequentia. Nam permultum sane interest inter notissimum illud tu ὀφθαλu stat δεδορκ mi eumque Sum qui apud posteriores Saepissime celarit, velut El. 339 και 11η δεδυρκα τυνδε, ah λEIO TUGιν ubi nempe de minaci et acri ultu Warsch. nihil invenies. Atque si ad vulgarem hunc usum respicimus, fateamur necesse est non iurea arschauero reprehendi uti mannum, qui et δερκυμαι et δέδορκα video significare censeat. - Uno quidem in loco maior quaedam vis ine88 Videatur Verbo, qua propius ad principalem accedit notionem: El. 558 et 1 ε οδεδορκε coarta αρIυνυ ἄκυTU,v

Participii eadem est significatio. cf. Phoen. 376 τι α πατηρ 10 πρεσβυς ευ si10la δρα,

26쪽

Prorsus imminuta est notio verbi Cycl. 525 θει de ευ σκω πω IέIη 0ικGυς εχ ν ubi est gefallen 'den, n0tione eodem modo attenuata quo et ἀνδανε uinterdum invenitur.3 Totus locus corruptus. Nam et qui sequuntur versus critico crueiaVerunt multos, et ea quae antecedunt, etsi nullum adhuc offenderunt, corrupta Sunt VerSueni 1110 quae leguntur hi δε Προιτιδα Πυλας χωρε ο ρα It ὀχω et tapp.ατt absurda sunt et intolerabilia. Mihi placeret ενιρριτ εισπερῶ et αρνιαri si haec Verbi Vωρευ, sorma mediatis satis confirmaretur. Quare eam coniecturam pro certa non habeo.

Idem versus Hec. 279 legitur, nisi quod ei inest ετ iθα et κατιλθον αt a Nauchi uncis inclusus. Translatus est illuc hoc e loco, additus ut videtur glossematis instar ad versum qui ibi sequitur 'ν Aet πολλῶ eari μοι παραφυχη.

27쪽

g. 19. δέδοικα Curi. p. 175. . p. 26. . . ). Haec est perfecti verbi δείδοι, cuius forma Homerica δεῖ α δείδια δεδF α vel δείδιικα δεπυ κα est, forma Attica quae paullatim ceteras depulit. Nam cum apud Aeschylum bis inveniamus δεδtet, Saepe δεδυικα, apud Euripidem haeo forma sola extat Significat timore af ior, qua in

996. Infinitivus δεδι κευαι est Sup. 548. Participium δεδοtκυb Phoen. 1594. Sup. 446. g. 20. - κεχαρνιευος laetus, oui aliqua re gaudet Quodsi χαιρο significaret laetari inci pio, gaetidio a scior non gaudio affectu Sum, Verbum κεχαργὶρια quod et apud alios seriptores ita invenitur, cf. Ar Vesp. 389 Hom. h. 6, 10: frequentius est activum, cf. l. 7, 312 Herod. 3, 29. 42 5, 1. 7, 13 etc. y pr perfecto alterius generis haberi' posset cum vero significet ipsum idem ac persectum laetus sum, ' nisi 'u0d illud non ' tam fortiter rem ieri significat, huius loci hanc formam osse apparet Ceterum apud Euripidem non invenimus nisi medium, notione ab activo non diversa. El. 1076 16υη δὲ πασ0bu tr 76 ὐ Ελληυ 80bu

28쪽

g. l. Πεφρ0υτικος φροντι ειν Si commentari, meditari de aliqua re Participium perfecti huc referendum esse docet locus Alc. 773 υetoc σεμνυν και πεφροντικυς βλεπεις ); cur mi excelse et considerate nachdenklios prospicisset εταρβηκως e0dem modo explicandum Si qui perturbatur,

constematu rat.

γρο μαι magis videtur animi 88 oppressi, dolentis; ιοθαυορια potius deceret animum tranquille res adspicientem. Tro. 638 αλτει αρ υδεν ω κακῶν IIbηu νος. Iηρια e0dem m0d Significationem praesentis Xhibet. Phoen. 49 et et iv τυραννι de αδ ικια ευδαινιυνα, τιγιας Tερ ρευ και IηGαι τυ δε; magni aestimas. Eadem est significatio praesentis, misi quod perfectum paullo est sortius. Qui perfecti πηρια usus, cum apud Homerum nondum inveniatur, apud plures extat Atticos. g. 22. βεβριθα. Hoc verbum sit qui malit ad ea referre quae, cum in praesente habeant notionem ransitivam, in perfecto non usurpantur nisi intransitive. Elucet tamen ex Homericis locis antiquiorem et frequentiorem notionem Sse gravem esse. Quare βεβριθα

Ceterum eadem itemporali notiones in simili doco usurpatur βριθομαι:D. 470 1 ι α ποθε τραπε α tu δ' 6 ilριθεται; g. 23. εχ ια α B. p. 24). Verbum εικω notione propria ignificat similem esse deinde decet, placet, videtur cf. Hom. Il. 18, 520. r. v. 1298. Perfectum 6ικα igitur, cum nihil aliud significet, probabiliter huc censeo referri. De notione aliqua inchoativa verbi 4ικει similem reddere δ' nihil constat, quae Si constaret rectei cs. δεδορκος βλεπε Chrys. p. Gell. 4 4. B quamvis si sordida sententia it aliena fere gravitate tragica serenda tamen videtur apud Telephi Philoctetaeque auctorem.' vel ut vult Bern h. - ἰαrhei koinmen, cf. g. 4 '.

29쪽

eos sacere crederemus qui εοικα inter alterius oneris persectorum numerum referunt. Hor. 427 Est sua uetuetιλotat similes sumus nautis.

i Libri εκκεκῆν. νευσαι, mutavit Musgr. Πουηpti correxit in to ηρ u Nauch. r Vertit ita Broch. Proprie significat potius e ectare aliquid vehementer et acriter, deinde demum expectandi notio adeo est obscurata, ut interdum ignificet eupiditate surare, acriter vers.

30쪽

nam adhuc expectat animus dubius et incertus, uter vestrum prior

mihi sit defendus i). g. 25. πεφρικα W. p. 26). Significatio verbi φρι satu eadem

Praeter hos locos, qui extant in nuntii verbis quibus proelium ρ- scribit commissum circa Thebarum muros, non inVenitur perfectum. Num orto hoc indicat illo oo Euripidem hausisse e carmine Vetere ic0. ut Sophoclem quoque ferunt multa sumpsisse e yelo δεδραὶμαι. Hoc verbum huc pertinere eum doceant verba Homorio Il. 13, 393. 16, 486 lial μυχ0,ς, κουιος δεδραIνιενυς ιγι G-Szzης , Tecte huc referre me credo Tro. 750 et μου δεδραξα χεροι καντεχει πέπλων reas Hammersi, dic an te a=ὶ cf. o. Ant. 255 ἐλπιδος δεδραγ-

cari non possit nisi e notionae perfecti intensiva Confer r. 1616 πεπονθα δε υα Cycl. 638 -h πεπέυθαἱ ρ diast. I. T. 657 IIυλαδη, πεποιθας αυτ πρυς θεων l10ι Conseri cetera huius verbi exempla . 92. inter quae ilia quoque sunt de quibus dubitari possit. Si μανια eandem habet notionem ac praesens his in exemplis

belua Λυκtηγε etitovi qu. η - δααασο u. Quem locum non recte Spedivit Warse h. qui hae scribere utrumque pariter vehementer cor velit. Immo neutrum Vehementer Iovis expetit cor, sed dubium est, et in expectatione versatur quadam, utrum potius faciendum sit, cum utrumque ei non sit gratum neque expetitum.