De perfecti plusquamperfecti futuri exacti usu Euripideo

31쪽

Verba, si sanus est locus, significant quid ibi movetur ' quid risum vel quem divum animadvert, i)κεχρημενος B. I. ) Vpα011α est uti aliqua re κεχρη-

νιεvo is est qui aliqua re utitur.

g. 27. Haec sere sunt ea quibus usus est Euripides persectorum exempla, quae nullo temporis discrimine discernuntur a praesente, sed ea tantum re, quod auctam verbi notionem exhibere solent. Re8tant verba non pauca, de quibus dubitari potest ad utrum reserenda mini genus, cum sint edi quae in hoc et quae ini alterum

i Est tamen cur locum genuinum non censeamus. Nam primum omnino credibile non est eos, qui machinis moti velut Dei ex machina apparebant quasi Volantes, antequam advenirent ad eum locum, ubi stantes loquerentur, cerni solitos esse: Sed cum semper inesset exigua veritatis species, multa ad fallendum diligentia, unde animorum servor apud spectatores refrigesceret, id potius est credendum poeta spectat0rum animos non Vertisse ad ea machinas, sed contra ei rei studuisse ut dum dei apparerent quam minime ad eos adverterent animos Spectatores. Quod inde quoque potest cerni, quod nulla in fabula alia nam Electram nihil moror, cuius cum totus exitus suspicionem OVet, tum VerSHS

i 233 3 sine dubio spurii sunt quisquam indicat apparentem deum antequam is ipse loqui incepit. - Deinde etiam suspecta sunt quae sequuntur δαtta v δε τις λeυκη αἰθερα Πορπιευομευο τ πποβοτω d θίας πεδtω επtβα vel cum Thetidem non in solo stantem sed sedentem in aere verba edere poeta fingere videatur. Postremo et metrum invenustissimum genuinum non esse Iocum probat, et ipsum illud ex vητα indignum est dea apparente. Omnes igitur versus illi anapaestio chori eiciendi sunt.' Non rectam enim iudico esse quam receperunt oditores Marklandi coniecturam κεχρηlieuotc. Nam codicum lecti optimum praebet sensum deinde etiam, Si scribimu Ma0ρια κεχργὶν εvοις, idem hoc est a quod est in superiore versu ἀπλο αχρων.ε ut Retinenda igitur vulgata.

32쪽

maiore iure ea pertinere nobis per8uadere posse videantur. Id vero ipsum, quod multa perfecta media interposita sunt inter

duo genera atque quominu accurate ea genera dividantur impediunt, certissimo documento Si omne ea formas quae persecta Vocantur, recte eo nomine comprehendi unaque origine esse ortas, quamvis diversa videatur noti earum formarum, ut vix credas primo

adspectu eis praeter formam nomenque inesse aliquid simile. Aptissimum igitur facere videmur, quo accuratius ille transitus quem in prioribus iam interdum cernere licuit cognoscatur, si eorum perfectorum exempla de quibus, cum notione tum ad hoc tum ad illud genus magis Spectare videantur, quo referenda sint certo dici nequit, hoc loco una comprehendemus. De his igitur perfectis nunc hac prioris

disputationis altera arte agem M.

g. 28. βεβουλευμα . De hoc medio quod nos quoque vertere possumus ich in beraten dubitari potest, utrum ad prius an ad alterum genus pertineat mihi ut de te bis beraten dubitari potest praesensne an perfectum sit, ita in βουλευριαι transitus et regio quaedam media interposita inter duo genera cerni videtur. Med. 893 uet, αλλ' 11ειυο ιυ νε υλευρια τυδε.

et δεδήληται

δεμα αλλυχρ00 'αzιλειας. δηλεορια est nocere, damno af ere. Perfectum tamen δεδήληριαι praesentis habet notionem et passivam Herod. 4, 198. 8, 100, 3. Scimus tamen in lingua Graeca saepe eandem sorinam varii significationibus usurpari. Itaqu0 hunc quoque locum fieri posse censet Κrtiger r. r. II s. v. ut active explices. Sed certius videtur, nisi aliud cogit sensus, eodem modo explicare locum quo Herodote sunt explicandi, non quid consciat reginae corpus Sed gu re et ace. relationis consciatur. Deinde etsi hoc sequimur dubitari potest, quid significet persectum, utrum qua re confectum sit, an conficiatur Atque cum probabilius videatur hoc, maxime quod Herodoteis locis firmatur, non negaverim, illam quoque explicationem posse admitti Quin dici potest notionem temporalem inesse verbo Omnino non

tam accurate definitam.

33쪽

g. 29. ιδα. Hoc perfectum a plerisque ita explicatur ut significare dicatur vidi, visum et perspectum habeo, i. e. scio m. p. 10), quae explicatio recta esse sane potest. Alia tamen etiam est quam minoris esse dicere non potes. Curtius enim p. 177 qua decet, ut in re incerta, cautione telleichi, inquit, Hirsen Oir unaue die mer murdige aisache das das anshrit, Griechische undDeut sche dari libereinstinime fur en egris misse eine perfect-form fue , o δα, ait hau rauchen, o erklaren das si dami das

intensive innerliche de schatiens ε δυυ, vides bezeichnen ollen. qua sententia in Id est udem notio quae erat in Fid , cum hoc verbum nondum ad transitivam significationem transierat. - Ceterum cum sit huius verbi usus notissimus et simplicissimus frequentissimusque, neque quidquam inveniatur apud Euripidem quo recedata ceteris scriptoribus, satis fecisse mihi videor, si attulerim ea exempla

quae extant in sola lectra, ubi XXI inveniuntur in I. A XVI):43 53 88 270 271. 292 299. 356. 404. 41. 627 693.752 756. 766 894. 21. 952 1068. 1125 1210.

g. 30. κεκλημαι B. p. ). Ut ιδα ita etiam κεκλημαι huc reserendum est. Videtur hoc in verbo aliis in locis haec, aliis illa explicatio praestare Nam illuc spectat Hip. 1 πολλη με ε 'potesat G υκ voeus 10ς

i Laborare tamen videtur locus. Nam ut coniungantur verba illeῖς evθαδε eodem sensu quo dici potest ipse ευθαδ ovete vix fieri potest Quo minus Vero

34쪽

g. 31 - 1εμ ημα B. p. 8.) Vulgo explicatur e praesentis

memor es eorum Sermonum i).

κεκλημαι.

evθαδε referamus ad involμασγε oc impedit perfecti significatio, pro quo Scriptum oporteret ovouασθεtc. Num vero sorte scribendum Sit vota' ettoevouαetaevo So. Phil. 605), an gravius aliquod vitium insit loco , dicere non OSSUmUS. i Quo in loco, si vertitur reminiscere, etiam in perfecto pote8 invenire vim inchoativam qui vult, neque minore iure quam in plerisque praesentibus.' In priore versu perturbato metro corruptela indicatur : nam in quarta sede nequit ferri reticus - - , vel dactylus - utκps ea j. Quare haud scio an Scribendum sit ἐμω δε et αλIoc dii x 6 io ε ρρεω . Matthiae ο cum it clienari pro purio est habitus versus cuius rei cau8 Vera non cernitur.

35쪽

h. 475, 18 de sacerdote Cretensi

Alc. 78 et πυθ' ηουχια πρόαθε μελαθρ ων et Gaat7ηetat ὀμος Αθ11 et00 Quem locum i vertimus, quod proximum est, cur silet domus Admeti, zεο ηzαι Significat idem ac trotetat. Possumus tamen eum eum Bern-hai dy ses . 3) , qui Aeschineum εο ν καρ inchoativa praeSentis notione explicare studuit, ita accipere, ut vertamus cur conticui Quamquam haec Xplicatio minus est certa propter verbi ιτα n0tionem : non significare enim solet obmutescere Sed silere.

36쪽

Atque sicut nos participio uno utimur quo et praesens et persectum enuntiemus ich erde elleb et ch in ellebi, ita apud Graecos quoque inveniuntur multa exempla in quibus quid intorsit inter praesens et perfectum vi dicas Med. 26 ηεικημέυγὶ ροθεταυδρος si fuhite sic mishandeli. I. A. 79 6 'δtκημευst qui iniuriam patiuntur. I. A. 22 λελυItoμένοι tot in daratis edachi.

ηρzη ένη θελει τι ημηνα vέ0M; Haec omnium ma imo docent Xempla, diversa perfecti genera tam arcte 8Se Ognata ut rationibus temporalibus saepe obscuratis fieri non possit ut accurate dividantur.

Pars posterior Perfectum temDorale.

g. 34. Altera perfecti parte continetur is perfecti usus a quo ipsum nomen accepit perfectae scilicet actionis signiscatio. Perfectum enim statum aliquem in quo versaris significat, atque eum quidem qui profectus est ex actione aliqua praeterita. Hac Ver redisser hoc genus a priore, quod illud rem aliquam iam inceptam agi intente et cum simplicis noti0nis gradatione significat hoc indicat agi tam intente, ut iam qui effetus sit ea status ante oculos ponatur cf. g. ). Atque hic quoque animadvertere licet perfecta non pauca de quibus quamquam pluribus de causis huc referenda videntur, tamen, cum utraque significatio in eis non adeo diversa sit, dubitare possis num prorsus huic generi sint adscribenda quae primo loco ponenda

Ceterum ut iam dixi apud Euripidem usus perfecti angustioribus continetur finibus. Atque quamvis Warsch. p. 5. contra Rem-psium acriter disputans contendat nusquam oristum pro per festo inveniri usurpatum, ut idem contra Berni, ardyum disputavit perfectum mullo modo posse confundi cum inoristo accepta praeteriti

37쪽

n0tione g. ): utrumque videbimus summa cum cautione Sse aecipiendum et non pauca esse concedenda linguae arbitrio et Oetae ingenio, qui non dubito dicere interdum et versus desiderio. tque cum eorum, qui quare oristus a perfecto sit diversus accurate discernere studuerunt, Studia maxima sint digna laudo, nobis tamen ea quoque non velanda sed illustranda exempla sunt, si quo in loco aut perfectum in alius temporis fines aut aliud tempus in persecti magis invaserit quam leges et regulae grammaticae admittere Videantur.

g. 35. Ita vero Xemplorum molem disponamus, ut huius partis duas faciamus particulas quarum priore A agemus de ei persectis quae simplicissime indicant praesenti tempore statum aliquem eXttire qui status ea solum re pertinet ad tempus praeteritum, quod in hoc actum est aliquid quod statum effecerit. Κῶμα praesenS significat iaceo sed quomodo pervenerim ad eum statum, id verbo

non significatur: possum cecidisse, caesus 88e, sponte OnSedia8e.

πεπζωκα, item Si iaceo, sed iaceo eo statu quo qui ceciderit iacet; iaceo ita ut e casu sim humi prostraitis. Quo vero modo ceciderimi perfecto n0 dicituri quod si voluit Graecus enuntiare, diXi επεσυυ δια 0υ ιυ ιυ λιθου). Non negaverim quidem dicere posse Scriptorem πεκτωκα δια ιυ t00υ significat tamen id quoque τε tu κα, πεοωυ δια υ λίθου. Nam actionis praeteritae e qua statu prodierit explicatio accuratior ad persectum pertinere non poteSt, a quo omnino non enuntiatur actio praeterita nisi quantum spectat ad tempus praesens. De quibus exemplis, ubi persectum coniungitur cum additamento aliquo sive obiecto sive adverbiali, quae exempla Omnia continent notionem duplicem et complicatam, cum semper ibi aliquid maioris momenti ponatur in actione praeterita, altera particula B agendum erit. Prior vero, a qua oriendum St, primum

et disputemus de eo perfecti usu, quo describitur status, qui Xtat praesenti tempore. Quo in usu primum a agamus de eis persectis activis quae intransitiva sunt, quibus adiungamus media b et pa88iva c).

g. 36 Primum igitur agendum est de activis.1 Quorum multa ob id quoque memorabilia Sunt, quod, cum

perfectum vim intransitivam retinuerit, praesens transitivam induit. Ita φαινο), αιροὶ alia, quorum verborum significatio intransitiva raro retenta est, perfectum formant notione semper intransitiva atque

38쪽

ut haec notio intransitiva altera est vetustior, ita maxime Servat est in iis persectis quae sunt ceteris vetustiora nam cum hanc rem

ubi quo sere inveniamus in persectis secundis, iis quae in persecto inseiunt inesse solet idem quod inest praesenti genus aut transitivum aut intransitivum, cf. πε ρηνα, ζε ραIκα. Sed unde illud est ortum. ut, cum ceterae activi Ormae cum obiectis coniungi Solorent, perfecta multa per se satis esse viderentur, quibus describeretur actio aliqua quae contineretur Solo subiecto neque transiret ad obieetum ΤΡrimis linguae temporibus utriusque generis verbi, medii et activi, terminationes verborum stirpibus adiungebantur nullo notionis discrimino nisi qu0 graviores hae illae leviores erant ideoque illa sortasso magis videreo tur aptae ad significandas actiones eas, in quibus subiectum maioris esset momenti. Quod discrimen, cum antea ut videtur vix sentiretur, posterioribus deinde temporibus ii auctum est paullatim a lingua ut, quae sormae essent graviores factae adiunctis gravi0ribus terminationibus, prae alteri viderentur aptae ad significandas graviores eas actiones, quae nullo addito obiecto quasi ipsa

stirpe continerentur et quae cum maiore quodam subiecti quod inerat verbo, studi agerentur minores vero et leviores formae iis maxime aptae viderentur actionibus, quarum non adeo subjectum unum esset particeps , maXime igitur ubi actio ad alium transiret. Sed ut nulla in re unam regulam constantissime servat lingua. ita hic quoque non versata est eadem ratione in omnibus verbis, sed manSerunt permulta verba quae, quamquam terminabantur ratione acti Orum retinuerunt tamen notionem intransitivam. Quod imprimis est actum in persectis multis. Quod cur in aliis temporibus

secerit lingua, in aliis omiserit, dicere non possumus conicere tamen licet inguae perfecti formas, quae iam magno opere Uetae SSent, Satis amplas gravesque visas esse quibus indiearetur Sensus non desiderato obiecto i). In persectis vero prae ceteri temporibus quod retenta est vetus notio, e minus est mirum, cum iam viderimus has maxime formas retinuisse vetere significationes alibi quoque, ita ut videatur in his sensus cum forma retius coniunctus fuisse quam qui non mutata forma ipse mutaretur. Quam rem iam in perfecti. intensivis vidimus quae diutissime retinuere Sensum a

t In oristi quoque reduplicatis formis eodem motio valde auctis Saepe idem

est factum.

39쪽

ceteris perfectis diversissimum. Haec igitur valent de solis antiquioribu perfectis, quae vocantur secunda. Quae ver formae syllaba κα adiuncta sermantur, ea tum demum saetae sunt cum iam lingua activas et mediates forma plerasque discreverat, novae formae de- Siderio Orto, quod vetera perfecta manserant in transitiva. Tum adactivum etέλλhu et aeclinabatur Ezzαλκα t.

g. 37. αραρα B. p. 25). Affine hoc verbum est eis quae

priore parte tractavimus. Derivatur enim a radice αρ quae tranSitive significat da piare, gere, aptum reddere. Quam radicem cum et e perfecto et ex oris to eluceat intransitivam habuisse vim, qua fuerit notione non facile est dictu. Nam praesens significaro potuit tam ange fugi sein, passen quam inchoative sich an Egen quae utraque significatio si vertitur in transitivam indicat Frum reddere. Neque ex oristi significationibus quidquam conicere licet, eum altera ch war ange fugi, emcis priori, altera ch in effligi, gemαssinchoativae notioni magis faveat. Hipp. 1090 αραμεν, uic utκε ω τάλας IA.

καλλε αμαρως minus vulgari modo usurpatum St. εἴ ob consuevi huc referri potest, quamquam non sine dubitatione. Praesens enim, cuius participium diu apud Homerum invenitur, quantum X du0bus locis l. 9, 540 16 260 colligere pos- Sumus, idem ac perfectum significavit interdum siquidem non semper)COnbuevi, oleo, eiusque Vices postea perfectum suscepit. Verisimile tamen St, ab etiam significasse consuescere alicui rei. Id quidem dubium non est, easdem esse rationes verbi εἴωθα atque Verbi αραρα. I Τ. 104 φευIε υ ριε ob αυεκτυν υ δ' Et AbauEV. Her. 375 a: Ιαρ υκ at uda ευεabat κακων. Up. 576. g. 38. zzηκα to a verbo laetημι pono, isto, quod habet in-Phoativam notionem , eodem spectat. Cuius usus et notio notiS-

sima Sunt.

tivus Her. 564. λελοιπα incere, nem habere, raro invenitur inchoativa noti0ne nem capere, quam ipsum praesens intransitivum vix habuerit.

40쪽

, eddere' vel idem significavit, Vel furentem feri P μεμην est furere,

insanire.

τετηκα. ηκ0 liquefacere. intransitive significabat liquefert, vel liquidum esse. aetηκα liquefactu 8um. Hec. 433 uic πρι α ραIηυα ἐκetaetηκα καρδιαν Med. 689 et 7α ah 01111 χρ λ τε υντετηχ δεῖ cl. 246 εφθα και εtηκυτα. El. 240 δεμα λυπαις συντεzηκ0ς. g. 40. TE ρηυα φαινiu Si ostendere, probare, quod verbum apud auctores classicos semper invenitur cum obiectis vel appositis Vel supplendis, praeter eos loco ubi usurpatur notione luceo, colluceo, Theocr. 2, 11 et aliis multis in locis, quo et pertinet locus Aesch. D. 305 ip ... ραιvoveti, quem SSe documentum Signi-