Catasterismi cum interpretatione latina et commentario. Gottingae, Vandenhoeck & Ruprecht 1795

31쪽

m p. II. l. a. 'FIπαιστιον haud dubie pro 'Hφαιστον Poterat tamen et 'Hφαίστου locum habere. In insidiis hic latuerat Vulianus, ad opprimendam deam. 'i

I s. - nMu τουθ -υρε. Nimis longe abest τοl. 8. Hri οχον ταραβα 2ην ergo seu aurigam seu Henionum aliquem qui on aurigabatur sed adstabat pugnaturus atqui ipse Erichthonius erat πνίοχης , immo vero delenda vox

iri ο καλούμενος απιβατης, aut quod usutatius λο ποεατικος, st. ἀγών ut et len in Et3 Ihol pro απολιτικῶς . Vel οβά- ut Ἀ- βατης est is ipse qui desultor aliquis curulis erat: Bmtabatur autem illum μία χ' in eo, quod pa Ham Et galeain cristatam gestabat: l. 38 βδελυττομιενους τήν μορφρὶ τῆς παιδος. Nil mutandum est pueltae. Nam Ad nunc est puella, Solis sita adeo terribili figura, ut Titanes

formam exhorrescerent, et Terram rogarent, et eam e conspectu removeret abscondendo in antro Cretae Totus locus adumbratus esse vid

tu ex antiquo aliquo poeta unde et illa Fosecta εἰή με mi Doc Γοργ - - προ-- χειν. Cogitandum est de aegide pro scut habita, cui caput Morgonis insertum quod antiquo sermone de clatabat Τerrorem. Etiam illa de specie augustore sumta aegide prosecta puto ex poeta duplo in orem visum esse Iovem: - τεχν φοινεντος διπλατιονα i:

32쪽

ne est. Ex Hygino et Schol. Germanici apparet plura excidisse ille enim et reliqua ossa caprina peste contecta anima donavit, et sellis figuratam memoriae commendavit Scholiastes autem, quem egregie emendavit Muncker ad Hygin. II, 3. P. 379. - caesique apris intulit et ejus pestem aegida appetavit ut putes fuisse αυτὴν μεν ἄστρον ουρά

Cap. XIV. Taurus.

l. 6. χαριν δὲ taείνης υπο Διου ἐτιρρηθη, αστρον. Ultima vox το. αἴστρον est glossema. Forte fuit quoque ιμπρῆναι l. . a fine et i υπεναντία καγ εαυτον εχων τήν κεφαλην. Emendandum, ο δε πεναντία ερπει intesigo de Tauro oriente adversa fronte Candidus auratis aperit cum cornibus annum Taurus. p. Virgil. Ge. , at T. εαυτον χων τῆ κεφαλην, videtur de inflex capite versus petitur accipiendum esse.

Cap. XV. Cepheus. iComparanda capp. XV XVI. XviI XXXVI.

l. 3. τοῦδε λοιπον εἰήτο ριέσον τ τε αυτου ultima vox άυτου aut retrahenda est ad τοῦδε διττον ἀυτου, εἰ το ανα μεσον τουτε aut omnino ejicienda.

L . Ain om cym - scit in Andromeda, quam diserte edit c. XVII. cujus Fragmenta habemus, quibus locus Eratosthenis est praefixus. Est

33쪽

xκ1 isTOLA C. G. ΗgYNREst in his versus e Stobaeo n. XX. συκ Amν ος τις εὐτυχης ἔφυ βροτων. Ο το Θεὰ ωὐτά πολλα συντελεῖ sic emendandus, puto e m το Θεῖον εla τοὶ πολλὰ συντελεῖ nemo es felix ne insigni nu. minis favore. Fuit altera Sophoclis Andromeda e qua stagmenta supersunt.

Cap. XVI. Cassiepeta.

I. Cons. c. XVII et XXXVI. l. 3. εἰ ελθεῖν εἰ το συμπτημοι quod dici solet περιπεσεῖν τῶ συρωτωματι, τῆ τύχν. p. q. l. a. MDειτα τω κητε η Θυγατηρ Πηρ- noste, convenienter ut res ipsa postulat; quod esse solet εἰκώτως. Dubito tamen an vox εἰ- ab Eratosthene prosecta fit. Potest esse interpretamentum potest fuisse οἰκτρως Certe melius expungitur. Caput exscriptum est, sed corruptius a Pha-Vorino in Κασσιεπεια, et cap. seqv. in 'Aνhομεδα, caput XV in Κηφευς, et in Eudoc. p. 26o nullus tamen ex iis fructus proficiscitur. Nymphas etiam pulcritudine conspicuas inter eas recte ex.

hiberi in artium operibus, hic mythus arguiti

Cap. XVIII. Equus.

l. 6. Ἀλλο δε τον Πηγασο - τη B. πτώσεως.

Glossem e margine esse necesse est; nam quod sequitur δῶ δε - δοκεῖ ad Aratum spectantil. II εἰς- V. cap. XL. Cap.

34쪽

α φθιτος δε ων - immortalis non erat; nam caesus mox fuit. Verum αφετον erat ejus κῶλνα--quia aureum erat. Sic Pindar. P. IV, 4IO. στρωμναν αφθιτον dixit. ε ιψεν ἀυτὴν in το κερας ἀπολέσας Saepe in hoc libello, ut et in similibus libellis vacat το quod deprehensum mihi est glossema sere margine arguere. Adscripserat et h. l. aliquis ad verba ερ ε αυτήν, sive e meliore codice sive pro interpretamento; το κερας απολέσας Heli' deciderat, cornu, quo apprehenso sedebat, dis Dacto. Nam culpa Arietis haud id evenerat Omnino autem ab Eratosthene profecta esse videntur tantum ham: GKιψεν αυτὴν τονοε γρίξον

L . , αυτου reserendum esset ad eundem κριον. In Schol. Arati ad 233. unde haec exscripta est ιχ αυτου. Sed est ejiciendum ineptum glossema et lenior medela totius loci: λεγετα - ευ μον δε- γραμμα κεῖσΘα απο Διος το ut est in Schol. Arati πρωτον, Ερμου Θεντος, ο τον διαι- κοσμον του αστρων Στο-οιτο. conspicuam esse sit ram Διος primam, quam Mercurius ibi posuit, qui primus sirum notationem fecit. Eadem in c. XL II. mic enim est διακοσμος των αστρων quem

, suum Thot reserebant Aegyptii extabat quo-

35쪽

τοὐν ριπλανῶν φερο αδεων στρων descriptio derum. Latius patebat Democriti μεγα δακοσμος et μι- ου διακοσμος , totius univers. l. a. a fine φασι δε τινες - την se Αἰγυπτου μιν εὐτου ἐν τῶ αστροις εἶναι τριγωνου. Non BS-

sequor, quomodo Aegypti postis ossi se x hoe

Desta dere. Reddendum saltem e κοιτο την Αἰγυπτου Θ ιν esse eam similem huic Sicque ἐκ dictum esse videtur c. XXI. εκ ου εριπροσθίου πο- , h. e. καται etsi alio sensu ab ea parte vel versus Schol. Germanici barbare reddidit: qui. iam vero dicunt Aegypti esse essigiem, sesiis Muratam in tribus angulis, id est, trigono Schol. Arat a 36. φοιῶ δε τη της Λιγυπτου Θεσιν α

erat εσόμενοι . Recisis postremis praeseram νυχ ρεστεραν. Nisi malis ευχγρεστερριν ωο ahην ad frugum comportationem enim Nili tot alati opportunitates praebent.

Cap. XXI. Pisces.

I. I. εκγονοι non tam nepotes, quam soboles. Ut Hygin. II, 3 o. Eratoshenes autem ex eo piscenatos dicit ubi v. Muncker. cf. cap. XXXVIII. l. 3. 4. κατερος κεῖται διαλλασσων pro διαλ- recte Schol. Germanici ex adverso caudis utrinque postis , Quod sequitur, ο δε νότιος καλεῖτα ex Felli emendatione habemus Cod. κελτοι itera Mox ἐκ του εμιπροσθιο ποδος του Κριου. est versus pedem Arietis. Nisi fuit εως του, quod et

36쪽

et in Schol. Arati ad . 239. legitur. Idem Sehol. Germanici habent inter se ast amentum luteum clucidum Τ continens pro continuum usque ad priores pedes Aristis. i. 8. Post ο, βορειος invis erat επὶ τρομνειο β. Est sane, μνώ alga. An haec circa

piscem notata sui in sphaera r Cap. XXII. Perseus.

L 3. περιφλ1. ω περι eis. .. l. 8. χορκυδους Γρα α εἶχον προφυλακας. IhCod erat ἐν φορουσιν - , δεχον. Unde Fellus male Φορκώδια Γραίας εἴχον. Quod correxit Gale. De scripturae huj iis nominis varietate, Not. ad Apollod. p. as. 26. Forte suit: ποιητ-ας εἴχολp. 8. - την περ τοιοιστρα Θεσιν fuit, puto, ni ταώ-ρα, ut est alibi, uti c. XXXI.

Cap. XXIII. Phias.

'Eπὶ της αποτομης του Ταυρου, της καλουμιε--- Πλειας εστι, ψany ιαυτ=k εω τέρας επτα . Sunt haec turbata τῆς καλουμε- Hi aut est ejiciendum, aut retrahendum ad αποτομῆς. ποτομιην της ραχεως iam vidimus cap.

XIV. de hoc ipso auro unde hi locus tantum non transscriptus est. Possit videri esse extrema pars dorsi ο αποτεμνετα- αχα, sed est summitas, summum dorsum σψνγμών - ἀστέρας ἐπτο ossicta in septem sectas u αυτης, per is sum, qua dorsum patet. Nisi transposita sunt

verba συνηγμενη εἰς στέρας πτά. λέγουσι Δεἀυτὴν Γλα των Ἀτλαντος Θυγατέρων partem tantum filiarum, nam altera pars erant Hyades. p. I9.

37쪽

xxvm EpisTOLA C. G. HRYNαμ 9. t r. Κελαινῶ. Ieg. Κελαινὼ l. 4. επιση καινουσι Iραν Erit καθ' οὐραν, absolute, debita anni parte, jugiis temporum vici-hus, ἐπισημιαίνειν significare, scit ortu vel occasu tempestatum vices, imbres vel serenitatem caeli aestatis et hiemis principia. Quod Aratus di

sales Aniscare ae sunt ἐπιψηριασία iderum tabctae quoque pro ipsis tempestatum vicibus et mutationibus ut dixit Aristoteles Problem. 26, I 3.

extr. Et hae quidem Vergiliae ampliorem habent honorem quod in earum Mn exoriente sole, fas Aniscatur occidente autem hiems senditur, quod aliis non est traditum ignis add. Laert. X,

Cap. XXIV. Lyra.

ἐννοι τη esse nequit atque hactenus delendum. Si tamen siderum computatio aliqua δε αστροΘεσια locum habuit, quemadmodum sup e. v. Cepheus eratis τέταρτος εν ταξει, potuit etiam Lyra numerari loco non inter sidera septentrionalis haemisphaerii. Nunc video jam a Fello, nitum esse: Nona haec dicitur, in parallelo nimirum, quo collocatur.' Mox in τῶν Λοτολλω-- βοων ad nervo seu tendines referendum. In Hy-

38쪽

mno in Mercur si sunt ovissi nervi. Aliter accepit Schol. Germanici ubi lyram condidit Mercurius ex testudinis smilitudine de Apossinis boum, cornibus quae esse possunt duo cornua, τηχεις, inter quae fides intenduntur. l. s. 6. κον συναρμοσαριενος ζοην ultima vox ab interpolatore. Nam concinnata est lyra non

carmen.

detur αυτ υς.

l. II. ος τον an Διονυσον. Videtur suisse ου- τος vel ο δε τον A. Mox ον Ἀπολλωνα προς- ηγορευσεν. Fuit adeo hoc Orpheo tributum, quod,

cum Sol et Apollo olim diversa numina fuissent, postea Apollo cum Sole eodem loco habitus est. Latet sorte hoc quoque quod in Orphica disciplina Dionysus pro ipso Sole habitus est.

σημιασίαι vidimus paullo ante ad c 24. esse de temporum vicibus quae per sderum ortus et occasus 'niscantur. επισημασίαν χειν est idem atque επισημαίνειν. δυομενη καρο υρα εις του εἰνου συμπτώματι. Haec jungenda videntur; luserat enim

aliquis in hoc ipso, quod occasum Lyrae ad tu. tum reserebat super Orphei fato miserabili. l. 8 9. εα κατερων μων. Notatum ipsi Dgino P. A. Ill 6. οἴμους lyrae dictos esse in modiis iisdem brachiis πηχεσι quos humeros Erato shenes sngit is qui duo pectines κτενες, in lyra sint, non assequor. Non plectrum, sed aliquam ly.

39쪽

lyrae partem intelligendam esse apparet. Nunc video hellum ad κὰατα referre.

τιος, sed οροις vulgare ut apud Aratum, ac proprium est nomen sideris. Et scriptum fuit: ου-

Sequentia admodum turbata sunt, nec videntur Eratosthene esse, praeterquam haec λε- γετα δε τον Δία εμεσεως ερασθῆναs. μοι -

Quae interposita sunt ab aliis suere primo adscripta postea inserta itaque nec cohaerent satis. πασαν ἡμειβε κορφην, ad civit omnigenam formamis quod alias ημείβετο ἰοῦ. l. o. λλ' ουτως quod poetis, seu erat, ex ipsis Nemeseos amplexibus. Mox in ante τὸν χτυπον ejiciendum est.

Cap. XXVI. Aquarius.

l. 8. Bona est emendatio loci perturbati, quae in nota affertur. Potuit tamen is qui haec scripsit, κρἰναντο ad Homerum referre: διοι το λήγειν αυτον. - ιξιο κρίναντα αυτον Ganymedem των Θεῶν in cod. erat κρίνειν unde suspicari possis fuisse: διαὶ το λεγειν -- ινα Βοχρῆ, αιθον κρίνειν ἰυτον τον Θεον ουτως quod in Felisio est ante προ τον Δία omnino est delendum. Turbant tamen haec in medio post ordinem ceterorum. uncta enim sunt ista: ούς ινεκομίσΘη- να οἰνοχοὶ , M τι τετευχεν αΘανασιας. MOX

40쪽

Mox iterum intrusa esse existimo e margine

verba: ει μαρτυριον, ως τινες λεγουσι, της εἰρημένης πρσεως ita Θεων πολαμβανοντες τουτο εἶναι Quae saltem sic constituta esse debebant: οὐ τως λεγουσιν εἰς μαρτυριον τῆς εἰρημtένης ποσεως των Θεων πιλαμιβανοντες τουτο το εκχυΘDDεῖνοι . ut

non m sit junt putantes hoc, quod essunditur, t sari dictiιm potum deorum.

Cap. XXVII. Capricornus.

Obscura sunt plura in hoc capite. Videamus, quid verba ipsa, nullo alio scriptore comparato, subjiciant. inscriptio haud dubie est indocti hominis. Non Πάν sed Αἰγί-ως esse debuit. Initium au. tem capitis hoc: υτοὶ ὀ Αἰγλερως ἐστι τι εἰ δει

aut sunt ex edipane natus es Capricornus, quod repugnat reliquis aut ex Aegipone fictus es; h. e. non alius est, quam ipse Aegi pan habet tamen ab inferiore corpore caudam piscis αε δε Θηρίου τά κατιο ριεργl, estuae marinae aliis ἰχθυος. In Schol. Arati legitur locus ita ad 28 a. 4 AL

a Typhone. p. 22. L I. τιμηθη δε honore sideris es ctus Λἰγλερως quatenus idem est atque Aegi pane adeoque simpliciter subjectum in seqq. est Aegi pan Saepius autem ad honorem trahitur hoc, si quis inter sidera refertur aut ipse aut ejus

λον τυπος Ἀκιμημα ad hunc enim modum dupli.