장음표시 사용
81쪽
primunt. Sunt tamen, qui Zain a veteribus per sdPronunciatum esse contendunt, adductis exemplis Esdra, Esdri, I Chron. 27, 26. I Esdris, o Macci Ia, 3s. μ' Ni P Esdrelom sive Esdrelon, &α qua ratione & Asdrubas vel Asdrubal formatum a Plio
nicio bimura, & Graecorum c efferendum sit per sae,
Cons. Imradum in ling. Graci Sect. II. f. Ia. Plura de . eius pronunciatione vid. apud P F E I F F E R V M in In- erodueri in Orient. Dissert. III. quaest. IO. Geth a quibusdam exprimitur per his, quod vero HILLERVs, ScΗVDT aliique improbant. Tolerabilior tamen sententia illa est, quam quod Cl. ME INERVs in Gram. Hebri .P. 18. seq. idem per simplex h pronunciandum praecipit. Est autem ciere asperior quaedam populorum orientalium adspiratio, occidentalibus pronunciatu dissicilior, medium quasi tenens ob inter & h: unde Arabes duplicem Litteram ma & Cha, Graeci autem suum Ela, H, olim similiter adspirationis notam, sermarunt, Cons troduct in ling. Graee. sect. II. f. 34. Teth cum Graecorum Theta & nomine & figura convenit: quare
&c. ut Latinorum th vel Graecorum Θ exprimendum esse volunt; sic tamen, ut discrimen quoddam inter Thet & Thau observetur. f. M. Paradoxon est, quando RAVI Vs in Delineat. Analogiae cy Orthographia Hebr. p. 2O. 29. M. Litteras Samech I Sin per sis, contra autem Schin per nudum s pronunciandum esse docet: quia Samech in ordine Alphabeti Arabum Schin respondeat L Arabes eius loco Ghin adhibere soleant. Ain sortissima est adspiratio,
82쪽
el sonum medium inter g & n tribuit: unde & Graeci Ain Hebraeorum faepius ab initio vocum per γ, in fine
autem per v eXpresserint. Certe & Arabes exinde duplex elementum formarunt, Ain I Gain. Alioquin Graeci pro Ain reposuerunt Spiritum vel Asperum vel Lenem. ERPEN Ius idem describit ut quandam exituris rasionem, Lo EscΗERVs autem Ain nonnihil de sibilo participare indeque pro Hebr. Graecea Petr. 2,Is. poni iudicat. Ridiculum videtur, tum quando I. I. von EI NEΜ in Methodo linguarum p. I6. Litterae Ain sonum esse dicit similem illi, qui exoriatur,scui vomitus moveatur; tum quando AMIR A Ain efferendum praecipit secundum mugitum vitulorum, Cuius mentem MEN IN sc ΚIVs in Grammat. Turc. p. 6. ex MAGGII Grammatica ora. paulo distinctius exponit, Ain scit. in imo gutture sic sormari, ut gula e tendatur, lingyae autem cuspis inferioribus dentibus imponatur, non adhibitis naribus, cum quodam gutturis fragore instar vocis vituli matrem vocantis. Plurimi, ad Vete Tum exemplum, Ain in pronunciatione plane omittunt, Cons. BUXTORFFII Gram. Chalae es Sor. p. 33s. &D A N Z II Litterat. p. 6. seq. quia genuina eiuS pronum ciatio adeo dissicilis sit, & ut ScHIcKARD Vs,DRV-SIVS, TRos TIVs aliique Credunt, plane ignota. Sic vero Ain cum Aleph confunditur. Iudaei eius pro nunciationem sibi veluti praerogativam tribuunt, stolido persuasi, eam Christianos latere, quia non credant in Deum, vel quia Davidis maledictio Ps. IIs, 7. 8.em s sat , cons. πΑGENfEILII Tela ignea Satana p. 83.& PFEIFFERI Intro M. in Orient. Dissertat. II . quaest. 9. me effertur ut pis, sine adspiratione vero ut nudum m T di valet re vel is, ita tamen ut ν --gis percipiatur quam t: unde Graeci illud per simplex σexprimere solent. xopb eiusdem valoris est in k, Vel, ut quidam volunt, cum ρ, quocum ti figura eius inversa
83쪽
36 sve Tro n D E L-I T T E R I sversa convenit. Resta LXX Interpretes saepius per duplex e proserunt. Schin. Ρunctum discriticum in cornu dextro habens, vulgo effertur ut Fb; quod tamen noninnulli improbant. Puncto vero inacritico in cornu notatum sinistro, Sin dicitur L simplex S valet. Sunt tarmen, ut BUXTORFFIVS pater , CAPPE UM
qui Sin pro Littera spuria similisque potestatis habent
cum Samech, quacum saepe permutatur, provocantes ad LXX Interpretes, HIERONYMUM & B A L M E-s I v M , qui discrimen Sis inter & Suis omnino nesciant; cons Lo EscΗERVs de Causis ling. Hebri P. 249. BUXTORFFIVs tamen filium & PFEIFFE-m v s contrariam tuentur sententiam: I quia Sin non semper & ubique cum Samech permutatur nec vice
versa; et) quia Sin D Samech sarisius significationem va-
Yiant, ut bovin erudivit, sed ,2d infatuavit; 3 quia
nonnulli discrimen quoddam pronunciationis utriusque Litterae observaverunt, Olim, iudicibus Episo DAEO &GVssET Io, satis notabile. Cons. PFEIFFERVIL C. quaest. T. Thau valet re vel potius Graecorum Theta & Anglorum th. Raphatum sive Damfra destitutum Iudaei in medio & fine vocum legunt ut Se quae pronunci
tio etiam A VENARIO, BUXTORFFIO, WAS- NVTHo & DAN. Sc H ENTERO in orat. de pro- . nunciatione Utterae Thau Raphatae, arridet, PFEIFFERO Vero l. c. quaest. 8. diSplicet; quam tamen' DAN ZIVs in Listrat. p. II. denuo Confirmavit. MARTINIVε denique, PAGNINVs, R Λ V I v s &LOEscHERus Hebr. Thau malunt efferre instar TGraecorum & Latinorum.
f. XU. Plura de pronunciatione Litterarum Hebri dabunt, quotquot vel de recta lectione linguae S. ex initituto tr dide
84쪽
diderunt, vel Alphabeta Hebraico ediderunt: ut Iom
Tomo II. Hexaptorum Origenis p. 394. seq. inserta, &a WoLFFIO in Biblioth. Hebr. Uol. II. p. 648. seq. repetita ; G. F. H A G E N in Dissere. de pronunciatione
Hebraeorum vicinorumque aliquot postulorum, PETRVsGvARINVs in Praefat. ad Tomum II. Grammatrus Hebri p. 48. seq. GVIDAc ERIVs in Pecutio, WOLFFIVS l. c. p. 62s. HILLERVS, qui pronunciationem Litterarum Hebr. triplicem facit: vulgarem nostri aevi, veterem illam Graecorum, L naturalem veterum Hebraeorum , in Insilui. Gram. mbr. c. I. p. I. seq. & porrop. I 3. seq. ubi Litteras in Simplices ti Compostas dividit. Illae ex eius mente vel Lenes sunt, a primo Spiritu Nusque ad primum Abilum I, & Austerae, a I usque ad secundum sibilum z. Reliquae illi dicuntur Composta, ex Lenibus scit. & Asperis modo dictis; D quidem ex a & MN vero ex T & I, p ex Σ & , Id ex gemino I & Iod
inserto, n ex ri L Iod: unde & genuinam naturale que Litterarum pronunciationem deducit, ita ut B v .leat bis vel bu, R vel qu, n G, ut tenuis quidam sibilus sit, quem lingua admixto Iod dirigat ad den- . tes superiores, ut contra et ad inseriores. 3. XIII. Valor Litterarum accidentalis ille dicitur, oui uinumera o obtinet, Maserethis quidem & Rabbinis tritissimus,
85쪽
N ' sacTIOR DE LITTERIS tissimus, in Codice vero S. plane insolitus, ubi omnes numeri integris exprimuntur vocibus: id quod non sine singulari Dei providentia accidit, quo sic audaciae Criticorum in corrigendis numeris, minime in libris Chronicorum, obeX poneretur, cons. ΗΛcKsPANI Vs de usu librorum Rabbinicorum p. 334. seq. licet secus sentiant LV D. CAPPELLVs in Critica SL. I. C. Io. CLERICVS passim in Commentari ut ad a Chron. 3, II. ad C. 22, 2. ad Ese. 2, 46. ad Neh. T, 66. Auctor Concordiae natura re scripturae Sect. V. C. s. f. 3.& 4. aliique. Vtrum vero Masorethae & Rabbini arith. meticum illum Litterarum Hebr. usum a Graecis mutuati, an Hebraei iam ante Graecos Litteris suis pro numeris usi sinit non constat: posterius defendit PERII o-NIVs in Orig. AEg t. c. 3. Equidem ΙΛ C. ALTIN-G I V s quoque in Instituri ling. S. Sect. I. f. a. usum
illum apud Hebraeos antiquissimum fuisse colligit ex Obbalistica mutationis Litterarum in nominibus Abr hami I Sarae significatione, ubi Deus Litteram Iori numeri denarii indicem, eX nomine Sarai ablatam, ingeminum n, quinque denotans, diviserit, alterum I
Abrahamo, alterum vero Sarae loco Litterae Iod tri-huendo, mutato scit. z zN in zn zN, D in Πῖu7. Sed ex eiusmodi Cabbalistarum lusibus nihil certi definiri potest. Ut igitur Graeci ad exprimendos
numeros Litteras suas in tres classes diviserunt, cons. Introduct. in ling. Graec. Sin. II. f. I4. sic & Hebraei Alphabetum suum in totidem distribuerunt ordines; ita ut novem priores Litterae designent unitates sive m
mades , hoc modo: N i, a, a 3, 'Π 4, 'I 3, 6, et, 'n 8, 'C 9; sequentes novem Litterae Hecades r
86쪽
Singulis illis Litteris ad latus sinistrum apex super imp
nitur, ad innuendum, eas suStinere vicem numerorum. Cum itaque Alphabetum omnibus numeris non sussiciat, hinc Maserethae reliquos numeros centemrios per
quinque Litteras Tinales denotare solent, ita ut I sc cuia boo, i 7oo, ' 8OO, & V Fo exprimat. Rabbini a tem idem faciunt quatuor ultimarum Alphabeti Litterarum coniunctione, ut Vm soO, Nn 6Oo, π, 7oo, 8co, Vnn boo: quo casu geminus apex superimponitur
Iam vero quaeritur: quomodo reliqui numeri. ut misi narii, interque denarios & c ntenarios intermedii, d signentur Z VPenarii quidem a Rabbinis semper seria huntur integris vocibus: ut iOGO, E 2 N aOO &c. a Masorethis autem vel iisdem Litteris singulis, quibus unitates, decades & centenaris notantur, imp sitis tamen duobus punctiS, hoc modo: IOCO, aetooo, A c. vel adiecto infra ad latus sinistram apice, ut apud Graecos: N IOCO, I 2OOO, &c. vel unitatibus f
&c. Numeri intermedii coniunctione duarum Litter rum indicantur: e. g. undecim denotatur per N ubi
Iod decem & N unum significat, sic es' ia, se 13. &αλ a1, scit. eto, & N unum indicat, sic PD arias, No 3I, I, 32, NU 41, &c. Vbi observa dum est: I singulis numeris illis compositis similitergeminum imponi apicem; 2 numerum maiorem ubique praemitti; 3 ad eXprimendum numerum XV non adhiberi Litteras re', ne nomen divinum vel ri r prosanetur, sed m, ubi T novem, & sex notat, quae coniuncta quindecim conficiunt. Quod si igitur
praesens annus It 3 LitteriS Hebr. numerandus seret. sic scriberetur 22Wi N. Iudaei autem, annos suos a creatione mundi computanteS, iam numerant annos i. e. 33ia, sed omisso numero millenario cc mi ' pendii
87쪽
pendii causa, scribunt quod vocant ph,, i. e. siecundum computum minorem. Omnium humerorum Hebr. schema ab uno usque ad nongenties mige videre est apud IoΗ. DRus IVM in Alphaleto Hebr. p. a . seq.
Superest Litterarum Hebr. divisio, eaque quadruplex: ratione scit. Agurae, lectionis sive pronuntiationis, organorum & usus. Ratione figurae Litterae sunt vel formes, quae eadem semper ratione, vel Biformes, quae gemino modo scribi solent. Biformes illae porro vel Dilatabiles sunt vel Anales. Dilatabiles vocantur N, Π, vel potius P, & n, quae interdum dilatari solent, hoc modo: t , ' , α , I ; idque I ornatus causa, maXime in canticis quibusdam Biblicis, singulari quadam ratione exarandiS, ut Mod. Is. Deut. 32. Judic. s. m. cons. DANTII Litterat. p. 23. seq. a Necessitatis causa, quo Litteris sic dilatatis spatium linearum vacuum eXpleatur : quia Hebraei vocabula in fine linearum non, uti Graeci ti Latini, diria .munt, una parte in fine lineae scripta, altera vero adisequentem lineam reservata. Vbi tamen monendum, Hebraeos, spatio lineae vacuo per Litteras Dilatabiles Mn plane expleto, subinde quoque sequentem vocem vel aliquot saltem eius Litteras ad lineae oram adscribere, sed sine Punctis Vocalibus: quemadmodum nos ad finem paginae posito custode, ut vulgo vocatur, sacere solemus. Sunt, qui Litteris Dilatabilibus etiam
annumerant; quanquam C AsTELLVs in Gramma rica Harmon. p. 3. I raro sic occurrere observat, P I s T Q-RIus autem in Enchiridis ling. S. L. Ι. C. I. f. 48. idem . in eXemplaribus Bibliorum correctis dilatatum conspici plane negat.
88쪽
Litterae Hrales vocantur 1 P, I, 2 & x, quae in fine vocum inferiorem curvaturam suam recta deorsum inflectunt, hoc modo: Π, I, ', V. Quod inventum an Mosi & Prophetis tribuendum siti doctores Talm dici disputant in Gemara Megil , vid. DAN EI Vsi. c. p. 23. 8c 'MOLFFIVS in Biblioth. Hebr. Vol. II. p. 626. Lo EscΗERVs quidem de Causis ling. Hebr. p. 237. Litteras Finales inventas esse credit, quod m-hraeis incongruum videretur, Litteras ponere aperias, ubi vox clausa esse debet. Eadem mutatio Litterae Sapud Graecos, Latinos & Germanos accidit, ubi in fine
vocum e. g. scribitur σῆς, sis, fas, pro σησ , V. 'sHELMONTIVs autem in Alyhabeto Naturali p. 84.& DAN EI Vs l. c. p. 24. Litteras Finales introductas .esse putant ad explendoS numeros centenarios, in Alphabeti ordine deficientes. Contra L Ac KEΜΑcHER in Observat. Philol. P. VI. p. 394. easdem eae scribentium natas esse sestinatione iudicat, qua factum, ut, quae inferne subnectenda erat, lineola transversa, neglecta eius- 'que loco recta illa paulo longius sterit provecta. DF nique Au G. BIscHOFFIVs in Cadmo c. I. f. I6. Li lieras illas olim, cum integra oratio instar unius vocis scriberetur, ita ut omnia cina ullum spatium interm dium cohaererent, facilitandae lectioni & indieandis vocum finibus inserviisse, contendir. Quam salsa vero sit ista sententia de scriptione integrae orationis instar unius voci S, pluribus oStendit Celeb. I. G. TYMPI Vs in Dissert. de antiqua Hebraeorum scriptione. Cur vero non etiam 2 in fine vCcum sic varietur, exinde derivat Lo EscHERVs l. c. quod z raro in fine vocum occurrat & facile sic cum Cam finali confunderetur: quae tamen ratio minus sufficiens videtur Celeb. P. T. CARPO v IO in Aurana rex. Philolog. p. a.
89쪽
D SEeTI Π. DE LITTERI Est & a u ex Litteris Finalibus, ab omni parte in figuram quadratam, z, concludendum. f. XVI. Hic vero quaedam Codicis s. exempla ab analogia recedunt. Nam I in voce I . 38, I. Nun --ἀanum occurrit pro Malia) loco Μem finalis exstat medianum in Neh. 2, 13. & contra male pro mediano in m z, Ies 9, 6. Praeterea hinc inde ita
Textu Hobr. Litterae quaedam insolirae occurrunt, iusto vel minores vel maiores, suspense item sive supra rei quas exsertae, & Nun situ inversura, e quarum Catal gum contexuerunt BUXTORFFIVs in ta beriade αιέ. seq. & LEVs DE NIVs in Philologo Hebri Lissi X. Iudaei & complures quoque Chri itiani magna in illis venantur mysteria. Aliis. aliud quid significant re. g. Hau maiusculum in qna Levit. II, 42. media Littera est totius Pentateuchi. Sunt quoque, qui mera librariorum antiquiorum vitia, a sequioris aetatis am nuensibus vel studio vel ex superstitione asservata, esse volunt. Cons pluribus HAcxsPANIus in Expositione Cabbaia Iudaici f. II. seq. LEVs DE NIVs &
in Orient. Dissere. III. quaest. I 3. & in Critica S. Cap. VI.sest a. quaest. q. aliique apud ποLFFIVΜ l. c. VOLII. p. v . & VOl. IV. p. 223. 226. Ad Litteras suspensas in specie quod attinet, vir quidam doctus in is
holis Litterariis memens. T. L P. z. earum originem e
inde arcessit, quod veteres Hebraei litteram inter seriabendum obliti vel spatii angustia praeclusi, eam voci superimponerent, ut hodienum sacere solent Iudaei. Vero sitnilius nobis videtur, Litteras illas insolitas f-bola sive notas esse Variantium Lectionum. ut pluribus probatum dedit HILLERVs in AE cano Mi s Lethjμ
90쪽
ees ibi habbine zn, alios nun: quam Lectionem V
Fiantem Masorethae per P medianum pro fuali insi--. nuare voluerunt. Litteras illas ex codicibus nostris abolendas Textumque S. suo ordine imprimendum sua-det CKR. HAvEMANNVs in Symbolis memens. M JII. p. 488. cui tamen sententiae an multi sint accessuri, vehementer dubitamus. Haec de Litteris ει- formibus. . Reliquas, quotquot neque Diutabiles sunt neque Finales, Uniformes vocare licet.
Ratione lectionis sive pronunciationis Littere div duntur in uoltus & uiescentes. Moveri Heb is
idem est ae legio unde vicaleS vocant motiones, easque cum anima Comparant, ut Consonantes Cum corpore, quod ab anima movetur. Quam comparationem etiam apud veteres Grammaticos Latinos legere est. Sic enim PRIs cI A N Vs L. I. antum sere imes terest inter Uocales & Consonantes, quantum inter ., animas L cor ra. Animae enim per se moventur, utia Philosophis videtur, & corpora movent; C ponais vero nec per se sine anima moveri possunt nec an is mas movent. Vocales similiter & per se movent se ad perficiendam Syllabam, & Consonantes movent se ,, m, Consonantes vero sine Vocalibus immobiles ει sentiis Sic quoque incolae Malabariae UOcales vocant
tinuat. XXIX. p. 43 . Vt autem moveri est regi, scquiescere est non legi. Litte itaque Mobiles dicuntur, quae leguntur & monunciantur ', suntque vel mome, geminam admittentes pronunciationem, ut Litterae Ad