장음표시 사용
111쪽
si ad nny 'ς eονromisi τοῦ Palath sive correptum Parach, correptio τοῦ SegoI sive eorreptum S hoc 3c y correptio τοῦ Ramor sive cora ptum Lamea: e quibus per a brevissimum, Der e brevissimum, autem per o similiter' brevis- Iimum efferuntur: ut adeo singula Oris apertaram, gradu saltem differentem, notenti
tis assentiam Vocatium annumerandum qu que est meacb se dictum a za i. e. sextivum H ERMANNvs HARD TIV s in Fundamentis lis Nebr. P. alo. illud describit ut Aenum ad iratiariis ela--, Litterarum sessi Gutturalium, quarum causa Parao illud non minus, ac Schmium Compina, adinventum est. HI ERONYΜus ti Grammatici nonnulli recei liores, ut PIsTOR Ius, GUALT PER Ius &C. saepe id cum Paenis meati consederunt , immo HIL-ΣΕRVs in Insituri ling. L p.. 4L ME NERVS i Grum Hebri p. IOI & RAVI x s in Detineat. Ortho- rvriae es a Lilia Heis. p. 4ia Pataι, furtivum ae G Ii non distinguunt, eo quod acta pronuncietur, Cum, eontra Scheva in fine vocum mutum sit & quodi in Aecentuatione spectet. ut vera Vocalis, ubi e.. D. habetur pro disyllista sed vid SIT T. AMR-ΜΑ de recta lectione lingua X. p. m. Singularis est sententia A DARDEM RA ADT de Punctationis Hebris agatura, L L Definit. H. RRVII l. Q. P. T- M. 4n MEENER M6. 'T ARCTII in Luce Gram. Hebria P. 43. ti Celees WAEMNE Rr in Gram. Hebri ' annemque in Praefat. Paracse furtivum partem esse Schmaci, ei evisdemque usus eum illo, claris istum omissum sit, in fine quippe vocum non e rimi soli ne Meoque iure meritoque dici furtivum, quia
112쪽
quasi furtim se ripiatur. Alioquin vulgo furtivum dictum putatur, quod quidem instar Vocatis ει- tach pronuncietur; sed tamen furtim quasi, ita ut a non satis percipiatur: quale a Helvetii nostri pleris- 'que Vocalibus adiiciunt, dicentes e. g. ilaot pro 4idit, sic tamen ut a vix audiatur. Plura de M.tis ussis absentium Vocalium Sest seq. recurrentis. XXXI. Assectiones Conserantium pariter per nudum Pu ctum exprimuntur, suntque Punctum Discriticum litterae IIJ, Dageseu sive Dages & Mania. Ad Punctum Diarenticum quod attinet, iam ex superioribus constat, Uduplicis esse pronunciationis, nunc efferendum per simplex S, sicque Sin appellari, nunc per Sch, eoque casu Schin vocari. Diversa illa lectio Puncto distingui solet, quod inscriptum dextro illius litterae cornu, hanc Sisin dici, cornu vero eius sinistro impositum, Sin esse indicat. Hic tamen observandum est, quoties Punctum illud Discriticum cum Cholem concurrit , toties per scribendi compendium unicum punctum utriusque, & Puncti Discritici s του Ch Iem, vicem sustinere. Cornu quidem dextro litterae Sebia inscriptum, Vocalem Cholem connotat, quoties Praecedens Consonans aliam Vocalem aut Notam absentis Vocalis non habet, ut in ; impositum vero cornu sinistro, simul pro Cholem stare intepigitur, si ipsummet S in alia Vocali aut Nota absentis Vocatis
destituatur, ut in p M. Dages, , Hebr. U quasi
in pausa pro nomen habet a Raae Syr. sumit, adeoque nihil aliud notat quam Punm , quod medio litterarum inscribitur: unde EPIPHANIO 'μα και κεντηρρα dicitur. Est autem vel Forte vel Leae. Detesta Forte nudum est scribendi compen-
113쪽
rα SEcTI Π. DE LITTERI sdium, adeoque cum Acilico Latinorum convenit sive cum linea, quae Consonantibus geminandis imponitur, ut in armus pro annus, sumus pro summus. Nam MDagesis Forte medio litterarum geminandarum inscri-hitur, ut Cant. 2, 3. quod tantundem valet ac
Iob. 4b, 22. Quoties incidit in Litteras Aaen ratas. toties simul earum adspirationem tollit, ut tapphn, non treb M. Id ipsum vero alioquin munus est milesiis Lenis, cuius quippe est, auserre adspirati nem dictarum litterarum MPm,2. In antiquissimis libris Ierira & Zohar litteris illis leniter aevusMitibus
etiam accensetur, recentiores vero Grammatici recte το ex earum numero eXemerunt, cons. DAN EI
Litterat. p. 29. Nec enim I eiusmodi Dagesis Lene opus habet, siquidem, observante HILLERO in Institui. ling. S. p. 63. per se ab initio vocum ossere, in fine autem leniter pronunciatur, ceu videre est ex limgua Graeca, ubi littera ρ ab initio Syllabae visitu AD ro, in fine autem Syllabae, sequente alio ρ, Spiritu Leni notari solet. Sunt, quibus Dagora Lene spurium
quid & inventum recentius esse videtur, ut L Vn. CA P-PEL Lo in Arcans Punctationis revelato, & in Cri. tica S. RAVI o l. c. p. s. II. IT. 4I. V o s s I O de Arte Grammatica L. I. Q. 27 G E N E B R A R D o in IN
goge Rabbimea &c. quia litterae a, a & Π a LXX Interpretibus D HIERONYMo semper ut leniteν δε- gessata enerantur, contra vero P semper ut ad Mota. Ad litteras vero z, a & quod attinet, earum discrimen Graeci exprimere nesciunt, peculiari nota, qua id fieri possit, omnino destituti, P autem ab iisdem saepissime per ic adeoque ut leniter desessatum pronunciatur, e. g. in Κυρος, Καρμηλιον, Κιττιῶς&c. Magis vero dubium movere posset B: i quia in lingua Arabica se ex ad iratur; a quia veteres
114쪽
IOT discrimen inter D ad reatum ti non adustisatum non observarunt, cuius rei exempla dedit DAN et Ius in Litterat. p. 29. 3 HIERONYΜVs diserte scribit, linguam Hebr. non habere p. Cons. DRVs Ius in Alamabeto Hebr. p. I9. BUXTORFFIVS de antiquitato Punctorum Hebr. p. 223. seq. I Sc HVLTENs in IVA tui. ling. Hebr. p. 77. Unde RAVIVS l. c. B Hebr semper ut ph sive f pronunciandum praecipit. Falli autem HIER ONYΜVΜ, LOEscHERVs de Causis sing. Hebr. L. II. c. I. f. 44. probat exemplo Ποῦ. , quod veteres semper per ρ, nunquam per ph pronunciarunt. Singularis est sententia ΗI L L E R I l. C. p. 59. seq. Da-gesct Lene non tollere ad irationem, sed litteras durius efferendas indicare: P ut st, a sere ut e , Π sere ut i Id. Et tamen idem p. T. docet, D tantundem valere ac Graecorum χ. De utroque Dagesta plura tradet Sectio seq.
f. XXXII. Punctum Manis, Hebr. i. e. producens, protrudens, a pira prodiit, medio litterae inscribi-' tur, quoties ea non quiescere, sed pronunciari tiquasi protrudi debet, e. g. ut ι Latinorum in ah, vah. Antiquitus Mania litterae ri non inscribi, sed subscrib.
consuevisse, testantur ERPEN Ius in Gram. Hur. ω- aerat. p. I6. S c ΗIN D L E R V s in Gram. Hebri p. 2I.
BELLAR MINVs in Institui. sing. S. p. 28. 8cc. sere ut apud Graecos Iota subsicriptum: cuius rei quaedam exempla hodienum stiperesse in Codice S. Ηebr. ut Ies. 43, 18. observat SCHINDLERVs; quae t men in editionibus nostris non comparent, CORf. PI-sTORII Enchiridisa ling-LLI. C. 4. 22. omnino subscribendum esse Manis, non inscribendum, tendit quoque R A V I V s l. c. p. I8. Sunt praeterea, qui
Mureia etiam litterae Iod, ad indicandum eius motum
115쪽
o8 SEe Tro II. DE LIT TE Is inscribi docent, e. g. in ut GUALT PER I V1 in Gram. Hebri p. I . ME RcERus ad C LENARDUM p. I6. WEIGAN MEIERVs in Institui. ling. Hebri p. 6. BELLAR MINVs l. c. p. 29. CORN. BERTRAΜVs in Gram. Harmon. p. I. aliique apud PFEIFFERVM in Introducri in Orient. Diss III. quaest. IT. quod tamen Punctum aliis potius est Dagesct Forte, Cons. DANE I Vs l. c. p. IIS. &STA RcΚIus in Luce Gram Hebri p. 6 . seq. PFEIFFERVs l. c. rem ficdecidi posse iudicat, ut Punctum illud pariter pro Da-gesis Forti & pro Mania habeatur; quemadmodum
Punctum Diaeriticum litterae tu interdum simul quoque molem notat. Denique MERCERVs l. C. CONR. N EANDER in Elementali Hur. Id. etiam litterae V Manu tribuunt; quod mulis minus serendum. Vte que error exinde subnatus est, quod Hebraei litteras
& ' mobiles in fine vocum Mani im dicere solent. f. XXXIII. Vtriusque, tam Dagesb Lenis, quam Puncti Mampi , potestas tollitur per lineam quandam, quae - remisio, unitas, Quasi in pausa pro Πῖ , vel Lenis, scit. littera, dicitur, & imponi solet tum litteris
BD ad , quotieS adspirationem retinent, tum litteraen, quoties ea ex analogia manuata quidem sive mo-hilis esse debebat, sed tamen quiescit. Ut adeo linea illa Raphe conveniat cum Ructore Syrorum. In codicibus inscrieadem frequentius occurrit, in scriptura Iudaeo-Ge manica frequentissime. In Codice vero S. Hebr. nullius . plane usus est & omitti a recentioribus solet, partim ne
cum Accentibus confundatur, cons LOESCHER Vst. C. L. II. c. q. f. 2I. partim quia necessaria non est, cum
ex absentia Dagesis Lenis Ae Puncti Mania, litteras zmia adspiratas esse, Π vero quiescere, satis intel-: ligatur.
116쪽
Iis ligatur. Supersunt tamen quaedam eius exempla in Textu S. maxime in Decalogo, ut ΕΣ . 9, I8. C. 2 9. 13. Num. 13, 28. c. 32, 42. Deut. I, II. I Sam. IO, 2O. Lach. 4, T. Iob. 3Ι, za. e. 39, 13. Quod vero in Decalogo litterae raptata simul quoque sunt ι niter da satae. quod α τοπον videtur, id unice a gemma Decalogi Accentuatione dependet. Raphe autem etiam absentiam Daesis Fortis indicare, ut Cl. ME IN ERVs in Gram. Hur. p. III. docet, ex unico exemplo Iud. I6,I6. non satis tuto probatur, maxime quia editiones, quotquot evolvimuS, Raphe l. C. non e hibent. Tantum de Punctis sonum moderantibus.
Circa Puncta tonum regentia sive Auentus consideranda veniunt eorum I antiquitas & auctoritas, a Aura , 3 nomina, 4 varia divisis, munus sive incium, Q usus ti cognitionis Accentuationis Hebri necessias, I Accentuationis Hebri di cultarer, 8 duplex quarundam pericoparum Biblicarum Accentuatio, Q Accentuati nis Hebr. Fubsidia. & io Accentuum privatio sive Jhω- tio per lineam sic dictam με aph. Antiquitatem & --ctoritatem Accentuum Hebri quod concernit, de ea aeque ac de antiquitate Punctorum Vocalium disceptatur, tiquibus argumentis autquitas Vocatium probatur, eadem quoque maximam partem de Aecentibus valent. Illis sequentia superaddi solent: I Absque Acremibus Te tus V. T. Hebr. obscurus, incertus & ambiguus foret. Nonnulli Accentus causae sunt mutationis Vocalium rergo Vocalibus sunt coaevi. 3 In ipso Talmude &Masera mentio fit Accentuum tanquam signorum antiquissimorum, ut uterque AVXTORFFIVs, pater quidem in Tiberiade p. 69. seq. filius autem in Tract. de Punctorum antiquitate p. 3I3. seq. intendit. O Accen- tuatio a Iudaeis recentioribus, veri S. S. senius parum gnaris
117쪽
rio SEcTIo IL DE LITTERI smaris, excogitari non potuit. Et quae sunt alia. Contra autem alii obiiciunt: I multa loca N. T. ex V. T. citata aliter distingui, ac Aecentus Hebr. requirunt. 2 Omnes reliquas orientis gentes Accentibus destitui. s)Accentuum copiam nimiam & superfluam omnino prodere, eosdem esse inventum reCens nimisque artificiosum. 4 In MilM & Mi Textus Hebr. mentionem Accenis suum non fieri. H Si veteres Hebraei in distinguendo, tot tamque variis signis adhibitis, adeo curiosi fuissent, certe Parentheses, signa interrogandi & exclamandi &c. non omisissent. 6 Nomina Accentuum, Origine quippe Chaldaica, haud obscure indicare, eos tum temporis fuisse inventos, cum lingua Chaldaica vel Syro-Chaldaica Iudatis esset vernacula, cons. Sin. I. f. 2G. Ut alia argumenta praetermittamus. Scripta in utramque partem videas apud -LFFIVM in Biblioth. Hur.
Vol. II. p. 492. seq. & Vol. IV. p. a18. seq. quibus addi possunt ZELT NERI Enneas Guaestionum Philol. quaest. 8. DAVInrs CLERI cI Quaest. S. VIII.
SENNERTI Heptas Exercitationum Critico - Philolog. p. 29. seq. Celm. I. D. M IcHAEL Is Aventuatio
Hebr. p. 39. seq. P. S. KAEMPE FERI Differt. de Litteris, Vocalibus f Aecentibus Hebr. &c. Quidam
Punctorum quidem Meritum antiquitatem admittunt, Accentus vero pro invento recentiori habent, ut DANT IV s l. c. p. 38. H. G. R E I M E in Praefat. ad Comia pendium dominae Aerent. ALB. Sc HVLTENs in D.
stitui. ling. Hebri p. 88. M. S. XXXV. Circa Auentuum figuram in genere observandum est, nonnullos ob figura amitatem facile posse confundi, sollicite adeo ab invicem distinguendos. Sic ergo i Accentus M a a Pasuta bene discernendus est, quorum ille semper initio vel medio vocis, ubi tonus figitur, hic veru, utpote Accentus Postpostisus, ultimis, litte-
118쪽
litteris, ubicunque tonus sit, imponitur. Q Iethiu a Mahmis: Iethibb enim, tanquam Accentus Praepositivus, semper ponitur ante primam vocis Vocalem, Μ-- pacis vero post Vocalem tono affectam, sive haec sit uutima sive penultima. O Rebbia a Vocati Cholem dese- , ctive scripta: Rebhia enim semper medio litterarum superimponitur & figurae quantitate Uocalem Cholem excedit, quae superne inter duas litteras interponi solet.
4 Sisiis ab Accentu Euphonico, Metheg dicto e Siliis enim ultimae versiculi voci subiicitur, sequentibus duobus punctis, Soph Pasi , i. e. Mis versus, dictis vocique illi ad latus sinistrum adiectis. Νomina Accentuum Hebri partim a situ & figura, partim ab usu eorum petita &,
si non omnia, tamen minimam partem Origine sunt Chaldaica. Explicationem eorum, sed diversa ratione, dederunt Lo EscΗERVs de Causis ling. Hebr p. 34sse Bux ToRFFIus in Thesauro Gram. Hur. L. I. C. F. WAsMVT HVs in Hebraismo resiluto c. I. sect. 6.HILLIGER in Summaris Accent. p. I 8. seq. HI LLE- ωπ s in Institui. ting. S. C. 4. IoΗ. ΗE INRICHIV sin Dissert. de Accentuum Hebri Muris re nominibus,3 c. Accentus Hebraeis in genere vocantur z VVς , a zPUratio, sensus o quia sensum orationis indicant; ut timodulatsoneso quia Iudaei in praelectione Te tus Hebr. publica voces iuXta Accentus quasi modulari solent. Nomina vero eorundem Perialia una cum Ν-guris ordine iam perlustrabimus proque sententia n ' stra, adhibitis Formarum significatibus, exponemus.
f. XXXVI. Sita , π, i. e. fritis sive finis, scit. ver siculi, a Rad. Chald. p,d finitus est. Athnach; respiraris, quies, ex Coniug. Ithpehes Verbi quiescere. Se ita uta, Chald. idem est
119쪽
eum Vad: resert enim Segol in versum. Sa eis, , quasi in pausa pro 'Ed i. e. erectio, scit. duorum
punctorum, sive erectus, a Rad. Hebr. 3 py erexit. Ille duplex est, Saleph staton sive minor, es , & Sa eph D-des sive maior, IL, qui duobus illis punctis lineam erectam superaddit ideoque maior dicitur. Alii Sis eph dictum volunt a voci S elatione. 111ncta, , Chald. idem significat cum Hebr. ΠῖIa palma, quam eius figura quodammodo refert. Rebbia, a , si. e. cubans, incubans, a m. Chald. PII cubuit: quia medio litterae incumbit s vel nomen accepit ex significatione Radicis Hebri quadratus fuit: quia proprie punctum quadratum exhibet, ut molem rotundum, & sic quoque in nonnullis Bibliorum editionibus, e. g. Η v T-TERI, eXprimitur. Sar a , Np y, sparsio, i. e.
inflexio, circumsexto, sive Parsus, inflexus, a m. p I sparsit, Arab. inversus fuit, retrocest, ob so
mam reseram, qua Accentum Graecorum circumflexum refert. Pasbia, - , , extensio sive Ne--vstis: quia figuram habet manus extensae; secundum alios autem a sono extenso & protracto. Thesbis, T,
i. e. fractus: quia constat puncto & circulo fui-m sive dimidio; aliis a sono fracto. Schaesuriere, I ,ri,d: Iz Chald. eatena, cuius formam habet. Iethiis. Π, i. sedens: quia formam hominis sedentis quodammodo refert. I s, quasi in pausa pro ' IB, aliis Np, stamus, i. e. insexus, ut Sar a.
M e ara, nata l. e. cornua vaccae. Theli-Fha, i. e. evulsum, scit. Cornu vaccae, quo
cum eius sorma convenit; estque ille duplex, Theli agedola, & Theli a keς-na, EL: quorum discrimen
120쪽
anen non a figurae magnitudine, sed a dgnitate in di- singuendo pendet; cum Thesescha odola Diuinctivur sit sive Rex, Theli ha titanna vero Coniunctivus sive Semur. Geres , vulgo eΣponitur e uso, scit. VociS; malumus nos conserre Talmud. gurisha i. e. tua galgi, ad cujus formam Gerasich accedit. Garshabim, vulgo minus recte dicunt Graschaim, i. e. geminus Geresb. PN, p zz i. e. intercisio, vel cessatio, a RM. Chald. pdi di sidit, it. cessavit: est enim lineola erecta inter duas voces interposita, intercisionem sive cessationem quandam insinuans. Merca, π, NP lt vel potius ex Statu absoluto Inς, contract. ex Particip. Ρω. Aphes It his i. e. prolongatus, in Iongum nactus: quia figuram habet ex curvo in longius protractam. Interdum geminatur, ', sicque Vocatur Memca hemula i. e. geminatus. Munare, πῖ vel potius
sive ΠῖF i. e. spatium liberum oe statem: quia eius figura spatium quidem includit, sed a parte posteriore & superiore patens atque liberum. M para, ηBnu Particip. Prael. Aphel, i. e. inversus est enim Munsis inversus. Darga, ', N gradus, cochlea, ius formam refert. Drach, ri luna, proprie nova, quacum eius figura fere convenit. M a, , NPIR i. e. antecedens, opposite ad similis figum Ae centum Pastata, Cons. praeced. f. 33. Praeter Accentus hos, qui in Accentuatione Profrica usurpari solent, dantur &alii, in sola Accentuatione Metrica usitati; qui tamen ab Accentibus Proseisis vel solo stu vel usu differunt,